Episode 01 - Chapter 12 - Canto on Hanuman being unbound.

Chapter 12 – Canto on Hanuman being Unbound - பிணி வீட்டுப் படலம்

 

Citizens of Lanka celebrate, clamour, fear and adore Hanuman, as he is dragged along the streets of the city, bound with the Brahmastra, for being presented to the Dasagreeva.

 

'எய்யுமின்; ஈருமின்; எறிமின்; போழுமின்;

கொய்யுமின்குடரினை; கூறு கூறுகள்

செய்யுமின்;மண்ணிடைத் தேய்மின்; தின்னுமின்;

உய்யுமேல்,இல்லை நம் உயிர்' என்று ஓடுவார்.

 

“Riddle him (with darts), cut him (with swords), pierce him (with spears), cleave him (with axes), disembowel him, dismember him, swipe him on the ground, chomp him: should he survive, we shall all die”

 

'எந்தையை,எம்பியை, எம் முனோர்களைத்

தந்தனை போக'என, தடுக்கின்றார் பலர்;

'அந்தரத்துஅமரர்தம் ஆணையால், இவன்

வந்தது' என்று,உயிர்கொள மறுகினார் பலர்.

 

Some, who had lost their near and dear ones to Hanuman’s slaughter of the Rakshasa forces, tried to block him, assailing him: “Give us back our father, our younger brothers, our elder brothers – and then go further.” Some speculated: “This one had come here on the commanded mission of the inimical celestials.” And lamented their inability to see Hanuman dead.

    

கொண்டனர்எதிர் செலும் கொற்ற மா நகர்,

அண்டம் உற்றது,நெடிது ஆர்க்கும் ஆர்ப்புஅது-

கண்டம் உற்றுளஅருங் கணவர்க்கு ஏங்கிய

குண்டலமுகத்தியர்க்கு உவகை கூரவே.

 

As the Rakshasa citizenry coming on to witness this unusual, clamor-fed, procession, raised an outcry that reverberated deep, warming the cockles of the hearts of Rakshasa women who had lost their husbands through Hanumans assault.

 

வடியுடைக்கனல் படை வயவர், மால் கரி,

கொடியுடைத்தேர், பரி கொண்டு வீசலின்,

இடி படச்சிதைந்த மால் வரையின், இல் எலாம்

பொடிபடக்கிடந்தன கண்டு, போயினான்.

 

The weapons-wielding Rakshasa soldiers, battle elephants, chariots with their flag-staff and all and cavalry horses which Hanuman threw skywards, crashed down on the city,  demolishing into smithereens the large palaces and residences all over, creating mountains of powdery debris. Hanuman viewed this handiwork of his as he was dragged  along through the city.

 

ஆர்ப்பு உறஅஞ்சினர்; அடங்கினார் பலர்;

போர்ப்புறச்செயலினைப் புகல்கின்றார் பலர்;

பார்ப்புற,பார்ப்புற, பயத்தினால் பதைத்து,

ஊர்ப் புறத்துஇரியலுற்று ஓடுவார், பலர்.

 

Some Rakshasas – the timid ones – were trepid with fear as the huge uproar reverberated everywhere; some narrated what they learnt about the several battles (in which Hanuman was involved); some, as they saw Hanuman being dragged through the city, panic-stricken, fled out of the city.

 

'காந்துறுகதழ் எயிற்று அரவின் கட்டு, ஒரு

பூந் துணர்சேர்த்தெனப் பொலியும், வாள் முகம்;

தேர்ந்து, உறுபொருள் பெற எண்ணி, செய்யுமின்;

வேந்து உறல்பழுது' என விளம்புவார், சிலர்.

 

Some counselled those dragging Hanuman: “Even in the captivity of the fearsome Brahmastra, this one looks cool, as if it has been bound with a floral garland; think through the possible consequences and do (what is appropriate); it is not right or safe that this one should reach Ravana, the King.” (The smart observers noticed Hanuman unaffected by the Brahmastra; this extraordinary circumstance added to his earlier, destructive deeds, made them feel apprehensive about Hanuman gaining access to Ravana.)

