Episode 01 - Chapter 12 - Canto on Ravana's crowns being desecrated.
Chapter 12 – Canto on Ravana’s crowns being desecrated - மகுட பங்கப் படலம்
As we are at the battle portal - its threshold, if we may say - we should look at some of the thoughts documented by our ancients on the ethics of war.
Thamizh culture of yore - Sangam era - considered warring as an integral part of life - not just for the rulers and the army - and the trAadhitional warriors, but across the society. Thamizh life stood on two main pivots - காதல், வீரம். Of the four components of human evolution that Hindu theology speaks of - dharma, kaama, artha and moksha, the Thamizh philosophy appears to have assimilated dharma in these two attributes காதல் and வீரம் and for the warrior falling on the battlefield, moksha is a given even as Bhagavad Gita would assert. Artha is the byproduct of காதல், as the bread winner cannot afford to keep his love and eventually cause progeny, without having to seek wealth and comfort.
How matter of fact the Thamizh society then looked at war would be clear in this couplet from Puranaanooru:
ஒருவனை ஒருவன் அடுதலும், தொலைதலும்,
புதுவது அன்று; இவ் உலகத்து இயற்கை;
THIRUKKURAL of course, invests a whole chapter on the command that military might had in a country and its ruler - படை மாட்சி. We would look at just a few of these riveting couplets:
உலைவிடத்து ஊறஞ்சா வன்கண் தொலைவிடத்துத்
தொல்படைக் கல்லால் அரிது.
Only an army that has imbibed an intrepid attitude as its core culture, would be able to stand up, undaunted, against adversities on the battle field.
கூற்றுடன்று மேல்வரினும் கூடி எதிர்நிற்கும்
ஆற்ற லதுவே படை.
An army is said to be great only when it would fearlessly counter even the fury-possessed God of Death.
மறமானம் மாண்ட வழிச்செலவு தேற்றம்
எனநான்கே ஏமம் படைக்கு.
Valour, honour (in battle), sure-footed, clear-headed advance in glory's path, and following the counsel of the wise are the four quintessential attributes of an army.
Tholkaappiyam (தொல்காப்பியம்) the earliest grammar lexicon for Thamizh, comprehensively presents the two aspects of human life - the intimate, inner life that governs the relationship and conduct of couples called அகத்திணை and the other part of life that concerns itself with societal / external world (புறத்திணை). அகம் = inner; புறம் = external. There is a roaring debate amongst Thamizh literateurs and research scholars about the actual number of topics indexed in each of these two classifications. It is not the purpose of this narrative to get enmeshed in this debate. Pertinent to the current discussion, let us see what this grammarian epic says about war:
Tholkaappiyam classifies war in ancient (sangam era) Thamizh society according to the classification of the life systems that the land masses of different natural wealth supported and nourished - five of them principally - குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை - hilly tracts, forest and bush country, alluvial (water rich - river flows, lakes, ponds) plains, sea front and harsh, inhospitable and desert country. The tribes and the tribesmen in each category fought wars for distinctly different purposes it would seem:
1. குறிஞ்சி = corresponded to வெட்சித் திணை - the battles, conflagrations or wars (depending on the dimension/enormity,) were basically to capture cow herds from the enemy territory, the core object being to enrich the invAadhing tribe and impoverish and devastate the invaded tribe.
2. முல்லை = corresponded to வஞ்சித் திணை - the smaller tribes inhabiting forest-adjacent, forest-supported land, fiercely defending their sovereignty and freedom against marauding bigger powers.
3. மருதம் - laying siege and attacking a fortified country and defeating the ruler taking refuge in such fortification is a kind of battle that is called உழிஞை
4. நெய்தல் = two equally strong, amply resourced by war materials and warriors, engaging in a war across the vast sand plains adjacent to the sea is called தும்பை.
5. பாலை = desert conditions could eventuate in any type of land if the climate fails or is harsh. Similarly, the type of war that could occur in any type of land and in any circumstance - in harsh political conditions - is called வாகை.
