Episode 01 - Chapter 23 - Canto on Sita being brought to view the battle ground.

Chapter 23 – Canto on Sita (being brought to) view of the Battle Ground - சீதை களம் காண் படலம்

 

(“Postscript to the previous chapter:

Valmiki’s version on this Brahmastra episode is more brief and very interestingly different from Kamban’s:

 

मन्ये स्वयम्भूर्भगवानचिन्त्यो |

यस्यैतदस्त्रं प्रभवश् च योऽस्य|

बाणावपातांस्त्वमिहाद्य धीमन्

मया सहाव्यग्रमनाः सहस्व

 

manye svayambhuurbhagavaanachintyo |

yasyaitadastraM prabhavash cha yo.asya|

baaNaavapaataaMstvamihaadya dhiiman

mayaa sahaavyagramanaaH sahasva

 

“I think this missile (of Indrajit) is presided over by Brahma. Oh! Wise One! Please bear, along with me,  this assault with your mind turned inwards”

 

आवां तु दृष्ट्वा पतितौ विसंज्ञौ |

निवृत्तयुद्धौ हतरोषहर्षौ|

ध्रुवं प्रवेक्ष्यत्यमरारिवासं |

असौ समादाय रणाग्रलक्ष्मीम्

 

aavaaM tu dR^iShTvaa patitau visaMGYau |

nivR^ittayuddhau hataroShaharShau|

dhruvaM pravekShyatyamaraarivaasaM |

asau samaadaaya raNaagralakShmiim

 

"Finding both of us fallen unconscious and not fighting him, Indrajit will certainly return to Lanka, after having obtained laurels of this battle."

 

Vibheeshana narrates the scene to the vanaras thus:

 

मा भैष्ट नास्त्यत्र विषादकालो |

यदार्यपुत्राववशौ विषण्णौ |

स्वयम्भुवो वाक्यमथोद्वहन्तौ |

यत्सादिताविन्द्रजिदस्त्रजालैः

 

tato viShaNNaM samavekShya sainyaM |

vibhiiShaNo buddhimataaM variShThaH |

uvaacha shaakhaamR^igaraajaviiraan |

naashvaasayannapratimairvachobhiH

 

"Honouring the spell sacred of Brahma the creator, the two sons of the venerable Dasaratha have actually lost their free will and became dejected and have allowed themselves to be knocked down by the missiles of Indrajit. Hence do not be afraid. There is no occasion for despondency now.”

 

Jambavan tells Hanuman to go and fetch the Herbal Mount

 

मृतसञ्जीवनीं चैव विशल्यकरणीम् अपि |

सौवर्णकरणीं चैव सन्धानीं च महौषधीम् |

 

mR^itasa~njiivaniiM chaiva vishalyakaraNiim api |

sauvarNakaraNiiM chaiva sandhaaniiM cha mahauShadhiim

 

You can see there, (atop the Rishaba Mountain north of Kailasa) Mrita Sanjivani (capable of restoring the dead to life), Vishalyakarani (capable of extracting weapons and healing all wounds inflicted by weapons), Suvarnakarani (restoring the body to its original complexion) and Sandhani, the great herb (capable of joining severed limbs or fractured bone)."

 

When juxtaposed with Kamban, Valmiki says –

 

a) Both Rama  and Lakshmana were afflicted by the Brahmastra, but they consciously submitted to the missile – in terms of being correct and polite and also tactically.

 

b) Vibheeshana was very much in the warfront at that time. And he is the one who shores up the morale of the vanaras, letting them know that it is not the end of the world, yet.)

 

(THIS CANTO, LIKE THE ‘MAYA JANAKA’ ONE, IS WHOLLY KAMBAN’S IMAGINATION. THERE IS NO PLACE FOR THIS EPISODE IN THE AADHI KAAVYA.)