 

'ஒளி வரும் நாகத்துக்கு ஒல்கி அன்று, தன்

எளிவரவு; இன்றுஇதன் எண்ணம் வேறு' எனா,

'களி வருசிந்தையால் காண்டி ! நங்களைச்

சுளிகிலையாம்'எனத் தொழுகின்றார், சிலர்.

 

Some reckoned: “This vanara’s apparent quiet and subjugation does not seem to be on account of the fearsome spell of Brahmastra. This one ought to have other ideas.” Thus reckoning, these, dropping their enmity towards Hanuman, prayed to him: “Please look at us with benevolence; please do not snarl at us.”

 

'திண்திறல் அரக்கர்தம் செருக்குச் சிந்துவான்,

தண்டல் இல் தன்உருக் கரந்த தன்மையான்,

மண்டு அமர்தொடங்கினன், வானரத்து உருக்

கொண்டனன்,அந்தக்கொல்?' என்றார் பலர்.

 

Some wondered aloud: “Yama, the God of Death, having been vanquished by Ravana and vengeful, did he take the form of a vanara and started these fierce battles?”

    

'கயிலையின் ஒரு தனிக் கணிச்சி வானவன்,

மயில் இயல்சீதைதன் கற்பின் மாட்சியால்,

எயிலுடைத் திருநகர் சிதைப்ப எய்தினன்,

அயில் எயிற்றுஒரு குரங்கு ஆய்' என்பார், பலர்.

 

Some imagined: “Lord Siva, the machete-wielding one seated on Mount Kailas, did he, helped by the intense power of Sita’s virtuosity, take the form of this vanara with sharp teeth, for destroying this magnificent Lanka?”

 

The celestial damsels congregated for witnessing this remarkable procession through the streets of Lanka:

 

அரம்பையர், விஞ்சை நாட்டு அளக வல்லியர்,

நரம்பினும் இனியசொல் நாக நாடியர்,

கரும்பு இயல்சித்தியர், இயக்கர் கன்னியர்,

வரம்பு அறுசும்மையர், தலைமயங்கினார்.

 

Ramaba and other apsara women, vidhyadhara women (with lovely tresses), Naga women possessed of voices more mellifluous than yaazh-strummed melody, sidhdha woemen  sweeter (in nature) than sugarcane, Yaksha women – all of them congregating with  limitless chatter. (All these celestials were captured and brought down by Ravana for providing pleasure to him.)

    

'நீரிடைக்கண் துயில் நெடிய நேமியும்,

தாருடைத் தனிமலர் உலகின் தாதையும்,

ஓர் உடல்கொண்டு, தம் உருவம் மாற்றினர்,

பாரிடைப்புகுந்தனர் பகைத்து' என்பார் பலர்.*

 

Some let their imagination run even wilder: “The chakra-wielding Thirumaal, who reclines on the Thirupparkadal and creator Brahman, seated on the lotus, harbouring enmity towards the Rakshasa tribe, should have (conspired and) taken the form of (this) vanara and come unto this world (in order to get even with the Rakshasas)”.  (Allegory: Either Maha Vishnu or Brahma could not think in terms of taking on the Rakshasas individually; they had to combine into the form of this vanara for having a better chance. The poet had accounted for Lord Siva earlier and he is therefore now left out.)

    

அரக்கரும்அரக்கியர் குழாமும் அல்லவர்

கரக்கிலர், நெடுமழைக் கண்ணின் நீர்; அது,

விரைக் குழல்சீதைதன் மெலிவு நோக்கியோ ?

இரக்கமோ ?அறத்தினது எளிமை எண்ணியோ ?

 

Women who were not Rakshasis – the celestials captive in Lanka – could not hide their tears. Was it because of the sympathy they had for Sita’s incarceration and pain? Was it because of the pity for Hanuman? Was it because of the innate goodness of Dharma?

 

ஆண்தொழில் அனுமனும், அவரொடு ஏகினான்;

மீண்டிலன்;வேறலும் விரும்பலுற்றிலன்;

'ஈண்டு இதுவேதொடர்ந்து இலங்கை வேந்தனைக்

காண்டலே நலன்'எனக் கருத்தின் எண்ணினான்.

