Episode 01 - Chapter 15 - Canto on First Day of War.

Chapter 15 – Canto on First Day of War - முதற் போர் புரிப் படலம் 

 

THE WAR BEGINS! FIRST DAY OF THE HISTORICALLY EVERGREEN AND ETHICALLY INSTRUCTIVE RAMA-RAVANA YUDDHAM HAS BEGUN!! FASTEN YOU SEAT BELTS!!!

 

Rama makes the first bugle call -

 

"பூசலே; பிறிது இல்லை" என, புறத்து

ஆசைதோறும் முரசம் அறைந்து, என

பாசறைப் படையின்னிடம் பற்றிய

வாசல்தோறும் முறையின் வகுத்திரால்.

 

‘Go out and broadcast through drum beats:  “The war has arrived; it is now inevitable”. And call upon all the forces in the barracks to join the formation and take position at their respective assigned points.’

 

Rama issues another critical, strategically brilliant command: Strategic Command No.1

மற்றும் நின்ற மலையும் மரங்களும்

பற்றி,--வீரர்!--பரவையின் மும் முறை,

கற்ற கைகளினால், கடி மா நகர்

சுற்றும் நின்ற அகழியைத் தூர்த்திரால்.

 

‘Fill up all the moats around the city - take hold of all the hills (rocks),and trees that abound, oh! Warriors! Bring in thrice the amount of materials that you had brought for the Sethu - with hands that are well trained now (with the Sethu-building experience).’

 

Strategic Command No.2: Barricade all the Rakshasas’ approaches; take command of the towers of the ramparts.

 

இடுமின் பன்மரம் எங்கும் இயக்கு அறத்

தடுமின்; "போர்க்கு வருக!" எனச் சாற்றுமின்;

கடுமின், இப்பொழுதே கதிர் மீச்செலாக்

கொடி மதில் குடுமித்தலைக்கொள்க!' என்றான்.

 

 “Throw tree trunks everywhere barricAadhing the Rakshasas. Call them out ‘Come out and fight!’. Speedily proceed to climb and occupy, command the towering ramparts  - ramparts so tall and dense that even the sun would not penetrate.”

கடுமின் = speedily. குடுமி - top, peak.

 

The vanaras respond to Rama’s commands, and how!

 

தடங் கொள் குன்றும் மரங்களும் தாங்கியே,

மடங்கல் அன்ன அவ் வானர மாப் படை,

இடங்கர் மா இரிய, புனல் ஏறிட,

தொடங்கி, வேலை அகழியைத் தூர்த்ததால்.

 

 Pulling out and fetching large hills and trees, the vanaras, resembling aroused lions, filled the sea-like expansive moats  - with the waters overflowing, with the in living creatures like crocodiles, disturbed,  fleeing this melee, -  levelled out the moats.

 

ஏய வெள்ளம் எழுபதும், எண் கடல்

ஆய வெள்ளத்து அகழியைத் தூர்த்தலும்,

தூய வெள்ளம் துணை செய்வது ஆம் என

வாயிலூடு புக்கு, ஊரை வளைந்ததே.

 

All of the Seventy Vellam strong vanara army, after filling out the sea-like moats (that barricaded them from the city), and marching like a sanctified flood helping Rama’s cause,  encircled the great city of Lanka.

 

விளையும் வென்றி இராவணன் மெய்ப் புகழ்

முளையினோடும் களைந்து முடிப்பபோல்,

தளை அவிழ்ந்த கொழுந் தடந் தாமரை

வளையம், வன் கையில், வாங்கின--வானரம்.

 

As if symbolising the oncoming victory of the vanara army that would root out and end Ravana’s opulence and reputation, the vanaras plucked out, looking for the edible roots, the proliferate lotus plants - along with the blooms.

 

 இகழும் தன்மையன் ஆய இராவணன்

புகழும் மேன்மையும் போயினவாம் என,

நிகழும் கள் நெடு நீலம் உகுத்தலால்,

அகழிதானும் அழுவது போன்றதே.

