Episode 01 - Chapter 3 - Canto on (Rama) seeking friendship.

Chapter 3 – Canto on (Rama) Seeking Friendship - நட்புக் கோட் படலம்

 

“Sugreeva Sakhyam”

 

This narrative comes across one more of Kamban’s mahaa vaakyaas – peerless gems. ஆதிவேறு உள குழுவை எல்லாம், மானுடம் வென்றது’ அன்றே. We recall for facility a few of the other gems that we have noted while traversing thus far. There shall of course be several others sprinkled liberally to whet our delight, as we go forward.

 

(The Upanishads are known to have inscribed in them FOUR MAHAVAAKYAS:

 

Prajnanam Brahma (प्रज्ञानम् ब्रह्म)

Aham Brahma Asmi (अहम् ब्रह्म अस्मि)

Tat Tvam Asi (तत् त्वम् असि)

Ayam Atma Brahma (अयम् आत्मा ब्रह्म))

*******

 

Hanuman reaches Sugreeva, brimming with glee and conveys that emotion –

‘யானும் உன்குலமும் இவ்உலகும் உய்ந்தனம் ‘ “All of us, including your clan and, nay, this whole world, have deliverance.” Hanuman proclaims with delight: வாலி என்று அளவு இலா வலியினான் உயிர் தெறக்காலன் வந்தனன்; இடர்க்கடல் கடந்தனம் ‘ – “Death has approached Vaali, the one with limitless valour; we have crossed our sea of distress.” Hanuman uses the past tense in presumptuously proclaiming that they have (already) crossed their sea of distress.

 

Hanuman presents Rama and Lakshmana to Sugreeva:

 

'மண்உளார், விண்உளார், மாறு உளார், வேறு உளார்,

எண் உளார், இயல் உளார், இசை உளார், திசை உளார்,

கண் உளார் ஆயினார்; பகை உளார், கழி நெடும்

புண்உளார், ஆர் உயிர்க்கு அமுதமேபோல் உளார்.

 

“These two, Rama and Lakshmana, reside in (the souls) of all beings on this earth, in the heavens, in the nether worlds, in whatever other worlds there might be, in all the eight directions; they reside in their thoughts, in all their actions, in their speech, in their sight.

They are the healing, soothing nectar for the festering, painful wounds people may have endured from adversaries, should these take refuge in them

 

The poet brings forth two messages: The omnipresence (Sarva Vyapaka) of Rama and Lakshmana; and their vow to protect those who take refuge in them (prabatti).

 

'சூழிமால் யானையார் தொழு கழல் தயரதன்,

பாழியால் உலகு எலாம் ஒரு வழிப் படர வாழ்

ஆழியான், மைந்தர்; பேர் அறிவினார்; அழகினார்;

ஊழியார்; எளிதின் நிற்கு அரசு தந்து உதவுவார்.

 

“These are the sons of the great Dasaratha – who reigned the wide whole world under his royal parasole, whose writ extended to all the world, who all kings and rulers endowed with great armies that had countless decorated elephants, paid tribute and obeisance to; these two are endowed with unimaginable wisdom and knowledge; are handsome beyond description. They would, without any hesitation and, without a sweat for them, come and vanquish Vaali and help you regain your legitimately due crown (of Kishkinda).

 

Hanuman now switches to bring Rama’s personality and reputation to Sugreeva. We will find that “சொல்லின் செல்வன்”, while underscoring the divine character and virtues of Rama, keeps emphasizing on the episodes that exalt His valour and prowess, in order to carry conviction to Sugreeva that this one is the right ally, if there was any at all, to get rid of Vaali and restore his (Sugreeva)’s pride and crown.

.

வேல் இகல் சினவு தாடகை விளித்து உருள, வில்

கோலி, அக் கொடுமையாள் புதல்வனைக் கொன்று, தன்

கால்இயல் பொடியினால், நெடிய கற் படிவம் ஆம்

ஆலிகைக்கு, அரிய பேர் உரு அளித்தருளினான்.