 

RAVANA, COCKY AND CONVULSIVE, DRUNK WITH THE TOXIC POTION OF VICTORY, ORDERS CELEBRATIONS:

 

பொய்யார் தூதர் என்பதனால், பொங்கி எழுந்த உவகையன் ஆய்,

மெய் ஆர் நிதியின் பெரு வெறுக்கை வெறுக்க வீசி, ‘விளைந்தபடி

கய் ஆர் வரைமேல் முரசு ஏற்றி,  சாற்றி, "நகரம் களி சிறப்ப,

நெய் ஆர் ஆடல் கொள்க!" என்று, நிகழ்த்துக’ என்றான்;-நெறி இல்லான்.

 

Ravana, concluding that the messengers are not capable of lying to him, (wary from the Naaga Paasam episode), exulting in glee, threw at them at random the ornaments from his richly decorated person, to the point that the messengers had to resist the gifting. He ordered: Go! Proclaim this joyous news to the city – beating drums astride elephants. Let the citizens of Lanka all have an auspicious oil bath in celebration (of this great war victory).” Resonates with the prescription for the great Hindu festival – Naraka Chaturdasi aka Deepavali when we are enjoined to celebrate the vanquishing of Narakasura by having an oil bath – without exception.

 

The poet alludes to Ravana investing greater trust in the messengers than in Indrajit. பொய்யார் தூதர் என்பதனால், பொங்கி எழுந்த உவகையன்.

 

Kamban uses an epithet for Ravana  - நெறி இல்லான் – one who has no morality.

 

அந்த நெறியை அவர் செய்ய,   அரக்கன் மருத்தன்தனைக் கூவி,

‘முந்த நீ போய், அரக்கர் உடல்  முழுதும் கடலில் முடுக்கிடு; நின்

சிந்தை ஒழியப் பிறர் அறியின்,  சிரமும் வரமும் சிந்துவென்’ என்று

உந்த, அவன் போய் அரக்கர் உடல்  அடங்கக் கடலினுள் இட்டான்.

 

As the messengers left to execute the Royal command, Ravana sends for Maruththan (remember Maayaa-Janaka?). ‘You go ahead and have all the dead Rakshasas dumped in the sea. Should anyone other than you get to know this, remember, I shall sever your head – and with that you shall lose your ascetic powers too.’ Maruththan hastening to that no-nonsense command of his King that was tied to a death-warrant, executed the command, comprehensively – dumped all the dead Rakshasa bodies (and limbs) into the sea, without a trace on the ground.

 

(There was a query in the interaction over Selection 229 – how did the people of Lanka save themselves from epidemics when these massive piles of putrid, decaying dead - humans, elephants, horses - accumulated, day after battle day. Apparently, on this remarkable day, Marutthan had the capacity to clear any amount of piles – all by himself (Ravana’s command was – ‘no one else must know’).

 

Why was Ravana worked up about the Rakshasa remains on the battlefield? The obsessive first thought on his mind was to have Sita see the plight of her Lord and his brother – lying (dead, as Ravana thought) – and try once again to win her heart in that stranded condition of hers. And, as an over-enthusiastic suitor, he wanted to show Sita what a one-sided battle it was! No casualties on his side.

 

Unwittingly though, Ravana then wrote the final death warrant for all those Rashasas, who might have been revived, along with the vanaras, when Hanuman brought in the Sanjeeva parvatham.

 

தெய்வ மானத்திடை ஏற்றி   மனிசர்க்கு உற்ற செயல் எல்லாம்

தய்யல் காணக் காட்டுமின்கள்;   கண்டால் அன்றி, தனது உள்ளத்து

அய்யம் நீங்காள்’ என்று உரைக்க,  அரக்கர் மகளிர் இரைத்து ஈண்டி,

உய்யும் உணர்வு நீத்தாளை நெடும் போர்க் களத்தின்மிசை உய்த்தார்.

 

Ravana thundered: ‘Take her on (my) divine aircraft and let her see what has befallen the (two) humans. Unless she sees that for herself, she would continue to entertain hope.’ Rakshasa women, clamoring aloud, took the forlorn Sita, who had given up all hope of living on, to the battlefield.