 

The moats, filled with blue lilies that dripped drops of honey, seemed to be shedding tears grieving the total rubbishing of  the reputation and splendour of  Ravana,  the one who is of detestable character anyway.

 

இழுகு மாக் கல் இடும்தொறு இடும்தொறும்,

சுழிகள்தோறும் சுரித்து இடை தோன்று தேன்

ஒழுகு தாமரை ஒத்தன, ஓங்கு நீர்

முழுகி மீது எழு மாதர் முகத்தையே.*

 

 Another captivating Kamban allegory:

 

As the vanaras threw huge boulders into the moat (for filling it), the lotus blooms that dipped into the wake and rose again, resembled the lovely faces of women who, bathing, dipped their heads in water and rose from it with their lotus-like, flower-like faces.

 

தூர்த்த வானரம், கள்ளி பறித்து இடை,

சீர்த்த பேர் அணைதன்னையும் சிந்தின;

வார்த்தது அன்ன மதிலின் வரம்புகொண்டு

ஆர்த்த, ஆர்கலி காரொடும் அஞ்சவே.

 

 The Vanaras, while filling the moats with rocks and tree trunks, also destroyed the large bridges that spanned the moats. Like a huge rising cascade, they climbed the sky-high ramparts and roared,  the sea and the sky trembling alike.

 

இறுக்க வேண்டுவது இல்லை; எண் தீர் மணி

வெறுக்கை ஓங்கிய மேரு விழுக் கலால்

நிறுக்க, நேர்வரும் வீரர் நெருக்கலால்,

பொறுக்கலாது, மதிள் தரை புக்கதால்.

 

With their combined weight outweighing Mount Meru, as the vanaras all together climbed it,  the imperishable rampart crumbled under that weight - without any need to demolish it.

 

Mobilisation of the Rakshasa forces:

 

 

கோடு அலம்பின; கோதை அலம்பின;

ஆடல் அம் பரித் தாரும் அலம்பின;

மாடு அலம்பின, மா மணித் தேர்; மணி

பாடு அலம்பின, பாய் மத யானையே.

 

Conches blew. The rich and glittering ornaments worn by the warriors on their broad chests, they caused a clanging clamour. The bells adorning the cavalry, galloping to the drum beats and bugle sounds, they caused a captivating tintinnabulation too. The bells fitted to the sides and poles of chariots - they rang as well. Battle elephants in ‘musth’, excited by the battle sounds, their loud trumpeting filled the air.

 

The two armies clash, frontally:

 

அரக்கர் தொல் குலம் வேர்அற, அல்லவர்

வருக்கம் யாவையும் வாழ்வுற, வந்தது ஓர்

கருக் கொள் காலம் விதிகொடு காட்டிட,

தருக்கி உற்று, எதிர் தாக்கின-தானையே.

 

In order that the timeless Rakshasa tribe is rooted out, that the rest of the world thrived, here arrived a moment of reckoning that Destiny had ordained: the two armies - vanaras and the Rakshasas rising in pride and anger, frontally attacked each other.   

 

The Aadhi Kaavya describes this as a ‘dvandha yudhdha’ - one to one war:

 

एतस्मिन्न् अन्तरे तेषाम् अन्योन्यम् अभिधावताम् |

रक्षसाम् वानराणाम् च द्वन्द्व युद्धम् अवर्तत

 

etasminn antare teShaam anyonyam abhidhaavataam |

rakShasaam vaanaraaNaam ca dvandva yuddham avartata |

 

Extraordinary duels arose between those Rakhsasas and Vanaras, who ran up to each other and clashed inseparable from each other. Anyonyam = inseparable.

