Episode 01 - Chapter 17 - Canto on Sambathi (Jadayu's brother).

Chapter 17 – Canto on Sambathi (Jatayu’s Brother) - சம்பாதிப் படலம்

 

Well before the dead-line of one month imposed by Sugreeva, the main south-bound search party headed by Hanuman, Angada and Jambavan, reached the precincts of Mahendra Parvatham at the cape. The other columns that spread out in various other directions also converged and joined with this unit. All of them were dispirited and crestfallen that they could not find Sita, nor secure any clue about her whereabouts. They were scared of the king’s retribution on the one hand and were overwhelmed by a sense of moral defeat on the other. Kamban presents their condition:

 

'அற்றது நாள் வரை அவதி; காட்சியும்

உற்றிலம்; இராகவன் உயிரும் பொன்றுமால்;

கொற்றவன் ஆணையும் குறித்து நின்றனம்;

இற்றது நம் செயல், இனி' என்று எண்ணினார்.

 

“The dead-line given by the king (Sugreeva) had come and gone. We could not find Sita. Should Raghava get to know our failure, he might end his life. We are also terrified about the king’s retribution. What could we do?”

 

In helpless desolation, the vanaras consider several options for ending their misery.

'அருந் தவம் புரிதுமோ? அன்னது அன்றுஎனின்,

மருந்து அரு நெடுங் கடு உண்டு மாய்துமோ?

திருந்தியது யாது? அது செய்து தீர்தும்' என்று

இருந்தனர் - தம் உயிர்க்கு இறுதி எண்ணுவார்.

 

“Shall we turn ascetic and resort to penance? Or, drink poison that has no anti-dotes and end our lives? Which one is preferred? Let us execute that option” were the kind of rants by the vanaras, seriously considering ending their lives, terrified about Sugreeva’s retribution on top of the misery that they endured as they thought the mission had failed.

 

'எந்தையும் முனியும்; எம் இறை இராமனும்

சிந்தனை வருந்தும்; அச் செய்கை காண்குறேன்;

நுந்துவென் உயிரினை; நுணங்கு கேள்வியீர்!

புந்தியின் உற்றது புகல்விர் ஆம்' என்றான்.

Angada, instead of providing some positive energies to the group to lift their morale, himself collapsed into a mood of gloom and offered to end his life:

 

“My father (Sugreeva) would be enraged. My Lord, Rama would be disappointed and unhappy. I do not dare to see those events. I shall end my life. Oh! The wise ones! Please let us have some light – please let us know what strikes in your (wise and experienced) minds.”  

 

The vanaras, wrapped in that dark and hopeless mood, visualize the end of the world ensuing from what they thought was the failure of their mission, sequencing that visualization like a domino chain reaction:

 

எல்லை நம் இறுதி, யாய்க்கும் எந்தைக்கும், யாவரேனும்

சொல்லவும் கூடும்; கேட்டால், துஞ்சவும் அடுக்கும்; கண்ட

வில்லியும் இளைய கோவம் வீவது திண்ணம்; அச் சொல்

மல்லல் நீர் அயோத்தி புக்கால்,  வாழ்வரோ பரதன் மற்றோர்?

 

Angada continued in the same refrain: “We now resolve to end our lives. Someone could carry the news of my demise to my mother Thaara and to Surgreeva. Should they hear that news, they could themselves decide to die. Witnessing that and mortified, the bow-wielding Sri Rama and Lakshmana too could decide to end their lives. Should the news of these two celebrated divine princes’ fate reach Ayodhya, would Bharatha and others choose to live on?”

 

Angada carried his ‘domino’ refrain to a culpable culmination:

பரதனும், பின்னுளோனும், பயந்தெடுத்தவரும், ஊரும்,

சரதமே முடிவர்; கெட்டேன்! ''சனகி'' என்று உலகம் சாற்றும்

விரத மா தவத்தின் மிக்க விளக்கினால், உலகத்து யார்க்கும்

கரை தெரிவு இலாத துன்பம் விளைந்தவா!' எனக் கலுழ்ந்தான்.

 

“After Bharatha, his sibling (Satrugna) and the mothers (Kousalya, Kaikeyi and Sumitra), and, why? The whole of Ayodhya shall succumb. I shall perish even with that thought. Because of Janaki, the one who is celebrated by the whole world as the most virtuous soul and the very light of this world due to her ascetic merits, the whole universe would be immersed in irretrievable grief.”