 

“(Rama, the elder of the two – this introduction occurs actually in the following verse - 'நல்லுறுப்பு அமையும் நம்பியரில் முன்னவர்'), with (just) his bow, felled the fearful, triad-wielding Thadaka for her to roll screaming on the ground and die; he killed her son (Subahu) as well. (As he walked on to Mithila), he revived and restored the original  beautiful form to Agalya, from her cursed stony condemnation. with just the dust from his (divine) feet.

     

'நல்உறுப்பு அமையும் நம்பியரில் முன்னவன் - நயந்து,

எல் உறுப்பு அரிய பேர் எழு சுடர்க் கடவுள்தன்

பல் இறுத்தவன் வலிக்கு  அமை தியம்பகம் எனும்

வில் இறுத்தருளினான் - மிதிலை புக்க அனைய நாள்.

 

“Of these two, handsome to a fault young men, the elder one, went to Mithila and broke the reputed “Triambagam” bow of Lord Siva (who, accoding to puranic lore, broke the teeth of the Sun God). (Enraged by the insult he received at the Daksha Yagnja and taking the form of Veerabhadra, Lord Siva is reported to have vanquished all the Devas including Sun God whose teeth he broke in that confrontation. Maanikavachakar’s Thiruvachakam would hail this deed of the Lord thus: 'சூரியனார் தொண்டை வாயினில் பற்களை, வாரி நெரித்தவா உந்தீபற'.

 

'உளைவயப் புரவியான் உதவ உற்று, ஒரு சொலால்,

அளவு இல் கற்பு உடைய சிற்றவை பணித்தருளலால்,

வளையுடைப் புணரி சூழ் மகிதலத் திரு எலாம்

இளையவற்கு உதவி, இத் தலை எழுந்தருளினான்.

 

“He gave the crown that commanded the entire world, to his younger brother (Bharatha), just to comply with his step-mother’s (Kaikeyi)’s command; abdicating, he he has ventured into these forests.”

    

தெவ் இரா வகை, நெடுஞ் சிகை விரா மழுவினான்

அவ் இராமனையும், மா வலி  தொலைந்து அருளினான்,

இவ் இராகவன்; வெகுண்டு எழும் இரா அனையன் ஆம்

அவ்விராதனை இரா வகை துடைத்தருளினான்.

 

“Tis Rama (இவ் இராகவன்) vanquished and debilitated the other Rama – the one that held a fearsome, scorching, machete (Parasurama). He also got rid of Viratha, the dark (in deeds) and fearsome one. The expression “இரா வகை துடைத்தருளினான்” needs to be savoured without a paraphrased translation, except that that deed of slaying was a boon to the world flowing from his natural compassion (அருளினான்.)

 

'கரன் முதல் கருணை அற்றவர், கடற்படையொடும்

சிரம் உகச் சிலை குனித்து உதவுவான்; திசை உளார்

பரம் உகப் பகை துமித்தருளுவான்; பரமர் ஆம்

அரன் முதல் தலைவருக்கு அதிசயத் திறலினான்;

 

“The heartless Rakshasas led by Kara, with their vast sealike armies were decimated by Rama – spilling their heads to the ground, thereby providing the succour he promised to sadhus and sages of Dandakaranya. He severed all hositile elements and blessed the ascetic community with the tranquility and peace that they missed due to the intrusion of the Rakshasa elements and applauded by all the Devas. “துமித்தருளுவான்” is a distortion for rhyme of “துணித்தருளுவான்” துணித்து = severed. This one is possessed of divine supremacy that outmatched that of Lord Siva and other prime gods.

 

ஆயமால் நாகர் தாழ் ஆழியானே அலால்,

காயமான் ஆயினான் யாவனே? காவலா!

நீ அம் மான் நேர்தியால்; நேர் இல் மாரீசன் ஆம்

மாய மான் ஆயினான் மா யமான் ஆயினான்.

