Episode 01 - Chapter 13 - Canto on Rakshasa Army mobilization.

Chapter 13 – Canto on Rakshasa Army Mobilisation - அணி வகுப்புப் படலம்

 

We have arrived at the war front - Lanka has been laid siege by the Vanara Army. Lanka has mobilised. Commanders take positions. In this tumultuous context, let us look at how the other epic war - the Mahabharatha War - was fought.

 

In the Mahabharata epic, which describes the Kurukshetra war, the two sides agreed on the following rules:

 

Fighting must begin no earlier than sunrise and should end by exact sunset. (Broken on the 14th day, after Jayadratha was slain).

Multiple warriors must not attack a single warrior. (Broken several times, most notably in the 13th day, when Abhimanyu was slain).

Two warriors may duel, or engage in prolonged personal combat, only if they carry the same weapons and they are on the same mount (no mount, a horse, an elephant, or a chariot). (Broken several times).

No warrior may kill or injure a warrior who has surrendered. (Violated when Satyaki slew an unarmed Burishravas).

One who surrenders becomes a prisoner of war and will then be subject to the protections of a prisoner of war. (There were no prisoners of war taken, in the Kurukshetra War).

No warrior may kill or injure an unarmed warrior. (Arjuna slew Karna when the latter was helpless).

No warrior may kill or injure an unconscious warrior. (Broken when Abhimanyu was slain).

No warrior may kill or injure a person or animal not taking part in the war. (Broken several times when warriors slew horses of their enemies).

No warrior may kill or injure a warrior whose back is turned away. (Shakuni broke that rule).

No warrior may strike an animal not considered a direct threat.

The rules specific to each weapon must be followed. For example, it is prohibited to strike below the waist in mace warfare. (Bhima hit Duryodhana below the waist with his maze.)

Warriors must not engage in any 'unfair' warfare whatsoever.

The lives of women, prisoners of war, and farmers are sacred.

Land should not be pillaged.

 

We know from the epic that almost every one of these rules was observed only in the breach - some are noted in parentheses. And, yet, that war bears the permanent tag of a “Dharma Yudhdha” - acclaimed as such universally! As we go along with this other epic we would know what a ‘dharma yudhdha’ really would look like.

 

Humiliated by Sugreeva with the whole of Lanka and the celestials looking on, Ravana, crest-fallen and sullen, retires to his bed.

 

மானத்தான் ஊன்றப்பட்ட மருமத்தான், வதனம் எல்லாம்

கூனல் தாமரையின் தோன்ற, வான் தொடும் கோயில் புக்கான்.

பானத்தான் அல்லன்; தெய்வப் பாடலான் அல்லன்; ஆடல்

தானத்தான் அல்லன்; மெல்லென் சயனத்தான்;  உரையும் தாரான்.

 

“Ravana, fulminating  and fuming, crestfallen, with his ego pierced deeply into by the spear of shame, his (ten) faces resembling  lotuses closing their withering petals, entered his splendorous, sky-high palace. He would not go for his refreshing drinks, would not seek to be comforted by the divine songs sung by his courtiers; repulsed by the thought of being entertained by the danseuses. Chose, without uttering a word,  to retire to his soft, comforting, bed.

 

The palace guard announces to Ravana the arrival at the door of a spy - Saardhoolan:

 

தாயினும் பழகினார்க்கும் தன் நிலை தெரிக்கல் ஆகா

மாய வல் உருவத்தான் முன் வருதலும், வாயில காப்பான்,

' "சேயவர் சேனை நண்ணி, செய் திறம் தெரித்தி நீ" என்று

ஏயவன் எய்தினான்' என்று அரசனை இறைஞ்சிச் சொன்னான்.

 

As Saardhoolan, the highly skilled spy - who was inscrutable even by those who were intimate with him like his own mother and well-versed in assuming illusory forms - arrived (at Ravana’s palace doors). The palace guard went to Ravana and, politely and submissively,  announced to him - ‘The one who you had commanded to go to the enemy camp and ascertain the capabilities of the enemies, he has come’. 