 

'ஏகு நீ; அவ் வழி எய்தி, இவ் வழித்

தோகையைக் கண்டிலா வகையும் சொல்லி, எம்

சாகையும் உணர்த்துதி; தவிர்தி சோகம்; - போர்

வாகையாய்!' என்றனன் - வரம்பு இல் ஆற்றலான்.

 

As Jambavan and Angada were nominating each other as the posthumous messenger and infecting the whole group with gloom, Hanuman intervened: “The dead-line set by Sugreeva is not sacro-sanct. The mission is more important. Should we accomplish the mission and go and report that to him, Sugreeva would be least bothered about the dead-line.”

 

பின்னரும் கூறுவான்: 'பிலத்தில், வானத்தில்,

பொன் வரைக் குடுமியில், புறத்துள் அண்டத்தில்,

நல் நுதல் தேவியைக் காண்டும் நாம் எனின்,

சொன்ன நாள் அவதியை இறைவன் சொல்லுமோ?

 

Hanuman’s motivational speech: “We shall look in the nether worlds. We shall scan the skies; we shall comb all the golden-crested mountains. We shall screen the entire expanse of this universe and its embryonic cavities(அண்டத்தில்). If, after that dedicated and spirited effort, we do find Sita, (and report that to Sugreeva) would Sugreeva be even mindful of the dead-line set by him?”

 

'நாடுதலே நலம் இன்னும்; நாடி, அத்

தோடு அலர் குழலிதன் துயரின் சென்று, அமர்

வீடிய சடாயுவைப் போல வீடுதல்

பாடவம்; அல்லது பழியிற்று ஆம்' என்றான்.

 

“It would be appropriate and good for us to continue our search (and not give up). And, should it happen that we also die like Jatayu did, in the act of retrieving Sita, that shall secure for us pride and renown. The thought of ending our lives (without trying) is just silly sinful.”

 

KAMBAN INTRODUCES A GREAT DRAMA TECHNIQUE HEREABOUTS – AS HANUMAN IS MOTIVATING THE VANARA TROOPS IN HIS INIMITABLE FASHION, HE HAS HIM BRING OUT, ALOUD, THE NAME OF JATAYU – MEANT FOR THE YEARS OF JATAYU’S ELDER BROTHER SAMPATHI WHO THE POET POSITIONS WITHIN AN EARSHOT!

 

Sampathi, was the elder brother of Jatayu – both (divine eagle) sons of Aruna, the charioteer of the Sun God. (Aruna was the son of Sage Kasyapa and Vinatha one of the sage’s wives; he was the elder brother of Garuda) In their childhood fervour, the siblings set out one morning to reach the heavens, impelled by their inborn ability to fly high.  The younger one, Jatayu, more stimulated of the two, flew ahead and as he got too near the Sun, the heat got to him. He cried out to his elder brother for help and Sampathi flew over his younger brother and protected him with his wings. He got his two wings burnt in the process and fell to the earth.  As Sampathi looked up plaintively at the Sun God, that God told him: “you shall gain deliverance and have your wings back when the vanaras arrive at your place in search of Sita.” Jatayu survived and we have had his story and heroics as he lost his life while trying to prevent Ravana from abducting Sita.

 

Sampathi, as he lost his wings, was totally incapacitated and had no mobility; just a mute, immobile witness to what was going on around him – for ages. With the event forecast by Surya arriving, he just overheard Hanuman say something about Jatayu and his ears pricked up.

 

என்றலும், கேட்டனன், எருவை வேந்தன் - தன்

பின் துணை ஆகிய பிழைப்பு இல் வாய்மையான்

பொன்றினன் என்ற சொல்; புலம்பும் நெஞ்சினன்;

குன்று என நடந்து, அவர்க் குறுகல் மேயினான்.

 

As Hanuman spoke thus (uttering the word “Jatayu” in the course of his communication), Sampathi, who was in ear-shot distance, overheard that. Hearing that his younger sibling was dead and gone, Sampathi’s heart heaved with grief. Like a rolling hill (as he had no natural means of moving himself), he slowly moved his huge torso and approached the vanara conclave.