(வெட்சி, வஞ்சி, உழிஞை, தும்பை and வாகை are actually names of flowers /plants which the warriors engaged in the named battles wore as garlands. E.g. வாகை சூடினான்.)
Tholkaappiyam encapsulates all these five types of war and links each to a corresponding அகத்திணை for its own logic -
வெட்சி தானே குறிஞ்சியது புறனே
உட்குவரத் தோன்றும் ஈரேழ் துறைத்தே
வஞ்சி தானே முல்லையது புறனே
எஞ்சா மண்நசை வேந்தனை வேந்தன்
அஞ்சுதகத் தலைச்சென்று அடல்குறித் தன்றே
உழிஞை தானே மருதத்துப் புறனே
முழு முதல் அரணம் முற்றலும் கோடலும்
அனைநெறி மரபிற்று ஆகும் என்ப
தும்பை தானே நெய்தலது புறனே ;
மைந்து பொருளாக வந்த வேந்தனைச்
சென்று தலை அழிக்கும் சிறப்பிற்று என்ப
வாகை தானே பாலையது புறனே
தாவில் கொள்கைத் தத்தம் கூற்றைப்
பாகுபட மிகுதிப் படுத்தல் என்ப
Which category would this Rama - Ravana Yudhdham belong to, according to the Thamizh definitions? வஞ்சி? Lanka was forest country therefore would be முல்லை land; and Ravana is the defender staying put in his fortified city and the vanaras are the marauding forces, led by Rama and Lakshmana?
With so much of thought invested in the science and ethics of war, the Thamizh society observed some remarkable rules of war, poets not only sung the laurels of their patron rulers, the lure of prizes obfuscating ethics - which seemed to be the rule - but some of them, driven by their conscience, were critical and condemnatory of mindless war too; some verses defined the ethics of war as well. Here are but a few illustrations:
The non-combatants, especially the weak, harmless and the timid, are required to be moved to safety from the frontline ravages of war -
ஆவும் ஆன் இயற்பார்பன மாக்களும்
பெண்டிரும் பிணியுடையீரும் பேணித்
தென்புல வாழ்நர்க்கு அருங் கடன் இருக்கும்
பொன்போல் புதல்வர்ப் பெறாஅ தீரும்
எம் அம்பு கடிவிடுதும் நும் அரண் சேர்மின் … Pura Naanooru (புறனானூறு)
“Cows, the cow-like Brahmins, women, the diseased and those who are not blessed with sons who could offer oblations for the parents and ancestors, these shall be spared by me arrows.. Go and remain in safety.”
(Issueless men were exempt as these were still looking forward to have a son who would continue to offer oblations to ancestors நீர்க்கடன் - when they were gone - without breaking the chain of this religious duty to the ancestors.)
Internecine, fratricidal wars were condemned -
நின்ன கண்ணியும் ஆர்மிடைந்தன்றே நின்னொடு
பொருவோன் கண்ணியும் ஆர்மிடைந்தன்றே
ஒருவீர் தோற்பினும் தோற்பதும் குடியே
இருவீர் வேறல் இயற்கையும் அன்றே அதனால்
குடிப்பொருள் நன்று நும் செய்தி கொடித்தேர்
நும்மோர் அன்ன வேந்தர்க்கு
மெய்ம்மலி உவகை செய்யும் இவ் இகலே ;
“The floral garland on your chest is ஆத்திப்பூ, the same as is worn by your adversary. (Both were Chozha rulers who wore ஆத்திப்பூ) Neither of you wear garlands of neem flower (வேம்பு) or palmyrah (பனம்பூ) - worn respectively by Pandyas and Cheras. ( If one of you is defeated, your people are the ones that shall be defeated. It is implausible for both of you to win. Your going to war with each other would only please your neighbouring rulers (the Pandyas and Cheras) - therefore, please avert this disastrous confrontation.” ஆர்மிடை - ஆத்திப்பூ;
பாணர் தாமரை மலையவும், புலவர்
பூநுதல் யானையோடு புனைதேர் பண்ணவும்,
அறனோ மற்றஇது விறல்மாண் குடுமி!
