Episode 01 - Chapter 17 - Canto on Illusory Janaka.
Chapter 17 – Canto on Illusory Janaka - மாயா ஜனகப் படலம்
(There is a curious, nay, an alluring background to this canto in Kamban’s rendering. First of all, the Aadhi Kaavya does not present this drama – of an illusory Janaka being produced before Sita designed to sap her will and accept Ravana. Instead, Valmiki narrates an even more ghastly episode, but a bit ahead in the story, just ahead of the War Council meeting convened by Ravana. This is presented in the narrative earlier.
“3. After receiving the report from Sardoolan and before convening his Supreme Council, Ravana visits Sita and shocks her with conjured images of Rama’s severed head and his Kothandam being laid in front of her.
Sita laments:
सकामा भव कैकेयि हतो अयम् कुल नन्दनः |
Kaikeyi! Feel fulfiller of your craving! This Rama, a source of universal joy, has been slain. The entire race has been destroyed by a woman of squabbling nature.
4. Thus expecting Sita to be in no doubt about her having lost Rama, Ravana tries to persuade her to give up her obstinacy and accept him. As this drama was going on, a royal messenger arrives and calls Ravana saying that his presence was immediately desired at the Council. As Ravana leaves, reluctantly, so leave the severed head of Rama and the Kothanda - the conjured images. Sarga 31.”
Our poet skips this drama. Why? He would not have his Lord touched – even in his illusory form – by the Rakshasas: present his severed head? No way. This deliberated omission must have been rankling him and he must have wanted to make good somehow, somewhere, with something else, equally dramatic – well, nearly. He comes up with this - மாயா சனகப் படலம். Speaks volumes of Kamban’s perspective of Rama, his audacity to divert and be original and his creative mastery over imagery.
மாதிரம் கடந்த தோளான், மந்திர இருக்கை வந்த
மோதரன் என்னும் நாமத்து ஒருவனை முறையின் நோக்கி,
‘சீதையை எய்தி, உள்ளம் சிறுமையின் தீரும் செய்கை
யாது? எனக்கு உணர்த்தி, இன்று, என் இன் உயிர் ஈதி’
என்றான்.
Ravana, the mighty shouldered. addressed Mahodhara (மோதரன்), a man Friday that does Ravana’s bidding, excelling in illusion and trickery, and bade him: “What could I do to reach out to Sita and get my torment redressed, do tell me?”.
உணர்த்துவென், இன்று நன்று; ஓர் உபாயத்தின் உறுதி மாயை
புணர்த்துவென், சீதை தானே புணர்வது ஓர் வினையம்
போற்றி;
கணத்து, வன் சனகன்தன்னைக் கட்டினென் கொணர்ந்து
காட்டின்-
மணத் தொழில் புரியும் அன்றே-மருத்தனை உருவம்
மாற்றி?’
Mahodhara: “I shall tell you how. I will have Maruththan (another aide) converted into Jaanka (by my trick of illusion) and if that Janaka is bound (hand and foot) and produced before Sita, she would consent to wed you.”
என அவன் உரைத்தலோடும், எழுந்து மார்பு இறுகப் புல்லி,
‘அனையவன் தன்னைக் கொண்டு ஆங்கு அணுகுதி,
அன்ப!’ என்னா,
புனை மலர்ச் சரளச் சோலை நோக்கினன், எழுந்து
போனான்,
வினைகளைக் கற்பின் வென்ற விளக்கினை வெருவல்
காண்பான்.\
That was music to the ears of Ravana. He hugs Mahodhara for that brilliant plan and commanded him – ‘Go and fetch him (Maruththan) to Ashoka Vanam.’ So bidding, Ravana went Ashoka Vanamwards, with a fired up desire to see Sita – the light that bested destiny with her virtuosity.
மின் ஒளிர் மகுட கோடி வெயில் ஒளி விரித்து வீச,
துன் இருள் இரிந்து தோற்ப, சுடர் மணித் தோளில்
தோன்றும்
பொன்னரி மாலை நீல வரையில் வீழ் அருவி பொற்ப
நல் நெடுங் களி மால் யானை நாணுற, நடந்து வந்தான்.