 

(Valmiki invests a whole sarga for Sardhoola - somewhat on the lines of Suka the other spy. Kamban arrives straight at the spy’s findings without narrating how he gathered whatever he did. It is a virtual replay of the episode when Suka visited the vanaras.)

 

(THIRUVALLUVAR has invested a whole chapter on this critical cog in the wheel of governance and managing adversaries - ஒற்றாடல் - (the art of) spying. A few from this amazing chapter:

 

 வினைசெய்வார் தம்சுற்றம் வேண்டாதார் என்றாங்கு

அனைவரையும் ஆராய்வது ஒற்று.

 

(Officers of the realm, own kin and adversaries - organising effective surveillance over everything is ‘spying’.)

 

கடாஅ உருவொடு கண்ணஞ்சாது யாண்டும்

உகாஅமை வல்லதே ஒற்று.

 

(Being incognito, without evoking any suspicion, and communicating with the King without anyone else getting plugging in, those are the abilities of a (good) spy.”

 

ஒற்றொற்றித் தந்த பொருளையும் மற்றுமோர்

ஒற்றினால் ஒற்றிக் கொளல்.

 

(Ascertaining through another independent spy, the information that is brought in by one - is a  necessary rule of surveillance.)

 

Back to the epic:

 

அழை' என, எய்தி, பாதம் வணங்கிய அறிஞன்தன்னை,

'பிழை அற அறிந்த எல்லாம் உரைத்தி' என்று அரக்கன் பேச,

முழை உறு சீயம் அன்னான் முகத்தினால் அகத்தை நோக்கி,

குழையுறு மெய்யன், பைய, வரன்முறை கூறலுற்றான்.

 

As Ravana commanded “Call him in”, Sardhoolan came in and paid obeisance at the feet of his King. Ravana bade him: “Tell me all the information that you have ascertained, without stumbling.” Sardhoolan, realising from the demeanor of his King, his fuming, tormenting mind, started narrating his tale, with added discretion and politeness.

 

வீரிய! விதியின் எய்தி, பதினெழு வெள்ளத்தோடும்,

மாருதி, மேலை வாயில் உழிஞைமேல் வருவதானான்;

ஆரியன், அமைந்த வெள்ளம் அத்தனையோடும், வெற்றிச்

சூரியன் மகனைத் தன்னைப் பிரியலன் நிற்கச் சொன்னான்.

 

“Oh! Peerless Warrior! Arriving as the destiny itself, Hanuman is at the western entrance (of Lanka) accompanied by his forces counted as seventeen VELLAM. With an equivalent force, Sugreeva, the son of Sun God, has been commanded by Rama to be with him. “

 

 (We saw, at the beginning of Selection 196, that உழிஞை is a form of warfare (in Thamizh ancient cultures) that involved laying siege to a fortified city symbolized by flowers by that name worn by the warriors laying siege.)

 

'அன்றியும், பதினேழ் வெள்ளத்து அரியொடும் அரசன் மைந்தன்;

தென் திசை வாயில் செய்யும் செரு எலாம் செய்வதானான்;

ஒன்று பத்து ஆறு வெள்ளத்து அரியொடும் துணைவரோடும்

நின்றனன், நீலன் என்பான், குண திசை வாயில் நெற்றி.

 

 “Besides, with a force with a strength of another seventeen VELLAM, Angada, King Vaali’s son, has positioned himself at the southern entrance, ready to do battle. With a further seventeen VELLAM - ஒன்று பத்து ஆறு i.e. 1+10+6 = 17 - Neelan is at the Eastern entrance. அரியொடும் - with vanaras.

 

(The vanara encampment was right across the Northern entrance which was thus effectively sieged and countered. The poet therefore leaves out this entrance in his narrative - very minutely thoughtful!)

 

 Of the ‘man’power resources available, adequate allocations are made for providing food and other comforts to the fighting forces - Ordnance Corps!