இன்னா ஆகப் பிறர் மண் கொண்டு,
இனிய செய்தி நின் ஆர்வலர் முகத்தே?
“The singers (Paanar), rewarded by you with golden lotuses, adorn their heads with those; the poets of your court carry your largesse on the back of elephants and horses; Oh! The one who is collecting victories all the time! Is it righteous on your part to ravage and plunder your adversaries and with the wealth from those escapades, reward those who please you?”
VICTORY SHALL BE ON YOUR SIDE - NOT BECAUSE OF THE MIGHT OF YOUR FORCES, BUT BECAUSE OF DHARMA - RIGHTEOUSNESS - BEING YOUR VIRTUE:
வேந்து மேம்பட்ட பூந்தார் மாற!
கடுஞ் சினத்த கொல் களிறும்;
கதழ் பரிய கலி மாவும்,
நெடுங் கொடிய நிமிர் தேரும்,
நெஞ் சுடைய புகல் மறவரும், என
நான்குடன் மாண்ட தாயினும், மாண்ட
அறநெறி முதற்றே, அரசின் கொற்றம்;
அதனால், நமரெனக் கோல்கோ டாது,
பிறர் எனக் குணங் கொல்லாது,,
ஞாயிற் றன்ன வெந்திறல் ஆண்மையும்,
திங்கள் அன்ன தண்பெருஞ் சாயலும்,
வானத்து அன்ன வண்மையும், மூன்றும்,
உடையை ஆகி, இல்லோர் கையற,
நீநீடு வாழிய நெடுந்தகை! தாழ்நீர்!
வெண் தலைப் புணரி அலைக்கும் செந்தில் 20
நெடுவேள் நிலைஇய காமர் வியந்துறைக்
கடுவளி தொகுப்ப ஈண்டிய
வடுஆழ் எக்கர் மணலினும் பலவே!
“Oh! Grandly garlanded King, one who has vanquished so many rulers, you might proudly possess a very large, four-dimensional army made up of angry battle elephants, cavalry that could match the speed of wind, majestically grand chariots and warriors abundantly endowed with battle prowess. Believe this! That (military) might is of no avail, really. What shall hold your reign, your royal parasol high and shining would be the righteousness of your rule, which would be prime most ingredient of a great rule. Matching the majestic, nourishing heat of the sun in your prowess, the cool, comforting silvery shine of the moon for your compassion and honesty and truth matching the limitless sky yonder, endowed with these three divine attributes, live long and rule long, making sure that there is no poverty in your reign. Live Long! Long shall be the number of those years out-counting the grains of sand on the shining beach front in Tiruchendur, where Muruga holds divine court.”
(The verse ends with a great metaphor - Long live shall ye - for years more than the grains of sand on the sweeping beaches in Tiruchendur where Muruga, the deity that Thamizh society celebrates specially, holds court.)
This verse resonates, in essence the Rama - Ravana war. Ravana, drained of all his proverbial invincibility and might as dharma deserted him, becomes a pre-destined loser.
Kamban would distil this in a timeless verse (as from Rama to Ravana):
‘அறத்தினால் அன்றி அமரர்க்கும் அருஞ்சமம் கடத்தல்
மறத்தினால் அரிது’ என்ப மனத்தினால் வலித்தி!
பறத்தி, நின் நெடும்பதி புக, கிளையொடும், பாவி!
இறத்தி; யான் அது நினைக்கினலன் தனிமை கண்டு இரங்கி.