Arriving at Ashoka Vana, Ravana strode towards Sita – with his resplendent crowns lighting up the enveloping darkness, the glittering golden garlands adorning his mighty decorated shoulders, resembling cascAadhing streams flowing down dark hills – his strides putting to shame the imperious strides of a great elephant in rut.
விளக்கு ஒரு விளக்கம் தாங்கி, மின் அணி அரவின் சுற்றி,
இளைப்புறும் மருங்குல் நோவ, முலை சுமந்து இயங்கும்’
என்ன
முளைப் பிறை நெற்றி வான மடந்தையர், முன்னும்
பின்னும்,
வளைத்தனர் வந்து சூழ, வந்திகர் வாழ்த்த, வந்தான்.
Ravana is accompanied by celestial maidens who carried bright lights, and chanting his praise, lending a festive context to his arrival.
பண்களால் கிளவி செய்து, பவளத்தால் அதரம் ஆக்கி,
பெண்கள் ஆனார்க்குள் நல்ல உறுப்பு எலாம் பெருக்கின்
ஈட்ட,
எண்களால் அளவு ஆம் மானக் குணம் தொகுத்து
இயற்றினாளை,
கண்களால் அரக்கன் கண்டான், அவளை ஓர் கலக்கம்
காண்பான்.
Ravana looked at Sita, one with speech made of sweet music, with lips wrought of red corals, with a rare feminity that represented all the best features of a female and with righteous attributes that were beyond count - with his lust-filled twenty eyes, making her immensely flustered.
இட்டதோர் இரண பீடத்து, அமரரை இருக்கை நின்றும்,
கட்ட தோள்-கானம் சுற்ற, கழல் ஒன்று கவானின் தோன்ற,
வட்ட வெண் கவிகை ஓங்க, சாமரை மருங்கு வீச,
தொட்டது ஓர் சுரிகையாளன் இருந்தனன், இனைய
சொன்னான்.
Seated on a golden seat, with his mighty shoulders that bested the celestials brimming and with one of his feet resting on his other thigh, with his royal parasol covering overhead and chamara fans cooling him, Ravana would say this (to Sita):
கவான் = thigh.
என்றுதான், அடியனேனுக்கு இரங்குவது? இந்து என்பான்,
என்றுதான், இரவியோடும் வேற்றுமை தெரிவது என்பால்?
என்றுதான், அனங்க வாளிக்கு இலக்கு அலாதிருக்கலாவது?
என்று, தான் உற்றது எல்லாம் இயம்புவான் எடுத்துக்
கொண்டான்.
“When shall thee show compassion for me – your slave? When could I differentiate between the cool moon and the blistering sun? When would I be spared from the torment of the darts of the god of love?” Ravana started lamenting his love-torn torments. (He is unable to differentiate between the cool moon and the blistering sun as the moon also caused him searing agony.)
‘வஞ்சனேன் எனக்கு நானே, மாதரார் வடிவு கொண்ட,
நஞ்சு தோய் அமுதம் உண்பான் நச்சினேன்; நாளும்
தேய்ந்த
நெஞ்சு நேரானது; உம்மை நினைப்பு விட்டு, ஆவி நீக்க
அஞ்சினேன்; அடியனேன் நும் அடைக்கலம், அமுதின்
வந்தீர்!
“Oh! The one that rose along with the divine nectar! Even the vengeful me seem to have sought and acquired, as divine nectar, laced with killer-poison in the form of a woman. With continuous flogging, my mind has been straightened. I am afraid of ending my life as that would separate me from you. I am seeking your refuge.”
தோற்பித்தீர்; மதிக்கு மேனி சுடுவித்தீர்; தென்றல் தூற்ற
வேர்ப்பித்தீர்; வயிரத் தோளை மெலிவித்தீர்; வேனில்
வேளை
ஆர்ப்பித்தீர்; என்னை இன்னல் அறிவித்தீர்; அமரர்
அச்சம்
தீர்ப்பித்தீர்; இன்னம், என் என் செய்வித்துத் தீர்திர்
அம்மா!