 

“Oh! King! This one, in human form, is none other than that Maha Vishnu, wielding the Sudarsana Chakra,  who is paid obeisance by all the Devas. Try and make him your ally. Mareecha, the rakshasa with matchless prowess and trickery, who came in the form of an illusory (golden) deer, found this one to be his great Yama – God of Death.

   யமான் is distortion for rhyme of   யமன் – God of Death.

 

உக்கஅந்தமும், உடல் பொறை துறந்து உயர் பதம்

புக்க அந்தமும், நமக்கு உரை செயும் புரையவோ -

திக்கு அவம் தர, நெடுந் திரள் கரம், சினவு தோள்,

அக் கவந்தனும், நினைந்து அமரர் தாழ் சவரிபோல்?

 

“What to say, then of the slaying by Rama of the universally feared Kabandhan, and with His divine compassion according to that cursed entity, the highest elevation for souls? And the deliverance from births and her earthly form by Sage Sabhari, with the entire heavens paying homage to her?”

 

(Hanuman intersperses in an amazingly clever narrative, Rama’s valour and his innate compassion-both vital ingredients for Sugreeva to have his deliverance from distress.)

 

'முனைவரும் பிறரும், மேல், முடிவு அரும் பகல் எலாம்,

இனையர் வந்து உறுவர் என்று  இயல் தவம் புரிகுவார்;

வினை எனும் சிறை துறந்து உயர் பதம் விரவினார்

எனையர் என்று உரைசெய்கேன்? - இரவிதன் சிறுவனே!

 

“Oh! Son of Surya! For limitless times, countless sages and hermits have been engaged in austerities and ascetics with the sole aim of getting to see Rama, wishing that  he shall come thither (and grant them the desired release from bondage from births). And, lo! they did accomplish those desires and attained freedom from the twin bonds – evil and good.

 

(Recall here what Sage Sarabhanga said, receiving Rama in his hermitage:

''நீ இவண் வருகுதி'' எனும் நினைவு உடையேன்; போயின இருவினை'')

 

After that elaborate and irresistibly impressive preamble, Hanuman touches on the proximate reason why these two were there in Kishkinta:

 

'மாயையால்,மதி இலா நிருதர்கோன், மனைவியைத்

தீய கான் நெறியின்  உய்த்தனன்; அவள் - தேடுவார்,

நீ, ஐயா, தவம் இழைத்து உடைமையால், நெடு மனம்

தூயையா உடையையால் உறவினைத் துணிகுவார்.

 

“Through trickery and subterfuge, the Rakshasa ruler (Ravana) having lost his mind, abducted Rama’s spouse Site through the wild law of the jungle. They are in search of her. And in that effort, Sugreeva, because of your purity of mind and because of your ascetics in the past, they (seem to have decided to) seek your friendship.   துணிகுவார் connotes a carefully pondered and calculated decision.    

 

'தந்திருந்தனர்அருள்; தகை நெடு்ம் பகைஞன் ஆம்

இந்திரன் சிறுவனுக்கு இறுதி,  இன்று இசைதரும்;

புந்தியின் பெருமையாய்! போதரு' என்று உரை செய்தான் -

மந்திரம் கெழுமு நூல் மரபு உணர்ந்து உதவுவான்.

 

“Oh! The Wise One! Arise and come (with me to meet Rama and Lakshmana): they (Rama and Lakshmana) seem inclined to accord their goodwill and grace to us.” Said Hanuman, the one who was very well-versed in the codes of counseling for kings to be observed by their inner council. Hanuman hints at the apparent fact that Sugreeva had already come to that conclusion using his own wisdom – that only Rama and Lakshmana could provide him the help that would let him overcome the Vaali problem – by using the appellation - புந்தியின் பெருமையாய்.

 

அன்னஆம் உரை எலாம் அறிவினால் உணர்குவான்,

'உன்னையே உடைய எற்கு அரியது எப் பொருள் அரோ?

பொன்னையே பொருவுவாய்! போது' என, போதுவான்,

தன்னையே அனையவன் சரணம் வந்து அணுகினான்.