Puranaanooru again:
கன்று அமர் ஆயம் கானத்து அல்கவும்,
வெங்கால் வம்பலர் வேண்டுபுலத்து உறையவும்,
களம்மலி குப்பை காப்பில வைகவும்,
விலங்குபகைகடிந்த கலங்காச் செங்கோல்,
வையகம் புகழ்ந்த வயங்குவினை ஒள்வாள்,
பொய்யா எழினி பொருதுகளம் சேர-
ஈன்றோர் நீத்த குழவி போலத்,
தன்அமர் சுற்றம் தலைத்தலை இனையக்,
கடும்பசி கலக்கிய இடும்பைகூர் நெஞ்சமொடு
நோய் உழந்து வைகிய உலகிலும், மிக நனி
நீ இழந் தனையே, அறனில் கூற்றம்!
வாழ்தலின் வரூஉம் வயல்வளன் அறியான்,
வீழ்குடி உழவன் உண்ணாய் ஆயின்,
நேரார் பல்லுயிர் பருகி,
ஆர்குவை மன்னோ, அவன் அமர்அடு களத்தே.
This is an exceptional verse in its allegory and imagery.
Ezhini, the king, is killed in the battle at Thagadoor. Arisil Kizhaar, the poet who was one of the poets patronised by the king, laments:
“Oh Death! The one bereft of dharma! What have you done? Your deed matches the desperate action of a trAadhitional farmer who, in mindless despair, cooks and eats the grain that he had saved for sowing his fields. Had you been considerate of your own future, you would not have had this life for your immediate hunger; Ezhini would have provided you enough and more lives to satiate your hunger by his matchless valour, for as long as he lived, naturally. In his righteous reign, apart from his battle-skills, herds of cattle stayed in the forests, after their day’s grazing, (without fear of nocturnal predators); travellers venturing to strange places, stayed wherever they went without fear of being assailed or assaulted; even the wild animals gave up enmity among themselves. The world lauded his sword-power that made all this possible. And his death is lamented by the whole world - like an infant grieving the loss of its nursing mother. The world grieves this great man’s demise like a famished body that is denied food.”
Now, to the epic:
Rama commands Vibheeshana to point out and identify the Rakshasa entourage astride the tower in Lanka across from the Suvela mountain where they were standing, watching the Ravana enacted surveying drama:
என்னும் வேலையின், இராவணற்கு இளவலை, இராமன்
'கன்னி மா மதில் நகர்நின்று நம் வலி காண்பான்
முன்னி, வானினும் மூடி நின்றார்களை, முறையால்,
இன்ன நாமத்தர், இனையர், என்று இயம்புதி' என்றான்.
As Ravana surveyed the vanara encampment in the Suvela Mountain, Rama, seeing what was going on across at the Lanka tower, calls in Vibheeshana to tell him who was what in that royal retiunue. ‘Astride the indestructible tower untouched by enemies (as yet) (Ravana) is surveying our military resources. Around him and above him in the sky, who are all accompanying him? Tell me their names and their abilities.”
'நாறு தன் குலக் கிளை எலாம் நரகத்து நடுவான்
சேறு செய்து வைத்தான், உம்பர் திலோத்தமை முதலாக்
கூறும் மங்கையர் குழாத்திடைக் கோபுரக் குன்றத்து
ஏறி நின்றவன், புன் தொழில் இராவணன்' என்றான்.
Vibheeshana responds: “The one surrounded by the celestial maidens like Thiloththama is Ravana - one who has tilled and prepared the hell hole for planting the seedlings of all of his kin and relatives there - the sinning one.”
There are two superlative allegories in this verse - One Ravana, not content with his charting his own journey to hell by his irrepressible wicked deeds, is tilling and preparing the land there for planting all the seedlings that he has nurtured so far - the citizens of Lanka. Two: Warriors are usually surrounded by other warriors. But this one is surrounded by danseuses!
Even as Vibheeshana was pointing to Ravana and speaking to Rama thus, Sugreeva on seeing that adversary,
கருதி மற்றொன்று கழறுதல்முனம், விழிக் கனல்கள்
பொருது புக்கன முந்துற, சூரியன் புதல்வன்,-
சுருதி அன்னவன், 'சிவந்த நல் கனி' என்று சொல்ல,
பருதிமேல் பண்டு பாய்ந்தவன் ஆம் என,-பாய்ந்தான்.
