Episode 01 - Chapter 20 - Canto on the annihilation of the rakshasa commanders.

Chapter 20 – Canto on the Annihilation of the Rakshasa Commanders - படைத் தலைவர் வதைப் படலம்

 

 

Indrajit was to resume the unfinished battle the next day. But Kamban introduces different actors for the day – the chief commanders; as no explicit reason is offered by the poet, we assume that Indrajit was yet not battle-ready and was still recouperating from his Lakshmana-inflicted wounds. The need to engage in rituals to invoke the Brahmastra could be an added reason. Here are the commanders rising for battle:

 

ஆர்த்து எழும் ஓசை கேட்ட அரக்கரும், முரசம் ஆர்ப்ப,

போர்த்    தொழில்    வேட்கை    பூண்டு,  பொங்கினர், புகுந்து மொய்த்தார்;

தார்த் தட மார்பன் தன்னை, ‘தா, விடை’ என்னச் சார்ந்தார்;

பார்த்தனன், முனிந்து மன்னன், இனையன பகர்வது ஆனான்:

 

Hearing the celebrating roar of the vanaras, the Rakshasas are excited as well: always blood-thirst, the enemy forces provocative roars goads them, infusing an unquenchable battle-desire (போர்த்    தொழில்    வேட்கை). Aroused, they rise and swarm -  பொங்கினர், புகுந்து மொய்த்தார் – and reaching Ravana, the broad chested one, and sought his permission – “Give us your command”. Viewing this rising, Ravana would say this:

 

மாபெரும்பக்கனோடு வான் புகைக்கண்ணன் வந்தான்;

‘ஏவுதி எம்மை’ என்பார்; தம் முகம் இனிதின் நோக்கி,

‘போவது புரிதிர்’ என்னப் புகறலும், பொறாத தூதர்,

‘தேவ! மற்று இவர்கள் செய்கை கேள்!’ எனத் தெரியச் சொன்னார்;

 

As Mabhakkan and Pugaikkannan, the commanders sought Ravana’s go-ahead and as Ravana, pleased, ordered them: ‘Go and do (battle)’, looking on, the spies who were monitoring the previous day’s battle (between Lakshmana and Indrajit), unable to put up with this feigned valour, would inform Ravana: “Lord, please listen to what these (two) did”.

 

ஆனையும் பரியும் தேரும் அரக்கரும் அமைந்த ஆழித்

தானைகள் வீய, நின்ற தலைமகன் தனிமை ஓரார்,

“மானவன் வாளி, வாளி! என்கின்ற மழலை வாயார்,

போனவர் மீள வந்து புகுந்தனர் போலும்! என்றார்.

 

“As the vast, sea-like four divisions – of battle elephants, cavalry, chariots and the footmen – got devastated (by Lakshmana), as Indrajit was isolated in that battle and stood by himself, forsaking Indrajit’s peril as he stood alone, these (brave men?) fled, blabbering ‘that human’s dart! That human’s dart!’. And these have now made bold to resurrect themselves as warriors?

 

Enraged, Ravana orders corporal, exemplary punishment for the deserting commanders:

 

அற்று அவர் கூறலும், ஆர் அழலிற்றாய்

முற்றிய கோபம் முருங்க முனிந்தான்,-

‘இற்றிதுவோ இவர் சேவகம்?’ என்னா,

‘பற்றுமின்!’ என்றனன்-வெம்மை பயின்றான்.

 

Enraged, Ravana ordered: “Hold them! Is this their loyal service?”

 

என்றலும், எய்தினர், கி்ங்கரர் என்பார்,

பின்றலினோரை வலிந்து பிடித்தார்,

நின்றனர்; ஆயிடை, நீல நிறத்தான்,

‘கொன்றிடுவீர் அலிர்; கொண்மின், இது’ என்றான்.

 

As the ‘kinkaras’ complied, Ravana said: “Do not kill them. Listen to this.”

 

‘ஏற்றம் இனிச் செயல் வேறு இலை; ஈர்வீர்

நாற்றம் நுகர்ந்து உயர் நாசியை; நாமக்

கோல் தரு திண் பணை கொட்டினிர், கொண்டு, ஊர்

சாற்றுமின், “அஞ்சினர்” என்று உரைதந்தே,’

 

“Sever their noses first. And parade them through the streets (of Lanka) proclaiming their treachery and cowardice, accompanied by drumbeats. “Here! Behold these  deserters”. Let the rest of the people get a foretaste of desertion and treachery.

