Episode 01 - Nexus with the Vedas - Selection 1.

“NAALAAYIRAM DIVYA PRABHANDAM” AKA “THAMIZH VEDHAM” – ITS NEXUS WITHTHE VEDHAS.

The Nalayira Divya Prabandham has very deep Tattvas, and it is called Dravida Veda. The idea here is that it is in harmony with the teachings of Vedanta. I don't know of any such mapping work which maps Tamil verses to Upanishadic verses. Vedanta Desika Acharya has written a great number of Sanskrit and Tamil works which touch on Upanishads as well as the Prabandham.

The ‘Divya Prabhandam’ – the tallest exalting corpus of Sri Vaishnavism – is also popularly referred to varyingly as “Dravida Vedham”, “Dravida Brahma Samhithai”, “தமிழ் மறை” . Its stellar component, the compositions  of Nammazhwar, is even more particularly juxtaposed with the four vedhas thus –

Thiruviruththam (100 verses ) – The essence of Rig Vedha

Thiruvaasiriyam (7 verses) – The essence of Yajur Vedha

Periya Thiruvandhaadi (87 verses ) – The essence of Adharva Vedha

Thiruvaaimozhi – (1102 verses) – The essence of Sama Vedha

It is possible to see vedantic tenets (tatvas) imbedded – not just in Nammazhwar’s pasurams alone, though his work seems to be the most incisive foray into Vedanta – but through the whole flow of Naalaayiram; some of them come through as astounding proclamations that capture the complex and intricate messages implicit in the upanishadic mantras with consummate ease of expression in Thamizh.

It has been a long-standing itch for your narrator to attempt to map out – if possible – this great spiritual corpus communicating to the Thamizh world and through it through all of theistic minds all over this planet, the mind-blowing ventures into Truth that the Upanishads and Shruti Suktas have delivered.

Before sitting down to quench this thirst – a thirst that Kamban gave such a poetic expression to – like a pathetic cat sitting on the shores of the ocean of milk and fueled by its greed on seeing such inexhaustible fare in front of it, dared to lap up all of that ocean just with its little tongue:

ஓசை பெற்று உயர் பாற்கடல் உற்று. ஒரு

பூசை முற்றவும் நக்குபு புக்கென.

ஆசை பற்றி அறையலுற்றேன் –

I also pondered the hazards implicit in this audacious thought: the “naalaayiram” is among the most commentated religions/spiritual corpuses in Thamzh; besides the ancient commentaries by venerated vyakyanakartas and acharyas there have been numerous recent ones – in Thamizh as well as in English. The ancient commentaries – the ‘sampradaya’ ones like the “Eedu” – are regarded as sacrosanct as the the ‘naalaayiram’ itself by the Sri Vaishnava community. In my short foray in presenting Periyazhwar’s ‘Pillaiththamzh’ I realized that a maverick novice is not supposed to tread that sanctified field, without sanction and conformity of the ‘sampradaya’ versions of commentaries.

The itch won over the trepidation. And, I am into it, with only Sriman Narayana’s name for my protection.

I invoke the indulgence of the Group, particularly those in it who cherish the Srivaishnava Sampradaya mode of enjoying the ‘Naalaayiram’ – in the formats circumscribed by the numerous ‘vyakyanams’: if you find my presentations crossing some red lines in that ‘sampradaya’ context, please understand that this venture itself is in the same thrust and direction – finding the exalting, elevating and exclaim-worthy nuances of this incomparable Thamizh ‘vedham’, though with a less learned lens.

I commend the following “KuraL” for the Group to go through and appraise this venture:

குணம்நாடிக் குற்றமும் நாடி அவற்றுள்

மிகைநாடி மிக்க கொளல்.

As a trailer – trial balloon? – let us pick up a couple of verses from – where else? – Thiruvaaimozhi which is celebrated as the Vedanta repository:

ஒன்றும் தேவும் உலகும் உயிரும் மற்றும் யாதும் இல்லா

அன்று நான்முகன் தன்னொடு தேவர் உலகோடு உயிர் படைத்தான்

குன்றம் போல் மணி மாட நீடு திருக்குருகூர் அதனுள்

நின்ற ஆதிப் பிரான் நிற்க மற்றைத் தெய்வம் நாடுதிரே

Thiruvaaimozhi – 4^th ‘paththu’.