 

Sugreeva lauds Hanuman, sincerely realizing the irrefutable logic in Hanuman’s proposition: “What could be more invaluable and precious to me than securing a smart and intelligent one like you as my minister? You are like gold (to me). Come let us go.” They approached and sought refuge in Rama, the One who could be compared only with Himself.

    

கண்டனன்என்ப மன்னோ - கதிரவன் சிறுவன், காமர்

குண்டலம்துறந்த கோல வதனமும், குளிர்க்கும் கண்ணும்,

புண்டரிகங்கள் பூத்துப் புயல் தழீஇப் பொலிந்த திங்கள்

மண்டலம் உதயம் செய்த மரகதக் கிரி அனானை.

 

Sugreeva, the son of Surya, arrived in the presence of Rama, who, having deornamented himself on assuming his ascetic form, without the usual royal ear-rings, appeared to resemble a darkish-green hill, with his lovely handsome face resembling the full moon arising amidst dark rain-clouds, with eyes, matching just-bloomed lotuses that rained compassion and brought coolness around him. This allegory,dripping with Kamban’s emotional and internalized surrender to the form of his Lord and a slight elaboration of the brilliantly capsuled ''கருமுகில் தாமரைக்காடு பூத்து'' Kamban uses earlier, elevates one’s mind while trying to give a form to the words.

 

Kamban’s genius is under-scored repeatedly by his amazingly limitless repertoire of narrative and metaphors. Rama is presented by other characters numerous times in this epic. No two of these would even remotely remind one: we have heard this before? Rare exceptions are terms like “குரிசில்” which Kamban is apparently very very fond of using while presenting Rama.

 

நோக்கினான்;நெடிது நின்றான்; 'நொடிவு அருங் கமலத்து அண்ணல்

ஆக்கிய உலகம் எல்லாம்,  அன்றுதொட்டு இன்று காறும்,

பாக்கியம் புரிந்து எல்லாம் குவிந்து, இரு படிவம் ஆகி,

மேக்கு உயர் தடந் தோள்பெற்று, வீரர் ஆய் விளைந்த' என்பான்.

 

Kamban once expresses himself through Sugreeva about the captivating forms of Rama and Lakshmana.

 

“He looked. He stood there apparently in a timeless moment, transfixed, and immersed in their captivating handsomeness and wondered: In the world created by Brahma, from time immemorial till this moment, did all the virtuous deeds of all beings, in that timeless frame, cumulatively took shape and took the form of these two peerless warriors – with stately rising powerful shoulders?” The poet is fixated here on the valour of the two, hinting at Sugreeva’s need in this context – a power that would get the better of the invincible Vaali.

 

தேறினன்- 'அமரர்க்கு எல்லாம் தேவர் ஆம் தேவர் அன்றே,

மாறி, இப் பிறப்பில் வந்தார் மானிடர் ஆகி மன்னோ;

ஆறு கொள் சடிலத்தானும், அயனும், என்று இவர்கள் ஆதி

வேறு உள குழுவை எல்லாம்,  மானுடம் வென்றது' அன்றே!

 

Sugreeva concluded, on seeing the divine, resplendent Rama and Lakshmana: “These are the Lords of all the Devas, they have taken a human form in this birth: Lord Siva, the one who has Gangai in his matter hair, Brahma and all the Devas in different categories, this human form has conquered.”

 

ஆதிவேறு உள குழுவை எல்லாம்,  மானுடம் வென்றது' அன்றே

 

This should be intriguing.  Kamban proclaims, authoritatively, that “humanness” மானுடம் got the better of all other groups of beings (வேறு உள குழுவை எல்லாம்) -  godhood including prime gods Brahma, Siva and Indra (Sri Maha Vishnu is significantly omitted by the bard), Vayu, Agni, Surya, lesser gods like gandharvas, yakshas, kinnaras including asuras, nagas, et al. Why?

 

Sri Bhavavan chose to come down as Rama, a human?

