Episode 01 - Chapter 11 - Canto on Ravana viewing the Vanara formation.

Chapter 11 – Canto on Ravana viewing the Vanara Formation - இராவணன் வானரத் தானை காண் படலம்

 

HIGH OCTANE DRAMA COMING UP!!!

 

 

Ravana strides up to the top of the tallest palace tower in Lanka in order to have a clear view of the Vanara encampment across over the Suvela mountain. Saaran, the spy who had visited the encampment (and returned alive thanks to the imperturbable Rama’s compassion and grace) would point to the Dasagreeva his Lord and King, the ‘who is who’ in the enemy camp. The poet has Ravana go through a myriad emotion during this viewing episode and has the spy, the classic sycophant that he was, fueling those emotions. 

 

கவடு உகப் பொருத காய் களிறு அன்னான்,

அவள் துயக்கின் மலர் அம்பு உற வெம்பும்

சுவடுடைப் பொரு இல் தோள்கொடு, அனேகம்

குவடுடைத் தனி ஓர் குன்று என, நின்றான்.

 

 Ravana, like a battle-seeking enraged elephant straining at the leash, with his celebrated mighty broad chest that bore the scars from vanquishing the Dig Gajas (with his bare shoulders), now enfeebled, brittle and penetrable even by the softest floral darts of Manmatha due to his wicked infatuation for Sita, stood astride that tower, resembling a hill with several peaks (allegory for his twenty mighty shoulders).

துயக்கின் = மையல் - infatuation.

 

(Inferentially, the allegory points to the depletion and draining of Ravana’s might that once soared and was celebrated as one without a second in all the worlds, vanquishing even the Dig Gajas, to the pathetic level now, surrendering to the soft floral darts of Manmatha - because of his slipping badly and ignobly from his stern and highly disciplined ascetics to let himself be overwhelmed by that ill-placed infatuation for Sita.) 

 

The bugle sound of battle, though,  reinvigorates Ravana:

பொலிந்ததாம் இனிது போர் எனலோடும்,

நலிந்த நங்கை எழிலால் வலி நாளும்

மெலிந்த தோள்கள் வடமேருவின் மேலும்

வலிந்து செல்ல, மிசை செல்லும் மனத்தான்.

 

Ravana’s valour and might, expended and wholly drained due to his riveting Sita-fixation, a Sita who stood out with her peerless beauty even with her enfeebling, emaciation  from her separation from Rama and her incarceration,  surged now with the oncoming, pleasing for him, bugle-sounds of battle; he is  now roused to the point that he would venture into an encounter with the mighty Mount Meru itself. 

 

Another Kamban metaphor:

 

செம் பொன் மௌலி சிகரங்கள் தயங்க,

அம் பொன் மேரு வரை கோபுரம் ஆக,

வெம்பு காலினை விழுங்கிட, மேல்நாள்,

உம்பர் மீதில் நிமிர் வாசுகி ஒத்தான்.

 

With his golden crowns (ten of them) glittering aloft the tower he was astride on, with the tower resembling Mount Meru, Ravana looked the spit image of Vaasuki, the divine serpent which strode Mount Meru and stood, with all its fearsome hoods glowing, in order to devour Vaayu, the god of wind.

 

(This puranic parable - Vasuki vs. Vayu aka Anantha vs. Vayu would be found in a separate attachment to this file - for those interested.)

 

தொக்க பூதம்அவை ஐந்தொடு துன்னிட்டு

ஒக்க நின்ற திசை ஒன்பதொடு ஒன்றும்,

பக்கமும், நிழல் பரப்பி, வியப்பால்

மிக்கு நின்ற குடை மீது விளங்க.

 

Ravana’s royal parasol was held above his gleaming ten crowns – a commanding parasol that also stood aloft and enveloped all the ten directions and this whole universe, made of the five elements - earth, ether, wind, fire and water.