 

முறையுடை எம்பியார் முடிந்தவா' எனாப்

பறையிடு நெஞ்சினன், பதைக்கும் மேனியன்,

இறையுடைக் குலிசவேல் எறிதலால், முனம்

சிறை அறு மலை எனச் செல்லும் செய்கையான்;

 

“My younger brother, the one who was possessed of the best virtues, is gone! How?” Sampathi with a pulsing heart and trembling frame, was afflicted like the flying mountains of yore had their free-wheeling wings sundered by Indra’s vajrayudham. The allegory – hills shorn of their wings; Sampathi, hill-like huge, shorn of his wings.

 

Sampathi beseeched with the vanara leadership: how did that happen? How did Jatayu find his end?

 

 

Hanuman, encountering the humongous, wingless frame of Sampathi approaching the vanara conclave, suspecting this was a Rakshasa, assailed him:

 

கைதவ நிசிசர!  கள்ள வேடத்தை!

உய்திகொல் இனி?' எனா உருத்து, முன் நின்றான்.

 

Hanuman assailed the approaching Sampathi: “Oh! Wicked Rakshasa! What kind of imposter are you? Would you survive now?”

 

வெங் கதம் வீசிய மனத்தன், விம்மலன்,

பொங்கிய சோரி நீர் பொழியும் கண்ணினன்,

சங்கையில் சழக்கு இலன் என்னும் தன்மையை,

இங்கித வகையினால், எய்த நோக்கினான்.

 

Hanuman paused as he assailed Sampathi and looked at the latter with some intent. He found Sampathi, tear-clad, draped in anguish and concluded that this entity ought not to have any evil intent in him. (Hanuman was endowed with the power of reAading the minds of the people he encounters, by reAading their faces.)

 

Sampath plaintively implored:

 

தாக்க அரும் சடாயுவைத் தருக்கினால் உயிர்

நீக்கினர் யார்? அது நிரப்புவீர்

 

“Who ended the life of Jatayu, who was invincible? Please fill me in.”

 

Hanuman called on Sampathi to come forth with who he was before he would tell him what happened to Jatayu.

 

‘உன்னை நீ உள்ளவாறு உரைப்பின் உற்றது

பின்னை யான் நிரப்புதல் பிழைப்பு இன்று

 

“If you would let us know, truthfully, who you are, then I shall let you know what happened (to Jatayu).”

 

Sampathi related his story and how he was related to Jatayu:

 

 

என்பின் பிறந்தான் துணை பிரிந்த பேதையேன் முன் பிறந்தேன்'

 

“I am the deprived one, who was elder to Jatayu; now lost for me.”

 

Hanuman narrated to Sampathi, the indescribably valourous encounter between Jatayu and Ravana: உணர்த்தினன் இகல் இராவணன் வீறிய வாள் இடை விளிந்த ஆறு எலாம்.

 

Sampathi, listening to the episode that saw the end of his invincible younger brother, lamented:

 

ஒன்றா மூன்று உலகத்துளோரையும்

வென்றான்என்னினும் வீர! நிற்கு நேர்

நின்றானே, அவ் அரக்கன்! நின்னையும்

கொன்றானே! இது என்ன கொள்கையோ?'

 

“Oh! The Invincible, Valourous One! Ravana could have subjugated all the three worlds, but was he ever your equal? How did he face you (in battle)? And, how could he cause your end? Is this believable?”

 

Hanuman elaborated:

 

கொண்டு ஏகும் கொலை வாள் அரக்கனைக்

கண்டான் நும்பி; அறம் கடக்கலான்,

''வண்டு ஆர் கோதையை வைத்து நீங்கு'' எனா,

திண் தேரான் எதிர் சென்று சீறினான்.

 

“Jatayu, seeing Ravana carrying an aggrieved Sita, mindful of what was right, what was Dharma, challenged him and hissed this at him: “Leave Sita and flee.”

 

'சீறி, தீயவன் ஏறு தேரையும்

கீறி, தோள்கள் கிழித்து அழித்த பின்,

தேறி, தேவர்கள் தேவன் தெய்வ வாள்

வீற, பொன்றினன் மெய்ம்மையோன்' என்றான்.

 

“Thus raging, Jatayu broke Ravana’s chariot, and plunged his sharp claws into Ravana’s mighty shoulders. Ravana, using the divine sword ‘Chandrahasam’ that was granted to him by Lord Siva, cut Jatayu’s wings and caused him grievous hurt.”

 

This verse documents Jatayu’s death right during the battle with Ravana: தெய்வ வாள்

வீற, பொன்றினன். We know, though, that Jatayu lay grievously hurt till Rama and Lakshmana found him later, informed them about the encounter, and then breathed his last on Sri Rama’s laps; had his obsequies performed by Rama.

