Episode 01 - Chapter 19 - Canto on Naga Paasam.

Chapter 19 – Canto on Naga Paasam (felling Rama and Lakshmana) - நாக பாசப் படலம்

 

 

ENTER: INDRAJIT – THE MOST WICKED, ADHARMIC – THE CLEVEREST - AND THE MIGHTIEST WARRIOR, -  OF THE WHOLE CLAN, RAVANA INCLUDED.  ONE THAT USED HIS ILLUSIVE TRICKERY AS A POTENT WEAPON

***

 

Indrajit finds something is seriously amiss, as groups of Rakshasa women were wailing everywhere:

குழுமி, கொலை வாட் கண் அரக்கியர், கூந்தல் தாழ,

தழுவித் தலைப்பெய்து, தம் கைகொடு மார்பின் எற்றி,

அழும் இத் தொழில் யாதுகொல்?’ என்று, ஓர் அயிர்ப்பும் உற்றான்,

எழிலித் தனி ஏறு என இந்திரசித்து எழுந்தான்.

 

Seeing groups of Rakshasa women holding each other and wailing aloud, beating their breasts, Indrajit enquired – ‘What is all this?’. He rose imperiously, stoked by the strange happenings.

 

‘எட்டு ஆகிய திக்கையும் வென்றவன் இன்றும் ஈடு-

பட்டான்கொல்?   அது  அன்று  எனின்,  பட்டு  அழிந்தான்கொல்? பண்டு

சுட்டான் இவ் அகன் பதியைத் தொடு வேலையோடும்

கட்டான் கொல்? இதற்கு ஒரு காரணம் என்கொல்?’ என்றான்.

 

“Did Ravana, who had vanquished everything around in the eight directions, did he get defeated again (today)? If not, did he get killed? Did Hanuman, who had burned this glorious city, did he uproot Lanka along with its surrounding deep seas? What causes this (loud grieving)?” – The scorn and low regard this one had for his father and Lord and King is pointed.

 

(Even granting the abysmal communication facilities during the epic period, it is a bit too thick that Indrajit, the second in command for the ongoing war, did not know

anything about what was going on at the war front and had to be invoked by the wailing all-round.)

 

 

கேட்டான், ‘இடை உற்றது என்?’ என்று, கிளத்தல் யாரும்

மாட்டாது நடுங்கினர், மாற்றம் மறந்து நின்றார்.

ஓட்டா நெடுந் தேர் கடிது ஓட்டி, இமைப்பின் உற்றான்

காட்டாதன காட்டிய தாதையைச் சென்று கண்டான்.

 

None dared to respond to Indrajit. They hid from his sight. Riding his chariot, Indrajit sped to Ravana’s royal chamber and saw him.

 

காட்டாதன காட்டிய தாதை – Ravana had accomplished feats that no one else, human or celestial, could think of – Lifting the Kailasa, plucking his own heads and offering them in the sacrificial fire, vanquishing the Dig Gajas, reciting Sama Gana that pleased Lord Siva, etc.)

 

Indrajit’s sharp and pointed query to his father is met with an equally terse, pointed response:

 

கண்டான், இறை ஆறிய நெஞ்சினன், கைகள் கூப்பி,

‘உண்டாயது என், இவ்வுழி?’ என்றலும், ‘உம்பிமாரைக்

கொண்டான் உயிர் காலனும்; கும்ப நிகும்பரோடும்

விண்தான் அடைந்தான், அதிகாயனும்-வீர!’ என்றான்.

 

 Indrajit, paying obeisance to his father, (who seemed to have managed his grief by then - இறை ஆறிய நெஞ்சினன் ) enquired: why is this grieving – all round?. Ravana snapped: Your brothers’ lives (Devandhakan, Narandhakan and Trisira) were taken by the God of Death. Along with Kumbha and Nikumba, Adikhaya also attained martyrdom.”

 

சொல்லாத முன்னம், சுடரைச் சுடர் தூண்டு கண்ணான்,

பல்லால் அதரத்தை அதுக்கி, விண்மீது பார்த்தான்;

‘எல்லாரும் இறந்தனரோ!’ என ஏங்கி நைந்தான்;-

வில்லாளரை எண்ணின், விரற்கு முன் நிற்கும் வீரன்.