 

तत्र आसीत् सुमहद् युद्धम् तुमुलम् लोम हर्षणम् |

रक्षसाम् वानराणाम् च वीराणाम् जयम् इच्चताम्

 

tatra aasiit sumahad yuddham tumulam loma harShaNam |

rakShasaam vaanaraaNaam ca viiraaNaam jayam icchataam

 

A very great tumultuous battle, which caused hair to stand on end, continued  between valourous Rakshasas and vanaras, both eager to triumph.

 

Back to Kamban:

 

பல் கொடும், நெடும் பாதவம் பற்றியும்,

கல் கொடும், சென்றது-அக் கவியின் கடல்.

வில் கொடும், நெடு வேல்கொடும், வேறு உள

எல் கொடும் படையும் கொண்டது--இக் கடல்.

 

Equipped with sharp teeth, getting hold of huge trees and boulders, swarmed the sea of vanaras. Equipped with bows and arrows, long and sharp spears and a lot of other gleaming sharp weaponry, swarmed the sea of Rakshasas.

 

அம்பு கற்களை அள்ளின; அம்பு எலாம்

கொம்புடைப் பணை கூறு உற நூறின;

வம்புடைத் தட மா மரம் மாண்டன,

செம் புகர்ச் சுடர் வேல்-கணம் செல்லவே.

 

 The sharp darts from the bows of the Rakshasas broke the rocks thrown by the vanaras into smithereens. The darts were, on the other hand, smashed into bits by the tree trunks with branches heaved by the vanaras. The huge trees, still holding their fragrance, were destroyed by the countless, blood-stained, spears hurled by the Rakshasa forces.

 

Kamban presents the gory details of what happens to the battling warriors:

 

மாக் கை வானர வீரர் மலைந்த கல்

தாக்கி, வஞ்சர் தலைகள் தகர்த்தலால்,

நாக்கினூடும், செவியினும், நாகம் வாழ்

மூக்கினூடும், சொரிந்தன, மூளையே.

 

The huge boulders heaved by the mighty shouldered vanaras smashed the heads of the evil Rakshasa warriors and as the heads got smashed, their brain, scrambled, dripped through their mouths, ears and the cavernous noses - noses that  resembled reptile holes.

 

அற்கள் ஓடும் நிறத்த அரக்கர்தம்

விற்கள் ஓடு சரம் பட, வெம் புணீர்

பற்களோடும் சொரிதர, பற்றிய

கற்களோடும் உருண்ட, கவிகளே.

 

As the Rakshasas, with a complexion that would make pitch darkness to flee in shame, rained their darts from their mighty bows, with blood spilling, from the deep wounds caused by this onslaught, with their teeth crushed and falling, the vanaras fell and rolled down, with the boulders still hand-held.

 

நின்று மேரு நெடு மதில் நெற்றியின்

வென்றி வானர வீரர் விசைத்த கல்

சென்று, தீயவர் ஆர் உயிர் சிந்தின,

குன்றின் வீழும் உருமின் குழுவினே.

 

The huge rocks heaved by the valourous vanaras, astride the high bastion walls issuing forth like so many thunders falling on hills, spilled countless lives of the evil Rakshasas.

 

எதிர்த்த வானரம் மாக் கையொடு இற்றன;

மதில் புறங் கண்டு, மண்ணில் மறைந்தன;-

கதிர்க் கொடுங் கண் அரக்கர் கரங்களால்

விதிர்த்து எறிந்த விளங்கு இலை வேலினே.

 

The gleaming leaf-like spears heaved by the powerful arms of the angry Rakshasas, severed the mighty arms of vanaras, still holding the large trees, and they toppled over the rampart and sunk deep into the swampy mud.

 

The riverine  yield from the battle flowing into the sea:

 

செப்பின் செம் புனல் தோய்ந்த செம் பொன் மதில்,

துப்பின் செய்தது, போன்றது, சூழ் வரை;

குப்புற்று ஈர் பிணக் குன்று சுமந்துகொண்டு

உப்பின் சென்றது, உதிரத்து ஒழுக்கமே.