 

 தொக்க பூதம் = admixed elements - here lies a very interesting ‘tatva’ tenet ascribed to Sri Vaishnava Siddhantha i.e . that this universe is an amalgam of the five elements in a defined proportion - see the mystical-sounding verse below and for elaboration, a blogg post on this interesting proposition that seeks to connect up with today’s environment and life - as another attachment to this selection.

 

ஐம்பூதமும் பத்தாக்கி யவனபாதி நன்னான்காக்கி

நைந்து பாதிவிட்டு நாலோடு நாலுங்கூட்ட

வந்தன தூலபூத மகாபூத மிவற்றின்று

தந்னே தூலதேக தனுவண்ட புவனபோகம்

 

Back to Kamban:

 

கைத் தரும் கவரி வீசிய காலால்,

நெய்த்து இருண்டு உயரும் நீள் வரை மீதில்

தத்தி வீழ் அருவியின் திரள் சால,

உத்தரீகம் நெடு மார்பின் உலாவ,

 

 As the royal attendants were fanning Ravana with ‘kavari’ fans** his upper cloth, rich and glittering, scintillating in that man-made breeze, resembled the cascades of a stream rolling down a dark, humongous hill. (The allegory is quite obvious.)

 

**The bushy tails of ‘kavari’ class of deer are supposed to yield the material for the sacred fans used in our temples - the kavari fans we see in most of them.

 

தத்தி   வீழ் = tumbling down

நெய்த்து இருண்டு உயரும் = Ravana’s torso, very dark but gleaming as if smeared with butter oil.

 

Here is another of Kamban’s incomparable imagery:

 

வானகத்தினில் உருப்பசி, வாசத்

தேன் அகத் திரு திலோத்தமை, செவ் வாய்

மேனகைக் குல அரம்பையர், யாரும்

சானகிக்கு அழகு தந்து, அயல் சார,

 

The celestial danseuse Urvasi, along with Thiloththama who matched Sri Devi herself in her divine beauty, the red-lipped Menaka and all the reputed celestial entertainers stood beside Ravana trying (vainly) to lend their beauty to Sita whose image was imbedded in Ravana’s heart.

 

The poet is getting carried away with another of his hyperbolic assertions - the paraphernalia accompanying Ravana astride that tallest of tall towers in Lanka numbering in tens of thousands!

 

 வீழியின் கனி இதழ், பணை மென் தோள்,

ஆழி வந்த அர மங்கையர், ஐஞ்ஞூற்று-

ஏழ் இரண்டினின் இரண்டு பயின்றோர்,

சூழ் இரண்டு புடையும் முறை சுற்ற,

 

Red-lipped and with lissome shoulders resembling slender bamboo, celestial maidens, well-accomplished in the fine arts of entertaining,  all rising from the churn of Thirupparkadal - all of fourteen thousand of them - were flanking Ravana.

 

 வீழி =    s. a medicinal plant, cleome fruticosa, விழுதி = the fruit is very red. And this metaphor to connote the lips of beautiful women is used rarely in poetry - Kamban had used it earlier once as well - வீழிவாயின் கனிவாயொருமெல்லியல் - புனல் விளையாட்டுப் படலம், பால காண்டம்.

 

ஓத நூல்கள் செவியின் வழி உள்ளம்

சீதை சீதை என ஆர் உயிர் தேய,

நாத வீணை இசை நாரதனார் தம்

வேத கீத அமுது அள்ளி விழுங்க,

 

Ravana is presented by Kamban in a split mode - His ears were imbibing the recitation of the vedhas and the nectar like sama ghana flowing from the veena of sage Narada. But his mind was filled with the chant - ‘Sita, Sita’, an obsession that debilitated his life.  ‘Sita! Sita!’ reverberates the ceaseless punishment Ravana’s mind was being pummelled with, by his ill-conceived infatuation.