Even before Vibheeshana could speak another word, Sugreeva, the exalted one like the vedhas, overtaken by uncontrolled fury, with fiery eyes, sprung across towards Ravana - like Hanuman went after the Sun as his mother described the rising sun as a ripe great fruit.
சுதையத்து ஓங்கிய சுவேலத்தின் உச்சியைத் துறந்து,
சிதையத் திண் திறல் இராவணக் குன்றிடைச்சென்றான்,
ததையச் செங் கரம் பரப்பிய தன் பெருந் தாதை
உதையக் குன்றின்நின்று உகு குன்றில் பாய்ந்தவன் ஒத்தான்.
Leaving the lofty, sky high Suvela mountain, Sugreeva leapt across to the tower where Ravana was standing - like his father the Sun God traverses from the Udhaya Giri to the hill of sunset.
பள்ளம் போய்ப் புகும் புனல் எனப் படியிடைப் படிந்து
தள்ளும் பொற் கிரி சலிப்புறக் கோபுரம் சார்ந்தான்,
வெள்ளம்போல் கண்ணி அழுதலும், இராவணன்மேல் தன்
உள்ளம்போல் செலும் கழுகினுக்கு அரசனும் ஒத்தான்.*
As he leapt on to the Trikoota mountain astride which Ravana stood, on top of a tower, with the force of a flood seeking a deep depression, the mountain, with all its cascAadhing waterfalls, shook. As he leapt across on to Ravana, Sugreeva resembled Jatayu, the great Eagle King, who attacked Ravana on hearing Sita’s crying. (பொற் கிரி for Trikoota Mountain which legend would say was a dismantled peak out of Mount Meru.)
கரிய கொண்டலை, கருணை அம் கடலினை, காணப்
பெரிய கண்கள் பெற்று உவக்கின்ற அரம்பையர், பிறரும்,
உரிய குன்றிடை உரும் இடி வீழ்தலும், உலைவுற்று
இரியல்போயின மயிற் பெருங் குலம் என இரிந்தார்.
As the celestial maidens were rapturously drinking with their wide eyes, the eye-filling divine sight of Rama, the raincloud-like one, the captivating sea of compassion, as a jolt to their reverie of delight, Sugreeva landed on that mountain like a thunderbolt. And the celestial lAadhies, in fright, scattered in all directions, like a panic-stricken muster of peacocks.
கால இருள் சிந்து கதிரோன்-மதலை கண்ணுற்று,
ஏல எதிர் சென்று அடல் இராவணனை எய்தி,
நீல மலை முன் கயிலை நின்றது என, நின்றான்;
ஆலவிடம் அன்று வர, நின்ற சிவன் அன்னான்.
Sugreeva, the son of Sun God who banishes dark, seeing Ravana, the valourous one, landed and stood in front of him - like Mount Kailasa standing before the blue hill that Trikoota was - intrepid like Lord Siva who stood up to take in the Aalahaala poison that came up from the churn of Thiruppaarkadal.
இத் திசையின் வந்த பொருள் என்?' என, இயம்பான்,
தத்தி எதிர் சென்று, திசை வென்று உயர் தடந்தோள்
பத்தினொடு பத்துடையவன் உடல் பதைப்ப,
குத்தினன் உரத்தில், நிமிர் கைத் துணை குளிப்ப.
Ravana made a routine enquiry of Sugreeva - ‘What brings you here?’. Sugreeva’s response was not to be wordy. He jumped over Ravana and pummelled his mighty chest and twenty shoulders, with his fist plunging into Ravana’s torso deeply, with even the intrepid Ravana shaken.
திருகிய சினத்தொடு செறுத்து எரி விழித்தான்,
ஒருபது திசைக்கணும் ஒலித்த ஒலி ஒப்ப,
தரு வனம் எனப் புடை தழைத்து உயர் தடக் கை
இருபதும் எடுத்து, உரும் இடித்தென அடித்தான்.
