Episode 01 - Chapter 12 - Canto on the arrival of the monsoon.

Chapter 12 - Canto on the Arrival of the Monsoon – கார்காலப் படலம் (contd.)

 

The lashing, incessant rains could depress the most cheerfully-inclined souls. Rama, already grieving, frustrated, losing his focus and intent, is not humoured by the elements. He accosts them, assails the fauna and flora that seem to be more in tune with the elements and mocking at him.

 

Rama assails the Rains:

'வெப்பு ஆர் நெடு மின்னின் எயிற்றை; வெகுண்டு,

எப் பாலும், விசும்பின் இருண்டு எழுவாய்;

அப் பாதக வஞ்ச அரக்கரையே

ஒப்பாய்; உயிர் கொண்டு அலது ஓவலையோ?

 

Oh! The overcast, dark, thundering, lightning-laced skies! You so much resemble the heartless, wicked rakshasas. Would you not rest till you have taken my life?

 

Assails the dancing peacocks:

'அயில் ஏய் விழியார், விளை ஆர் அமுதின்

குயில் ஏய் மொழியார்க் கொணரரய்; கொடியாய்!

துயிலேன் ஒருவேன் உயிர் சோர்வு உணர்வாய்;

மயிலே! எனை நீ வலி ஆடுதியோ?

 

“Oh! Peacock! You rock-hearted one! You did not have compassion to fetch the sweet-‘koel’-tongued Sita to me. On top of that inconsiderate, insensitive attitude, you are preening in front of me, relentlessly reminding me of Sita, deepening my sleepless distress.”

 

Blames the slender creepers, dancing in the wind, for reminding him of Sita:

 

'மழை வாடையொடு ஆடி, வலிந்து, உயிர்மேல்,

நுழைவாய்; மலர்வாய் நொடியாய் - கொடியே! -

இழை வாள் நுதலாள் இடைபோல் இடையே

குழைவாய்; எனது ஆவி குழைக்குதியோ?

 

Oh! Flourishig creeper! You seem to be dancing with the drenching rains, gaining pleasure and strength, and pierce my lingering life, by relentlessly reminding me of Sita whose waist is magnificently slender and swaying like you; you seem to be intent of blooming all over, in demonstrative pleasure, while I am all parched within and perishing. You! The heartless one!    

 

விழையேன் விழைவானவை; மெய்ம்மையின் நின்று

இழையேன், உணர்வு என்வயின் இன்மையினால்;

பிழையேன்; உயிரோடு பிரிந்தனரால்;

உழையே! அவர் எவ் உழையார்? உரையாய்!

 

“Oh! Deer! I desist from desiring – even for the very desirable ones; I shall not deviate from truth and dharma. Yet, because my mind had been plundered from me, having lost the trait of sense and commonsense, I keep erring. Sita, my very life, left me. Oh! Deer! Do tell me: where is she? Where would I find her?” உழை = deer; also location, place.

 

The poet inducts the deer in this melting interlocution – symbolically alluding to the golden deer having caused Sita’s abduction; Rama lamenting that though he was possessed of a grandly cultivated mind, ascetically spurning even desirable things in life, and avowed never to deviate from the path of truth and dharma, had lost his mind in going after the golden deer, despite Lakshmana affirming that it was a delusion and Rama was not advised to chase it.

    

Rama assails கொன்றை tree (cassia fistula – golden rain tree):

 

'ஒன்றைப் பகராய், குழலுக்கு உடைவாய்;

வன்தைப்புறு நீள் வயிரத்தினையோ! -

கொன்றைக் கொடியாய்! - கொணர்கின்றிலையோ!

என்றைக்கு உறவு ஆக இருந்தனையோ?

 

Oh! Pitiless, wicked Kondrai Tree! Because your flowery trains got shamed by the long tresses of Sita, you became her great adversary. Did you extend your adversarial temper to me as well? Why, then did you find it impossible to bring her to me? When did you respond to anyone? Yo were never on good terms with me.”

 

The long gold trains of flowers in this tree are really captivating. When in full seasonal bloom, the flowery trains cover the whole tree – with practically no leaf cover.

 

Rains recede; winter arrives.

