Episode 01 - Chapter 10 - Canto on Sugreeva's Reigning.

Chapter 10 – Canto on (Sugreeva) Reigning - அரசியற் படலம் 

 

Rama bade Lakshmana to have Sugreeva properly, as rituals prescribe, crowned as king of Kishkinta:

 

'கதிரோன் மைந்தனை, ஐய! கைகளால், விதியால் மௌலி மிலைச்சுவாய்'

 

“Do crown, Sugreeva, the son of Surya, with your hands, adhering to the prescribed rituals.”

 

Lakshmana crowns Sugreeva:

 

 

மறையோர் ஆசி வழங்க, வானுளோர்

நறை தோய் நாள்மலர் தூவ, நல் நெறிக்கு

இறையோன் தன் இளையோன், அவ் ஏந்தலை,

துறையோர் நூல் முறை மௌலி சூட்டினான்.

 

“With Vedic elders offering blessings, the gods from the heavens showering flower petals, Sugreeva was crowned by Lakshaman, the younger brother of Rama the one who is the Lord of all Dharma.” The epic is replete with this equating Rama as the personification of Dharma – e.g. “உண்டு எனும் தருமமே உருவமா உடைய நின் கண்டு கொண்டேன்" "நியாயம் அத்தனைக்கும் ஓர் நிலையம் ஆயினான்".

 

Rama’s counsel to Sugreeva: (These are ever green gems that could hold good for governance for eternity and for all of our civilisations.)

 

வாய்மை சால் அறிவின் வாய்த்த மந்திர மாந்தரோடும்,

தீமை தீர் ஒழுக்கின் வந்த திறத் தொழில் மறவரோடும்,

தூய்மை சால் புணர்ச்சி பேணி, துகள் அறு தொழிலை ஆகி,

சேய்மையோடு அணிமை இன்றி, தேவரின் தெரிய நிற்றி. 

 

“Assisted by truthful and wise ministers and expert warriors dedicated to wipe out evil and relating with them with a clean heart, executing your responsibilities without a blame or blemish, being careful not to get too close nor too distant from them, you should stand aloft even amongst the gods.” சேய்மையோடு அணிமை இன்றி – be neither too close (familiar) nor too distant (indifferent) (with your council) resonates with the KuraL: அணுகாது அகலாது தீக்காய்வார் போல்க இகல் வேந்தர்ச் சேர்ந்தொழுகுவார், though Thiruvalluvar advises the councilors for them to relate with the ruler.

 

'"புகை உடைத்து என்னின், உண்டு பொங்கு அனல் அங்கு" என்று உன்னும்

மிகை உடைத்து உலகம்; நூலோர் வினையமும் வேண்டற்பாற்றே;

பகையுடைச் சிந்தையார்க்கும், பயன் உறு பண்பின் தீரா

நகையுடை முகத்தை ஆகி, இன் உரை நல்கு, நாவால்.

 

“The world (around you) is astute to reckon “where there is smoke there ought to be a fire”; the wisdom of the learned councilors is essential for you. Even when relating with people adversarially disposed towards you, do offer them good and helpful words, with a smiling pleasant countenance.”

 

'சிறியர் என்று இகழ்ந்து நோவு செய்வன செய்யல்; மற்று, இந்

நெறி இகழ்ந்து, யான் ஓர் தீமை இழைத்தலால், உணர்ச்சி நீண்டு,

குறியது ஆம் மேனி ஆய கூனியால், குவவுத் தோளாய்!

வெறியன எய்தி, நொய்தின் வெந் துயர்க் கடலின் வீழ்ந்தேன்.    

 

“Don’t ridicule and hurt people who are meek and lowly. Look at me! Because I hurt a physically deformed Kooni and aroused her negative emotions, I was immersed in a sea of grief.”

 

'"மங்கையர் பொருட்டால் எய்தும் மாந்தர்க்கு மரணம்" என்றல்,

சங்கை இன்று உணர்தி; வாலி செய்கையால் சாலும்; இன்னும்,

அங்கு அவர் திறத்தினானே, அல்லலும் பழியும் ஆதல்

எங்களின் காண்டி அன்றே; இதற்கு வேறு உவமை உண்டோ ?     