Ravana, infuriated, with eyes anger-filled, with all his twenty arms hit Sugreeva back thunderously.
அடித்த விரல் பட்ட உடலத்துழி இரத்தம்
பொடித்து எழ, உறுக்கி எதிர் புக்கு, உடல் பொருந்தி,
கடுத்த விசையின் கடிது எழுந்து, கதிர் வேலான்
முடித் தலைகள் பத்தினும் முகத்தினும் உதைத்தான்.
With drops of blood gushing from Sugreeva’s body as Ravana’s twenty hands lashed him all over, Sugreeva, enraged, clasping chest to chest, rose over Ravana’s heads and kicked at all those ten crowns and faces, fiercely. (Getting kicked on one’s face and head, in a hand-to-hand combat, is indicative of the submissive state in which the receiver is).
உதைத்தவன் அடித் துணை பிடித்து, ஒரு கணத்தில்,
பதைத்து உலைவுறப் பல திறத்து இகல் பரப்பி,
மதக் கரியை உற்று அரி நெரித்தென மயக்கி,
சுதைத் தலனிடை, கடிது அடிக்கொடு துகைத்தான்.
Ravana gives back, ferociously: Ravana, holding both of Sugreeva’s legs, using his great wrestling skills, had Sugreeva writhing in pain - like a lion’s murderous assault on an elephant; throwing Sugreeva to the lime-laced floor, he pinned and walloped Sugreeva with his legs.
துகைத்தவன் உடற் பொறை சுறுக்கொள இறுக்கி,
தகைப் பெரு வலத்தொடு தலத்திடை அமுக்கி,
வகைப் பிறை நிறத்து எயிறுடைப் பொறி வழக்கின்.
குகைப் பொழி புதுக் குருதி கைக்கொடு குடித்தான்.
Sugreeva’s turn: (Retrieving himself from the thrashing, pinned to the floor), Sugreeva held Ravana in his strangulating vice grip that caused blood to flow from each of Ravana’s ten cavernous mouths, lined with crescent-like teeth; Sugreeva collected that blood flow in his hands and drank it.
கைக்கொடு குடித்தவன் உடல் கனக வெற்பை,
பைக் கொடு விடத்து அரவு எனப் பல கை பற்றி,
மைக் கொடு நிறத்தவன் மறத்தொடு, புறத்தில்
திக்கொடு, பொருப்பு உற நெருப்பொடு திரித்தான்.
This mighty wrestling bout reaches a crescendo: The dark complexioned Ravana, holding the (pinkish) golden-complexioned Sugreeva with all his twenty arms, with a fierce python-like grip, swirled him round; as he was swirled thus, Sugreeva’s body crashed against several surrounding hills and the impact caused sparks of fire.
திரித்தவன் உரத்தின் உகிர் செற்றும் வகை குத்தி,
பெருத்து உயர் தடக் கைகொடு அடுத்து இடை பிடித்து,
கருத்து அழிவுற,--திரி திறத்து எயில், கணத்து அன்று
எரித்தவனை ஒத்தவன்,--எடுத்து அகழி இட்டான்.
Sugreeva returns the complement: Sugreeva, aroused and resembling the Tripurandaka, Lord Siva who incinerated all the three worlds, punched Ravana’s chest with his sharp claws plunging in and gripping Ravana at his waist with his powerful hands, swirled him overhead and as Ravana fainted with the velocity and force of that swirl, threw him into a nearby moat.
இட்டவனை இட்ட அகழில் கடிதின் இட்டான்,
தட்ட உயரத்தினில் உறும் தசமுகத்தான்;
ஒட்ட உடனே அவனும் வந்து, அவனை உற்றான்;
விட்டிலர் புரண்டு இருவர், ஓர் அகழின் வீழ்ந்தார்.