 

Another mind-blowing exaggeration by the poet:

 

 வெங் கரத்தர், அயில் வாளினர், வில்லோர்,

சங்கரற்கும் வலி சாய்வு இல் வலத்தோர்,

அங்கு அரக்கர் சதகோடி அமைந்தோர்,

பொங்கு அரத்த விழியோர் புடை சூழ,

 

Endowed with fearsome shoulders and wielding sharp spears and swords, holding bows, with eyes reddened with vengeful anger, one hundred crores of Rakshasa warriors accompanied Ravana.

 

One hundred crores of Rakshasas for the viewing ceremony atop the tower???

Not just one hundred crores - but another one hundred crores follows!

 

This lot is presented as good people of Lanka - for a change!

 

கல்லில் அம் கை உலகம் கவர்கிற்போர்,

நல் இலங்கை முதலோர், நவை இல்லோர்,

சொல்லில் அங்கு ஓர் சதகோடி தொடர்ந்தோர்,

வில் இலங்கு படையோர், புடை விம்ம,

 

The earliest denizens of Lanka, those who bore no blemish, yet who could with their handsome bare hands dig out the whole earth, all of them skilled archers, another one hundred crores of them - if one should count - also accompanied Ravana.

 

Royal clamour from the royal retinue:

 

பார் இயங்குநர், விசும்பு படர்ந்தோர்,

வார் இயங்கு மழையின் குரல் மானும்

பேரி, அங்கண் முருடு, ஆகுளி, பெட்கும்

தூரியம், கடலின் நின்று துவைப்ப,

 

Ravana’s retinue - covering the ground, covering the overhead sky space, was causing a tumult matching the roar of the sea and the rumbling of thunder, with different kinds of drums and percussion tools - பேரி, அங்கண் முருடு, ஆகுளி, பெட்கும் தூரியம் (Please see a brief note on the percussion instruments (தோற்கருவிகள்) of the Sangam period. )

.

Whatever be the occasion, the royal paraphernalia must play out its routine

 

நஞ்சும் அஞ்சும் விழி நாகியர் நாண

வஞ்சி அஞ்சும் இடை மங்கையர், வானத்து

அம் சொல் இன் சுவை அரம்பையர், ஆடி,

பஞ்சமம் சிவணும் இன் இசை பாட,

 

Vidyadhara damsels who outclassed in beauty Naga women with eyes that made even poison to fear and the lovely, sweet-tongued celestial danseuses danced around to the accompaniment of songs set in ‘panchamam’ metre.

 

கூய் உரைப்ப குல மால் வரையேனும்,

சாய் உரைப்ப அரியவாய தடந் தோள்-

வாய் உரைத்த கலவைக் களி வாசம்,

வேய் உரைப்பது என, வந்து விளம்ப,

 

The fragrance from the sandal-kind of pastes that adorned Ravana’s broad chest went ahead of him as if spies heralded his arrival far ahead of him. வேய் உரைப்பது என - As if spies were heralding..

 

More of Ravana’s multi-faceted retinue:

 

வேத்திரத்தர், எரி வீசி விழிக்கும்

நேத்திரத்தர், இறை நின்றுழி நில்லாக்

காத்திரத்தர், மனை காவல் விரும்பும்

சூத்திரத்தர், பதினாயிரர் சுற்ற,

 

Cane-wielding, fearsome, red-eyed, incessantly moving around, those who loved their task of protecting the royal palace, ten thousand of them, were accompanying Ravana. 

 

RAVANA SEES RAMA IN FLESH - FOR THE FIRST TIME

 

 தோரணத்த மணி வாயில்மிசை, சூல்

நீர் அணைத்த முகில் ஆம் என நின்றான்,

ஆரணத்தை, அரியை, மறை தேடும்

காரணத்தை, நிமிர் கண் கொடு கண்டான்.

 

Standing like a humongous rain cloud, Ravana saw Rama - the meaning of the vedhas, that Hari Himself, the objective of all the quests implicit in the scriptures, saw him with the wide, arrogant eyes of his - twenty of them.

