Episode 01 - Chapter 11 - Canto on Hanuman being bound by Brahmastra.

Chapter 11 – Canto on (Hanuman) being bound by Brahmastra - பாசப் படலம்

 

Indrajit, engulfed in grief and fury at the same time, rises to ‘handle’ Hanuman. Hanuman reckons that he would be meeting his match for the first time – he even contemplates the possibility of Indrajit getting the better of him – a thought that did not cross his mind in the four previous engagements with Rakshasas. Did he know that Indrajit had that rare, rarefied access to the Brahmaastra and would not flinch using it, if pushed to it?  (Valmiki would call it पितामहाराधनसंचितास्त्रः = pitaa maha araadhana samchita astraH). Or, did Hanuman’s game plan include submission – stooping to conquer – a strategy that would take him to meet Ravana? A very thickly woven plot unfolds:

 

அவ் வழி,அவ் உரை கேட்ட ஆண்தகை,

வெவ் விழி எரிஉக, வெகுளி வீங்கினான்-

எவ் வழி உலகமும்குலைய, இந்திரத்

தெவ் அழிதரஉயர் விசயச் சீர்த்தியான்.

 

The peerless among men, Meghanath, who, by his vanquishing Indra and earning the epithet “Indrajit” in consequence, hearing about the demise of his sibling Aksha Kumara, was engulfed in irrepressible fury – a fury that drowned all  the worlds in trepidation.

 

Valmiki ascribes divinity to Indrajit – देवकल्पम् – devakalpam; and protected by his ascetics:

abhirakSitaH  tapasaa.

 

Back to Kamban:

 

ஏறினன்,விசும்பினுக்கு எல்லை காட்டுவ

ஆறு-இருநூறு பேய்பூண்ட ஆழித்தேர்;

கூறின கூறினசொற்கள் கோத்தலால்,

பீறின நெடுந்திசை; பிளந்தது அண்டமே.

 

Indrajit got into his chariot, drawn by ONE THOUSAND TWO HUNDRED GHOSTS(!!!), swearing incendiary words that seemed to blow up the directions, blow the universe apart.

 

விசும்பினுக்கு எல்லை காட்டுவ = the chariot seemed to scale right through the fringes of the heavens.

 

(Vamiki has nothing to do with the ghosts yoked with Indrajit’s chariot. His version is more terrestrial though also esoteric – FOUR TIGERS yoked to the chariot = vyaaLaish turbhiH)

 

ஆர்த்தன,கழலும் தாரும் பேரியும், அசனி அஞ்ச;

வேர்த்து, உயிர்குலைய, மேனி வெதும்பினன்,  அமரர் வேந்தன்;

'சீர்த்ததுபோரும்' என்னா, தேவர்க்கும் தேவர் ஆய

மூர்த்திகள்தாமும், தம்தம் யோகத்தின் முயற்சி விட்டார்.

 

The war drums accompanying Indrajit’s chariot, his warrior anklets and his many (golden?)_garlands, issued forth a rousing clang that made even thunder-peals tepid; Indra began to sweat and, as if his life was in peril, was shuddering. The Trimurtis (Siva, Vishnu and Brahma), concluding that the great war had begun, dropped their respective jobs – in order to follow the battle.

 

Indrajit in the grip of both fury and grief:

 

தம்பியைஉன்னும்தோறும், தாரை நீர் ததும்பும் கண்ணான்,

வம்பு இயல்சிலையை நோக்கி, வாய் மடித்து உருத்து  நக்கான்;

'கொம்பு இயல்மாய வாழ்க்கைக் குரங்கினால்,  குரங்கா ஆற்றல்

எம்பியோதேய்த்தான் ? எந்தை புகழ் அன்றோ தேய்ந்தது ?' என்றான்.

 

As he thought of the younger brother, his eyes were tear-filled. He looked at his mighty, well-wrought bow, pursed his lips and looking at the bow, jeered: “Was my brother, the one with unbending valour, was he the one that got thrashed (killed) by a pathetic, tree-perching, short-life, monkey? Nay, wasn’t it my father’s repute that got thrashed?”

