Episode 01 - Chapter 10 - Canto on slaying of Aksha Kumara.

Chapter 10 – Canto on the Slaying of Aksha Kumara (Ravana’s son) - அக்ககுமாரன் வதைப் படலம்

 

 

The loss, at the hands of this inscrutably problematic vanara, of all his five commanders throws the Dasagreeva into a spell of renewed, frenzied fury. As he rises to go, take this phenomenon head on himself, one of his sons, AKSHA KUMARA, a sibling of the more renowned Indrajit, stops him and seeks his permission to go and accomplish the task of securing that problematic vanara. Ravana grants his son’s wish – reluctantly.

 

கேட்டலும்,வெகுளி வெந் தீக் கிளர்ந்து எழும் உயிர்ப்பனாகி,

தோட்டு அலர்தெரியல் மாலை வண்டொடும் சுறுக்கொண்டு எற,

ஊட்டு அரக்குஉண்ட போலும் நயனத்தான் ஒருப்பட்டானை,

தாள்-துணைதொழுது, மைந்தன் தடுத்து,  'இடைதருதி' என்றான்.

 

As Ravana, infuriated (with the city commanders’ (sheriffs?) message that the ‘invincible’ five commanders were all made mince-meat of by ‘that vanara’, rose, with blood-shot eyes, with the fresh floral garlands on his chest incinerated to ashes with his rising temperature, Aksha Kumara, stopped him, prostrating before him, and sought an opportunity for himself to have this strange adversary overcome and ‘brought to book’.

 

Aksha Kumara presents his credentials for the assignment:

 

முக்கணான்ஊர்தி அன்றேல், மூன்று உலகு அடியின் தாயோன்

ஒக்க ஊர் பறவைஅன்றேல், அவன் துயில் உரகம் அன்றேல்,

திக்கயம்அல்லதேல், புன் குரங்கின்மேல் சேறி போலாம் !

இக் கடன்அடியேற்கு ஈதி; இருத்தி ஈண்டு  இனிதின்; எந்தாய் !

 

“Calm down and rest here, Father! This adversary isn’t the Rishaba, Lord Siva’s vehicle; nor is it Garuda, the divine bird that carries Lord Vishnu around; and, not Aadhi Sesha, the thousand-hooded serpent that serves as Lord Vishnu’s bed; not even the eight Dig Gajas (which you had vanquished and humiliated). Why would you descend to go after this mere monkey? Please grant that task to me.” (Aksha Kumara’s prologue begins with references to the beastly appurtenances to the supreme gods. He would scale up, just now.)

 

மூன்று உலகு அடியின் தாயோன் = Thirumaal, who, as Trivikrama, spanned all the three worlds with his feet.  தாயோன்= தாவியவன்=one who spanned;

 

Aksha Kumara raises the bar – he would accomplish tasks even mightier and improbable, than what he had just mentioned:

 

"அண்டர்கோன்தன்னைப் பற்றித் தருக" எனா,  அடியேன் நிற்க,

கொண்டனைஎன்முன் தன்னைப் பணி என, நெஞ்சம் கோடல்

உண்டு; அது தீரும்அன்றே ? உரன் இலாக் குரங்கு  ஒன்றேனும்,

எண் திசை வென்றநீயே, ஏவுதி என்னை' என்றான்.

 

“I am nursing a grouse that you did not grant me the task of capturing and fetching Indra, the Lord of the celestrials. (Ravana entrusted that task to another son of his - Meghnath and Meghnath did that so spectacularly, earning that consequential appellation “Indrajit” for himself.) Would you trust me at least with the task of handling this vanara, as a small recompense? Oh! The conqueror of all the eight directions!” (Ravana subjugated and humiliated the divine and powerful Ashta Dig Gajas guarding the eight directions of this universe, personally wrestling with them.)

 

'கொய் தளிர் கோதும் வாழ்க்கைக் கோடரத்து உருவு கொண்டு,

கைதவம் கண்ணி,ஈண்டு ஓர் சிறு பழி இழைக்கும் கற்பான்,

எய்தினன்,இமையா முக்கண் ஈசனே என்ற போதும்,

நொய்தினின்வென்று, பற்றி தருகுவென், நொடியில் நுன்பால்.

