Episode 01 - Chapter13- Appearance of the Mobilisation.
CHAPTER 13 (APPEARANCE OF THE MOBILISATION) வரைக்காட்சிப் படலம்
தெருண்ட மேலவர், சிறியவர்ச் சேரினும், அவர்தம்
மருண்ட புன்மையை மாற்றுவர்' எனும் இது வழக்கே:
உருண்ட வாய்தொறும், பொன் உருள் உரைத்து உரைத்து ஓடி,
இருண்ட கல்லையும் தன் நிறம் ஆக்கிய - இரதம்.
(It is said in sociology that even if knowledgeable and elderly people associate with the younger ones, that association converts the (acquired) bad culture and despicable attitudes of the younger ones into loftier ones; here we see the rocks over which the chariots with golden wheels keep pounding (உருள் உரைத்து உரைத்து ஓடி) as they speed along, make those dark rocks acquire a golden sheen.) The rocks acquire a gold sheath as the chariots speed along!
மங்கையர் பூத்த கொம்பு ஆம் எனப் பொலிந்தார். = the lovely slender-bodied women laden with beautiful flowers resembled flower-boughs.
விளங்கு தம் உருப் பளிங்கிடை வெளிப்பட. வேறு ஓர்
துளங்கு பாறையில். தோழியர் அயிர்த்திடத் துயின்றார்.
The women, feet weary from walking, lie down and sleep on natural outcrops of marble rocks; their companions, seeing the life-like reflection of their mistresses on the adjacent marble rock, get confused at the “impersonation”.
The dust-laden lovely faces of women resembled the full moon during the rainy season.
The horses shook off the dust from their backs, even as good people shake off bad company, once they scent the influence of that company
அலகு இல் பொன் அலம்பி ஓடி. சார்ந்து வீழ் அருவி மாலை.
உலகு அளந்தவன்தன் மார்பின் உத்தரீயத்தை ஒத்த..
The Chabndra Saila hill (where the entourage is camping) resembles (in its dark and imperious mass, Sri Maha Vishnu, who strode the worlds with his three steps. And the rivulet that cascades across it and carries with it limitless gold dust with it resembles that Lord’s uththareeyam (upper cloth.)
பூக்கொய் படலம் (WOMEN COLLECTING FLOWERS)
பண் தரு கிளவி தண் தேன் மூசிய கூந்தல் மாதர்
மொய்த்த பேர் அமலை கேட்டுக்,கூசின அல்ல, பேச
நாணின குயில்கள் எல்லாம், வாசகம் வல்லார் முன் நின்று
யாவர் வாய் திறக்க வல்லார்?
When these women with their musical voices, with their hair tresses adorned with fresh flowers that were dripping honey, started to chatter, the cuckoos were not intimidated – they fell silent only as they were ashamed to coo in the midst of these women ‘cooing’ so sweetly. Who could dare open their mouth in front of such women endowed with sweet musical and enrapturing speech?
மெய்ப் போதின் நங்கைக்கு இணை ஒப்பவள்,
வெண் பளிங்கில் பொய்ப் போது தாங்கிப் பொலிகின்றதன்
மேனி நோக்கி, இப் பாவை எம்கோற்கு உயிர் அன்னவள் ‘
என்ன உன்னிக் கைப் போதினோடு நெடுங்கண் பனி சோர நின்றாள்.
One lovely maiden, comparable in beauty with the Lotus-seated Sri Devi herself, looks at her own life-like reflection in the marble rock where she is resting, and bemused, gets cross with that reflection as another one with bewitching beauty competing with her for her lover’s affection and attention, and lets go of the flower held in her hand in such bemused discouragement.
………..மலர் கொய்து இருந்தானை, வந்து ஓர்
கார் அன்ன கூந்தல் குயில் அன்னவள் கண் புதைப்ப,
‘ஆர்? ‘என்னலோடும், அனல் என்ன அயிர்த்து உயிர்த்தாள்.
One lover is seriously plucking flowers for his beloved; the beloved comes behind him and closes his eyes with her dainty hands; the man is asking “who is this”? And the beloved one collapses in distress and disappointment, under the delusion that her man might have more than one beloved, and that was what made him query “who is this”?