 

குரங்கா = unbending.

 

ஆய மாத்தானைதான் வந்து அண்மியது; அண்ம, ஆண்மைத்

தீய வாள்நிருதர் வேந்தர் சேர்ந்தவர் சேர, தேரின்

'ஏ' எனும்அளவில் வந்தான்; இராவணன் இருந்த, யாணர்

வாயில் தோய்கோயில் புக்கான்;-அருவி சோர் வயிரக் கண்ணான்.

 

As a large cavalry assembled around him, as numerous rakshasa kings and chieftains converged to be with him, in just a trice, Indrajit arrived at the exquisite entrance of Ravana’s royal chambers.

யாணர் = exquisite, beautiful.

 

தாள் இணைவீழ்ந்தான், தம்பிக்கு இரங்குவான்;  தறுகணானும்

தோள் இணைபற்றி ஏந்தித் தழுவினன், அழுது சோர்ந்தான்;

வாள் இணை நெடுங்கண் மாதர் வயிறு அலைத்து அலறி மாழ்க,

மீளிபோல்மொய்ம்பினானும் விலக்கினன்; விளம்பலுற்றான்;

 

Indrajit fell at the feet of Ravana, still crying. The intrepid Ravana, also tear-filled, picked him up and hugged him. As the women, witnessing, raised a loud wail, Indrajit, relieving himself from his father’s embrace, assailed Ravana:

 

'ஒன்று நீஉறுதி ஓராய்; உற்றிருந்து உளையகிற்றி;

வன் திறல்குரங்கின் ஆற்றல் மரபுளி உணர்ந்தும், அன்னோ !

"சென்று நீர்பொருதிர்" என்று, திறத் திறம் செலுத்தி, தேயக்

கொன்றனை நீயேஅன்றோ, அரக்கர்தம் குழுவை எல்லாம் ?

 

 

“You did not think through anything. (And) you are grieving the consequences. Even with the knowledge of that monkey’s prowess, you commanded all those Rakshasas, to go and battle (that monkey) and got them all killed. Didn’t you?”

 

மரபுளி = duly, comprehensively. (Indrajit alludes to the knowledge that Ravana had about Hanuman’s prowess and skills from his crossing the seas to arrive in Lanka, his destroying the Asoka Vanam and other successive episodes.)

 

 Adding salt to the wound, Indrajit lists down the life-destruction caused by Hanuman:

 

'கிங்கரர், சம்புமாலி, கேடு இலா ஐவர் என்று இப்

பைங் கழல்அரக்கரோடும் உடன் சென்ற பகுதிச் சேனை,

இங்கு ஒருபேரும்மீண்டார் இல்லையேல், குரங்கு அது, எந்தாய் !

சங்கரன், அயன்,மால் என்பார்தாம் எனும் தகையது ஆமே !

 

“The Kinkaras, Jambumali, the five commanders and the innumerable Rakshasa forces that accompanied them – not one returned alive! Would that (the one that caused all this destruction), be a mere monkey, Oh! Father! Would it not be the like of the Trimurtis (in its might and power)?”

 

திக்கயவலியும், மேல்நாள் திரிபுரம் தீயச் செற்ற

முக்கணன்கைலையோடும் உலகு ஒரு மூன்றும் வென்றாய்;

"அக்கனைக்கொன்று நின்ற குரங்கினை, ஆற்றல் காண்டி;

புக்கு இனிவென்றும்" என்றால், புலம்பு அன்றி, புலமைத்து ஆமோ ?

 

You vanquished the Dig Gajas. You got the better of the Kailasa mount, the abode of Lord Siva. And you conquered all the three worlds. For you, for all that valorous history of yours, is it befitting that you were looking on, amused, allowing that monkey to show its mischief potential? For you to say now that we shall join battle with it, (after all that avoidable loss), would that not be just a foolish lament, would that be the mark of a wise one?”

 

Indrajit’s lesson to his mightiest of the might father resonates the lesson that the bard Thiruvalluvar commends to rulers everywhere:

 

வினைவலியும் தன்வலியும் மாற்றான் வலியும்

துணைவலியும் தூக்கிச் செயல்

 

Weigh objectively the challenge of the venture, with due regard to thine own strength, the strength of the adversary and the strength of the respective allies, before getting into it.

