Episode 01 - Chapter 16 - Canto on the slaying of Kumbhakarna.

Chapter 16 – Canto on the Slaying of Kumbakarna - கும்பகர்ண வதைப் படலம்

 

The poet presents a loudly expressive picture of the defeated Ravana returning to his citadel:

 

மாதிரம் எவையும் நோக்கான், வள நகர் நோக்கான், வந்த

காதலர் தம்மை நோக்கான், கடல் பெருஞ் சேனை நோக்கான்,

தாது அவிழ் கூந்தல் மாதர் தனித் தனி நோக்க, தான் அப்

பூதலம் என்னும் நங்கை தன்னையே நோக்கிப் புக்கான்.

 

He set his face against all the directions – directions that he had conquered; against his great city of Lanka that was filled with splendour, against all the women – wives and lovers – who had come to receive him; against the huge paraphernalia that had mobilized to welcome him; and with all the lovely maidens who used to adore him for his manliness, now looking at him with a curious, inquisitive stare, he slinked into Lanka, looking only at mother earth, with downcast heads. (Commentators would see an intent meaning in the words பூதலம் என்னும் நங்கை தன்னையே நோக்கி – Not that he was just crestfallen and looking down; he also was looking accusatively at Bhooma Devi, whose daughter Sita was, as the root cause of his present deplorable condition.

 

மந்திரச் சுற்றத்தாரும், வாணுதல் சுற்றத்தாரும்,

தந்திரச் சுற்றத்தாரும், தன் கிளைச் சுற்றத்தாரும்,

எந்திரப் பொறியின் நிற்ப, யாவரும் இன்றி, தான் ஓர்

சிந்துரக் களிறு கூடம் புக்கென, கோயில் சேர்ந்தான்.

 

The wise men of the Royal Council, the lovely wives, the mighty commanders and the close kin – all of them stood aghast – mechanically – he reached his own chambers all alone, like a he-elephant arriving into its shelter.

 

Ravana orders an instant mobilisation: (The poet imagines befitting names for the messengers for whom speed was of essence)

 

மனகதி, வாயுவேகன், மருத்தன், மாமேகன் என்று இவ்

வினை அறி தொழிலர் முன்னா, ஆயிரர் விரவினாரை,

'நினைவதன் முன்னம், நீர் போய் நெடுந் திசை எட்டும் நீந்தி,

கனை கழல் அரக்கர் தானை கொணருதிர், கடிதின்' என்றான்.

 

Ravana commanded numerous messengers who knew their tasks thoroughly well – led by four of them bearing very apt names: மனகதி, - one with the speed of mind;  வாயுவேகன் – one with the speed of wind;  மருத்தன் – one who resembled one of the celestials of wind, மாமேகன் – one who was like a fast-moving cloud: “Go speedily in all the eight directions and mobilise all the Rakshasa forces and bring them in.”

வினை அறி தொழிலர்  =  ones who were well-trained and knew their tasks very well.

 

(வினை அறி தொழிலர்  Thirukkural invests a whole chapter on the management issue of matching the right resource with the chosen task, a trait that was considered vital for rulers of yore:

 

இதனை இதனால் இவன்முடிக்கும் என்றாய்ந்

ததனை அவன்கண் விடல்

 

Determine first the skills/resourcefulness of the person chosen for a task and then leave that task for him to accomplish.)

 

Ravana retires – as the whole world is dumbstruck at his withdrawn attitude. And thoughts of Sita and the humiliation in the war torment him alternately.

 

பண் நிறை பவளச் செவ் வாய், பைந் தொடி, சீதை என்னும்

பெண் இறை கொண்ட நெஞ்சில் நாண் நிறை கொண்ட பின்னர்,

கண் இறை கோடல் செய்யான், கையறு கவலை சுற்ற,

உள் நிறை மானம் தன்னை உமிழ்ந்து, எரி உயிர்ப்பதானான்.

