Episode 01 - Chapter 22 - Canto on Indrajit using the Brahmastra.
Chapter 22 – Canto on (Indrajit using) the Brahmastra - பிரம்மாத்திரப் படலம்
Canto on the (havoc by) Brahmastra - பிரம்மாத்திரப் படலம்
After some tiring journey through seemingly unending, hyperbolically presented battle scenes, interspersed with occasionally inapposite interjections, we have arrived at what is regarded as the fulcrum of Yudhdha Khaandam – the canto on Brahmastra. This canto presents one stand out phase in the war, where the Rakshasas score what seem to be a decisive victory over Rama and his vanara forces – with Indrajit, decidedly the most valourous and cleverest amongst the war leadership of Lanka, reaching for the ultimate in weaponry – the Brahmastra, and scoring well with it.
Puranic lore speaks of the Brahmastra as a horribly destructive divine weapon – one amongst three actually that are attributed to Brahma as the architect and donor viz. Brahmastra, Brahmasirshastra and Brahmandaastra
Brahmastra is termed as a fiery weapon that creates a fierce fireball, blazing up with terrible flames and countless horrendous thunder flashes. When discharged, all nature including trees, oceans, and animals tremble, and the sky surrounds with flame, glaciers melt and mountains shatter with copious noise all around. (One could visualize multiple nuclear devices detonated across the world at the same time!)
When used, the Brahmastra can destroy every useful resource in a given area and prevent even a single blade of grass from ever growing in that area again. There will be no rainfall for 12 Brahma years (1 Brahma year = 3,110,400,000,000 Human years[2][circular reference]) and climate condition will worsen. The strike of the Brahmastra will eventually destroy everything.
In this epic, the Brahmastra is used by Sri Rama a few times: once against Jayanta (Kakasura) when he hurt Sita (using a blade of grass), against Mareecha – तम् एव मृगम् उद्दिश्य श्वसंतम् इव पन्नगम् || मुमोच ज्वलितम् दीप्तम् अस्त्रम् ब्रह्म विनिर्मितम् | “Brahma Vinirmitam stram”(Aaranyakhanda – Sarga 44) , and finally used in the last battle with the Ravana.
According to Valmiki, the weapon was also aimed at Varuna (Samudra Raja), on his ignoring the several days of ascetic prayer of Rama for help in building the Setu:
ब्राह्मेणास्त्रेण सम्योज्य ब्रह्मदण्डनिभम् शरम् |
सम्योज्य धनुषि श्रे ष्ठे विचकर्ष महाबलः ||
Samyojya brahmeNaastreNa; brahmadaNda nibham (used the Brahmastra, that was equivalent to the mightier Brahmadanda).
We also found that Varuna, shaken by this unbearable fury of Rama, took refuge in Rama and, with great presence of mind and cleverly offered a target for that weapon which was his long time source of worry and concern – a rebel territory approximating to where Rajasthan is (must have been an inland sea then). Rama, having the compulsion to offer a target for the weapon that had been invoked, obliged. And the astra dried up the sea and destroyed the rebel elements. Taking this episode for matching with the ground conditions now, the Thar desert was what that astra created out of a rebel-infested sea, which the epic calls Dhrumatulya.
उत्तरेणावकाशोऽस्ति कश्चित्पुण्यतरो मम ||
द्रुमकुल्य इति ख्यातो लोके ख्यातो यथा भवान् |
Yuddha Kanda 22 Sarga, Verse 31.
Indrajit used the Brahmastra earlier once, to subjugate the rampaging Hanuman – Sundara Khaanda. Because of the ascetic blessings that Hanuman had from Brahma and also on account of the weapon dissipating into nullity because the ignorant Rakshasas tied tons of rope over the weapon, the Brahmastra did not bind Hanuman, but Maruti pretended to be subjugated in order to be taken to Ravana’s court – which was his principal objective.
Indrajit would use that weapon now – this time with devastating effect.
****
கரன் மகன் பட்டவாறும், குருதியின் கண்ணன் காலின்
சிரன் நெரிந்து உக்கவாறும், சிங்கனது ஈறும், சேனைப்
பரம் இனி உலகுக்கு ஆகாது என்பதும், பகரக் கேட்டான்;
வரன்முறை துறந்தான், ‘வல்லைத் தருதிர், என் மகனை!’ என்றான்.