 

“Even if it be that Lord Siva, the one with three eyes, might have, with the ulterior motive of causing us discomfiture, come around here taking the form of a wretched vanara that lives by munching tender shoots and has been causing these trifling mischiefs, I shall get the better of him in a trice and fetch him to you.”

 

Aksha Kumara scales up his boasts even further:

 

துண்டத்தூண் அதனில் தோன்றும் கோளரி, சுடர் வெண் கோட்டு

மண் தொத்தநிமிர்ந்த பன்றி ஆயினும், மலைதல் ஆற்றா;

அண்டத்தைக்கடந்து போகி அப் புறத்து அகலின் என்பால்

தண்டத்தை இடுதிஅன்றே, நின்வயின் தந்திலேனேல் !'

 

“Even if it be that it is that fearsome Narasimha himself who expressed Himself in the split of a pillar and, Lo! let it even be the Divine Boar (Varaha) that retrieved the earth from its misery of immersion in the oceanic waters, neither shall be a worthy match for my prowess. Even if it calls for my having to span this whole Universe and reach into the other worlds beyond (for accomplishing this task), if I did not capture this (monkey) and bring it to you, you shall pronounce an appropriate punishment for me.”

 

என, இவைஇயம்பி, 'ஈதி விடை' என, இறைஞ்சி  நின்ற

வனை கழல்வயிரத் திண் தோள் மைந்தனை மகிழ்ந்து நோக்கி,

'துனை பரித்தேர்மேல் ஏறிச் சேறி' என்று, இனைய சொன்னான்;

புனை மலர்த்தாரினானும், போர் அணி அணிந்து போனான்.

 

“Grant me my wish, grant me permission” prayed Aksha kumara to Ravana. Ravana, delighted, granted him his wish – “Go! Go astride your chariot.” And Akshaya Kumara proceeded, battle-ready.

 

'துனை பரித்தேர் – possibly refers to the very special, divine chariot Aksha Kumara was endowed with. Kamban did not obviously see any poetic merit in elaborating on this chariot. But the Aadhi Kaavya did:

    

tataH tapaH samgraha sa.ncaya arjitam |

pratapta jaambuu nada jaala shobhitam |

pataakinam ratna vibhuuShita dhvajam |

mano java aShTa ashva varaiH suyojitam

 

Aksha's chariot was earned through many kinds of his penances. It was shining with a protective armour of highly refined gold, adorned with a flag fluttering on a flag-staff studded with gems and yoked well with eight excellent horses, having speed equal to that of a mind. (மனோவேகம்).

 

sura asura adhR^iShyam asamga caariNam |

ravi prabham vyoma caram samaahitam |

satuuNam aShTa asi nibaddha bandhuram |

yathaa krama aaveshita shakti tomaram

 

That chariot was unassailable by celestials or demons. It moved without hindrance to any place. It shone like a sun and could move across the sky. It was well-conceived with a quiver, eight swords and embellished with dainty bells. It had arranged on it meticulously , spears and lances in their respective places.

 

Back to Kamban:

 

பொரு கடல்மகரம் எண்ணில், எண்ணலாம் பூட்கை; பொங்கித்

திரிவன மீன்கள்எண்ணில் எண்ணலாம் செம் பொன் திண்தேர்;

உரு உறு மணலைஎண்ணில், எண்ணலாம் உரவுத்  தானை;

வரு திரை மரபின்எண்ணில், எண்ணலாம் வாவும் வாசி.

 

“The elephants in that formation of Aksha Kumara could be counted if one could count the sharks in the oceans; the golden, sturdy chariots could be counted if one could count all fishes lolling in the seas; the count of the foot-soldiers could be measured, if one could count the grains of sand along all the ocean-fronts; one could count the speeding horses in that formation if one could get hold of the number of waves that the oceans throw up.”

 

Kamban becomes conscious of his hyperbolic obsession with outlandish numbers when it comes to presenting the strength of armies, it appears; here, he is throwing at us, instead, even more mind-blowing allegories leaving to us the task of indulging in that very hyperbole.

 

Even in this mind-boggling metaphor, the poet inducts a proportion. For the elephants the matching count given is the number of sharks in the seas; for chariots it is the fishes; for foot-soldiers it is obviously a counting exercise that is beyond a human mind – the grains of sand. And so it is for the horses – the number of waves that the oceans throw up!

 

வாவும் வாசி = galloping horse(s).