 

கண்டாள் கண்ணால் கணவன் உரு;  அன்றி, ஒன்றும் காணாதாள்;

உண்டாள் விடத்தை என, உடலும்  உணர்வும் உயிர்ப்பும் உடன் ஓய்ந்தாள்;

தண் தாமரைப் பூ நெருப்புற்ற  தன்மை உற்றாள்; தரியாதாள்;

பெண்தான் உற்ற பெரும் பீழை உலகுக்கு எல்லாம் பெரிது அன்றோ!

 

Sita saw Rama’s form – on the ground. Would not see anything else. At that very sight, she was crushed, as if she had consumed a killer poison; she looked like a cool tender lotus blossom that was thrown into a roaring fire, unable to bear what she saw. Wasn’t Sita’s grief greater than this whole planet?

மங்கை அழலும்-வான் நாட்டு  மயில்கள் அழுதார்; மழ விடையோன்

பங்கின் உறையும் குயில் அழுதாள்; பதுமத்து இருந்த மாது அழுதாள்;

கங்கை அழுதாள்; நாமடந்தை  அழுதாள்; கமலத் தடங் கண்ணன்

தங்கை அழுதாள்; இரங்காத அரக்கிமாரும் தளர்ந்து அழுதார்.

 

As Sita cried, moved by that grief of hers, all the celestial women cried, Uma, who Siva had as a part of Him, she cried, Sridevi, seated on a Lotus, she cried; Ganga cried, Saraswati cried, ‘Kotravai’, the Goddess of Victory and sister of Sri Maha Vishnu, she cried. And, lo! Even the Rakshasa women, who were incapable of pity, mercy or sympathy, they too were (involuntarily) moved to crying.

 

பொன் தாழ் குழையாள்தனை ஈன்ற  பூ மா மடந்தை புரிந்து அழுதாள்;

குன்றா மறையும், தருமமும், மெய்  குழைந்து குழைந்து, விழுந்து அழுத;

பின்றாது உடற்றும் பெரும் பாவம் அழுத; பின் என் பிறர் செய்கை?

நின்றார் நின்றபடி அழுதார்; நினைப்பும் உயிர்ப்பும் நீத்திட்டாள்.*

 

Mother Earth, who delivered Sita to the world, she cried, sympathizing with her child’s grief. The never-failing vedhas cried. Dharmam cried, melting and rolling (in agony). Never to trail, depravity (பெரும் பாவம்) cried. What to speak of the rest? Those who were standing, cried standing. Sita lost her senses and became unconscious.

 

“Depravity also cried” here; in the previous verse, Rakshasa women, who were incapable of pity, mercy, sympathy, they too were moved to crying.

 

நினைப்பும் உயிர்ப்பும் நீத்தாளை நீரால் தெளித்து, நெடும் பொழுதின்

இனத்தின் அரக்கர் மடவார்கள் எடுத்தார்; உயிர் வந்து ஏங்கினாள்;

கனத்தின் நிறத்தான்தனைப் பெயர்த்தும் கண்டாள்; கயலைக் கமலத்தால்

சினத்தின் அலைப்பாள் என, கண்ணைச் சிதையக் கையால் மேதினாள்.

 

As Sita fainted, the Rakshasa women chaperoning her revived her, sprinkling cool water on her face. Revived, Sita plunged into tormenting anguish again. Seeing Rama, the one with the complexion of a rain cloud, still lying lifeless, punched her eyes with her hands – like a lotus flower lashing out at fishes. (Metaphor – Sita’s hand – lotus flower; her eyes – fishes).

கனம் -மேகம் – rain cloud (dark coloured).