 

'பைந் தார் எங்கள் இராமன் பத்தினி,

செந் தாள் வஞ்சி, திறத்து இறந்தவன்,

மைந்தா! எம்பி வரம்பு இல் சீர்த்தியோடு

உய்ந்தான் அல்லது, உலந்தது உண்மையோ?

 

Switching from his grieving, Sampathi now exults: “Having given his life in the cause of Sita, our Sri Rama’s spouse, how could one say that he died? He rose (to the heavens) with boundless acclamation, didn’t he?” “பெற ஒண்ணாது ஓர் பேறு பெற்றவர்க்கு

இறவு என் ஆம்? இதின் இன்பம் யாவதோ?” For one who gained unachievable acclaim, what is death? What could be dearer than that (acclamation)?”

 

Sampathi invited all the vanaras to join him in the chanting of Rama Nama:

 

'எல்லீரும் அவ் இராம நாமமே

சொல்லீர்; சொல்ல, எனக்கு ஓர் சோர்வு இலா

நல் ஈரப் பயன் நண்ணும்; - நல்ல சொல்

வல்லீர்! வாய்மை வளர்க்கும் மாண்பினீர்!'

 

“Oh! Noble Ones, who are well-accomplished to chant divine words! Come All! Come and chant (with me) Rama’s Name. I shall be blessed with that Sri Rama’s divine grace and derive inner peace and be rid of my grief. “

 

******

 

KAMBAN INDUCTS AND INFUSES THE POTENCY OF RAMA NAMA AS A RELIEVER OF SINS, PAIN AND ALL THAT IS UNPLEASANT IN LIFE - THAT WOULD TRIGGER AN ALL-ENCOMPASSING MOVEMENT IN THE HINDU SPIRITUAL WORLD, LATER TO BE EMBELLISHED BY SAINT THYAGARAJA

 

“Sri rama nee namamemi ruchi ra! O rama nee nAmam enta ruchi ra!” ஸ்ரீ ராமா நீ நாமம் ஏமி ருசி ரா! ஓ ராமா! நீ நாமம் எந்த ருசி ரா! “pibarE Rama Rasam“ பிபரே ராமரஸம்’(Sri Sadasiva Brahmendral) rAma rAma kali kalusha (ராம, ராமா, கலி காலுஷ) Sri Deekshitar and of course the heart-melting lullabies dedicated to Sri Rama by Sri Kulasekara Azhwar

 

(மன்னுபுகழ் கோசலை தன் மணிவயிறு வாய்த்தவனே!

தென்னிலங்கை கோன் முடிகள் சிந்துவித்தாய்! செம்பொன் சேர்

கன்னி நன் மா மதில் புடை சூழ் கணபுரத்தென் கருமணியே!

என்னுடைய இன்னமுதே! இராகவனே! தாலேலோ! ) and countless others right into the twenty-first century.

 

Not to forget the phala sruti in the Sri Vishnu Sahasranamam:

 

“PaarvatyOuvacha:

 

kEnOpaayaana laghuna sri vishnur naama saharaham?

patyathEr pandithEr nithyam, srOthum! Ichchaami mE prabhO!

 

Sri IswrOuvacha:

 

श्री राम राम रामेति रमे रामे मनोरमे ।

सहस्रनाम तत्तुल्यं रामनाम वरानने ॥

 

Shri Rama Rama Rameti, Rame Rame Manorame;

Sahasrenama tattulyam, Rama Nama Varanane

 

The AAadi Kaavya, though, does not contain (understandably) any reference to the chanting of Rama Nama causing the renewal of Sampati’s wings:

 

तस्य तु एवम् ब्रुवाणस्य संहतैः वानरैः सह ||

उत्पेततुः तदा पक्षौ समक्षम् वन चारिणाम् |

 

tasya tu evam bruvaaNasya saMhataiH vaanaraiH saha ||

utpetatuH tadaa pakShau samakSham vana caariNaam

 

Both the wings of Sampaati then cropped up just before the eyes of the vanaras who were clustered around him, even as Sampaati was speaking to them in this manner way to those monkeys...i.e. the episode how he lost his wings, how sage Nishaakhara asked him to wait for them to grow back till he encountered these vanaras and related to them what he knew about Sita’s abduction.