Receiving from the war-front messengers reports on how Makarakkannan (son of Kara) was slain, how Kuruthikkannan had his scattered, the gory end to Singan and the decimation of the Rakshasa army thus relieving this earth of a significant and unbearable burden, Ravana, one who had given up on righteousness (and would not repent despite grievous losses in the war) வரன்முறை துறந்தான், commanded (kinkaras) to fetch Indrajit pronto வல்லைத் தருதிர், என் மகனை.
. கூயினன், நுந்தை’ என்றார்; குன்று எனக் குவிந்த தோளான்,
‘போயின நிருதர் யாரும் பொன்றினர் போலும்!’ என்றான்;
‘ஏயின பின்னை, மீள்வார் நீ அலாது யாவர்?’ என்னா,
மேயது சொன்னார், தூதர்; தாதைபால் விரைவின் வந்தான்.
The messengers from Ravana, arriving at Indrajit’s place, informed him – “Your father called you”. Indrajit, deducing the calamity, exclaimed: “Did all those (commanders) who went into the war, all of them die?”. The messengers’ response was all brevity and very, very appropriate and clever: ‘Who else, sent by Ravana to take on the two humans, could survive, except you, Sir’. Indrajit arrived at Ravana’s court immediately.
வணங்கி, ‘நீ, ஐய! “நொய்தின் மாண்டனர் மக்கள்” என்ன
உணங்கலை; இன்று காண்டி, உலப்பு அறு குரங்கை நீக்கி,
பிணங்களின் குப்பை; மற்றை நரர் உயிர் பிரிந்த யாக்கை
கணங் குழைச் சீதைதானும், அமரரும் காண்பர்’ என்றான்.
Indrajit, in a major solace and morale boosting message for Ravana, vowed: “Do not grieve that those warrior sons are dead. You shall see this today: the immeasurable (உலப்பறு) piles of dead vanaras and the dead bodies of those two humans. These shall also be seen by Sita and the celestials.”
வலங்கொண்டு வணங்கி, வான் செல் ஆயிரம் மடங்கல் பூண்ட
பொலங் கொடி நெடுந் தேர் ஏறி, போர்ப் பணை முழங்கப் போனான்;
அலங்கல் வாள் அரக்கர் தானை அறுபது வெள்ளம், யானைக்
குலங்களும், தேரும் மாவும், குழாம் கொளக் குழீஇய அன்றே.
Circumambulating his father and paying obeisance to him, Indrajit rode a magnificent chariot drawn by a thousand lions – battle-bound. Sixty VELLAMS of Rakshasa army, made up of battle elephants, chariots, cavalry and foot soldiers accompanied him in a massive mobilization. குழீஇய – massive.
கும்பிகை, திமிலை, செண்டை, குறடு, மாப் பேரி கொட்டி,
பம்பை, தார் முரசம், சங்கம், பாண்டில், போர்ப் பணவம், தூரி,
கம்பலி, உறுமை, தக்கை, கரடிகை, துடி, வேய், கண்டை,
அம்பலி, கணுவை, ஊமை, சகடையோடு ஆர்த்த அன்றே.
The poet presents the multifarious sound instruments that raised battle clamour in Indrajit’s mobilization – almost all of the percussion instruments known in those times! Some we could relate with as these are in vogue now like Sendai, Beri, Pambai and Sangham. The noise-making is part of the process of inducing combat-intoxication for the forces. Major classes of musical instruments are – percussion, (wood)wind – like flute, nadaswaram, string (veena, yaazh, violin, guitar, etc.)
சங்கு ஒலி, வயிரின் ஓசை, ஆகுளி, தழங்கு காளம்
பொங்கு ஒலி, வரி கண் பீலிப் பேர் ஒலி, வேயின் பொம்மல்,
சிங்கத்தின் முழக்கம், வாசிச் சிரிப்பு, தேர் இடிப்பு, திண் கைம்
மங்குலின் அதிர்வு,-வான மழையொடு மலைந்த அன்றே.
A rare collage of battle mobilization clamour presented by Kamban – the blowing of conches, the long rousing note from the bent trumpet (kombu) – seen in temples – and staccato beats from Aaguli, thazhangu and kalam (எக்காளம்), from the instrument decorated with peacock feathers (peeli), the haunting calls from bamboo flutes, the roar of lions the neighing of horses, the thunderous noise from the rolling chariots, the trumpeting of the battle elephants, all distinguishably orchestrated with the peals of thunder from the sky.