 

அடித்தாள் முலைமேல்; வயிறு அலைத்தாள்; அழுதாள்; தொழுதாள்; அனல் வீழ்ந்த

கொடித்தான் என்ன, மெய் சுருண்டாள்;கொதித்தாள்; பதைத்தாள்; குலைவுற்றாள்;

துடித்தாள், மின்போல்; உயிர் கரப்பச் சோர்ந்தாள்; சுழன்றாள்; துள்ளினாள்;

குடித்தாள் துயரை, உயிரோடும்  குழைத்தாள்; உழைத்தாள்,-குயில் அன்னாள்.

 

Like a (tortured) koel, the sweet-tongued Sita, beat her breasts, pounded her abdomen, wailed, called out to the gods, shrivelled like a creeper falling into a roaring fire; seethed, shuddered and collapsed.  Throbbed – like a lightning, flopped like dead, swung and hopped, drank her grief along with her life, grovelled around,

 

Can a grief-stricken woman be presented more poignantly?

 

விழுந்தாள்; புரண்டாள்; உடல் முழுதும்  வியர்த்தாள்; அயர்த்தாள்; வெதும்பினாள்;

எழுந்தாள்; இருந்தாள்; தளிர்க் கரத்தை நெரித்தாள்; சிரித்தாள்; ஏங்கினாள்;

‘கொழுந்தா!’ என்றாள்; ‘அயோத்தியர்தம் கோவே!’ என்றாள்; ‘எவ் உலகும்

தொழும் தாள் அரசேயோ!’ என்றாள்; சோர்ந்தாள்; அரற்றத் தொடங்கினாள்;

 

She fell, rolled around, sweated profusely, sighed heavily and lay distraught. Rose, flopped, wrung her frail little hands, sniggered and longed. Called out: “Oh! My dear! Oh! The Lord of Ayodhya! The Ruler of all the worlds!” Collapsing again, she began to lament:

 

The poet alludes here in this verse to the thin line that separates the emotional expression of grief and joy at their most intense and overwhelming limit – a confluence of emotions as it were - when grief is overwhelming we find the grief-stricken lapsing into a mocking laugh, mocking at life, at the world, at everyone and when joy overwhelms, we find people crying, don’t we?

 

Sita assails Dharma:

 

‘உற மேவிய காதல் உனக்கு உடையார்,

புறம் ஏதும் இலாரொடு, பூணலையோ?

மறமே புரிவார் வசமாயினையோ-

அறமே!-கொடியாய், இதுவோ, அருள்தான்?

 

“Oh! Dharma! Could you not find anyone else (than my Rama) who invested total affiliation with you, completely devoid of wrongdoing? Have you crossed over to the crowd of the wicked and the vicious? Oh! The merciless! Is this your grace?”

 

Assails destiny:

‘முதியோர் உணர் வேதம் மொழிந்த அலால்,

கதி ஏதும் இலார் துயர் காணுதியோ?

மதியேன் மதியேன் உனை-வாய்மை இலா

விதியே!-கொடியாய், விளையாடுதியோ?

 

“Oh! The evil destiny! Are you a mute witness to these two – Rama and Lakshamana – ones who did not have a refuge other than the path laid down by the vedhas as presented by the great sages? I despise you, despise you, Oh! Destiny, untouched by Truth! Oh! Cruel One! Are you playing (with our lives)?”

 

Assails, Yama, the God of Death:

 

கொடியேன் இவை காண்கிலேன்; உயிர் கோள்

முடியாய், நமனே! முறையோ! முறையோ!

விடியா இருள்வாய் என வீசினையே?-

அடியேன் உயிரே! அருள் நாயகனே!

 

“The wretch that I am, I shall not see this! Oh! My very life! My Lord! (Rama!). Oh! God of Death! Why would you inflict this endless darkness on me and not take my life right now? Is this right of you? Is this fair of you?”

 

Now calls out Rama:

 

எண்ணா, மயலோடும் இருந்தது நின்

புண் ஆகிய மேனி பொருந்திடவோ?-

மண்ணோர் உயிரே! இமையோர் வலியே!

கண்ணே! அமிழ்தே! கருணாகரனே!

