Episode 01 - Chapter 2 - Canto on Arrival of Hanuman.
Chapter 2 – Canto on (Arrival of) Hanuman - அனுமப் படலம்
Postscript to Selection 108: We noted in the previous selection that “Pampa” was a lake and this was not to be mixed up with Pampa River of the Sabarimala fame.
Rama and Lakshmana reach their present destination, Rishya Mukha hill, without any hassle or impediment enroute:
எய்தினார், சவரி, நெடிது, ஏய மால் வரை எளிதின்;
நொய்தின் ஏறினர், அதனின்; நோன்மை சால் கவி அரசு,
செய்வது ஓர்கிலன்; அனையர் தெவ்வர் ஆம் என வெருவி,
'உய்தும் நாம்' என, விரைவின் ஓடினான், மலை முழையின்.
Rama and Lakshmana arrived at the Rishya Mukha hill, traversing, without any impediment enroute, following Sabhari’s clear directions. Sugreeva and his courtiers, (fleeing the marauding Vaali and hiding in this hill), finding the two powerfully-built, rdiant and armed (with a bow) men coming up, thought they were part of the enemy elements and, frightened, hid themselves in the caves in those hills.
(Sugreeva was hiding in abdication. But the poet calls him கவி அரசு = Monkey King, anticipating his eventual coronation with the help of Rama and Lakshmana.)
காலின் மா மதலை! இவர் காண்மினோ; கறுவு உடைய
வாலி ஏவலின் வரவினார்கள் தாம்; வரி சிலையர்;
நீல மால் வரை அனையர்; நீதியா நினைதி' என,
மூலம் ஓர்கிலர் மறுகி ஓடினார், முழைஅதனின்.
As he and his courtiers fled to the caves, Sugreeva asked Hanuman, the Vayu Putra (காலின் மா மதலை) – to investigate and ascertain who these two persons really were – bow-bearing, resembling large, dark hills; would they be Vaali’s associates? (The poet attributes a dark complexion not just to Rama but to Lakshmana as well; the assumption is hat Rama’s complexion shadows Lakshmana’s fair complexion and shows him also up as dark.)
காலின் மா மதலை = Hanuman is Vayu Putra: was born to Anjana through Vayu. கால்= Wind i.e. Vayu. The great son of Vayu. (Sugreeva is known to be a son of Sun God.)
Sage Valmiki is expansive in recounting what Sugreeva commanded Hanuman:
Sugreeva’s assignment to Hanuman:
तौ त्वया प्राकृतेन एव गत्वा ज्ञेयौ प्लवंगम |
इङ्गितानाम् प्रकारैः च रूपव्या भाषणेन च || ४-२-२४
लक्षयस्व तयोः भावम् प्रहृष्ट मनसौ यदि |
विश्वासयन् प्रशंसाभिः इङ्गितैः च पुनः पुनः || ४-२-२५
मम एव अभिमुखम् स्थित्वा पृच्छ त्वम् हरि पुंगव |
प्रयोजनम् प्रवेशस्य वनस्य अस्य धनुर् धरौ || ४-२-२६
tau tvayaa praakR^itena eva gatvaa GYeyau plavaMgama |
i~Ngitaanaam prakaaraiH ca ruupavyaa bhaaShaNena ca || 4-2-24
lakShayasva tayoH bhaavam prahR^iShTa manasau yAadi |
vishvaasayan prashaMsaabhiH i~NgitaiH ca punaH punaH || 4-2-25
mama eva abhimukham sthitvaa pR^icchha tvam hari puMgava |
prayojanam praveshasya vanasya asya dhanur dharau || 4-2-26
"Go unto them oh, Hanuma, in a commoner's form, for your monkey-form would be recognised by Vali's agents, and know the intentions of those two by their conduct, by their comportment, and by their conversation, as well...[4-2-24]
"Try and assess their attributes and if they are pleasant-hearted; duly create confidence in them by so conducting yourself, and also commending (me to) them again and again... oh, best of monkeys, Hanuma, (try and) get them to set their intent towards me in a compassionate manner, and you also inquire about the reason for their coming thither all by themselves -. those wielders of bows... [4-2-25, 26]
Worth recalling from Bala Khanda – canto on Rama’s Avatara - திரு அவதாரப் படலம் – that these vanaras are really Devas who were born here in Kishkinta for playing out their due role in the epic, as ordained by Brahma:
வானவரை நோக்கிப் பிதாமகன் பேசு கின்றான்.‘முன்னர் ஏய் எண்கின் வேந்தன் யான் என மொழிகின்றான், மற்று,‘அன்ன ஆறு எவரும் நீர் போய் அவதரித்திடுமின்! ‘ காயும் மற்கடங்கள் ஆகி. காசினி அதனின்மீது
போயிடத்துணிந்தோம்’மற்கடங்கள் = Vanaras (Monkeys).