 

அக் கணனே, அயில் வாளினர் நேரா,

மிக்கு உயர் நாசியை ஈர விரைந்தார்,

புக்கனர்; அப் பொழுதில், ‘புகழ் தக்கோய்!

தக்கிலது’ என்றனன், மாலி, தடுத்தான்.

 

As the Kinkaras proceeded to execute the King’s orders, swords drawn, Maali, another senior commander, stopped them, pleAadhing with Ravana:

 

அம் சமம் அஞ்சி அழிந்துளர் ஆனார்,

வெஞ் சமம் வேறலும், வென்றியது இன்றாய்த்

துஞ்சலும் என்று இவை தொல்லைய அன்றே?

தஞ்சு என ஆர் உளர், ஆண்மை தகைந்தார்?

 

“Even those who might flee in one battle, is it not the rule since yore,  that the same men wade into another and either come out victorious or give their lives in combat? Who, pray, is the sole repository of (undiluted) manliness and warriorship in this world?”

 

அந்தரம் ஒன்றும் அறிந்திலை அன்றே;

வந்தன நம்வயின் எத்தனை, மன்னா!

தந்திரம், வானவர் தானவர் என்னும்,

இந்திரன் அஞ்சினன்; எண்ணுதி அன்றே!

 

“Oh! King! You do not seem to be fully informed. How many – the celestials, the asuras, a lot else, came forth to fight us and retreated in defeat? Did not that mighty Indra himself flee in fear? Did you ponder that?”

 

வருணன் நடுங்கினன், வந்து வணங்கிக்

கருணை பெறும் துணையும், உயிர் கால்வான்;

இருள் நிற வஞ்சகர் எங்கு உளர்? எந்தாய்!

பருணிதர் தண்டம் இது அன்று, பகர்ந்தால்.

 

“Varuna himself lay prostrate before you, shaking in fear of life. Where would these wretches go? (except seeking refuge here?). This punishment is not one that the wise  would consider  appropriate.”

 

பத்து-ஒரு நாலு பகுத்த பரப்பின்

அத்தனை வெள்ளம் அரக்கர் அவிந்தார்;

ஒத்து ஒரு மூவர் பிழைத்தனர், உய்ந்தார்;

வித்தக! யார் இனி வீரம் விளைப்பார்?

 

“Forty Vellam strong Rakshasa forces were totally destroyed. And, three out of that vast count survived. Is that (surviving that fierce combat) itself not valour?”

 

‘பாசமும் இற்றது; பாதியின் மேலும்

நாசமும் உற்றது; நம்பி! நடந்தாய்;

பூசல் முகத்து ஒரு கான்முளை போதா,

நீசரை ஈருதியோ, நெடு நாசி?

 

“Oh! Lord! The Naaga Paasam itself got dismanteled. More than half of the Rakshasa forces got decimated. You retreated (from your first day’s battle venture). Just as these wretched ones did not stand with Indrajit till the end, would you sever their long noses?”

 

 Maali should be a smart stout-heart. Reminds his King that in very recent memory, he was guilty of the same crime – implying, who would sever his nose(s) – TEN OF THEM?

 

(CUT-NOSES SEEM TO PROVIDE A PITHY TRAGI-COMEDY ENERGY TO THE EPIC. IT STARTED WITH THE SEVERING OF SURPANAKA’S NOSE THAT TRIGGERED SITA’S ABDUCTION THAT IN TURN LED TO THE PRESENT WAR. AND WE HAVE KUMBHAKARNA, WITH HIS NOSE BITTEN OFF BY SUGREEVA,  EMBARRASSED BEYOND LIMITS, BESEECHING WITH RAMA TO KILL HIM –

 

தன் பெருஞ் செவி மூக்கோடும்அற்ற எங்கை போல்

என்முகம் காட்டி  நின்று ஆற்றலென் உயிர் அம்மா!

 

செவி தன்னொடு மாற்றாரால் மூக்கு இழந்த பின் மீளல் என்றால்,

அது முடியுமோ? முடியாதாய்!