 

The overwhelming thoughts of the coral-lipped and sweet-tongued Sita giving place to the torment of the defeat on the battle field – one alternating with the other, unable to get to sleep, Ravana would sigh deeply with the inner fever expressed in his hard breathing.

 

Ravana’s torment was less about the scorn that the whole world would heap on him and more about the ridicule and scornful laughter of Sita about his predicament.

 

வான் நகும்; மண்ணும் எல்லாம் நகும்;-நெடு வயிரத் தோளான்-

நான் நகு பகைஞர் எல்லாம் நகுவர் என்று, அதற்கு நாணான்;

வேல் நகு நெடுங் கண், செவ் வாய், மெல் இயல், மிதிலை வந்த,

சானகி நகுவள்-என்றே நாணத்தால் சாம்புகின்றான்.

 

The celestials would laugh; the whole of earth would laugh; the lowly adversaries who he had laughed at would now laugh at him; but he was not embarrassed by any of those. He was tortured by the mortifying thought that Sita would laugh – at his predicament. (the poet caricatures the scene – As Ravana, bested by Rama in combat, was humbled and was standing in front of him utterly shamed and crestfallen, was visualizing in his mind that Sita would have had a hearty laugh at his humiliation at the hands of her Lord; and that thought, more than the more practical thought of the world at large laughing at him, tortured Ravana. A poetic underscoring of the hopeless prepossession of Ravana’s mind by thoughts of Sita, even in the middle of a very serious crisis of his state and his royal stature.)

 

Unable to sleep, and with the call of royal duty persuAadhing him, Ravana convenes the Council of his ministers – again in the thick of the night.

 

Malyavan, he elder in the Council, a maternal uncle of Ravana, enquires of Ravana:

 

இருந்தவன், இலங்கை வேந்தன் இயற்கையை எய்த நோக்கி,

பொருந்த வந்துற்ற போரில் தோற்றனன் போலும் என்னா,

'வருந்தினை, மனமும்; தோளும் வாடினை;-நாளும் வாடாப்

பெருந் தவம் உடைய ஐயா!-என், உற்ற பெற்றி?' என்றான்.

 

Malyavan, taking his seat and looking at the perturbed condition of Ravana, and concluding that this one had had a bad day on the battle field, would ask: “You seem to be in distress. Your mind and your shoulders seem to shrink, oh! The one with an ascetic strength that never wilts, what happened with you, really?”

 

Ravana would pour his heart out to Malyavan:

 

கவை உறு நெஞ்சன், காந்திக் கனல்கின்ற கண்ணன், பத்துச்

சிவையின் வாய் என்னச் செந் தீ உயிர்ப்பு உறத் திறந்த மூக்கன்,

நவை அறு பாகை அன்றி அமுதினை நக்கினாலும்

சுவை அறப் புலர்ந்த நாவான், இனையன சொல்லலுற்றான்:

 

With a mind that was in obvious pain and eyes that were blood-red and fiery, with his hot breath blowing out of his ten huge nostrils as if out of bellows, with tongues that would have found even the divine nectar – let alone syrupy candy – tasteless, would relate to Malyavan what happened with him.

 

'சங்கம் வந்து உற்ற கொற்றத் தாபதர்தம்மோடு எம்மோடு

அங்கம் வந்து உற்றது ஆக, அமரர் வந்து உற்றார் அன்றே;

கங்கம் வந்து உற்ற செய்ய களத்து, நம் குலத்துக்கு ஒவ்வாப்

பங்கம் வந்துற்றது அன்றி, பழியும் வந்துற்றது' அன்றே?

 

“In the great battle with the two ascetic humans (Rama and Lakshmana in ascetic attire) accompanied by the huge vanara army, which was keenly witnessed by all the celestials, and attended by a large flock of scavenging vultures, a great setback had occurred for our whole tribe; and an indelible blot as well. “

 

'முளை அமை திங்கள் சூடும் முக்கணான் முதல்வர் ஆக,

கிளை அமை புவனம் மூன்றும் வந்து உடன் கிடைத்தவேனும்,

வளை அமை வரி வில் வாளி மெய் உற வழங்கும் ஆயின்,

இளையவன் தனக்கும் ஆற்றாது, என் பெருஞ் சேனை-நம்ப!