 

Indrajit – of the great archers that could be counted on one’s fingers, one who would be denoted by the first finger -  வில்லாளரை எண்ணின், விரற்கு முன் நிற்கும் வீரன் – with eyes burning with anger, with a scorch that would scorch fire itself – biting his lips with suppressed grief and fury, looking skywards desolately, mused: ‘Are all of them dead, really?’

 The poet presents Indrajit to us – in real flesh and blood, with those natural flowing emotions handled appropriately for great and true warriors. And making that awe-inspiring introduction.

 

The near mono-syllabic conversation continues:

ஆர் கொன்றவர்?’ என்றலுமே, ‘அதிகாயன் என்னும்

பேர் கொன்றவன் வென்றி இலக்குவன்; பின்பு நின்றார்

ஊர் கொன்றவனால், பிறரால்’ என, உற்ற எல்லாம்

தார் கொன்றையினான் கிரி சாய்த்தவன்தான்  உரைத்தான்.

 

“Who killed them?” “Adhikaya was killed by Lakshmana. The others were killed by Hanuman – the destroyer of Lanka and other(s) vanaras.” Responded Ravana.

 

Indrajit blames Ravana – bluntly – for those grievous losses:

கொன்றார் அவரோ? “கொலை சூழ்க!” என நீ கொடுத்தாய்;

வன் தானையர் மானிடர் வன்மை அறிந்தும் மன்னா!

என்றானும் எனைச் செல ஏவலை; இற்றது’ என்னா,

நின்றான், நெடிது உன்னி, முனிந்து, நெருப்பு உயிர்ப்பான்.

 

“Did they kill those dear ones? (No) You, Oh! King! tendered all of them – as cannon fodder -   for those adversaries to kill. You had known the strength and capabilities of those (two) humans (from your defeat at their hands) and yet, you had not thought of me; we stand devastated.” Indrajit stood there, staring at his father, angry, sad, thoughtful and deeply sighing. (The poet has Indrajit address his father formally as மன்னா (‘King’), rubbing in the dereliction by Ravana of a King’s responsibility – to protect his subjects.

 

‘அக்கப் பெயரோனை நிலத்தொடு அரைத்துளானை,

விக்கல் பொரு, வெவ் உரைத் தூதுவன் என்று விட்டாய்;

புக்கத் தலைப்பெய்தல் நினைந்திலை; புந்தி இல்லாய்!

மக்கள்-துணை அற்றனை; இற்றது உன் வாழ்க்கை மன்னோ!

 

“You let go of Hanuman, who had killed Akshakumara, grinding him to dust, deeming him to be a spit-like worthless messenger, unmindful of the damage he could cause by letting our enemies know a lot about us, strategically, Oh! Brainless Wretch! (புந்தி இல்லாய்) You have now lost all your sons. Your life is done too.”

 

என், இன்று நினைந்தும், இயம்பியும் எண்ணியும்தான்?

கொன் நின்ற படைக்கலத்து எம்பியைக் கொன்றுளானை,

அந் நின்ற நிலத்து அவன் ஆக்கையை நீக்கி அல்லால்,

மன் நின்ற நகர்க்கு இனி வாரலென்; வாழ்வும் வேண்டேன்.

 

“What is the point in recalling and recounting what has overtaken us. (I make this vow) Unless and until I kill the one who caused the demise of Adhikaya, I shall not return to this city; nor would I go on to live.”

 

வஞ்சினம், சூளுரைத்தல் – a bloody vow, a bloody swear, a vow meant to demoralize enemies..

 

Tholkaappiyam defines “வஞ்சினம்”as the declaration of intent ‘if this (wrongful act) happened this shall be the retribution, or because this wrongful act occurred, it shall be punished like this. “இன்னது பிழைப்பின்  இதுவாகியரெனக் கூறிய துன்னரும் துப்பின் வஞ்சினம்” (தொல்காப்பியம். பொருளதிகாரம் 77) As the Thamizh culture of yore stood on two pillars - காதல் and வீரம் – those who made such vows meant to execute them one way or the other. Should they fail in accomplishing what they vowed to do, they invariably punished themselves as vowed, even giving up their lives, honouring the counterpart of the vow.