 

KAMBAN EVENTUALLY YIELDS TO HIS PROCLIVITY TO INDULGE IN SPECIFIC NUMBERS. 

 

ஆறு-இரண்டு அடுத்த எண்ணின் ஆயிரம் குமரர்,  ஆவி

வேறு இலாத்தோழர், வென்றி அரக்கர்தம் வேந்தர் மைந்தர்,

ஏறிய தேரர்,சூழ்ந்தார்-இறுதியின் யாவும் உண்பான்

சீறிய காலத்தீயின் செறி சுடர்ச் சிகைகள் அன்னார்.

 

“TWELVE THOUSAND princes accompanied Aksha Kumara astride shining chariots – young sons of the Rakshasa kings and chieftains, ones who resembled the all-consuming flames that would destroy the worlds (ஊழித் தீ) in brilliance, ones who were most intimate friends of Aksha Kumara.

 

மந்திரக்கிழவர் மைந்தர், மதி நெறி அமைச்சர் மக்கள்,

தந்திரத்தலைவர் ஈன்ற தனயர்கள், பிறரும், தாதைக்கு  

அந்தரத்து அரம்பைமாரில் தோன்றினர் ஆதி  ஆனோர்,

எந்திரத்தேரர், சூழ்ந்தார்-ஈர்-இரண்டு இலக்கம் வீரர்.

 

AND ANOTHER FOUR LAKHS ஈர்-இரண்டு இலக்கம் – to add to that 12000!

 

Sons of the Royal counsellors; sons of the wise cabinet ministers; sons of the army chiefs and commanders; AND… HOLD YOUR BREATH! The off springs of Ravana from his co-habitation with the celestial beauties like Rambha – one lakh apiece! All these princely warriors made up the impressive Aksha Kumara formation. 

 

BAD OMENS PURSUE THE THIS AWESOME FORMATION – TO CATCH A ‘MONKEY’:

 

காகமும்,கழுகும், பேயும், காலனும், கணக்கு இல் காலம்

சேகு உறவினையின் செய்த தீமையும், தொடர்ந்து செல்ல;

பாகு இயல்கிளவிச் செவ் வாய்ப் படை விழிப் பணைத்த வேய்த் தோள்

தோகையர்மனமும், தொக்க தும்பியும், தொடர்ந்து சுற்ற;

 

As the formation sped ahead (to confront Hanuman), the following went after it, as its retinue: Crows, vultures, ghosts, the God of Death, the limitless sins accruing from the evil karma of the Rakshasas, the (anxious) minds of the beautiful maidens (who the young warriors had left while leAadhing for the battle) and swarms of bumble bees (that were attracted by the floral garlands that the warriors wore on their chests).

 

An extraordinary concoction that the poet conjures in this retinue – corpse-feasting crows and vultures, sins of yore, anxious minds of spouses and girl-friends and – swarms of bumble bees!

உழைக் குலநோக்கினார்கள், உலந்தவர்க்கு உரிய மாதர்,

அழைந்து அழுகுரலின், வேலை அமலையின்,  அரவச் சேனை

தழைத்து எழும்ஒலியின், நானாப் பல் இயம் துவைக்கும் தா இல்

மழைக் குரல்இடியின், சொன்ன மாற்றங்கள் ஒழிப்ப மன்னோ;

 

One more concoction – this is a noise projection - that defies one’s imagination!

 

“The deep wail of the countless women who had lost their men in the previous confrontations with Hanuman, still lamenting their losses, mingled with the wail of the ceaseless waves of the seas (surrounding Lanka) and the indistinguishable noises from the various musical instruments that the army carried and played as it marched on, made it impossible to comprehend any spoken words in the formation and around it.”

 

More bad omens:

 

ஓங்கு இருந்தடந் தேர் பூண்ட உளை வயப் புரவி ஒல்கித்

தூங்கின வீழ,தோளும் கண்களும் இடத்துத் துள்ள,

வீங்கின மேகம்எங்கும் குருதி நீர்த் துள்ளி வீழ்ப்ப,

ஏங்கின காகம்ஆர்ப்ப, இருள் இல் விண் இடிப்ப மாதோ;

 

The horses yoked to the chariots tended to fall into a doze, the left shoulders and eyes of the warriors twitched, clouds showered down blood, hungry crows crowed in delighted anticipation and the clear skies issued peals of thunder.