 

The manly Hanuman moved (willingly) along with them (those who were dragging him through the streets of Lanka), not making any attempt to free himself, not thinking of over-powering them. He thought: “It would be right for me to go along with these and see Lanka’s ruler, Ravana.”

 

'எந்தையதுஅருளினும், இராமன் சேவடி

சிந்தை செய்நலத்தினும், சீதை, வானவர்,

தந்து உளவரத்தினும், தறுகண் பாசமும்

சிந்துவென்;அயர்வுறு சிந்தை சீரிதால்;

 

Hanuman contemplated: “With the blessings of my father, Vayu, with the graces accruing from my thoughts fixed on the lotus feet of Sri Rama, helped by the boons granted by Sita and the Devas, I can free myself from this serpent-rope – Brahmastra. But it would be better (for my purposes) to look bound and subjugated.”

 

Hanuman thinks ahead as he is sliding through Lanka, being the cynosure of the whole city, quite a bit of wishful thinking – for someone who is intellectually highly evolved and balanced::

 

'வளை எயிற்று அரக்கனை உற்று, மந்திரத்து

அளவுறு முதியரும்அறிய ஆணையால்

விளைவினைவிளம்பினால், மிதிலை நாடியை,

இளகினன்,என்வயின் ஈதல் ஏயுமால்;

 

“If I put across to Ravana, the one with sharp curved canines, in the midst of his sage and wise counsel, the (possible) consequences that could accrue from Rama’s resolve and command, he could be moved and with a melted resolve, could hand over Sita, the one from Mithla, to me.”

 

'அல்லதூஉம், அவனுடைத் துணைவர் ஆயினார்க்கு

எல்லையும்தெரிவுறும்; எண்ணும் தேறலாம்;

வல்லவன்நிலைமையும் மனமும் தேறலாம்;-

சொல் உக, முகம்எனும் தூது சொல்லவே;

 

“Besides, I would be able to assess the (might and capabilities) of those who are ranged with him as his resources; I could, as well, get to know the mind of Ravana (a strategic gain), as I communicate to him Rama’s message, narrating my mission as (Rama’s) emissary.”

     Hanuman plots the narrative he would give to Ravana, in his mind:

 

'வாலிதன்இறுதியும், மரத்துக்கு உற்றதும்,

கூல வெஞ்சேனையின் குணிப்பு இலாமையும்,

மேலவன் காதலன்வலியும், மெய்ம்மையான்,

நீல் நிறத்துஇராவணன் நெஞ்சில் நிற்குமால்.

 

 

“My narrative about what happened to Vaali, what happened to the great ‘maraa maram’ trees, the limitless size of the fearsome vanara forces, the mighty of Sugreeva, the son of Surya, all this would be deeply imbedded in Ravana’s mind.”

    

'ஆதலான், அரக்கனை எய்தி, ஆற்றலும்

நீதியும் மனக்கொள நிறுவி, நின்றவும்

பாதியின்மேல்செல நூறி, பைப்பையப்

போதலே கருமம்'என்று, அனுமன் போயினான்.

 

“Therefore, it would be the right thing for me to reach Ravana(‘s Court), (meet him), make him understand Dharma and the might of Rama, Sugreeva, the vanara army, and should I fail in converting Ravana’s mind, proceed with the decimation of what remains of the Rakshasa tribe – thus shall I proceed, step by deliberate step.” So contemplating, Hanuman went along with the Rakshasa crowd dragging him. (Sequentially – try and convert Ravana and accomplish the mission (of retrieving Sita)without bloodshed, failing spill the Rakshasa blood that is still left and then return.)

 

Indrajit presents Hanuman in Ravana’s Court:

 

கடவுளர்க்கு அரசனைக் கடந்த தோன்றலும்,

புடை வரும் பெரும் படைப் புணரி போர்த்து எழ,

விடைபிணிப்புண்டது போலும் வீரனை,

குடை கெழு மன்னன்இல், கொண்டு போயினான்.