 

“Oh! Elder! (நம்ப!) Even if the resources of all the three worlds led by Lord Siva would help us and fight on our side, raining darts on the adversaries, all that would not meet the singular valour of the younger of the two – Lakshmana.”

 

Ravana alludes to Rama’s attribute here – that he was anything but vengeful in combat:

 

'எறித்த போர் அரக்கர் ஆவி எண் இலா வெள்ளம் எஞ்சப்

பறித்த போது, என்னை அந்தப் பரிபவம் முதுகில் பற்றப்

பொறித்த போது, அன்னான் அந்தக் கூனி கூன் போக உண்டை

தெறித்த போது ஒத்தது அன்றி, சினம் உண்மை தெரிந்தது இல்லை.

 

“Even when he struck death to countless Rakshasa forces and made me bear on my back that unbearable weight of shame, it seemed that he was playful, like he was when he threw balls of clay at the hunch of Mandhara (Kooni) with the kind and good intent to straighten that hunch. “

 

 

'மலை உறப் பெரியர் ஆய வாள் எயிற்று அரக்கர் தானை

நிலையுறச் செறிந்த வெள்ளம் நூற்று-இரண்டு எனினும், நேரே

குலை உறக் குளித்த வாளி, குதிரையைக் களிற்றை ஆளைத்

தலை உறப் பட்டது அல்லால், உடல்களில் தங்கிற்று உண்டோ ?

 

Ravana admires the unique potent force of Rama’s darts. “These (Rama’s darts) destroyed (disembowelling) two hundred VELLAM strong Rakshasa forces – each Rakshasa the size of a huge hill – severed the heads of men, horses and elephants; but none rested in any of those destroyed.”

 

 

'போய பின், அவன் கை வாளி உலகு எலாம் புகுவது அல்லால்,

ஓயும் என்று உரைக்கலாமோ, ஊழி சென்றாலும்? ஊழித்

தீயையும் தீய்க்கும்; செல்லும் திசையையும் தீய்க்கும்; சொல்லும்,

வாயையும் தீய்க்கும்; முன்னின், மனத்தையும் தீய்க்கும் மன்னோ.

 

“Once delivered, his darts would drill through all the worlds, seeking out their targets, but would not rest, ever, even after the end of Time! They would incinerate even the all-destroying fire at the end of the worlds, would sear all the directions, would scorch the tongues that herald them and would burn even the minds that contemplate on them”

 

'மேருவைப் பிளக்கும் என்றால், விண் கடந்து ஏகும் என்றால்,

பாரினை உருவும் என்றால், கடல்களைப் பருகும் என்றால்,

ஆருமே அவற்றின் ஆற்றல்; ஆற்றுமேல், அனந்தகோடி,

மேருவும், விண்ணும், மண்ணும், கடல்களும் வேண்டும் அன்றே?

 

“To say that these would shatter Mount Meru, would reach beyond the skies, would pierce through this earth and would drink off all the seas, would be understating their destructive force. Should one grant them this strength, would one not need crores of Merus, crores of earths and crores of seas? (as there are so many of these darts?)”

 

'வரி சிலை நாணில் கோத்து வாங்குதல் விடுதல் ஒன்றும்

தெரிகிலர், அமரரேயும்; ஆர் அவன் செய்கை தேர்வார்?

"பொரு சினத்து அரக்கர் ஆவி போகிய போக" என்று

கருதவே, உலகம் எங்கும் சரங்களாய்க் காட்டும் அன்றே.

