Episode 01 - Chapter 15 - Canto on Sugreeva ordering search for Sita.
Chapter 15 – Canto on (Sugreeva ordering) Search for Sita - நாட விட்ட படலம் –
Rama cut short Sugreeva – with a glint of impatience: நின்று இனிப் பல பேசி என்னோ? நெறி சென்று இழைப்பன சிந்தனை செய்க = “What is the point in standing here and chatting – let us think about what needs to be done, going forward.”
Sugreeva, taking the hint, instructed Hanuman:
'ஏகி, ஏந்திழை தன்னை, இருந்துழி,
நாகம் நாடுக; நானிலம் நாடுக;
போக பூமி புகுந்திட வல்ல நின்
வேகம் ஈண்டு வெளிப்பட வேண்டுமால்.
“Go! Search for Sita – it could be the nether world of the Nagas; it could be this earth; endowed with a speed that could take you even to the heavens, your mettle should be demonstrated here and now.”
'வள்ளல் தேவியை வஞ்சித்து வௌவிய
கள்ள வாள் அரக்கன் செலக் கண்டது,
தெள்ளியோய்! ''அது தென் திசை என்பது ஓர்
உள்ளமும் எனக்கு உண்டு'' என உன்னுவாய்.
While instructing Hanuman on the main task he should undertake, Sugreeva brings in his witnessing Ravana carrying Sita southwards – when Sita threw at Sugreeva and his mates the bundle of her ornaments. (The ornaments were produced by Sugreeva for viewing by Rama and there was thus confirmation that these were Sita’s and that Sita was abducted by Ravana who was flying south-wards.)
Sugreeva assigned to Hanuman the task of searching south wards – the most critical component of the search; and he also assigned Angada and Jambavan as his teammates – plus TWO VELLAMS of vanara foot-soldiers (Your narrator considers these number/sizes should be taken with a pinch of salt and not be unduly concerned about the sheer improbability of the poet’s projections.)
Westwards was sent Susheshanan; northwards was sent Sathavali; eastwards was sent Vinathan – with appropriately large soldiers.
The leaders of the search parties were instructed by Sugreeva to accomplish their respective tasks within one month - ஒரு மதி முற்று உறாத முன் முற்றுதிர்
Since there was confirmation that the main direction to focus on shall be the South, Sugreeva provides that team – led by Hanman elaborate route-maps. He tells them that they would first encounter the Vindhyas - விந்தமலையினை மேவுவீர் – next they would encounter the mighty Narmada river - ஓடுகின்ற நருமதை உன்னுவீர்; next they would come across the Hemakoota hills - ஏமகூடம் எனும் மலை எய்துவீர்.; next point to cross would be the (North) Pennai River கரிய பெண்ணைச் சில
வைகல் தேடிக் கடிது வழிக் கொள்வீர்.; further down you would arrive in Dandakaaranyam - தண்டகம் சேர்திர்; further down would be encountered the Pandu Mountain - பாண்டுவின் மலை என்னும் பருப்பதம். பருப்பதம் = distortion, for alliteration, of பர்வதம்.
Then, Kamban presents Godavari:(We picked this for its poetic grace and presentation of how rivers gouge and carry down the deeply-seated precious wealth from mother nature’s bosom:
முத்து ஈர்த்து, பொன் திரட்டி, மணி உருட்டி, முது நீத்தம் முன்றில் ஆயர்
மத்து ஈர்த்து, மரன் ஈர்த்து, மலை ஈர்த்து, மான் ஈர்த்து, வருவது; யார்க்கும்
புத்து ஈர்த்திட்டு அலையாமல், புலவர் நாடு உதவுவது; புனிதம் ஆன
அத் தீர்த்தம் அகன் கோதாவரி என்பர்; அம் மலையின் அருகிற்று அம்மா!
“This mighty and ancient river collects and brings with it pearls; huge collections of gold dust, has tumbling into it, in its flow, the wooden churns of cowherds, uprooted trees, mountain blocks carved out and pulled along carcasses of beasts, and granting to all these lives that it causes an end to, ultimate deliverance, because of the divinity of the waters, from the unspeakable pain of hell (PUTH).