ஆயினும்,ஐய ! நொய்தின், ஆண் தொழில் குரங்கை, யானே,

"ஏ" எனும்அளவில் பற்றித் தருகுவென்; இடர் என்று ஒன்றும்

நீ இனிஉழக்கற்பாலை அல்லை; நீடு இருத்தி' என்னா,

போயினன்-அமரர்கோவைப் புகழொடு கொண்டு போந்தான்.

 

Indrajit calms down and gets to be more purposive: “Please do not grieve or worry at all from now on. Let you live long. I shall myself – in just a trice, a measure of time needed to call out “Eh” – capture and bring that (evidently) valorous monkey and present to you.” Thus assuring Ravana, soothing the hurt caused by his earlier assailing accusations, Indrajit left Ravana’s court.

 

(It is interesting that the son wishes the father a long life; it could not have been just out of affection. Was the young offspring troubled in the innermost corner of his mind by all that was brewing for the whole tribe?  He would recall what happened to his aunt Surpanaka, later to Kara and company and relate those with what had been happening since this ‘monkey’ crossed the seas and commenced its profuse impact – beginning with the devastation of the great-loved Asoka Vanam. The poet does not provide a clue, having thrown this riddle.)

 

Kamban chooses, in this particular context, to diverge completely from the Aadhi Kaavya.

Sage Valmiki presents Ravana, as the King and father, speak to Indrajit quite elaborately, eloquently and comprehensively, recalling all the great valorous deeds of his incredible son, and,  in particular,  reminding him of his great skills with the various ‘astras’. We see that the use of ‘astras’ is coming up in this part of the epic for the first time since the ‘Hanuman vs. Rakshasa forces’ encounter began with Maruthi’s engagement with the Kinkaras. As poets have an uncanny manner of doing, the audience is being prepared for the emergence of “Brahmastra” as the clinching weapon that the Rakshasa forces had to resort to in order to subdue Hanuman.

 

Here is an illustration of Valmiki’s rendering of the ‘Ravana-Indrajit samvadham’; we could clearly see the drastic divergence Kamban chooses to make in this part of the narrative:

 

And, for the first time in all the confrontations that have unfolded so far, Ravana identifies the adversary for what he really is:  asya maarutasya – giving up the pretense that they are dealing with a mere monkey.

 

And, in that mood of sober admission of who actually they were dealing with, Ravana thinks aloud if sending Indrajit was the best option:

 

न खल्वियम् मतिः श्रेष्ठा यत्त्वाम् सम्प्रेषयाम्यहम् |

इयम् च राजधर्माणाम् क्षत्रियस्य मतिर्मता ||

 

na khalviyam matiH shreShThaa yattvaam sampreShayaamyaham |

iyam cha raajadharmaaNaam kShatriyasya matirmataa

 

"This thought of my sending you is not possibly the best option. But, this decision is said to be according to my Raja Dharma – my duties of a king - and is commended for the Kshatriyas."

 

Ravana, though born in the Rakshasa class, seems to be following the Raja Dharma prescribed for the Kshatriyas.

 

Here is a small extract from Valmiki’s narrative of the Ravana – Indrajit ‘samvadha’.:

 

न तेऽस्त्यशक्यम् समरेषु कर्मणा |

न तेऽस्त्यकार्यम् मतिपूर्वमन्त्रणे |

न सोऽस्ति कश्चित्त्रिषु सम्ग्रहेषु वै |

न वेद यस्तेऽस्त्रबलम् बलम् च ते

 

na te.astyashakyam samareShu karmaNaa |

na te.astyakaaryam matipuurvamantraNe |

na so.asti kashchittriShu samgraheShu vai |

na veda yaste.astrabalam balam cha te

 

There is nothing impossible for you in your acts of war. With your intelligent, mindful and focussed thinking, everything is possible for you. There is none in the three worlds, who does not know the force of your ‘astras’ as also your (physical) strength."