 

“Even the celestials, who do not blink, would not comprehend Rama locking a dart to the cord, pulling the cord and delivering it – it all was just a blur. If that was the lot of the celestials, who else could comprehend this action of his? As Rama made the sankalpa “let the lives of the angry Rakshasa fighters be taken”, the whole universe was filled with his darts. “

The poet equates Rama’s darts with flawless, marvellous and ever-living poetry:

 

'நல் இயல் கவிஞர் நாவில் பொருள் குறித்து அமர்ந்த நாமச்

சொல் என, செய்யுள் கொண்ட தொடை என, தொடையை நீக்கி

எல்லையில் சென்றும் தீரா இசை என, பழுது இலாத

பல் அலங்காரப் பண்பே காகுத்தன் பகழி மாதோ.

 

“Like the matchless words conveying a great poet’s inspiration issuing forth effortlessly from his tongue, like the riveting metres and rhymes of those verses and like the music that outlasts the joy of that poetry, Rama’s darts are indeed multi-faceted magnificence.”

 

Rama is denoted here (and in several other places) as காகுத்தன். This name is derived after one of his forbears in the Raghu lineage – ககுத்ஸ்த was one of the earliest in the long lineage of Raghu Vamsam – Vivasvan, Ikshvaku, Bharata, Vikukshi, Baan, Kakustha, Anena, Prthu…

 

'இந்திரன் குலிச வேலும், ஈசன் கை இலை மூன்று என்னும்

மந்திர அயிலும், மாயோன் வளை எஃகின் வரவும் கண்டேன்;

அந்தரம் நீளிது, அம்மா! தாபதன் அம்புக்கு ஆற்றா

நொந்தனென் யான் அலாதார் யார் அவை நோற்ககிற்பார்?

 

“I have taken on the Vajrayudha of Indra, the fearful Trident of Lord Siva and the all vanquishing Sudarsana Chakra of Thirumaal – without a sweat. The space (difference in potency) of all these divine weapons and Rama’s darts is very very vast, indeed. Having taken on those three mighty divine weapons with little pain, I was indeed truly tormented by the darts of this ascetically attired Rama. If that is my lot, who else could stand these shafts?”

'பேய் இருங் கணங்களோடு சுடு களத்து உறையும் பெற்றி

ஏயவன் தோள்கள் எட்டும், இந்திரன் இரண்டு தோளும்,

மா இரு ஞாலம் முற்றும் வயிற்றிடை வைத்த மாயன்

ஆயிரம் தோளும், அன்னான் விரல் ஒன்றின் ஆற்றல் ஆற்றா.

 

“The mighty eight arms of Lord Siva who lives amongst ghost ghanas in the cremation grounds, the mighty two arms of Indra and even the thousand arms of that Thirumaal who harboured all the worlds in his stomach in the deluge, all these would not equal the power of a single finger of this Rama.”

 

'சீர்த்த வீரியராய் உள்ளார், செங் கண் மால் எனினும், யான் அக்

கார்த்தவீரியனை நேர்வார் உளர் எனக் கருதல் ஆற்றேன்;

பார்த்த போது, அவனும், மற்று அத் தாபதன் தம்பி பாதத்து

ஆர்த்தது ஓர் துகளுக்கு ஒவ்வான்; ஆர் அவற்கு ஆற்றகிற்பார்?

 

“Though (it is widely regarded that) Thirumaal is the most valorous, I would regard that Thirumaal would match Karthaveeryarjuna. But that very Karthaveeryarjuna would not measure up to a speck of dust from the feet of Lakshmana, the younger brother of Rama. And, who can countenance the might of that Rama?”

 

'முப்புரம் ஒருங்கச் சுட்ட மூரி வெஞ் சிலையும், வீரன்

அற்புத வில்லுக்கு, ஐய! அம்பு எனக் கொளலும் ஆகர்

ஒப்பு வேறு உரைக்கல் ஆவது ஒரு பொருள் இல்லை; வேதம்

தப்பின போதும், அன்னான் தனு உமிழ் சரங்கள் தப்பா.

 

“The famously mighty bow of Lord Siva would be no match to the magnificent Kothanda bow of this Rama. There is no comparing index for this Kothandam at all. Darts from this bow shall never fail; even the vedhas might fail, possibly, sometimes.”

