Episode 01 - Chapter 21 - Canto on the slaying of Makara Kannan.
Chapter 21 – Canto on the Slaying of Makara Kannan - மகரக் கண்ணன் வதைப் படலம்
As Ravana was grieving and fuming over the fatally adverse course the war was taking – loss of Kumbakarna, Adhikaya, the Commanders, the defeat of the invincible Naga Paasam delivered by Indrajit, Makarakkannan, a nephew and a son of Kara approached him for permission to go out and secure a vengeful victory against Rama and the vanaras. (Kara was Ravana’s cousin, Ravana’s mother Kaikasi’s sister’s son; he and his two brothers, Dhushana and Trisira were decimated along with their 14000 strong Rakshasa force, by Rama – single-handedly – in Janathana, Dandakaranya – Aranya Khanda), Makarakkannan had, therefore, a reason to be thirsting for vengeance.
யானே செல எண்ணுவென்; எய்த அவன்
தான் நேர்வது தீது எனவே தணிவேன்;
வானே, நிலனே, முதல் மற்றும் எலாம்,
கோனே! எனை வெல்வது ஓர் கொள்கையதோ?
“I would have ventured into this myself; but I refrained deferring for the command to come from you, the King. Oh! My Lord! Would all the worlds, the sky and all else be capable of getting the better of me (in battle)?
அருந் துயர்க் கடலுளாள் என் அம்மனை, அழுத கண்ணள்,
பெருந் திருக் கழித்தல் ஆற்றாள்,"கணவனைக் கொன்று பேர்ந்தோன்
கருந் தலைக் கலத்தின் அல்லால், கடனது கழியேன்" என்றாள்;
பருந்தினுக்கு இனிய வேலாய்! இன் அருள் பணித்தி" என்றான்.
“My mother, drowned in a sea of grief, made a pledge of blood (when my father Kara was killed by Rama). ‘I shall not remove the ‘mangal sutra’ and proceed with the other obsequies for your father, except with the blood and severed head of the one who killed your father.’ I thus have a duty by my mother – get her to fulfil her pledge. Oh! King! Please let me go.”
அவ் உரை மகரக்கண்ணன் அறைதலும், அரக்கன், ‘ஐய!
செவ்விது; சேறி! சென்று, உன் பழம் பகை தீ்ர்த்தி!’ என்றான்.
வெவ் வழியவனும், பெற்ற விடையினன், தேர் மேற்கொண்டான்,
வவ்விய வில்லன் போனான், வரம் பெற்று வளர்ந்த தோளான்.
As Makarakkannan sought his permission, Ravana bade him well: “Oh! My Boy! That is a right thing for you to ask. Go. Go and settle your old score against your enemy.” Thus securing the permission and blessing of Ravana, Makarakkanan (with shoulders blessed with might and valour from the boons from celestials), left for battle, astride his chariot.
The Battle:
மைந் நிற அரக்கர் வன் கை வயிர வாள் வலியின் வாங்கி,
மெய்ந் நிறத்து எறிந்து கொல்வர், வானர வீரர்; வீரர்
கைந் நிறைத்து எடுத்த கல்லும் மரனும் தம் கரத்தின் வாங்கி,
மொய்ந் நிறத்து எறிவர்; எற்றி முருக்குவர், அரக்கர் முன்பர்.
As the dark-complexioned Rakshasas, wielding mighty swords, were felling the vanaras. And the vanaras, in turn, caused havoc among the Rakshasa forces using their hands and rocks and trees as weapons. They also pounced on the Rakshasas and twisted and killed them.
Makarakkannan confronts Rama:
"என்னுடைத் தாதை தன்னை இன் உயிர்
உணடாய்" என்னும்
முன் உடைத்தாய தீய முழுப் பகை மூவர்க்கு அன்றி,
நின்னுடைத்து ஆயது அன்றே; இன்று அது நிமிர்வென்’
என்றான்-
பொன்னுடைத் தாதை வண்டு குடைந்து உணும்
பொலம் பொன் தாரான்.
“You killed my dear father. My vengeance against the Trimurtis is superseded by the score I have to settle with you. I will settle it right now and hold my head high.”