 

ममानुरूपम् तपसो बलम् च ते |

पराक्रमश्चास्त्रबलम् च सम्युगे |

न त्वाम् समासाद्य रणावमर्दे |

मनः श्रमं गच्छति निश्चितार्थम्

 

mamaanuruupam tapaso balam cha te |

paraakramashchaastrabalam cha samyuge |

na tvaam samaasaadya raNaavamarde |

manaH shramaM gachchhati nishchitaartham

 

The strength of your ascetics as also your prowess and might and skills with ‘astras’ in battle resemble mine. Contemplating about you engaged in the thick of battle, my mind does not get fatigued because of the reassurance."

 

As a parting advice, the father points out the apprenticeship that Indrajit has to go through in his warrior-life and warrior ambitions:

 

नानाशस्त्रेषु सम्ग्रामे वैशारद्यमरिंदम् |

अवश्यमेव बोद्धव्यम् काम्यश्च विजयो रणे

 

naanaashastreShu samgraame vaishaaradyamari.ndam |

avashyameva boddhavyam kaamyashcha vijayo raNe

 

"O destroyer of enemies! You have to learn the complex art of employing ‘astras’ during battle. You also have to aspire for victory in battle."

 

The fifteen slokas in Valmiki Ramayana in this episode mirror Ravana, the King having the duty of resolving a serious problem presently afflicting his reign, the proud father aspiring for his son’s success in this oncoming engagement with what he himself considers to be a difficult adversary, that aspiration coated also with the concern and worry of the father that this battle might go whichever way.

 

And Indrajit, according to this rendering, does not speak a word in response, just pays obeisance to his Lord and father and leaves, battle-bound.

 

Why would Kamban miss such a moving, pithy, drama for all that it was really worth?

 

Back to our poet:

 

ஆழிஅம்தேரும், மாவும், அரக்கரும், உருக்கும் செங் கண்

சூழி வெங் கோபமாவும், துவன்றிய நிருதர் சேனை,

ஊழி வெங்கடலின் சுற்ற, ஒரு தனி நடுவண் நின்ற

பாழி மா மேரு ஒத்தான்-வீரத்தின் பன்மை தீர்ப்பான்.

 

Strong and beautiful chariots, cavalry and Rakshasa foot-soldiers and the ornamented elephants that were already in the grip of agitated fury, surrounding him like the very deluge, Indrajit stood amidst this mobilization, like the Meru mountain in the midst of that deluge, the one who would lay an exclusive, unshared, claim for all bravery and valour.

 

வீரத்தின் பன்மை தீர்ப்பான் = One who would exclude plurality when it came to identifying bravery and valour.

 

சென்றனன்என்ப மன்னோ; திசைகளோடு உலகம்  எல்லாம்

வென்றவன் இவன்என்றாலும், வீரத்தே நின்ற வீரன்,

அன்று அது கண்டஆழி அனுமனை, 'அமரின்  ஆற்றல்

நன்று' என உவகைகொண்டான்; யாவரும் நடுக்கம் உற்றார்.

 

As a true warrior, Indrajit appreciates Hanuman:

 

Battle-bound Indrajit, though himself a conqueror of the worlds and had gained a repute of invincibility, he recognizes true valour in Hanuman and admires him aloud: “Your battle-skills are great”, with a smile and in genuine appreciation. Unbeknown, the world trembled in fearful anticipation.

 

இலை குலாம்பூணினானும், 'இரும் பிணக் குருதி ஈர்த்து,

அலகு இல் வெம்படைகள் தெற்றி, அளவிடற்கு அரிய ஆகி,

மலைகளும்,கடலும், யாறும், கானமும் பெற்று,  மற்று ஓர்

உலகமே ஒத்தது,அம்மா ! போர்ப் பெருங் களம்' என்று உன்னா,

 

Indraji views the devastation from the previous engagements with Hanuman. The huge Rakshasa corpses and mangled remains of countless weaponry carried by them, mired in the raw flesh and blood flow, presented a grotesque picture to him – in vastness and commingled contours resembling a whole world – with its seas, rivers and jungles.