 

 'இம்பரின் இயைந்த காயும் கனியும் கொண்டு, இரண்டு வெள்ளம்

வெம்பு வெஞ் சேனைக்கு எல்லாம் உணவு தந்து உழலவிட்டான்;

உம்பியை, வாயில்தோறும் நிலை தெரிந்து உணரச் சொன்னான்;

தம்பியும் தானும் நிற்பதாயினான்; சமைவு ஈது'  என்றான்.

 

(Sixtyeight VELLAM of the vanaras are accounted for - 17 each for each of the four entrances and two VELLAMS remain).

 

Two VELLAM vanaras are set apart to go around, gather and provide the vegetables and fruits that are the favourite feed for the fighting warrior forces. And, your brother Vibheeshana has been assigned the task of monitoring the happenings at each of the four entrances to our city. And, Rama and his brother Lakshmana stand there (at the Northern Gate) overseeing all these mobilisations and strategic moves. This is all that is happening.”

 

 இதனை இதனால் இவன் முடிக்கும்  என்று ஆய்ந்து

அதனை அவன்  கண் விடல்" … Thirukkural

 

The assignments by Rama are very smartly and carefully mapped and charted out.

 

 சார்த்தூலன் இதனைச் சொல்ல, தழல் சொரி தறுகணானும்,

பார்த்து, ஊழி வடவை பொங்க, 'படுவது படுமா  பார்த்தி;

போர்த் தூளி துடைப்பென் நாளை, அவர் உடற்பொறையின்நின்றும்

தேர்த்து ஊறு குருதிதன்னால்' என்றனன், எயிறு தின்னா.

 

 Ravana, on hearing this report from Saardhoolan, would boil over: With eyes spitting fire, grinding his teeth, he swore: “You shall see in the battle ground (tomorrow itself): this world getting destroyed like the all-consuming vadavaamukhagni seizing it. I shall wipe all the dust with the blood flowing through the chariot-tracks all over - tomorrow itself.”

 

மா அணை நீலக் குன்றத்து இள வெயில் வளர்ந்தது என்ன,

தூ அணை குருதிச் செக்கர்ச் சுவடு உறப் பொலிந்த தோளான்,

ஏ அணை வரி வில் காமன் கணை பட எரியாநின்ற

பூ அணை மாறி, வேறு ஓர் புனை மணி இருக்கை புக்கான்.*

 

Ravana, resembling a huge dark hill with purple-tinged war-scars looking like reflections of the  rays of the rising sun,  left his flower-filled love-stoking bed and moved over to a gems-studded grand seat. (The allegory is that Ravana would shake himself off from the comfort zone of pleasure-seeking to a business-centric mode, in order to handle the grave agenda on his hand with the focus and seriousness it called for.)

 

Ravana convenes one more midnight Supreme Council of his ministers:

 

செய்வன முறையின் எண்ணி, திறத்திறம் உணர்வின் தேர,

மை அறு மரபின் வந்த அமைச்சரை, 'வருக!' என்றான்--

பொய் எனப் பளிங்கின் ஆய இருக்கையின் புறத்தைச் சுற்றி,

ஐ-இரண்டு ஆய கோடிப் பேய்க் கணம் காப்பது ஆக்கி.

 

 Ravana calls in the Council of Ministers, wise men, descendants of impeccable lineage - in order to have them think through methodically and counsel him on what to do and how do to that. He has a splendid hall that was all glass - and looked as if it did not stand there - பொய் எனப் பளிங்கின் ஆய இருக்கை - organised for that Council and has that guarded by ‘ten crores of ghosts!”.

 

Ravana tables the issue:

 

அளந்து அறிவு அரியர் ஆய அமைச்சரை அடங்க நோக்கி,

'வளைந்தது குரங்கின் சேனை, வாயில்கள்தோறும் வந்து;

விளைந்தது பெரும் போர் என்று விட்டது; விடாது, நம்மை;

உளைந்தனம்; என்ன எண்ணி, என் செயற்கு உரிய?'என்றான்.

 

Addressing his ministers, men whose wisdom was beyond measure, Ravana briefed them thus: “The vanara army has encircled and is at every entrance. This major war has arrived. This is inescapable. I am in a mental churn. What shall we do?”