 

“Oh! The sweet life of all the beings on this earth! The only protective refuge for the celestials!  Oh! My Darling! Oh! The very nectar! The embodiment of compassion! Why did I sustain all those unbearable, unthinkable sufferings and humiliations – was it just for hugging your lifeless body?”

 

மேவிக் கனல் முன், மிதிலைத்தலை, என்

பாவிக் கை பிடித்தது, பண்ணவ! நின்

ஆவிக்கு ஒரு கோள் வரவோ?-அலர் வாழ்

தேவிக்கு அமிழ்தே! மறையின் தெளிவே!

 

“Oh! The darling of Sri Lakshmi seated on a Lotus! Oh! The essence of the vedhas! You took the hand of this wretch in front of the ritual fire in Mithila – was that the instrument of your life’s peril here?”

 

Grieves for Kousalya, the siblings – and rails Kaikeyi:

 

உய்யாள், உயர் கோசலை தன் உயிரோடு;

அய்யா! இளையோர் அவர் வாழ்கிலரால்;

மெய்யே, வினை எண்ணி, விடுத்த கொடுங்

கய்கேசி கருத்து இதுவோ?-களிறே!

 

“Kousalya, your mother, would not survive (this news about your demise). Oh! Sir! The siblings would die as well. Oh! Is this what Kaikeyi wished, condemning you to the forest?”

 

Sita now finds herself at the root of this disaster, and flagellates herself:

 

தகை வான் நகர் நீ தவிர்வாய்" எனவும்,

வகையாது, தொடர்ந்து, ஒரு மான் முதலா,

புகை ஆடிய காடு புகுந்து, உடனே

பகை ஆடியவா! பரிவு ஏதும் இலேன்!

 

“You counselled me: ‘You should stay back in the city (Ayodhya) and avoid the harsh forests.’ Unyielding, I followed you without relent; had you chase that illusory deer and had your earn this fatal enmity in the end. I was totally bereft of love or consideration for you.”

 

Sita continues blaming herself:

 

இன்று ஈகிலையேல், இறவு இவ் இடை; மான்

அன்று, ஈ" எனவும் பிரிவோடு அடியேன்

நின்று ஈவது, நின்னை நெடுஞ் செருவில்,

கொன்று ஈவது ஓர் தீமை குறித்தலினோ?

 

“My obstinacy that day – when I pestered you ‘If you did not get me that deer, I shall end my life’ and as a direct consequence my separation from you, my incarceration, solitary confinement, was all that meant to drive you to the jaws of death in this manner?”

 

‘நெய் ஆர் பெரு வேள்வி நிரப்பி, நெடுஞ்

செய் ஆர் புனல் நாடு திருத்துதியால்;

மெய் ஆகிய வாசகமும் விதியும்

பொய் யான, என மேனி பொருந்துதலால்.

 

“For the (sinful) embrace that you held me in wedlock, your coronation as the Emperor of the water-rich Ayodhya in front of ritual fires  (was never to be), even the astrological forecast that affirmed that event, was falsified. Your destiny, as the eldest in the royal lineage entitled to the crown, was falsified too.”

 

Now calls out and grieves over Lakshmana:

 

மேதா! இளையோய்! விதியார் விளைவால்,

போதா நெறி எம்மொடு போதுறுநாள்,

"மூது ஆனவன் முன்னம் முடிந்திடு" எனும்,

மாதா உரையின்வழி நின்றனையோ?

 

“Oh! The wise one! The younger prince! Did you defer so faithfully to your mother’s command: ‘Should fate inflict, (as you accompanied us in the forests) death on the elder one, you shall end your life before him’?”

