Episode 01 - Phala Shruti Discussion.
NAALAAYIRAM – ‘PHALA SHRUTI’ ISSUES
(A DISCUSSION OF THE ‘PHALA SHRUTI’ VERSES – THE 10TH OR 11TH VERSE WINDING UP A ‘PADHIGAM’ (10 VERSES) IN THE NAALAAYIRA DIVYA PRABHANDAM.)
In the postscript to Selection 2 that was posted on 18th March 2022,
we had discussed what seemed to be a debatable issue with regard to the verses that followed the verses of content in Naalaayiram – every 10 or 20 verses in most cases – which we likened to the ‘phala shruti’ that we have in ‘stotra’ compositions.
Quote:
Now, I have a personal qualm or two about that concluding verse that tell us what prize awaits us when we recite the main verses – the ‘phala sruti’ verse. I find that this ‘phala sruti’ invariably has the name of the author affixed to it – Periyazhwar aka Vishnu Chittan in this case – he is the one so commending and announcing the prizes. Let us look at the verse in the immediate context – the one where the Azhwar asserts that those who recite them (twenty not twentyone as the verse would say) would attain Sri Vaikuntam.
சுருப்பார் குழலி யசோதை முன் சொன்ன
திருப் பாதகேசத்தைத் தென்புதுவைப் பட்டன்
விருப்பால் உரைத்த இருபதோடு ஒன்றும்
உரைப்பார் போய் வைகுந்தத்து ஒன்றியிருப்பரே
There are a few issues in this verse being attributed to Periazhwar:
1. The verse would say that the Paadhaathi Kesam was narrated long back by Yasodha herself and the Azhwar was re-presenting it to us சுருப்பார் குழலி யசோதை முன் சொன்ன திருப் பாதகேசத்தைத் தென்புதுவைப் பட்டன் விருப்பால் உரைத்த
If we go through those twenty verses, none of them has Yasodha as the speaker; in fact, she is the one addressed – along with the infant Kannan; ascribing those twenty verses of adoration of Kannan to Yasodha as a narrator, seems out of place.
2. Periyazhwar was nothing if not modest about his stature amongst the learned Sri Vaishnava devotees. It is highly improbable that he would tell the whole world – ‘read my twenty verses; anyone doing so would certainly reach Sri Vaikuntam.’ That kind of bombast cannot be attributed to this very pious and humble person.
3. A minor slip – the verses to be recited for the prize are twenty; not twenty-one as the twenty-first verse would claim.
4. Besides the inaccuracy in the number of verse, the ‘phala shruti’ verse is distinguished by somewhat less classy poesy – somewhat pedestrian, recycling some of the terms in the main veses.
Later in the same PiLLaith Thamizh would occur these assertions – in the ‘phala shruti’ verse:
வித்தகன் விட்டுசித்தன் விரித்த தமிழ் இவை
எத்தனையும் சொல்ல வல்லவர்க்கு இடர் இல்லையே
வித்தகன் translates as one who is learned, wise and smart – all in one. A term rarely used for first person singular acclamations. Conclusively, this is an exalting appellation used by someone who wished to pay a proper tribute to the Azhwar. In fact devotional poems use this term to denote the omnipotent Supreme Being Himself .. e.g.
காளியன் பொய்கை கலங்கப் பாய்ந்திட்டு அவன்
நீள்முடி ஐந்திலும் நின்று நடம் செய்து
மீள அவனுக்கு அருள் செய்த வித்தகன்
தோள்வலி வீரமே பாடிப் பற ! தூமணி வண்ணனைப் பாடிப் பற !!
And, in this very PiLLaith Thamizh, in the Ambuli phase:
சுற்றும் ஒளிவட்டம் சூழ்ந்து சோதி பரந்து எங்கும்…
வித்தகன் வேங்கட வாணன் உன்னை விளிக்கின்ற…
I find this troubling thought crossing my mind throughout the Naalaayiram, where this ‘phala shruti’ verse pops up after every ten verses. I would leave the readers, sharing this pang in me, quoting just one more instance:
அவாவறச்சூழ் அரியை அயனை அரனை அலற்றி
அவாவற்று வீடுபெற்ற குருகூர் சடகோபன் சொன்ன
அவாவிலந்தாதிகளால் இவையாயிரமும் முடிந்த
அவாவிலந்தாதி இப்பத்தறிந்தார் பிறந்தார் உயர்ந்தே.
“அவாவற்று வீடுபெற்ற குருகூர் சடகோபன் சொன்ன”
“வீடுபெற்ற … சடகோபன் சொன்ன” comes through clearly as a posthumous tribute to Nammazhwar rather than the Azhwar himself commending his own compositions with such exalted prizes for those who study them, asserting in the process that he himself got deliverance.
I feel, (I express that feeling with trepidation), that these ‘phala shruti’ verses are possibly later interpolations (இடைச் செருகல்.) The appellations and attributes for the author are improbable as first-person singular statements. And in many cases, the gap in the poetic class also shows through.