The poet did not rest with saying that Ravana ‘saw’. He says that he saw with his eyes with the implied intent that those eyes were so fortunate, exceptionally blessed to have seen the Almighty Himself, in person.

 

 Ravana simmers and boils over on seeing his most-hated adversary, right there – for the first time in flesh and blood:

 

 மடித்த வாயினன்; வழங்கு எரி வந்து

பொடித்து இழிந்த விழியன்; அதுபோழ்தின்,

இடித்த வன் திசை; எரிந்தது நெஞ்சம்;

துடித்த, கண்ணினொடு இடத் திரள் தோள்கள்.

 

His lips pursed in suppressed anger, rage-filled eyes spitting sparks of fire, with his mind searing, Ravana was engulfed in untold fury. The impact of that rage, caused thunder bolts in all the directions. (And as an omen giving him a clue for what lies ahead for him), his left eyes (ten of them) and left shoulders (all ten of them too) throbbed and twitched. (Twitching of the left eye and left shoulder for males and the right eye and right shoulder for females is regarded as rank bad omen.)

 

We find Kamban giving up on his Thamizh grammar for the sake of his need for alliteration - drops the prescribed prefix ‘இ’ before ராகவனை.ராசி and ராகு.

 

 ஆக ராகவனை அவ்வழி கண்டான்,

மாக ராக நிறை வாள் ஒளியோனை

ஏக ராசியினின் எய்த எதிர்க்கும்

வேக ராகு என, வெம்பி வெகுண்டான்.

 

Ravana, thus looking at Raghava for the very first time, with churning emotions of fury and rage, resembled the dark serpent planet Raagu trying to engulf and devour the ebullient and resplendently shining Sun. The poet conveys the pathetic failing endeavour of Raaghu, as the inscribed portent for Ravana,  in this allegory.

 

(Proximate reason for Ravana’s fury on seeing Rama? Let us recall what Rama’s message to Ravana was - sent through the spies, particularly this one, a deeply humiliating message:

 

கொத்துறு தலையான் வைகும் குறும்புடை இலங்கைக் குன்றம்

தத்துறு தட நீர் வேலை தனில் ஒரு சிறையிற்று ஆதல்

ஒத்து உணர்ந்திலானை உயிரொடும் உறவினோடும்

இத்துணை இருந்தது என்னும் தன்மையும் இயம்புவீரால்

 

Ravana commands Saaran to identify the others in the vanara camp:

 

'ஏனையோன் இவன் இராமன் எனத் தன்

மேனியே உரைசெய்கின்றது; வேறு இச்

சேனை வீரர் படையைத் தெரி' என்று

தான் வினாவ, 'எதிர், சாரன் விளம்பும்:

 

 

“I am able to see Rama distinctly from others, as his appearance details tell me. Let me know who the other leaders amongst the vanara camp are.” Saaran would respond:

 

 Saaran commences with Lakshmana - in the right order -

 

 'இங்கு இவன், "படை இலங்கையர் மன்னன்

தங்கை" என்றலும், முதிர்ந்த சலத்தால்,

அங்கை வாள்கொடு அவள் ஆகம் விளங்கும்

கொங்கை, நாசி, செவி, கொய்து குறைத்தான்.

 

“This one (Lakshmana), the moment he heard Surpanaka was the younger sister of the mighty King of Lanka, getting furious, snipped her ears, nose and breasts with his sharp sword.”

 

Saaran is evidently a man of the world, a true sycophant. He adds his own frills to the episode in order to infuriate his Lord and Master. 

 

அறக்கண் அல்லது ஒரு கண் இலன் ஆகி,

நிறக் கருங் கடலுண் நேமியின் நின்று,

துறக்கம் எய்தியவரும் துறவாத

உறக்கம் என்பதனை ஓட முனிந்தான்.

 

“He has a single-pointed dedication to dharma. He also drove from out of himself the normally inevitable physical routine of sleep. He is like the Chakravala mountain that is reported to protect all the seas, protecting Rama night and day.”