அவ் இடத்து, அவர் மறுகி, அஞ்சி, நெஞ்சு அழி அமைதி,
வெவ் விடத்தினை மறுகு தேவர், தானவர், வெருவல்
தவ்விட, தனி அருளு தாழ் சடைக் கடவுள் என,
'இவ் இடத்து இனிது இருமின்; அஞ்சல்' என்று இடை உதவி,
As Sugreeva and his ministers creeping with fright, very disturbed, (at the new arrivals), Hanuman, like Lord Siva, the One with matted hair, capable of giving protective comfort even to Devas and Asuras, asked them (Sugreeva and his ministers) to just remain there, remain calm, not be frightened.
The poet invokes the widely held belief that Hanuman is an aspect of Lord Siva (Amsa)as he equates him here with the One with matter hair. தாழ் சடைக் கடவுள்
அஞ்சனைக்கு ஒரு சிறுவன், அஞ்சனக் கிரி அனைய
மஞ்சனைக் குறுகி, ஒரு மாணவப் படிவமொடு,
'வெஞ் சமத் தொழிலர், தவ மெய்யர், கைச் சிலையர்' என,
நெஞ்சு அயிர்த்து, அயல் மறைய நின்று, கற்பினின் நினையும்:
Hanuman, taking the form of a well-behaved student, approached where Rama and Lakshmana were arriving but not yet emerging in their sight. (The poet describes the transformation – Anjana’s son, very prominently hefty in his presence like a dark hill, contracted that form into that of a well-mannered student.) Observing Rama and Lakshmana clad like ascetics but holding a forbidding weapon – a bow – he thought through their true persona, attributes and intent, with his inherently intuitive brain.
HANUMAN MAKES A MENTAL APPRAISAL OF RAMA AND LAKSHMANA, JUST STUDYING THEIR COMPORTMENT, APPEARANCE, FACIAL EXPRESSIONS, BODY LANGUAGE:
முதல் தேவர் எனின்,மூவர்; மற்று, இவர் இருவர்; மூரி வில் கரர்; இவரை யாவர் ஒப்பவர், உலகில்? யாது, இவர்க்கு அரிய பொருள்?கேவலத்து இவர் நிலைமை தேர்வது எக் கிழமை கொடு?
Hanuman ponders: “If these are the Prime Gods – they should be Three; but these are just two; These hold powerful bows – and not the Chakra, Trisula, etc.. Who shall be comparable with these two? What could be beyond these two? With what ability could I deduce who these two really are?”
(Hanuman compares the two to the Trimurthis looking at their apparent divinity and prowess.)
'சிந்தையில் சிறிது துயர் சேர்வுற, தெருமரலின்
நொந்து அயர்த்தவர் அனையர்; நோ உறச் சிறியர் அலர்;
அந்தரத்து அமரர் அலர்; மானிடப் படிவர்; மயர்
சிந்தனைக்கு உரிய பொருள் தேடுதற்கு உறு நிலையர்;
“(These two) seem to be carrying a mental distress in them; considering their exalting appearance, they do not seem to be the type to nurse minor worries (therefore, their distress or grief ought to be very substantive ); these are not Devas (as their eyelids wink unlike devas’; their feet touch the ground); they very much look humans; they are perhaps in a condition that predicates their search for something lost and that could be a profound loss.”