வில் ஒலி, வயவர் ஆர்க்கும் விளி ஒலி, தெழிப்பின் ஓங்கும்
ஒல்லொலி, வீரர் பேசும் உரை ஒலி, உரப்பில் தோன்றும்
செல் ஒலி, திரள் தோள் கொட்டும் சேண் ஒலி, நிலத்தில் செல்லும்
கல்லொலியோடும் கூடக் கடல் ஒலி கரந்தது அன்றே.
The twang from the cords of battle bows, the battle cries of the warriors, the rousing din from the provocative baying by the foot soldiers, the babel from the excited exchanges between the foot-soldiers, the combined din from the shoulder-slapping of the warriors, the mixed noise from the stomping of feet by the footmen, the rumbling of the chariot wheels, the staccato from the hooves of the speeding horses, all combinging into a huge tumult and merging with the roar of the sea.
ஆயிர கோடித் திண் தேர், அமரர்கோன் நகரம் என்ன
மேயின சுற்ற, தான் ஓர் கொற்றப் பொன் தேரின் மேலான்,
தூய அச் சுடர்கள் எல்லாம் சுற்றுற, நடுவண் தோன்றும்
நாயகப் பரிதி போன்றான்-தேவரை நடுக்கம் கண்டான்.
With a thousand crore chariot contingent moving around him, resembling Amaravati, the city of Indra, Indrajit, who made all the celestials tremble in fear of him, was astride his own magnificent golden chariot, like that grand Sun that rode across the sky in the midst of his countless, brilliant rays.
Indrajit organizes his forces in the formation of an Andril bird (Indian Ibis):
சென்று வெங் களத்தை எய்தி, சிறையொடு துண்டம், செங் கண்,
ஒன்றிய கழுத்து, மேனி, கால், உகிர், வாலோடு ஒப்ப,
பின்றல் இல் வெள்ளத் தானை முறை படப் பரப்பி, பேழ் வாய்
அன்றிலின் உருவம் ஆய அணி வகுத்து, அமைந்து நின்றான்.
Indrajit, on arrival at the battle-front, arranged his huge army into a formation that resembled an Ibis (Andril) bird – with the forward looking like a sharp beak, tapering out into the nick and spreAadhing sideways like the two wings and tapering in again like the tail of the bird.
After completing the formation, Indrajit blew his conch and twanged the cord of his mighty bow that was comparable with the divine bow of Lord Siva.
கீண்டன, செவிகள்; நெஞ்சம் கிழிந்தன; கிளர்ந்து செல்லா
மீண்டன, கால்கள், கையின் விழுந்தன, மரனும் வெற்பும்;
பூண்டன, நடுக்கம்; வாய்கள் புலர்ந்தன; மயிரும் பொங்க,
‘மாண்டனம் அன்றோ?’ என்ற-வானரம் எவையும் மாதோ.
The vanaras, unable to withstand the mighty ear-splitting clamour from the Rakshasa forces,
were demoralized, scrambling around in pointless confusion, dropping their weapons (rocks and trees) and wondered if they would at all survive this peril.
செங் கதிர்ச் செல்வன் சேயும், சமீரணன் சிறுவன்தானும்,
அங்கதப் பெயரினானும், அண்ணலும், இளைய கோவும்,
வெங் கதிர் மௌலிச் செங் கண் வீடணன், முதல வீரர்
இங்கு இவர் நின்றார் அல்லது, இரிந்தது, சேனை எல்லாம்.
Sugreeva, Hanuman, Angada, Rama and Lakshmana were the only ones that were undeterred in the midst of that trepidating tumult from Indrajit’s moblisation. சமீரணன் சிறுவன் – Vayu Putra – Hanuman.
With Indrajit leAadhing the campaign, Rama and Lakshmana, seeing that this encounter will be serious and decisive, decide to lead from the front. They are offered the shoulders of Hanuman and Angada respectively for them to ride to battle.
மாருதி அலங்கல் மாலை மணி அணி வயிரத் தோள்மேல்
வீரனும், வாலி சேய்தன் விறல் கெழு சிகரத் தோள்மேல்
ஆரியற்கு இளைய கோவும், ஏறினர்; அமரர் வாழ்த்தி,
வேரி அம் பூவின் மாரி சொரிந்தனர், இடைவிடாமல்.
