Episode 01 - Pillaiththamizh - Paadaathi Kesam.

Paadaathi Kesam

 

Periyazhwar calls out everyone to come and see the irresistible divine beauty of this infant – Paadaathi Kesam – from the toe to the tresses:

 

TOES:

 

சீதக் கடலுள் அமுது அன்ன தேவகி

கோதைக் குழலாள் அசோதைக்குப் போத்தந்த

பேதைக் குழவி பிடித்துச் சுவைத்து உண்ணும்

பாதக் கமலங்கள் காணீரே  பவள வாயீர் வந்து காணீரே 

 

The ‘toe-sucking’ divine infant that we could never take our eyes off: Come hither! Come! Come and see this divine infant – the innocent one, pulling his toe  into his tiny mouth, sucking it with relish – the one who Devaki, the equivalent of the divine nectar from the cool Thirupparkadal, so kindly sent across to the lovely-tressed Yasodha.

 

We delved at length – in the previous posts – the celebrated ‘Balam Mukundam’ – the Vata Pathra Sayee.

 

FEET: பாதங்கள்

 

முத்தும் மணியும் வயிரமும் நன்பொன்னும்

தத்திப் பதித்துத் தலைப்பெய்தாற் போல் எங்கும்

பத்து விரலும் மணிவண்ணன் பாதங்கள்

ஒத்திட்டு இருந்தவா காணீரே  ஒண்ணுதலீர் வந்து காணீரே   

 

Come! Come hither! Come and see these marvelous little feet of this infant Krishna – the tiny toes glowing like these were golden, set with pearls, rubies and diamonds. (The whitish nails are matched with pearls, the reddish tint of the toes with rubies and the overall brilliance with diamonds.)

 

ANKLES: கணைக்கால்

 

பணைத்தோள் இள ஆய்ச்சி பால் பாய்ந்த கொங்கை

அணைத்து ஆர உண்டு கிடந்த இப் பிள்ளை

இணைக்காலில் வெள்ளித் தளை நின்று இலங்கும்

கணைக்கால் இருந்தவா காணீரே   காரிகையீர் வந்து காணீரே 

 

Come! Come hither! Come and see the silver anklets-clad baby ankles of this peerless infant – having drunk his mother’s copious milk to his heart’s content, he is in that drunken sleep. 

 

KNEES: முழந்தாள்

 

உழந்தாள் நறுநெய் ஒரோர் தடா உண்ண

இழந்தாள் எரிவினால் ஈர்த்து எழில் மத்தின்

பழந்தாம்பால் ஓச்ச பயத்தால் தவழ்ந்தான்

முழந்தாள் இருந்தவா காணீரே   முகிழ்முலையீர் வந்து காணீரே 

 

Come! Come hither! Come and see this divine infant – one who, having stolen butter from every pot that there was, got driven away by the lady of the house who was looted thus, pulling out the churn rope and shoo’ing the looter ; and the culprit, crawling away in startled haste . Look at those tender knees – scraped by that hurried crawl!

 

THIES: குறங்கு:

 

பிறங்கிய பேய்ச்சி முலை சுவைத்து உண்டிட்டு

உறங்குவான் போலே கிடந்த இப்பிள்ளை

மறம் கொள் இரணியன் மார்வை முன் கீண்டான்

குறங்குகளை வந்து காணீரே   குவிமுலையீர் வந்து காணீரே  

 

‘After having sucked her life along with the poisonous milk from Poothanai the evil one, this One, lying here innocently as if asleep, is none other than the one who smashed the impenetrable, steely chest of Hiranya Kasipu long ago with his bare nails! Come thither! Come and see his entrancing thighs!’ (Azhwar invokes Narsimha Avatara here while adoring Krishna’s thighs – Sri Narasimha laid Hiranya Kasipu on his knees – like an errant child – and gave him deliverance.)