 

'உற்பத்தி அயனே ஒக்கும்; ஓடும்போது அரியே ஒக்கும்;

கற்பத்தின் அரனே ஒக்கும், பகைஞரைக் கலந்த காலை;

சிற்பத்தின் நம்மால் பேசச் சிறியவோ? என்னைத் தீராத்

தற்பத்தைத் துடைத்த என்றால்; பிறிது ஒரு சான்றும் உண்டோ ?

 

“As they (Rama’s darts) are produced, they resemble Brahma. When the speed, they are like Sri Hari (who keeps speeding around all this Universe incessantly) “VichakramE”. When they reach their targets, they are like that Samharamoorthi, Lord Siva himself. Small, human minds cannot comprehend and speak about these. If, as is evident, these destroyed my entire arrogant egotism, what other evidence one would need?”

 

'குடக்கதோ? குணக்கதேயோ? கோணத்தின் பாலதேயோ?

தடத்த பேர் உலகத்தேயோ? விசும்பதோ? எங்கும்தானோ?

வடக்கதோ? தெற்கதோ? என்று உணர்ந்திலன்;-மனிதன் வல்வில்-

இடத்ததோ? வலத்ததோ? என்று உணர்ந்திலேன், யானும் இன்னும்.

 

“I am yet clueless as to where Rama’s Kothanda was held: Was it west, was it east, was it a confluence of directions? Was it in this vast earth? Or was it held in the sky? Was it North, or was it South? I would not know. Nor would I realise if it was held by that human’s (Rama’s) left hand or his right hand – I am still fumbling to know.”

 

'ஏற்றம் ஒன்று இல்லை என்பது ஏழைமைப் பாலது அன்றே?

ஆற்றல் சால் கலுழனேதான் ஆற்றுமே, அமரின் ஆற்றல்!-

காற்றையே மேற்கொண்டானோ? கனலையே கடாவினானோ?

கூற்றையே ஊர்கின்றானோ?-குரங்கின்மேல் கொண்டு நின்றான்.

 

“He was astride a monkey when battling me. It would be sheer ignorance to call his carrier as pathetic (in comparison with the majestic and powerful charitots). That carrier was matching, in his battle skills, Garuda himself. One would wonder, if he (Rama) was riding (the god of) wind itself, or Agni – or was it Yama, the god of death?”

 

Now Ravana extols the handsomeness of Rama:

 

'போய் இனித் தெரிவது என்னே? பொறையினால் உலகம் போலும்

வேய் எனத் தகைய தோளி இராகவன் மேனி நோக்கி,

தீ எனக் கொடிய வீரச் சேவகச் செய்கை கண்டால்,

நாய் எனத் தகுதும் அன்றே, காமனும் நாமும் எல்லாம்.

 

“What is there for anyone to ascertain her mend? Sita, the slender shouldered one, with patience matching Mother Earth, having seen Rama’s handsomeness and his matchless valour that is so fearsome, why would she not regard even the God of Love, Manmatha, me or anyone, as the equivalent of a despicable dog.”

 

Ravana is almost there – the insight that Rama hoped he would get, if left to himself for one night: makes an extraordinary assertion that Sita would not care for even the God of Love, much less himself, after having seen Rama’s majestic handsomeness and his unsurpassable valour. And, he makes the crowning statement that it was his great fortune that he had earned Rama as his adversary – rather than the lowly (according to him) Trimurtis and Indra.

 

'வாசவன், மாயன், மற்றை மலருளோன், மழு வாள் அங்கை

ஈசன் என்று இனைய தன்மை இளிவரும் இவரால் அன்றி,

நாசம் வந்து உற்ற போதும், நல்லது ஓர் பகையைப் பெற்றேன்;-

பூசல் வண்டு உறையும் தாராய்!-இது இங்குப் புகுந்தது' என்றான்.