 

Sugreeva is identified:

 

கை அவன் தொட அமைந்த கரத்தான்,

ஐய ! வாலியொடு இவ் அண்டம் நடுங்கச்

செய்த வன் செருவினின் திகழ்கின்றான்

வெய்யவன் புதல்வன்; யாரினும் வெய்யான்.

 

“This one is blessed - had the privilege of gaining the hand of the Almighty Himself. He is the son of Surya. His battle with the invincible Vaali shook the whole world. He is the most valourous among all.”

 

ANGADA IS POINTED:

 

'தந்தை மற்றையவன் சார்வு இல் வலத்தோர்

அந்தரத்தர் அமுது ஆர்கலி காண,

மந்தரத்தினொடும் வாசுகியோடும்,

சுந்தரப் பெரிய தோள்கள் திரித்தான். ?

 

 “This one, next to Sugreeva,  is Angada, son of the invincible Vaali, whose might did not require him to seek any ally; who by himself, with his handsome and mighty shoulders,  churned the Thirupparkadal using Vassuki the serpent (for the churn rope) and Mandhara the great divine mountain for the churn, in order to let the Devas have the divine nectar.”

 

HANUMAN, NOW:

 

 'நடந்து நின்றவன், நகும் கதிர் முன்பு

தொடர்ந்தவன்; உலகு, சுற்றும் எயிற்றின்

இடந்து எழுந்தவனை ஒத்தவன்; வேலை

கடந்தவன் சரிதை கண்டனை அன்றே?

 

“This one strolling over there, is the one, who, in his childhood went after the blazing Sun thinking it was a fruit to be had by him. Could be matched with that Thirumaal Himself, who retrieved Earth from the depths of the seas (where Hiranksha had hidden it). You know his history - he is the one who crossed into Lanka leaping over the mighty sea.”

 

The poet dares to match Hanuman with Thirumaal with the appropriate allegory: The former, incarnating as Varaha, retrieved goddess Earth. Hanuman was the main energy in the retrieval of Sita - goddess Lakshmi incarnate.

 

 (The poet excels himself in this gripping storytelling linking each person with his escapades and valorous deeds and his great lineage as well.)

 

NEELAN:

 

நீலன், நின்றவன்; நெருப்பின் மகன்; திண்

சூலமும் கயிறும் இன்மை துணிந்தும்,

ஆலம் உண்டவன் அடுந் திறல் மிக்கான்;

"காலன்" என்பர், இவனைக் கருதாதார்.

 

“This one, standing yonder, is Neelan, son of God Agni. Even when he is not in possession of his usual arms - the Trident and the ‘Paasa’ rope** - his adversaries would regard him as the God of Death himself. In the act of destruction (of adversaries), he is equated with Sankara, the Lord of Destruction. “

 

Puranic lore would say that the God of Death is equipped with the “Paasa” rope with which he extracts lives our of beings.

 

NALAN:

 

வேறாக நின்றான், நளன் என்னும் விலங்கல் அன்னான்;

ஏறா, வருணன் வழி தந்திலன் என்று இராமன்

சீறாத உள்ளத்து எழு சீற்றம் உகுத்த செந் தீ

ஆறாதமுன்னம், அகன் வேலையை ஆறு செய்தான்.

 

“This one, standing aside,  is Nala (the vanara architect, son of Viswakarma). Even before Rama’s ire over Varuna’s remiss in responding to the former’s invocations would cool down, this one dammed the broad and unfordable sea.”

 

JAMBAVAN - THE ELDEST:

 

'முக் காலமும் மொய்ம் மதியால் முறையின் உணர்வான்,

புக்கு ஆலம் எழப் புணரிப் புலவோர் கலக்கும்

அக் காலம் உள்ளான், கரடிக்கு அரசு ஆகி  நின்றான்,

இக் காலம் நின்றும் உலகு ஏழும் எடுக்க வல்லான்.