 

Indrajit’s swearing continues:

‘வெங் கண் நெடு வானரத் தானையை வீற்று வீற்றாய்ப்

பங்கம் உற நூறி, இலக்குவனைப் படேனேல்,

அங்கம் தர அஞ்சி என் ஆணை கடக்கலாத

செங் கண் நெடு மால் முதல் தேவர் சிரிக்க, என்னை!

 

 “If I do not decimate the vanara army in multitudes, mutilating them to pieces and killed that Lakshmana as well, let all the celestials, led by that Thirumaal Himself who dared not stand my assault and was subjugated by me, let them all laugh at me.”

 

மாற்றா உயிர் எம்பியை மாற்றிய மானுடன்தன்

ஊற்று ஆர் குருதிப் புனல் பார்மகள் உண்டிலாளேல்,

ஏற்றான் இகல் இந்திரன் ஈர்-இரு கால், எனக்கே

தோற்றான் தனக்கு என் நெடுஞ் சேவகம் தோற்க’ என்றான்.

 

“If I did not make the blood of that human who killed my invincible brother, to flow and quench the earth, let me humble myself in servitude to Indra – the mighty one who I had defeated – four times over.”

 

பாம்பின் தரு வெம் படை, பாசுபதத்தினோடும்,

தேம்பல் பிறை சென்னி வைத்தான் தரு தெய்வ ஏதி,

ஓம்பித் திரிந்தேன் எனக்கு இன்று உதவாது போமேல்,

சோம்பித் துறப்பென்; இனிச் சோறும் உவந்து வாழேன்.

 

 “Should the Nagasthra, the Paasupathaastra and the divine sword gifted by the crescent moon-wearing Lord Siva, all of them be rendered useless (in this present mission of mine), I shall give up living and die, I shall forsake food.”

 

மருந்தே நிகர் எம்பிதன் ஆர் உயிர் வவ்வினானை

விருந்தே என அந்தகற்கு ஈகிலென், வில்லும் ஏந்தி,

பொரும் தேவர் குழாம் நகைசெய்திடப் போந்து, பாரின்

இருந்தேன்எனின், நான் அவ் இராவணி அல்லென்’ என்றான்.

 

“If I did not (kill and) present that one who took the life of my dear brother, to the God of Death and were still to hold my bow, should I live on this earth earning the derision and scorn of the celestials, I shall cease to be Ravana’s son.” இராவணி – the offspring of Ravana. Valmiki uses the term – Ravaneem for Indrajit in this famous verse:

 

Dharmatma satya sandhasya Ramo daasarathir yadi.

Paurushe cha apratidwandwam sarainam jahi Raavaneem.

 

“O my dear arrow! If Rama the son of Dasaratha has set his mind on Dharma, an unshakable adherent of Satya and is second to none in his prowess, destroy this Indrajit.” – there is an absorbing commentary for this verse and we would come to that when we arrive at this event.

 

Ravana pleads with Indrajit – to go and secure retribution for his grief:

 

ஏகா, இது செய்து, எனது இன்னலை நீக்கிடு; எந்தைக்கு

ஆகாதனவும் உளவோ? எனக்கு ஆற்றலார்மேல்

மா கால் வரி வெஞ் சிலையோடும் வளைத்த போது

சேகு ஆகும் என்று எண்ணி, இவ்இன்னலின் சிந்தை செய்தேன்.’

 

 “Go! My son! (Ravana uses the term எந்தைக்கு – resonating the endearment ‘Appa’ parents use for sons) What really is beyond you? Do this, and redress my distress. When your mighty bow is bent deep against the enemies, that shall give me succor and reassurance.”

 

என்றானை வணங்கி, இலங்கு அயில் வாளும் ஆர்த்திட்டு,

ஒன்றானும் அறா, உருவா, உடற்காவலோடும்,

பொன் தாழ் கணையின் நெடும் புட்டில் புறத்து வீக்கி,

வன் தாள் வயிரச் சிலை வாங்கினன்-வானை வென்றான்.

 

Indrajit – the vanquisher of the heavens  வானை வென்றான், prostrated before Ravana and left for the battlefield, with an impenetrable armour, with a golden quiver and carried his mighty bow.

 

வயிரந் நெடு மால் வரை கொண்டு, மலர்க்கண் வந்தான்,

செயிர் ஒன்றும் உறா வகை, இந்திரற்கு என்று செய்த

உயர் வெஞ் சிலை; அச் சிலை பண்டு அவன் தன்னை ஓட்டி,

துயரின் தலை வைத்து, இவன் கொண்டது; தோற்றம்ஈதால்.