யாதும் இல்லா அன்று – When there was nothing; nothing at all; ‘அன்று’ connotes time. But in the context Azhwar is bringing us, even Time did not exist. NOTHING EXISTED (other than the pulsating potency of that One). Azhwar proceeds dramatically to particularise that nothingness – there was nothing that could be identified, called as One ஒன்றும்; there were no gods or godheads – there were no ‘worlds தேவும்’ – the insentient ‘prakriti’, the Universe – உலகும்; there were no sentient beings (in that universe – or elsewhere) – உயிரும்; the Azhwar gives this enumeration an all inclusive finality - மற்றும் யாதும் இல்லா.  What happens then? நான்முகன் தன்னொடு தேவர் உலகோடு உயிர் படைத்தான் – He created Brahma the Creator, and through him the gods, godheads, the ‘prakriti’ and the sentient beings.

It takes a supremely elevated mind, the liberated intellect as it were, even to internalize a proposition like this ‘nothingness’; and an even a much greater divine gift of communication to be able to bring it out in such a magnificent illustrative allegory. Let us see how that ‘nothingness’ was sung in the ‘Sruti’ –

The Nasadiya Suktha (Rig Veda – 129th Suktha, 10th Mandala), resonates this, even more dramatically:

nāsad āsīn no sad āsīt tadānīṁ nāsīd rajo no vyomā paro yat |

kim āvarīvaḥ kuha kasya śarmann ambhaḥ kim āsīd gahanaṁ gabhīram || 1 ||

Then even nothingness was not, nor existence, There was no air then, nor the heavens beyond it. What covered it? Where was it? In whose keeping Was there then cosmic water, in depths unfathomed?

na mṛtyur āsīd amṛtaṁ na tarhi na rātryā ahna āsīt praketaḥ |

ānīd avātaṁ svadhayā tad ekaṁ tasmād dhānyan na paraḥ kiṁ canāsa || 2 ||

Then there was neither death nor immortality Nor was there then the torch of night and day.

The One breathed windlessly and self-sustaining. There was that One then, and there was no other.

tama āsīt tamasā gūl̥ham agre ‘praketaṁ salilaṁ sarvam ā idam |

tucchyenābhv apihitaṁ yad āsīt tapasas tan mahinājāyataikam || 3 ||

At first there was only darkness wrapped in darkness. All this was only unillumined water.

That One which came to be, enclosed in nothing, arose at last, evoked by Its ‘tapas’.

How did that ‘nothingness’ eventuate as all this grand, seemingly immesurable perceivable pulsating worlds?

Brihadaranyaka Upanishad narrates that very first divine event:

naiveha kiṁcanāgra āsīt, mṛtyunaivedam āvṛtam āsīt, aśanāyayā, aśanāyā hi mṛtyuḥ;

Originally, there was nothing. Death was enveloping everything. Nothing was there. There was a devouring, all-consuming death principle, as it were; nothing else that could be perceived.

Then, the Cosmic Mind arose – from that primordial ‘nothingness’ - tan mano'kuruta ātmanvī syām iti. – That Cosmic Mind arose of its own accord – but as an evolute of the Supreme Being – let us call it Ishwara. And it invoked a wish – to create….

The Azhwar, having flagged the ‘credentials’ of that One, ridicules those ignorant ones who would seek out lesser godheads when that One, that Itself stands as ‘Adi Piran’ in Tirukkurhoor a city full of tall, hill-like, intricately jewelled, terraced residences, is offering Himself as the ultimate and only refuge.

I shall flag some of the commentaries – just to underscore the uncharted waters we seem to be journeying over here:

English translation by Ms.Kausalya Hart -

When there was nothing,

he created Nanmuhan, the gods, the world of the gods,

the world and all the creatures in the world.

Our ancient god stays in rich Thirukuruhur

filled with palaces as large as mountains

and patios studded with diamonds.

Why do you search for other gods?

Now some ‘sampradaya’ commentaries of this verse –

1. The widely accepted benchmark commentary – Eedu:

ஈடு வியாக்கியானம் -

முதற் பாட்டில், “நாராயணன் ஒருவனே இருந்தான்” என்ற காரண வாக்கியப் பிரக்கிரியையை அனுசந்தித்துக் கொண்டு எல்லாப் பொருள்களையும் படைத்தவனான சர்வேஸ்வரன், தாய் சன்னிதி ஒழிய குழந்தை வளராதாப் போலே தன் சன்னிதி ஒழிய இவை ஜீவிக்கமாட்டா என்று பார்த்துத் திரு நகரியிலே சர்வ சுலபனாய் நிற்க, “வேறே அடையக் கூடிய பொருளும் ஒன்று உண்டு” என்று தேடித் திரிகிறீர்கோளே! என்று நிந்திக்கிறார்.

