Episode 01 - Chapter 2 - Canto on Rama viewing the sea.

Chapter 2 - Canto on (Rama) viewing the Sea - கடல் காண் படலம்

 

Before we get into the epic’s final and the virtual magnum opus, let us consider the heady influence that Kamban ought to have been immersed in – of the heart-searing Thamizh culture of மறம் = valour or warriorship would be faint equivalents of this intoxicating term in thamizh culture. (The other of course is காதல் which is weakly aligned with “love”).

 

The ’purushartha’ of the Thamizh of yore seems to be beginning with மறம் and காதல் and ending with them, though Thiruvalluvar, the quintessential Thamizh bard would align his ‘purushartha’ with the conventional Hindu sanatana equivalent – Dharma, Artha, Kama and Moksha - அறம், பொருள், இன்பம், வீடு.

 

If one takes time to traverse through the scintillating Aha Nanooru அக நானூறு and Pura Naanooru புறனானூறு, this impression would be firmly asserted.

 

It would seem that the Thamizh country of Sangha period was ceaselessly engaged  in warfare. Interestingly, that culture justified wars for any of the following objectives:

 

Defending Sovereignty

Seeking glory**

Expanding territory##

Responding to popular will

Enhancing nation’s wealth

 

** முழங்கு முந்நீர் முழுவது வளைஇப்

    பரந்துபட்ட வியன் ஞாலம்

    தானிற் தந்து தம்புகழ் நிறீஇ            

 

In order to establish his glory in all the sea-clad world.

 

## வையங் காவலர் வழிமொழிந் தொழுகப்

போகம் வேண்டிப் பொதுச்சொற் பொறாஅ

திடஞ்சிறி தென்னு மூக்கந் துரப்ப

ஒடுங்கா வுள்ளத் தோம்பா வீகைக்

கடந்தடு தானைச் சேர லாதனை

 

இடஞ்சிறிதென்னு மூக்கந்துரப்ப... The domain was considered inadequate for the welfare of the people and expansion through an aggressive invasion was justified.

 

With மறம் running in their blood, as it were, there was no need for any (forced or commanded) conscription. Every household thought it was its bounden societal duty – honour-bound in fact, to have atleast one head from it engaged in warfare for the country. The following glorious verses underscore this universal attribute – especially the motherhood of those glittering ages:

 

கெடுக சிந்தை கடிது இவள் துணிவே:

மூதில் மகளிராதல் தகுமே:

மேல்நாள் உற்ற செருவிற்கு இவள் தன்னை,

யானை எறிந்து, களத்து ஒழிந்தனனே,

நெருநல் உற்ற செருவிற்கு இவள் கொழுநன்,

பெரு நிரை விலங்கி, ஆண்டுப் பட்டனனே,

இன்றும், செருப் பறை கேட்டு, விருப்புற்று, மயங்கி,

வேல் கைக் கொடுத்து, வெளிது விரித்து உடீஇப்,

பாறு மயிர்க் குடுமி எண்ணெய் நீவி,

ஒரு மகன் அல்லது இல்லோள்,

செருமுகம் நோக்கிச் செல்க என விடுமே!

 

(The day before, her father fell in combat, thrown by an elephant; her husband fell yesterday fighting fiercely; today, she heard again the battle drums and she got smitten by that invitation. She called in her very young male child, the only child she had, handed him a spear, groomed his hair and commanded him to the battleground. Our thoughts be damned – this one’s audacity is steely, indeed.  Isn’t it worthy of being amongst those immortal women?)

 

And this one!

 

மீனுண் கொக்கின் தூவி யன்ன

வானவரைக் கூந்தல் முதியோள் சிறுவன்

களிறெறிந்து பட்டனன் என்னும் உவகை

 ஈன்ற ஞான்றினும் பெறிதே கண்ணீர்

நோன்கழை துயல்வரும் வெதிரத்து

வான்பெயத் தூங்கிய சிதறினும் பலவே``

 

(She was old – with hair resembling the snow-white of the fish-hunting stork. Her only life-string was her son. She learnt that he fell to an elephant in the battlefield. She received that news with joy-induced tears, dripping like raindrops from bamboo leaves.)

 

And, this most celebrated one!