One hunch is that either Nathamunigal himself when he regained the Naalaayiram and took herculean efforts to codify them, set them to musical meters and provide an order for recitation, or a later seer who wrote commentaries on the Naalayiram, thought that a ‘phala sruti’ was vital for the corpus to have a form of completion and wider appeal. (All the Sanskrit scriptures do have one. The long ‘phala shruti’ after Sri Vishnu Sahasranamam is widely acknowledged to be authored by someone other than Bhishma) And proceeded to provide one – a brilliant effort, overall.
I am aware I am skating on thin ice here. But I thought that this one was well worth sharing with this erudite group. I would be grateful to learn from this interaction.
Unquote.
In order not to let this just pass into obscurity, as there may indeed be various ‘vayakyanas’ that would set these doubts at rest, I ran this with Dr.Hema Rajagopalan, an erudite member of this Group (and a doctorate in Vaishnava philosophy, one who intensively pursues her interest in several devotional literature – Sri Desika Prabhandams and the Naalaayiram included).
Dr.Hema clarified –
The ‘phala shruti’ would fit only stotra granthas; stotra granthas have their own format grammar, lakshanas, of which ‘’phala shruti’ is the concluding one (the others like (Nirdhesa) Vasthu Roopam,** nyasam, dhyanam, stotram etc.)
E.g.
In Sri Vishnu Sahasranama Stotra –
The ‘Vasthu’ Roopa nirnayam could be the following:
Sri BhishmO uvacha: jagat prabhum, deva devam, anantam, purushoththamam…
Nyasam (invoking specific mantras for assigning them to specific parts of the sadhaka’s person) would be –
amruthaamsoodhpavO paanurithi bheejam….
Sri Mahavishnu preethyarthe Sri Sahasranama Jape vinogaha
Dhyanam would be –
Ksheerothanvathpradhese ….
Rukminee Satyabhamabhyaam sahitham sri Krishnamaasraye.
Phala Shruti would be –
Itheetham keerthaneeyasya kesavasya mahathmanah….
Sankeerthya Naaraayana Sabdhamaatram vimukta dhukha sukhino bhavantu.
The Naalaayiram does not answer all these lakshanas together though they meet the etymological test of offering ‘stuti’.
Therefore, it would not be right to call these ‘phala-shruti’ verses.
2. Well, that was a minor technical issue; we may call these verses ‘phala shruti look alike’ for moving on.
3. We had three main issues with these ‘phala shruti’ (look-alike) verses being ascribed to the Azhwars concerned. We have cited the instances where Periyazhwar, admittedly a pious, but uninitiated person,** could have had the sense of self-esteem in order to call himself in highly exalting terms that we find in these – and the following verses –
வார் காது தாழப் பெருக்கி அமைத்து மகரக்குழை இட வேண்டிச்
சீரால் அசோதை திருமாலைச் சொன்ன சொல் சிந்தையுள் நின்று திகழப்
பார் ஆர் தொல் புகழான் புதுவை மன்னன் பன்னிரு நாமத்தால் சொன்ன
ஆராத அந்தாதிப் பன்னிரண்டும் வல்லார் அச்சுதனுக்கு அடியாரே
அரவிற் பள்ளிகொண்டு அரவம் துரந்திட்டு
அரவப்-பகை ஊர்தி அவனுடைய
குரவிற் கொடி முல்லைகள் நின்று உறங்கும்
கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடைமேல்
திருவிற் பொலி மறைவாணர்** புத்தூர்த்
திகழ் பட்டர்பிரான் சொன்ன மாலை பத்தும்
பரவு மனம் நன்கு உடைப் பத்தர் உள்ளார் பரமான வைகுந்தம் நண்ணுவரே
செத்துப் போவதோர் போது நினைந்துசெய்யும் செய்கைகள் தேவபிரான்மேல்
பத்தராய் இறந்தார் பெறும் பேற்றைப்
பாழித் தோள் விட்டுசித்தன் புத்தூர்க்கோன்
சித்தம் நன்கு ஒருங்கித் திருமாலைச் செய்த மாலை இவை பத்தும் வல்லார்
சித்தம் நன்கு ஒருங்கித் திருமால் மேல் சென்ற சிந்தை பெறுவர்கள் தாமே
**Periyazhwar’s history documents that he was not properly initiated in the learning of the vedhas – through a proper ‘adhyayanam’ from a Guru. One of his “Thanians” by Sri Nathamunigal establishes this fact as well:
குருமுக மநதீத்ய ப்ராஹ வேதா நஸேஷான்
நரபதி – பரிக்லுப்தம் ஸுல்க மாதாதுகாம:
ஸ்வஸுர மமவரவந்த்யம் ரங்கநாதஸ்ய ஸாக்ஷாத்
த்விஜகுல திலகம் தம் விஷ்ணுசித்தம் நமாமி.
குருமுக மநதீத்ய ப்ராஹ வேதா நஸேஷான் – He may not have learnt the Vedhas conventionally through a guru; but he was blessed with a comprehensive knowledge of all the vedhas.