(There was a personal reason for your narrator to select this verse: he had witnessed the mighty Godavari in her imperious, devastating best, frighteningly brimming and speeding past its vulnerable banks – with big buffaloes, huge trees, whole huts being just carried by the floods like flotsam and jetsam. This was in September 1962. He was then posted in Rajahmundry as an officer in SBI. He had nightmares in the nights, having to sleep with the constant roar of the majestic Godavari incessantly.)
Then on, you would reach “Suvarna River” ஆறு முகத்து ஒருவன், தனிக் கிடந்த சுவணத்தைச் சேர்திர்; Further on you would view hill ranges called Surya Kantham and Chandra Kanthan 'சுவணநதி கடந்து, அப்பால், சூரிய காந்தகம் என்னத் தோன்றி, மாதர் கவண் உமிழ் கல் வெயில் இயங்கும் கன வரையும் சந்திர காந்தகமும், காண்பீர்; Then on you would come across KONKAN and KULINDHAM - கொங்கணமும், குலிந்தமும், சென்று உறுதிர். Further down you would arrive at the lofty hills – ARUNDHATI; அருந்ததி ஆம் நெடுமலையை வணங்கி அப்பால். Then on you would come to the venerated, VENKATAM, that stands tall as the separating divine entity between Thamizh and Sanskrit = ‘வடசொற்கும் தனெ்சொற்கும் வரம்பிற்றாய் நான்மறையும் மற்றை நூலும் இடை சொற்ற பொருட்கு எல்லாம் எல்லையதாய்அடை சுற்றும் தண்சாரல் ஓங்கிய வேங்கடத்தில் சென்று அடைதிர்; further on, you would reach the hill country of MALAI NAADU and thence you would arrive in THAMIZH NAADU - பிறக்கம் உற்ற மலைநாடு நாடி, அகன் தமிழ்நாட்டில் பெயர்திர் – Moving down to the south THAMIZH NAADU, you would see the Thamizh Sangham presided over by Sage Agastya; and also see PORUNAI river. Then on you would come across the Mahendra Mountain and the sea. தமிழ்நாட்டு அகன் பொதியில் திருமுனிவன் தமிழ்ச் சங்கம் சேர்கிற்றீரேல் என்றும் அவன் உறைவிடமாம் ஆதலினான் அம்மலையை இடத்திட்டு ஏகிப், பொன் திணிந்த புனல் பெருகும் பொருநை எனும் திருநதி பின்பு ஒழிய, நாகக் கன்று வளர் தடஞ்சாரல் மயேந்திர மா நெடுவரையும், கடலும், காண்டிர்.
“You would be completing the search within a month. You would then come hither and let me know what you found.”
(Kamban comes across with an amazing grasp of the geography and landmark descriptions that we do not get to see in the AAadi Kaavy in the current context – benchmarked, of course, against his period – over 1200 years ago when he did not have maps, digitized information et al. There are though a couple of flawed presentations: One: with the starting point as Kishkinta, (determined to be in North Karnataka) his picking Vindhyas – which are at the northern fringes of the peninsula and far north from Kishkinta is puzzling as the search-push was to be south-bound. All the landmarks till he arrives at Godavari (including Dandakaranya) are therefore not part of the logical route. TWO, the sequential landmarks are even more puzzling: North Pennar river which is almost bordering Thamizh Naadu and way south from Godavari – with Krishna flowing in between – is placed north of Godavari. And, Konkan, at the western fringes of the peninsula, is nowhere relevant to the arc of the southward search. But in the aggregate, the landmarks named evoke admiration for Kamban’s knowledge of the whole country, even if a acouple of geographical flaws tarnish it.)
As Sugreeva completed his instructive directional command, Rama, looking at Hanuman said: “If you do see Sita, you need to know about her for you to identify her. Come hither! Let me tell you how Sita looks.” Rama took Hanuman aside and started describing Sita to him – intimately limb by limb, attribute by attribute.