 

நரம்பு எழுந்து உலறிய நிரம்பா மென்தோள்

முளரி மருங்கின், முதியோள் சிறுவன்

படைஅழிந்து, மாறினன்` என்று பலர்கூற,

`மண்டு அமர்க்கு உடைந்தன்ன் ஆயின், உண்டஎன்

முலை அறுத்திடுவென், யான் எனச் சினைஇ,

கொண்ட வாளொடு படுபிணம் பெயரா,

செங்களம் துழவுவோள், சிதைந்து வேறாகிய

 படுமகன் கிடக்கை காணூஉ

 ஈன்ற ஞன்றினும் பெரிது உவந்தனளே! –

 

She was frail – with veins showing up all over, shoulders fragile: she was old. When some people said to her – ‘your son fled from the battle’ she swore: ‘If he had indeed fled, I shall sever the breasts that nursed him.’ She went, sword in hand, to the field filled with dead bodies. She turned them over – one by grotesque one. She eventually found her son – cut into pieces – lying amongst the glorious dead. She was then filled with a joy that was greater than when she delivered him.

 

This one is nonchalant about her son’s whereabouts – in the wars that he frequents – as a part of his life.

 

புலிசேர்ந்து போகிய கல்லளை போல ஈன்ற வயிறோ விதுவே

தோன்றுவன் மாதோ போர்க்களத் தானே’    

 

The womb that bore him is this: like a rock cavern evacuated by a tiger (cub);

He would be seen somewhere in a(any) battlefield.

 

This mother enumerates the roles that she, the father, the weapon-smith, the king and the young man himself had in the young man’s life:

 

ஈன்று புறந்தருதல் என் தலைக் கடனே;

சான்றோன் ஆக்குதல் தந்தைக்குக் கடனே;

வேல் வடித்துக் கொடுத்தல் கொல்லற்குக் கடனே;

நன்னடை நல்கல் வேந்தற்குக் கடனே,

ஒளிறு வாள் அருஞ் சமம் முருக்கி,

களிறு எறிந்து பெயர்தல் காளைக்குக் கடனே.

 

It was my duty to deliver him (unto this world); it was his father’s duty to shape him into a good citizen; it was the duty of the weapon-smith to wrought and give him  battle-weapons. It was the King’s duty to infuse character in him. And it was that young warrior’s ow duty, to wage a fierce war with a glittering sword, kill the battle-elephant(s) and return victorious.

 

The poets egged on the warring kings and chieftains with hyperbolic, flattering, tributes to their valour and victories – some coming through as heartlessly mercenary. Consider these:

 

பாணர் தாமரை மலையவும், புலவர்

பூநுதல் யானையடு புனைதேர் பண்ணவும்

அறனோ மற்றிது விறல்மாண் குடுமி,

இன்னா ஆகப் பிறர் மண் கொண்டு

இனிய செய்தி நின் ஆர்வலர் முகத்தே?

 

Indulging in unprovoked aggression for coveting and winning lands of other rulers, you are able to be generous in your largesse to the singers (பாணர்) and poets who carry huge gifts on elephants and decorated chariots, making them happy and rejoicing in your glory and generosity. Is that righteous on your part? (The poet is happy to be receiving; but he leaves a query in the air for the king to ponder!)

 

வருதார் தாங்கி, அமர்மிகல் யாவது?

பொருது ஆண்டொழிந்த மைந்தர் புண்தொட்டுக்,

குருதிச் செங்கைக் கூந்தல் தீட்டி,

நிறம்கிளர் உருவின் பேஎய்ப் பெண்டிர்

எடுத்துஎறி அனந்தற் பறைச்சீர் தூங்கப்,    

பருந்து அருந்துற்ற தானையொடு செருமுனிந்து,

அறத்தின் மண்டிய மறப்போர் வேந்தர்

தாம்மாய்ந் தனரே; குடைதுளங் கினவே;

உரைசால் சிறப்பின் முரசு ஒழிந்தனவே;

பன்னூறு அடுக்கிய வேறுபடு பைஞ்ஞிலம்

இடம்கெட ஈண்டிய வியன்கண் பாசறைக்,

களங்கொளற்கு உரியோர் இன்றித், தெறுவர,

உடன்வீழ்ந் தன்றால், அமரே; பெண்டிரும்

பாசடகு மிசையார், பனிநீர் மூழ்கார்,

மார்பகம் பொருந்தி ஆங்கமைந் தன்றே;   

வாடாப் பூவின், இமையா நாட்டத்து,

நாற்ற உணவினோரும் ஆற்ற

அரும்பெறல் உலகம் நிறைய

விருந்துபெற் றனரால்; பொலிக, நும் புகழே!      

 

“Let your glory shine! All the adversaries including the (inimical kings) are killed in the bloody war. The royal parasols are gone. The battle-drums are silenced. The ghost-women are dousing themselves with the flowing blood and smearing their hair withit. The vultures are preying on the dead. The spouses of the dead warriors end their lives over their mates’ bodies, in preference to living in widowhood. The dead warriors fill the celestial space and are received as welcome guests yonder. “

 

This one walks away with the prize for monstrous thought flowing from a poetic mind!