 

The ramparts gained a copper-tint and resembled a surrounding mountain wrought of red coral. The riverine blood flow, with heaps of headless trunks and severed limbs floating, meandered down to the salty sea.

 

வந்து இரைத்த பறவை மயங்கின,

அந்தரத்தில் நெருங்கலின், அங்கு ஒரு

பந்தர் பெற்றது போன்றது--பற்றுதல்

இந்திரற்கும் அரிய இலங்கையே.

 

Countless scavenging birds enveloping the skyline, with their expectant crowing and clamour, covered the battlefield like a canopy and shrouded the whole city of Lanka from the celestials who positioned themselves in the heavens to witness the war.

 

தங்கு வெங் கனல் ஒத்துத் தயங்கிய

பொங்கு வெங் குருதிப் புனற் செக்கர்முன்,

கங்குல் அன்ன கவந்தமும் கையெடுத்து,

அங்கும் இங்கும் நின்று, ஆடினவாம்அரோ.

 

Amidst huge puddles of blood and raw flesh, resembling deep-red embers and the crimson sunset, the dark headless trunks flailed their mangled arms hither and thither - presenting a grotesque play - Alas!.

 

VANARAS RETREAT AND RAKSHASAS ADVANCE:

 

The vanaras, enervated, give up their vantage point on the ramparts and descend.

 

பொழிந்த சோரிப் புதுப் புனல் பொங்கி மீ

வழிந்த மா மதில் கைவிட்டு, வானரம்,

ஒழிந்த, மேருவின் உம்பர்விட்டு இம்பரின்

இழிந்த மாக் கடல் என்ன, இழிந்ததே.

 

The vanara forces, overwhelmed and enervated in the battle, gave up their vantage position atop the blood-stained ramparts, descended to the other side - like a sea cascAadhing down from Mount Meru.

 

பதனமும், மதிலும், படை நாஞ்சிலும்,

கதன வாயிலும், கட்டும் அட்டாலையும்,

முதல யாவையும் புக்குற்று முற்றின-

விதன வெங் கண் இராக்கதர் வெள்ளமே.

 

The flooding Rakshasa forces swarm and filled every nook - over the rampart platforms, every vantage nook, the dreadful tower entrances, the several mantapas constructed over the ramparts - everywhere.

 

பதணம் = structured platforms on the ramparts.

நாஞ்சில் = nooks on the ramparts with holes for darts to be aimed from.

அட்டாலை = mantaps constructed atop the ramparts.

 

பாய்ந்த சோரிப் பரவையில் பற்பல

நீந்தி ஏகும், நெருக்கிடைச் செல்வன;

சாய்ந்து சாய்ந்து, சரம் படத் தள்ளலுற்று

ஓய்ந்து வீழ்ந்த; சில சில ஓடின.

 

 Unable to stand up to the advance of the Rakshasa forces, the vanaras tried to flee, some trying to blunder through the flowing blood, some, hit by darts, limping and collapsing and some managing to run away.

 

பாய்ந்த சோரிப் பரவை = Blood flowing like a flooding river.

 

தழிய வானர மாக் கடல் சாய்தலும்,

பொழியும் வெம் படைப் போர்க் கடல் ஆர்த்தவால்-

ஒழியும் காலத்து உலகு ஒரு மூன்றும் ஒத்து

அழியும் மாக் கடல் ஆர்ப்பு எடுத்தென்னவே.

 

The vanara army, hurt grievously by the sharp and devastating weaponry thrown at them by the Rakshasas,  set back in battle, toppled out of the rampart like a cascAadhing sea. And the Rakshasa warriors roared in vanquishing pride - a roar that resembled the roar of the confluence of seas surging to deluge the three worlds at the end of time.

 

Coinciding with this initial triumph of the Rakshasas, the great, peerless army of Ravana mobilises and marches on to the battle field - how?