Your narrator has hit a quandary here: One: How would Hanuman use the intimate details of Sita’s unmatched beauty and deportment? Hanuman was not going to look at Sita as a woman with these ravishing features and attributes; he would look at her as the Jaganmatha Herself. Besides, most of what Kamban has as Rama’s description of Sita’s physical and attribute profile are indeed very intimate and a narrative that a very loving spouse would rather keep to himself and least likely spell out so elaborately as Kamban does, to just a messenger. Your narrator therefore has the unenviable task of skipping most of these poetically pristine picturing of Sita by Rama – One, for their very intimate nature; and Two it would come across as a wholly inappropriate contextual text. He is tempted, though, to bring in just a few of these descriptive poesies, for their expected excellence and grandeur:
SITA’S TOES:
'பாற்கடல் பிறந்த செய்ய பவளத்தை, பஞ்சி ஊட்டி,
மேற்பட மதியம் சூட்டி, விரகுற நிரைத்த மெய்ய
கால் தகை விரல்கள் ஐய! - கமலமும் பிறவும் எல்லாம்
ஏற்பில என்பது அன்றி, இணை அடிக்கு உவமை என்னோ?
“Sita’s toes looked as if these were wraught with corals collected from Thirupparkadal itself, coating them with red tint, and fitting half-moons to each one of them (at the toe end). The usual allegory of lotus would not come anywhere near Sita’s two feet.”
(As Sita was the incarnation of Sri Devi, the descriptive narrative begins with the feet – பாதாதி கேசம் - PAADAADHI KESAM.)
SITA’S SLENDER SHOULDERS:
Rama melts like jelly when he brings up Sita’s slender shoulders:
'கரும்பு கண்டாலும், மாலைக் காம்பு கண்டாலும், ஆலி
அரும்புகண், தாரை சோர அழுங்குவேன்; அறிவது உண்டோ?
கரும்பு கண்டு ஆலும் கோதை தோள் நினைந்து, உவமை சொல்ல,
இரும்பு கண்டனைய நெஞ்சம், எனக்கு இல்லை; இசைப்பது என்னோ?
“Whenever I see sugarcane or a (slender) bamboo, (reminded of Sita’s slender shoulders) I would cry. How could I narrate the shoulders with a comparison – am I steel-hearted?”
SITA’S NECK;
மங்கைதன் கழுத்தை நோக்கி, வளர் இளங் கமுகும், வாரிச்
சங்கமும், நினைதி யாயின், நவை என்று துணிதி தக்கோய்
“If you regard her neck and are reminded of a young areca nut palm or a beautiful conch, you could determine that her neck was either of them.”
SITA’S EYES:
பெரிய ஆய், பரவை ஒவ்வா; பிறிது ஒன்று நினைந்து பேச
உரிய ஆய், ஒருவர் உள்ளத்து ஒடுங்குவ அல்ல; உண்மை
தெரிய, ஆயிரக் கால் நோக்கின், தேவர்க்கும் தேவன் என்னக்
கரிய ஆய், வெளிய ஆகும், வாள் தடங் கண்கள் அம்மா!
“Sita’s exceptionally large eyes – with pupils dark as Sri Maha Vishnu Himself and the white irises surrounding them resembling Thirupparkadal – you could be looking into them a thousand times to understand what they look like; one could not find a metaphor for those larger than the seas, captivating, eyes.”
SITA’S FACE:
'கொண்டலின் குழவி, ஆம்பல், குனி சிலை, வள்ளை, கொற்றக்
கெண்டை, ஒண் தரளம் என்று இக் கேண்மையின் கிடந்த திங்கள் -
மண்டலம் வதனம் என்று வைத்தனன், விதியே; நீ, அப்
புண்டரிகத்தை உற்ற பொழுது, அது பொருந்தி ஓர்வாய்.
“A little young of the dark clouds, (tresses) pink lilies(lips), drawn and bent bow, (brows) the leaves of “vaLLai” creeper, (ears) “keNdai” fish, (eyes) glittering pearls, (teeth) all these imbedded over a lovely full moon – that unmatched thing was nominated by Brahma as Sita’s face. If you happen to look at that glowing lotus, you would be able to match, in your mind.”