 

(A rare, apparent misstep by the poet -  வீங்கின மேகம் going with இருள் இல் விண்.)

 

HANUMAN SEES AKSHA KUMARA’S FORMATION APPROACHING HIM:

 

வெள்ள வெஞ் சேனை சூழ, விண் உளோர் வெருவி  விம்ம,

உள்ளம் நொந்துஅனுங்கி, வெய்ய கூற்றமும் உறுவது  உன்ன,

துள்ளிய சுழல் கண் பேய்கள் தோள் புடைத்து ஆர்ப்ப தோன்றும்

கள் அவிழ்அலங்கலானைக் காற்றின் சேய் வரவு  கண்டான்.

 

As the formation equated with a humongous number (13,209,037,701,120=வெள்ளம்) engulfed the whole area (where Hanuman stood), the celestials shivering in trepid anticipation, the (usually heartless) God of Death, looking on, mindful of the devastation that would keep him busy, actually feeling sad and remorseful, the delighted ghosts with their roving eyes screaming and slapping their shoulders, Hanuman, the son of Vayu, found Aksha Kumara, wearing beautiful and fragrant floral garlands, approach him (with his formidable formation). 

 

Beholding the brilliant-looking Aksha Kumara, Hanuman muses:

 

இந்திரசித்தோ ? மற்று அவ் இராவணனேயோ ?' என்னா,

சிந்தையின்உவகை கொண்டு முனிவுற்ற குரக்குச் சீயம்,

'வந்தனன்;முடிந்தது அன்றோ மனக் கருத்து ?'  என்ன வாழ்த்தி,

சுந்தரத் தோளைநோக்கி, இராமனைத் தொழுது  சொன்னான்;

 

Hanuman, the angry lion of a vanara, looking on as the brilliant Aksha Kumar approached, mused with delight: “Is this Indrajit? Or would this be Ravana himself? If this be either, my mission is well-accomplished.” Thus celebrating and offering obeisance to Rama, he looked at his shoulders and blessed them. (Hanuman is presented by the poet engrossed in two opposite emotions – anger and delight – at the same time; anger triggered by the sight of the adversary, delight triggered by the oncoming opportunity to eliminate him.)

 

எண்ணியஇருவர்தம்முள் ஒருவனால்; யான் முன் செய்த

புண்ணியம்உளதால்; எம் கோன் தவத்தொடும் பொருந்தினானே;

நண்ணினன் நானும்நின்றேன்; காலனும், நணுகி  நின்றான்;

கண்ணிய கருமம்இன்றே முடிக்குவென், கடிதின்' என்றான்.

 

Hanuman thought to himself: “If this be either of the two I suspect (Indrajit or Ravana), it would be the arrival for me of my accumulated ascetic merits and those of my Lord, King Sugreeva. I stand here (with the decimation of so many Rakshasas behind me) in anticipation and reAadhiness; the God of Death stands proximate. I shall complete this task right now.”

 

Hanuman revises his understanding of who this adversary could be:

    

பழி இலதுஉரு என்றாலும், பல் தலை அரக்கன் அல்லன்;

விழிகள்ஆயிரமும் கொண்ட வேந்தை வென்றானும் அல்லன்;

மொழியின், மற்று அவர்க்கு மேலான்; முரண் தொழில் முருகன் அல்லன்;

அழிவு இல் ஒண்குமரன் யாரோ, அஞ்சனக் குன்றம் அன்னான் ?'

 

“Even though the form is blemishless (and brilliant), this cannot be the multi-crowned Rakshasa – Ravana; this cannot be the one who got the better of the ‘thousand-eyed’ Indra – Indrajit; he appears to be more awesome than those two. He cannot be Muruga, the (Deva Senapathi) one who is so adept in warfare. (Muruga could not get down to this kind of a mission at all.) Who could be this one, that has no blemish at all and is brimming with valour, resembling a veritable dark hill?”

 

This revision of his earlier view is triggered by Hanuman’s acquaintance with both Indrajit and Ravana – in ஊர்தேடு படலம், he had seen both in their respective palaces, though in slumber.