 

 வெப்புஅடைகில்லா நெஞ்சில், சிறியது ஓர் விம்மல் கொண்டான்;

'அப்பு அடை வேலைஅன்ன பெருமையார், ஆற்றலோடும்

ஒப்புஅடைகில்லார், எல்லாம் உலந்தனர்; குரங்கும் ஒன்றே !

எப் படை கொண்டுவெல்வது, இராமன் வந்து எதிர்க்கின் ?' என்றான்.

 

Indrajit’s thoughts project what could come and in a mind that had not seen a tremor of fear, there occurs a pensive, worrying thought: the vast sea-like forces of Rakshasas with peerless might and skills, all of them are dead – and all that was wrought by just one monkey! In the event when Rama arrives, with what kind forces are we going to be able to encounter him?”

 

கண்அனார், உயிரே ஒப்பார், கைப் படைக்கலத்தின் காப்பார்,

எண்ணல் ஆம்தகைமை இல்லார், இறந்து இடைக் கிடந்தார்தம்மை

மண்ணுளே நோக்கிநின்று, வாய் மடித்து, உருத்து,  மாயாப்

புண்ணுளே கோல் இட்டன்ன மானத்தால், புழுங்குகின்றான்.

 

Viewing the dead strewn across everywhere, Indrajit laments for them – they were all very dear; capable of protecting themselves and those with them with just the weapons in their hands; all of them were great souls. That sight causes a deep hurt in him – like a red hot rod inserted in an already festering wound. He fumed, in shame and grief, with his lips grimly pursed.

 

'கானிடைஅத்தைக்கு உற்ற குற்றமும், கரனார் பாடும்,

யானுடை எம்பிவீந்த இடுக்கணும், பிறவும் எல்லாம்,

மானிடர்இருவராலும், வானரம் ஒன்றினாலும்,

ஆனிடத்து உள;என் வீரம் அழகிற்றே அம்ம !' என்றான்.

 

Indrajit wondered aloud: “What (a shameful disfigurement) happened to my aunt in the (Dandakaranya) forest, the fate of Kara and company, the tragedy of my own brother falling, all these were caused by just two humans – and one monkey. What to say of my (amentable) prowess?”

 

நீப்புண்டஉயிர ஆகி, நெருப்புண்ட நிறத்தில் தோன்றி,

ஈர்ப்புண்டற்குஅரிய ஆய பிணக் குவடு இடறச் செல்வான்;

தேய்ப்புண்டதம்பி யாக்கை, சிவப்புண்ட கண்கள் தீயில்

காய்ப்புண்டசெம்பின் தோன்ற, கறுப்புண்ட மனத்தன், கண்டான்,

 

Indrajit, wAadhing and stumbling through the hills of Rakshasa corpses, reaches where his brother Akdha Kumara lay – his mangled, messy remains – and that sight infused in him an uncontrolled anger against the one who had caused that wreck – Hanuman.

 

தாருகன்குருதி அன்ன குருதியில், தனி மாச் சீயம்

கூர் உகிர்கிளைத்த கொற்றக் கனகன் மெய்க் குழம்பின் தோன்ற,

தேர் உக,கையின் வீரச் சிலை உக, வயிரச் செங்கண்

நீர் உக, குருதிசிந்த, நெருப்பு உக உயிர்த்து நின்றான்.

 

WAadhing through blood spills reminded him of Tharukaasura, slain by Goddess Dhurga. The messy, fleshy inners and other parts of the slain reminded him of the disemboweled remains of Hinranya Kasipu slain by Lord Narasimha with His sharp nails. As the chariot he was riding stumbled, as the mighty bow held in his hands slipped, as his red-shot eyes dropped tears of blood, he stood there like a human inferno.

    

 

வெவ் இலைஅயில் வேல் உந்தை வெம்மையைக் கருதி நோக்கி,

வவ்வுதல் கூற்றும்ஆற்றான்; மாறு மாறு உலகின் வாழ்வார்,

அவ் உலகத்துஉளாரும், அஞ்சுவர் ஒளிக்க; ஐயா !

எவ் உலகத்தைஉற்றாய், எம்மை நீத்து, எளிதின் ? எந்தாய் !'