Ravana, retrieving himself and climbing back from the moat, stopped Sugreeva from leaving and clasping him with all his arms, threw Sugreeva into the moat. The two were engaged in what looked like a unto-death physical combat, they wrestled and rolled in a roaring battle - all in the moat.
விழுந்தனர், சுழன்றனர்; வெகுண்டனர், திரிந்தார்;
அழுந்தினர், அழுந்திலர்; அகன்றிலர், அகன்றார்;
எழுந்தனர், எழுந்திலர்; எதிர்ந்தனர் முதிர்ந்தார்;
ஒழிந்தனர், ஒழிந்திலர்; உணர்ந்திலர்கள், ஒன்றும்.
The blinding intensity of the combat: They fell, they swirled, they roared, they stalked each other, they pressed each other but broke free in a trice, holding each other in a vice-grip and letting go and rising in the air, fighting as they fell flat; the intensity of the combat made it look just a blur.
(Closely simulates a top-billed WWF bout doesn’t it? As we read these lines, might we be induced to scream and yell, fuel the combat with our own baying for blood - our animal instincts fully aroused.)
அந்தர அருக்கன் மகன்,--ஆழி அகழ் ஆக,
சுந்தரமுடைக் கரம் வலிப்பது ஒர் சுழிப்பட்டு,
எந்திரம் எனத் திரி இரக்கம் இல் அரக்கன்
மந்தரம் என,--கடையும் வாலியையும் ஒத்தான்.
Sugreeva, the son of Sun God, with Ravana entrapped in a swirl in the moat, would make Ravana the churn - the Mandhara Mount - and the moat that very Thirupparkadal. And, in that divine act of valour, Sugreeva resembled his brother Vaali himself - in that very act.
(A plain reAadhing of the verse would give us the opposite construction i.e. Sugreeva was the moat and Ravana was the churner, who resembled Vaali. But commentators commend the construction given above. Let us accept it.)
The mortally grievous combat continues with no dip in intensity as the two combatants are blessed with undiminishing energy and power. It continues in water, on land, in air and seemingly everywhere - reminding us of what Winston Churchill exhorted Englishmen with:
we shall not flag or fail.
We shall go on to the end, we shall fight in France,
We shall fight on the seas and oceans,
We shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our
Island whatever the cost may be,
We shall fight on the beaches,
We shall fight on the landing grounds,
We shall fight in the fields and in the streets,
We shall fight in the hills;
We shall never surrender.
It would be a travesty of judgement to have one victor and one loser in this incomparable combat between two equal combatants.
As the poet keeps pace with it and actually fuels it, as it were, with his mind-gripping staccato alliteration that grips us as well, shall we skip the remaining few verses and go to the end of the fight? This ferocity, the sickening punishment that each gives to the other, the possessing of these two matchless warriors by the rawest beastly arousal, the sickening blows and counter-blows, raw flesh and crimson blood freely lacing the combatants, we have had more than enough for us to imagine what should come through for the rest of this match.
Puranaanooru captures the wrestling warriors thus:
உடன்று மேல் வந்த வம்ப மள்ளரை
வியந்தன்று மிழிந்தன்று மிலனெ யவரை
அழுந்தப் பற்றி யகல் விசும்பார்ப்பெழக்
கவிழ்ந்து நிலஞ்சேர வட்டதை’
Rama, finding Sugreeva leaping across to where Ravana was, laments:
'ஒன்றிய உணர்வே ஆய ஓர் உயிர்த் துணைவ! உன்னை
இன்றியான் உளனாய் நின்று, ஒன்று இயற்றுவது இயைவது
அன்றால்;
அன்றியும், துயரத்து இட்டாய், அமரரை; அரக்கர்க்கு எல்லாம்
வென்றியும் கொடுத்தாய்; என்னைக் கெடுத்தது உன்
வெகுளி'என்றான்.
“Oh! My bosom friend who completely harmonised with my mind! Without you, there is nothing that I could accomplish, by myself. You have plunged the celestials in deep distress and you have awarded the Rakshasas a victory. Your (uncontrolled) rage has devastated me.”