Given this background of his, and his core personality – a pious and humble one – would it fit in that he proclaims himself as திருவிற் பொலி மறைவாணர்? Or பார் ஆர் தொல் புகழான் புதுவை மன்னன்? Or, பாழித் தோள் விட்டுசித்தன் புத்தூர்க்கோன்? Or, வித்தகன் விட்டுசித்தன் விரித்த தமிழ்?
And go on to say – ‘Those who (memorise and) recite) my above verses would be – attain Vaikuntam; would be delivered from all distress and so on?
The other give away is the third person induction of the Azhwar’s name in these verses. It is not a direct message from him, obviously; someone else commending the verses, for the added reason that these have come from that exalted devotee (Azhwar) with such and such ‘kirtis’.
This is Andal’s Nachiar Thirumozhi - பதிமூன்றாம் பத்து
அல்லல் விளைத்த பெருமானை ஆயர்பாடிக்கு அணி-விளக்கை
வில்லி புதுவைநகர் நம்பி விட்டுசித்தன் வியன் கோதை
வில்லைத் தொலைத்த புருவத்தாள் வேட்கை உற்று மிக விரும்பும்
சொல்லைத் துதிக்க வல்லார்கள் துன்பக் கடலுள் துவளாரே
The verses that are referred to are ones where Kothai pours out her heart, her deep anguish and distress that she had to reach Kannan instantly, or douse her burning desire to be united with Him with anything that carried with it Kannan’s physical contact:.
அவன் மார்வு அணிந்த வனமாலை வஞ்சியாதே தருமாகில்
மார்விற் கொணர்ந்து புரட்டீரே
ஆராவமுதம் அனையான் தன் அமுத வாயில் ஊறிய நீர்தான் கொணர்ந்து புலராமே பருக்கி இளைப்பை நீக்கீரே
போழ்க்கன் மிதித்த அடிப்பாட்டில் பொடித்தான் கொணர்ந்து பூசீர்கள்
போகா உயிர் என் உடம்பையே
The verses cry out Andal’s bleeding heart – the intensity of the separation from her beloved is distilled in every line; the pain runs through every syllable; the irony of Kannan continuing to distance Himself from him is sharp and pungent. Would a person in that severely wounded mind and scorched person go on to say - விட்டுசித்தன் வியன் கோதை
வில்லைத் தொலைத்த புருவத்தாள் வேட்கை உற்று மிக விரும்பும்
சொல்லைத் துதிக்க வல்லார்கள் துன்பக் கடலுள் துவளாரே.
Would look rather out of place, wouldn’t it?
This is Sri Kulasekara Azhwar: in his பெருமாள் திருமொழி - இராம சரிதம்
These great renderings that encapsulate the whole of Ramayana in ten verses, is ended with the following ‘phala-Shruti look alike’ verse:
தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள்
திறல் விளங்கு மாருதியோடு அமர்ந்தான் தன்னை
எல்லை இல் சீர்த் தயரதன்தன் மகனாய்த் தோன்றிற்று
அது முதலாத் தன் உலகம் புக்கது ஈறா
கொல் இயலும் படைத் தானைக் கொற்ற ஒள்வாள்
கோழியர்கோன் குடைக் குலசேகரன் சொற் செய்த
நல் இயல் இன் தமிழ்மாலை பத்தும் வல்லார்
நலந் திகழ் நாரணன் அடிக்கீழ் நண்ணுவாரே
Sri Kulasekara Azhwar’s history tells us that he abdicated to his son as the business of reigning was not in his genes, that it impaired the ceaseless dedication of his heart and soul to Sri Bhagavan. Would he present himself as கொல் இயலும் படைத் தானைக் கொற்ற ஒள்வாள் கோழியர்கோன் குடைக் குலசேகரன்? Seems very improbable – despite his having been a king and is also believed to have had a great army which he ordered to march for aiding Sri Rama, emotionally moved as the Pouranika was narrating a battle scene in the Rama Kaavya.
Now – Nammazhwar, the tallest of them all:
The most weighty instance in Nammazhwar’s Tiruvaaimozhi occurs in the famous ‘அவாவிலந்தாதி’ – the concluding verse goes thus:
அவாஅறச் சூழ் அரியை அயனை அரனை அலற்றி
அவாஅற்று வீடுபெற்ற குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன
அவாஇல் அந்தாதிகளால் இவைஆயிரமும் முடிந்த-
அவாஇல் அந்தாதி இப்பத்து அறிந்தார்* பிறந்தார் உயர்ந்தே.
The paasuram, (also in third person), says: வீடுபெற்ற குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன. These verses are by Kurugoor Satagopan who attained Moksha.
Contextually this statement ought to be by someone other than the Azhwaar himself. The Azhwar could not have rendered this verse himself, post his attaining Moksha, could he?
