Episode 01 - Chapter 7 - Canto on Hanuman destroying Ravana's henchmen.

Chapter 7 – Canto on (Hanuman) Destroying Ravana’s Henchmen - கிங்கரர் வதைப் படலம்

 

Hanuman’s victory roar after destruction of the Asoka Vanam, deliberately meant to incite Ravana’s attention, reaches the target:

 

அரு வரைமுழையில் முட்டும் அசனியின் இடிப்பும், ஆழி

வெருவரு முழக்கும்,ஈசன் வில் இறும் ஒலியும், என்ன,

குரு மணி மகுடகோடி முடித் தலை குலுங்கும் வண்ணம்,

இருபதுசெவியினூடும் நுழைந்தது, அவ் எழுந்த ஓசை.

 

Hanuman’s roar, like thunder bolts reverberating in the caves of the mountains, the roar of the rising seas when the deluge arrives (the super Tsunami!), the thunderous noise that shook the worlds when Rama broke the Siva Dhanus, it shook the brilliantly crowned ten heads of Ravana, and plunged into all of his twenty ears. (The poet’s allegory – thunder bolts reverberating in the inner caves of mountains is savour-worthy; we could imagine that reverberating, repetitively echoing, ear-splitting, fearsome noise, couldn’t we?)

 

புல்லிய முறுவல் தோன்ற, பொறாமையும் சிறிது பொங்க,

எல்லை இல்ஆற்றல் மாக்கள் எண் இறந்தாரை ஏவி,

'வல்லையின்அகலா வண்ணம், வானையும் வழியை மாற்றி,

கொல்லலிர்குரங்கை, நொய்தின் பற்றுதிர், கொணர்திர்' என்றான்.

 

Ravana is amused: a faint smile is induced but he feels a bit jealous as well. Jealous? He seems to have momentarily felt a wee bit unequal when he pondered over what might and prowess would have accomplished the destruction of Asoka Vanam, his favoured haunt for entertaining himself and the huge, reverential, monument – the Chaithyam – by a monkey!.

 

Ravana sends countless ‘kinkaras’ – hordes of servants endowed with a humongous body with might to match – with the instruction: “Fetch that monkey, without killing or harming it, let it not escape from you.”

 

Why would Ravana not have this ‘monkey’ – an unknown, terrible nuisance – killed for good? He was not then aware that this was a messenger and therefore the Raja dharma required him not to kill or harm a messenger. Then, why would he spare this monkey? He was curious to see this interesting creature that had destroyed Asoka Vanam in a trice and could make such a provocative roar, inciting combat, right in the heart-core of the impregnable Lanka.

 

The Kinkaras were: கானினும் பெரியர் : ஓசை கடலினும் பெரியர் : கீர்த்தி

வானினும் பெரியர் : மேனி மலையினும் பெரியர் – larger then forests; greater than the roaring seas; had reputation (as warriors) that was loftier than the sky; had bodies bigger than mountains. “Kinkara” is presumably related etymologically to “kainkarya” – service i.e. a servant. The terror overtone to this otherwise insipid sounding term is possibly derived from “Yama Kinkaras” – the servants of the God of Death – the most feared ones!

 

The Kinkaras, as they moved menacingly in formation to where they heard Hanuman’s roar from, would reinvigorate themselves, narrating, with biting sarcasm, what Hanuman is reported to have ‘accomplished’ and investing in proper retribution for that scandalous event.

 

'பனி உறுசெயலை சிந்தி, வேரமும் பறித்தது, அம்மா !

தனி ஒரு குரங்குபோலாம் ! நன்று நம் தருக்கு !' என்கின்றார் !

'இனி ஒரு பழிமற்று உண்டோ இதனின் ?' என்று இரைத்துப் பொங்கி,

முனிவுறு மனத்தின்தாவி, முந்துற முடுகுகின்றார்.

 

“This one is supposed to have destroyed the cool Asoka Vanam – our pride and demolished the revered Chaithyam! Just a lone, pathetic, monkey! Well said about our pride”  “Is there any worse infamy than this?” Using that deep sense of shame and humiliation to infuse and stoke anger in them, the Kinkaras sped ahead (to where Hanuman’s roar came from).