 

நிறைந்தன நெடுங் குளம்; நெருங்கின தரங்கம்;

குறைந்தன கருங் குயில்; குளிர்ந்த உயர் குன்றம்;

மறைந்தன தடந் திசை; வருந்தினர் பிரிந்தார்;

உறைந்தன, மகன்றிலுடன் அன்றில் உயிர் ஒன்றி.

 

“The large pools were brimful. The ripples got denser and dazzling. The koel was subdued. The hills were cooled. The clouds covered the sky, screening off the sun and causing confusion about the directions. Young spouses who got separated in this season that made separation acutely painful, were desolate. The “அன்றில்” birds, driven even closer together by the weather, entwined themselves inseparably.”

“அன்றில்” PlegAadis falcinellus – is a shore-bird that thrives on fishes and related sea-front and water-front feeds. This bird finds extensive poetic references – chiefly for its trait of choosing a mate with which he or she never separates all life – in Sangam literature. Thamizh poetry and literature often use this metaphor for denoting spouses intensely devoted to each other.

 

கரை ஆடு அலவன் அளைவயின் செறிய,

செக்கர் தோன்ற, துணை புணர் அன்றில்

எக்கர்ப் பெண்ணை அக மடல் சேர,

கழி மலர் கமழ் முகம் கரப்ப, பொழில் மனைப்

புன்னை நறு வீ பொன் நிறம் கொளாஅ,

 

எவ்வம் தாங்கிய இடும்பை நெஞ்சத்து

யான் எவன் உளெனோ தோழி! தானே

பராரைப் பெண்ணைச் சேக்கும், கூர்வாய்,

ஒரு தனி அன்றில் உயவுக் குரல் கடைஇய,

உள்ளே கனலும் உள்ளம் மெல்லெனக்

கனை எரி பிறப்ப ஊதும்

நினையா மாக்கள் தீம் குழல் கேட்டே?

 

For those who would rather get connected with today rather than Sangam times, here is pithy news for them – about அன்றில். We have imitation of this classic metaphor in Thamizh cinema as well (more for alliterative rhyme than for poetic imagery it would seem) – let us see if the Group relates with these better!

 

அன்றில் பறவை கண்ட உறவை

பெண்மை கொண்டதோ கண்ணில் நின்றதோ … என்னடி மீனாட்சி

 

அன்றில் பறவை இரட்டைப் பிறவி

ஒன்றில் ஒன்றாய் வாழும் பிறவி  … ஜீன்ஸ்

 

Back to Kamban: Rama laments about his feeling fettered and helpless:

 

'தூ நிறச் சுடு சரம், தூணி தூங்கிட,

வான் உறப் பிறங்கிய வைரத் தோளொடும்,

யான் உறக் கடவதே இதுவும்? இந் நிலை

வேல் நிறுத்து உற்றது ஒத்துழியும், வீகிலேன்.

 

“The so-called never-failing darts are asleep in my quiver – uselessly. The reputed powerful and rising shoulders that I am endowed with – all of it have pushed me to this (lamentable) condition. Even after this spear of shame has plunged into me (my heart), I would yet not die?”

    

'வானகம் மின்னினும், மழை முழங்கினும்,

யான் அகம் மெலிகுவென், எயிற்று அரா என;

கானகம் புகுந்து யான் முடித்து காரியம்,

மேல் நகும், கீழ் நகும்; இனி என் வேண்டுமோ?

 

“I am timorous like the serpants trembling in their holes when the skies thunder and lightning flashes. Abdicating to the forests, whatever I have achieved, would be laughed at and ridiculed by the heavens and this earth. Do I deserve anything better or more?”

 

'நெய் அடை தீ எதிர் நிறுவி, ''நிற்கு இவள்

கையடை'' என்ற அச் சனகன் கட்டுரை

பொய் அடை ஆக்கிய பொறி இலேனோடு,

மெய் அடையாது; இனி, விளிதல் நன்றுஅரோ.

 

Rama is particularly rankled and hurt by his failure to secure Sita, who was entrusted to him by Janaka in front of the ritual fire.

 

“In front of the ritual fire fed by ghee, Janaka handed Sita to me: “This one, standing here, is entrusted to you.” Having belied that sacred entrustment, how could I harbor any truth or virtue? It is better that I end myself.”