 

‘குறங்கு’ – if one word is misspelt, could mean something different. Here is Hanuman describing Sri Rama’s thighs to Sita Piratti – in Urukkaattup Padalam in Sundara Khandam – Kamba Ramayanam:

 

அறம் கிளர் பறவையின் அரசன் ஆடு எழில்

பிறங்கு எருத்து அணைவன பெயரும் பொற்பு உடை

மறம் கிளர் மத கரி கரமும் நாணின

குறங்கினுக்கு உவமை இ உலகில் கூடுமோ

 

What could be compared to Rama’s incomparable thighs – other than the mighty neck of Garuda? Even elephants, endowed with powerful trunks would shrink with shame, looking at Rama’s thighs.

 

MALE ORGAN: முத்தம்

 

மத்தக் களிற்று வசுதேவர் தம்முடைச்

சித்தம் பிரியாத தேவகிதன் வயிற்றில்

அத்தத்தின் பத்தாம் நாள் தோன்றிய அச்சுதன்

முத்தம் இருந்தவா காணீரே  முகிழ்நகையீர் வந்து காணீரே  

 

Come hither! Come and see this divine infant! The one who was given birth by Devaki, (one who was perpetually imbedded in the heart of Vasudeva, the rutting elephant-like one), none other than Achchuthaa Himself,  was born when the star ten counts away from ‘Hastham’ was ascendant – come and see his little masculine jewel.

 

அத்தத்தின் பத்தாம் நாள் தோன்றிய அச்சுதன் – Azhwar wraps the birth of Krishna in a riddle. Krishna was born when the star Rohini was ascendant. But Azhwar was mindful that Kamsan was looking for a male child born with that star, as the oracle had said that that one would be his death. Therefore, Azhwar is askance at mentioning ‘Rohini’ aloud. ‘Rohini’ is tenth from ‘Hastham’ if you count backwards. If you say tenth star from ‘Hastham’ normally people would count forward – and we get to ‘ThiruvONam’ – which is also this one’s birth star – when He incarnated as Vamana. Very thoughtful, very caring and a poetically unrivalled one – this Azhwar!

 

WAIST: மருங்கு

 

இருங்கை மதகளிறு ஈர்க்கின்றவனைப்

பருங்கிப் பறித்துக்கொண்டு ஓடும் பரமன்தன்

நெருங்கு பவளமும் நேர்நாணும் முத்தும்

மருங்கும் இருந்தவா காணீரே  வாணுதலீர் வந்து காணீரே

 

Come hither! Come and see this divine infant! Look at his richly adorned and fine little waist – adorned with a waist-belt intricately set with corals and pearls; this one not only slayed the mahout driving the rutting killer elephant that Kamsan sent, he destroyed the elephant, broke its trunks and ran off, carrying the trunks as his trophy. (The Azhwar presents this grave episode like it was a child’s play for a mischievous child, having the little mischief-maker eloping with the booty. பறித்துக்கொண்டு ஓடும் பரமன்தன்)

 

NAVEL: உந்தி

 

வந்த மதலைக் குழாத்தை வலிசெய்து

தந்தக் களிறு போல் தானே விளையாடும்

நந்தன் மதலைக்கு நன்றும் அழகிய

உந்தி இருந்தவா காணீரே   ஒளியிழையீர் வந்து காணீரே  

 

Kannan plays with a pack of other children; he is ranged one against all the rest and he matches the whole lot of his mates – valourous like a baby elephant. Come! Come and see the dainty navel of this child of Nanda Giopan.

 

STOMACH: உதரம்

 

அதிருங் கடல்நிற வண்ணனை ஆய்ச்சி

மதுரமுலை ஊட்டி வஞ்சித்து வைத்துப்

பதறப் படாமே பழந் தாம்பால் ஆர்த்த

உதரம் இருந்தவா காணீரே ஒளிவளையீர் வந்து காணீரே

 

Kannan, one with the complexion of the roaring sea, was breast-fed by Yasodha, she tricked him into a doze and quietly got him bound with an old rope (tethered to a pestle stone, so that he would not go around causing havoc among the milk and butter pots). Come! Come and see that lovely stomach of Kannan, still bearing that rope mark. (Damodharan – Damam – rope; udharam – stomach).