Over the garlanded mighty shoulders of Hanuman strode Rama. Over the hill-like, powerful shoulders of Angada strode Lakshman. As they moved into battle-mode, celestials showered flower petals over them.
நீலனை முதலாய் உள்ள நெடும் படைத் தலைவர் நின்றார்,
தாலமும் மலையும் ஏந்தி, தாக்குவான் சமையும் காலை,
ஞாலமும் விசும்பும் காத்த நானிலக் கிழவன் மைந்தன்
மேல் அமர் விளைவை உன்னி, விலக்கினன், விளம்பலுற்றான்;
AS the vanara commanders and forces were geared battle-ready, holding huge palm trees and rocks as intended weapons, Rama, Dasaratha’s son, would brief them about what could transpire in this critical confrontation.
கடவுளர் படைகள் நும்மேல் வெய்யவன் துரந்தகாலை,
தடை உளஅல்ல; தாங்கும் தன்மையிர் அல்லீர்; தாக்கிற்கு
இடை உளது எம்பால் நல்கி, பின் நிரை நிற்றிர்; ஈண்டு இப்
படைஉளதனையும், இன்று, எம் வில் தொழில் பார்த்திர்’என்றான்.
Indrajit, the cruel one, would deliver divine weapons on you. You may not be able to withstand them nor could you counter them with your rocks and trees. (Therefore), please let us keep the frontline for this combat. You all stay behind us. You shall witness our archery till this Rakshasa army keeps going.”
அருள்முறை அவரும் நின்றார்; ஆண் தகை வீரர், ஆழி
உருள் முறை தேரின், மாவின், ஓடை மால் வரையின், ஊழி
இருள் முறை நிருதர்தம்மேல், ஏவினர் - இமைப்பிலோரும்,
‘மருள் முறை எய்திற்று’ என்பர்-சிலை வழங்கு அசனி மாரி.
Respecting the advice of Rama, the vanara commanders stayed behind. The two Ayodhya Princes delivered a rain of their darts – rain of thunderbolts as it were அசனி மாரி, on Indrajit and the Rakshasa forces led by him. The celestials (witnessing this battle) mused: This looks like the end of the world.
இமைப்பதன் முன்னம் வந்த இராக்கத வெள்ளம் தன்னைக்
குமைத்தொழில் புரிந்த வீரர் தனுத் தொழில் குறித்து இன்று எம்மால்
அமைப்பது என்? பிறிது ஒன்று உண்டோ? மேரு என்று அமைந்தவில்லான்,
உமைக்கு ஒருபாகன், எய்த புரங்களின் ஒருங்கி வீழ்ந்த.
Even within one wink of an eye, the archery of Rama and Lakshmana completely decimated the huge Rakshasa forces – like Lord Siva, holding his huge bow, decimated the three worlds. What more can be said of this destruction!
தேரின்மேல் சிலையின் நின்ற இந்திரசித்து என்று ஓதும்
வீரருள் வீரன் கண்டான்-விழுந்தன விழுந்த என்னும்
பாரின்மேல் நோக்கின் அன்றேல், பட்டன பட்டார் என்னும்
போரின்மேல் நோக்கு இலாத இருவரும் பொருத பூசல்.
Indrajit, riding his grand chariot and holding his mighty bow was viewing this carnage by Rama and Lakshmana – the Rakshasa warriors falling to the ground and dying being just a blur.
யானை பட்டனவோ!’ என்றான்; ‘இரதம் இற்றனவோ!’ என்றான்;
‘மான மா வந்த எல்லாம் மறிந்து ஒழிந்தனவோ!’ என்றான்;
‘ஏனை வாள் அரக்கர் யாரும் இல்லையோ, எடுக்க!’ என்றான்-
வான் உயர் பிணத்தின் குப்பை மறைத்தலின், மயக்கம் உற்றான்.
Indrajit was dumb struck, viewing this carnage by Rama and Lakshmana and the resultant sky-high pile of Rakshasa dead. He would lament: “Are all the elephants dead?” Are all the grand chariots gone, smashed?” “Are all those fine, brave horses killed too?” “Aren’t there any Rakshasa men still surviving and able – to pick up the dying?”
செய்கின்றார் இருவர், வெம் போர்; சிதைகின்ற சேனை நோக்கின்,
“அய்யம்தான் இல்லா வெள்ளம் அறுபதும் அவிக!” என்று,
வய்கின்றார்; அல்லர் ஆக, வரி சிலை வலத்தால் மாள
எய்கின்றார் அல்லர்; ஈது எவ் இந்திரசாலம்?’ என்றான்.