 

Nikumban, one of the commanders, would, pompously ridicule the vanara challenge:

 

'எழுபது வெள்ளத்து உற்ற குரக்கினம் எயிலை முற்றும்

தழுவின என்று செய்யத் தக்கது சமைதி போலாம்;

அழுவ நீர் வேலை அன்னது ஆயிர வெள்ளம் அன்றே?

உழிஞையைத் துடைக்க, நொச்சி உச்சியில் கொண்டது, உன் ஊர்.

 

“You seem to sink, clueless, against the challenge of the seventy VELLAM strong vanaras wearing உழிஞை* garlands, encircling our ramparts (உழிஞை is equated with the forces laying siege)? Your Lanka force, wearing  நொச்சி flowers on its crown, raring to destroy completely the உழிஞை forces, is of a strength of One Thousand VELLAMs, irresistibly strong like the roaring sea,  isn’t it?”

 

Nikumban infuses a great punch of pride and motivation with the words: உன் ஊர்.

 

*"எயில் காத்தல் நொச்சி அது வளைத்தல் ஆகும் உழிஞை" - Protecting the ramparts is நொச்சி (i.e. army wearing நொச்சி flowers; the one laying siege wears உழிஞை.

 

 'எழு, மழு, தண்டு, வேல், வாள், இலை நெடுஞ் சூலம் என்று இம்

முழு முதற் படைகள் ஏந்தி, இராக்கதர் முனைந்த போது,

தொழுது தம் படைகள் முன் இட்டு, ஓடுவார் சுரர்கள் என்றால்,

 

விழுமிது, குரங்கு வந்து வெறுங் கையால் கொள்ளும் வென்றி!

 

Nikumban continues his inspirational bombast: “When Rakshasas, fully armed, get into war, even the celestials would drop their weapons, pray and flee. That being the case, this is great! That monkeys, unarmed and with bare hands, would overwhelm us!”

 

 வெறுங் கை - bare hand, implying that those hands are not battle-strong, could not hold a weapon and were meant only for holding on to branches of trees, for leaping and for plucking leaves and fruits.

 

'ஈது இவண் நிகழ்ச்சி' என்னா, எரி விழித்து, இடியின் நக்கு,

பூதலத்து அடித்த கையன், நிகும்பன் என்று ஒருவன் பொங்க,

'வேதனைக் காமம் அந்தோ வேரொடும் கெடுத்தது' என்னா,

மாதுலத் தலைவன் பின்னும் அன்பின் ஓர் மாற்றம் சொன்னான்:

 

Deploring the proceedings for the apparent mood of anguish and impotence, Nikumban completes his act, staring with rage, slapping the floor and laughing thunderously. Then, Maali, a paternal uncle of Ravana began - “Was it not (your) regrettable infatuation that had brought this peril?”

 

Maali ridicules the bombast of Nikumban - that these monkeys were bare-handed:

 

புக்கு எரி மடுத்து, இவ் ஊரைப் பொடி செய்து போயினாற்குச்

சக்கரம் உண்டோ, கையில்? தசமுகன் தலைகள் ஆன

இக் கிரி பத்தின் மௌலி இன மணி இடந்து கொண்ட

சுக்கிரீவற்கும் உண்டோ, சூலமும் வேலும் வாளும்?

 

“The one who, entering Lanka, setting it on fire and smashing it to pieces, as it were, did he hold a ‘sudarsana’ chakra in his hand? Does Sugreeva. who plucked the crown jewels from those ten lofty and proud heads, hold a triad, spear and sword?”

 

தொடைக் கலத்து இராமன் வாளி தோன்றுதல் முன்னம், தோன்றா

இடைக்கு அலமருதல் செய்யும் முலையினாள்தன்னை ஈந்து,

படைக்கலம் உடைய நாம், அப் படை இலாப் படையை, ஈண்ட

அடைக்கலம் புகுவது அல்லால், இனிப் புகும் அரணும் உண்டோ?'