 

“மூக்கு இலா முகம் என்று முனிவர்களும் அமரர்களும்

நோக்குவார் நோக்காமை  நுன் கணையால் என் கழுத்தை

நீக்குவாய்; நீக்கியபின்,  நெடுந்தலையைக் கருங்கடலுள்

போக்குவாய்; இது நின்னை  வேண்டுகின்ற பொருள் ‘‘ என்றான்

 

AND, RIGHT HERE, THE COMMANDER MAALI HAS THE AUDACITY AND PRESENCE OF MIND TO REMIND RAVANA THAT HE HIMSELF WAS GUILTY OF THE SAME CRIME THAT THE POOR COMMANDERS WERE BEING ASKED TO PAY WITH THEIR NOSES – IMPLYING; SHOULD NOT, IF THAT WAS THE RULE, THE KING FIRST SET THE PRECEDENT BY HAVING ALL HIS TEN NOSES CUT?)

 

”வாழி இலக்குவன்” என்ன, மறுக்குற்று

ஆழி அரக்கர் தம் வாயில் அடைப்பார்;

ஏழ கடல் துணையோ? இனி, நாசி

ஊழி அறுத்திடினும், உலவாதால்.

 

“Even as the hail ‘Long Live Lakshmana’ is heard, countless Rakshasas would shut their doors in trepidation. If you keep severing the noses of all those, would not the ‘nose collection’ keep company with the seven seas?”

 

தூது நடந்தவனைத் தொழுது, அந் நாள்,

ஓது நெடுஞ் செரு அஞ்சி உடைந்தார்,

தீது இலர் நின்றவர், சேனையின் உள்ளார்

பாதியின் மேலுளர், நாசி படைத்தார்!

 

 “Even those who fled the rampaging Hanuman then (when Hanuman visited Lanka), seeking his mercy and survived, they are all in our (Rakshasa) army, more than half of them still surviving (the current war).  They all have their noses (intact)!”

 

‘விட்டிலை சீதையை ஆம்எனின், வீரர்

ஒட்டிய போரினில் ஆர் உளர், ஓடார்?

“வெட்டுதி நாசியை, வெந் தொழில் வல்லோர்

பட்டிலர் என்றிலை என்று பகர்ந்தான்.

 

“If you (adamantly) refuse to let Sita go (and incite this war to get to its gory end), in that bloody war, who would not flee? For the (seemingly inevitable) crime of not heralding the death of those – Rama and Lakshmana – would you sever the noses of all the warriors?”

– A wry, audacious, irony-clad mock from this lowly commander for Ravana, this!

 

ஆறினன் என்பது அறிந்தனர், அன்னார்

தேறினர், அன்னது சிந்தை உணர்ந்தார்,

சீறிய நெஞ்சினர், செங் கணர், ஒன்றோ

கூறினர்? தம் நிலை செய்கை குறித்தார்:

 

The accused commanders who now realise that Ravana had been defused of his fury, and convinced that their noses were not in peril any more,  roused again, would say these to the King.

 

‘உன் மகன் ஒல்கி ஒதுங்கினன் அன்றோ?

மின் நகு வானிடை ஏக, விரைந்தான்,

அன்னதின் மாயை இயற்றி அகன்றான்;

இந் நகர் எய்தினன், உய்ந்தனன்-எந்தாய்!

 

“Your son Indrajit, overwhelmed in battle, steered aside; and disappeared into the sky. After executing his trickery, he arrived here, quite alive.”

 

இப் பகல், அன்றுஎனின் நாளையின், அல்லால்,

முப் பகல் தீர்கிலம்; ஆவி முடிப்போம்,

வெப்பு அகலா எரி வெந் தழல் வெந்த

செப்பு அகல் வெண்ணெயின்-நோன்மை தெரிந்தோய்!

 

“If not in one day, if not in two, surely in three days, we shall kill them all. Their lives shall be (as durable) as the oil fed into the copper lanterns.”

 

‘விட்டனை எம்மை, விடுத்து, இனி, வெம் போர்

பட்டனர் ஒன்று, படுத்தனர் ஒன்றோ,

கெட்டனர் என்பது கேளலை’ என்னா,

ஒட்டினர், ஆவி முடிக்க உவந்தார்.

 

“You let us off now. From now on, you shall hear either that we killed them (the enemies) or we died in combat. You shall not hear – again – that we failtered.”

 

Pleased with this rousing response from the commanders, Ravana assigns a huge contingent of forces for them to lead into battle.