 

Kamban invests fifteen verses to describe these (in?super?)human creatures. Let us stay with just one for its flavour:

 

The Kinkaras’ capabilities:

 

'வரைகளை இடறுமின்' என்றால், 'மறிகடல் பருகுமின்' என்றால்,

'இரவியை விழவிடும்' என்றால், 'எழு மழை பிழியுமின்' என்றால்,

'அரவினது அரசனை,ஒன்றோ, தரையினோடு அரையுமின்' என்றால்,

'தரையினை எடும்,எடும்' என்றால், ஒருவர் அது அமைதல் சமைந்தார்.

 

Command them: “Topple the mountains. Drink out the seas. Push down the blazing sun. Wring out rain from he sky-held clouds. And, fetch the thousand-hooded Aadhi Sesha and grind him in dust. Pull out this earth. A single kinkara from this lot would accomplish all of it. And would have spare energy to do a lot else too.”

 

வயிர்ஒலி, வளை ஒலி, வன் கார் மழை ஒலி முரசு ஒலி, மண்பால்

உயிர் உலைவுறநிமிரும் போர் உறும் ஒலி, செவியின் உணர்ந்தான்;

வெயில் விரிகதிரவனும் போய் வெருவிட, வெளியிடை, விண் தோய்

கயிலையின்மலைஎன நின்றான்; அனையவர் வருதொழில் கண்டான்.

 

The blazing sun, apprehensive that Hanuman could reenact his childhood prank and reach out for him, moved aside (the sun set), Hanuman stood aloft like Mount Kailasa, blazoning the empty sky space; he heard the drum beats approaching distinctly. And could see the approaching Kinkaras as well.

 

Valmiki uses a well-known metaphor – to great effect – to narrate the swarming Kinkaras invAadhing Hanuman – patangaa iva paavakam – like locusts swarming into a fire.

 

'இத இயல்இது' என, முந்தே இயைவுற இனிது தெரிந்தான்;

பத இயல் அறிவுபயந்தால், அதின் நல பயன்  உளது உண்டோ ?

சிதவு இயல் கடிபொழில் ஒன்றே சிதறிய செயல் தரு திண் போர்

உதவு இயல்இனிதின் உவந்தான்,-எவரின் அதிகம் உயர்ந்தான்.

 

Hanuman, joyous (and proud) that his choosing to destroy Asoka Vanam was an astute decision and muses: ‘if the mind finds a zone of high intelligence, could there be any thing else that could yield better results?’ – patting his own back for the well-thought decision he made to indulge in an unprovoked destruction of Asoka Vanam – just to incite confrontation for himself that would lead to the defeat and scattering of the Rakshasas.

    

இவன்  ! இவன் ! இவன் !' என நின்றார்; 'இது !'  என, முதலி எதிர்ந்தார்;-

பவனனின் முடுகிநடந்தார், பகல் இரவு உற மிடைகின்றார்-

புவனியும், மலையும், விசும்பும், பொரு அரு நகரும், உடன் போர்த்

துவனியில் அதிர,விடம்போல் சுடர் விடு படைகள்   துரந்தார்.

 

The Kinkaras thundered: “It is this one! It is this one!” pointing to Hanuman. “It is this monkey.” They closed in, like darkness closing in on the earth. The whole earth, the hills, the skies, and the peerless Lanka all reverberated with the rumbling battle noise. And they threw at Hanuman weapons of all kinds – more murderous than the Aalakaala poison.

 

அறவனும்அதனை அறிந்தான்; அருகினில் அழகின்  அமைந்தார்

இற இனின் உதவுநெடுந் தார் உயர் மரம் ஒரு கை  இயைந்தான்;

உற வரு துணைஎன அன்றோ, உதவிய அதனை  உவந்தான்;

நிறை கடல்கடையும் நெடுந் தாள் மலை என, நடுவண் நிமிர்ந்தான்.

 

Hanuman, the epitome of virtue, pulled out a large tree – an excellent murderous weapon; he was appreciative of that tool come in handy to him, like an ally emerging. He rose, (wielding that tree as his weapon) like the Mandhara mountain that churned the Thiruppaarkadal, in the midst of the Kinkara hordes. (Allegory – Hanuman would ‘churn’ he sea of Kinkaras hence compared to the Mandhara mount that churned Thiruppaarkadal.)