Rama lauds Makarakkannan:
தீயவன் பகர்ந்த மாற்றம் சேவகன் தெரியக் கேட்டான்,-
‘நீ கரன் புதல்வன்கொல்லோ? நெடும் பகை நிமிர வந்தாய்;
ஆயது கடனே அன்றோ, ஆண் பிறந்து அமைந்தார்க்கு?
ஐய!
ஏயது சொன்னாய்’ என்றான்,-இசையினுக்கு இசைந்த
தோளான்.
Rama heard intently the boasting challenge of Makarakkannan. And lauded him: “Aren’t you the son of Kara? And, you are here to level scores with your adversary, aren’t you? Yes, it is your sacred duty, as a son. You have said it very well.”
இசையினுக்கு இசைந்த தோளான்.- Rama, with shoulders as splendorous as his fame.
சேவகன் – Rama, who regards himself in the service of the devoted.
After a one-to-one battle where Makarakkannan fought with Rama without relent, a dart from Rama pierced Makarakkannan’s heart:
சொரிந்தன பகழி எல்லாம் சுடர்க் கடுங் கணைகள் தூவி,
அரிந்தனன் அகற்றி, மற்று அ(வ்) ஆண்தகை அலங்கல் ஆகத்து,
எரிந்து ஒரு பகழி பாய எய்தனன், இராமன்; ஏவ,
நெரிந்து எழு புருவத்தான் தன் நிறத்து உற்று நின்றது அன்றே.
After raining darts on each other, Rama chose one dart and aimed at the heart of the garlanded Makarakkannan. And the dart found its mark but Makarakkannan fought on.
Makarakkaannan uses his skills of illusion gained through his boons; rises overhead in to the sky and fights on:
மார்பிடை நின்ற வாளிவாயிடை வெயிலின் வாரும்
சோரியன், விசும்பினூடு ஓர் இமைப்பிடைத் தோன்றாநின்றான்,
கார் உரும்ஏறும், காற்றும், கனலியும், கடைநாள் வையம்
பேர்வுறு காலம் என்ன, பெருக்கினன், தவத்தின் பெற்றான்.
With Rama’s dart still pierced in his chest, with blood flowing through his mouth, Makarakkannan rose – within a trice – high into the sky and created an illusory storm that esembled the end of the world – with thunder-clouds, lightning, storm and raging fires.
Rama is unruffled:
போயின திசைகள் எங்கும் புகையொடு நெருப்புப் போர்ப்ப,
தீஇனம் அமையச் செல்லும் மாய மா மாரி சிந்த,
ஆயிர கோடி மேலும் அவிந்தன, கவிகள்; ஐயன்,
‘மாயமோ? வரமோ?’ என்றான்; வீடணன் வணங்கிச் சொல்வான்:
With the illusory tempests and fiery fury let lose by Makarakkannan, vanaras perished in countless numbers. Rama enquired of Vibheeshana: “Is this all illusion, or is this the effectof his boons?” Vibheeshana would inform Rama:
நோற்றுடைத் தவத்தின் நோன்மை நோக்கினர் கருணை நோக்கி,
காற்றுடைச் செல்வன்தானும், மழையுடைக் கடவுள்தானும்,
மாற்றலர், ஈந்த தெய்வ வரத்தினால் வந்தது’ என்றான்;
நூற்று இதழ்க் கமலக் கண்ணன், ‘அகற்றுவென், நொடியில்’என்றான்.
Vibheeshana said: “Considering the severity of his ascetics and showing compassion to him, Vaayu (the God of Wind) and Varuna (the God of Rains) granted Makarakkannan these boons, and what is happening is the effect of those (boons).” The lotus-eyed Rama vowed: “I shall have him removed, in a moment.”
காலவன் படையும், தெய்வக் கடலவன் படையும் காலக்
கோல வன் சிலையில் கோத்து கொடுங் கணையோடும் கூட்டி,
மேலவன் துரத்தலோடும், விசும்பின்நின்று எரிந்து, வெய்தின்
மால் இருங் கடலின் வீழ்ந்து மறைந்தன, மழையும் காற்றும்.
Rama dispersed the illusory fire storm and thunder by delivering the Vayu and Varuna Astras. And the storms and rains fell into the sea and disappeared.