 

Does humanness which is variously defined by sages and literateurs ranging from Thirumoolar, to Thiruvalluvar and Tholkaapiyar rank way above the values of the other beings that Kamban pushes down in his ranking list?

 

Your narrator is inclined to vote for the second reason. Let us see how being human is defined by the some of the worthies mentioned. (“humane” – derived from “human” itself means – caring, kind, gentle, compassionate, benevolent, civilized,charitable, et al);

 

Thirumoolar, in his classical abrupt fashion avers:

 

யாவர்க்குமாம் இறைவற்கு ஒரு பச்சிலை;

யாவர்க்குமாம் பசுவுக்கு ஒரு வாயுறை;

யாவர்க்குமாம் உண்ணும்போது ஒரு கைப்பிடி;

யாவர்க்குமாம் பிறர்க்கு இன்னுரை தானே.

 

Manimekalai defines human compassion (that should reside in a ruler) thus:

 

மையறு சிறப்பின் மந்தொறு மருகிக்

காணார் கேளார் கால் முடப்பட்டோர்

பேணுன ரில்லோர் பிணி நடுக்குற்றோர்

யாவரும் வருகவென்று இசைத்துடனூட்டி

உண்டொழி மிச்சிலுண் டோடுதலை மடுத்துக்

கண்படை கொள்ளுங் காவலன்

 

Naladiyaar – on forbearance:

 

கூர்த்துனாய் கொளக்கொண்டும் தம்வாயால்

பேர்த்துநாய் கெளவினார் ஈங்கில்லை; நீர்த்தன்றிக்

கீழ்மக்கள் கீழாய சொல்லியக்கால் சொல்பவோ

மேல்மக்கள் தம் வாயால் மீட்டு

 

Thiruvalluvar on forbearance:

 

அகழ்வாரைத் தாங்கும் நிலம்போலத் தம்மை இகழ்வார்ப் பொறுத்தல் தலை

 

Kamban is evidently moved to find all these defined “human” values and qualities way above what he finds characterizing what he calls வேறு உள குழு – all other categories of beings. Let us salute him!

 

 

Your narrator finds this to be another of those “maha vaakyas” of Kamban – matchless metaphors to be bracketed with

 

வரி சிலை அண்ணலும் வாள் கண் நங்கையும்

இருவரும் மாறிப் புக்கு  இதயம் எய்தினார்.

 

கருங் கடல் பள்ளியில் கலவி நீங்கிப் போய்ப்

பிரிந்தவர் கூடினால், பேசல் வேண்டுமோ.

 

தன் திரு நாமத்தைத் தானும் சாத்தியே.

 

எடுத்தது கண்டனர் இற்றது கேட்டார்.

 

ஐயனை அகத்து வடிவே அல புறத்தும்

கைவளை திருத்துபு கடைக்கணின் உணர்ந்தாள்.

 

செப்ப(அ)ரும் குணத்து இராமன் திருமுகச் செவ்வி நோக்கில்

ஒப்பதே முன்பு; பின்பு அவ் வாசகம் உணரக் கேட்ட

அப்பொழுது அலர்ந்த செந்தாமரையினை வென்றது அம்மா!

 

விதிக்கும் விதி ஆகும் என் வில் தொழில்  காண்டி!

 

முன்பு உளெம் ஒரு நால்வேம், முடிவு உளது என உன்னா

அன்பு உள இனி நாம் ஓர் ஐவர்கள் உளர் ஆனோம். ‘

 

நல்வினையே நோக்கி நின்றாரைக் காத்தி அயலோரைக் காய்தி

    நிலை இல்லாத் தீவினையும் நீ தந்தது அன்றே

 

யார்கொல் இச்சொல்லின் செல்வன்?

 

Back to Sugreeva and Rama:

 

அண்ணலும், அருத்தி கூர,புனை மலர்த் தடக்கை நீட்டிப்,

    ‘போந்து இனிது இருத்தி”

 

All of Grace, Rama welcomed Sugreeva, extending his lotus like palm to him, bade him to come beside him and take a seat.

