Episode 01 - Chapter 4 - Canto on meeting Jadayu.
Chapter 4 – Canto on Meeting Jadayu - சடாயு காண் படலம்
நடந்தனர் காவதம் பலவும்; நல் நதி
கிடந்தன, நின்றன, கிரிகள் கேண்மையின்
தொடர்ந்தன, துவன்றின; சூழல் யாவையும்
கடந்தனர்; கண்டனர் கழுகின் வேந்தையே.
They trudged several “kaadhams” *; lively, lovely rivers were crossed; the hillocks appeared to continue infinitely as if in a limitless and close-knit relationship. They crossed all these bounties of nature and on their way, they met Jatayu, the peerless king of kites.
காவதம் is a distortion for rhyme of the Thamizh word of distance – காதம் which is roughtly equivalent to two miles. (காதம் is equivalent to four units of கூப்பிடு தூரம்.
Kamban presenting Jatayu:
உருக்கிய சுவணம் ஒத்து, உதயத்து உச்சி சேர்
அருக்கன் இவ் அகல் இடத்து அலங்கு திக்கு எல்லாம்
தெரிப்புறு செறி சுடர்ச் சிகையினால் சிறை
விரித்து இருந்தனன் என, விளங்குவான் தனை,
Jatayu was astride, brilliantly resembling like the blazing zenith sun rAadiating brilliance all across the world with his shining wings.
The poet presents Jatayu’s attributes:
தூய்மையன் இருங்கலை துணிந்த கேள்வியன்
வாய்மையன் மறு இலன் மதியின் கூர்மையன்
ஆய்மையின் மந்திரத்து அறிஞன் ஆம் எனச்
சேய்மையின் நோக்குறு சிறு கணான் தனை.
Pure of the body and the mind; highly erudite with all round knowledge; wise; truthful; without a blemish; sharp-minded; well-versed in the fine art of counseling in the highest courts; endowed with a sharp sight capable to clearly seeing whatever lay far far ahead, with his tiny pair of eyes.
தூய்மையன் இருங்கலை துணிந்த கேள்வியன்
வாய்மையன் மறு இலன் மதியின் கூர்மையன்
ஆய்மையின் மந்திரத்து அறிஞன் ஆம் எனச்
சேய்மையின் நோக்குறு சிறு கணான் தனை.
Rama, Lakshmana and Sita approach Jatayu:
ஓங்கு உயர் நெடுவரை ஒன்றில் நின்று, அது
தாங்கலது இரு நிலம் தாழ்ந்து தாழ்வுற
வீங்கிய வலியினில் இருந்த வீரனை-
ஆங்கு அவர் அணுகினர், அயிர்க்கும் சிந்தையார்.
Astride a huge lofty peak of a hillock, with that hill getting weighed down by him,
they encountered Jatayu – with apprehension. They approached him with that apprehensive querying look on their faces.
Jatayu looked on at the three of them approaching him with equal apprehension and doubts on his mind: these are not ascetics engaged in the banishment of cycle of births and deaths, as they are carrying bows and arrows; but they are attired in ascetic bark attires? Would these be gods coming down in that attire? I do have the insight to know the gods by their sights. These aren’t those gods. But who would these two be?
Together they appear like two mountains – one dark and the other fair; would these be the sons of my friend, Emperor Dasaratha?
Sage Valmiki however attributes the insight to Jatayu for him to know the two divine princes straightaway as his friend (Dasaratha)’s sons and introduce himself to them as such:
स तौ मधुरया वाचा सौम्यया प्रीणयन्न् इव |
उवाच वत्स माम् विद्धि वयस्यम् पितुर् आत्मनः |
sa tau madhurayaa vaacaa saumyayaa priiNayann iva |
uvaaca vatsa maam viddhi vayasyam pitur aatmanaH
That eagle (Jatayu) spoke to them (Rama and Lakshmana), with a pleasing, sweet voice: “know me as your father (Dasaratha)’s friend.”