 

Sita refers to what Sumitra advised Lakshmana when he took leave of her before accompanying Rama into the forests:

 

              ‘மகனே!    இவன் பின் செல்; தம்பி

என்னும்படி அன்று; அடியாரினில் ஏவல் செய்தி;

மன்னும் நகர்க்கே இவன் வந்திடின்  வா; அது அன்றேல்

முன்னம் முடி; ‘

 

‘பூவும் தளிரும் தொகு பொங்கு அணைமேல்

கோவும் துயில, தவிர்வாய்! கொடியார்

ஏவின்தலை வந்த இருங் கணையால்

மேவும் குளிர் மெல் அணை மேவினையோ?

 

“You left behind (in Ayodhya) your sleep, your resting on the soft royal bed filled with blossoms and tender shoots. How come, you now sleep (in the cool comfort of death) on the piles of darts from the Rakshasas?”

 

குளிர் மெல் அணை – the allegory is when the body is lifeless, it finds even the most hurtful darts cold and comforting.

 

As Sita was about to fall on Rama’s body, with an intent to die, Trijadai stops her and comforts her:

 

மழு வாள் வரினும் பிளவா மனன் உண்டு

அழுவேன்; இனி, இன்று இடர் ஆறிட, யான்

விழுவேன், அவன் மேனியின்மீதில்’ எனா,

எழுவாளை விலக்கி இயம்பினளால்:

 

“I am steel-hearted. Even if threatened with a sharp sword, I shall not flinch. My cries are hollow. Let me fall on my Lord’s body, let me end here.” Trijadai stops her and would pacify her.

மாடு உற வளைந்து நின்ற வளை எயிற்று அரக்கிமாரைப்

பாடு உற நீக்கி, நின்ற பாவையைத் தழுவிக் கொண்டு,

கூடினள் என்ன நின்று, செவியிடை, குறுகிச் சொன்னாள்-

தேடிய தவமே என்னத் திரிசடை, மறுக்கம் தீர்ப்பாள்.

 

Pushing aside the Rakshasa women guarding Sita, Trijadai, one equivalent of sought after ascetics, hugged Sita and would speak into her ears, comforting her. 

 

Trijadai brings home to Sita the consistent Rakshasa record of trickery and illusion and beseeches with her not to go by what she sees:

 

‘மாய மான் விடுத்தவாறும், சனகனை வகுத்தவாறும்,

போய நாள் நாகபாசம் பிணித்தது போனவாறும்,

நீ அமா! நினையாய்; மாள நினைதியோ? நெறி இலாரால்

ஆய மா மாயம்; ஒன்றும் அறிந்திலை, அன்னம் அன்னாய்!

 

“Oh! The innocent gentle one! You do not understand (the trickery behind) the illusory deer, the threatened killing of (illusory) Janaka, the disappearance of the Naaga Paasam just the other day, do you? Would you give up your life (because of what you see here)?”

 

‘கண்ட அக் கனவும், பெற்ற நிமித்தமும், நினது கற்பும்,

தண்ட வாள் அரக்கர் பாவச் செய்கையும், தருமம் தாங்கும்

அண்டர் நாயகர் தம் வீரத் தன்மையும், அயர்க்கலாமோ?

புண்டரீகற்கும் உண்டோ, இறுதி, இப் புலையர்க்கு  அல்லால்?

 

Would everything fail? The dream that I had? The good omens what we had? Your virtuosity? The (unfailing nemeises from the) endless sinning of the Rakshasas? The prowess of Rama, the Lord of the Worlds, who walks the path of righteousness? Would there be a mortal end at all for this lotus eyed divine one – an incarnate of Thirumaal? Or, would these wretched sinners be the ones to meet that end?”

 

In Sundara Khaanda, Trijadai tells Sita of the dream she had:

 

‘ஆயது தேரின் உன் ஆவி நாயகன்

ஏயது தூது வந்து எதிரும் என்னுமால்;

தீயது தீயவர்க்கு எய்தல் திண்ணம்! என்

வாயது கேள்! ‘

 

“There shall arrive a message and a messenger (from Rama). The wicked and the sinning shall meet a gory end, without a doubt.”

இன்று இவண் இப்பொழுது எழுந்தது ஓர் கனா!