“Oh! Lady! You made me surrender – the invincible me. Made the cool moon to sear and blister me. Made the cool southerly breeze make me sweat in agony. You made me well-acquainted with distress. You banished the terror for the celestials. What more do you intend doing to me?”
பெண் எலாம் நீரே ஆக்கி, பேர் எலாம் உமதே ஆக்கி,
கண் எலாம் நும் கண் ஆக்கி, காமவேள் என்னும் நாமத்து
அண்ணல் எய்வானும் ஆக்கி, ஐங் கணை அரியத் தக்க
புண் எலாம் எனக்கே ஆக்கி, விபரீதம் புணர்த்து விட்டீர்.*
“You rendered yourself as the one and only female form in my heart. All the names in my memory are only yours. All my eyes are rendered helpless except seeing your form. You make me endure the festering wounds from the floral darts of the god of love – all the five different types of them – You have thus caused a catastrophe in me.”
Five floral darts of Manmatha the God of Love are said to be made of: Lotus, Asoka, Mango, Mullai, Neelam (kuvalai).
ஈசனே முதலா மற்றை மானிடர் இறுதி ஆகக்
கூச, மூன்று உலகும் காக்கும் கொற்றத்தென்; வீரக் கோட்டி
பேசுவார் ஒருவர்க்கு ஆவி தோற்றிலென்; பெண்பால்
வைத்த
ஆசை நோய் கொன்றது என்றால், ஆண்மைதான்
மாசுணாதோ?
“With a reputation of having caused trepidation to every being – beginning for Lord Siva down to humans, with an unassailed dominion over all the three worlds, with a matchless record of not having been vanquished by any one amongst the most valourous in this creation, if that one is said to have succumbed to an infatuation invested in a female, would not the entire attribute of manliness be besmirched?”
"ஒண்ணுதற் கோஓ உடைந்ததே ஞாட்பினுள்
நண்ணாரும் உட்கும்என் பீடு"
… ThirukkuraL
நோயினை நுகரவேயும், நுணங்கி நின்று உணங்கும் ஆவி
நாய் உயிர் ஆகும் அன்றே, நாள் பல கழித்த காலை?
பாயிரம் உணர்ந்த நூலோர், "காமத்துப் பகுத்த பத்தி"-
ஆயிரம் அல்ல போன-"ஐ-இரண்டு" என்பர் பொய்யே.*
“My life is getting drained, flogged relentlessly by my disease of infatuation for you, should this endure, it would become a dog’s life, wouldn’t it? The learned would enumerate the devastating septicity of kaama (lust) as just ten: it is a lie. It is indeed more than a thousand.
(The ten associated afflictions of Kaama அவஸ்தை (அவத்தை) are said to be – Fixated thought of the object of love, craving, yearning, debilitation, rambling, losing the sense of shame, seeing the object of love everywhere, forgetting the other businesses of life, loss of mind, and dying. காட்சி, வேட்கை, உள்ளுதல், மெலிதல், ஆக்கம் செப்பல், நாணுவரையிறத்தல், நோக்குவ எல்லாம் அவையே போறல், மறத்தல், மயக்கம், சாக்காடு)
denotes Nannool, the second ranking book on Thamizh Grammar (after Thol Kaappiyam). The author was ‘BhavaNandhi’ a Jain monk.
What Kaama could do to even mighty entities, rendering them into lowly pathetic cringers, is presented by Kamban in his high octane poesy. Here is Dasagriva, just a day after his defeat at the hands of his adversary-in-chief, just on the very day when his biggest military asset – Kumbhakarna – was on the battlefield taking on Rama and his vanara army, Ravana, instead of thinking about the war in progress and its further course and his duties and obligations to secure Lanka, melts like jelly with an overpowering grip of infatuation for Sita and crawls and cringes before her.