'தருமமும் தகவும், இவர்; தனம் எனும் தகையர், இவர்;
கருமமும் பிறிது ஓர் பொருள் கருதி அன்று; அது கருதின்,
அரு மருந்து அனையது, இடை அழிவு வந்துளது; அதனை,
இருமருங்கினும், நெடிது துருவுகின்றனர், இவர்கள்.
“They seem to be the personification of both dharma and virtue; seem to hold those two as their sole wealth. They could not be engaged in seeking a (lowly) materialistic target; considering that angle, what they are after ought to be a rare and precious one, that had met an intermediate loss. They are looking for that (intermediately lost one) keenly searching on either side. “
கதம் எனும் பொருண்மை இலர்; கருணையின் கடல் அனையர்;
இதம் எனும் பொருள் அலது, ஓர் இயல்பு உணர்ந்திலர் இவர்கள்;
சதமன் அஞ்சுறு நிலையர்; தருமன் அஞ்சுறு சரிதர்;
மதனன் அஞ்சுறு வடிவர்; மறலி அஞ்சுறு விறலர்.'
“These two do not know anger even as a trace or in its vestiges. They seem to be the personification of a whole sea of compassion. Other than doing and meaning good to others, they do not own or know any different attribute (like causing harm to anyone); they seem to have an awesome presence that should intimidate even Indra. Their virtuosity should overawe even the God of Dharma. Their handsomeness should put the God of Love far back in the shade and make him feel embarrassed about his appearance. Their awesome prowess would daunt even Yama, the God of Death.”
சதமன் is the distortion of சதமகன் i.e. one who had performed 100 yagnyas = Indra.
என்பன பலவும் எண்ணி, இருவரை எய்த நோக்கி,
அன்பினன், உருகுகின்ற உள்ளத்தன், ஆர்வத்தோரை
முன்பிரிந்து, அனையர்தம்மை முன்னினான் என்ன நின்றான் -
தன் பெருங்குணத்தால் தன்னைத் தான்அலது ஒப்பு இலாதான்.
The peerless Hanuman, the One who had no one else to compare with, because of his great attributes, mulling over all his mental analysis, looking at the two of them intently, found that his mind was melting to a jelly because of an immense flow of (inexplicable) affection and love for these two; as if he had been separated from these lovable divine beings in the distant past and he is fortunate to have them materialize right in front of him now.
Hanuman observes how the remarkable manner in which the fauna and flora relate with these exceptional-looking duo:
'தன்கன்று கண்ட அன்ன தன்மைய, தறுகண் பேழ் வாய்
மின் கன்றும் எயிற்றுக் கோள்மா, வேங்கை, என்று இனையவேயும்,
பின்சென்று, காதல் கூரப் பேழ்கணித்து இரங்குகின்ற;
என்கன்றுகின்றது, எண்ணிப் பற்பல இவரை? அம்மா!
“Even ferocious wild animals like the lion and the tiger, looking at Rama and Lakshmana, seem to ooze with motherly love for them as if they were their own cubs, and seen to be following them with wide love-locked looks and with that motherly tender fervour. What then is the sheer folly of (Sugreeva and company) considering these two as adversaries and imagine unimaginable harm from them?”
'மயில் முதல் பறவை எல்லாம், மணி நிறத்து இவர்கள் மேனி
வெயில் உறற்கு இரங்கி, மீதா, விரி சிறைப் பந்தர் வீசி,
எயில் வகுத்து எய்துகின்ற; இன முகில் கணங்கள், எங்கும்
பயில்வுற, திவலை சிந்தி, பயப்பயத் தழுவும், பாங்கர்.
“All birds including the peacocks, seeing that the glowing bodies of Rama and Lakshmana are hurt by the blazing sun, spread a cooling canopy over them with their wings and follow the two in their course like a moving fortress. And, the clouds make their path even cooler by gently sprinkling rain drops along the way, following them slowly to match their pace.”