 

THE BATTLE

Kinkaras decimated by Hanuman:

 

பரு வரைபுரைவன வன் தோள், பனிமலை அருவி நெடுங் கால்

சொரிவன பல என,மண் தோய் துறை பொரு  குருதி சொரிந்தார்;

ஒருவரை ஒருவர்தொடர்ந்தார்; உயர் தலை உடைய  உருண்டார்-

அரு வரை நெரியவிழும் பேர் அசனியும் அசைய அறைந்தான்.

 

Hanuman battered the Kinkaras with the tree held by him – the noise from it out-thundering the thunder bolts that battered the hills; the high-shouldered Kinkaras shed blood that formed rivulets – like streams from the snow-clad mountains;  they fell in a heap – one over the other – the rolled down with broken skulls.

 

(In the heat of combat, the Kinkars – not that well-endowed with grey-matter in any case, seem to have completely overlooked their master’s command – capture him securely, not kill him. The mindless ferocity with which they throw themselves and their weapons at their object of capture would testify to that loss of objective in their minds.)

    

Presenting a very ‘unKamban-like’ verse – a nursery rhyme?

 

ஈர்க்க,பட்டனர் சிலர்; சிலர் இடிப்புண்டு பட்டார்;

பேர்க்க,பட்டனர் சிலர்; சிலர் பிடியுண்டு பட்டார்;

ஆர்க்க,பட்டனர் சிலர்; சிலர் அடியுண்டு பட்டார்;

பார்க்க, பட்டனர் சிலர்; சிலர் பயமுண்டு பட்டார்.

 

Some died as Human pulled them out; some died getting battered; some died as they were thrown out; some died as they were strangled; some died as they were bound together; some died as they were battered by Hanuman. And, some died just from the fiery, angry look of Hanuman! And some died just out of plain fright.

 

ஓடிக்கொன்றனன் சிலவரை; உடல் உடல்தோறும்

கூடிக் கொன்றனன்சிலவரை; கொடி நெடு மரத்தால்

சாடிக்கொன்றனன் சிலவரை; பிணம்தொறும் தடவித்

தேடிக்கொன்றனன் சிலவரை-கறங்கு எனத்  திரிவான்.

 

Hanuman chased some and killed; crushed some against his body and killed; battered some with the tree that he was wielding; he sought out the surviving few amongst the heaps of corpses and killed them; He moved around like a scintillating kite all over the place.

 

Another primary rhyme?

 

முட்டினார்பட, முட்டினான்; முறை முறை முடுகிக்

கிட்டினார் பட,கிட்டினான்; கிரி என நெருங்கிக்

கட்டினார் பட,கட்டினான்; கைகளால் மெய்யில்

தட்டினார் பட,தட்டினான்-மலை எனத் தகுவான்.

 

Hanuman, rising like a hill, killed Kinkaras with head butts; crushed those who swarmed into him; killed the mountain-like ones that grappled with him, with his steely grapples. Those who who assaulted him by slapping him, he killed with his murderous slaps.  (Hanuman returned the complements in kind.)

 

கருது காலினும், கையினும், வாலினும் கட்டி,

சுருதியே அன்னமாருதி மரத்திடைத் துரப்பான்;

நிருதர்,எந்திரத்து இடு கரும்பு ஆம் என நெரிவார்;

குருதி சாறு எனப்பாய்வது, குரை கடல் கூனில்.

 

The matchless Maruthi, divine like the Vedhas themselves, bound some Kinkaras with his tail and flogged them against the trees and killed them. The Kinkaras were crushed formless like cane fed into the cane crushers. And blood oozing from that crushing flowed like the juice of cane – into the roaring sea.

 

Hanuman lets go of some of the Kinkaras:

 

ஆடல் மாக்களிறு அனையவன், அரக்கியர்க்கு அருளி,

'வீடு நோக்கியேசெல்க' என்று, சிலவரை விட்டான்;

கூடினார்க்கு அவர்உயிர் எனச் சிலவரைக் கொடுத்தான்;

ஊடினார்க்கு அவர்மனைதொறும் சிலவரை  உய்த்தான்.

 

Hanuman, the one like a fearsome battle-trained elephant, showed some compassion as well in the midst of all the bloodshed. He bade some of the Kinkaras to go home – unhurt – showing grace and compassion for their Rakshasi spouses; and, he also let go of some, who he though were recently wed and had young wives; and he showed the same grace and compassion to some who he thought had a love-spat with their spouses.