 

வாடுக இறைவ நின் கண்ணி, ஒன்னார்

நாடுசுடு கமழ்புகை எறித்தலானே”

 

“Let the floral garlands on your broad chest wilt and wither with the fire-spit smoke from the smoldering countries that you had vanquished and devastated!

 

There were some definitions of a ‘just war’ as well; e.g.

 

ஆவும் ஆனியற் பார்ப்பன மாக்களும்

பெண்டிரும் பிணியுடை யீரும் பேணித்

தென்புலம் வாழ்நர்க்கு அருங்கடன் இறுக்கும்

பொன்போற் புதல்வர்ப் பெறாஅ தீரும்

எம்அம்பு கடிவிடுதும் நும்மரண் சேர்மின்...... என

அறத்துஆறு நுவலும் பூட்கை, மறத்தின்

கொல்களிற்று மீமிசைக் கொடிவிசும்பு நிழற்றும்

எங்கோ, வாழிய குடுமி! தங் கோச்

செந்நீர்ப் பசும்பொன் வயிரியர்க்கு ஈத்த,

முந்நீர் விழவின், நெடியோன்

நன்னீர்ப் ப ஃறுளி மணலினும் பலவே!

 

“Brahmins, cows, cow-herds, women, the sick, the childless ones that have the obligation to perform water oblations to the ancestors, seek refuge in safety – from my speeding darts.” Thus heralding a righteous war, oh! Kudumi ThangO! The one who gives immeasurable gold and riches to the Panar singers! Let you live longer then the grains of sands on the bed of Paxruli river! (The childless ones having an obligation to offer water-oblations to the dead ancestors are spared to keep that obligation going till their life comes to a natural end.)

 

There were some sage, sobering voices too, enjoining on the rulers the pointlessness of war and underscoring the fact that with thoughtful and wise governance there was enough for everyone and more (as the earth abounds in its riches for everyone). And in the hands of bad improvident governance, the ruler and the whole society would perish.

 

காய் நெல் அறுத்துக் கவளம் கொளினே,

மா நிறைவு இல்லதும், பல் நாட்கு ஆகும்;

நூறு செறு ஆயினும், தமித்துப் புக்கு உணினே,

வாய் புகுவதனினும் கால் பெரிது கெடுக்கும்,

அறிவுடை வேந்தன் நெறி அறிந்து கொளினே,

கோடி யாத்து, நாடு பெரிதும் நந்தும்;

மெல்லியன் கிழவன் ஆகி, வைகலும்

வரிசை அறியாக் கல்லென் சுற்றமொடு,

பரிவு தப எடுக்கும் பிண்டம் நச்சின்,

யானை புக்க புலம் போலத் தானும் உண்ணான், உலகமும் கெடுமே

 

Harvesting the ripe paddy and making balls of cooked rice for feeding the elephants, the land would support the elephants for infinity. Should that same paddy land be invaded by the same elephants, the produce would be devasted in a trice – the trampled grain outscoring the ones that get into the mouth. Should the informed ruler collect (tributes, taxes) knowing his people and their circumstances astutely, the governance will be good and the people would laud. Should, on the other hand, the ruler, ignorant, insensitive and uninformed, with his kin collect from the people with greed and immoderation, he would not enjoy it and his country would decay – like the elephant invAadhing a paddy field.

 

Some of the celebrated Sangam time poets were - பிசிராந்தையார், பெருந்தலைச் சாத்தனார். கோவூர் கிழார், கபிலர், ஒளவையார் (1?),  கோவூர் கிழார், கபிலர், ஒளவையார் (1?),  காக்கை பாடினியார்…

 

THIS LONGISH DETOUR WOULD PROVIDE US WITH A THROW-BACK TO KAMBAN’S INSIGHT – HIS UNIQUE THAMIZH INSIGHT – THAT WOULD PERMEATE HIS PEERLESS RENDERING OF THIS YUDHDHA KHANDA. 

 

Rama, arriving at the sea-front along with the vanara army, views and contemplates over the formidable obstacle that separated him and his army from his goal – overcoming Lanka, destroying the Rakshasas led by the Dasagreeva and retrieving Sita. He pines and sighs in seemingly hopeless refrain:

 

பொங்கிப் பரந்த பெருஞ் சேனை, புறத்தும் அகத்தும், புடை சுற்ற-

சங்கின் பொலிந்த தகையாளைப் பிரிந்த பின்பு, தமக்கு இனம் ஆம்

கொங்கின் பொலிந்த தாமரையின் குழுவும் துயில்வுற்று இதழ் குவிக்கும்

கங்குல் பொழுதும், துயிலாத கண்ணன்-கடலைக் கண்ணுற்றான்.