 

CHEST: திருமார்வு

 

பெரு மா உரலிற் பிணிப்புண்டு இருந்து அங்கு

இரு மா மருதம் இறுத்த இப் பிள்ளை

குரு மா மணிப்பூண் குலாவித் திகழும்

திருமார்வு இருந்தவா காணீரே   சேயிழையீர் வந்து காணீரே

 

As he was bound to a large  pestle, he dragged it through those giant and wicked marudham trees and felled them (causing shock, amazement and concern for the child in the entire Aayarpaadi).  Come! Come and see his magnificent, bejeweled chest, adorned with garlands set with brilliant rubies.

 

(Sri Bhagavan is never without Sri Piratti, Sri Vatsam(mole) and Koustubam (garland) on his chest– not even in His incarnations. In the Vamanavatara, as he came before Maha Bali as a Brahmachari, he covered his chest with an upper cloth and hid them – according to Purana accounts. Here, as Periyazhwar is singing Kannan, the child, he sings about the Koustubam and leaves the other two for our imagination.)

 

SHOULDERS: தோள்கள்

 

நாள்கள் ஓர் நாலைந்து திங்கள் அளவிலே

தாளை நிமிர்த்துச் சகடத்தைச் சாடிப்போய்

வாள் கொள் வளைஎயிற்று ஆருயிர் வவ்வினான்

தோள்கள் இருந்தவா காணீரே  சுரிகுழலீர் வந்து காணீரே

 

Even as a child of four or five months (nine months?), this one lifted his little foot and kicked to smithereens the huge and murderous Sakataasura; and sucked the very life out of Poothanai’s breasts along with her poisonous milk and ended her. Come! Come and see his magnificent shoulders.

 

HANDS: கைத்தலங்கள்

 

மைத் தடங்கண்ணி யசோதை வளர்க்கின்ற

செய்த்தலை நீல நிறத்துச் சிறுப்பிள்ளை

நெய்த்தலை நேமியும் சங்கும் நிலாவிய

கைத்தலங்கள் வந்து காணீரே  கனங்குழையீர் வந்து காணீரே 

 

 Come hither! Come and adore this little one, with the complexion of Neelothpalam, the foster child of Yasodha (with wide collyrium-lined eyes மைத் தடங்கண்ணி) ; look at his little hands with Sankhu and Chakram inscribed on those dainty palms – smeared with the butter he would never stop plundering.  (Human palms have lines and there are numerous works interpreting those lines in terms of one’s personality, wealth, longevity, etc. Here, Krishna, being the Supreme Being incarnate, has his two main weapons – Sudarsanam and Panchajanyam – which he wields on his right and left hands respectively, are replicated in the palm-lines of this divine child – Sri Maha Vishnu incarnate.)

 

Azhwar records here once again that Kannan was Yasodha’s foster child, brought over to Gokulam from Devaki, his mother.

 

NECK: கண்டம்

 

வண்டு அமர் பூங்குழல் ஆய்ச்சி மகனாகக்

கொண்டு வளர்க்கின்ற கோவலக் குட்டற்கு

அண்டமும் நாடும் அடங்க விழுங்கிய

கண்டம் இருந்தவா காணீரே காரிகையீர் வந்து காணீரே  

 

Come! Come hither! See this captivating cowherds’ ‘kuttan’ – little darling of the cowherds!  One who Yasodha, adorned with fragrant fresh blossoms that attract swarms of bumble bees,  received as a divine blessing and is fostering – as her own child. Look at his unpretentious slender neck – a neck that once devoured the whole universe along with its worlds with all life and inanimates within. 

 

LIPS: தொண்டை வாய்

 

எம் தொண்டை வாய்ச் சிங்கம் வா என்று எடுத்துக்கொண்டு

அந் தொண்டை வாய் அமுது ஆதரித்து ஆய்ச்சியர்

தம் தொண்டை வாயால் தருக்கிப் பருகும் இச்

செந் தொண்டை வாய் வந்து காணீரே  சேயிழையீர் வந்து காணீரே

 

 All the Aaichchiyar– women with lips red like ‘Kovvai’ fruit  – pick up this child, also with

lips like ‘Kovvai’ fruit and kiss his lips and drink nectar from his delectable lips . Come! Come hither! Come and see those alluring red lips.