 

Indrajit, Ravana’s son who got the better of the Lord of all the Devas (Indra), with the huge army accompany all around him, took Hanuman, who appeared to be bound and subdued by the powerful Brahmastra, towards Ravana’s grand durbar, decorated by a magnificent Royal Parasol. ***

 

** Some of the far eastern civilisations, deeply impacted by religion and spiritualism from India, seem to be nurturing the values which were offshoots of that impact, more intently and studiously than India itself. Here is what Wikipedia says about Thailand’s Royal Parasol:

 

The Royal Nine-Tiered Umbrella (Thai: นพปฎลมหาเศวตฉัตร: Nopphapadon Mahasawettachat, officially called the Nine-Tiered Great White Umbrella of State[1]) is considered the most sacred and ancient of the royal regalia of Thailand. A royal umbrella (also called a chatra) consists of many tiers, five for the crown prince (or the viceroy), seven for an unconsecrated king, and nine for a fully sovereign Thai king. Until the coronation rites are completed the new king will not be able to sit on the throne under the nine-tiered umbrella.[2]

 

We could readily see the Thai word reflecting what it could have been described in Sanskrit: Nopphapadon Mahasawettachat, = Nava Paadam Mahaa Swetha Kshathri –

 

தூதுவர்ஓடினர்;தொழுது, தொல்லை நாள்

மாதிரம்கடந்தவற் குறுகி, 'மன்ன ! நின்

காதலன் மரைமலர்க் கடவுள் வாளியால்,

ஏதில் வானரம்பிணிப்புண்டதாம்' என்றார்.

 

Messengers ran up to Ravana, the one who had conquered the ‘ashta dig’s’ and paying obeisance, proclaimed: “Oh! King! Your darling son had subdued and tied the inimical vanara with Brahmastra.”

 

கேட்டலும்-கிளர் சுடர் கெட்ட வான் என

ஈட்டு இருள்விழுங்கிய மார்பின், யானையின்

கோட்டு எதிர்பொருத பேர் ஆரம் கொண்டு, எதிர்

நீட்டினன்-உவகையின் நிமிர்ந்த நெஞ்சினான்.

 

Hearing the news, pleased, Ravana presented the messengers with the very large pear necklaces that were adorning his broad chest that still bore the remnants of the rusks of the Astha Dig Gajas that he had wrestled with and got the better of.

 

எல்லை இல்உவகையால் இவர்ந்த தோளினன்,

புல்லுற மலர்ந்தகண் குமுதப் பூவினன்,

'ஓல்லையின் ஓடி,நீர் உரைத்து, என் ஆணையால்,

"கொல்லலை தருக"எனக் கூறுவீர்' என்றான்.

 

With his huge shoulders rising with pride and joy, with eyes bright and blossoming like fresh blooms of lilies, commanded the messengers: “Run, convey my orders, and have that vanara brought here; do not kill it.”

 

Sita worries for Hanuman, having been informed about what was going on right then:

 

'இறுத்தனன்கடி பொழில், எண்ணிலோர் பட

ஒறுத்தனன்' என்றுகொண்டு உவக்கின்றாள், உயிர்

வெறுத்தனள்சோர்வுற, வீரற்கு உற்றதை,

கறுத்தல் இல்சிந்தையாள் கவன்று கூறினாள்.

 

Sita, when she was informed of Hanuman’s exploits – destruction of Asoka Vanam, and killing of countless Rakshasas, was feeling happy and proud. Now, learning about his capture, she got depressed and worried. She would lament thus:

 

ஓவியம்புகையுண்டதுபோல், ஒளிர்

பூவின்மெல்லியல் மேனி பொடி உற,

பாவி வேடன்கைப் பார்ப்பு உற, பேதுறும்

தூவி அன்னம்அன்னாள், இவை சொல்லினாள்;

 

Sita, with her lovely person covered with dust, resembling a beautiful portrait layered with smoke, trembled with anxiety and concern as a soft-feathered mother swan would seeing her young captive in the hands of a hunter, lamented thus: (Allegory: Sita’s concern when she heard about Hanuman’s subjugation was that of a mother seeing her baby in deep trouble. Sita was the mother swan; Hanuman was her young; and Indrajit was the evil hunter)

 

உற்றுஉண்டாய விசும்பை உருவினாய்,

முற்றுண்டாய்;கலை யாவையும் முற்றுறக்

கற்றுண்டாய்; ஒருகள்ள அரக்கனால்

பற்றுண்டாய்;இதுவோ அறப் பான்மையே ?