“Only two of them are fighting. If one looks at the devastation by them, it is, without an iota of doubt, exceeding sixty VELLAMs of Rakshasa forces. These two are not using their ascetic cursing powers to cause this carnage. The two do not appear to be capable of this with just their archery skills. What kind of ‘Indra Jaalam’ – Indra’s illusion – is this?”
இந்திர ஜாலம் (Indra Jalam – grand illusory trick) and.மகேந்திர ஜாலம் – (Even grander illusory trick) are enumerated amongst the 64 art forms ஆய கலைகள் அறுபத்து நான்கு.
Indrajit would look on, in stupefied shock -
ஆயிரம் தேரை, ஆடல் ஆனையை, அலங்கல் மாவை,
ஆயிரம் தலையை, ஆழிப் படைகளை, அறுத்தும், அப்பால்
போயின பகழி வேகத் தன்மையைப் புரிந்து நோக்கும்;
பாயும் வெம் பகழிக்கு ஒன்றும் கணக்கு இலாப் பரப்பைப் பார்க்கும்;
Indrajit would look on in helpless stupefaction, almost in adoration, the darts from Rama and Lakshmana destroying a thousand chariots and a thousand battle elephants and severing the heads of a thousand Rakshasa warriors off their garlanded shoulders and yet speeding along. And would ponder over the dart rain beyond count.
அறுபது வெள்ளம் ஆய அரக்கர்தம் ஆற்றற்கு ஏற்ற,
எறிவன, எய்வ, பெய்வ, எற்றுறு படைகள் யாவும்,
பொறி வனம் வெந்த போலச் சாம்பராய்ப் போயதுஅல்லால்,
செறிவன இல்லா ஆற்றைச் சிந்தையால் தெரிய நோக்கும்;
It was not just those sixty VELLAM strong men; befitting their weapon-skills, those men had different kinds of deadly weapons as well. All of them were incinerated, like a dry bush getting thoroughly burnt with just one spark. Indrajit was impressed in his comprehending mind that had seen many a war (the grandest of them, that got him the epithet Indrajit, against the mighty celestial Lord, Indra).
வயிறு அலைத்து ஓடி வந்து கொழுநர்மேல் மகளிர் மாழ்கி.
குயில் தலத்து உக்க என்னக் குழைகின்ற குழைவை நோக்கும்;
எயிறு அலைத்து இடிக்கும் பேழ் வாய்த் தலைஇலா ஆக்கை ஈட்டம்
பயிறலை, பறவை பாரில் படிகிலாப் பரப்பை, பார்க்கும்;
Indrajit would also see – with a deep churn in his heart – the women who had lost their men beating their abdomens in grief and falling over their dead bodies like koels falling to ground and agonizing. Would see the ghastly scene of headless torsos in a horrid dance of final moments (before falling). Would see scavending birds, scared by those toddling headless bodies being deprived of their due pickings..
அங்கதர் அனந்த கோடி உளர்’ எனும்; ‘அனுமன் என்பாற்கு
இங்கு இனி உலகம் யாவும் இடம் இலை போலும்’ என்னும்;
‘எங்கும் இம் மனிதர் என்பார் இருவரேகொல்!’ என்று உன்னும்;-
சிங்கஏறு அனைய வீரர் கடுமையைத் தெரிகிலாதான்.
Indrajit would muse, looking at the speed with which Angada was carrying Lakshmana around ‘Is this one Angada or are there countless ones of him?’; And looking at Hanuman carrying Rama around –‘Is there a single nook where Hanuman would not be in all the worlds?’. And, unable to comprehend the ferocity of this battle fully, would wonder: ‘Are these two men occupying all the spaces every where?’
ஆர்க்கின்ற அமரர்தம்மை நோக்கும்; அங்கு அவர்கள் அள்ளித்
தூர்க்கின்ற பூவை நோக்கும்; துடிக்கின்ற இடத் தோள் நோக்கும்;
பார்க்கின்ற திசைகள் எங்கும் படும் பிணப் பரப்பை நோக்கும்;
ஈர்க்கின்ற குருதி ஆற்றின் யானையின் பிணத்தை நோக்கும்.