 

Aksha Kumara looks at Hanuman and wonders aloud:

 

என்றவன்,உவந்து, விண் தோய் இந்திர சாபம்  என்ன

நின்றதோரணத்தின் உம்பர் இருந்த ஓர் நீதியானை,

வன் தொழில்அரக்கன் நோக்கி, வாள் எயிறு  இலங்க நக்கான்;

'கொன்றதுஇக்குரங்கு போலாம், அரக்கர்தம் குழாத்தை !' என்றான்.

 

As Hanuman, the epitome of dharma stood beside the archway to Asoka Vanam that resembled the Indra Dhanus, Aksha Kumara, the Rakshasa prince fully imbibed with the evil trait of killing, laughed aloud, in disbelief and disdain, with his sword-like sharp teeth glittering: “Did this (pitiable) monkey decimate all those Rakshasa forces? Really?”

 

அன்னதாம்அச் சொல் கேட்ட சாரதி, 'ஐய ! கேண்மோ !

இன்னதாம்என்னல் ஆமோ உலகியல் ? இகழல் அம்மா;

மன்னனோடுஎதிர்ந்த வாலி குரங்கு என்றால், உண்டோ ?

சொன்னதுதுணிவில் கொண்டு சேறி' என்று, உணரச் சொன்னான்.

 

Aksha Kumara’s charioteer doused the ridicule in his temper: “Sir, please listen. Is it possible for us to divine everything that happens around in the world? Do not be so scornful. Would you deride Vaali who encountered Ravana as a mere monkey? Please bear in mind my words (of moderation) and proceed with your mission.” (The poet carefully has the charioteer avert the term ‘got the better of’ while bringing up Vaali’s encounter with Ravana.)

 

 Aksha Kumara’s charioteer counsels his master with this chastening piece of advice, when that irascible and arrogant prince belittled Hanuman: “who can divine everything that goes on around us in this world; would you just wish away Vaali too as a mere monkey – the one who the invincible Ravana had encountered?” What the charioteer had left unsaid – out of sage discretion prescribed for servants – was much louder and more deeply bruising than what he had actually said, setting off the thought trail to what remained unsaid but very well understood by the master of the chariot – which roiled him truly and well.

 

The agitated Aksha Kumara would now swear – disproportionately and in disregard of the mission that his father and king and handed him: ‘capture and fetch that monkey’:

 

விடம்திரண்டனைய மெய்யான், அவ் உரை விளம்பக்  கேளா,

'இடம் புகுந்துஇனைய செய்த இதனொடு சீற்றம்  எஞ்சேன்;

தொடர்ந்து சென்று உலகம் மூன்றும் துருவினென்,  ஒழிவுறாமல்

கடந்து, பின்குரங்கு என்று ஓதும் கருவையும்  களைவென்' என்றான்.

 

Aksha Kumara, one with the physical appearance of an unalloyed vicious poison**, listening to the charioteer’s words of intended moderation, is only provoked further to swear: “I shall not rest and let my anger be doused by annihilating just this one (monkey) that has intruded here and caused so much mischief; I shall look for and round up the whole species in all the three worlds and decimate it; I shall not spare event he fetuses.”

 

விடம்திரண்டனைய மெய்யான் = would denote both the physical appearance (bluish dark as poison infused into the skin looks) as well as the inborn wickedness of Rakshasas generally – ‘the accretion of unalloyed vicious poison”

 

ஆர்த்துஎழுந்து அரக்கர் சேனை, அஞ்சனைக்கு உரிய குன்றைப்

போர்த்தது;பொழிந்தது, அம்மா ! பொரு படைப் பருவ மாரி;

வேர்த்தனர்திசை காப்பாளர்; சலித்தன விண்ணும் மண்ணும்;

தார்த் தனிவீரன், தானும் தனிமையும், அவர்மேல் சார்ந்தான்.

 

The Rakshasa forces roared into action; surrounded, showered and immersed the hill-like Hanuman, the darling of Anjana, with darts. Awestruck and sweating with dread were Lanka’s commanders (securing its fortressed gates), witnessing this fierce action. The earth and the heavens trembled in trepidation. Hanuman, the matchless warrior, accompanied only by himself,  confronted by this fearsome onslaught but undeterred, countered it.

 

குன்றைப் போர்த்தது;பொழிந்தது, அம்மா ! பொரு படைப் பருவ மாரி = the poet uses the humongous form that Hanuman takes,  for his metaphor: the shower of darts was like the monsoon rains enveloping a rising hill.