Those who invest infatuation in another man’s wife are condemned by social ethics:
இச்சைத் தன்மையினில் பிறர் இல்லினை
நச்சி நாளும் நகையுற நாண் இலன்,
பச்சை மேனி புலர்ந்து பழிப்படூஉம்
கொச்சை ஆண்மையும் சீர்மையில் கூடுமோ … Kamba Ramayanam, Piniveetuppadalam, Sundara Khandam.
அறனும், அறன் அறிந்த செய்கையும், சான்றோர்
திறன் உடையன் என்று உரைக்கும் தேசும் --- பிறன்இல்
பிழைத்தான் எனப் பிறரால் பேசப்படுமேல்
இழுக்குஆம் ஒருங்கே இவை. --- அறநெறிச்சாரம்.
Back to the cringing, crawling Ravana:
அறம் தரும் செல்வம் அன்னீர்! அமிழ்தினும் இனியீர்!
என்னைப்
பிறந்திலன் ஆக்க வந்தீர்; பேர் எழில் மானம் கொல்ல,
"மறந்தன பெரிய; போன வரும்" மருந்து தன்னால்,
இறந்து இறந்து உய்கின்றேன் யான்; யார் இது தெரியும்
ஈட்டார்?
“Oh! The embodiment of riches from righteousness! Oh! Sweeter than the divine nectar! You came into my life to render me a non-entity? As your bewitching beauty destroyed my dignity and pride, I have lost in my mind all my past glory. With the fond hope that you would condescend to show me compassion someday, I am dying and reviving day-to-day. Who would know this?”
Ravana quotes the legend of Agaligai, (Ahalya) to buttress his pleAadhing:
அந்தரம் உணரின், மேல்நாள், அகலிகை என்பாள், காதல்
இந்திரன் உணர்த்த, நல்கி எய்தினாள் இழுக்குற்றாளோ?
மந்திரம் இல்லை, வேறு ஓர் மருந்து இல்லை, மையல்
நோய்க்குச்
சுந்தரக் குமுதச் செவ்வாய் அமுது அலால்;-அமுதச்
சொல்லீர்!
“If you would think dispassionately, you would know that Agaligai, by yielding to Indra’s desire, did not stand besmirched, did she? There is no mantra nor a remedy for the illness of infatuation – except the nectar from the lovely lips of the loved one. Oh! Sweet-tongued one!) அந்தரம் = dispassionate(ly).
Ravana was misquoting the Agaligai precedent. She stood tarnished before Gautama and got cursed.
‘புக்கு அவளோடும். காமப் புது மண மதுவின் தேறல்
ஒக்க உண்டு இருத்லோடும். உணர்ந்தனள்; உணர்ந்த பின்னும்.
‘தக்கது அன்று’ என்ன ஓராள்; தாழ்ந்தனள் இருப்ப.
எல்லையில் நாணம் எய்தி, யாவர்க்கும் நகை வந்து எய்தப்
புல்லிய பழியினோடும் புரந்தரன் போயபின்றை,
மெல்லியலாளை நோக்கி, விலை மகள் அனைய நீயும்
கல் இயல் ஆதி என்றான்; கரும் கல் ஆய் மருங்கு வீழ்வாள்.
… Bala Khaandam , Agaligaip padalam.
Ravana prostrates before Sita, with his ten crowns touching the ground:
என்று உரைத்து, எழுந்து சென்று, அங்கு இருபது என்று
உரைக்கும் நீலக்
குன்று உரைத்தாலும் நேராக் குவவுத் தோள் நிலத்தைக்
கூட,
மின் திரைத்து, அருக்கன் தன்னை விரித்து, முன் தொகுத்த
போலும்
நின்று இமைக்கின்றது அன்ன முடி படி நெடிதின் வைத்தான்.