 

 

"ஆய காலை, அனைத்து உலகும் தரும்

நாயகன் முகம் நாலும் நடந்தென,

மேய சேனை விரி கடல், விண் குலாம்

வாயிலூடு புறப்பட்டு வந்ததே.

 

Then (when the vanaras retreated and the Rakshasa army roared in triumph), the army of Rakshasas under Ravana’s command, mobilised and marched through the four grand gates of Lanka - as if they were issuing forth from the four mouths of Brahma himself. (The allegory is to denote that these forces are not mean, average or just pitifully human; they were not handmade by Brahma. They issued forth from his mouth - incomparable ones.)

 

Regretful to pause with the vanara forces in momentary retreat. This is a long war. Even this first day has a fair way to go and we would see a great anti-climax as the day ends,  for sure.

 

We would be witness to these pulls and pushes, ebbs and flows, retreats and triumphs, throughout.

 

At this point, it is worthwhile to compare how Sage Valmiki presents the war and how Kamban goes about it.

 

For a start, the Aadhi Kaavya brings out all the commanding warriors on both sides on stage - right into the battlefield, engaged in deathly combat - right on day one. Indrajit takes on Angada. Sampati takes on Prajangha. Hanuman takes on Jambumali. Vibheeshana takes on Satrughna. Neela takes on Nikhumba. Sugreeva takes on Praghasa and Lakshmana takes on Virupaksha. Rama is confronted by a fearsome foursome: Agnikhetu, Rashmikhetu, Mitragnu and Yagnakopa. Vajramushti confronts Mainda and Ashaniprabha with Dvivida. Nala takes on Pratapana. Sushena takes on Vidyumali. Only Ravana and Kumbakarna are missing in this action.

 

Kamban presents the first day’s war quite differently - a bit like the Mahabharata war. We shall see how as we get further down. And, very dissimilar to the Aadhi Kaavya, in Kamban’s rendering, the Dasagriva does come out to fight on the first day.  has a very forgettable, humiliating first day on the battle-field. Kamban’s presentation is also accommodating, quite visibly extensively, the Thamizh modes of war, its codes and ethics, including the practice of warriors wearing identifying garlands or head gear made of specific flowers or leaves. We have dwelt on this convention in the earlier selections.

 

Ravana’s mighty army marching to the warfront:

 

Battle elephants:

நெடிய காவதம் எட்டும் நிரம்பிய,

படிய வாயில் பருப்பதம் பாய்ந்தென,

கொடியொடும் கொடி சுற்றக் கொடுத்த தண்டு

ஒடிய ஊன்றின, மும் மத ஓங்கலே.

 

The battle-elephants, all of them grandly decorated and all of them  rutting copiously,  sped through the gates of Lanka, as if little hills were wAadhing through. 

 

Chariots:

சூழி யானை மதம் படு தொய்யலின்,

ஊழி நாள் நெடுங் கால் என ஓடுவ,

பாழி ஆள் வயிரப் படி பல் முறை

பூழி ஆக்கின, பொன் நெடுந் தேர்களே.

 

 Ploughing through the slush created by the dripping ‘musth’ from the elephants, glittering and grandly decorated chariots, all made of gold, hurtled through, raising clouds of dust.

 

 Cavalry:

பிடித்த வானரம் பேர் எழில் தோள்களால்

இடித்த மா மதில் ஆடை இலங்கையாள்,

மடுத்த மாக் கடல் வாவும் திரை எலாம்

குடித்துக் கால்வன போன்ற, குதிரையே.

 

 An interesting metaphor from Kamban:

 

The cavalry galloping through the gates of Lanka resembled the regurgitated waves of  reverse flooding of sea waters that had inundated the city with the vanaras demolishing all the ramparts.

 

 

கேள் இல் ஞாலம், கிளத்திய தொல் முறை

நாளும் நாளும் நடந்தன நள் இரா,

நீளம் எய்தி, ஒரு சிறை நின்றன,

மீளும் மாலையும் போன்றனர்--வீரரே.