 

(Andal may have been inspired – incited – by her foster father’s adoration of Kanan’s lips in these terms – she craved for those lips herself - திருப்பவளச் செவ்வாய் தான் தித்தித்திருக்குமோ.. விருப்புற்றுக் கேட்கின்றேன், சொல்லாழி வெண்சங்கே – goes her refrain, seeking the ‘feedback’ from the conch which, she asserts, is privileged to nourish itself with nothing else than the nectar from Sri Bhagavan’s lips ‘உண்பது சொல்லின் உலகலந்தான் வாயமுதம்’.

 

TONGUE, LIPS, MOUTH, NOSE AND EYES:

 

நோக்கி யசோதை நுணுக்கிய மஞ்சளால்

நாக்கு வழித்து நீராட்டும் இந் நம்பிக்கு

வாக்கும் நயனமும் வாயும் முறுவலும்

மூக்கும் இருந்தவா காணீரே  மொய்குழலீர் வந்து காணீரே  

 

As Yasodha swipes the little tongue of this little one, with a tender turmeric stick, before giving him a warm bath, look at his tongue, his eyes, his mouth, his captivating, rapturous smile and his little nose – like the bud of a Karpaga flower. Come and see this!

 

(Wiping the tongue is part of the daily dental brushing amongst Indians. All kinds of implements are used – from the split banyan runner or neem stick that is improvised into a brush, to a metal or plastic flap. Elders would advise us to use our fingers – the middle three- right upto the throat, for this hygienic routine; would clear the throat and cleanse the tongue in one go.  Here, Yasodha uses a tender turmeric stick – for its antiseptic value.)

 

EYES: கண்கள்

 

விண் கொள் அமரர்கள் வேதனை தீர முன்

மண் கொள் வசுதேவர்தம் மகனாய் வந்து

திண் கொள் அசுரரைத் தேய வளர்கின்றான்

கண்கள் இருந்தவா காணீரே கனவளையீர் வந்து காணீரே      

 

Making a sankalpam to redress the grief and distress of the celestials, He incarnated as the son of Vasudeva – the ruler of the world; and he is growing (here) with that resolve to destroy the wicked asuras and grant safety to the celestials and the good among humans. (Kannan grows - as the longevity of the asuras depletes!) Come! Come hither! come and see his all-devouring, wide, fetching, eyes.

 

EYE-BROWS: புருவம்

 

பருவம் நிரம்பாமே பாரெல்லாம் உய்யத்

திருவின் வடிவு ஒக்கும் தேவகி பெற்ற

உருவு கரிய ஒளி மணிவண்ணன்

புருவம் இருந்தவா காணீரே பூண்முலையீர் வந்து காணீரே

 

The One, incarnating for the deliverance of the world, born as the dark-complexioned son of Devaki, has taken on that “Vinaasayaca dushkrithaam’ sankalpam even as a tender child. Look at those attractive eyebrows of His. Come! Come hither! Come and see and rejoice in that ‘anubhavam’.

 

EARS ADORNED BY ‘MAKARAKKUZHAI’:

 

மண்ணும் மலையும் கடலும் உலகு ஏழும்

உண்ணுந் திறத்து மகிழ்ந்து உண்ணும் பிள்ளைக்கு

வண்ணம் எழில்கொள் மகரக்குழை இவை

திண்ணம் இருந்தவா காணீரே சேயிழையீர் வந்து காணீரே

 

This incomparable little one, who devours with delight, the earth, its mountains, seas, all the seven worlds, (in order to save them from the engulfing great deluge), has his pretty little ears adorned with  glittering ‘Makarak Kuzhai’ ear-rings. Come! Come hither! Come and view this rare, beautiful sight.

 

மகரக்குழை – is an earring fashioned after the puranic ‘makara’ fish. ‘Makara Kundalam’ is the classical earring that all god forms are presented as wearing. We have ‘Makara Nedungkuzhai Kaathar’ மகர நெடுங்குழைக் காதர் as the presiding deity at Then Thirupperai divya desam in Tooththukkudi district.