 

Indrajit lamented over the remains of Aksha Kumara: “Even the God of Death dared not have touched you, afraid of your father’s reprisal.  Those in the other worlds would also be fearful of holding you in concealment. Where, to which world, did you go, leaving us so swiftly, my dear!”

 

ஆற்றலன்ஆகி, அன்பால் அறிவு அழிந்து அயரும் வேலை,

சீற்றம் என்றுஒன்றுதானே மேல் நிமிர் செலவிற்று  ஆகி,

தோற்றிய துன்பநோயை உள்ளுறத் துரந்தது அம்மா !-

ஏற்றம் சால்ஆணிக்கு ஆணி எதிர் செலக் கடாயது என்ன.

 

An unusual metaphor is used here. As Indrajit was engulfed in grief – lamenting the loss of Aksha Kumara – the thought about who caused that loss engendered an anger that overwhelmed the grief – like driving one nail over another makes the first one disappear deep inside. ஏற்றம் சால்ஆணிக்கு ஆணி எதிர் செலக் கடாயது என்ன.

 

Hanuman contemplates on the approaching Indrajit:

 

வென்றேன், இதன் முன், சில வீரரை என்னும் மெய்ம்மை

அன்றே முடுகிக்கடிது எய்த அழைத்தது அம்மா !

ஒன்றே, இனிவெல்லுதல் தோற்றல்; அடுப்பது உள்ளது

இன்றே சமையும்;இவன் இந்திரசித்து !' என்பான்.

 

“It could be that I had gotten the better of some warriors so far. That had evoked and summoned this one. There could be only one result – either winning or losing. And that shall happen right now, today – this is Indrajit.” – For the first time in this captivating episode, Hanuman’s thoughts consider the possibility of his being subjugated.

 

Hanuman was able to identify Indrajit by his obvious prowess and by the fact that he had seen Indrajit in his chamber while looking for Sita all over Lanka. 

    

The Aadhi Kaavya has the two matchless warriors size up each other thus:

 

हनुमतो वेद न राक्षसोऽन्त्रम् |

न मारुतिस्तस्य महात्मनोऽन्तरम् |

परस्परम् निर्विषहौ बभूवतुः |

समेत तौ देवसमानविक्रमौ |

 

hanumato veda na raakShaso.antaram |

na maarutistasya mahaatmano.antaram |

parasparam nirviShahau babhuuvatuH |

sameta tau devasamaanavikramau

 

Hanuman could not spy a weakness in Indrajit, nor could Indrajit detect a weakness in Hanuman. Those two extraordinary warriors, who were equal in prowess to gods, coming into collision with each other, became a great challenge to each other.

 

The great battle and its result (unpredictable for once), next.

 

Kamban has Hanuman building his thoughts ahead of his overcoming Indrajit:

 

கட்டு ஏறு,நறுங் கமழ் கண்ணி, இக் காளை என் கைப்

பட்டால், அதுவேஅவ் இராவணன் பாடும் ஆகும்;

"கெட்டேம்" எனஎண்ணி, அக் கேடு அருங்கற்பினாளை

விட்டு ஏகும்; அதுஅன்றி, அரக்கரும் வெம்மை தீர்வார்.

 

“IF… if this richly-garlanded valourous young warrior – Indraji – is slain by me, such shall be the fate of Ravana as well. Anticipating that fate, Ravana would forfeit the virtuous Sita and flee. That would also herald the wiping off of the pride of the Rakshasa tribe. “ muses Hanuman, even as he is yet to encounter Indrajit.

 

'ஒன்றோ இதனால் வரும் ஊதியம் ? ஒண்மையானைக்

கொன்றேன்எனின், இந்திரனும் துயர்க் கோளும் நீங்கும்;

இன்றே, கடிகெட்டது, அரக்கர் இலங்கை; யானே

வென்றேன், அவ்இராவணன்தன்னையும், வேரொடு' என்றான்.

 

Hanuman’s musings – building further on his air-castles, continue: “Would that be the only consequence (of my overwhelming Indrajit)? By my killing Indrajit, Indra shall be delivered of his misfortune and would feel relieved of his humiliation. Lanka shall be rendered free from its (Rakshasa) tyranny. I shall have got the better of that (invincible) Ravana – root and branch.”