 

“You rose and filled the whole of the limitless sky. You mastered all the scriptures. But you got captured by an evil Rakshasa. Where is  Dharma in this?”

 

கடர் கடந்து புகுந்தனை; கண்டகர்

உடர் கடந்தும்நின் ஊழி கடந்திலை;

அடர் கடந்ததிரள் புயத்து ஐய ! நீ

இடர்கள்தந்தனை, வந்து இடர் மேலுமே ?

 

“You crossed the seas and arrived here. Even confronting and vanquishing countless and evil Rakshasas, did not harm your life. You had, though, presented more grief to me – the already grieving me.”

 

'ஆழி காட்டி, என் ஆர் உயிர் காட்டினாய்க்கு,

"ஊழிகாட்டுவென்" என்று உரைத்தேன்; அது

வாழி காட்டும்என்று உண்டு; உன் வரைப் புயப்

பாழி காட்டி,அரும் பழி காட்டினாய்.

 

“You presented to me Rama’s ring and resuscitated me. As a reward, I promised to grant you “Siranjeevathva” a deathless state. I thought that promise would hold forth truly and well when you won those battles. But, alas, in the end, you had secured (for yourself and for me) a major hazard to your life. What can I do?”

    

கண்டு போயினை, நீள் நெறி காட்டிட,

"மண்டு போரில் அரக்கனை மாய்த்து, எனைக்

கொண்டு மன்னவன்போம்" எனும் கொள்கையைத்

தண்டினாய்-எனக்குஆர் உயிர் தந்த நீ !'

 

You came, found me and returned (to reach Rama that news). You planted in me the hope that, with you showing him the way, Rama would come, erAadhicate Ravana and free me from this priosn. Alas! You seem to have taken that hope back out of me.

 

தண்டினாய் – you reversed it, you took it back.

 

ஏயபன்னினள் இன்னன; தன் உயிர்

தேய, கன்றுபிடியுறத் தீங்கு உறு

தாயைப் போல,தளர்ந்து மயர்ந்தனள்-

தீயைச் சுட்டதுஓர் கற்பு எனும் தீயினாள்.

 

Sita lamented thus. She grieved like a mother cow would as the young calf gets into harm’s way. Sita, the virtuous one like that supreme fire that burns even fire, felt totally drained.

 

தீயைச் சுட்டதுஓர் கற்பு எனும் தீயினாள். Worth repeating countless times – what poetic height!

    

 

பெருந் தகைப் பெரியோனைப் பிணித்த போர்

முருந்தன், மற்றைஉலகு ஒரு மூன்றையும்

அருந் தவப்பயனால் அரசு ஆள்கின்றான்

இருந்த, அப்பெருங் கோயில் சென்று எய்தினான்.

 

Indrajit, an invaluable ally of Ravana – like the vitals of an eagle – முருந்து – reached Ravana’s court with Hanuman tied (with the Brahmastra)  and dragged along.

மற்றைஉலகு ஒரு மூன்றையும் அருந் தவப்பயனால் அரசு ஆள்கின்றான் = Ravana, who was ruling all the three worlds, helped by the immense ascetic power and boons that he had gained.

 

Ravana holding Court, the electrifying meeting – Hanuman and Ravana and the scorching exchanges between them, Vibishana’s intercession and the Council deciding to not kill Hanuman but set fire to his mighty tail. Next.