 

“Is there any other protection for us, the fully armed ones, other than returning Sita before those darts leave the chord of Rama’s bow - and take refuge in him?”

 

Kamban revels in his favourite theme of ‘saranagati’, here. Also the allegory - that the side that holds no weapon other than Dharma is destined to vanquish the other, armed to the hilt but steeped in adharma.

 

என்புழி மாலிதன்னை எரி எழ நோக்கி, 'என்பால்

வன் பழி தருதி போலாம்; வரன்முறை அறியா வார்த்தை,

அன்பு அழி சிந்தைதன்னால், அடாதன அறையல்' என்றான்,

பின் பழி எய்த நின்றான்; அவன் பின்னைப் பேச்சு விட்டான்.

 

As Maali proffered that displeasing counsel, Ravana, upset, would reprimand him: “It seems to be your purpose to invoke for me the worst curse. Even with your unkind heart towards me, you shall not utter such deplorable words.” Maali shut his mouth.

 

இடிப்பாரை இல்லாத ஏமரா மன்னன் -

கெடுப்பார் இலானும் கெடும்.

 

The King who possesses not (in his Council) ministers who could rebuke him (and tell him the truth sternly), shall perish even when he has no foes.

 

செவிகைப்பச் சொற்பொறுக்கும் பண்புடை வேந்தன்

கவிகைக்கீழ்த் தங்கும் உலகு.

 

Behold the king who is endowed with the virtue of bearing with words that are bitter to his ears: his subjects would never leave the protection of his royal parasole.

 

… Thirukkural.

 

(In the Aadhi Kaavya, immediately preceding his interface with the Council of Ministers, Ravana visits Sita, and uses some bluff and bluster aided with some Rakshasa trickery - that the vanara army was decimated, Rama was beheaded and Lakshmana and others had fled. He has an aide of his bring to Sita the head of Rama (an illusion) along with what appeared to be Rama’s Kothanda bow. Sita’s laments at the lifeless face of Rama - we would go through some of these poetically riveting verses in the next selection.) As this drama in Ashoka Vanam was going on, Ravana is called for the Council meeting with a sense of urgency. As he leaves, so do the illusory head of Rama and the bow.)

 

With the Council ending in a near disaster, Ravana takes up the to do things in his own hands:

 

காட்டிய காலகேயர் கொழு நிணக் கற்றை காலத்

தீட்டிய படைக் கை வீரச் சேனையின் தலைவ! தெள்ளி

ஈட்டிய அரக்கர் தானை இருநூறு வெள்ளம் கொண்டு,

கீட்டிசை வாயில் நிற்றி, நின் பெருங் கிளையினோடும்.

 

Addressing Brahastha, the fearsome commander: “Oh! The commander of that victorious army that vanquished the infamous and fearsome Kalakeyas! Take with you two hundred VELLAM strong army and accompanied by your sub-commanders, stand guard to the eastern gate. “ The eastern gate was being besieged by Neelan.

 

The Kalakeya parable: The Kalakeyas were Asuras led by Vritta. After Vritta was slain by Indra with his Vajrayudha, the Kalakeyas fled into the sea. They lived below the waters of the seas during the day and emerged in the night and caused misery and mayhem to sadhus and Brahmanas. When Devas represented to Sri Maha Vishnu, He told them: ‘so long as they have the protection of the sea waters, it is difficult to destroy them. Pray to Sage Agasthya and plead with him to empty the seas. Then these forces could be destroyed.’ The Devas complied and Sage Agasthya drank all the seas in his ‘achamanam’ and the Kalakeyas were then destroyed.

 

Here, though, Ravana alludes to an episode that had the Kalakeyas defeated by his commander and a maternal uncle - the brother of Ravana’s mother Kaikasi, Brahastha. 

 

 

 காலன்தன் களிப்புத் தீர்த்த மகோதர! காலையே போய்,

மால் ஒன்றும் மனத்து வீரன் மாபெரும்பக்கனோடும்

கூலம் கொள் குரங்கை எல்லாம் கொல்லுதி--வெள்ளம் ஆன

நால்-ஐம்பதோடும் சென்று, நமன் திசை வாயில் நண்ணி.