'காய் எரி கனலும் கற்கள், கள்ளுடை மலர்களேபோல்,
தூய செங் கமல பாதம் தோய்தொறும்,குழைந்து தோன்றும்;
போயின திசைகள்தொறும், மரனொடுபுல்லும் எல்லாம்
சாய்வுறும், தொழுவபோல்; இங்கு, இவர்களோ தருமம் ஆவார்?
“The hot and harsh rubble all along the way smoothened like the softest, honey-dipped flower petals as the two set their feet down. Following their course, all along the way, the inanimate vegetation including tall grass and boughs of trees, tilted their crown as if in obeisance to the two. Therefore, would these be the personification of that very Lord of Dharma?”
We could recall here Periyaazhwar’s similar exclamatory extolling.
கருங்கண் தோகைமயிற் பீலி யணிந்து கட்டிநன் குடுத்த பீதக வாடை
அருங்கல வுருவி னாயர் பெருமான் அவனொரு வன்குழ லூதின போது
மரங்கள் நின்றுமது தாரைகள் பாயும் மலர்கள் வீழும்வளர் கொம்புகள் தாழும்
இரங்கும் கூம்பும் திருமால் நின்றநின்ற பக்கம் நோக்கி அவைசெய்யும் குணமே.
Back to Kamban:
துன்பினைத் துடைத்து, மாயத் தொல் வினை தன்னை நீக்கி,
தென் புலத்து அன்றி, மீளா நெறி உய்க்கும் தேவ்ரோதாம்?
என்பு எனக்கு உருகுகின்றது; இவர்கின்றது அளவு இல் காதல்;
அன்பினுக்கு அவதி இல்லை; அடைவு என்கொல்? அறிதல் தேற்றேன்.
Hanuman ponders over the subconscious and involuntary welling of love and affection in his heart towars these two perfect strangers. He wonders: Are these the Gods themselves, who grant total deliverance to souls from all pain and grief, by erasing the accumulated sins, and prevent the soul from being inducted again into the fiercely horrible world commanded by Lord Yama? I do not know the cause for the inwelling of this emotion of limitless love for them in me. I feel like jelly right through my bones.”
This is not clairvoyance recalled. This is a sub-stratum flow of cognitive consciousness. Hanuman does not know anything about these two but realizes subconsciously that these two are part of his innerself.
Kamban brings out a similar alchemy later through Vibishana who wonders:
'முன்புறக் கண்டிலேன், கேள்வி முன்பிலேன், அன்புறக் காரணம்
அறியகிற்றிலேன், என்புறக் குளிரும் நெஞ்சுருகும்'
Had not seen HIm (previously); had not heard (anything) about Him. I fail to realize the cause of the spontaneous flow of love in my heart towards him (Rama). The very thought makes me feel the pleasurable cool through my bones; my mind melts.
இவ் வகை எண்ணி, ஆண்டு, அவ் இருவரும் எய்தலோடும்,
செவ் வழி உள்ளத்தானும், தெரிவுற எதிர் சென்று எய்தி,
'கவ்வை இன்றாக, நுங்கள் வரவு! ' என, கருணையோனும்,
'எவ் வழி நீங்கியோய்? நீ யார்' என, விளம்பலுற்றான்:
Immersed in these analytical thoughts, Hanuman, emerged and approached Rama and Lakshmana and welcomed them. They enquired of him: “Where are you from? Who are you?”
மஞ்சு எனத் திரண்ட கோல மேனிய! மகளிர்க்கு எல்லாம்
நஞ்சு எனத் தகைய ஆகி, நளிர் இரும் பனிக்குத் தேம்பாக்
கஞ்சம் ஒத்து அலர்ந்த செய்ய கண்ண! யான் காற்றின் வேந்தற்கு
அஞ்சனை வயிற்றில் வந்தேன்; நாமமும் அனுமன் என்பேன்;
Hanuman responded: “Oh! The One endowed with a physique resembling a grand, rain-filled cloud! The One with enrapturing eyes that are like poison for the covetous women - Red-tinted ones that are like lotuses that do not wilt even with severe frost! I was born as the son of Lord Vayu and Anjanadevi. I am known by the name of “Hanuman”.”