 

உயர் பூசல்  பெருக்கும் வேலை,

மிக்கானும், வெகுண்டு ஒர் மராமரம் கொண்டு புக்கான்.

 

As the battle broke out, Hanuman plucked a great “maraa maram” (large deciduous tree) and joined the battle.

 

The poet presents the destruction of the Rakshasa forces – formation by formation:

 

ELEPHANT FORMATION:

 

உதையுண்டனயானை; உருண்டன யானை; ஒன்றோ ?

மிதியுண்டனயானை; விழுந்தன யானை; மேல் மேல்,

புதையுண்டன யானை;புரண்டன யானை; போரால்

வதையுண்டன யானை;மறிந்தன யானை, மண்மேல்.

 

Elephants got kicked; elephants rolled. Just one?

Elephants got trampled; elephants fell, over and over -

Elephants got sunk; elephants wheeled – battle wrought.

Elephants got slain; elephants lay dead – on the (battle)ground.

 

CHARIOTS:

 

முடிந்ததேர்க் குலம்; முறிந்தன தேர்க் குலம்; முரண் இற்று

இடிந்த தேர்க்குலம்; இற்றன தேர்க் குலம்; அச்சு இற்று

ஒடிந்த தேர்க்குலம்; உக்கன தேர்க் குலம்; நெக்குப்

படிந்த தேர்க்குலம்; பறிந்தன தேர்க் குலம், படியில்.

 

Finished was one division of chariots; got broke was another;

Emaciated and destroyed was one more;

Had their axles broken and were destroyed another; some went to smithereens.

Some chariots got decimated. Some lay scattered on the ground.

 

HORSES:

 

சிரன்நெரிந்தவும், கண் மணி சிதைந்தவும், செறி தாள்

தரன்நெரிந்தவும், முதுகு இறச் சாய்ந்தவும், தார் பூண்

உரன்நெரிந்தவும், உதிரங்கள் உமிழ்ந்தவும், ஒளிர்பொற்

குரன்நெரிந்தவும், கொடுங் கழுத்து ஒடிந்தவும்- குதிரை.

 

Got their heads smashed; got their eyes gouged; got their powerful legs broken;

Got their ornamented chests crushed; they bled; the anklet-worn hooves crushed; had their beautifully curved necks severed apart.

 

FOOT-SOLDIERS:

 

பிடியுண்டார்களும், பிளத்தலுண்டார்களும், பெருந் தோள்

ஒடியுண்டார்களும்,தலை உடைந்தார்களும், உருவக்

கடியுண்டார்களும்,கழுத்து இழந்தார்களும், கரத்தால்

அடியுண்டார்களும்,அச்சமுண்டார்களும்-அரக்கர்.

 

Some got caught by Hanuman. Some got smashed. Some got their rising shoulders fractured. Some got their heads broken. Some were bitten by Hanuman’s sharp teeth.

Some lost their necks. Some got slapped by Hanuman’s powerful hands. The Rakshasa soldiers were all panic-stricken.

 

(LARGELY SHORN OF POESY, THESE VERSES COME THROUGH AS ‘NURSERY’ RHYMES, WITH A LOT OF HYPERBOLE GARNISHING THEM.)

 

HANUMAN SHAKES OFF THE RAIN OF DARTS AND WEAPONRY:

 

வட்ட வெஞ்சிலை ஓட்டிய வாளியும், வயவர்

'விட்ட விட்டவெம் படைகளும், வீரன்மேல் வீழ்ந்த,

சுட்ட வல் இரும்புஅடைகலைச் சுடுகலாததுபோல்,

பட்ட பட்டனதிசையொடும் பொறியொடும் பரந்த.

 

The darts rained from the bows of Rakshasas and the brutal weapons thrown at him fell away deflected, in all directions, harmless – as red-hot iron rods (hammered by an iron smith) would not hurt the anvil.  (Another interesting, native, allegory).

.