 

This is how the ‘Makaram’ ear-ring is supposed to look:

 

 

FOREHEAD - நெற்றி

 

முற்றிலும் தூதையும் முன்கைமேல் பூவையும்

சிற்றில் இழைத்துத் திரிதருவோர்களைப்

பற்றிப் பறித்துக்கொண்டு ஓடும் பரமன்தன்

நெற்றி இருந்தவா காணீரே நேரிழையீர் வந்து காணீரே

 

Teasing and hassling young girls, seizing from their little hands the sieves (used for gaining fine sand for building toy homes), the toy pots (for mock cooking) and the kitten held by them and running away – depriving them of their day’s play plots – see Him! See his handsome forehead, with pearls of sweat from that mischief effort.

 

TRESSES: குழல்கள்

 

அழகிய பைம்பொன்னின் கோல் அங்கைக் கொண்டு

கழல்கள் சதங்கை கலந்து எங்கும் ஆர்ப்ப

மழ கன்றினங்கள் மறித்துத் திரிவான்

குழல்கள் இருந்தவா காணீரே குவிமுலையீர் வந்து காணீரே

 

 Holding a pretty little golden staff in his small hands, with his anklets jingling and reverberating everywhere, this one is  herding around cows and calves; and in that adorable exertion of his, his dark and curly tresses sway and beckon you to see him and drink deep his divine handsomeness. Come!

 

(Here, Azhwar presents a Krishna who is a boy grown up enough to tend to cattle left in his care.)

 

சுருப்பார் குழலி யசோதை முன் சொன்ன

திருப் பாதகேசத்தைத் தென்புதுவைப் பட்டன்

விருப்பால் உரைத்த இருபதோடு ஒன்றும்

உரைப்பார் போய் வைகுந்தத்து ஒன்றியிருப்பரே   

 

Anyone who recites these twenty one verses, lovingly dedicated by the Villiputtur Bhattar, narrating Yasodha’s adoring Krishna her son from his toes to his tresses – shall all reach Sri Vaikuntam – and be there forever.

 

(The translation of verses has been simple and direct; if one delves into the multiple vyakyanas (amplified commentaries) that expand the Naalaayiram, it could be a very long exercise; besides the commentaries dwell on meanings and allusions pregnant in the apparently simple Thamizh words coming forth from the Azhwars and may be difficult to comprehend – especially for those among us who are not adequately initiated in that ‘sampradaya’ style of commentaries. I hope this direct and simple approach to translation is not causing any offence or umbrage to the group – especially those who may be well-acquainted with the various vyakyanas.)

 

 

 (Postscript to the previous discussion : where we presented the Azhwar singing the infant Kannan from his toes to his tresses – (Paadhaathi Kesam). After those twenty verses of sheer emotional outpouring of the Azhwar’s ‘anubhavam’ of the divine infant, there is one verse which would tell us the good that would come out of reciting those verses - உரைப்பார் போய் வைகுந்தத்து ஒன்றியிருப்பரே – those who recite would attain Sri Vaikunta Praapthi: no less.

 

 An astute reader had asked, why not tell us ahead of the twenty verses, what is in there for us if we recite them? The prize, the unimaginable reward, would prod us to recite with serious intent.  My response is: We need to follow the sampradaya – the convention; the main courses first; the dessert must wait.

 

 Now, I have a personal qualm or two about that concluding verse that tell us what prize awaits us when we recite the main verses – the ‘phala sruti’ verse. I find that this ‘phala sruti’ invariably has the name of the author affixed to it – Periyazhwar aka Vishnu Chittan in this case – he is the one so commending and announcing the prizes. Let us look at the verse in the immediate context – the one where the Azhwar asserts that those who recite them (twenty not twentyone as the verse would say) would attain Sri Vaikuntam.

 

சுருப்பார் குழலி யசோதை முன் சொன்ன

திருப் பாதகேசத்தைத் தென்புதுவைப் பட்டன்

விருப்பால் உரைத்த இருபதோடு ஒன்றும்

உரைப்பார் போய் வைகுந்தத்து ஒன்றியிருப்பரே

 

 

There are a few issues in this verse being attributed to Periazhwar:

 

1. The verse would say that the Paadhaathi Kesam was narrated long back by Yasodha herself and the Azhwar was re-presenting it to us சுருப்பார் குழலி யசோதை முன் சொன்ன திருப் பாதகேசத்தைத் தென்புதுவைப் பட்டன் விருப்பால் உரைத்த

 

If we go through those twenty verses, none of them has Yasodha as the speaker; in fact, she is the one addressed – along with the infant Kannan; ascribing those twenty verses of adoration of Kannan to Yasodha as a narrator, seems out of place.