 

தானும் தனிமையும் = he, accompanied only by ‘loneliness’

 

Valmiki presents Hanuman hurt in this combat:

 

sa taiH sharaiH muurdhni samam nipaatitaiH |

kSharann asR^ig digdha vivR^itta locanaH |

nava udita Aadhitya nibhaH shara a.nshumaan |

vyaraajata Aadhitya iva a.nshu maalikaH

 

Blood dripping from the wound caused by those arrows that descended into his head (by Aksha Kumara), Hanuman looked like the crimson rising sun. His eyes bathed in blood rolling down rapidly, Hanuma shone brightly like the sun surrounded by a halo of rays, (having the arrows as its rays).

 

காய் எரி, முளி புல் கானில் கலந்தென, காற்றின்  செம்மல்,

'ஏ' எனும்அளவில் கொல்லும் நிருதர்க்கு ஓர் எல்லை இல்லை;

போயவர் உயிரும்போகித் தென் புலம் படர்தல்  பொய்யாது;

ஆயிர கோடி தூதர்உளர்கொலோ நமனுக்கு அம்மா ?

 

Kamban uses a very attractive allegory for describing the devastation caused by Hanuman amongst the Rakshasa forces, using his (Hanuman’s) relationship with Vayu the God of Wind (as his son):

 

The son of Vayu, driven by a fiery anger, destroyed the Rakshasa forces even before you could say “Eh!”, like dried grass (முளி புல்) being consumed by a raging forest fire, fed by a speeding wind.

 

The poet wonders if the God of Death had enough manpower to carry the countless Rakshasa lives – southwards: “It is certain that all those lives are southward set; would Yama, the God of Death have enough emissaries – he would need thousands of crores of them! – to carry all these dead?”

 

The following verse is selected for its alliterative allure, though lines are longish by Kamban’s standards – by virtue of each composite phrase (called a “சீர்” in Thamizh grammar governing verses) being compound and long with eight letters):

 

பிள்ளப்பட்டன நுதல் ஓடைக் கரி, பிறழ்பொன் தேர், பரி, பிழையாமல்,

அள்ளப்பட்டு அழிகுருதிப் பொரு புனல் ஆறாக, படிசேறு ஆக,

'வள்ளப்பட்டனமகரக் கடல் என மதில்சுற்றிய பதி மறலிக்கு ஓர்

கொள்ளைப்பட்டனஉயிர்' என்னும்படி  கொன்றான்-ஐம் புலன் வென்றானே !

 

Hanman, the one who had vanquished his five senses, went on a killing spree – killed without sparing any one of the adversaries. It looked as if the city of Lanka, (surrounded by the ocean profuse with ‘makara’ fishes), was, all of it, tendered as ransom (கொள்ளைப்பட்டன) to the God of Death. The huge and countless elephants – each richly decorated with the forehead ornament (நெற்றிப்பட்டம்), the golden chariots and the horses, were all decimated beyond recognition. The blood flowed river-like and with the slaughtered beings mired in it, it presented a horrendous mess.

 

ஆழிப்பொரு படை நிருதப் பெரு வலி  அடலோர்,ஆய்மகள் அடு பேழ் வாய்த்

தாழிப் படுதயிர் ஒத்தார்; மாருதி,  தனி மத்துஎன்பது ஓர் தகை ஆனான்;

ஏழ் இப் புவனமும்மிடை வாழ் உயிர்களும், எறி வேல்இளையவர் இனம் ஆக,

ஊழிப் பெயர்வதுஓர் புனல் ஒத்தார்; அனல்  ஒத்தான்; மாருதம் ஒத்தானே.

 

The Rakshasa forces – fodder for Hanuman’s annihilating prowess – resembled the curd set in a wide vessel; Maruthi resembled a lone mighty churn, churning those forces into a formless mess. If the spear-wielding, young and ferocious Rakshasa forces looked like the deluge flooding all the worlds, in their overwhelming numbers, Hanuman, erasing that deluge, looked like the vadavaamukhaagni (வடவாமுகாக்கினி, the colossal fire that is believed to rise from the bed of the seas to incinerate everything at the end of the world.)