 

(The poet inducts – right in the middle of a bloody combat and battle-ground – some really tender sensibilities on the part of Hanuman that inducts some comedy in this gruesome drama.)

 

கரதலத்தினும் காலினும் வாலினும் கதுவ,

நிரை மணித் தலைநெரிந்து உக, சாய்ந்து உயிர்  நீப்பார்,

சுரர் நடுக்குற அமுது கொண்டு எழுந்த நாள்,  தொடரும்

உரகர் ஒத்தனர்- அனுமனும் கலுழனே ஒத்தான்.

 

Hanuman compared with Garuda:

 

As Hanuman seizing the Kinkaras with his hands, with his legs and his tail and thrashing them to the floor, for them to die with crushed heads, resembled that Garuda himself, who rose, the urn of Divine Nectar held by him, soaring into the sky towards the Devas, with the whole serpent population petrified with that sight.

 

 

மானம்உற்ற தம் பகையினால், முனிவுற்று வளைந்த

மீனுடைக் கடல்உலகினின், உள எலாம் மிடைந்த

ஊன் அறக்கொன்று துகைக்கவும், ஒழிவு இலா நிருதர்

ஆனைஒத்தனர்-ஆள் அரி ஒத்தனன் அனுமன்.

 

Endless hordes of fearsome and angry Kinkaras swarmed around Hanuman, even as he went on decimating them, crushing them – like battle-hungry elephants. And Hanuman stood amidst them like a lion which would destroy all of them.

அய்யன் மல் பெரும் புயத்தன புண் அளப்பு அரிதால்.- Hanuman carried countless battle wounds over his mighty shoulders.

 

மேவும் வெஞ் சினத்து அரக்கர்கள், முறை முறை, விசையால்

ஏவும் பல் படை,எத்தனை கோடிகள் எனினும்,

தூவும் தேவரும், மகளிரும், முனிவரும் சொரிந்த

பூவும், புண்களும்,தெரிந்தில, மாருதி புயத்தில்.

 

The poet elevates those wounds of Hanuman here: “All the countless weaponry which the Kinkaras threw at Hanuman, and the numerous wounds they wrought on Hanumans mighty shoulders, merged indistinctly with the floral shower on him by the Devas, Deva women and sages.     

 

பெயர்க்கும் சாரிகை கறங்கு எனத் திசைதொறும் பெயர்வின்,

உயர்க்கும்விண்மிசை ஓங்கலின், மண்ணின் வந்து உறலின்;

அயர்த்துவீழ்ந்தனர், அழிந்தனர், அரக்கராய் உள்ளார்;

வெயர்த்திலன்மிசை; உயிர்த்திலன்-நல் அற வீரன்.

 

As the Kinkaras swarmed in from all sides – soaring into the skies like a kite exploring all directions, swooping down to the earth, they exhausted themselves and died of that. But Hanuman? He did not have a sweat வெயர்த்திலன்; he did not have even a deep breath. So cool was he! கறங்கு – kite.

 

எஞ்சல்இல் கணக்கு அறிந்திலம்; இராவணன் ஏவ,

நஞ்சம்உண்டவராம் என அனுமன்மேல் நடந்தார்;

துஞ்சினார் அல்லது யாவரும் மறத்தொடும் தொலைவுற்று,

எஞ்சினார்இல்லை; அரக்கரின் வீரர் மற்று யாரே ?

 

We do not know the number (of Kinkaras) that Ravana sent out. All of them, poison-clad ones fell on Hanuman in combat. All of them, not falling short of valour, perished. Without a singular exception.

 

(How about those who Hanuman spared and bade back home?)

 

     The guards who were witness to this totally obliterating and unequal battle of the mighty Kinkaras with Hanuman flee and go to Ravana. Tongue-tied, they communicate the bad news to him with a sign language.

 

விரைவின்உற்றனர்; விம்மலுற்று யாது ஒன்றும் விளம்பார்;

கரதலத்தினால்,பட்டதும், கட்டுரைக்கின்றார்;

தரையில்நிற்கிலர்; திசைதொறும் நோக்கினர்; சலிப்பார்;

அரசன், மற்றவர்அலக்கணே உரைத்திட, அறிந்தான்.