வன் துணைக் கோளரி இரண்டு மாறு இலாக்

குன்று இடை உழுவை அம் குழுக்கொண்டு ஈண்டியே!

 

Two lions, leAadhing a huge flock of tigers arrive at the threshold of this city

 

வரம்பு இலா மதகரி உறையும் அவ் வனம்

நிரம்புற வளைந்தன நெருக்கி நேர்ந்தன

குரம்பு அறு பிணம் படக் கொன்று மாறு இலாப்

புரம் புக இருந்தது ஓர் மயிலும் போயதால்!

 

As the two lions and the flock of tigers encircled and attacked the huge city filled with elephants, the elephants fell dead. And, then a lovely peacock escaped from that city.

 

ஆயிரம் திருவிளக்கு அமைய மாட்டிய

சேய் ஒளி விளக்கம் ஒன்று ஏந்திச் செய்யவள்

நாயகன் தனி மனை நின்று நண்ணுதல்

மேயினள் வீடணன் கோயில் மென் சொலாய்!

 

“I also dreamt – ‘Goddess Lakshmi, holding a divine lamp  the equivalent of a thousand brilliant lamps, leaving the palace of Ravana and entering the chambers of Vibheeshana.”

 

Trijadai produces further evidence that Rama may not have been harmed:

 

ஆழியான் ஆக்கைதன்னில் அம்பு ஒன்றும் உறுகிலாமை,

ஏழை! நீ காண்டி அன்றே? இளையவன் வதனம் இன்னும்

ஊழி நாள் இரவி என்ன ஒளிர்கின்றது; உயிருக்கு இன்னல்

வாழியார்க்கு இல்லை; வாளா மயங்கலை-மண்ணில் வந்தாய்!

 

“Do you see any dart stuck in into the body of Sri Rama? And, Lakshmana’s face is still glowing like the brilliant Sun at the end of the world. There is no peril to the lives of these two blessed with very long longevity. Do not grieve in mistaken, misplaced distress.”

 

Trijadai produces further points of logic to disabuse Sita of the thought that Rama and Lakshmana are dead:

‘ஓய்ந்துளன், இராமன், என்னின், உலகம் ஓர் ஏழும் ஏழும்

தீய்ந்துறும்; இரவி பின்னும் திரியுமோ? தெய்வம் என் ஆம்?

வீய்ந்துறும், விரிஞ்சன் முன்னா உயிர் எலாம்; வெருவல், அன்னை!

ஆய்ந்தவை உள்ள போதே, அவர் உளர்; அறமும்  உண்டால்.

 

“If Rama is really at rest here, all the fourteen worlds would incinerate, wouldn’t they? Would the sun still be coursing the horizon? What would happen to divinity? All beings would perish, before Brahma reckons. Do not worry, my lady. When one looks intently, they are alive. And Dharma still thrives.”

 

மாருதிக்கு இல்லை அன்றே, மங்கை நின் வரத்தினாலே

ஆர் உயிர் நீங்கள்! நின்பால் கற்புக்கும் அழிவு உண்டாமே?

சீரியது அன்று, இது ஒன்றும்; திசைமுகன் படையின் செய்கை

பேரும், இப்பொழுதே; தேவர் எண்ணமும் பிழைப்பது உண்டோ?

 

“Hanuman is deathless – according to the boon you vested in him. Therefore, he could not be dead. If he is dead, what happens to the power of your virtuosity? This (condition of Hanuman) is not really a fatal one. This is the impact of the Brahmastra. This shall pass. Would the wishes of all the celestials be falsified?”

 

Trijadai provides the ultimate comfort to Sita:

 

தேவரைக் கண்டேன்; பைம் பொன் செங் கரம் சிரத்தில் சேர்த்தி,

மூவரைக் கண்டாலென்ன, இருவரை முறையின் நோக்கி,

ஆவலிப்பு எய்துகின்றார்; அயர்த்திலர்; அஞ்சல்; அன்னை!