 

The history of Indrajit’s bow is this: Brahma, as of yore, produced a mighty bow wrought of a hill of diamond (a metaphor possibly for great density). That bow was seized by Indrajit from Indra, when Indra was subjugated by Inrajit.

 

தோளில் கணைப் புட்டிலும், இந்திரன் தோற்ற நாளே

ஆளித் திறல் அன்னவன் கொண்டன; ஆழி ஏழும்

மாள, புனல் வற்றினும் வாளி அறாத; வண்கண்

கூளிக் கொடுங் கூற்றினுக்கு ஆவது ஓர் கூடு போல்வ..

 

The quiver (for Indrajit’s bow) also was a prize that Indrajit won from Indra, defeating him. Its supply of darts would never cease even should the waters of the seven seas would drain off. It is likened to the shelter of the God of Death.

 

Indrajit checks out his weaponry:

 

 

பல்லாயிர கோடி படைக்கலம், பண்டு, தேவர்

எல்லாரும் முனைத்தலை யாவரும் ஈந்த, மேரு

வில்லாளன் கொடுத்த, விரிஞ்சன் அளித்த, வெம்மை

அல்லால் புரியாதன, யாவையும் ஆய்ந்து, கொண்டான்.

 

Indrajit checked out and gathered – for the oncoming battle with Lakshmana – all the divine weapons he had gained as prizes from the celestials while vanquishing them, those gifted by Lord Siva, those gifted by Brahma and thousands of crores of other assorted deadly weapons.

 

நூறாயிரம் யாளியின் நோன்மை தெரிந்த சீயத்து

ஏறாம் அவை அன்னவை ஆயிரம் பூண்டது என்ப;

மாறாய் ஓர் இலங்கை நிகர்ப்பது; வானுளோரும்

தேறாதது-மற்று அவன் ஏறிய தெய்வ மாத் தேர்.

 

Indrajit drove astride a divine chariot drawn by one thousand lions, each one of them equivalent in strength to one hundred thousand yalis. A chariot that outsized the whole city of Lanka and whose magnificence was beyond the ken of even the celestials. (Familiar Kamban hyperbole!)

.

பொன் சென்று அறியா உவணத் தனிப் புள்ளினுக்கும்,

மின் சென்று அறியா மழுவாளன் விடைக்கும், மேல் நாள்,

பின் சென்றது அல்லது ஒரு பெருஞ் சிறப்பு உற்ற போதும்,

முன் சென்று அறியாதது, மூன்று உலகத்தினுள்ளும்.

 

That chariot, more glittering than gold,  had a record of never having been ahead of an adversary as it was always in pursuit. It had the glory of having pursued Garuda and Rishaba the mounts of Maha Vishnu and Lord Siva as these, carrying their riding Lords, had to flee Indrajit.

 

ஏயாத் தனிப் போர் வலி காட்டிய இந்திரன்தன்

சாயாப் பெருஞ் சாய் கெட, தாம்புகளால் தடந் தோள்

போய் ஆர்த்தவன் வந்தனன், வந்தனன்’ என்று பூசல்

பேய் ஆர்த்து எழுந்து ஆடு நெடுங் கொடி பெற்றது அம்மா!

 

Indrajit’s chariot bore a standard that had a ghost as its insignia. The fluttering ghost seemed to herald the arrival of Indrajit at the war front: “The one that had captured and bound the peerless celestial warrior and Lord, Indra, with his deadly noose of illusion – HAS ARRIVED! HAS ARRIVED!”

 

அத் தேரினை ஏறியது ஒப்பன ஆயிரம் தேர்

ஒத்து ஏய்வன சேமமதாய் வர, ‘உள்ளம் வெம் போர்ப்

பித்து ஏறினன்’ என்ன, நடந்தனன்- பின்பு அலால், மற்று

எத் தேவரையும் முகம் கண்டு அறியாத ஈட்டான்.

 

One thousand chariots, each matching the personal chariot of Indrajit, following him as reserves (சேமமதாய்), Indrajit rode to battle, in the unremitting grip of battle-craze, a warrior who had never seen the faces of any of the celestials he defeated – all of them fleeing him, showing him only their hinds.