 

(The guards witnessing the battle) fled and sped to Ravana. Stunned, tongue-tied, they would not open their mouths to narrate what happened but would do that with their hands engaged in a sign language; they were ill at ease, would look pointlessly around, and tremble. Ravana understood what had happened with their misery and discomfiture alone.

 

இறந்து நீங்கினரோ ? இன்று, என் ஆணையை  இகழ்ந்து

துறந்துநீங்கினரோ ? அன்றி, வெஞ் சமர் தொலைந்தார்

மறந்துநீங்கினரோ ? என்கொல் வந்தது ?' என்று உரைத்தான்-

நிறம் செருக்குற,வாய்தொறும் நெருப்பு உமிழ்கின்றான்.

 

Ravana spits fire, through all his ten mouths, with his chest projected with pride: “What brought you here? Why did you come? What happened to all those Kinkaras? Did all of them perish in the battle? Or, did they, defeated, flee in shame, even forgetting me and my command? Or did they all desert?” Ravana covers all bases for the possible loss of the Kinkaras – decimation, desertion, fleeing in defeat and humiliation, etc.

 

'சலம் தலைக்கொண்டனர் ஆய தன்மையார்

அலந்திலர்;செருக்களத்து அஞ்சினார் அலர்;

புலம் தெரிபொய்க் கரி புகலும் புன்கணார்

குலங்களின்,அவிந்தனர், குரங்கினால்' என்றார்.

 

The guards defend the Kinkaras with pride: “No, Oh! King. They were all anger-fed and none did flee the battle nor did they retreat in fear. They all perished (in battle), at the hands of the monkey, like the lowly people who, against their own conscience, become willful false witnesses – not just them but generations of them (get destroyed by that sinful deed.)

 

Giving false witness was regarded as one of the most heinous sins in the Thamizh society of yore.

 

Thirukkural invests one whole chapter on this issue of core ethics புறம் கூறாமை.

 

புறம் கூறி, பொய்த்து, உயிர் வாழ்தலின், சாதல்

அறம் கூறும் ஆக்கம் தரும்.

 

It is more honourable to die, rather than live through indulging in falsehood and lies.

 

அறன் நோக்கி ஆற்றும் கொல் வையம்-புறன் நோக்கிப்

புன் சொல் உரைப்பான் பொறை.

 

Does mother earth consider it her (universal) dharma to bear the person who (willfully) affirms what he had not seen. (Giving false evidence.)

 

ஏவலின்எய்தினர் இருந்த எண் திசைத்

தேவரைநோக்கினான், நாணும் சிந்தையான்;

'யாவது என்றுஅறிந்திலிர் போலுமால் ?' என்றான்-

மூவகை உலகையும்விழுங்க மூள்கின்றான்.

 

Ravana, embarrassed beyond control and looking like he would devour all the three worlds because of his rage, snapped at the commanders who guard the eight directions of Lanka: “You do not seem to know what had happened?”

 

மீட்டுஅவர் உரைத்திலர்;பயத்தின் விம்முவார்;

தோட்டு அலர் இனமலர்த் தொங்கல் மோலியான்,

'வீட்டியது அரக்கரை என்னும் வெவ் உரை,

கேட்டதோ ?கண்டதோ ? கிளத்துவீர்' என்றான்.

 

The commanders were dumb-struck and trembling. Ravana, with crowns richly adorned florally, asked them: “The shameless and dreadful words that that monkey slayed all those Rakshasas, were these from what you actually saw? Or, were these from what you heard?”

 

Ravana, by now, is on the verge of incredulity.

 

'கண்டனம்,ஒருபுடை நின்று, கண்களால்;

தெண் திரைக்கடல் என வளைந்த சேனையை,

மண்டலம்திரிந்து, ஒரு மரத்தினால், உயிர்

உண்டது, அக்குரங்கு; இனம் ஒழிவது அன்று'  என்றார்.

 

The commanders invite enough courage in them to respond to this cutting, sharp query from their King: “We saw that with our own eyes – standing aside. That monkey, single-handedly, wielding just a tree, decimated and destroyed all the Kinkaras, swarming like a sea – circulating everywhere. It (the monkey) is still there – has not left.”

 

The commanders have left Ravana with a build up of his curiosity into a serious determination to get hold of Hanuman – see what he is all about. The two adversaries – the Dasagreeva himself and Hanuman are irresistibly draw close to each other in a confrontation that would produce another little, wholesome, epic, to whet our literary appetites!