 

Oh! The fragrant garlanded one! (Addressing Malyavan); Instead of the lowly Indra, Thirumaal or the lotus-seated Bahma or the machete-wielding Siva, even at the advent of my distressful end, I gained the enmity of a much grander one (Rama’s). this is what happened.” Ravana greatly preferred to have gained the adversity of Rama to having (already had), in comparison, quite lowly enmity with Indra, Thirumaal, Brahma and Lord Siva.

 

Malyavan responds – rubs it in first:

 

'முன் உரைத்தேனை வாளா முனிந்தனை; முனியா உம்பி

இன் உரைப் பொருளும் கேளாய்; ஏது உண்டு எனினும், ஓராய்;

நின் உரைக்கு உரை வேறு உண்டோ ?-நெருப்பு உரைத்தாலும், நீண்ட

மின் உரைத்தாலும், ஒவ்வா விளங்கு ஒளி அலங்கல் வேலோய்!

 

“Oh! The spear-wielding, richly garlanded Lord! One whose brilliance shall  be ill-compared with a roaring fire or a blazing lightning! Earlier, when I brought to you the true might and merits of Rama, you were angry with me. And you did not lend your ears to your younger brother Vibheeshana, the one who had shunned anger as an attribute, the wise one and one who was respectfully fond of you, when he counselled you well. You did not invest your own thoughts on why this setback is accruing to you. Is there any word beyond your wish? “

 

'உளைவன எனினும், மெய்ம்மை உற்றவர், முற்றும் ஓர்ந்தார்,

விளைவன சொன்னபோதும், கொள்கிலை; விடுதி கண்டாய்;

கிளைதரு சுற்றம், வெற்றி, கேண்மை, நம் கல்வி, செல்வம்,

களைவு அருந் தானையோடும் கழிவது காண்டி' என்றான்.

 

“Even if such words could hurt, when those who were sincerely and truly caring for you, those who had the mental strength to think through all the consequences, you ignored those words. (What happened?) You now see your kin, your victorious reputation, your friends, your great learning and all your wealth slipping away from you, along with the destruction of your mighty and vast armed resources.”

 

Malyavan, piqued by Ravana belittling and humbling him on the earlier occasions when he tried to make him see reason, is now wholly negative with an intent – “Did I not tell you? See what you have got for yourself by ignoring what I had offered as advice – kind of very, very negative feedback to Ravana, which apparently undid much of the new insight dawning on the Dasagriva. That insight wholly evaporates and Ravana goes back to square one with a thud as it were,  with a different, rousing but yet wholly fanciful input from his commander, Mahodhara. What a pity!

 

What did Mahodhara do to add to Malyavan’s undoing of Ravana’s insight? Next.

 

(It has been a bit problematic to correlate this part of the narrative with the Aadhi Kaavya. Kamban has made a detour of the war that is so different from Sage Valmiki’s version – in the calendar of events, in the characters that take the field, the order of it, et al. For instance, while in Kamban’s rendering Ravana takes the field on the very first day, after the loss of Prahasta, in the Aadhi Kaavya, this happens after several critical events – the first day’s war that involved most of the front-line commanders on each side; Indrajit enters the fray rightaway on that day. The war extends over the night. Indrajit hiding himself in illusion and waging war comes next. Nagastra and the felling of Rama and Lakshmana comes next. Sita is brough to the field to view the fallen two heroes and she grieves. Trijata consoles her. Garuda appears and relieves the two. Ravana sends and loses Vajradamstra, Akampana and Brahasta in turn. Then Ravana comes on to the field.

 

As Ravana is defeated by Rama, (the Aadhi Kaavya also has the equivalent of இன்று போய் நாளை வா but sans the spiritual nuances that Kamban imputes here) he relates the event to his Council in a very different form and content than what Kamban produces – Ravana recalls his omitting humans from the protective boons he had gained; recalls the curse by Vedavati, the curse of Anaranya from the Ikshavaku dynasty, the curse of Nandikeswara, etc. No adoration of Rama nor his archery skills.