Dr. Hema says he could – and he did. She points out that the Azhwar has the unique divine privilege of telling us a first-hand account of his journey (through the Archiraadhi maargam) to Sri Vaikuntam, the celebrations and tumultuous welcome he had as he arrived there and the kalyana vaibhavams he saw there as he had a one-to-one interface with Sriman Narayana Himself – here are his verses:
சூழ் விசும்பு அணி முகில் தூரியம் முழக்கின
ஆழ் கடல் அலை திரைக் கை எடுத்து ஆடின:
ஏழ் பொழிலும் வளம் ஏந்திய என் அப்பன்
வாழ் புகழ் நாரணன் தமரைக் கண்டு உகந்தே
நாரணன் தமரைக் கண்டு உகந்து நல் நீர் முகில்
பூரண பொன் குடம் பூரித்தது உயர் விண்ணில்
நீர் அணி கடல்கள் நின்று ஆர்த்தன நெடு வரைத்
தோரணம் நிரைத்து எங்கும் தொழுதனர் உலகே
தொழுதனர் உலகர்கள் தூப நல் மலர் மழை
பொழிவனர் பூமி அன்று அளந்தவன் தமர் முன்னே
எழுமின் என்று இருமருங்கு இசைத்தனர் முனிவர்கள்
வழி இது வைகுந்தர்க்கு என்று வந்து எதிரே
எதிர் எதிர் இமையவர் இருப்பிடம் வகுத்தனர்
கதிரவர் அவர் அவர் கைந்நிரை காட்டினர்
அதிர் குரல் முரசங்கள் அலை கடல் முழக்கு ஒத்த
மது விரி துழாய் முடி மாதவன் தமர்க்கே
மாதவன் தமர் என்று வாசலில் வானவர்
போதுமின் எமது இடம் புகுதுக என்றலும்
கீதங்கள் பாடினர் கின்னரர் கெருடர்கள்
வேத நல் வாயவர் வேள்வி உள்மடுத்தே
வேள்வி உள்மடுத்தலும் விரை கமழ் நறும் புகை
காளங்கள் வலம்புரி கலந்து எங்கும் இசைத்தனர்
ஆள்மின்கள் வானகம் ஆழியான் தமர் என்று
வாள் ஒண் கண் மடந்தையர் வாழ்த்தினர் மகிழ்ந்தே
மடந்தையர் வாழ்த்தலும் மருதரும் வசுக்களும்
தொடர்ந்து எங்கும் தோத்திரம் சொல்லினர் தொடுகடல்
கிடந்த எம் கேசவன் கிளர் ஒளி மணிமுடி
குடந்தை எம் கோவலன் குடி அடியார்க்கே
குடி அடியார் இவர் கோவிந்தன் தனக்கு என்று
முடி உடை வானவர் முறை முறை எதிர்கொள்ள
கொடி அணி நெடு மதிள் கோபுரம் குறுகினர்
வடிவு உடை மாதவன் வைகுந்தம் புகவே
வைகுந்தம் புகுதலும் வாசலில் வானவர்
வைகுந்தன் தமர் எமர் எமது இடம் புகுத என்று
வைகுந்தத்து அமரரும் முனிவரும் வியந்தனர்
வைகுந்தம் புகுவது மண்ணவர் விதியே
விதிவகை புகுந்தனர் என்று நல் வேதியர்
பதியினில் பாங்கினில் பாதங்கள் கழுவினர்
நிதியும் நல் சுண்ணமும் நிறை குட விளக்கமும்
மதி முக மடந்தையர் ஏந்தினர் வந்தே
(The Azhwar makes the thundering proclamation here: வைகுந்தம் புகுவது மண்ணவர் விதியே - ‘Destination Sri Vaikuntam is ‘inescapable’(???) for all those on this earth.’
Dr. Hema explains that the Azhwar had the very special and unequalled privilege of being escorted to Sri Vaikuntam by Sriman Naraynan Himself, who fetches him back to this world of ours giving us all an opportunity to learn from the Azhwar, his first-hand account of what that most cherished prilgrimage would be like, should we be destined there.
Here is an explanation that ‘Eedu’ commentary has for this special privilege that Sriman Narayanan confers on this Azhwar (this Thamizh is a bit tough on ordinary Thamizh exponents, but we would gather the gist.)
ஈடு : 1சர்வேஸ்வரன் தம்மைக் கொண்டு திருவாய்மொழி பாடுவித்துக்கொண்ட மஹோபகாரத்துக்குப் பிரதியுபகாரம் தேடிக்காணாமை தருமாறினார், மேல் திருவாய்மொழியிலே; 2இவர்தாம் தம்முடைய மயக்கத்தாலே பிரதியுபகாரந்தேடித் தடுமாறினார்த்தனை போக்கி இவர்தம்மால் கொடுக்கலாவது ஒன்றும் இல்லை; அவன் ஒன்று கொண்டு குறைதீரவேண்டும் விருப்பமுடையன் அல்லன்; இவர் தம்முடைய உபகார ஸ்மிருதி இருந்த இடத்தில் இருக்க ஒட்டாமையாலே செய்தது ஒன்றே அன்றோ? 3ஆனாலும், ஆறி இருக்கமாட்டாரே! 4இனி, நாமும் அவனுக்கு ஒன்று கொடுத்தோமாய், அவனும் நம் பக்கல் ஒன்று பெற்றானாகச் செய்யலாவது ஒன்று உண்டு.