 

The Dasagreeva holding Court – its matchless pomp and magnificence:

 

தலங்கள்மூன்றிற்கும் பிறிது ஒரு மதி தழைத்தென்ன

அலங்கல்வெண்குடைத் தண் நிழல் அவிர் ஒளி பரப்ப,

வலம் கொள்தோளினான் மண்நின்று வான் உற எடுத்த,

பொம் கொள் மா மணி வெள்ளியங்குன்று எனப் பொலிய,

 

The Royal parasol, ornately decorated with pearl strings and shining like another full moon had emerged for the worlds, providing a cool and bright shelter, Ravana, with his mighty shoulders each of which resembled that very silvery Kailas which they lifted sky high – (was holding Court)

 

குளகம் – A verse with an incomplete message; its message would get completed in the next or following verses.

 

புள் உயர்த்தவன் திகிரியும், புரந்தரன் அயிலும்,

தள் இல்முக்கணான் கணிச்சியும், தாக்கிய தழும்பும்,

கள் உயிர்க்கும்மென் குழலியர் முகிழ் விரல் கதிர்  வாள்

வள் உகிர்ப்பெருங் குறிகளும், புயங்களில் வயங்க,

 

Ravana’s broad and mighty shoulders were ‘decorated’ by scars from Sri Maha  Vishnu’s (புள் உயர்த்தவன் = the one with a flag inscribed with his carrier Garuda), Chakrayudham, Indra’s Vajrayudham and the Trisulam of Lord Siva   AND   the countless nail-scars made with the of the tender fingers of the intoxicatingly beautiful sweethearts of his in love-play.

 

The poet extols Ravana as an exalted warrior indexed with Sri Maha Vishnu, Indra and Lord Siva – no less - and his limitless love indulgence  with women – Å£ÃÓõ ¸¡¾Öõ the two foremost Thamizh attributes - aggregated so well in these four lines.

 

துன்று செம்மயிர்ச் சுடர் நெடுங் கற்றைகள் சுற்றி,

நின்று திக்குற,நிரல்படக் கதிர்க் குழாம் நிமிர,

ஒன்றுசீற்றத்தின் உயிர்ப்பு எனும் பெரும் புகை உயிர்ப்ப,

தென் திசைக்கும்ஓர் வடவனல் திருத்தியது என்ன,

 

Ravana is presented in a bodily form of fury –

 

The thick (fire-like) reddish tresses falling around, the body emitting rays of (sun)light, the inbuilt anger evacuating as smoke-laced breath, Ravana held Court – like he was the opposite number, for the South, of Vadavamukha Agni. **

 

** We have noted earlier the puranic legend surrounding the “vadavamukhaagrni”.

 

மரகதக்கொழுங் கதிரொடு மாணிக்க நெடு வாள்

நரக தேயத்துள்நடுக்குறா இருளையும் நக்க,

சிரம்அனைத்தையும் திசைதொறும் திசைதொறும் செலுத்தி,

உரகர்கோன்இனிது அரசு வீற்றிருந்தனன் ஒப்ப,

 

Set with rAadhiant emeralds and rubies, their brilliance capable of licking off (நக்க) the impenetrable darkness deep down in hell, Ravana held forth his majestic Court, his twenty crowned heads looking around in all the directions, like the thousand-hooded Aadhi Sesha.

 

நரக தேயத்துள்நடுக்குறா இருளையும் நக்க, - needs to be savoured. (The deep dark, that is the hallmark of the ‘hell domain’ - otherwise impenetrable - was ‘licked off’

  

        

சிந்துராகத்தின் செறி துகில் கச்சொடு செறிய,

பந்தி வெண்முத்தின் அணிகலன் முழு நிலாப் பரப்ப,

இந்து வெண்குடைநீழலில், தாரகைஇனம் பூண்டு,

அந்தி வான்உடுத்து, அல்லு வீற்றிருந்ததாம் என்ன,

 

An amazing allegory:

 

With his red (silk) attire with a waist band, with the gleaming white pearls spreAadhing moonlight, seated beneath the parasol that resembled a full moon, Ravana could be likened to darkness clothed by the crimson sky at sunset – with stars for company.

 

Ravana = darkness at nightfall; moon = the parasol; the glittering gemset ornaments  = stars; the crimson sky at sunset = Ravana’s attire with red colour dominant.