(Rama’s eyes are said to be enrapturing and irresistible for women. The poet calls them “poisonous” as the women are not supposed to covet but they are unable to resist that fault.
(Nammaazhwar uses a similar allegory even more devastatingly:
''ஏழையர் ஆவியுண்ணும் இணைக்கூற்றம் கொல்லோ
அறியேன். அழியங் கண்ணபிரான் திருக்கண்கள் கொலோ அறியேன்'')
இம்மலை இருந்து வாழும் எரி கதிர்ப் பரிதிச் செல்வன்
செம்மலுக்கு ஏவல் செய்வேன்; தேவ! நும் வரவு நோக்கி
விம்மல் ஊற்று அனையன் ஏவ, வினவிய வந்தேன்' என்றான்
எம் மலைக் குலமும் தாழ, இசை சுமந்து, எழுந்த தோளான்.
Hanuman, the one shouldering a reputation and glory that would make any hill range look lowly, responded to Rama’s query thus: “I am in the service of Sugreeva, a son of Sun God, who lives hereabouts amongst these hills. As that Sugreeva, his heart warmed by your arrival here, had bid me to meet you and welcome you, I have come unto you and to enquire of you.”
மாற்றம்அஃது உரைத்தலோடும், வரிசிலைக் குரிசில் மைந்தன்
தேற்றம் உற்று, இவனின் ஊங்கு செவ்வியோர் இன்மை தேறி
'ஆற்றலும், நிறைவும், கல்வி அமைதியும், அறிவும் என்னும்
வேற்றுமை இவனோடு இல்லையாம்' என, விளம்பலுற்றான்.
Observing Hanuman and his response, Rama concluded that there are few who could be possessed of ability, all virtues without exception, humility born out of fuller knowledge, intellectual sharpness. He conveyed his conclusions to Lakshmana, thus:
'''இல்லாத உலகத்து எங்கும், இங்கு இவன் இசைகள் கூரக்
கல்லாத கலையும், வேதக் கடலுமே'' என்னும் காட்சி
சொல்லாலே தோன்றிற்று அன்றே? யார்கொல் இச் சொல்லின்செல்வன்? -
வில் ஆர்தோள் இளைய வீர! - விரிஞ்சனோ? விடைவலானோ?
“Lakshmana! By this man’s speech it transpired clearly that there is no art form or learning of vedhas in the whole world that this one has not completely mastered. This one surely commands the wealth of communication. சொல்லின்செல்வன் Could he be Brahma himself? Or, could he be Lord Siva?”
The universally celebrated expression in the literary world, “சொல்லின் செல்வன்” is coined by the Poet here.
Interestingly, Rama excludes Thirumal in adducing probable identity to Hanuman and speaks of the other two only – Brahma and Siva. Was Rama self-conscious then?
In several other places in this very epic, we shall find Rama include Thirumal in either assailing or propitiating.
'மாணிஆம் படிவம் அன்று, மற்று இவன் வடிவம்; மைந்த!
ஆணி இவ் உலகுக்கு எல்லாம் என்னலாம் ஆற்றற்கு ஏற்ற
சேண் உயர் பெருமைதன்னைச் சிக்கு அறத் தெளிந்தேன்; பின்னர்க்
காணுதி மெய்ம்மை' என்று, தம்பிக்குக் கழறி, கண்ணன்,
My son! (Rama addressed Lakshmana thus). This person’s true persona is not what we see – that of a humble Brahmachari. Then, who could this be? I could quite clearly see (சிக்கு அறத் தெளிந்தேன்) that this one possesses virtuous attributes that could be the very pivot for this whole world. You would know, eventually, that my conclusion is correct.”