Sriman Nrayanan ‘gained’ so much from the quintessential bhakti and the resultant Thamizh paasurams flowing from Nammazhwar that pleased Him no ends. What would the Azhwar accept from Him as a recompense? He would not accept anything would he – as he had completely banished ‘desire’ from his personality? He has unequivocally proclaimed: யான் ஆரைக் கொண்டு எத்தை அந்தோ எனதென்பதென்? Then why not confer on him a privilege that he would not decline.
This is an exceptional perspective, a commentary that would create for the world of ‘bhakti’ a lode star – one who had been personally chaperoned to Sri Vaikuntan by no one other than Sriman Narayana Himself and who had that extra-ordinary distinction of returning to this material world and render for the benefit of all humanity, the tumultuous celebratory details of that remarkable divine journey, giving the lie to the aphorism - கண்டவர் விண்டிலர், விண்டவர் கண்டிலர்.
This phenomenon would be amongst the most astonishing spiritual ones even on this planet. If established beyond a shed of debate or argument, this should rank amongst the front-runners in the propagation of spiritualism, with Nammaazhwar’s equally astonishing assertion - வைகுந்தம் புகுவது மண்ணவர் விதியே - all humans are DESTINED to reach parama padham aka Sri Vaikuntam.
Sri Velukkudi Krishnan, that widely celebrated prince amongst pravacanakartas, would lend a slightly different, ‘this worldly’ perspective to this anecdote behind Tiruvaaimozhi’s அவாவற்று வீடு பெற்ற குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன
This is what Sri Velukkudi says: Bhagavan grants Nammaazhwar a divine sight like He did for Arjuna to see and adore His Viswa Roopam; for Nammaazhwar, the divine sight was granted for him to see – seated as he was here in Tiruppuliyangudi aka Tirukkurugoor – the entire ‘archaraadhi maargam’ which moksha-bound souls are said to traverse and the overwhelming scenes in Sri Vaikantam where he is – his souls is – welcomed and shown all the affectionate divine respect and adoration. In other words, the Azhwar did not go to Sri Vaikuntam in person – in flesh and blood or in ‘sookshma sareera’ – as the other sampradaya perspective would have us believe.
If you wish to listen to this exceptional peroration of Sri Krishnan, here is the link: https://youtube/jVpEqhx7ahg. Athmavin ariya payanam.
Be that as it may – whether Nammaazhwar really was taken to Sri Vaikuntam by Sriman Narayanan Himself and returned to his seat and then rendered in those tumultuous and highly motivating verses presenting for all humanity that astonishing journey in his own inimitable poetic detail – or that he was graced by Sri Bhagavan a divine sight – a la Arjuna – for him to see that journey from where he was and relate to us what he saw with that divine sight – as per Sri Velukkudi’s version.
These verses (beginning சூழ் விசும்பு அணி முகில் தூரியம் முழக்கின) comprise a rare island of what prizes are held for all of us – every human – should we choose that spiritual journey to the ultimate destination – moksha.
Coming back to the issue at hand – did these remarkable personalities that exuded divinity and exceptional bhakti that was the fount for their unmatched emotional poetry – did they themselves say, at the end of each chapter of their renderings: ‘These verses are rendered by me; recite them, meditate over them; you shall be relieved of all your earthly pains and sufferings, et al.’ That too in third person. That too, calling themselves
வித்தகன்
பார் ஆர் தொல் புகழான் புதுவை மன்னன்
திருவிற் பொலி மறைவாணர் புத்தூர்த் திகழ் பட்டர்பிரான்
பாழித் தோள் விட்டுசித்தன் புத்தூர்க்கோன்
விட்டுசித்தன் வியன் கோதை
வில்லைத் தொலைத்த புருவத்தாள்
கொல் இயலும் படைத் தானைக் கொற்ற ஒள்வாள்
கோழியர்கோன் குடைக் குலசேகரன்
அவாவற்று வீடுபெற்ற குருகூர் சடகோபன்
My humble view is that it is inconceivable that these greatly pious and humble personalities, their well-demonstrated divinity notwithstanding, could not have brought themselves to exalt themselves in this self-adulatory, self-adorative manner at all. And, that these verses are in third person, while the major main content of Naalaayiram is in first person rendering, would lend more substance to that view.
Not to say that these later ‘interpolations’ – entirely feasible as the whole corpus was lost for the world and later rediscovered by Sri Nathamunigal in a great feat of divine resolve – do not sit well with the rest of the contents. They do sit very well and lend the exceptional function of ‘phala shruti’ remarkably well.
But let us not read from these verses any implied understanding that the Azhwars themselves were capable of exalting themselves in such self-adorative, self-admiring terms. That would, in my view, be a great spiritual disservice to these exceptional souls.