 

In a rare direct accord and acknowledgement, Kamban cites Valmiki while presenting the size of Indrajit’s army, but lo! the number Kamban counts does not figure in Valmiki in and around the sargas dealing with Indrajit.

 

அன்னானொடு போயின தானை அளந்து கூற

என்னால் அரிதேனும், இயம்பு வான்மீகன் என்னும்

நல் நான்மறையான் ‘அது நாற்பது வெள்ளம்’ என்னச்

சொன்னான்; பிறர் யார், அஃது உணர்ந்து தொகுக்கவல்லார்.

 

Kamban: It is beyond me to say what was the size of the army that accompanied Indrajit, but Valmiki, the great learned one had said it was FORTY VELLAMS. Who can otherwise really make the count and tell us?

 

தூமக் கண் அரக்கனும், தொல் அமர் யார்க்கும் தோலா

மாபக்கனும், அந் நெடுந் தேர் மணி ஆழி காக்க,

தாமக் குடை மீது உயர, பெருஞ் சங்கம் விம்ம,

நாமக் கடற் பல இயம் நாற்கடல் மேலும் ஆர்ப்ப.

 

Dhoomrakshan (புகை நிறக்கண்ணன்) and Mahaparsvan, great Rakshasa commanders (Dhoomrakshan was believed to be a step-removed uncle of Ravana and Mahaparsva was one of Ravana’s sons by a wife of his who was not a consort) stood guard at the two wheels of Indrajit’s chariot. With the royal parasol glowing above him, with the conches blowing and countless musical organs raising a clamour louder than the roar of the seas, Indrajit rode – towards the battlefield.

 

Having killed Adhikaya, Lakshmana did not wind up: stayed back battle ready anticipating either Ravana himself of the surviving son – Indrajit:

 

நின்றனன் இலக்குவன், களத்தை நீங்கலன்-

‘பொன்றினன், இராவணன் புதல்வன்; போர்க்கு இனி,

அன்று அவன், அல்லனேல் அமரர் வேந்தனை

வென்றவன், வரும்’ என விரும்பும் சிந்தையான்.

 

Lakshmana stayed put (on the battlefield) anticipating – ‘Adhikaya is dead. Now either Ravana himself or his son who subjugated Indra – Indrajit would come.’

 

‘யார், இவன் வருபவன்? இயம்புவாய்!’ என,

வீர வெந் தொழிலினான் வினவ, வீடணன்,

‘ஆரிய! இவன் இகல் அமரர் வேந்தனைப்

போர் கடந்தவன்; இன்று வலிது போர்’ என்றான்.

 

As Lakshmana saw Indrajit arriving, enquired of Vibheeshana – ‘Who is arriving? Tell me.” Vibheeshana replied: “Oh! The Exalted One! This one is (Indrajit) who overcame Indra in a battle; today’s combat shall be mighty big.”

 

‘எண்ணியது உணர்த்துவது உளது, ஒன்று-எம்பிரான்!-

கண் அகன் பெரும் படைத் தலைவர் காத்திட,

நண்ணின துணையொடும் பொருதல் நன்று; இது

திண்ணிதின் உணர்தியால், தெளியும் சிந்தையால்.

 

Vibheeshana forewarns Lakshmana: “I need to share this thought with you, Oh! My Lord! It would be prudent for you to engage (this one) with the support of other (vanara) commanders and adequate support forces. Please think through this.”

 

‘மாருதி, சாம்பவன், வானரேந்திரன்,

தாரை சேய், நீலன் என்று இனைய தன்மையார்,

வீரர், வந்து உடன் உற,-விமல!-நீ நெடும்

போர் செயத் தகுதியால்-புகழின் பூணினாய்!

 

“You should (consider) getting into this promising long battle along with Hanuman, Jambavan, Sugreeva, Angda Neelan and other Vanara warriors.”

 

‘பல் பதினாயிரம் தேவர் பக்கமா,

எல்லை இல் சேனை கொண்டு எதிர்ந்த இந்திரன்

ஒல்லையின் உடைந்தனன், உயிர் கொண்டு உய்ந்துளான்-

மல்லல் அம் தோளினாய்!-அமுதின் வன்மையால்.

 

“Though supported by several thousands of celestials and an immeasurable army, Indra, who took on (this Indrajit), broke (got defeated) and stayed alive only because he had partaken of the divine nectar.”