 

ஏகநாயகன்தேவியை எதிர்ந்ததன் பின்னை,

நாகர் வாழ்இடம் முதல் என, நான்முகன் வைகும்

மாக மால்விசும்பு ஈறு என, நடுவண வரைப்பில்

தோகைமாதர்கள், மைந்தரின் தோன்றினர், சுற்ற,

 

After having seen Sita, the consort of Sri Rama, all the bewitchingly beautiful maidens across all the lands who surrounded him in his Court – from the nether world of the Nagas to the highest abode of Brahma, looked like males – bereft of any feminine attraction – for Ravana.

    

வானரங்களும், வானவர் இருவரும், மனிதர்

ஆன புன்தொழிலோர் என இகழ்கின்ற அவரும்,

ஏனை நின்றவர்இருடியர் சிலர், ஒழிந்து யாரும்,

தூ நவின்ற வேல்அரக்கர்தம் குழுவொடு சுற்ற,

 

With the exception of vanaras (monkeys), two of the Trimurthis (Thirumaal and Siva), the despicably lowly humans and a few ascetically elevated sages, all the different entities in all the worlds, engaged in mean service, were around him, doing lowly errands for him along with their Rakshasa counterparts. (The poet pointedly omits Brahma from the Trimurthis as those excluded in this scene of Ravana’s celestial subjects; Brahma stood condemned as he submitted to Ravana’s evil reign.)

 

 

ஊடினார்முகத்து உறு நறை ஒரு முகம் உண்ண,

கூடினார் முகக்களி நறை ஒரு முகம் குடிப்ப,

பாடினார் முகத்துஆர் அமுது ஒரு முகம் பருக,

ஆடினார் முகத்துஅணி அமுது ஒரு முகம் அருந்த,

 

Each one of Ravana’s twenty faces is engaged in a distinct love-play with as many of his sweet-hearts. One face devoured a sulking petulant one, another drank from one that had had ecstatic union, another savoured one that was rendering melodies, another sipped nectar from one that was dancing with abandon.

 

Some faces are engaged in more serious business:

 

தேவரோடுஇருந்து அரசியல் ஒரு முகம் செலுத்த,

மூவரோடு மாமந்திரம் ஒரு முகம் முயல,

பாவகாரிதன்பாவகம் ஒரு முகம் பயில,

பூவை சானகிஉருவெளி ஒரு முகம் பொருந்த,

 

One face was engaged with celestials and issuing commands, one was engaged in counsel with ministers, commanders and community leaders, one was engaged in ruminating over his evil deeds and one was absorbed in the image of Sita’s face.

 

காந்தள்மெல் விரல் சனகிதன் கற்பு எனும் கடலை

நீந்தி ஏறுவதுஎங்ஙன் ?' என்று ஒரு முகம் நினைய,

சாந்து அளாவியகொங்கை நன் மகளிர் தற்சூழ்ந்தார்

ஏந்தும் யின்ஒரு முகம் எழிலினை நோக்க,

 

One face was worrying: how to swim and ford the sea that Sita’s virtuosity was, another was engaged in viewing with pride his reflection in the mirror shown him by lovely damsels. ஆடி = கண்ணாடி = mirror.  Allegory: Ravana while ruminating about the means of fording the sea of Sita’s virtuosity and reach her, needed reassurance that he had the handsomeness to attempt that venture and was checking into the mirror produced at him.

 

பொதும்பர்வைகு தேன் புக்கு அருந்துதற்கு அகம் புலரும்

மதம் பெய் வண்டுஎனச் சனகிமேல் மனம் செல, மறுகி

வெதும்புவார், அகம் வெந்து அழிவார், நகில் விழி நீர்

ததும்புவார்,விழித் தாரை வேல், தோள்தொறும் தாக்க.

 

As Ravana’s entire mind was engrossed with Sita, like a bumble bee looking for an opening to drink from a lovely bloom hid in a thicket, the women vainly seeking his attention felt spurned and shed tears that rolled down their bosom. Their spear-like eyes though were riveted on his broad shoulders.