 

The commanders bear some strange monikers – Enemy of Rituals (வேள்வியின்  பகைஞன்) Enemy of the Sun (சூரியன்   பகைஞன்  ) Pisaasan, The One with Dentures of Vajra (வச்சிரத்து எயிற்றவன்).  And, of course, Maali the audacious one.

 

Led by these commanders, the Rakshasa forces mobilise and move to the battle ground, rising dust from this mobilization covering the sky. விண்ணை விழுங்கிய தூளியின்.. With the usual war trumpets and drums blasting the world.

 

Rama sees the oncoming Rakshasa formation and enquires of Vibheeshana:

 

எந்திய சேனையை, ஈசன் எதிர்ந்தான்,

‘வெய்து இவண் வந்தவன், மாயையின் வெற்றி

செய்தவனேகொல்? தெரித்தி இது’ என்றான்;

ஐயம் இல் வீடணன் அன்னது உரைத்தான்:

 

Rama, viewing this Rakshasa forces moving into battle formation, enquires of Vibheeshana: ‘Is this the one (leAadhing these forces) the same as the one who scored through his trickery (Indrajit, who issued the Naaga Paasam)? Let me know this.’

 

முழைக் குலச் சீயம் வெம் போர் வேட்டது முனிந்தது என்ன,

புழைப்   பிறை   எயிற்றுப்  பேழ்  வாய்,  இடிக்  குலம் பொடிப்ப, ஆர்த்து,

தழைப் பொறி வாளிப் புட்டில் கட்டி, வில் தாங்கி,  சார்வான்.

மழைக் குரல் தேரின் மேலான், மாபெரும்பக்கன் மன்னோ.

 

“This one is Maabhakkan – coming like a prey-seeking lion, with his long cresecent like teeth, with cavernous mouth, carrying a huge bow and a corresponding quiver.

 

சிகை நிறக் கனல் பொழி தெறு கண் செக்கரான்,

பகை நிறத்தவர் உயிர் பருகும் பண்பினான்,

நகை நிறப் பெருங் கடைவாயை நக்குவான்,

புகைநிறக்கண்ணவன், பொலம் பொன் தேரினான்.

 

This is ‘Pugaikkaannan’ (one with smoke-lined eyes), red-haired, irrepressibly sweeping his tongue over his molar teeth with the fearsome of attribute of ‘drinking’the lives of adversaries.

பிச்சரின் திகைத்தன பெற்றிப் பேச்சினான்,

முச் சிரத்து அயிலினான், மூரித் தேரினான்,

“இச் சிரம் உம்மதே?” என வந்து எய்துவான்,

வச்சிரத்து எயிற்றவன், மலையின் மேனியான்.

 

“This is Vajra Dantan (One with dentures like vajra), looking like he had a perpetually scrambled mind, carrying a mighty trident.

 

‘காலையும் மனத்தையும் பிறகு காண்பது ஓர்

வாலை உளைப் புரவியன், மடித்த வாயினான்,

வேலையின் ஆர்ப்பினன், விண்ணை மீக்கொளும்

சூலம் ஒன்று உடையவன், பிசாசன், தோன்றுவான்.

 

“This is Pisaasan – thick lipped, roaring like a sea, also carrying a trident.

 

சூரியன்பகைஞன், அச் சுடர் பொன் தேரினன்,

நீரினும் முழக்கினன், நெருப்பின் வெம்மையான்;

ஆரிய! வேள்வியின் பகைஞன் ஆம்அரோ,

சோரியும் கனலியும் சொரியும் கண்ணினான்.

 

“This is ‘Enemy of Surya’ சூரியன்பகைஞன் – and that one is ‘Enemy of Rituals’ வேள்வியின் பகைஞன்.”

 

சாலி வண் கதிர் நிகர் புரவித் தானையான்,

மூல வெங் கொடுமையின் தவத்தின் முற்றினான்,

சூலியும் வெருக்கொளத் தேரில் தோன்றுவான்,

மாலி’ என்று, அடி முறை வணங்கிக் கூறினான்.

 

This last one is Maali – ascetically accomplished, one who even Siva would be afraid of in his fearsome demeanor.”