 

“Females cause grief and death to men” is a message you should learn – from Vaali’s case; and as you see us as well – it was because of the doings of women, we are enduring all this distress and blame.” (Here, while pointing to themselves, Rama refers not only to the story of Kaikeyi forcing Dasaratha to execute the boons given to her and eventually causing his death and the abdication of Rama to forests, but also to Rama giving in to the entreaties of Sita and running after the delusive golden deer, ignoring Lakshmana’s advice.

 

'"நாயகன் அல்லன்; நம்மை நனி பயந்து எடுத்து நல்கும்

தாய்" என, இனிது பேணி, தாங்குதி தாங்குவாரை;

ஆயது தன்மையேனும், அறவரம்பு இகவா வண்ணம்,

தீயன வந்தபோது, சுடுதியால் தீமையோரை.

 

“Provide comfort and succour to people with such sincere affection, that they regard you not as a ruler but as their mother; though that is expected of you as a ruler, when evil elements have to be handled, punish them appropriately, without crossing the defined lines of Dharma.”

 

'இறத்தலும் பிறத்தல்தானும் என்பன இரண்டும், யாண்டும்,

திறத்துளி நோக்கின், செய்த வினை தரத் தெரிந்த அன்றே?

புறத்து இனி உரைப்பது என்னே? பூவின்மேல் புனிதற்கேனும்,

அறத்தினது இறுதி, வாழ்நாட்கு இறுதி; அஃது உறுதி, அன்ப!        

 

Rama underscores the inevitability of both destiny and the commandment of Dharma: “If you consider with a clear mind, you would realise that being born and dying are the direct consequences of one’s (accumulated) karma. Even for that lotus-seated Brahma, if one crosses the line of dharma, death is certain; and if he conforms to that line, (a pleasant) life is assured. Nothing could be more explicit.”

 

'ஆக்கமும், கேடும், தாம் செய் அறத்தொடு பாவம் ஆய

போக்கி, வேறு உண்மை தேறார், பொரு அரும் புலமை நூலோர்;

தாக்கின ஒன்றோடு ஒன்று தருக்குறும் செருவில், தக்கோய்!

பாக்கியம் அன்றி, என்றும், பாவத்தைப் பற்றலாமோ?

Rama continues in the same refrain – of the inescapable link between dharma and destiny:

“Pleasures of life on the one side and their destruction on the other, are the direct results of one’s good deeds and sins. The learned and wise did not fine any other truth than this. When there is an ego-clash between good deeds and sins, Oh! The deserving one! Would you choose the sin in preference to the pleasures of life yielded by good deeds?”

 

Rama concluded his counselling, by asking Sugreeva to remember and come back, with his vast army, (for the intended purpose of searching for Sita), immediately after the rainy season.

 

மாரிக் காலம் பின்னுறு முறையின், உன் தன் பெருங் கடற் சேனையோடும்

துன்னுதி; போதி'

 

“Please come back after the rains, along with your vast army; now you may go.”

 

Sugreeva beseeches – “Do come and stay with us till the rainy season ends”.

 

"குரங்கு உறை இருக்கை" என்னும் குற்றமே குற்றம் அல்லால்,

அரங்கு எழு துறக்க நாட்டுக்கு அரசு எனல் ஆகும் அன்றே,

மரம் கிளர் அருவிக் குன்றம்; வள்ளல்! நீ, மனத்தின் எம்மை

இரங்கிய பணி யாம் செய்ய, இருத்தியால், சில் நாள், எம்பால்

 

“Except that this place is a habitat of monkeys, it is actually comparable (in wealth and comfort) with Indra’s city, surrounded as it is with enchanting greenery, water falls and hills. Oh! The generous, benevolent one! (As you retrieved for me my wife and my kingdom) We shall do your bidding and serve you; please do come and stay with us, for some time.”

 

'அரிந்தம! நின்னை அண்மி, அருளுக்கும் உரியேம் ஆகி,

பிரிந்து, வேறு எய்தும் செல்வம் வெறுமையின் பிறிது அன்றாமால்;

கருந் தடங் கண்ணினாளை நாடல் ஆம் காலம்காறும்

இருந்து, அருள் தருதி, எம்மோடு' என்று, அடி இணையின் வீழ்ந்தான்  

 

 “Oh! The destroyer of all evil! I took refuge in you. And you granted me your compassionate grace. Apart from that, all other pleasures are just empty for me. Till we set out in search of Sita, the one with wide dark eyes, please do come and stay with us and grace us.” Thus pleAading, Sugreeva, fell at the feet of Rama in obeisance.