 

 Another interesting allegory:

The endless columns of the dark Rakshasa foot-soldiers filing through the gates of the city resembled the release, all of a sudden, of all the dark nights since time began, which stayed away from the perpetually glowing city of Lanka, till now afraid to emerge in Ravana’s reign.

 

The momentarily overwhelmed vanaras go to Sugreeva, their King.

 

நெருக்கி வந்து நிருதர் நெருங்கலால்,

குரக்குஇனப் பெருந் தானை குலைந்து போய்,

அருக்கன் மா மகன், ஆர் அமர் ஆசையால்

செருக்கி நின்றவன், நின்றுழிச் சென்றவால்.

 

 The retreating vanaras went to Sugreeva, who was tugging at the leashes to get into the serious end of the battle. The vanara setback story only aroused him further.

 

Sugreeva takes on the Rakshasa army in order to reverse the demoralisation of his army:

சாய்ந்த தானைத் தளர்வும், சலத்து எதிர்

பாய்ந்த தானைப் பெருமையும், பார்த்து, உறக்

காய்ந்த நெஞ்சன், கனல் சொரி கண்ணினன்,

ஏய்ந்தது அங்கு ஓர் மராமரம் ஏந்தினான்.

 

Enraged by the sight of the recoiling of his army - that rage fuelled further by his seeing the gloating of the Rakshasa army, with a stinging mind and fire-spitting eyes, picked up a huge tree lying around - root and branch. 

 

வாரணத்து எதிர், வாசியின் நேர், வயத்

தேர் முகத்தினில், சேவகர்மேல், செறுத்து,

ஓர் ஒருத்தர்க்கு ஒருவரின் உற்று, உயர்

தோரணத்து ஒருவன் எனத் தோன்றினான்.

 

Sugreeva plunged into the onrushing Rakshasa army - on into the columns of battle-elephants, chariots, cavalry and foot-soldiers, resembling Hanuman who countered the Rakshasa forces standing at the archway at Asoka Vanam. 

வாசி = horses.

 

களிறும், மாவும், நிருதரும், கால் அற,

ஒளிறு மா மணித் தேரும் உருட்டி, வெங்

குளிறு சோரி ஒழுக, கொதித்து, இடை

வெளிறு இலா மரமே கொண்டு, வீசினான்.

 

With simmering anger, Sugreeva devastated the Rakshasa army - breaking the legs of elephants, horses and men, with the gem-studded chariots smashed and with blood flowing all over - all with just a tree that was mightily grown and hard.

 

அன்ன காலை, அரிக் குல வீரரும்

மன்னன் முன் புக, வன்கண் அரக்கரும்

முன் உழந்த முழங்கு பெருஞ் செருத்

தன்னில் வந்து, தலைமயக்குற்றனர்.

 

Seeing Sugreeva wAadhing into the Rakshasa army and causing widespread devastation, the vanara forces joined him in the battle melee. And the Rakshasa forces took this assault on, battling furiously themselves.

 

கல் துரந்த களம் பட, வஞ்சகர்

இற்று உலந்து முடிந்தவர் எண் இலர்;

வில் துரந்தன வெங் கணையால் உடல்

அற்று உலந்த குரங்கும் அனந்தமே.

 

Countless were the Rakshasas that were killed by the rocks heaved into them by the vanaras. And countless were the vanaras who were done in by the raging darts rained by the Rakshasa archers on them.

 

கற்கள் தந்து, நிமிர்ந்து, கடுஞ் செரு

மற்கடங்கள் வலிந்து மலைந்திட,

தற்கு அடங்கி உலந்தவர்தம் உயிர்

தெற்கு அடங்க நிறைந்து செறிந்தவால்.

 

In the escalated battle, as the vanaras rained huge rocks, the Rakshasa lives that were lost crammed  the South - the domain of the God of Death.