 

And then he sends for Kumbakarna.)

***

 

Mahodhara, the upstart commander, completely demolishes, without a trace, the dawn of a righteous insight in Ravana, that we were witness to when Ravana poured his heart out to Malyavan.

 

The devil quotes the scriptures!

 

'"நன்றி ஈது" என்று கொண்டால், நயத்தினை நய்ந்து, வேறு

வென்றியே ஆக, மற்றுத் தோற்று உயிர் விடுதல் ஆக,

ஒன்றிலே நிற்றல் போலாம், உத்தமர்க்கு உரியது; ஒல்கிப்

பின்றுமேல், அவனுக்கு அன்றோ, பழியொடு நரகம் பின்னை?

 

“Once you make a choice – a choice that you determine to be the right one – then you shall take victory or even defeat resulting in death; the righteous would stay with their decision with fortitude. Should one waver and pull out, then would he not earn a blot in this life and also hell in the next?”

 

Mahodhara now prods Ravana where the prod would impact most – plying his egotism by reminding him of his past valourous escapades:

 

'திரிபுரம் எரிய, ஆங்கு ஓர் தனிச் சரம் துரந்த செல்வன்,

ஒருவன் இப் புவனம் மூன்றும் ஓர் அடி ஒடுக்கிக் கொண்டோன்,

பொருது, உனக்கு உடைந்து போனார்; மானிடர் பொருத போர்க்கு

வெருவுதி போலும்; மன்ன! கயிலையை வெருவல் கண்டாய்!

 

“Oh! The one who rattled the mighty Kailasa! Lord Siva who incinerated the three worlds with a single dart of his and Thirumaal who covered all the worlds with just his one step – did they not flee from you in combat? Would you now back off in trepidation, taking on just pathetic humans?”

 

Now tries a philosophical shot:

 

'"வென்றவர் தோற்பர்; தோற்றோர் வெல்குவர்; எவர்க்கும் மேலாய்

நின்றவர் தாழ்வர்; தாழ்ந்தோர் உயர்குவர்; நெறியும் அஃதே"

என்றனர் அறிஞர் அன்றே! ஆற்றலுக்கு எல்லை உண்டோ?

புன் தவர் இருவர் போரைப் புகழ்தியோ?-புகழ்க்கு மேலோய்!

 

“It is the way of the world: those who are victorious one day, would be vanquished the next day; (similarly) those who are vanquished today would be victors the next. Those who ruled the world would be fallen and those fallen could rule the world as well. This is the prescription of life by the wise. Is there a limit to your might and capabilities? Would you descend to praise the battle skills of the humble ascetics? Oh! The one who rises beyond all (worldly, narrative) reputation!” Mahodhara ridicules Ravana புன் தவர் இருவர் போரைப் புகழ்தியோ?-He denigrates the Ayodhya princes as புன் தவர் இருவர் = the ascetically inclined two (implying that they could not at all be a battle threat for Ravana).

 

நறுந்தொகை (Narunthokai ), a sangam period work that postulates mostly material aspects of life at all level – royalty down to sex workers – in aphorisms (many of them one line), would acclaim the impermanence of glory or obscurity, thus:

 

குடைநிழ லிருந்து குஞ்சரம் ஊர்ந்தோர்

              நடைமெலிந் தோரூர் நண்ணினும் நண்ணுவர்.

(Those royals who rode the caparisoned elephant under the parasol, might seek sanctuary in another place, dragging themselves with their weary legs.)

 

சிறப்புஞ் செல்வமும் பெருமையு முடையோர்

              அறக்கூழ்ச் சாலை அடையினும் அடைவர்.

(Those who glowed with great affluence and reputation, who knows? May seek succor in a gruel (soup?) kitchen for the poor.)

 

(Some of the widely popular ones:

 

பெருமையும் சிறுமையுந் தான்தர வருமே.

 

சிறியோர் செய்த சிறுபிழையெல்லாம் பெரியோராயிற் பொறுப்பது கடனே.