தேரும், யானையும், புரவியும், அரக்கரும், சிந்திப்

பாரின் வீழ்தலும், தான் ஒரு தனி நின்ற பணைத்  தோள்

வீரர் வீரனும்,முறுவலும் வெகுளியும் வீங்க,

'வாரும், வாரும்' என்று அழைக்கின்ற அனுமன்மேல் வந்தான்.

 

Having lost all his forces – chariots, elephants, horses and foot-soldiers, all fallen – and left alone -  Indrajit, , the peerless warrior, confronted Hanuman with a wry smile and welling up anger, as Hanuman mockingly welcomed him – ‘come on, come on”.

 

ஆண்டநாயகன் தூதனும், அயனுடை அண்டம்

கீ்ண்டதாம் என,கிரி உக, நெடு நிலம் கிழிய,

நீண்ட மாதிரம்வெடிபட, அவன் நெடுஞ் சிலையில்

பூண்ட நாண் இற,தன்  நெடுந் தோள் புடைத்து  ஆர்த்தான்.

 

Hanuman makes a war-cry:

 

Hanuman, Rama’s emissary, slapped his shoulders and made a war-cry that reverberated in the Brahma Loka, made hills cave in, caused the earth to split, blasted the (eight) directions and snapped the tout chord of Indrajit’s powerful bow.

 

'நல்லை ! நல்லை ! இஞ் ஞாலத்துள், நின் ஒக்க நல்லார்

இல்லை !இல்லையால் ! எறுழ் வலிக்கு யாரொடும் இகல

வல்லை ! வல்லை! இன்று ஆகும், நீ படைத்துள வாழ்நாட்கு

எல்லை ! எல்லை!' என்று, இந்திரசித்துவும் இசைத்தான்.

 

Indrajit responded – in kind:

 

“You are smart! There is no one in this whole world matching your smartness! Your valour and guileful skill are unique, indeed! (But), Now and here arrives the limit for your longevity.”

 

'நாளுக்குஎல்லையும், நிருதராய் உலகத்தை நலியும்

கோளுக்குஎல்லையும், கொடுந் தொழிற்கு எல்லையும், கொடியீர் !

வாளுக்குஎல்லையும் வந்தன; வகை கொண்டு வந்தேன்

தோளுக்கு எல்லைஒன்று இல்லை' என்று அனுமனும் சொன்னான்.

 

Hanuman responded with matching bravado: “Oh! Wicked ones! The end for your lives, the end of the (limitless) woes wrought by you unto the world, the end for your evil deeds and the end of your sword-power – these have arrived. I have brought the means for that end. There is no limit to what my shoulders could cause.”

 

'இச் சிரத்தையைத் தொலைப்பென்' என்று, இந்திரன் பகைஞன்,

பச்சிரத்தம்வந்து ஒழுகிட, வானவர் பதைப்ப,

வச்சிரத்தினும்வலியன, வயிர வான் கணைகள்,

அச் சிரத்தினும்மார்பினும் அழுத்தலும்-அனுமன்.

 

“I shall see the end of this monkey”, snarled Indrajit and rained on Hanuman’s head and chest, darts more fierce and stronger than (Indra’s) Vajrayudham, causing blood to ooze from Hanuman, and making the celestials trepid.

 

குறிதுவான் என்று குறைந்திலன், நெடுஞ்சினம் கொண்டான்,

மறியும் வெண்திரை மா கடல் உலகு எலாம் வழங்கி,

சிறிய தாய்சொன்ன திருமொழி சென்னியில் சூடி,

நெறியில் நின்றதன் நாயகன் புகழ் என, நிமிர்ந்தான்.

 

Troubled by Indrajit’s fierce darts, Hanuman bristled with fury and anger. He rose, upright and humongous, like the matchless repute of his Lord and Master, Sri Rama, who, respecting his step-mother (Kaikeyi)’s words as gospel, gave up all the worlds (that were his due) and thus stood aloft as one who strode immaculately the path of truth and righteousness. (நெறியில் நின்றதன் நாயகன்)

    

பாகம்அல்லது கண்டிலன்; அனுமனைப் பார்த்தான்;

மாக வன் திசைபத்தொட