 

******

 

என்றான், 'அன்னது காண்டும் யாம்' எனா,

நின்றார் நின்றுழி, நீல மேனியான்

நன்று ஆம் நாமம் நவின்று நல்கினார்,

வன் தோளான் சிறை வானம் தாயவே.

 

Responding to Sampathi’s pleAading, the vanaras were excited into exclaiming: “We shall see that happen” and all of them stood up and commenced chanting the blue-complexioned Sri Rama’s name. And, Lo and behold! Sampathi’s burnt wings started growing back, growing lofty and skywards.

    

தெருண்டான் மெய்ப் பெயர் செப்பலோடும், வந்து

உருண்டான் உற்ற பயத்தை உன்னினார்;

மருண்டார்; வானவர் கோனை வாழ்த்தினார்;

வெருண்டார்; சிந்தை வியந்து விம்முவார்.

 

The vanaras were overwhelmed and overawed by what they saw: Sampathi, who had to come rolling to them உருண்டான் because of his impairment, had his lost wings grow back, as all of them chanted Sri Rama’s name.

 

Sampathi then briefed the vanaras about what he saw in Sita’s abduction, (adding what he inferred as well):

 

'பாகு ஒன்று குதலையாளைப் பாதக அரக்கன் பற்றிப்

போகின்ற பொழுது கண்டேன்; புக்கனன் இலங்கை; புக்கு,

வேகின்ற உள்ளத்தாளை வெஞ் சிறையகத்து வைத்தான்;

ஏகுமின் காண்டிர்; ஆங்கே இருந்தனள் இறைவி, இன்னும்.

 

“I saw the wicked Ravana carrying Sita – the one with a candy-like sweet speech; I saw him going into Lanka. (I presume/infer) She has been imprisoned there. Go there! You shall see Sita even now.”

 

Sampathi adds helpful inputs and guidance –

 

'ஓசனை ஒரு நூறு உண்டால், ஒலி கடல் இலங்கை; அவ் ஊர்,

பாச வெங்கரத்துக் கூற்றும் கட்புலன் பரப்ப அஞ்சும்;

நீசன் அவ் அரக்கன் சீற்றம் நெருப்புக்கும் நெருப்பு; நீங்கள்

ஏச அருங் குணத்தீர்! சேறல் எப் பரிசு இயைவது?' என்றான்.

 

“The sea-clad Lanka is one hundred yojanas (one yojana is 9+ miles) from here. Even Yama, the one wielding the life-wringing rope,  would be terrified to look up that place. The lowly Rakshasa, Ravana, is notorious for his rage which would incinerate the very fire. You all are good souls. How would you reach there?”

 

'எல்லீரும் சேறல் என்பது எளிது அன்று, அவ்இலங்கை மூதூர்;

வல்லீரேல் ஒருவர் ஏகி, மறைந்து அவண் ஒழுகி, வாய்மை

சொல்லீரே துயரை நீக்கித்  தோகையைத் தெருட்டி, மீள்திர்;

அல்லீரேன், என் சொல் தேறி, உணர்த்துமின் அழகற்கு அம்மா!

 

“It is not possible for all of you to reach that Lanka. If you could find one amongst you who is competent, he could go there unobserved, find Sita, tell her all that Sri Rama had asked you to tell her, comfort her and then return (to Rama). Or else, (in case you cannot find anyone capable of accomplishing this), have trust in what I just told you and inform Rama (that Sita is imprisoned in Lanka.)

 

(Sampathi was absolutely certain about Sita’s whereabouts and provided an easy option to the vanaras.)

    

SMPATHI TAKES OFF AND FLIES AWAY!

 

Sampathi then took leave of the vanaras:

 

காக்குநர் இன்மையால், அக் கழுகுஇனம் முழுதும் கன்றி,

சேக்கை விட்டு, இரியல்போகித் திரிதரும்; அதனைத் தீர்ப்பான்

போக்கு எனக்கு அடுத்த, நண்பீர்! நல்லது புரிமின்' என்னா,

மேக்கு உற விசையின் சென்றான், சிறையினால் விசும்பு போர்ப்பான்.

 

“Bereft of a leader/king, the whole specie of eagles is demoralized and disoriented (after the demise of Jatayu) and all of them are aimlessly wandering about leaving their own nests. I need to go and provide them leadership and comfort. Please go ahead and do your good deeds.” So saying Sampathi lifted off skywards and covered the whole sky with his enormous wings.