I end this rather debatable presentation with one exception to this ‘phala shruti’ conundrum: Thondaradippodu Azhwar, comes through as an exception here in this verse:
வள எழும் தவள மாட மதுரை மா நகரந் தன்னுள்
கவள மால் யானை கொன்ற கண்ணனை அரங்க-மாலைத்
துளவத் தொண்டு ஆய தொல் சீர்த் தொண்டரடிப் பொடி சொல்
இளைய புன் கவிதையேலும் எம்பிராற்கு இனியவாறே
RESPONSE TO FEEDBACK:
I feel that I may have ruffled a few feathers in presenting the issue: the feeling of hurt flows, I find, from the understanding that I was calling into question the veracity, genuineness of the verses that I had taken up for discussion – the ‘phala-shruti look alike’ ones.
I wish to clear the air on that aspect of the discussion. There has been no hint, at any point, of the genuineness of the verses or their intended purpose. These are great motivational adjuncts to the main narrative – padhigams – and are critical instruments in evoking bhakti-led shradda and devotional interest in the keener study of the ‘prabhandams’. Just as the ‘phala shruti’ verses – like ‘BruguvaarE sadham dheeman padEth vaSramaathrakam; ashtaiswaryamavaapnothi kubera iva bhoothalE-
The discussion was about the authorship of these verses. Even by their construction and position, these seem to be adjuncts to the main narrative, very similar to the ‘phala shruti’ verses’ Two. These are invariably in third person ‘Kurugoor Sadagopan sonna’. Three the honorifics adduced to the Azhwars in these verses clearly point to the probability that the Azhwars themselves could not have authored them – calling themselves in those highly self-adulatory terms. Illustrations were given in the earlier two posts but for facility, some are brought in here –
PERIYAZHWAR
1. In one of the ‘phala shruti look-alike’ verses in Periyazhwar’s Pillaiththamizh:
வித்தகன் விட்டுசித்தன் விரித்த தமிழ் இவை
எத்தனையும் சொல்ல வல்லவர்க்கு இடர் இல்லையே
“வித்தகன்” is used in classical Thamizh to denote divinities. E.g.
சுற்றும் ஒளிவட்டம் சூழ்ந்து சோதி பரந்து எங்கும்…
வித்தகன் வேங்கட வாணன் உன்னை விளிக்கின்ற…
Periyazhwar’s Pillaiththamizh – Ambuli
Choodamani Nigandu enumerates ‘வித்தகன்’ under the various names adduced to ‘Bhairavan. In the section for divinities’.
AND…
அரவிற் பள்ளிகொண்டு அரவம் துரந்திட்டு
அரவப்-பகை ஊர்தி அவனுடைய
குரவிற் கொடி முல்லைகள் நின்று உறங்கும்
கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடைமேல்
திருவிற் பொலி மறைவாணர்** புத்தூர்த்
திகழ் பட்டர்பிரான் சொன்ன மாலை பத்தும்
பரவு மனம் நன்கு உடைப் பத்தர் உள்ளார் பரமான வைகுந்தம் நண்ணுவரே
Periyazhwar Thirumozhi – Verse 274.
**Periyazhwar’s history documents that he was not properly initiated in the learning of the vedhas – through a proper ‘adhyayanam’ from a Guru. One of his “Thanians” by Sri Nathamunigal establishes this fact as well:
குருமுக மநதீத்ய ப்ராஹ வேதா நஸேஷான்
நரபதி – பரிக்லுப்தம் ஸுல்க மாதாதுகாம:
ஸ்வஸுர மமவரவந்த்யம் ரங்கநாதஸ்ய ஸாக்ஷாத்
த்விஜகுல திலகம் தம் விஷ்ணுசித்தம் நமாமி.
குருமுக மநதீத்ய ப்ராஹ வேதா நஸேஷான் – He may not have learnt the Vedhas conventionally through a guru; but he was blessed with a comprehensive knowledge of all the vedhas.
Given this background of his, and his core personality – a pious and humble one – would it fit in that he proclaims himself as திருவிற் பொலி மறைவாணர்? – third person plural!
ANDAL:
In her Natchiar Thirumozhi, in verses where she distils her intense pain of separation from Kannan, Andal excels herself in verbalizing her churning, searing internal pain in divine poetic terms -e.g
அவன் மார்வு அணிந்த வனமாலை வஞ்சியாதே தருமாகில்
மார்விற் கொணர்ந்து புரட்டீரே
ஆராவமுதம் அனையான் தன் அமுத வாயில் ஊறிய நீர்தான் கொணர்ந்து புலராமே பருக்கி இளைப்பை நீக்கீரே
போழ்க்கன் மிதித்த அடிப்பாட்டில் பொடித்தான் கொணர்ந்து பூசீர்காள்
போகா உயிர் என் உடம்பையே
And, the ‘phala shruti look-alike’ verse at the end of this ‘padhigam’ would have these lines:
அல்லல் விளைத்த பெருமானை ஆயர்பாடிக்கு அணி-விளக்கை
வில்லி புதுவைநகர் நம்பி விட்டுசித்தன் வியன் கோதை
வில்லைத் தொலைத்த புருவத்தாள் வேட்கை உற்று மிக விரும்பும்
சொல்லைத் துதிக்க வல்லார்கள் துன்பக் கடலுள் துவளாரே
(Kothai, the darling admired by Villiputtur Vishnu Chittan, one who has most attractive eye-brows that would defeat a well-bent bow, in her pangs of intense love for Kannan, the light of Aayar Paadi who caused her so much of distress and pain, had composed these words. Those who could adore and pay obeisance to these (verses) shall not flounder in the sea of distress.)