PleAadhing thus with Sita, Ravana spread-eagled at her feet – with all his twenty mighty shoulders outmatching huge hills and his ten glittering crowns that twinkled brilliantly, like the Sun widely spreAadhing himself, touching the ground. படி – ground. (We had him do that very same thing – deplorable for a king (the lord of all the worlds?) – earlier in Sundara Khaandam as well:
குடிமை மூன்று உலகும் செயும் கொற்றத்து என்
அடிமை கோடி; அருளுதியால் ‘எனா
முடியின் மீது முகிழ்த்து உயர் கையினன்
படியின் மேல் விழுந்தான் பழி பார்க்கலான்….
… உருக்காட்டுப் படலம்
வல்லியம் மருங்கு கண்ட மான் என மறுக்கமுற்று,
மெல்லியல் ஆக்கை முற்றும் நடுங்கினள், விம்முகின்றாள்,
‘கொல்லிய வரினும், உள்ளம் கூறுவென், தெரிய’ என்னா,
புல்லிய கிடந்தது ஒன்றை நோக்கினள், புகல்வதானாள்:
The slender and frail Sita, looking at Ravana thus fallen at her feet, got terrified like a deer spotting a tiger next to it, trembled and in deep anguish, would say ‘I shall tell him with blunt lucidity even if he would kill me (for it)’ And, would say this, looking at a blade of grass in front of her (avoiding the sight of the inveterate sinner that Ravana was). Not just aversion of seeing Ravana, a contempt equating him with that piece of grass, articulated here.
பழி இது; பாவம்” என்று பார்க்கிலை; “பகரத் தக்க
மொழி இவை அல்ல” என்பது உணர்கிலை; முறைமை
நோக்காய்;
கிழிகிலை நெஞ்சம்; வஞ்சக் கிளையொடும் இன்றுகாறும்
அழிகிலை என்றபோது, என் கற்பு என் ஆம்? அறம்தான்
என் ஆம்?
“You had not realized what is sinful, what is slanderous. You did not discriminate against words that shall not be uttered. You did not consider what is right conduct. Your heart has not torn and bled even after these atrocious improprieties. If you, the despicable, vengeful one shall not perish along with all your kin, of what value is my virtuosity, of what value is dharma?”
வான் உள அறத்தின் தோன்றும் சொல்வழி வாழு
மண்ணின்
ஊன் உள உடம்புக்கு எல்லாம் உயிர் உள; உணர்வும்
உண்டால்;
தான் உள, பத்துப் பேழ் வாய், தகாதன உரைக்கத் தக்க,
யான் உளென் கேட்க என்றால், என் சொலாய்? யாது
செய்யாய்?
“There is the limitless sky. And, within the bounds of righteous conduct, there is life within all flesh-covered human forms on this planet. They are also endowed with the power of discrimination. (All these do not indulge in uttering shocking absurdities). But you! You have TEN cavernous mouths and I am here, incarcerated by you, to listen to you. Given that, what all would you not say? What all would you not descend to do?”
வாசவன், மலரின் மேலான், மழுவலான் மைந்தன், மற்று
அக்
கேசவன் சிறுவர் என்ற இந்தத் தன்மையோர்தம்மைக்
கேளாய்;
‘பூசலின் எதிர்ந்தேன்’ என்றாய்; போர்க்களம் புக்க போது,
என்
ஆசையின் கனியைக் கண்ணின் கண்டிலை போலும் அஞ்சி,
“Without an understanding of their divine power and stature, you boast of having bested Indra, Brahma, Skanda, Kesava (Sri Maha Vishnu) and Lord Siva. When you were on those battlefields, you did not get to see my darling Rama, because you were terrified?” An implied allegory here – Had he managed to see Rama with his (twenty) eyes, he would not be horribly misbehaving like this – either he would have been converted from his wickedness or got killed by Rama’s darts.
ஊண் இலா யாக்கை பேணி, உயர் புகழ் சூடாது, உன்முன்
நாண் இலாது இருந்தேன் அல்லேன்; நவை அறு குணங்கள்
என்னும்
பூண் எலாம் பொறுத்த மேனிப் புண்ணியமூர்த்தி தன்னைக்
காணலாம் இன்னும் என்னும் காதலால் இருந்தேன் கண்டாய்.