அத் துணை, அரக்கன் நோக்கி, அந்தர வானம் எல்லாம்
ஒத்தன உருவே ஆக்கி, தான் மறைந்து ஒளித்து, சூலப்
பத்திகள் கோடி கோடி பரப்பினன்; அதனைப் பார்த்த
வித்தகன், ‘ஒருவன் செய்யும் வினையம்!’ என்று இனைய
சொன்னான்.
As Makarakkannan saw his one trick fail and fall into the sea, he resorted to another: he spread the entire skyscape with his look-alikes in countless numbers and hiding himself behind this screen of illusion, rained crores of trident down on the vanara army. Looking on, Rama mused: “My! All this is the handiwork of just one!”
Rama deals the final death blow to this amazing Rakshasa warrior:
அம்பின்வாய் ஆறு சோரும் அரக்கன்தன் அருள் இல் யாக்கை
உம்பரில் பரப்பி, தான் வேறு ஒளித்தனன் என்ன ஓர்வான்,
செம்புனல் சுவடு நோக்கி, ‘இது நெறி’ என்று, தேவர்
தம்பிரான் பகழி தூண்ட, தலை அற்றுத் தலத்தன் ஆனான்.
Finding where Makarakkannan was hiding – behind this sky-wide illusion of his forms – by the colour of blood flowing from his mouth where he was actually hiding, Rama delivered a killer-dart – ‘this should do it’. Makarakkannan fell dead, with his head severed.
குருதியின் கண்ணன், வண்ணக் கொடி நெடுந் தேரன், கோடைப்
பருதியின் நடுவண் தோன்றும் பசுஞ் சுடர் மேகப் பண்பன்,
எரி கணை சிந்தி, காலின் எய்தினான் தன்னோடு ஏற்றான்-
விரி கடல் தட்டான், கொல்லன், வெஞ் சினத் தச்சன், வெய்யோன்.
Of the forces that had come in support of Makarakkannan, Nala, the vanara commander takes on and finishes ‘Kuruthikkannan’ – the blood-shot eyed Rakshasa commander.
The poet brings out a curious slew of caste names here in presenting Nala - தட்டான், கொல்லன், தச்சன் would mean, plainly, goldsmith, ironsmith and carpenter respectively! The paraphrasing does the trick partly: விரி கடல் தட்டான் – one who dammed the sea;
கொல்லன் – a murderously minded great warrior; வெஞ் சினத் தச்சன் – one who causes fear by his demeanor of fury.
எரியும் வெங் குன்றின் உம்பர், இந்திரவில் இட்டென்ன,
பெரியவன் தலைமேல் நின்ற பேர் எழிலாளன், சோரி
சொரிய, வன் கண்ணின் மூக்கின் செவிகளின், மூளை தூங்க,
நெரிய, வன் தலையைக் காலால் உதைத்து, மாநிலத்தில் இட்டான்.
Nala, astride on the head of Kuruthikkannan, kicked his head to pieces, putting his brains to sleep ,(மூளை தூங்க).
The other commander who accompanied Makarakkannan, Singhan, was done to death by Panasan, another vanara commander:
தேரொடும் எடுத்தலோடு, நிலத்திடைக் குதித்த செங்கண
்மேருவின் தோற்றத்தான்தன் உச்சிமேல் அதனை வீச;
பாரிடை விழுதலோடும், தானவன் உம்பர் பாய்ந்து
சோரியும் உயிரும் சோர, துகைத்தனன், வயிரத் தோளன்.
Picking up Singhan’s chariot, as Singhan jumped out, Panasan threw the chariot at Singhan’s head; Singhan fell to the ground with his life departing skywards. Not content, Panasan stomped over the remains of the fallen Rakshasa.
தராதல வேந்தன் மைந்தர் சரத்தினும், கவியின் தானை
மராமரம், மலை என்று இன்ன வழங்கவும், வளைந்த தானை,
பராவ அரும் வெள்ளம் பத்தும் பட்டன; பட்டிலாதார,
இராவணன் தூதர் போனார், படைக்கலம் எடுத்திலாதார்.
Almost all of the ten Vellam strong Rakshasa army that accompanied Makarakkannan were done to dust by the dart-rain from the divine bows of the two princes of Ayodhya and by the huge rocks and trees delivered by the vanaras. The few that survived this slaughter, ran back to Lanka – to inform Ravana of the battle setback.