 

கற்கை நன்றே கற்கை நன்றே பிச்சை புகினும் கற்கை நன்றே.)

 

Back to Kamban:

 

Why would the poet induct this philosophy right here? Superficially, Mahodhara brings it up in the context that a loss on one day during a major war shall not demoralize the defeated. But is it not, more substantially, flagging for Ravana, the impermanence of his own invincibility and command of all he surveyed? A riddle?

 

Now Mahodhara prises open what was hitherto implicit – the alternative for continuing the war:

 

'தேவியை விடுதிஆயின், திறல் அது தீரும் அன்றே;

ஆவியை விடுதல் அன்றி, அல்லது ஒன்று ஆவது உண்டோ?

தா அரும் பெருமை அம்மா நீ இனித் தாழ்த்தது என்னே? காவல! விடுதி, இன்று இக் கையறு கவலை; நொய்தின்.

 

“If you let go of Sita – and buy peace with Rama, would that not forfeit all your past glory and reputation? If instead, you fight on and have to meet death, would that not be sweeter? How come, you indulge in this self-deprecation, piling pity on your own immeasurable reputation and might? Please quit this worrying, right now.”

 

'இனி இறை தாழ்த்தி ஆயின், இலங்கையும் யாமும் எல்லாம்

கனியுடை மரங்கள் ஆக, கவிக் குலம் கடக்கும் காண்டி;

பனியுடை வேலைச் சில் நீர் பருகினன் பரிதி என்னத்

துனி உழந்து அயர்வது என்னே? துறத்தியால் துன்பம்' என்றான்.

 

“Should you hesitate even for a moment now, the vanaras would swarm all of Lanka and overwhelm all this proud tribe of ours like (plundering) fruit-bearing trees. Should you grieve for the sun quenching a bit of his thirst by drinking a mouthful from the limitless seas? Quite grieving.”

 

Two interesting allegories here: Lanka and its denizens would become fruit-bearing trees for the vanaras to plunder. The sun drinks off from the seas; but the seas are not diminished in any way by that small gulp. The bark-dressed, ascetically inclined Rama and Lakshmana might have chipped off a tiny piece off the humoungous Rakshasa forces, but could they overwhelm all of it at all?

 

Mahodhara now introduces Kumbakarna into the equation:

 

'முன், உனக்கு, இறைவர் ஆன மூவரும் தோற்றார்; தேவர்

பின், உனக்கு ஏவல் செய்ய, உலகு ஒரு மூன்றும் பெற்றாய்;

புல் நுனைப் பனி நீர் அன்ன மனிசரைப் பொருள் என்று உன்னி,

என், உனக்கு இளைய கும்பகருணனை இகழ்ந்தது?-எந்தாய்!

 

“The Trinity, the very gods for you yourself, were overwhelmed by you. The celestials were enslaved by you and do your errands. You gained command of all the three worlds. Now, you seem to be tormented by two humble humans, who are like a drop of dew perched on a blade of grass. ** How come, you did not reckon with your younger brother, Kumbakarna?”

 

Mahodhara, coming through as hot-headed and stupid, however, plays his hand very very cleverly here – realizing Ravana was not in a mental condition to join battle with Rama the next day as Rama incited him to, he (Mahodhara) thinks of introducing a mighty buffer – that may, who knows? Even win the battle for the Rakshasas – enter Kumbarkarna.

 

Another very interesting metaphor: The dew drop on a blade of grass has the shortest longevity one could imagine and would evaporate at the fust sight of the sun. The humans (Rama and Lakshmana) have such pathetic potency and longevity.

 

'ஆங்கு அவன் தன்னைக் கூவி, ஏவுதிஎன்னின், ஐய!

ஓங்கலே போல்வான் மேனி காணவே ஒளிப்பர் அன்றே;

தாங்குவர் செரு முன் என்னின், தாபதர் உயிரைத் தானே

வாங்கும்' என