 

தவாவலி அரக்கர் என்னும் தகா இருள் பகையைத் தள்ளி,

குவால் அறம் நிறுத்தற்கு ஏற்ற காலத்தின் கூட்டம் ஒத்தார்;

அவா முதல் அறுத்த சிந்தை அனகனும், அரியின் வேந்தும்,

உவா உற வந்து கூடும், உடுபதி, இரவி, ஒத்தார்.

 

The two of them – Rama and Sugreeva – sitting together seemed to herald the opening bell for the complete erasing of the darkness that the invincible rakshasas represented and the restoration of all kinds of dharma – Rama, the one who had completely banished desires and Sugreeva, the king of vanaras resembled the conjunction of the Sun and the Moon on the Amavasya Day (New Moon).

 

Sugreeva was fair complexioned; Rama was dark complexioned. The allegory of Amavasya would connote who was the dominant presence there.

(Amavasya is darkness but is also the most auspicious conjunction for any major enterprise.)

    

கூட்டம்உற்று இருந்த வீரர், குறித்தது ஓர் பொருட்கு முன்நாள்

ஈட்டியதவமும், பின்னர்  முயற்சியும் இயைந்தது ஒத்தார்;

மீட்டும், வாள் அரக்கர் என்னும் தீவினை வேரின் வாங்க,

கேட்டு உணர் கல்வியோடு ஞானமும் கிடைத்தது ஒத்தார்.

 

“The getting together of these two – Rama and Sugreeva – and sitting there denoted the merging of the virtues from the past ascetics and the present efforts for the rooting out of the Rakshasa evil forces; and the coming together of learning and knowledge. Sugreeva is likened here to the accumulated virtues from his past austerities and Rama would be executing force; in the other metaphor, we could say that Sugreeva had acquired education through learning while Rama’s knowledge (jnaana) was innate to him.

 

Kamban makes a distinction between கல்வி and  ஞானம். He attributes கல்வி to Sugreeva and ஞானம் to Rama.  What is the difference between the two? For your narrator, the difference is this: கல்வி i.e. learning is just inputting. ஞானம் - knowledge (knowing) on the other hand involves a few processes - logical scrutiny of the inputs, comparing them with one's own values, and accepting them if they conform and thereafter internalising and integrating them. The two terms are thus chalk and cheese. Kamban very thoughtfully imparts the appropriate distance between the two characters in terms of their intellectual status.

 

Sugreeva acknowledged to Rama that his arrival represented the fruition of his past ascetics. He left the question – what would you expect of me – unasked. But Rama would respond to that.

 

'மைஅறு தவத்தின் வந்த சவரி, இம் மலையில் நீ வந்து

எய்தினை இருந்த தன்மை, இயம்பினள்; யாங்கள் உற்ற

கை அறு துயரம், நின்னால் கடப்பது கருதி வந்தேம்;

ஐய! நின் தீரும்' என்ன, அரிக்குலத்து அரசன் சொல்வான்;

 

Rama briefed Sugreeva: “Sage Sabhari had informed us that you would be found in these hills; we came here seeking you to secure your help in fording the profound distress that has accrued to us, hoping that you would be able to relieve of us of that distress.” இம் மலையில் நீ வந்து எய்தினை = clearly conveyed to Sugreeva that Rama was aware that these hills were not Sugreeva’s permanent abode and he is there in abdication, in hiding.

 

Sugreeva responded, clarifying thus:

 

'முரணுடைத் தடக் கை ஓச்சி, முன்னவன், பின்வந்தேனை,

இருள்நிலைப் புறத்தின்காறும், உலகு எங்கும், தொடர இக் குன்று

அரண் உடைத்து ஆகி உய்ந்தேன்; ஆர் உயிர் துறக்கலாற்றேன்;

சரண் உனைப் புகுந்தேன்; என்னைத் தாங்குதல் தருமம்' என்றான்.