 

திங்கள்வாள் நுதல் மடந்தையர் சேயரி கிடந்த

அம் கயத் தடந்தாமரைக்கு அலரியோன் ஆகி,

வெங் கண்வானவர் தானவர் என்று இவர் விரியாப்

பொங்கு கைகள்ஆம் தாமரைக்கு இந்துவே போன்று,

 

Ravana was the sun that made the lotus faces of his sweet-hearts bloom; he was the moon for the (lotus) faces of his adversarial celestials and asuras making them close (shrink from fear).

 

HANUMAN FACED RAVANA, THUS HOLDING SPLENDEROUS COURT: HIS FIRST IMPULSE WAS TO FREE HIMSELF AND POUNCE ON THIS EVIL ENTITY.

 

இருந்த எண்திசைக் கிழவனை, மாருதி எதிர்ந்தான்;

கருந் திண்நாகத்தை நோக்கிய கலுழனின் கனன்றான்;   

'திருந்துதோளிடை வீக்கிய பாசத்தைச் சிந்தி,

உருந்து நஞ்சுபோல்பவன்வயின் பாய்வென்' என்று  உடன்றான்.

 

Hanuman confronted Ravana, the vanquisher of the eight directions; he was inflamed and furious like Garuda on sighting a poisonous dark serpent. “I shall shake off this Brahmastra and pounce on this poison – Ravana.”

 

உருந்து – distortion of உருத்து – looked daggers at.

 

{The Aadhi Kaavya introduces Ravana to Hanuman as a totally strange object – Hanuman did not have any prior understanding of this entity as he arrived in Ravana’s court, it would seem:

vipulaiH darshaniiyaiH ca rakSha akShaiH bhiima darshanaiH

विपुलैः दर्शनीयैः च रक्ष अक्षैः भीम दर्शनैः |

A strange appearance with those ten heads – with the reddish eyes causing trepidation.

The Aadhi Kaavya also provides a preface to the flip-flop thoughts that Hanuman has in this scene –

 

इति चिन्ताम् बहु विधाम् अकरोन् मतिमान् कपिः

 

iti cintaam bahu vidhaam akaron matimaan kapiH

 

Hanuman is seized with several kinds of thoughts.}

 

Back to Kamban:

 

உறங்குகின்றபோது உயிருண்டல் குற்றம்' என்று  ஒழிந்தேன்;

பிறங்கு பொன்மணி ஆசனத்து இருக்கவும் பெற்றேன்;

திறங்கள் என்பல சிந்திப்பது ? இவன் தலை சிதறி,

அறம் கொள்கொம்பினை மீட்டு, உடன் அகல்வென்' என்று அமைந்தான்.

 

Hanuman spoke to himself: “I spared this (sinful) one when I saw him first, as he was in sleep, as it was not right to kill a person asleep; I have him now seated on his golden throne (in my cross-wires). Why think severally? I shall smash (all) his heads, retrieve the virtuous Sita and leave (Lanka) immediately.”

 

அறம் கொள்கொம்பினை – Sita the support pole for the creeper of righteousness (Dharma).

 

தேவர், தானவர், முதலினர், சேவகன் தேவி

காவல் கண்டுஇவண் இருந்தவர், கண்புலன் கதுவ,

பாவகாரிதன்முடித் தலை பறித்திலென்என்றால்,

ஏவது யான்இனிமேல் செயும் ஆள்வினை ?' என்றான்.

 

“Right in the view of those celestials and asuras seated right here, who were witness to Sita’s incarceration, if I did not pluck all of this sinner’s heads, what worse servitude could befall me?”

 

HANUMAN SAVOURS THE AWE-INSPIRED APPROBATION HE WOULD GET, BY EXECUTING HIS THOUGHT:

 

 

"மாடு இருந்த மற்று இவன் புணர் மங்கையர் மயங்கி

ஊடு இரிந்திட,முடித் தலை திசைதொறும் உருட்டி,

ஆடல்கொண்டுநின்று ஆர்க்கின்றது; அது கொடிது அம்மா !

தேடி வந்தது, ஓர்குரங்கு" எனும் வாசகம்  சிறிதோ ?

 

“Would that acclaim of the world – ‘this one vanara that came in search (of the incarcerated Sita), smas