'தெய்வ வெம் படையும், தீரா மாயமும், வல்ல தீயோன்
கையிடைப் புக்காய்; நீ வேறு எவ்வணம் கடத்தி, காவல்?
வையம் ஓர் ஏழும் பெற்றால், வாழ்வெனே? வாராய்ஆகில்,
உய்வெனே?--தமியனேனுக்கு உயிர் தந்த உதவியோனே!
“You proffered yourself unto the hands of that Rakshasa who is endowed with countless divine, destructive astras and limitless skills in illusory tricks. How could you retrieve yourself from that vice-grip? If you fail to return from him, is it possible for me to live, even if all the seven worlds are offered to me? Would I survive (this catastrophe)? Oh! The one who gave me succor and hope as I was rudderless, having lost Sita.”
'ஒன்றாக நினைய, ஒன்றாய் விளைந்தது, என் கருமம்;அந்தோ!
என்றானும், யானோ வாழேன்; "நீ இலை" எனவும் கேளேன்;
இன்று ஆய பழியும் நிற்க, நெடுஞ் செருக் களத்தின் என்னைக்
கொன்றாய் நீ அன்றோ? நின்னைக் கொல்லுமேல், குணங்கள்
தீயோன்.
“As I planned something, it ended up as an entirely different thing. It is all my destiny, is it not? I shall not live and I shall not hear that you are no more. Adding to my blame that I stood helpless and unable to retrieve you from the adversary, you shall be the (instrumental) one that had me killed in the battle field.”
'இறந்தனை என்ற போதும் இருந்து, யான் அரக்கர்என்பார்
திறம்தனை உலகின் நீக்கி, பின் உயிர் தீர்வனேனும்,
"புறந்தரு பண்பின் ஆய உயிரொடும் பொருந்தினானை
மறந்தனன்; வலியன்" என்பார்; ஆதலால், அதுவும் மாட்டேன்.
“Even with you dead and gone, if I destroy the whole tribe of Rakshasas from this world and only then leave this world, the world would accuse me - ‘Rama forgot the friend that gave him protection and was entwined inseparably in his life; he is a heartless one.” Therefore, I shall not do that either i.e. engage the Rakshasas in war and destroy them (to avenge your end.).
'அழிவது செய்தாய், ஐய! அன்பினால்; அளியத்தேனுக்கு
ஒழிவு அரும் உதவி செய்த உன்னை யான் ஒழிய வாழேன்;
எழுபது வெள்ளம் தன்னின் ஈண்டு ஓர் பேர் எஞ்சாது ஏகி,
செழு நகர் அடையின் அன்றோ, இத் துயர் தீர்வது உண்டோ?
“You caused my (dishonourable) end with your love for this wretched being. I shall not survive you, the one who had accorded me the greatest succour. Would this grief of mine be doused unless I return to the divine city of Ayodhya, making sure that not one from this seventy vellam strong vanara forces is harmed?”
(Rama, in his distress surrounding the hasty, misplaced thought of having lost Sugreeva in his hastily undertaken combat with Ravana, here concludes that there is no point at all in his going forward with this meaningless war and he would rather return to Ayodhya (empty-handed) but making sure that the vanara army returns unharmed and intact.)
While Rama was lamenting thus, Sugreeva returns to him:
என்று அவன் இரங்கும் காலத்து, இருவரும் ஒருவர்தம்மின்
வென்றிலர் தோற்றிலாராய், வெஞ் சமம் விளைக்கும் வேலை,
வன் திறல் அரக்கன் மௌலி மணிகளை வலியால் வாங்கி,
"பொன்றினென் ஆகின், நன்று" என்று அவன் வெள்க, இவனும் போந்தான்.
As Rama was thus immersed in grief and self-pity, and as the wrestling bout goes on with neither relenting or retiring, Sugreeva pulls out the precious gems embedded in Ravana’s ten crowns with his powerful hands and returned (to Rama’s s