SOME OF SITA’S ATTRIBUTES, NOW.
SITA’S SPEECH:
'குழல் படைத்து, யாழைச் செய்து குயிலொடு கிளியும் கூட்டி
மழலையும் பிறவும் தந்து, வடித்ததை, மலரின் மேலான்,
இழை பொரும் இடையினாள்தன் இன் சொற்கள் இயையச் செய்தான்;
பிழை இலது உவமை காட்டப் பெற்றிலன்; பெறும்கொல் இன்னும்?
“Brahma constructed the flute (and its mellifluence), the yaazh (the string instrument) with its rapturous strumming, koel with its cooing, parakeets with their prattle, toddlers with their babble, after Sita’s captivating speech. But he could not yet make a perfect matching of Sita’s voice. Would he ever achieve that?”
SITA’S GAIT:
'பூ வரும் மழலை அன்னம், புனை மடப் பிடி என்று இன்ன;
தேவரும் மருளத் தக்க செலவின எனினும் தேறேன்;
பா வரும் கிழமைத் தொன்மைப் பருணிதர் தொடுத்த, பத்தி
நா அருங் கிளவிச் செவ்வி நடை வரும் நடையள் - நல்லோய்!
“Oh! One with sterling attributes! Swan that lives amongst lotus groves, young she-elephant – I cannot describe Sita’s gait with such (mundne) comparisons. Her gait would captivate and confound even the Devas. It could be properly described only by the greatly accomplished poets or comparable with the allegories found in great epics.”
After completing his comprehensive, limb-by-limb narration of Sita’s lovely presence and comportment, Rama briefs Hanuman on a few anecdotes/incidents, those only Sita and he were privy to, in order that Hanuman could convince Sita that he was indeed Rama’s emissary.
1. Tell Sita about how I found her first, standing, overlooking me, in the terrace of her virgin chambers - கன்னி மாடம்.
2. Tell her about her resolution that if the one who broke the Siva Dhanus did not happen to be the one she saw walking along with Sage Viswamitra, she would end her life. வரை செய் தாள் வில் இறுத்தவன், அம் மா முனியொடும் விரசினான் அல்லனேல், விடுவல் யான் உயிர்''
3. Tell her about my censuring her: “By obstinately persisting that you shall follow me during my abdication to the harsh forests, which even I was not acquainted with, she would turn into my grief, from her having been a pleasurable spouse.” “‘முன்புநான் அறிகிலா முனிநெடுங் கானிலே, என்பினே போதுவான் நினைதியோ, ஏழை நீ? இன்பம் ஆய், ஆர் உயிர்க்கு இனியை ஆயினை, இனித்துன்பம் ஆய் முடிதியோ? ‘‘
4. Remind her about her repartee: “You are abdicating the crown and would trek into the forests. Would everything other than me be the source of pleasure for you?‘ ஆன பேர் அரசு இழந்து அடவி சேர்வாய்; உனக்கு யான் அலாதன எலாம் இனியவோ? இனி ‘
5. Tell her about her innocent enquiry – even before we could get past the ramparts of Ayodhya – “Where are the forests?” கல்லின் மாமதில் மணி கடை கடந்திடுதல் முன்,“எல்லை தீர்வு அரிய வெங்கானம் யாதோ “ எனச் சொல்லினாள்; (The poet brings out the adorable and lovable innocence of Sita here. Resonates with Kannagi, in Silappadhikaram, asking Kovalan, even as they were still exiting Poompuhaar City, Are we in Madurai City?
இறும் கொடி நுசுப்போடு இனைந்து, அடி வருந்தி,
நறும் பல் கூந்தல் குறும் பல உயிர்த்து,
முதிராக் கிளவியின், முள் எயிறு இலங்க,
‘மதுரை மூதூர் யாது?’ என வினவ-
Rama hands over to Hanuman a grandly gem-set ring as further tangible proof that Hanuman would have to identify himself as Rama’s emissary and wishes Hanuman success in his venture. வனையும் மாமணி நல் மோதிரம் அளித்து, ‘அறிஞ! நின் வினை எலாம் முடிக!