 

 2. Periyazhwar was nothing if not modest about his stature amongst the learned Sri Vaishnava devotees. It is highly improbable that he would tell the whole world – ‘read my twenty verses; anyone doing so would certainly reach Sri Vaikuntam.’ That kind of bombast cannot be attributed to this very pious and humble person.

 

 3. A minor slip – the verses to be recited for the prize are twenty; not twenty-one as the twenty-first verse would claim.

 

4. Besides the inaccuracy in the number of verse, the ‘phala shruti’ verse is distinguished by somewhat less classy poesy – somewhat pedestrian, recycling some of the terms in the main veses.

 

Later in the same PiLLaith Thamizh would occur these assertions – in the ‘phala shruti’ verse:

 

 வித்தகன் விட்டுசித்தன் விரித்த தமிழ் இவை

எத்தனையும் சொல்ல வல்லவர்க்கு இடர் இல்லையே

 

 வித்தகன் translates as one who is learned, wise and smart – all in one. A term rarely used for first person singular acclamations. Conclusively, this is  an exalting appellation used by someone who wished to pay a proper tribute to the Azhwar.  In fact devotional poems use this term to denote the omnipotent Supreme Being Himself .. e.g.

 

 காளியன் பொய்கை கலங்கப் பாய்ந்திட்டு அவன்

நீள்முடி ஐந்திலும் நின்று நடம் செய்து

மீள அவனுக்கு அருள் செய்த வித்தகன்

தோள்வலி வீரமே பாடிப் பற ! தூமணி வண்ணனைப் பாடிப் பற !!

 

 And, in this very PiLLaith Thamizh, in the Ambuli phase:

 

 சுற்றும் ஒளிவட்டம் சூழ்ந்து சோதி பரந்து எங்கும்…

வித்தகன் வேங்கட வாணன் உன்னை விளிக்கின்ற…

 

 I find this troubling thought crossing my mind throughout the Naalaayiram, where this ‘phala shruti’ verse pops up after every ten verses. I would leave the readers, sharing this pang in me, quoting just one more instance:

 

 அவாவறச்சூழ் அரியை அயனை அரனை அலற்றி

அவாவற்று வீடுபெற்ற குருகூர் சடகோபன் சொன்ன

அவாவிலந்தாதிகளால் இவையாயிரமும் முடிந்த

அவாவிலந்தாதி இப்பத்தறிந்தார் பிறந்தார் உயர்ந்தே.

 

“அவாவற்று வீடுபெற்ற குருகூர் சடகோபன் சொன்ன”

 

“வீடுபெற்ற … சடகோபன் சொன்ன” comes through clearly as a posthumous tribute to Nammazhwar rather than the Azhwar himself commending his own compositions with such exalted prizes for those who study them, asserting in the process that he himself got deliverance.

 

I feel, (I express that feeling with trepidation), that these ‘phala shruti’ verses are possibly later interpolations (இடைச் செருகல்.) The appellations and attributes for the author are improbable as first-person singular statements. And in many cases, the gap in the poetic class also shows through.

 

 One hunch is that either Nathamunigal himself when he regained the Naalaayiram and took herculean efforts to codify them, set them to musical meters and provide an order for recitation, or a later seer who wrote commentaries on the Naalayiram, thought that a ‘phala sruti’ was vital for the corpus to have a form of completion and wider appeal. (All the Sanskrit scriptures do have one.  The long ‘phala shruti’ after Sri Vishnu Sahasranamam is widely acknowledged to be authored by someone other than Bhishma) And proceeded to provide one – a brilliant effort, overall.

 

I am aware I am skating on thin ice here. But I thought that this one was well worth sharing with this erudite group. I would be grateful to learn from this interaction.