 

ஏந்தலும், இதனைக் கேளா, இன் இள முறுவல் நாற,

'வேந்து அமை இருக்கை, எம்போல் விரதியர் விழைதற்கு ஒவ்வா;

போந்து அவண் இருப்பின், எம்மைப் போற்றவே பொழுது போமால்;

தேர்ந்து, இனிது இயற்றும் உன் தன் அரசியல் தருமம் தீர்தி.        

 

Listening to this plea from Sugreeva, smiling, Rama declined it: “Royal pleasures are inappropriate for ascetics like us. You go now, to your place. If we accept your invitation and come and stay with you, your entire time and attention would be invested in looking after us. That would set you failing in your governance and royal duties.”

 

'ஏழ் - இரண்டு ஆண்டு, யான் போந்து எரி வனத்து இருக்க ஏன்றேன்;

வாழியாய்! அரசர் வைகும் வள நகர் வைகல் ஒல்லேன்;

பாழி அம் தடந் தோள் வீர! பார்த்திலைபோலும் அன்றே!

யாழ் இசை மொழியோடு அன்றி, யான் உறும் இன்பம் என்னோ?

 

“I had abdicated, vowing to spend fourteen years in the harsh forests. I shall not stay in royal comfort and places. Don’t you see what I endure (pleasure?) without the mellifluous-voiced Sita with me?”

 

"தேவி வேறு அரக்கன் வைத்த சேமத்துள் இருப்ப, தான் தன்

ஆவிபோல் துணைவரோடும் அளவிடற்கு அரிய இன்பம்

மேவினான், இராமன்" என்றால், ஐய! இவ் வெய்ய மாற்றம்,

மூவகை உலகம் முற்றும் காலத்தும், முற்ற வற்றோ?  

 

“Would I be able to live down, till the end of the worlds,  the denunciation that Rama, with his spouse captive in the Rakshasa’s prison, he supposedly her own breath and life, wallowed in pleasures (that a palace life that Sugreeva offered would imply)?”

 

'இல்லறம் துறந்திலாதோர் இயற்கையை இழந்தும், போரின்

வில் அறம் துறந்தும், வாழ்வேற்கு, இன்னன, மேன்மை இல்லாச்

சில் அறம்; புரிந்து நின்ற தீமைகள் தீருமாறு,

நல் அறம் தொடர்ந்த நோன்பின், நவை அற நோற்பல் நாளும்.

 

The poet has his Lord convey to Sugreeva, the adharmic deed he had to undertake because of him; his act of killing Vaali – and his inability to prevent Sita’s abduction -  still rankling Rama deeply here: “Having faulted in the essential dharma of a husband – of safeguarding, protecting his spouse at all times, having broken the archery-ethics (in the killing of Vaali), I need to do penance for long in .

 

மாருதியை நோக்கி, 'பேர் எழில் வீர! நீயும்,

அன்னவன் அரசுக்கு ஏற்றது ஆற்றுதி, அறிவின்' என்றான்.

 

Rama bade Hanuman to be with Sugreeva and do all that was necessary (for Sugreeva’s good governance). The poet uses a very attractive metaphor for Hanuman: 'பேர் எழில் வீர’ – most handsome warrior. The handsomeness, or loveliness, is Hanuman’s inner self, his mental prowess, his intellect, highly cultured character.

 

'நிரம்பினான் ஒருவன் காத்த நிறை அரசு இறுதி நின்ற

வரம்பு இலாததனை, மற்று ஓர் தலைமகன் வலிதின் கொண்டால்,

அரும்புவ, நலனும் தீங்கும்; ஆதலின், ஐய! நின்போல்

பெரும் பொறை அறிவினோரால், நிலையினைப் பெறுவது அம்மா!   

 

Rama pays a tribute to Vaali, the ruler of Kishkinta and draws an inference from the high standards of excellence in that governqance, that when a great governance is followed by a forced change “வலிதின் கொண்டால்” that is far less (Rama placed Sugreeva on a much lower pedestal – for his intellect, his dharma-consciousness, his worldly wisdom, all personality and character parameters), there ought to arise both good (approvals by the people) and bad (disapprovals, disgruntlement, dissent, resentment) by some others. i.e. the governed would indulge in an evaluated reaction to the “forced” change (obviously till they get used to the change). Rama advises Hanuman to assist Sugreeva in seeking stability from this possible churn, with the help of the wise.