 

“My elder one, (Vaali) hunted me around the whole of this earth, to the end of the worlds – right upto the ChakravaLa mountain rim encircling this Universe, hurting me with his powerful hands. Fleeing from him, I found these hills (where Vaali cannot approach due to a curse he had from Sage Madhanga) as a refuge, in order to survive from him. I could not take out my life. I take refuge in you. It shall be your Dharma to support me, to help me.”

 

Sugreeva appeals to Rama’s Dharma-consciousness by underscoring two things – Vaali was huring his younger brother, the weaker one; and Vaali, contrary to battle dharma, pursued him even as he fled from him.

 

(Rama would, when the dying Vaali accuses him of impropriety in Rama’s killing him, would point out to Vaali that the younger brother was equated with a son and was required by Dharma Saastras for the elder brother to support and nourish the younger brother.)

    

என்றஅக் குரக்கு வேந்தை,  இராமனும் இரங்கி நோக்கி,

'உன்தனக்குஉரிய இன்ப துன்பங்கள் உள்ள, முன்நாள்

சென்றன போக, மேல் வந்து உறுவன தீர்ப்பல்; அன்ன

நின்றன, எனக்கும் நிற்கும் நேர்'  என மொழியும் நேரா,

 

“Hearing out Sugreeva, the king of vanaras, stating his plight thus, Rama, looking at him with sympathy and compassion, assured him: Whatever pleasures and pains you have had in your past let them be; those that accrue to you henceforward, shall be shared equally by me and you. I shall eliminate all those pains of yours” What better comfort could an ally convey to the one taking refuge? This is not just a lofty and presumptuous promise that the ally would meet and eliminate all the trials and tribulations of the refugee – he the ally promises personally to regard those as his own.

 

'மற்று,இனி உரைப்பது என்னே? வானிடை, மண்ணில், நின்னைச்

செற்றவர் என்னைச் செற்றார்;  தீயரே எனினும், உன்னோடு

உற்றவர் எனக்கும் உற்றார்; உன் கிளை எனது; என் காதல்

சுற்றம், உன்சுற்றம்; நீ என் இன் உயிர்த் துணைவன்' என்றான்.

 

Expanding on his totally identifying himself with Sugreeva, Rama affirmed: “What more can I say? Whoever, either in this earth or from the heavens, assaults you, shall be regarded by me as assaulting me; even if your associates are evil people, they shall be my associates as well; your clan is mine too; my affectionate kin shall be yours as well. You are my life partner.”

 

Note that Rama goes the extra mile to emphasise the strength of this relationship by affirming that Sugreeva’s associates, even they be evil, shall be Rama’s associates.

This alliance is comparable with the one Rama makes so movingly with Guha – affirming that Guha was his very life and his younger brothers (Bharatha, Lakshmana) were his (Guha’s) younger brothers as well. ''என் உயிர் அனையாய் நீ; இளவல் உன் இளையான்'

 

In the AAadi Kaavya, “Sugreeva Sakhyam” is a more formalized event – the two allies circumambulate a ritual fire and affirm the alliance with that fire as witness:

ततो अग्निम् दीप्यमानम् तौ चक्रतुः च प्रदक्षिणम् || ४-५-१५

सुग्रीवो राघवः च एव वयस्यत्वम् उपागतौ

 

tato agnim diipyamaanam tau cakratuH ca pradakShiNam || 4-5-15

sugriivo raaghavaH ca eva vayasyatvam upaagatau

 

Then the two circumambulated that glowing ritual fire and thus Rama and Sugreeva entered into a pact of friendship (vayasyatvam).

 

Strangely, the Aadhi Kaavya at this stage speaks about a still-lingering trust deficit between the two allies:

 

ततः सुप्रीत मनसौ तौ उभौ हरि राघवौ || ४-५-१६

अन्योन्यम् अभिवीक्षन्तौ न तृप्तिम् अभिजग्मतुः

 

tataH supriita manasau tau ubhau hari raaghavau || 4-5-16

anyonyam abhiviikShantau na tR^iptim abhijagmatuH |

 

And, gladdened at heart, those two (Sugreeva and Raghava) gazed long at each other eye-to-eye; but failed to get heartfelt satisfaction (na tR^iptim abhijagmatuH).