“I am alive here, sitting before you shamelessly, preserving my body without any intake, bearing the blot that I am still alive after having been separated from my husband, only because of the fervent hope that I would yet get to see that one, who wears as his unique ornaments, the spotless attributes of dharma.”
சென்று சென்று அழியும் ஆவி திரிக்குமால்-செருவில்,
செம்பொன்
குன்று நின்றனைய தம்பி புறக்கொடை காத்து நிற்ப
கொன்று, நின் தலைகள் சிந்தி, அரக்கர்தம் குலத்தை
முற்றும்
வென்றுநின்றருளும் கோலம் காணிய கிடந்த வேட்கை.
“What stops me from giving up my life is that great desire of seeing Rama severing all your ten heads as they fall to the ground, as Lakshmana, the one like a golden hill, stops you from fleeing; and the sight of that victorious Rama after he totally decimates all your kin and the entire tribe of Rakshasas.”
Sita rubs a generous pinch of salt by asserting that Ravana would not be able to flee his fate, as Lakshmana would stop him there.
எனக்கு உயிர் பிறிதும் ஒன்று உண்டு என்று
இரேல்,-இரக்கம்அல்லால்
தனக்கு உயிர் வேறு இன்றாகி, தாமரைக் கண்ணது ஆகி,
கனக் கரு மேகம் ஒன்று கார்முகம் தாங்கி, ஆர்க்கும்
மனக்கு இனிது ஆகி, நிற்கும் அஃது அன்றி-வரம்பு
இலாதாய்!
“Do not believe that I have a life of my own – other than that of Rama, whose own life is personified by his limitless compassion and grace; it stands with lotus eyes, it stands like a great rain-cloud wielding a mighty bow, imparting joy for every being that is blessed to see that form, it stands. Oh! Reckless one!”
Ravana is enraged:
என்றனள்; என்றலோடும், எரி உகு கண்ணன், தன்னைக்
கொன்றன மானம் தோன்ற, கூற்று எனச் சீற்றம்
கொண்டான்,
‘வென்று எனை, இராமன் உன்னை மீட்டபின், அவனோடு
ஆவி,
ஒன்று என வாழ்திபோல்’ என்று, இடி உரும் ஒக்க நக்கான்.
Filled with fury, Ravana scoffed at Sita and laughed, spewing scorn: “You could (hopefully) live with Rama, after Rama defeats me and retrieves you.”
‘இனத்துளார் உலகத்து உள்ளார், இமையவர் முதலினார்,
என்
சினத்துளார் யாவர் தீர்ந்தார்? தயரதன் சிறுவன் தன்னை,
புனத் துழாய் மாலையான் என்று உவக்கின்ற ஒருவன் புக்கு
உன்
மனத்துளான்எனினும், கொல்வென்; வாழுதி, பின்னை மன்னோ!
“None amongst my tribe, none on this earth, none amongst the celestials, who would survive my ire? Even if it be that that son of Dasaratha, who you believe to be the Thulasi-garland-wearing one and who seems to be embedded in your heart, I shall kill him. (Let me see) You shall live – with him?”
”வளைத்தன மதிலை, வேலை வகுத்தன வரம்பு, வாயால்
உளைத்தன குரங்கு பல்கால்” என்று அகம் உவந்தது
உண்டேல்
இளைத்த நுண் மருங்குல் நங்காய்! என் எதிர் எய்திற்று
எல்லாம்,
விளக்கு எதிர் வீழ்ந்த விட்டில் பான்மைய; வியக்க
வேண்டா.
“Oh! The slender-waisted one! Do not gloat over the damming of the sea and the encircling of the ramparts of Lanka by the Vanaras, their screeching howls heard all over. You shall not be shocked to see that all those who confront me shall meet the fate of moths plunging into fire.”
.
Ravana brings up Janaka at this point:
கொற்றவாள் அரக்கர்தம்மை, “அயோத்திய