 

“This one is an eternal one - he was around when the celestials churned the Thirupparkadal; he is the Lord of all bears; he is still around and mighty, is capable of lifting all the seven worlds. Is a wise one, knows the past, the present and the future distinctly well through his sharp intellect.”

 

MAYINDHAN, THUMINDAN - THE INSEPARABLES:

 

சேனாபதிதன் அயலே, இருள் செய்த குன்றின்

ஆனா மருங்கே, இரண்டு ஆடகக் குன்றின் நின்றார்,

ஏனோரில் இராமன் இலக்குவன் என்னும் ஈட்டார்;

வானோர்தம் மருத்துவர் மைந்தர்; வலிக்கண்  மிக்கார்.

 

 Close to Neelan (the Commander), are Mayindhan and Thumindan, standing like two lofty hills of gold, contrasted by the dark-coated Neelan (the bear); could be equated with Rama and Lakshmana in their battle skills. Sons of the celestial Aswinis, the physicians of Devas.”

 

KUMUDHAN, KUMUDAKSHAN,  KAVAYAN, KAVAYAKSHAN, KESARI 

 

'உவன்காண் குமுதன்; குமுதாக்கனும் ஊங்கு அவன்காண்,

இவன்காண் கவயன்; கவயாக்கனும் ஈங்கு இவன்காண்;

சிவன்காண் அயன்காண் எனும் தூதனைப் பெற்ற செல்வன்

அவன்காண், நெடுங் கேசரி என்பவன், ஆற்றல் மிக்கான்.

 

“The one in the middle is Kumudhan. Next to him is Kumudakshan (with eyes like lillies). Alongside is Kavayan. Next to him is Kavayakshan (with cow-like eyes). Next to these is Kesari, the blessed parent of Hanuman, Rama’s celebrated emissary who is incarnate with aspects of both Brahma and Siva. (Kesari) is (also) a mighty warrior.”

 

MURABAN, SARABAN AND SATHAVALI:

 

'முரபன், நகு தோளவன், மூரி மடங்கல் என்னக்

கர பல் நகம் அன்னவை மின் உகக் காந்துகின்றான்;

வர பல் நகம்தன்னையும் வேரொடு வேண்டின் வாங்கும்

சரபன் அவன்; சதவலி ஆய தக்கோன்.

 

 “That one, with resplendent shoulders and paws, nails and dentures that could be equated with those of Lord Narasimha, glimmering like lightning, is Muraba. Next to him is Saraba, one capable of uprooting mighty mountains. Alongside is Sathavali, the famed elder.”

 

PANASAN, IDABAN, SUDENAN:

 

'மூன்று கண் இலன் ஆயினும், மூன்று எயில் எரித்தோன்

போன்று நின்றவன் பனசன்; இப் போர்க்கு எலாம் தானே

ஏன்று நின்றவன் இடபன்; மற்று இவன்தனக்கு எதிரே

தோன்றுகின்றவன் சுடேணன், மூதறிவொடு தொடர்ந்தோன்.

 

“Though he does not have three eyes, he is equated with Lord Siva, this Panasan. That one, Idaban, is ahead of everyone else in being battle-ready and straining to go at it. Across from them is Sudenan, the great wise one.”

 

DHADHI MUKHAN, SANGHAN

 

வெதிர் கொள் குன்று எலாம் வேரொடும் வாங்கி, மேதினியை

முதுகு நொய்து எனச் செய்தவன், கனலையும்  முனிவோன்,

கதிரவன் மகற்கு இட மருங்கே நின்ற காளை,

ததிமுகன்; அவன், சங்கன் என்று உரைக்கின்ற சிங்கம்.

 

“This one, who with his might pulled out all the forest-clad hills on this earth and lightened the burden on earth’s back, one who would sear even fire, that great warrior standing to the left of Sugreeva, is Dadhimuka. Next to him is Sangan, a battle lion.”