'உருவு கண்டெள்ளாமை வேண்டும் உருள்
பெருந்தேர்க்கு அச்சாணி அன்னார் உடைத்து' … திருக்குறள்
Rama perceives a shade of condescension about Hanuman and stresses his conclusion to disabuse him - தம்பிக்குக் கழறி. The “Kural” quoted is thus contextually appropriate - 'உருவு கண்டெள்ளாமை வேண்டும்.
Sage Valmiki wonderfully encapsulates, in this very context, the art and science of communication, while extolling – through Rama – the art of communication that Hanuman displayed in his first interaction with Rama and Lakshmana. These slokas could very well define, even for modern times, the highest level that the art of communication can be taken to:
नूनम् व्यकरणम् कृत्स्नम् अनेन बहुधा श्रुतम् |
बहु व्याहरता अनेन न किंचित् अप शब्दितम् || ४-३-२९
nuunam vyakaraNam kR^itsnam anena bahudhaa shrutam |
bahu vyaaharataa anena na kiMchit apa shabditam || 4-3-29
"Definitely grammar is severally and comprehensively learnt by him... and though much is said by him not a single word has gone amiss or could be termed verbiage without meaning or intent.
न मुखे नेत्रयोः च अपि ललाटे च भ्रुवोः तथा |
अन्येषु अपि च सर्वेषु दोषः संविदितः क्वचित् || ४-३-३०
na mukhe netrayoH ca api lalaaTe cha bhruvoH tathaa |
anyeShu api cha sarveShu doShaH saMviditaH kvachit || 4-3-30
On his face or eyes, or on forehead or brows, or on other faculties of expression no fault is found...not the least... [4-3-30]
ON THE “LAKSHANA” OF A REAL VEDIC SCHOLAR
His knowledge of grammar, the essential part of Vedic learning is analysed. Without the knowledge of subsidiary scriptures of Veda-s, like, vyaakarana, nirukta, sikhsha, chandas , the study of Vedas and its ancillaries is futile. Reading and reciting the Vedic hymns is of no use in practical life, for the knowledge gained is to be implemented in real life. A simple recitalist is known as chaandasa - orthodox fellow, while the user of that knowledge for the good of society is vyavahaarta - practical fellow. Hence Hanuma is implementing the grammar and training received originally as a Vedic scholar, because he is a practical one.
Now the behavioural niceties of a Vedic scholar are being analysed. The siksha part of Vedas imposes certain rules while reciting the hymns. There will be some paaTaka athama-s, the very worst Reciters. The following verse elucidates the skills of such worst reciters.
giitii shiighrii shiraH kampii tathaa likhita paaThakaH |
anarthaj~no'lpa kanNThaH ca ShaT ete paaThakaadhamaa ||
1] Undue stretching, 2] quickening the pace, 3] nodding the head 4] reAading by seeing written texts without memorising 5] unaware of the meaning, 6] weak-voiced, are thus the six sorts of worst reciters of Vedic hymns.
अविस्तरम् असंदिग्धम् अविलम्बितम् अव्यथम् |
उरःस्थम् कण्ठगम् वाक्यम् वर्तते मध्यमे स्वरम् || ४-३-३१
avistaram asa.ndigdham avilambitam avyatham |
uraHstham kaNThagam vaakyam vartate madhyame svaram || 4-3-31
"Non-expansive, not doubtful, non-delaying and non-dissonant is the tenor of his speech, and it comports in his chest or throat in a medium tone...[4-3-31]
After elucidating the worst reciters, , now the worst recitation is being analysed.
shankitam bhiitam udghuShTam avyaktam anunaasikam |
kaaku svaram shiirShagatam tathaa sthaana varjitam |
visvaram virasam caiva vishliShTam viShamaanvitam |
vyaakulam taalu bhinnam ca paaTha doShaaH cartur dashaH ||
ReAading scriptures with 1] doubting, 2] fearing, 3] shouting,4] unclear, 5] nasal, 6] shrieking, 7] high-pitched, and like with 8] improper sounds placement, 9] non-melodious, 10] rudely, and also 11] letters torn apart or transposed, 12] rendering negative meaning, 13] chaotic, 14] labiovelar, are the fourteen reciting mistakes.