தேவும் உலகும் உயிரும் மற்றும் யாதும் ஒன்றும் இல்லா அன்று - தேவசாதியும் அவர்களுக்கு இருப்பிடமான உலகங்களும், மனிதர்கள் முதலான ஆன்மாக்களும், அண்டத்திற்குக் காரணமான மகத்து முதலான தத்துவங்களும் இவை ஒன்றும் இல்லாத அன்று என்னலுமாம்…

அங்கனன்றிக்கே காரியத்துக்குக்** காரணத்திலே@ லயமாகச் சொல்லுகையாலே, காரணனாயிருக்கிற தன் பக்கலிலே சென்று ஒன்றுகின்ற தேவும் உலகும் உயிரும் மற்றும் யாதும் இல்லா அன்று என்னவுமாம்..

“சத்து ஒன்றே இருந்தது” என்னக் கடவதன்றோ?

** காரியம் - Effect   @காரணம் - Cause.

(‘ஒன்றும்’ என்பதற்கு இருவகையாய் பொருள் அருளிச் செய்கிறார் - முன்னைய பொருளில் பெயர்ச்சொல், பின்னைய பொருளில் பெயரெச்சம். பின்னைய பொருளுக்கு மேற்கோள் - ‘சத்து ஒன்றே இருந்தது - சதேவ’ என்பது

(In my rendering, the second meaning runs through.)

1. எம்பெருமானிடத்தில் ஒன்றியிருக்கும்படிச் சேர்வதான தேவதைகளும் அவர்களின் உலகங்களும் மனுஷ்யர் தொடக்கமான ப்ராணிகளும் மற்றும் உண்டான எல்லாப் பொருள்களும் எதுவும் இல்லாத அன்று இவர்களை ஸ்ருஷ்டிக்கவேணும் என்னும் கருணை உள்ளத்துடன் ப்ரஹ்மாவுடன் தேவதைகள், உலகம், ப்ராணிகள் ஆகியவற்றைத் தன்னை அடைவதற்கு வழிசெய்யும் வகையில் படைத்தவனாய் மலைகள்போலே மாணிக்கமயமான மாடங்கள் உயர்ந்திருக்கிற திருக்குருகூரில் நிற்கிற எல்லாவற்றுக்கும் காரணனான மஹோபகாரகன் இங்கிருக்க ஸ்ருஷ்டி ஸம்ஹாரம் ஆகியவற்றுள் கர்மத்தாலே ஈடுபடும் தேவதைகளைத் தேடுகிறீர்களே.

1. ஸகலஜகத்காரணபூதனான ஸர்வேச்வரன் திருநகரியிலே எளியனாய்க் காட்;சி தந்தருளாநிற்க, வேறுதெய்வத்தைத் தேடி யோடுகிறீர்களே! இது என்ன அறிவு கேடு! என்று வெறுக்கிறார். எம்பெருமானுடைய ஜகத்காரணத்வத்தை மூதலிப்பன முன்னடிகள். ஒன்றும் என்பதை மேலுள்ள தேவும் இத்யாதிகளுக்கு விசேஷணமாக அந்வயிப்பதும், “தேவுமுலகு முயிரும் மற்றம்யாதும் ஒன்றும் இல்லாவன்று” என்று அந்வயித்து உரைப்பதும் பொருந்தும். விசேஷணமாக அந்வயிப்பதனால், ஒன்றுதல்-பொருந்துதலாய், அதாவது லயிப்பதாய், என்கிறபடியே, கார்யத்திற்குக் காரணத்திலே லயமாகச் சொல்லுகையாலே காரண பூதனான தன்பக்கலிலே சென்று ஒன்றுகிற (அதாவது, லயமடைகிற) தேவும்-தேவஜாதியும், உலகும்-அத்தேவர்களின் இருப்பிடங்களும், உயிரும்-மனிசர் முதலிய பிராணிவர்க்கமும், இப்படி பிரித்துப் பிரித்துச் சொல்லவேண்டாதபடி எதுவுமே இல்லாமலிருந்த ஊழிகாலத்திலே முந்துற முன்னம் நான்முகனைப்படைத்து, அவன் வழியாக தேவஜாதியையும் அவர்களுக்கு இருப்பிடமான லோகங்களையும் இவ்வருகே சேதநவர்க்கங்களையும் ஸ்ருஷ்டித்தானாயிற் எம்பெருமான் என்றுகொள்க. இங்கே நம்பிள்ளையீட்டில் விநோமாக அருளிச்செய்வதொரு ஸ்ரீஸூக்திகாண்மின்;-“ஸர்வேச்வரன் சதுர்முகனை ஸ்ருஷ்டித்தான்; சதுர்முகன் பஞ்சமுகனை ஸ்ருஷ்டித்தான்; ஆக இதுதான் பஹூமுகமாயிற்றுக் காணும்.”

I am not attempting to translate the’sampradaya’ vyakyanams as it is not the purpose of this venture. These are flagged only to underscore the fact that the commentaries, though speaking about the connect between the verse and the vedantic proclamations, the direct references are missing.