 

As Aksha Kumara’s entire forces get destroyed by Hanuman, Aksha Kumara confronts Hanuman, one on one:

 

 உற்றான்இந்திரசித்துக்கு இளையவன்;  ஒரு நாளேபலர் உயிர் உண்ணக்

கற்றானும் முகம்எதிர் வைத்தான்; அது  கண்டார்விண்ணவர்; கசிவுற்றார்;

'எற்றாம் மாருதி நிலை ?' என்பார்; இனி 'இமையாவிழியினை இவை ஒன்றோ

பெற்றாம்;நல்லது பெற்றாம்' என்றனர்;  பிறியாது எதிர் எதிர் செறிகின்றார்.

 

Aksha Kumara, Indrajit’s sibling, emerged in front of Hanuman, ( the valorous one that has learnt to ‘drink’ countless lives in just a day,) face-to-face. Seeing this (prospect of an awesome encounter between him and Hanuman), the celestials deemed themselves to be blessed to have had eyes that would not wink. They assembled in the heavens, close together, to witness as the encounter commences.

 

தேரில்சென்று, எதிர்கோல் கொள்வான் உயிர்தின்றான்;அப்பொரு செறி திண் தேர்,

பாரில் சென்றது;பரி பட்டன; அவன்  வரி வில்சிந்திய பகழிக் கோல்,

மார்பில்சென்றன சில; பொன் தோளிடை மறைவுற்றனசில; அறவோனும்,

நேரில்சென்று,அவன் வயிரக் குனி சிலை பற்றிக்கொண்டு, எதிர் உற நின்றான்.

 

Hanuman pounced on Aksha Kumara’s chariot. Got the charioteer. Smashed the chariot to smithereens. The horses were killed. Aksha Kumara, responding, rained darts from his powerful bow. Some of these darts disappeared into Hanuman’s chest; others went shoulder-ward. Disregarding the darts, Hanuman got right in front of Aksha Kumara, gripped the latter’s bow with his bare hands and challenged him.

 

வாளாலே பொரல் உற்றான், இற்று அது  மண்சேராமுனம், வயிரத் திண்

தோளாலே பொரமுடுகிப் புக்கு, இடை  தழுவிக்கோடலும், உடல் முற்றும்,

நீள் ஆர் அயில்என மயிர் தைத்திட, மணி  நெடு வால்அவன் உடல் நிமிர்வுற்று

மீளாவகை, புடைசுற்றிக்கொண்டது;  பற்றிக்கொண்டன் மேலானான்.

 

Aksha Kumara tried to fight Hanuman with a sword. The sword was smashed and fell to the ground. Even as it fell, Aksha Kumara decided to wrestle Hanuman into submission. As he tried that, Hanuman’s sharp body-hair pierced Aksha Kumara all over. Hanuman tied his adversary with his powerful tail, immobilizing him. Then Hanuman, pushing Aksha Kumara down, sat astride him.

 

The messy, entangled, wrestle presented:

 

பற்றிக்கொண்டவன், வடி வாள் என ஒளிர்,  பல் இற்றுஉக, நிமிர் படர் கையால்

எற்றி,கொண்டலின் இடைநின்று உமிழ் சுடர்  இன மின்இனம் விழுவன என்ன,

முற்றிக்குண்டலம் முதல் ஆம் மணி உக, முழை நால்அரவு இவர் குடர் நால,

கொற்றத் திண்சுவல், வயிரக் கைகொடு  குத்தி,புடை ஒரு குதிகொண்டான்.

 

Hanuman, securing Aksha Kumara tightly with his tail, pummeled him. Aksha Kumara’s long, sword-like teeth got broken and spilled out. He got slapped by the broad and powerful hands of Hanuman. The slaps caused all the gems studded in the ornaments of Aksha Kumara,  including his ear-rings, to showered down like meteors falling. His innards, squeezed out, dangled like snakes dangling from a dark cave. Delivering a fatal punch with his powerful hand, Hanuman jumped off his adversary.

 

நீத்து ஆய்ஓடின உதிரப் பெரு நதி நீராக,சிலை பாராக,

போய்த்தாழ் செறி தசை அரி சிந்தினபடி  பொங்க,பொரும் உயிர் போகமுன்,

மீத் தாம்நிமிர் சுடர் வயிரக் கைகொடு பிடியா,விண்ணொடு மண் காண,

தேய்த்தான்-ஊழியின் உலகு ஏழ் தேயினும்,  ஒரு தன்புகழ் இறை தேயாதான்.