 

'ஆன்றவற்கு உரியது ஆய அரசினை நிறுவி, அப்பால்,

ஏன்று எனக்கு உரியது ஆன கருமமும் இயற்றற்கு ஒத்த

சான்றவர், நின்னின் இல்லை; ஆதலால், தருமம்தானே

போன்ற நீ, யானே வேண்ட, அத் தலை போதி' என்றான்.     

 

“For providing the appropriate help, assistance and counsel to Sugreeva in establishing his reign, and later providing the critical help to me (in organizing the task of searching for Sita), there is no one else who is more capable, more competent, more skilled. Therefore, I myself request you to go with Sugreeva, oh! The epitome of Dharma.” Rama emphasizes that the request to Hanuman is from him, from no one else யானே வேண்ட – inferentially dropping that term, in order to emphasise that Hanuman, devoted as he is to Rama,  shall not demur.

 

ஆரியன் அருளின் போய்த் தன் அகல் மலை அகத்தன் ஆன

சூரியன் மகனும், மானத் துணைவரும், கிளையும், சுற்ற,

தாரையை வணங்கி, அன்னாள் தாய் என, தந்தை முந்தைச்

சீரியன் சொல்லே என்ன, செவ்விதின் அரசு செய்தான்.       

 

Sugreeva and his team (including Hanuman), blessed and bade thus by Rama, left the presence of Rama and went to Thaara, paid obeisance to he as the Royal mother, and Sugreeva, as if mirroring all that Rama instructing him about, reigned (Kishkinta).

 

தாய் என, தாரையை வணங்கி = Kamban, as everywhere else in the epic, inducts the Thamizh culture and social conventions here: elder brother’s wife, now widowed, is regarded by Sugreeva as his mother – the Royal Mother.

 

But there is a reference in the commentaries of Valmiki Ramayana to say that Thara married Sugreeva and quotes (not found in the epic proper), Rama as recommending her remarriage:

 

naShTe mR^ite pravraje kliibe ca patite tathaa | pa~ncastu aapastsu patiH anye vidhiiyate ||'a husband if lost, dead, deserted, becomes eunuch, in these five situations another husband is ordained...'

 

Her status of an empress is also protected because Sugreeva remarries her. 

 

And, justifying Thara's undiminished glory with her remarrying, she is placed as one amongst the five most virtuous women in Indian epics: Ahalya, DraupAadi, Thaara, Seetha, Mandodhari!

 

ahalyaa draupAadii taaraa siitaa manDodarii tathaa |

 pa~nca kanyaaH paThet nityam duHsvapnam tasya na pashyati

 

But, Kamban takes, expectedly, a divergent way of presenting Thara after Vaali’s demise. She is consoled that Angada would be the crown prince – as against her fear that he would be victimized by the new regime. Sugreeva places her in a lofty pedestal – like his mother.

 

வள அரசு எய்தி, மற்றை வானர வீரர் யாரும்

கிளைஞரின் உதவ, ஆணை கிளர் திசை அளப்ப, கேளோடு,

அளவு இலா ஆற்றல் ஆண்மை அங்கதன், அறம் கொள் செல்வத்து

இளவரசு இயற்ற, ஏவி, இனிதினின் இருந்தான், இப்பால்.

Accomplishing a reign of plentiful welfare, with the entire clan of Vaanaras pitching in like close relatives, and with the highly talented Angada, anointed as crown prince and providing vital governance, Sugreeva’s reign embellished and was lauded in all the directions it reached out to.

 

 

Kamban presents the lamentation by Thaara , Vaali’s wife in a dozen verses that would both make readers grieve with her and also bring out that character’s highly evolved intellect. We would savour just a few:

 

வேய்ங் குழல், விளரி நல் யாழ், வீணை, என்று இனைய நாண,

ஏங்கினள்; இரங்கி விம்மி உருகினள்; இரு கை கூப்பித்

தாங்கினள் தலையில்; சோர்ந்து, சரிந்து தாழ் குழல்கள் தள்ளி,

ஓங்கிய குரலால் பன்னி, இனையன உரைக்கலுற்றாள்:       

 

Thaara, with her palms clasped in obeisance, held her head with her hands, collapsed on the ground with her dark stresses falling around and lamented in a deep grieving voice, that put to shame the flute, the string instruments ‘yaazh’ and veena. (The poet brings in an interesting, apparently mis fitting, allegory: Thaara’s voice, while she lamented, was more melodious than the flute, yazh and veena.)