Indrajit would view the celestials celebrating; would see the floral tributes that they were raining (on Rama and Lakshmana). Would notice the twitching of his left shoulder (a bad omen). Would see piles of (Rakshasa) dead in every direction. Would notice the carcasses of huge battle elephants being drawn (seawards) by the flow of rivers of blood.
ஆயிர கோடித் தேரும் அரக்கரும் ஒழிய, வல்ல
மா இருஞ் சேனை எல்லாம் மாய்ந்தவா கண்டும், வல்லை
போயின குரக்குத் தானை புகுந்திலது அன்றே, பொன் தேர்த்
தீயவன்தன்மேல் உள்ள பயத்தினால் கலக்கம் தீரா.
The vanara forces that had fled, terrified by the huge Rakshasa mobilization, would still be shrinking in fear and apprehension and not return to the battle-ground, even after those forces were all destroyed, because of Indrajit and his fearsome countenance, still astride his grand golden chariot.
தளப் பெருஞ் சேனை வெள்ளம் அறுபதும் தலத்தது ஆக,
அளப்ப அருந் தேரின் உள்ள ஆயிர கோடி ஆக,
துளக்கம் இல் ஆற்றல் வீரர் பொருத போர்த் தொழிலை நோக்கி,
அளப்ப அருந் தோளைக் கொட்டி, அஞ்சனை மதலை ஆர்த்தான்.
Hanuman (carrying Rama on his shoulders), seeing the decimation of the Rakshasa forces, roared in victorious celebration.
ஆர் இடை அனுமன் ஆர்த்த ஆர்ப்பு ஒலி அசனி கேளா,
தேரிடைநின்று வீழ்ந்தார் சிலர்; சிலர் படைகள் சிந்தி,
பாரிடை கிழிந்து போகப் பாரித்தார்; பைம் பொன் இஞ்சி
ஊரிடை நின்றுளாரும், உயிரினோடு உதிரம் கான்றார்.
Terrified by Hanuman’s roar, some Rakshasa warriors astride their chariots, fell down dead in trepidation. Some, throwing their weapons away, tried to flee. Even those non-combatant Rakshasas, in their homes secured by the mighty tamparts of Lanka, vomited blood, hearing that terrifying roar of Hanuman.
‘அஞ்சினிர், போமின்; இன்று, ஓர் ஆர்ப்பு ஒலிக்கு அழியற்பாலிர்
வெஞ் சமம் விளைப்பது என்னோ? நீரும் இவ் வீரரோடு
துஞ்சினிர் போலும் அன்றே?’ என்று அவர்ச் சுளித்து நோக்கி,-
மஞ்சினும் கரிய மெய்யான்-இருவர்மேல் ஒருவன் வந்தான்.
Indrajit, censuring his spineless forces – ‘If you are terrified by just this roar of an adversary, how are you going to engage in furious combat? It is as good as you all are dead along with those who are killed.’ And, recoiling from that pathetic conduct of his forces, Indrajit set out to take on, himself singly, the two Ayodhya Princes.
அக் கணத்து, ஆர்த்து மண்டி, ஆயிர கோடித் தேரும்
புக்கன-நேமிப் பாட்டில் கிழிந்தன புவனம் என்ன,
திக்கிடை நின்ற யானை சிரம் பொதிர் எறிய, சிந்தி
உக்கன விசும்பின் மீன்கள் உதிர்ந்திட, தேவர் உட்க,
As an aroused Indrajit sets out to take on Rama and Lakshmana, the remainder of the Rakshasa forces, including the battle elephants, joined him with renewed vigour and motivation. That re-mobilisation made the stars drop down due to that great tumult.
Lakshmana seeks Rama’s permission to take on Indrajit:
மாற்றம் ஒன்று. இளையவன் வளை வில் செங்கரத்து
ஏற்றினை வணங்கி நின்று, இயம்புவான்; ‘“இகல்-
ஆற்றலன் அரவு கொண்டு அசைப்ப, ஆர் அமர்
தோற்றனென்” என்று கொண்டு உலகம் சொல்லுமால்;
Lakshmana would seek a response from the bow-wielding Rama: “The world would say that I was defeated (by Indrajit), being bound by that Naaga Paasam.’
‘காக்கவும் கற்றிலன், காதல் நண்பரை;
போக்கவும் கற்றிலன், ஒருவன்; போய்ப் பிணி
ஆக்கவும் கற்றிலன்; அமரில் ஆர் உயிர்
நீக்கவும் கற்றிலன்” என்று நின்றதால்;
The world would also say about me: ‘This one did not know how to protect his dear friends; he did not know how to dismantle the naaga paasam delivered by that one adversary; and he did not know the martyrdom of giving up one’s life rather than getting defeated.’