संस्कार क्रम संपन्नाम् अद्भुताम् अविलम्बिताम् |
उच्चारयति कल्याणीम् वाचम् हृदय हर्षिणीम् || ४-३-३२
saMskaara krama saMpannaam adbhutaam avilambitaam |
uccaarayati kalyaaNiim vaacham hR^idaya harShiNiim || 4-3-32
"He has orderly refinement in speech that is remarkable and non-delaying, and he speaks propitious words that are heart-warming...[4-3-32]
Best reciters will render phonetics as below, as contained in siikhsha of Veda-s:
maadhuryam akSharavyaktiH pada cchedaH tadaa tvaraa
dhairyam laya samanvitam ca ShaT ete paaThakaaH guNaaH
With sweet voice, enunciated syllables, properly parting the words (making parsing/paraphrasing unnecessary), quick and confident, and rhythm are the six best qualities of best reciters.
अनया चित्रया वाचा त्रिस्थान व्यंजनस्थयाः |
कस्य न आराध्यते चित्तम् उद्यत् असे अरेः अपि || ४-३-३३
anayaa chitrayaa vaachaa tristhaana vya.njanasthayaaH |
kasya na aaraadhyate chittam udyat ase areH api || 4-3-33
"His speech is generated in three places and is enthralling... and whose heart is it that is disenchanted, even that of an enemy after raising his sword at him, on hearing his speech?...[4-3-33]
Three places to generate speech are urashi at chest, shirashi at head, kanTha at throat. A real speaker of his mind has to generate his speech in these three areas, without rendering any lip service. Again this is the rule of Vedic siksha i.e. learning.
एवम् विधो यस्य दूतो न भवेत् पार्थिवस्य तु |
सिद्ध्यन्ति हि कथम् तस्य कार्याणाम् गतयोऽनघ || ४-३-३४
evam vidho yasya duuto na bhavet paarthivasya tu |
siddhyanti hi katham tasya kaaryaaNaam gatayo.anagha || 4-3-34
"Oh, faultless Lakshmana, if this sort of envoy is not there to a king, really how can that king accomplishes his ways and means... [4-3-34]
YOUR NARRATOR WAS SPELL-BOUND AND DUMB-FOUNDED, WITH GOOSE BUMPS REALLY, WHEN HE HAD SRI B.S.RAGHAVAN RECITE THIS PORTION FROM VALMIKI – EX TEMPORE – WITH AMAZING FACILITY, ALONG WITH THE CORRESPONDING LINES OF KAMBAN. WHAT MEMORY!!! WHAT COMMAND!!! AND WHAT FLUENCE!!!
Back to Kamban:
'எவ்வழி இருந்தான், சொன்ன கவிக் குலத்து அரசன்? யாங்கள்,
அவ் வழி அவனைக் காணும் அருத்தியால் அணுக வந்தேம்;
இவ்வழி நின்னை உற்ற எமக்கு, நீ இன்று சொன்ன
செவ் வழி உள்ளத்தோனைக் காட்டுதி, தெரிய' என்றான்.
Rama asked Hanuman: “Let us know where does your Vanara King stay. We do wish to go and meet him with our intent to be his friends/associates. அருத்தியால் அவனைச்சார வந்தோம் – Please lead us to him.”
Sugreeva is referred by Rama as கவிக்குலத்து அரசன். கவி here connotes Vanara. It is a distortion of the Sanskrit term “kapi”.
மாதிரப் பொருப்போடு ஓங்கு வரம்பு இலா உலகில், மற்றுப்
பூதரப் புயத்து வீரர் நும் ஒக்கும் புனிதர் யாரே?
ஆதரித்து அவனைக் காண்டற்கு அணுகினிர் என்னின், அன்னான்,
தீது அவித்து அமையச் செய்த, செய் தவச் செல்வம் நன்றே!