 

A really gory narrative of Aksha Kumara’s mortal remains at the hands of Hanuman:

 

Hanuman recreated the grinding stone that Indian homes had as a permanent appurtenance before the ‘mixies’ and ‘grinders’ took over.

 

He used the hard surface as the griding base (அம்மிக்கல்) Rakshasa’s huge arm as the roller (குழவி), the blood-flow to moisten the grist, and the muscles as the grist. He thus ground the adversary to a messy indescribable mash, as the earth and the heavens witnessed (in horrified awe?).

 

தசை அரி சிந்தினபடி   = (as Hanuman ground, pieces of flesh spilled out, like parts of grist fall out when ground on the grinding stone).

 

தேய்த்தான்-ஊழியின் உலகு ஏழ் தேயினும்,  ஒரு தன்புகழ் இறை தேயாதான். = Hanuman, whose ascetic divinity never diminishes even if the seven worlds shrink away,  ground (the Rakshasa).

தேய்த்தான் = ground, தேயினும் = even if (the worlds shrunk); இறை தேயாதான் = undiminished ascetic divinity.

 

Kamban transgresses concepts of dharmic warfare in having his hero, the ascetically perfect, the one who is the epitome of Dharma, the one with the highest intelligence, the one who learnt all the scriptures from Surya himself, Hanuman, engaged in this gory, lowly treatment  to the mortal remains of a warrior who had fallen in combat – entirely the poet’s own imagination, possibly letting out his bile, his hate, his contempt for the Rakshasa tribe. For those moments when the poet was in the grip of that hate, he seems to have lost his mind and was oblivious of how he was tarnishing his spotless hero.

 

Compare this with how Hanuman adores Aksha Kumara as a warrior par excellence, in the Aadhi Kaavya rendering:

 

ayam mahaatmaa ca mahaan ca viiryataH |

samaahitaH ca atisahaH ca samyuge |

asa.nshayam karma guNa udayaat ayam |

sanaaga yakShaiH munibhiH ca puujitaH ||

 

He is possessed of a great intellect and is also prominently valourous. He is well-composed and highly tolerant in battle. Due to his eminent deeds and virtues, he is undoubtedly adored by saints, Nagas and Yakshas."

 

KAMBAN’S DENIGRATION OF THE RAKSHASAS CONTINUES IN THIS HILARIOUS ACCOUNT OF FLEEING WARRIARS - THAT HE INVENTS:

 

The smart but unscrupulous amongst the Rakshasa forces, witnessing the decimation that Hanuman was wreaking, fled – how?

 

மீன் ஆய்,வேலையை உற்றார் சிலர்; சிலர் பசு ஆய்வழிதொறும் மேய்வுற்றார்;

ஊன் ஆர்பறவையின் வடிவு ஆனார் சிலர்;  சிலர்நான்மறையவர் உரு ஆனார்;

மான் ஆர் கண்இள மடவார் ஆயினர் முன்னே, தம் குழல் வகிர்வுற்றார்

ஆனார் சிலர்;சிலர், 'ஐயா ! நின் சரண்' என்றார்;நின்றவர் 'அரி' என்றார்.

 

Some jumped into the fish-filled sea, taking the form of fishes; some took the form of cows and went a-grazing; some converted themselves into scavenging avian like vultures and crows; some became the vedhas-reciting Brahmins (???); some converted to lovely damsels doe-eyed and with their tresses parted from the front. Some surrendered. And, some called out “Hari” – the name of Sri Maha Vishnu, hoping that would deliver them from the ongoing destruction.

 

(This verse brings forth the inborn trait – ability – of Rakshasas to change their form at will.)

 

தம்தாரமும், உறு கிளையும், தமை எதிர் தழுவும்தொறும், 'நும தமர் அல்லேம்;

வந்தேம்,வானவர்' என்று, ஏகினர் சிலர்; சிலர்,'மானுயர்' என, வாய் விட்டார்;

மந்தாரம் கிளர்பொழில்வாய் வண்டுகள் ஆனால்சிலர்; சிலர் மருள்கொண்டார்;

இந்து ஆர்எயிறுகள் இறுவித்தார் சிலர்; எரிபோல்குஞ்சியை இருள்வித்தார்.

 

In fleeing, the Rakshasas used strange subterfuges to escape bei