 

இனி அவை மறையுமோ, இந்திரன் புயப்

பனி வரை உள நெடும் பாசப் பல் தழும்பு?

அனுமனைப் பிணித்துளன் ஆனபோது, இவன்

தனு மறை வித்தகம் தடுக்கற்பாலதோ?’

 

“Would the scars caused on the mighty Himalaya-like shoulders of Indra, by the deathly noose of Indrajit – would they ever go away? When this one could capture Hanuman himself (with the Brahmastra), would his archery skills be taken on and overcome?”

 

என்று, அவன் இறைஞ்சினன்; இளைய வள்ளலும்,

‘நன்று’ என மொழிதலும், நணுகினான் அரோ-

வன் திறல் மாருதி, ‘இலங்கைக் கோ மகன்

சென்றனன் இளவல்மேல்’ என்னும் சிந்தையான்.

 

As Lakshmana assented (to Vibheeshana’s counsel), Hanuman, realizing that Indrajit was about to take on Lakshmana, arrived there, instinctively.

 

அங்கதன் முன்னரே ஆண்டையான்; அயல்

துங்க வன் தோளினார் எவரும் சுற்றினார்;

செங் கதிரோன் மகன் முன்பு சென்றனன்,

சங்க நீர்க் கடல் எனத் தழீஇய தானையே.

 

Angada was already thereabouts. The other vanara commanders came and joined forces with Lakshmana. Sugreeva led the mission. The vanara army surrounded Lakshmana like a mighty huge sea.

 

இரு திரைப் பெருங் கடல் இரண்டு திக்கினும்

பொரு தொழில் வேட்டு எழுந்து ஆர்த்துப் பொங்கின

வருவன போல்வன்-மனத்தினால் சினம்

திருகின எதிர் எதிர் செல்லும் சேனையே.

 

The two huge sea-like armies – Rakshasas and Vanaras – were engaged in a roaring battle, the warriors driven by their simmering fury.

 

‘கண்ணினால் மனத்தினால் கருத்தினால் தெரிந்து,

எண்ணினால் பெறு பயன் எய்தும், இன்று’ எனா,

நண்ணினார் இமையவர் நங்கைமாரொடும்-

விண்ணின் நாடு உறைவிடம் வெறுமை கூரவே.

 

The celestials and the celestial maidens assembled overhead, vacating their habitats, anticipating – ‘What is about to transpire now would fill our sights and our thoughts immeasurably.’

(Allegory – Dharma would overcome Adharma here and now and that would be an eye-filling, mind-filling experience.)

 

‘எற்றுமின், பற்றுமின், எறிமின், எய்ம்மின்’ என்று,

உற்றன உற்றன உரைக்கும் ஓதையும்,

முற்றுறு கடை யுகத்து இடியின் மும் மடி

பெற்றன, பிறந்தன, சிலையின் பேர் ஒலி.

 

The battle clamour – ‘Smash them! Snatch them! Heave the weapons at them! Shoot your darts at them!’ combined with the strumming of the mighty bows, surpassed the noise from the thunder bolts preceding the all-consuming deluge.

 

கல் பட, மரம் பட, கால வேல் பட,

வில் படு கணை பட, வீழும் வீரர்தம்

எல் படும் உடல் பட, இரண்டு சேனையும்

பிற்பட, நெடு நிலம் பிளந்து பேருமால்.

 

As the rocks flew, as the trees flew, as the deadly spears flew, as the darts shot from the countless bows flew and as the dead bodies of the fighters from both side kept falling down inexorably – the ghastly mix of dark bodies of the Rakshasas contrasting with the fair/pink bodies of the vanaras – the earth seemed to break with this tumult and savage devastation.

 

பிடித்தன நிருதரை, பெரிய தோள்களை

ஒடித்தன, கால் விசைத்து உதைத்த உந்தின,

கடித்தன கழுத்து அற, கைகளால் எடுத்து

அடித்தன, அரைத்தன, ஆர்த்த-வானரம்.

 

The vanaras caught hold of the Rakshasas’ huge shoulders and broke them. Kicked them mightily with their legs. Chewed  off their necks, severing them. Picking them with their hands, thrashed them on the ground. Ground them on the dust. And roared.