 

Failing to secure entrustment is regarded a great dishonor in Thamizh culture. In Silappadhikaram, Madalan, a citizen of Madurai, had Kannagi entrusted to his household as Kovalan went in search of some capital, trAading Kannagi’s anklet and got killed by the Pandya King due to the king’s erroneous judgement. Madalan, hearing this, ends his life, thus:

 

கோவலன் தீது இலன்; கோமகன் பிழைத்தான்;

அடைக்கலம் இழந்தேன்; இடைக் குல மாக்காள்!

குடையும் கோலும் பிழைத்தவோ?” என,

இடை இருள் யாமத்து, எரிஅகம் புக்கதும்;

 

Rama’s travail and pain are thus understandable in the context of his failing to keep secure Janaka’s entrustment of Sita, with the ceremonial fire as witness.

 

'தருமம்என்ற ஒரு பொருள் தன்னை அஞ்சி, யான்

தெருமருகின்றது; செறுநர் தேவரோடு

ஒருமையின் வந்தனரேனும் உய்கலார்; -

உரும் என ஒலிபடும் உர விலோய்!' என்றான்.

 

Rama concludes his lament of helplessness, saying that if he had not yet taken an all-consuming toll of the worlds, it was only because he was fettered by his adherence to Dharma. “I am vascillating only because of my fear of (diverging from) Dharma. If my adversaries came with the entire Devas allying with them, they shall not survive (but for the sense of Dharma holding me back.) Oh! Lakshmana, the one with the mighty bow that strums thunderously.”

 

Rama simmers down in this verse – with a lucid reasoning for his restraint in the face of intense frustration and provocation – mindfulness of Dharma, averting the possibility that those who did not cause any harm or hindrance to him directly might also get hurt should he boil over and had proceeded with his base instinct of destroying everything that stood between him and Sita.

 

He had vowed earlier: 'சூர் அறுத்தவனும், சுடர்நேமியும், ஊர் அறுத்த ஒருவனும் ஒம்பினும்,

ஆர் அறத்தினொடு அன்றி நின்றார் அவர் வேர் அறுப்பென்'

 

Lakshmana spoke to Rama, trying to bring him out of his spell of grieving, frustration and helplessness – a great motivational lecture that would fit eminently in management class rooms, far outscoring Steve Jobs’ “How to Live Before You Die”:

 

''காலம் நீளிது, காரும் மாரியும் வந்தது'' என்ற கவற்சியோ?

நீலமேனி அரக்கர் வீரம் நினைந்து அழுங்கிய நீர்மையோ?

வாலி சேனை மடந்தை வைகு இடம் நாட வாரல் இலாமையோ?

சாலும் நூல் உணர் கேள்வி வீர! -  தளர்ந்தது என்னை? - தவத்தினோய்!

 

“Why this depression, oh! Ascetically great one! Due to the arrival of the long season of rains? Overwhelmed by thoughts of the strong war attributes of the dark-complexioned Rakshasas? Dispirited by the non-arrival, yet, of the vanara army to set up the search party for retrieving Sita? You, the one who has plumbed knowledge in its entirety?”

 

Lakshmana counter-points Rama’s state of depression with his ascetic strength and immeasurable reservoir of knowledge and points to his elder brother and master’s condition as irreconcilable with his character and mental strength.

The poet inserts a clever reminder – Lakshmana never accepted Sugreeva as either dependable or capable. He has Lakshmana call the vanara army as “வாலி சேனை” – Vaali’s army – not Sugreeva’s army.

 

அனுமன் என்பவன் அளவு அறிந்தனம்; அறிஞ! அங்கதன் ஆதியோர்

எனையர் என்பது ஓர் இறுதிகண்டிலம்; எழுபது என்று எணும் இயல்பினார்;

வினையின் வெந் துயர் விரவு திங்களும், விரைவு சென்றன, எளிதின்; நின்

தனு எனும் திரு நுதலி வந்தனள்; சரதம்; வன் துயர் தவிர்தியே!

 

“Oh! My Lord! The Learned One! (அறிஞ!) We comprehensively know the knowledge, skills, abilities, strength and competence of Hanuman. We cannot measure or conjure the size of the vanara army led by valourous Angada - எழுபது வெள்ளம் and counting! The depressing and hurting (hurting the task ahead of the two) monsoons are tapering off and will be gone pretty soon. Look forward! Sita, with her lovely bent brows resembling your reputed Dhanus, shall be retrieved pretty soon. This is certain (சரதம்). Quit grieving.” - The poet has Lakshmana studiously avoid a reference to Sugreeva here as well – a context directly discussing the strength and capabilities of the great alliance. Lakshmana’s aversion for Sugreeva is underscored – not so subtly this time.