மற்கடம் distortion of மர்க்கடம் in order to accommodate rhythmic order கற்கள் தந்து, தற்கு அடங்கி, தெற்கு அடங்க.

மர்க்கடம் = sanskrit word lifted by the poet - monkeys.

 

The grotesque, ghastly sight of the battle-field:

 

 பாடுகின்றன, பேய்க் கணம்; பல் விதத்து

ஆடுகின்ற, அறு குறை; ஆழ கடற்கு

ஓடுகின்ற, உதிரம்; புகுந்து, உடல்

நாடுகின்றனர், கற்புடை நங்கைமார்.

 

Ghosts were singing around. Headless torsos, yet with lingering life,  limped and lolled grotesquely. Blood was flowing. Virtuous women ran around the battlefield looking for their dead men.

 

காய்ந்த வானர வீரர் கரத்தினால்

தேய்ந்த ஆயுளர் ஆனவர் செம் புண்ணீர்

பாய்ந்த தானைப் படு களம் பாழ்படச்

சாய்ந்ததால், நிருதக் கடல்-தானையே.

 

Felled by the mighty arms of the angered vanaras were countless Rakshasa warriors, whose blood filled the battle-field. And with the rest of them fleeing,  the vast, sea-like Rakshasa army was overwhelmed.  புண்ணீர் = புண் + நீர் - blood

 

Trying to rally the demoralised and fleeing Rakshasa forces, a commander, Vajramutti, joined battle:

தங்கள் மாப் படை சாய்தலும், தீ எழ

வெங் கண் வாள் அரக்கன், விரை தேரினை,

கங்க சாலம் தொடரக் கடற் செலூஉம்

வங்கம் ஆம் என வந்து, எதிர் தாக்கினான்.

 

As the Rakshasa army was overwhelmed, Vajramutti, a Rakshasa commander, entered the battle, riding a chariot. He attacked the vanara forces like a battleship. (A ship gets into this allegory to fit in with the flood of blood around.) வங்கம் = ship.

 

வந்து தாக்கி, வடிக் கணை மா மழை

சிந்தி, வானரச் சேனை சிதைத்தலும்,

இந்திராதியரும் திகைத்து ஏங்கினார்;

நொந்து, சூரியன் கான்முளை நோக்கினான்.

 

As Vajramutti launched a grievous assault on the vanara forces, and scattered them, even the celestials led by Indra - watching overhead - were startled. Sugreeva, the son of Surya, watched (the assault on vanaras) with deep concern.

 

Sugreeva kills Vajramutti:

நோக்கி, வஞ்சன் நொறில் வய மாப் பரி

வீக்கு தேரினின் மீது எழப் பாய்ந்து, தோள்

தூக்கு தூணியும் வில்லும் தொலைத்து, அவன்

யாக்கையும் சிதைத்திட்டு, எழுந்து ஏகினான்.

 

Sugreeva pounced on the chariot (drawn by majestic horses) of Vajramutti, destroying the Rakshasa’s bow and quiver, did him to death and returned.

 நொறில் - distortion of நொடியில் - in a trice.

 

Sugreeva, as the commander-in-chief, took personal responsibility here in order to set an example and boost the morale of his forces.

 

Sugreeva got rid of Vajramutti -

மலை குலைந்தென, வச்சிரமுட்டி தன்

நிலை குலைந்து விழுதலின், நின்றுளார்

குலைகுலைந்து கொடி நகர் நோக்கினார்;

அலை கிளர்ந்தென, வானரம் ஆர்த்தவே.

 

As Vajramutti fell like a collapsing hill, the Rakshasa forces, seeing this loss of their valourous commander, in panic, fled towards Lanka and the vanaras roared in victorious delight.