 

Ravana then assigns the Southern gate to Mahodhara: “Oh! Mahodhara, the one who doused the arrogant pleasure of the God of Death (by overwhelming him)! Go early in the morning accompanied by the war-addict Bhakkan, and with two hundred VELLAM strong army: go to the southern gate (the direction where the God of Death resides) and decimate all the tailed vanaras.”

 

Mahodhara would face Angada besieging the southern entrance.

 

'ஏற்றம் என், சொல்லின் என்பால்? இந்திரன்பகைஞ!--அந் நாள்

காற்றினுக்கு அரசன் மைந்தன் கடுமை நீ கண்டது  அன்றோ?

நூற்று-இரண்டு ஆய வெள்ள நுன் பெரும் படைஞர்  சுற்ற,

மேல் திசை வாயில் சேர்தி, விடிவதன் முன்னம்-- வீர!

 

“Oh! The adversary of Indra!  What is the point in my extolling your prowess? You had been witness to the ferocity of Hanuman, son of Vaayu. Take an army of two hundred VELLAM strong with you and reach the Western gate well before dawn.” 

 

Hanuman’s savoir faire is a known for the Rakshasas and Ravana, fully cognisant of the possible severity of the threat from him, he assigns his best resource, Indrajit, to confront him.

 

.'இந் நெடுங் காலம் எல்லாம் இமையவர்க்கு இறுதி கண்டாய்;

புன் நெடுங் குரங்கின் சேரல் புல்லிது; புகழும் அன்றால்;

அந் நெடு மூலத்தானைஅதனொடும், அமைச்சரோடும்,

தொல் நெடு நகரி காக்க--விருபாக்க!' என்னச் சொன்னான்.

 

Virupaakshan is assigned the internal defence and security of Lanka. “Oh! Virupaksha! All this time you had battled with the celestials and had seen their end. Today, however, you might find it infra dig to take on the pathetic vanaras, however numerous they might be. It would not add to your glitz of fame as a warrior. (Therefore), along with the Moola Bhalam forces and the ministers, protect this ancient and famed city. 

 

Ravana chooses for himself, as the King, as the commander-in-chief and as a responsible leader,  the most daunting, the gravest of the military assignments - taking the northern entrance where he would counter Rama himself along with Lakshmana and Sugreeva  - a paramount component of Rama’s army.

 

'கட கரி புரவி ஆள் தேர், கமலத்தோன் உலகுக்கு இப்பால்

புடை உள பொருது, கொண்டு, போர் பெறாப் பொங்குகின்ற

இடை இடை மிடைந்த சேனை இருநூறு வெள்ளம் கொண்டு,

வட திசை வாயில் காப்பேன் யான்' என வகுத்து விட்டான்.

 

“Along with a two hundred VELLAM strong forces made up of angry, rutting elephants, cavalry, foot-soldiers and chariots, forces that have been fighting all through the worlds except the Brahma Loka and yet roused for more fight, I shall secure the northern entrance.” 

 

thus did Ravana complete the strategic military assignments for the defence of Lanka.

 

Night descends on Lanka:

 

கலங்கிய கங்குல் ஆகி நீங்கிய கற்பம்-காணும்

நலம் கிளர் தேவர்க்கேயோ, நான்மறை முனிவர்க்கேயோ,

பொலம் கெழு சீதைக்கேயோ, பொரு வலி இராமற்கேயோ,

இலங்கையர் வேந்தற்கேயோ,--எல்லார்க்கும் செய்தது இன்பம்.

 

 The descending darkness, metaphorically linked to mental churn, however,  infused expectant joy and relief to several entities for different reasons: for the celestials, as the Rama-Ravana war was at hand and relief for them from the tyranny of Rakshasas was proximate; for the vedhas-nourishing sages that their ascetics would not be disrupted or destroyed by the Rakshasas once this war saw its dharmic end; for Sita, that her incarceration shall end and she would regain her Rama; for the valourous Rama, that his Dandakaranya vow to root out Rakshsas as a tribe and provide solace to the sadhus and sages would be accomplished; for Ravana, fostering his (illicit, incongruous and illogical) dream that he would defeat Rama and his forces and retain Sita.