 

'காது கொற்றம் நினக்கு அலாது பிறர்க்கு எவ்வாறு கலக்குமோ?

வேதனைக்கு இடம் ஆதல் வீரதை அன்று; பேதமை ஆம்அரோ;

பொது பிற்படல் உண்டு; இது ஓர் பொருள் அன்று; நின்று புணர்த்தியேல்,

யாது உனக்கு இயலாதது? எந்தை!  வருந்தல்' என்ன இயம்பினான்.

 

“Oh! My Father! The victory flowing from the vanquishing of enemies – where shall it arrive and rest? At you, who stands tall as the personification of Dharma or at the adversaries (Rakshasas), who are the polar opposite? It is not gallantry or valourous for you to lose heart, it would be a folly. It is quite normal that what we set out to accomplish is set back in time sometimes. That is not material at all. If you set your heart and tried, what would you not accomplish? What is beyond your matchless strength? Why feel distressed?”

 

'மனத்தினின் உலகு எலாம் வகுத்து, வாய்ப் பெயும்

நினைப்பினன் ஆயினும், நேமியோன் நெடும்

எனைப் பல படைக்கலம் ஏந்தி, யாரையும்,

வினைப் பெருஞ் சூழ்ச்சியின் பொருது வெல்லுமால்.

ஆகுநர் யாரையும் துணைவர் ஆக்கி், பின்

ஏகுறு நாளிடை எய்தி, எண்ணுவ

சேகு உறப் பல் முறை தெருட்டி, செய்தபின்,

வாகை என்று ஒரு பொருள் வழுவற்பாலதோ?

 

“Garnering the support of all who endorse our purpose and are willing to help, strategizing after deep and careful thought, and approaching the executing point in due time and executing well, when all this is done,  how could success elude?” வாகை = success, victory.

 

'தெரிந்த இனத்தொடு தேர்ந்தெண்ணிச் செய்வார்க்கு அரும் பொருள்

'யாதொன்றும் இல்'.. ThirukkuraL

 

Lakshmana winds up his motivational lecture, reminding Rama about His avatara sankalpa: “The One wielding the brilliant Chakra, Sri Maha Vishnu, could create, nourish and end all of this universe, with just his Sankalpa, reclined as he is in Thirupparkadal. But, why would He descend to the worlds, wield weapons and destroy evil with strategy and combat?”

Rains recede completely, the skies clear, heralding early winter:

மள்கல் இல் பெருங் கொடை மருவி, மண்உளோர்

உள்கிய பொருள் எலாம் உதவி, அற்ற போது

எள்கல் இல் இரவலர்க்கு ஈவது இன்மையால்,

வெள்கிய மாந்தரின், வெளுத்த - மேகமே.

 

“Like the shamed pallor of those who, having given everything they had to people who had wants, when needier approached for help, being bereft of anything to give and acutely embarrassed – the clouds, having poured all of their moisture for nourishing the earth, now looked – bereft of rain – pale and spent.”

 

Unable to give (to the deserving, to those in need) is amongst the most distressing mental agonies for those who cultivate giving as an all-engrossing virtue – that provoked even ending their lives. (Clouds are hyphenated with the virtue of giving – without expecting a recognition.)

''சாதலின் இன்னாதது இல்லை. இனிதுஅதூஉம்

 ஈதல் இயையாக் கடை''(ThirukkuraL).

 

கடம் திறந்து எழு களிறு அனைய கார் முகில்

இடம் திறந்து ஏகலின், பொலிந்தது இந்துவும் -

நடம் திறன் நவில்வுறு நங்கைமார் முகம்,

படம் திறந்து உருவலின், பொலிவும் பான்மைபோல்.

 

As the dark rain clouds, resembling huge elephants that traversed the sky, pouring their ‘must’ down, exited the sky, the moon shone bright and slivery, like the glowing faces of dancing damsels, as the curtain was drawn back. (Kamban and drama are never far from each other – are they?)

The moon, in the post-rains, the Fall? pre-winter season) shines the best and most silvery. Hence the adage - சரத் காலச் சந்திரன்.