 

வாள்களின் கவிக் குல வீரர் வார் கழல்

தாள்களைத் துணித்தனர், தலையைத் தள்ளினர்

தோள்களைத் துணித்தனர், உடலைத் துண்ட வன்

போழ்களின் புரட்டினர், நிருதர் பொங்கினார்.

 

The Rakshasas cut off the legs of the vanaras with their swords, severed heads, cut their shoulders. Dismembering them into pieces and spilling them around, they simmered with fury.

 

.Hanuman’s savage destruction amongst the Rakshasas:

 

பனி வென்ற பதாகை என்றும், பல் உளைப் பரிமா என்றும்,

தனு என்றும், வாளி என்றும், தண்டு என்றும், தனி வேல்  என்றும்,

சின வென்றி மதமா என்றும், தேர் என்றும் தெரிந்தது இல்லை-

அனுமன் கை வயிரக் குன்றால் அரைப்புண்ட அரக்கர் தானை.

 

As the Rakshasa army got decimated by Hanuman, ground into the dust with his rock like mighty shoulders, the remains from that savagery were an indistinguishable massive mess – one could not make out the victorious standards, fine cavalry, mighty bows nor darts, maces and spears, battle elephants and chariots.

.

Angada’s savagery: 

 

பொங்கு தேர், புரவி, யானை, பொரு கழல் நிருதர் என்னும்

சங்கையும் இல்லா வண்ணம், தன் உளே தழுவி, கூற்றம்,

‘எங்கு உள, உயிர்?’ என்று எண்ணி, இணைக் கையால்

                                 கிளைத்ததுஎன்ப-

அங்கதன் மரம் கொண்டு எற்ற, அளறுபட்டு அழிந்த தானை.

 

As Angada mounted an assault on the Rakshasas holding a huge tree, the Rakshasa forces – the speeding chariots, horses, elephants, foot-soldiers with fine warrior anklets were all consumed unabashedly by Death, leaving an indistinguishable bloody slush. And Death scavenged around with both its hands looking for any flickering lives.

 

The see-saw battle would continue, and we would have celebrity battle events coming up.

 

Several verses depicting the bloody savagery and destruction were left out considering the revulsive narrative and also keeping in mind the time constraints.

SELECTION 220

 

Canto on the distress from the Serpent Weapon - நாக பாசப் படலம்

***

 

நில், அடா! சிறிது நில், அடா; கல் அடா, நெடு மரங்களோ சொல், அடா –

Uproarious drama ahead!

***

 

Rakshasa forces, led by Indrajit, engage the vanaras in a bloody combat:

 

தாக்கிய திசைகள்தோறும் தலைத்தலை மயங்கி, தம்மில்

நூக்கிய களிறும், தேரும், புரவியும், நூழில் செய்ய,

ஆக்கிய செருவை நோக்கி, அமரரோடு அசுரர் போரைத்

தூக்கினர், முனிவர்; ‘என்னை? இதற்கு அது தோற்கும்’  என்றார்.

 

The vanaras savaged the Rakshasa army – plunging into the enemy forces pell-mell, decimating the oncoming battle elephants, chariots and cavalry. The sages, looking on from the skies, compared this with the Deva-Asura war of yore and mused: This one would put that one in the shade.

 

The battle see-saw is presented:

 

எடுத்தது நிருதர் தானை; இரிந்தது குரங்கின் ஈட்டம்;

தடுத்தனர், முகங்கள் தாங்கி, தனித் தனி தலைவர் தள்ளி;

படுத்தனர் அரக்கர், வேலை பட்டதும்; படவும், பாரார்,

கடுத்தனர்; கடுத்த பின்னும், காத்தனர் கவியின் வீரர்.

 

The Rakshasa forces (now) began their murderous swipe; and the vanaras fled.  Reversing this momentum, vanara commanders led several counter-assaults and massacred the Rakshasas. Unmindful of the grievous losses, Rakshasas took on those assaults and launched their own savagery. The vanaras, led by their brave commanders,  now stood their ground.

 

The campaigns of Neelan, Kumudhan, Jambhavan, Thumindhan, Mayindhan, Idabhan and Panasan, great vanara commanders, are presented in as many verses. We get past these verses.

 

பெரும் படைத் தலைவர் யாரும்  பெயர்ந்திலர், பிணத்தின்  குப்பை

வரம்பு