 

மலை குலைந்தென குலைந்து விழுதலின் குலைகுலைந்து - Captivating alliteration and the scene dramatically presented before our eyes - As Vajramutti, resembling a hill, faltered and collapsed, his forces panicked in the pit of their stomachs. குலைகுலைந்து

 

The battle scene shifts to the Eastern Gate:

வீழி வெங் கண் இராக்கதர் வெம் படை,

ஊழி ஆழி கிளர்ந்தென ஓங்கின,

கீழை வாயிலில் கிட்டலும், முட்டினர்,

சூழும் வானர வீரர் துவன்றியே.

 

 A huge Rakshasa contingent poured through the eastern gate like the swelling sea during deluge; the vanara forces waiting there, took them on and launched an assault.

வீழி வெங் கண் இராக்கதர் = Rakshasas with reddish eyes, red like “வீழி” fruit.

வீழி - botanical name  cleome fruticosa, also known as விழுதி

 

We should recall that the eastern gate was under the command of Neelan.

 

சூலம், வாள், அயில், தோமரம், சக்கரம்,

வாலம், வாளி, மழையின் வழங்கியே,

ஆலம் அன்ன அரக்கர் அடர்த்தலும்,

காலும் வாலும் துமிந்த, கவிக் குலம்.

 

The Rakshasas, likened to the Aalahaala Poison,  rained their diverse weaponry on the vanaras, severing their legs and tails.

 

சூலம் = Trident, வாள் = Sword, அயில் = Sharp Spear, தோமரம் = Bludgeon or Mace, சக்கரம்  = disc. வாலம் = another type of Trident, வாளி = Dart/Arrow from a bow,

 

வென்றி வானர வீரர் விசைத்து எறி

குன்றும் மா மரமும், கொடுங் காலனின்

சென்று வீழ, நிருதர்கள் சிந்தினார்;

பொன்றி வீழ்ந்த, புரவியும் பூட்கையும்.

 

As (in response) the vanaras heaved (at the Rakshasa warriors) hill-like rocks and huge trees, these fell on the Rakshasas like death itself and they perished. With them perished a lot of cavalry and battle-elephants as well. 

பூட்கை = distortion of புழைக்கை meaning hand (trunk) with a hole - to denote elephants.

 

எரியின் மைந்தன், இரு நிலம் கீழுற,

விரிய நின்ற மராமரம் வேரொடும்

திரிய வாங்கி, நிருதர் வெஞ் சேனை போய்

நெரிய, ஊழி நெருப்பு என வீசினான்.

 

 Neelan, the son of God of Fire (Agni)  (the vanara commander at the Eastern Gate) then pulled out a deep-rooted humongous tree and heaved it on the Rakshasa army, the tree falling on them like a fireball, causing disaster.

 

(An uprooted green tree, used as a weapon,  becomes a fireball.)

 

Moving into this demoralising breach in the Rakshasa ranks, Kumbhanu, another Rakshasa commander gets into battle:

அரக்கர் சேனை அடு களம் பாழ்பட

வெருக்கொண்டு ஓடிட, வெம் படைக் காவலர்

நெருக்க, நேர்ந்து, கும்பானு நெடுஞ் சரம்

துருக்க, வானரச் சேனை துணிந்தவே.

 

Enraged by this setback to the Rakshasa forces, Kumbhanu, another fearsome commander of Rakshasas arrived amongst them and regrouping his forces, launched a rain of darts on the vanaras, killing many of them.

 

கண்டு நின்ற கரடியின் காவலன்,

எண் திசாமுகம் எண்ணும் இடும்பன், ஓர்

சண்டமாருதம் என்ன, தட வரை

கொண்டு சீறி, அவன் எதிர் குப்புறா,

 

 Watching this switch in the battle, Idumban, a bear commander  jumped into the fray like a whirlwind.

 

 

தொடுத்த வாளிகள் வீழும் முன், சூழ்ந்து எதிர்

எடுத்த குன்றை இடும்பன் எறிதலும்,

ஒடித்த வில்லும் இரதமும், ஒல்லெனப்

படுத்த, வாசியும் பதாகையும் பாழ்