 

Possibly a clue to Sugreeva not yet fully convinced about Rama’s ability to overwhelm Vaali; evidenced by the “test” that is contrived to test that – later.

    

Hanuman rings the conclusion of this alliance by rising and inviting Rama and Lakshmana to the place where Sugreeva was now residing.

 

 

 

 

•A masterpiece here: Sugreeva shows to Rama and Lakshmana the ornaments that Sita threw down to Sugreeva when she was being carried air-route by Ravana – as they crossed Rishimukha Hill: (Valmiki Ramayana)

 

•        nuupure tu abhijanaami nityam paada abhiva.ndanaat |

 

•        Lakshmana said: “I know not the bracelets; I know not the earrings. But, because I always paid obeisance to her feet, I know these anklets well.”

Kamban presents this more elaborately, in exquisite poetry in a separate canto -Canto on Viewing of (Sita’s) Jewellery - கலன் காண் படலம், presented latere.

          ***********

 

Delighted that his intercession was so fruitful, invited the divine princes to the place (not a palace now – a hiding retreat) where Sugreeva was then holding court.

 

ஆண்டுஎழுந்து, அடியில் தாழ்ந்த அஞ்சனை சிங்கம், 'வாழி!

தூண் திரள் தடந் தோள் மைந்த! தோழனும் நீயும் வாழி!

ஈண்டு, நும் கோயில் எய்தி, இனிதின் நும் இருக்கை காண

வேண்டும்; நும் அருள் என்?' என்றான்; வீரனும், 'விழுமிது' என்றான்.

 

The lion-like son of Anjana, Hanuman, rose and prostrated before Rama and implored: “May you live long! (Emperor Dasaratha’s) Son! The one with mighty, well-rounded, broad-shoulders! May my associate Sugreeva also live long! How about visiting “your temple” (meaning Sugreeva’s residence in abdication)? I am desirous of seeing you pleased and seated there. What is your wish?” Rama responded “That would be great!”

 

அயர்வுஇல் கேள்வி சால் அறிஞர் - வேலை முன்,

பயில்வு இல் கல்வியார் பொலிவு இல் பான்மை போல்,

குயிலும் மா மணிக் குழுவு சோதியால்,

வெயிலும், வெள்ளி வெண் மதியும், மேம்படா.

 

Another hyperbolic, but profound, allegory from Kamban here!

 

Like dull, dim-wits being outshone by a sea-like vast assembly of tireless seekers of knowledge, the light from neither the sun nor the moon could outshine the brilliance of the grove that was home to Sugreeva, repletely embedded, as it was, with resplendent precious gems.

 

மேய மைந்தரும் கவியின் வேந்தனும்

தூய பூ அணைப் பொலிந்து தோன்றினார்

ஆய அன்பினோடு அளவளாவுவார்.

 

“The sons of Dasaratha (Rama and Lakshmana) and the king of vanaras (Sugreeva), rested comfortably on flower-boughs set up for them and conversed with affinity and affection. (This ‘durbar’ of Sugreeva is in the wild and the seats - “flower-boughs” – are poetically nuanced.)

 

விருந்தும் ஆகி, அம் மெய்ம்மை அன்பினோடு

இருந்து, நோக்கி, நொந்து, இறைவன், சிந்தியா,

'பொருந்து நன் மனைக்கு உரிய பூவையைப்

பிரிந்துளாய்கொலோ நீயும் பின்?' என்றான்.

 

Rama, after obliging Sugreeva as a very special guest, noticing that Sugreeva’s wife was not around during the hosting and with deep and very sincere affection for him and with a shared, kindred feeling of hurt, enquired of him: “Do you, as well, grieve from separation from your better-half?”

 

'நாலுவேதம் ஆம்  நவை இல் ஆர்கலி