(It is improbable, in my reckoning, that Kothai, brought up by the pious Periyazhwar would present herself in a self-adorative term as - வில்லைத் தொலைத்த புருவத்தாள். Also, if this concluding verse is placed against her as the author, that would immensely detract from the emotional intensity and poetic grandeur of the preceding verses containing her outpouring of love’s pain.)
NAMMAZHWAR
There were two components to the issue presented previously with regard to the concluding verse of Tiruvaaimozhi of Nammazhwar - அவாஅறச் சூழ் அரியை அயனை அரனை அலற்றி – both pointing to the same perceived conclusion that the verse could not have been rendered by the Azhwar himself:
One was with regard to the term வீடுபெற்ற குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன – The Azhwar, having attained ‘Moksha’ could not have rendered this verse post that elevation. This line of thought was based on the widely accepted tenet – those who reach Moksha – Vaikuntam - shall not return. Indeed, Sri Krishna Himself asserts this in no uncertain terms in Srimad Bhagavad Gita:
Chapter 8, verse 21
avyakto 'ksara ity uktas
tam ahuh paramam gatim
yam prapya na nivartante
tad dhama paramam mama
That supreme abode is called unmanifested and infallible, and it is the supreme destination. When one goes there, he never comes back. That is My supreme abode.
Yam prapya na nivartante – Having reached there, there is no return.
Chapter 8, verse 16
ā-brahma-bhuvanāl lokāḥ punar āvartino ’rjuna
mām upetya tu kaunteya punar janma na vidyate
In all the worlds of this material creation, up to the highest abode of Brahma, you will be subject to rebirth, O Arjun. But on attaining My Abode, O son of Kunti, there is no further rebirth.
Brahma Sutra 4.422
anāvṛttiḥ śabdād anāvṛttiḥ śabdāt]
- There is no return after liberation as per the Vedas – repeated TWICE for effect.
atha yadu caivāsmiñchavyaṃ kurvanti yadi ca nārciṣamevābhisaṃbhavantyarciṣo'harahna āpūryamāṇapakṣamāpūryamāṇapakṣādyānṣaḍudaṅṅeti māsāṃstānmāsebhyaḥ saṃvatsaraṃ saṃvatsarādādityamādityāccandramasaṃ candramaso vidyutaṃ tat puruṣo'mānavaḥ sa enānbrahma gamayatyeṣa devapatho brahmapatha etena pratipadyamānā imaṃ mānavamāvartaṃ nāvartante nāvartante
Chandogya Upanishad 4.15.5
….. This (archiradhi marga) is the way of the gods. This is also the way to Brahman. Those who go by this path never return to this mortal world. They never return. They never return
Brihadaranyaka Upanishad – 6.2.15
te ya evametadviduḥ, ye cāmī araṇye śraddhāṃ satyamupāsate, te'rcirabhisaṃbhavanti, arciṣo'haḥ, ahna āpūryamāṇapakśam, āpūryamāṇapakśādyānṣaṇmāsānudaṅṅāditya eti; māsebhyo devalokam, devalokādādityam, ādityādvaidyutam; tānvaidyutānpuruṣo mānasa etya brahmalokān gamayati; te teṣu brahmalokeṣu parāḥ parāvato vasanti; teṣāṃ na punarāvṛttiḥ
…. They attain perfection and live in those worlds of Hiraṇyagarbha for a great many superfine years. They no more return to this world.
I was also guided in entertaining this view, by Sri Velukkudi Krishnan’s pravachanam on this very verse. (The YouTube link was given in the previous post). Sri Krishnan, in fact, begins this discourse in inimitable style – ‘this is about a one-way ticket’ etc.
Also, Dr.Parthasarathi – cited above – in that very same seminal book (page 39), would indicate that Nammazhwar’s verses narrating his feigned physical journey to Sri Vaikunta, must have been just an inner journey:
“The Azhwar was shocked when he opened his eyes and found that he was still seated in the same place inside the temple of Alwar Tirunagari. It now transpired to him that his ascent to Srivaikunta through the Archiradhi marg a, the honours lavished on him all along the enroute and at destination, his stay in the midst of Nithya suries and muktas in the grand hall, where the Lord with His divine Consorts were holding the darbar, all these, expatiated on him were but the figments of his imagination, a mere mental comprehension and nothing more.”