 

With the huge, sprawling vanara army surrounding him, Rama viewed the vast, unfordable sea in front of him – with his lotus-like eyes, though these would not close even after sunset – because he would not sleep after Sita got separated from him – though the lotus would shut itself at sunset.

 

The rhyme is the allure in this verse.

 

வழிக்கும் கண்ணீர் அழுவத்து வஞ்சி அழுங்க, வந்து அடர்ந்த

பழிக்கும் காமன் பூங் கணைக்கும் பற்றா நின்றான் பொன் தோளை,

சுழிக்கும் கொல்லன் ஒல் உலையில் துள்ளும் பொறியின் சுடும், அன்னோ -

கொழிக்கும் கடலின் நெடுந் திரைவாய்த் தென்றல் தூற்றும் குறுந் திவலை.

 

 As Rama stood there – in front of the wave-swept sea – with his tears filled with images of Sita, his broad shoulders that bore the excruciating blame (of having let Sita be abducted) and the floral-darts of Manmatha, the sea drops carried by the southerly breeze, that  lashing against him seared him like fire sparks flying from an iron-smithy.

 

இந்து அன்ன நுதல் பேதை இருந்தாள், நீங்கா இடர்; கொடியேன்

தந்த பாவை, தவப் பாவை, தனிமை தகவோ?' எனத் தளர்ந்து,

சிந்துகின்ற நறுந் தரளக் கண்ணீர் ததும்பி, திரைத்து எழுந்து,

வந்து, வள்ளல் மலர்த் தாளின் வீழ்வது ஏய்க்கும்-மறி கடலே.

 

“Oh! The wave-slapping sea! Is it right or just that Sita, the one with a forehead like the crescent moon, the one that I, the heartless one, had gained as my spouse, the one that rose from ascetics, that she should be incarcerated?” The tears rolling down from Rama would seem to take the form of the sea-waves and would come back and slap his feet.

 

இன்னது ஆய கருங் கடலை எய்தி; இதனுக்கு எழு மடங்கு

தன்னது ஆய நெடு மானம், துயரம், காதல், இவை தழைப்ப,

'என்னது ஆகும், மேல் விளைவு?' என்றுஇருந்தான், இராமன், இகல் இலங்கைப்

பின்னது ஆய காரியமும் நிகழ்ந்த பொருளும் பேசுவாம்:

 

 Rama, arriving at the sea-front was immersed in grief, humiliation and denied-love that were seven times more overwhelming than the immeasurable sea, and was gripped with the question on his mind: “what shall happen next?”. As this happens here, let us go Lanka-wards and see what happens over there.

 

Canto on Ravana convening his council - இராவணன் மந்திரப் படலம்

 

பூ வரும் அயனொடும் புகுந்து, 'பொன் நகர்,

மூவகை உலகினும் அழகு முற்றுற,

ஏவு' என இயற்றினன் கணத்தின் என்பரால்-

தேவரும் மருள்கொள, தெய்வத் தச்சனே.

 

Ravana commanded Brahma to instruct Maya, the celestial architect, to reconstruct Lanka as a city unrivalled in beauty and magnificence in all the three worlds. Brahma obliged instantly and Viswakarma complied – in just a thrice. Lanka was transformed from a burnt-down rubble and ruin to a glorious city, unrivalled in all the three worlds, far more resplendent than the one that got devasted by Hanuman.

 

பொன்னினும் மணியினும் அமைந்த பொற்புடை

நல் நகர் நோக்கினான், நாகம் நோக்கினான்,

'முன்னையின் அழகு உடைத்து!' என்று, மொய் கழல்

மன்னனும், உவந்து, தன் முனிவு மாறினான்.

 

Ravana contemplated the reconstruction citadel of his with pride and looked at, in comparison, the celestial capital of Amaravati. Filled with happiness, Ravana quit his raging (impotent) fury caused by the devastation caused by Hanuman.

 

முழுப் பெருந் தனி முதல் உலகின் முந்தையோன

எழில் குறி காட்டி நின்று, இயற்றி ஈந்தனன்;-

பழிப்ப அரும் உலகங்கள் எவையும் பல் முறை

அழித்து அழித்து ஆக்குவாற்கு அரிது உண்டாகுமோ?

 

 

For the creator, Brahman, who is so adept in repeatedly recreating the worlds, instructing Maya how to capture that unrivalled beauty and magnificence, was not a challenge.