 

The two armies get into intense battle.  இரண்டு சேனையும் போர்த் தொழில் புரிந்தன;

 

‘Pugaikkannan’ and Hanuman battle and the others pair off too:

 

தூமக்கண்ணனும் அனுமனும் எதிர் எதிர் தொடர்ந்தார்;

தாமத்து அங்கதன் மாபெரும்பக்கனைத் தடுத்தான்;

சேமத் திண் சிலை மாலியும் நீலனும் செறுத்தார்;

வாமப் போர் வயப் பிசாசனும் பனசனும் மலைந்தார்.

 

Pugaikkannan and Hanuman joined in battle. Angada took on Maabhakkan. Neelan took on Maali. Panasan (Sugreeva’s father-in-law) joined battle with Pisaasan.

 

சூரியன் பெரும்பகைஞனும் சூரியன் மகனும்

நேர் எதிர்ந்தனர்; நெருப்புடை வேள்வியின்பகையும்

ஆரியன் தனித் தம்பியும் எதிர் எதிர் அடர்ந்தார்;

வீர வச்சிரத்துஎயிற்றனும் இடபனும் மிடைந்தார்.

 

Suriyan Pagainjan (Enemy of Surya) took on Sugreeva (Surya’s son). And வேள்வியின்  பகைஞன் (Enemy of Rituals) challenged Lakshmana. Vajra Dhanta was taken on by Idaban (a vanara commander).

 

இன்ன காலையின், ஈர்-ஐந்து வெள்ளம், வந்து ஏற்ற

மின்னும் வெள் எயிற்று அரக்கர்தம் சேனையில், வீரர்

அன்ன வெஞ் சமத்து ஆறு வெள்ளத்தையும் அவித்தார்;

சொன்ன நாலையும் இலக்குவன் பகழியால் தொலைத்தான்.

 

Of the ten VELLAM strong Rakshasa forces, the vanaras eliminated six. The remaining four was destroyed by Lakshmana by his darts.

 

The ghastly output from this gory battle:

 

உப்புடைக் கடல் மடுத்தன உதிர நீர் ஓதம்

அப்பொடு ஒத்தன கடுத்தில; ஆர்கலி முழுதும்

செப்பு உருக்கு எனத் தெரிந்தது; மீன் குலம் செருக்கித்

துப்பொடு ஒத்தன, முத்துஇனம் குன்றியின் தோன்ற.

 

The blood flow from the battle reaching the salt-water seas, stood out distinctly – the sea resembled molten copper. The fishes resembled red coral. The pearls in the oysters took a red tint and resembled குன்றிமணி (abrus precatorius)

 

The poet introduces some lascivious-humour even in the midst of corpses!

 

சிலவர்-தம் பெருங் கணவர்தம் செருத் தொழில் சினத்தால்,

பலரும், வாய் மடித்து, உயிர் துறந்தார்களைப் பார்த்தார்,

‘அலைவு இல் வெள் எயிற்றால் இதழ் மறைத்துளது,  அயலாள்

கலவியின் குறி காண்டும் என்று ஆம்’ எனக் கனன்றார்.

 

A woman looking for her slain man, seeing that one with a lip bitten hard by his teeth (evidently in the pangs of death) would rue: “This scamp is biting his lip just to hide the teeth mark of his paramour. I am sure he has been making with that one.”

 

நவை செய் வன் தலை இழந்த தம் அன்பரை நணுகி,

அவசம் எய்திய மடந்தையர் உருத் தெரிந்து அறியார்,

துவசம் அன்ன தம் கூர் உகிர்ப் பெருங் குறி, தோள்மேல்

கவசம் நீக்கினர், கண்டு கண்டு, ஆர் உயிர்  கழிந்தார்.*

 

Some, trying to see their slain men in their bared chest, removed the (shattered remains of) armour; seeing the nail marks that they had made there just the night before in bed, they would die – of overwhelming grief.

 

மாரி ஆக்கிய கண்ணியர், கணவர்தம் வயிரப்

போர் யாக்கைகள் நாடி, அப் பொரு களம் புகுந்தார்,

பேர் யாக்கையின் பிணப் பெருங் குன்றிடைப் பிறந்த

சோரி ஆற்றிடை அழுந்தினர், இன் உயிர் துறந்தார்.*

 

Widowed, women wept with tears flowing like rivulets as they searched and found their spouses’ battle-torn huge bodies amongst the countless dead and overcome with grief, they fell in the river of blood and ended their lives. (Hyperbolic metaphor – the rivers of blood could drown and kill so many of these grieving women.)

 

But the battle rages next day.