 

(We were acquainted with Dadhimukha towards the end of Sundara Khaanda in the canto on the devastation of madhuvanam.)

 

வெதிர் = மூங்கில் (Bamboo, proliferating in hill country (குறிஞ்சி நிலம்). 

 

 

Saaran completes his presentation on Rama’s army, with an estimating of that army’s strength with appropriate metaphors:

 

'அண்ணல் ! கேள்: இதற்கு அவதியும் அளவும் ஒன்று உளதோ?

விண்ணின் மீனினைக் குணிப்பினும், வேலையுள் மீனை

எண்ணி நோக்கினும், இக் கடல் மணலினை எல்லாம்

கண்ணி நோக்கினும், கணக்கு இலது' என்றனன், காட்டி.

 

“Oh! Lord! Listen! Is there a comparison or measure for this (vanara army)? One could count the stars filling the sky, the fishes in all the oceans of the world or count the grains of sand on this beach front - but how could one measure the strength, have a count of this (vanara army)?”

 

Ravana is irritated beyond measure by this hyperbole by Saaran:

 

சினம் கொள் திண்திறல் அரக்கனும் சிறு நகை செய்தான்

'புனம் கொள் புன் தலைக் குரங்கினைப் புகழுதி போலாம்;

வனங்களும் படர் வரைதொறும் திரிதரு மானின்

இனங்களும் பல என் செயும்; அரியினை?'என்றான்.

 

 Ravana, enraged, forced a deprecating smile: “You seem to be bent on admiring the leaf-eating, small-headed, pathetic monkeys! What would the countless deer filling the forests do to a (single) lion?”

 

P.S.

Here is the note on the various percussion instruments that are found mentioned in Sangam literature:

 

Torkaruvi (தோ(ல்)ற்கருவி) (Percussion Instrumnets):

 

Percussion instruments are greatly based on the principle of talam or rhythm.Sangam works mention murasu, mulavu, tannumai, kinkinai, patalai, parai, tattam, tontakan, pampa, mattarai, etc.

 

Aadhiyarkkunallar gives a list of thirty – two leather musical instruments. The rulers had the drum of justice, the drum of valour and the drum of sacrifice. Pani and akuli are smaller types of a drum. Padalai is a drum with a single eye. Murasu is a big drum. It had a unique honour in the King’s Palace. It was considered as an important feature of war and battlefield. Mulavu is identified with the modern mattalam, and was played on one side with fingers and the other side with stick. Tannumai was a kind of drum used for the announcement of war or other common affairs. For other kinds of announcements of a private or social character, the drum used was parai. For the announcement of death, mattarai and tontakam drums were used. Tudi and tatari were small drums on which skilled drummers played with their fingers. Tudi was useful in cautioning agriculturists against sudden floods. Tatarai was used to scare away birds. Ellari, also called Sallipandil and mahuli, is a kancha tala and a cymbal made of bronze plates. The musical instruments were duly provided with sheaths called Kalappai for protection and durability.

 

(P.S. 2 -  In Kamban’s version of the canto on Ravana viewing the vanara encampment, Vibheeshana remains out of sight. This seems to be either an oversight by the poet (which is rare) or Kamban had a defined thought behind that omission. The Aadhi Kaavya does, though, count on Vibheeshana in the impressive array of the vanara generals that Saaran identifies for Ravana - besides the princes of Ayodhya.

 

यस् तु सव्यम् असौ पक्षम् रामस्य आश्रित्य तिष्ठति ||

रक्षो गण परिक्षिप्तो राजा हि एष विभीषणः

 

yas tu savyam asau pakSham raamasya aashritya tiShThati ||

rakSho gaNa parikShipto raajaa hi eSha vibhiiShaNaH

 

“That one, standing to the left of Rama, surrounded by Rakshasas, is King Vibheeshana.”

 

(Saaran stakes his life in calling Vibheeshana as King in the rarified presence of Lankeswaran himself!)