Hanuman extols and celebrates the intention of Rama in wanting to see Sugreeva. “Oh! Who could equal you, the ones with soaring shoulders powerful enough to hold this whole earth! If you had so kindly approached my Lord Sugreeva with the noble intention of providing him (critical) support, he is blest, this gesture of yours represents the combined consequence of all the holy rituals austerities he had performed truly and well.”
மாதிரப் பொருப்போடு – We saw in Selection 106, a reference to a mythical mountant – CHAKRAVALA – encircling this entire universe. That is what is referred to here.
'இரவிதன் புதல்வன் தன்னை, இந்திரன் புதல்வன் என்னும்
பரிவுஇலன் சீற, போந்து, பருவரற்கு ஒருவன் ஆகி,
அருவிஅம் குன்றில், என்னொடு இருந்தனன்; அவன்பால் செல்வம்
வருவது ஓர் அமைவின் வந்தீர்; வரையினும் வளர்ந்த தோளீர்!
Oh! Warriors with shoulders loftier than mountains! As Sugreeva, the son of Sun God is assaulted by the heartless Vali, the son of Indra, nursing that unbearable pain, he (Sugreeva) has receded to this (Rishya Mukha) hills along with me. You have arrived here – to be with him – as if Goddess of Wealth herself had been restored unto him.”
'எம்மையே காத்திர்'' என்றல் எளிது அரோ? இமைப்பு இலாதோர் -
தம்மையே முதல் இட்டு, ஆன்ற சராசரம் சமைந்த ஆற்றல்
மும்மை ஏழ் உலகும் காக்கும் முதல்வர் நீர்; முருகற் செவ்வி
உம்மையே புகல் புக்கேமுக்கு, இதின் வரும் உறுதி உண்டோ?
This verse is of interest – apart from the pregnant import – because it brings in “Muruga” – the celebrated deity of Thamizh - தமிழ்க் கடவுள்.
“You are capable of providing and protecting the animate and the inanimate in all the worlds, including the Devas; given that, it is simple for us to assume that you would certainly protect us, though it would attribute pettiness to your prowess. Could there be any greater assurance for those who take refuge in you, with fame and prowess like Muruga’s?”
யார் என விளம்புகேன் நான், எம் குலத் தலைவற்கு, உம்மை?
வீர! நீர் பணித்திர்! ' என்றான், மெய்ம்மையின் வேலி போல்வான்;
வார்கழல் இளைய வீரன், மரபுளி, வாய்மை யாதும்
சோர்வு இலன், நிலைமை எல்லாம் தெரிவுறச் சொல்லலுற்றான்:
Now Hanuman wants to know who these two actually were. Let us see how he presents his enquiry.
“How shall I present you to my tribe (Sugreeva and others). Please tell me.” And, Lakshmana relates to Hanuman the whole history, with clarity, without any blemish of untruth nor omitting any details out of weariness.
After relating to Hanuman the lineage from Surya (Ravi) and extolling the reputation of Dasaratha, Lakshmana comes to the point why they were wandering hereabouts:
'அன்னவன்சிறுவனால், இவ் ஆண்தகை; அன்னை ஏவ,
தன்னுடைய உரிமைச் செல்வம் தம்பிக்குத் தகவின் நல்கி,
நல் நெடுங் கானம் சேர்ந்தான்; நாமமும் இராமன் என்பான்;
இந் நெடுஞ் சிலைவலானுக்கு ஏவல் செய் அடியென் யானே.'
“This is Rama, Dasaratha’s son. Obeying his mother (Kaikeyi)’s command, he gave up the crown that was his, to his younger brother with magnanimity and abdicated to the harsh forests. I am the humble one in the service of this peerless Archer.”
என்று,அவன் தோற்றம் ஆதி இராவணன் இழைத்த மாயப்
புன்தொழில் இறுதி ஆக, புகுந்த உள பொருள்கள் எல்லாம்,
ஒன்றும் ஆண்டு ஒழிவுறாமல், உணர்த்தினன்; உணர்த்தக் கேட்டு
நின்ற அக்காலின் மைந்தன், நெடிது உவந்து, அடியில் தாழ்ந்தான்.