 

'துயராலே தொலையாத என்னையும்,

பயிராயோ? பகையாத பண்பினாய்!

செயிர் தீராய், விதி ஆன தெய்வமே!

உயிர் போனால், உடலாரும் உய்வரோ?

 

“Oh! My Lord, who wholly empathized with me, emotionally and in thoughts! (பகையாத பண்பினாய்) Would you not call me, wallowing in this endless grief, to where you are! Oh! God who took the form of Destiny! Won’t you simmer down in your anger? Would you not know that after the life departs, the body shall not survive? (The life here is Vaali and the body is Thaara).

 

'நறிது ஆம் நல் அமிழ்து உண்ண நல்கலின்,

பிறியா இன் உயிர் பெற்ற பெற்றி, தாம்

அறியாரோ நமனார்? அது அன்று எனின்,

சிறியாரோ, உபகாரம் சிந்தியார்?

 

“Did not the God of Death (Yama) remember that it was because of your grand gesture of goodwill for the Devas, by your helping in the churning of the Thirupparkadal and the rising of the divine nectar which you selflessly gave to them and made them deathless? If he did remember, was he so small-minded to consider that great help by you?”

 

'செரு ஆர் தோள! நின் சிந்தை உளேன் என்னின்,

மருவார் வெஞ் சரம் எனையும் வவ்வுமால்;

ஒருவேனுள் உளை ஆகின், உய்தியால்;

இருவேமுள் இருவேம் இருந்திலேம்

 

“Oh! The One with battle-seeking rising shoulders! If it was true that I resided in your heart, the dart that took your life, should it not have taken mine too?”

 

'ஓயா வாளி ஒளித்து நின்று எய்வான்

ஏயா வந்த இராமன் என்று உளான்,

வாயால் ஏயினன் என்னின், வாழ்வு எலாம்

ஈயாயோ? அமிழ்தேயும் ஈகுவாய்!

 

“Had Rama, who, hiding himself, shot his unfailing dart at you (instead) come to you and had asked you (anything), would you not have given him your entirelife? Did you not grant even the divine nectar to the Gods, without thinking of yourself?”

 

தகை நேர் வண் புகழ் நின்று, தம்பியார்,

பகை நேர்வார் உளர் ஆன பண்பினால்,

உக நேர் சிந்தி உலந்து அழிந்தனன்;

மகனே! கண்டிலையோ, நம் வாழ்வு எலாம்?

 

Thaara, addressing her son, Angada (who was yet to arrive there), would counsel him thus:

 

“My Son! Your father’s brother (Sugreeva), having been suppliant to your father all along, turned an adversary; and on that score, your father got destroyed – losing his life; and see what had befallen our lives!” தகை நேர் வண் புகழ் நின்று, தம்பியார் = Thaara uses a demeaning term – Sugreeva all along shone with borrowed feathers, thriving under Vaali’s prowess and reputation.

 

'அரு மைந்து அற்றம் அகற்றும் வில்லியார்,

ஒரு மைந்தற்கும் அடாதது உன்னினார்;

தருமம் பற்றிய தக்கவர்க்கு எலாம்,

கருமம் கட்டளை என்றல் கட்டதோ?'   

 

“The bow-wielding one (Rama), though (accredited with the reputation of) relieving everyone of their distress and pains, plotted a deed that was wholly unacceptable. Is the adage “for those who are affiliated to Dharma, their own deeds shall define that affiliation” just a bogus one?”

 

Hanuman, not wishing to have Thaara prolong her grieving at that place and context (as she was off and on throwing barbs at Rama in the course of her laments), had her removed to her palace with the help of her maids; he had Angada perform the funeral rites and obsequies for Vaali and then went to Rama, to report what had been accomplished.

 

The poet once again portrays the highly evolved person that Thaara was – in intellect, worldly wisdom and social skill-sets. Commentators of the AAadi Kaavya would elevate Thaara to the exalted club of “pancha kanyas”

 

ahalyaa draupAadii taaraa siitaa manDodarii tathaa | pa~nca kanyaaH paThet nityam duHsvapnam tasya na pashyati

 

Ahalya, DraupAadi, Thaara, Sita and Mandothari – If you recite these (lofty) pancha kanyas daily, one would not encounter nightmares in sleep.