 

The dawn:

 

 

அளித் தகவு இல்லா ஆற்றல் அமைந்தவன் கொடுமை அஞ்சி,

வெளிப்படல் அரிது என்று உன்னி, வேதனை உழக்கும் வேலை,

களித்தவற் களிப்பு நீக்கி, காப்பவர்தம்மைக் கண்ணுற்று,

ஒளித்தவர் வெளிப்பட்டென்ன,--கதிரவன் உதயம் செய்தான்.

 

 The Sun rose, seemingly emboldened by the arrival of deliverance from the repression of Ravana,  in the form of Rama - like smaller rulers, fleeing a mighty but heartless tyrant,  emerging from their abdication as the tyrant is replaced by an even mightier but compassionate Reign. (An unusual, very interesting metaphor).

 

The vanara contingents take positions at their respective assignements, at dawn:

 

உளைப்புறும் ஓத வேலை ஓங்கு அலை ஒடுங்கத் தூர்ப்ப,

அளப்ப அருந் தூளிச் சுண்ணம் ஆசைகள அலைக்க, பூசல்

இளைப்ப அருந் தலைவர், முன்னம் ஏவலின்,எயிலை முற்றும்

வளைத்தனர், விடிய, தத்தம் வாயில்கள்தோறும் வந்து.

 

As dawn arrived, the vanara commanders sped to their respective assigned entrances to Lanka. The clamour of this movement, mobilisation, caused the muffling of the roar of the seas. The clouds of dust filled the seas. The whole city of Lanka was thus encircled by the vanara forces.

 

Rama rises - for the war:

தந்திரம் இலங்கை மூதூர் மதிலினைத் தழுவித் தாவி,

அந்தரக் குல மீன் சிந்த, அண்டமும் கிழிய ஆர்ப்ப,

செந் தனிச் சுடரோன் சேயும் தம்பியும் முன்பு செல்ல,

இந்திரன் தொழுது வாழ்த்த, இராமனும் எழுந்து சென்றான்.

 

As the humongous vanara army closed in on the fortified high ramparts of Lanka, with the tumult causing stars to fall from the sky and as if the universe would split, with Sugreeva, the son of Sun God and Lakshmana leAadhing the way, Rama rose and strode (towards the war front), with Indra praying, applauding and blessing him.

 

நூற் கடல் புலவராலும் நுனிப்ப அரும் வலத்தது ஆய

வேற் கடல்-தானை ஆன விரி கடல் விழுங்கிற்றேனும்,

கார்க் கடல் புறத்தது ஆக, கவிக் கடல் வளைந்த காட்சி,

பாற்கடல் அழுவத்து உள்ளது ஒத்தது, அப் பதகன் மூதூர்.

 

The poet comes up with another of his inimitable metaphors:

 

Though the seemingly limitless expanse of the Rakshasa forces out-measured the dark ocean, encircling even  this great expanse with a contrasting hue was the vanara army. It looked as if Lanka, under the reign of the wicked tyrant Ravana, (and with that huge Rakshasa army fully mobilised) was  completely engulfed by Thirupparkadal.

 

Kamban invokes Thirupparkadal in this allegory to assert the portent in this epic confrontation.

 

அலகு இலா அரக்கன் சேனை அகப்பட, அரியின் தானை,

வலைகொலாம் என்ன, சுற்றி வளைத்ததற்கு உவமை கூறின்,

கலை குலாம் பரவை ஏழும் கால் கிளர்ந்து எழுந்த காலத்து

உலகு எலாம் ஒருங்கு கூடி, ஒதுங்கினவேயும் ஒக்கும்.

 

With the immeasurable Rakshasa army encircled with the vanara forces like a dragnet around it, it resembled the collective mass of land in all the worlds gathering together as a bulwark against the rising waters of all the seas, during the deluge.