இந்திரன்பகை எனும் இவனை, என் சரம்
அந்தரத்து அருந் தலை அறுக்கலாது எனின்,
வெந் தொழிற் செய்கையன் விருந்தும் ஆய், நெடு
மைந்தரில் கடை எனப் படுவன், வாழியாய்!
‘Oh! The one who nourishes all life! If I did not sever this Indrajit’s head and offer his life to the God of Death, I shall be spoken off in this world as the lowliest of warriors.’
நின்னுடை முன்னர், இந் நெறி இல் நீர்மையான்-
தன்னுடைச் சிரத்தை என் சரத்தின் தள்ளினால்,-
பொன்னுடை வனை கழல் பொலம் பொன் தோளினாய்!-
என்னுடை அடிமையும் இசையிற்று ஆம்அரோ.
‘Should I (succeed in) sever this Indrajit’s head in this confrontation, that would also vouch for and underscore my selfless service at your feet.’
.
கடிதினில் உலகு எலாம் கண்டு நிற்க, என்
சுடு சரம் இவன் தலை துணிக்கலாதுஎனின்,
முடிய ஒன்று உணர்த்துவென்; உனக்கு நான் முயல்
அடிமையின் பயன் இகந்து அறுக, ஆழியாய்!’
‘Oh! My Lord! Should I fail in my bid to sever this one’s head, let all the merits that would go with my servitude to you be nullified and lost.’
வல்லவன் அவ் உரை வழங்கும் ஏல்வையுள்,
‘அல்லல் நீங்கினம்’ என, அமரர் ஆர்த்தனர்;
எல்லை இல் உலகங்கள் யாவும் ஆர்த்தன;
நல் அறம் ஆர்த்தது; நமனும் ஆர்த்தனன்.
As Lakshmana made those warrior perorations to Rama, the celestials rejoiced ‘our perils are over’, all the worlds celebrated, Dharma celebrated in delight and the God of Death was pleased and approved.
முறுவல் வாள் முகத்தினன், முளரிக்கண்ணனும்.
‘அறிவ! நீ, “அடுவல்” என்று அமைதி ஆம்எனின்,
இறுதியும் காவலும் இயற்றும் ஈசரும்
வெறுவியர்; வேறு இனி விளைவது யாது?’ என்றான்.
Rama, smiling, would laud Lakshmana for his extolling vow. ‘Oh! The Knowing One! If you resolve to finish off an adversary, could the nourisher of this universe, Thirumaal Himself and the one who destroys, Lord Siva Himself, shall be bereft of their responsibilities. What force is there to nullify that resolve of yours.’
சொல் அது கேட்டு, அடி தொழுது, ‘சுற்றிய
பல் பெருந் தேரொடும் அரக்கர் பண்ணையைக்
கொல்வல்; இங்கு அன்னது காண்டிகொல்’ எனா,
ஒல்லையில் எழுந்தனன்-உவகை உள்ளத்தான்.
Hearing those words of endearment and encouragement from Rama, Lakshmana paid obeisance to him and vowed – ‘ You shall see that I shall completely annihilate the Rakshasas, with their chariots and all.’ And Lakshmana, pleased with Rama’s blessings, rose for his battle with Indrajit.
SELECTION 228
Canto on the (havoc by) Brahmastra (contd)- பிரம்மாத்திரப் படலம் (contd.)
(As noted earlier, Kamban’s rendering of Yudhdha Khaanda digresses quite
widely from Valmiki’s, insofar as the sequences – the war calendar itself and its major episodes like Naagaastram, Brahmastram, Sita being fetched to view the fallen Rama and Lakshmana on the battle field; and the pairing of adversaries as well. We are, therefore, at a loss to coalesce this narrative with the two versions running alongside. At some point in this journey – possibly at the conclusion of the war, we would try and present a reconciliation.)
(We had, in the previous selection, both the Ayodhya Princes setting out to battle Indrajit – Rama astride Hanuman’s shoulders and Lakshmana on Angada’s)
Angada roared a rousing battle cry and Rama blew a conch – heralding the battle:
அங்கதன் ஆர்த்தனன், அசனி ஏறு என,
மங்குல்நின்று அதிர்ந்தன வய வன்