Sriman Narayanan ‘gained’ so much from the quintessential bhakti and the resultant Thamizh paasurams flowing from Nammazhwar that pleased Him no ends. What would the Azhwar accept from Him as a recompense? He would not accept anything would he – as he had completely banished ‘desire’ from his personality? He has unequivocally proclaimed: யான் ஆரைக் கொண்டு எத்தை அந்தோ எனதென்பதென்? Then why not confer on him a privilege that he would not decline.
AND
in order that the Azhwar could internalize that experience and communicate it to the wide world; for completing that task he was brought back to this earth and the Azhwar completed it as only he could – bringing to all of us the effulgence and glory of Sri Vaikuntam in all their authentic detail and the heart-melting rendering of the journey itself. These are ten verses of Tiruvaaimozh beginning
சூழ் விசும்பு அணி முகில் தூரியம் முழக்கின
ஆழ் கடல் அலை திரைக் கை எடுத்து ஆடின:
ஏழ் பொழிலும் வளம் ஏந்திய என் அப்பன்
வாழ் புகழ் நாரணன் தமரைக் கண்டு உகந்தே …..
Nammazhwar concludes this ecstatic rendering with a stunning, thundering proclamation - வைகுந்தம் புகுவது மண்ணவர் விதியே - IT IS THE DESTINY OF EVERY HUMAN TO ATTAIN SRI VAIKUNTAM.
This proclamation, in my humble view, is the standout take away from this extraordinary, peerless corpus of bhakti and philosophy rolled into one; this is a lodestar of hope for all of humanity – that the trajectory of humankind is heaven-bound and that destination shall not be denied to anyone – however humble and ill-endowed - who tries with intent and purpose.
Sri Sampath Kumar goes on to add that this event is institutionalized and is celebrated every year in Sri Ranganathaswamy Temple, Sri Rangam during what is called the ‘adyayana utsavam’.
In these presents and considering the institutionalization of the event in Srirangam as Sri Sampath Kumar has pointed out, I accept with all humility that I could command, that the Azhwar visiting Sri Vaikuntam through the Sankalpa of the Divya Dhampati and returning to this earth to complete his great work of Tiruvaaimozhi is not subject to question. Nammazhwar therefore was the one and only entity known to have defied that dictum – Reaching there means never to return – in the Upanishads, the Brahma Sutra and the Gita.
But the other component of the issue remains: did the Azhwar, a pious and humble one, one who had transcended all senses-triggered flaws like ego and desire, one who exalted ‘seshatvam’ like no one else had, present himself as வீடுபெற்ற குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன. I personally think not – it would indeed detract from the personality of the Azhwar to insist that he did.
I have presented a perspective based on the three distinct features of these ‘phala shruti look alike’ verses – generally. 1. They are in third person while most of the renderings are first person. 2. The Azhwars were both pious and humble and it would be past their egoist best to present themselves as these verses do. 3. There are discernible differences in the style and even accuracy of these verses compared with the main corpus.
I repeat that the messages – its exalted virtues and purposes – are not at all in question. Their authorship is according to me for the reasons stated. This should not offend any sensibilities. This is purely an academic – research – point of view and shall not redound on the contents of the verses in question.
Interpolations are as old as our ancient scriptures. And we have lived with them all this time. Indeed, I recall a highly gripping issue that I came across with regard to the popular recension of Sri Narayana Suktha, of the Rig Vedha (Sukta 129 Mandalam 10) – the most sacred component of our vedhic corpus:
The Suktham, as rendered in a popular recension, would go like this:
sa brahmA sa Siva: sa hari sendra: sokshara: parama: svarAT
Sri Vaishnavas vehemently argue that the phrase ‘sa hari’ is an interpolation – considering that the adoration is about Sriman Narayana. I have read a voluminous treatise by Sri Karunakarachariar Swami on this controversy – how a learned Sri Vaishnava Acharya had to contend with a sadas made up mostly of the ‘smartha’ traditionalists and he had to argue (successfully) how ‘sa hari’ was not the original recension (paadam).
The following Tiruvaaimozhi verse is also cited here:
அவனேஅகல்ஞாலம் படைத்து இடந்தான்
அவனே அஃதுஉண்டு உமிழ்ந்தான் அளந்தான்
அவனே அவனும் அவனும்அவனும்
அவனே மற்றுஎல்லாமும் அறிந்தனமே.
Here, அவனும் அவனும்அவனும் – thrice – is supposed to connote Brahma, Siva and Indra – not the traditional Trimurtis.
Chunks of the Shanti Parva of Mahabharata (epic revered as the Fifth Vedha) are widely believed to be interpolations post Gautama Bhuddha as Buddhist influence is seen in them.
Kamba Ramayanam, a near contemporary of Naalaayiram, was replete with interpolations. A dedicated erudite Thamizh group of three headed by Dr.T.P.Meenakshi Sundaram Pillai, sat on this tedious task and cleansed this great epic – thanks to the initiative set up by the Kamban Kazhagam.
Interpolations are a global phenomenon. Even the Holy Bible was not left alone
I repeat that the ‘phala shruti look-alike’ verses do a magnificent job. Their messages are spiritually and devotionally laudable. But the authorship should be considered in the context of the discrepancies that have been flagged.