"கூவலில் புக்கு, வேலை கோட்படும்" என்று கொள்ளேல்.

 

“I saw the celestials. They looked at the two – Rama and Lakshmana – they are in proud adoration with their richly ornamented hands raised over their heads in obeisance. They do not seem diffident. Do not fear, my mother. Do not imagine that the sea would flow into a well and be contained in it.”

 

One more sign that should lift Sita from her grief:

 

மங்கலம் நீங்கினாரை, ஆர் உயிர் வாங்கினாரை,

நங்கை! இக் கடவுள் மானம் தாங்குறும் நவையிற்று அன்றால்;

இங்கு, இவை அளவை ஆக, இடர்க் கடல் கடத்தி’ என்றாள்;

சங்கையள் ஆய தையல் சிறிது உயிர் தரிப்பதானாள்.

 

“Oh! My lady! This divine aircraft would not carry and ferry those women who are widowed nor the dead; be mindful of these signs that measure and point (to the two being out of peril), and quit grieving.” Sita would recover from her deep distress and anguish.

 

Sita praises Trijadai for her comprehensive analysis and comforting words:

 

அன்னை! நீ உரைத்தது ஒன்றும் அழிந்திலது; ஆதலானே

உன்னையே தெய்வமாக் கொண்டு, இத்தனை காலம் உய்ந்தேன்;

இன்னம், இவ் இரவு முற்றும் இருக்கின்றேன்; இறத்தல் என்பால்

முன்னமே முடிந்தது அன்றே ?’ என்றனள்-முளரி நீத்தாள்.

 

Sita would adore Trijadai: “All that you have said are eternally true.** I survived so long looking at you as my divine guide. I shall survive this night as well. As far as I am concerned, dying is something that I had gone through long back.” முளரி நீத்தாள்   - the one who left her lotus seat – for Lakshmi, incarnate as Sita.

 

Sita alludes to her inner resolve to take her life at the right moment when Ravana abducted her. 

 

** Trijadai narrating to Sita about her dreams – a messenger from Rama arriving etc. having come true, makes Sita believe in the incontrovertibility of all else that Trijadai had said.

 

நாண் எலாம் துறந்தேன், இல்லின் நன்மையின் நல்லார்க்கு ஏய்ந்த;

பூண் எலாம் ஆகி நின்ற என்தன் பொரு சிலை மேகம்தன்னைக்

காணலாம் என்னும் ஆசை தடுக்க, என் ஆவி காத்தேன்;

ஏண் இலா உடலம் நீக்கல் எளிது, எனக்கு’ எனவும் சொன்னாள்’.

 

“I had given up all the good attributes expected of virtuous married women. Just the longing for seeing Rama, the bow-wielding rain-cloud, who is all that I have as ornaments, had persuaded me to be alive. It is so simple and easy for me to leave this famished, frail body.

 

Sita is removed from the battlefield and carried back to Ashoka Vanam, in the same aircraft:

 

தய்யலை, இராமன் மேனி தைத்தவேல் தடங்கணாளை,

கய்களின் பற்றிக் கொண்டார், விமானத்தைக்  கடாவுகின்றார்,-

மெய் உயிர் உலகத்து ஆக, விதியையும் வலித்து, விண்மேல்

பொய் உடல் கொண்டு செல்லும் நமனுடைத் தூதர் போன்றார்.

 

The Rakshasa women chaperoning Sita, took hold of her by her hands and (getting on to the divine aircraft) flew it (back, citywards). It looked as if they were the death-dealing kinkaras of the God of Death, who carried only the body leaving the life behind on the earth.

 

Sita would not move her eyes from looking longingly at Rama, lying there. The poet frames that scene: இராமன் மேனி தைத்தவேல் தடங்கணாளை – Whose spear-like eyes got stuck into Rama’s form.

 

A short canto – good relief – and a highly imaginative, dramatic one at that, wholly out of Kamban’s amazing fount of imagination, ends.