Episode 01 - Chapter 24 - Canto on Sanjivi Parvatham.
Chapter 24 – Canto on Sanjivi Parvatham (being brought in by Hanuman) - மருந்து மலைப் படலம்
போயினள் தையல்; இப்பால், ‘புரிக’ எனப் புலவர் கோமான்
ஏயின கருமம் நோக்கி, எய்திய இலங்கை வேந்தன்,
மேயின உணவு கொண்டு, மீண்டு, அவை உறையுள் விட்ட
ஆயின ஆக்கி, தான் வந்து, அமர்ப் பெருங் களத்தன் ஆனான்.
As Sita left the battlefield, Vibheeshana (Kamban uses the appellation – Lanka’s King - for him here), having accomplished the task assigned to him by Rama (புலவர் கோமான் – Lord of the Celestials), returns to the war theatre. After having organized the food and other ordinance materials for the vanaras in a secure place, Vibheeshana viewed the decimated vanaras lying on the battlefield.
(One would never stop admiring the poet’s amazing genius as a dramatist and ability to sequence his scenes – Vibheeshana arrives just as Sita leaves the battlefield – the pushpaka vimana shrinking to a dot in the skyline!)
நோக்கினான்; கண்டான், பண்டு, இவ் உலகினைப் படைக்க நோற்றான்
வாக்கினால் மாண்டார் என்ன, வானர வீரர் முற்றும்
தாக்கினார் எல்லாம் பட்ட தன்மையை; விடத்தைத் தானே
தேக்கினான் என்ன நின்று, தியங்கினான், உணர்வு தீர்ந்தான்.
Vibheeshana saw the devasatation on the battlefield. (The poet uses two synonymous words together - நோக்கினான்; கண்டான் – He looked, and (that was what he) found. He found them all dead, evidently killed - as if they were all done in by a mere curse word from Brahma, the creator. He flopped, as if he had devoured some killer poison; bewildered, he lost consciousness.
விளைந்தவாறு உணர்கிலாதான், ஏங்கினான்; வெதும்பினான்; மெய்
உளைந்து உளைந்து உயிர்த்தான், ‘ஆவி உண்டு, இலை’ என்ன, ஓய்ந்தான்;
வளைந்த பேய்க் கணமும் நாயும் நரிகளும் இரிய, வந்தான்;
இளங் கிளையோடும் சாய்ந்த இராமனை இடையில் கண்டான்.
Unaware that the devastation that what he saw was the handiwork of the Brahmastra, he was distraught and collapsed – nearly lifeless. He gathered himself, wandered around, in the company of the scavenging jackals, dogs and ghosts, and he arrived where Rama had fallen beside the (dead) Lakshmana.
என்பு என்பது, யாக்கை என்பது, உயிர் என்பது, இவைகள் எல்லாம்,
பின்பு என்ப அல்ல; என்றும் தம்முடை நிலையின் பேரா;
முன்பு என்றும் உளது என்றாலும், முழுவதும் தெரிந்தவாற்றால்,
அன்பு என்பது ஒன்றின் தன்மை அமரரும் அறிந்ததுஅன்றே.
The poet presents a complex philosophical tenet here:
It is not as if the gross body – made of flesh and bones – is the effect, consequence of (universal) love. It would be seen that for that love to emanate and flow from, there has to be, as the fore step, as the cause as it were, a gross body. Even the celestials would know this.
Resonates with the Thirukkural:
அன்போடியைந்த வழக்கென்ப
ஆருயிர்க்கென்போடியைந்த தொடர்பு
Of precious soul with body's flesh and bone,
The union yields one fruit, the life of love alone
ஆயினும், இவருக்கு இல்லை அழிவு’ எனும் அதனால் ஆவி
போயினது இல்லை; வாயால் புலம்பலன், பொருமி; பொங்கித்
தீயினும் எரியும் நெஞ்சன் வெருவலால், தெரிய நோக்கி.
‘நாயகன் மேனிக்கு இல்லை வடு’ என நடுக்கம் தீர்ந்தான்.
(As Vibheeshana) was fully aware that these two were beyond death. That awareness kept him from giving up his own life – in shock and despair. He was, yet, lamenting and grieving, his heart hurting like it was hit by a fireball. Looking at Rama closely and seeing that Rama bore no injuries, he quit fearing.
அந்தணன் படையால் வந்தது என்பதும், ஆற்றல் சான்ற
இந்திரசித்தே எய்தான் என்பதும், இளவற்கு ஆக
நொந்தனன் இராமன் என்னும் நுண்மையும், நொய்தின் நோக்கி,
சிந்தையின் எண்ணி எண்ணி, தீர்வது ஓர் உபாயம் தேர்வான்.
Vibheeshana internalizes the whole scenario and the situation on the ground: “The disaster was caused by the Brahmastra; the executor was Indrajit. Rama is lying unconscious because of what has happened to Lakshman.” Then he thinks all this over and arrives at what should be done – to unravel the disaster.
பாசம் போய் இற்றாற் போலப் பதுமத்தோன் படையும் இன்னே
நாசம் போய் எய்தும்; நம்பி தம்பிக்கு நடுக்கம் இல்லை;
வீசும் போர்க் களத்து வீ்ழ்ந்த சேனையும் மீளும்; வெய்ய
நீசன் போர் வெல்வது உண்டோ?’ என்று உளம் நிலையில் நின்றான்.
Vibheeshana was resolute in his thought: ‘Even as the Naaga Paasam got dismantled, this Brahmastra could also be blown away. Lakshmana shall not die. All the fallen vanaras would revive. How could I let this lowly wretch – Indrajit – get away with this dastardly trick of his?’,
உணர்வதன்முன்னம், இன்னே உற்றுழி உதவற்கு ஒத்த
துணைவர்கள், துஞ்சல் இல்லார், உளர்எனின் துருவித் தேடிக்
கொணர்குவென், விரைவின்’ என்னா, கொள்ளி ஒன்று அம்கைக் கொண்டான்
புணரியின் உதிர வெள்ளத்து, ஒரு தனி விரைவின் போனான்.
As he was immersed in that light-seeking thought, with a solution still elusive, he set out seeking help – possible survivors from this carnage – and with a torch held in his hands, he waded through the bloody slush that the battlefield was.
Vibheeshana sees Hanuman amongst the fallen:
வாய் மடித்து, இரண்டு கையும் முறுக்கி, தன் வயிரச் செங்கண்
தீ உக, கனகக் குன்றின் திரண்ட தோள் மழையைத் தீண்ட
ஆயிர கோடி யானைப் பெரும் பிணத்து அமளி மேலான்,
காய் சினத்து அனுமன் என்னும் கடல் கடந்தானைக் கண்டான்.
Vibheeshana ran into a seething (but incapacitated) Hanuman, fallen atop a pile of dead elephants – biting his lips, hands twisted and eyes spitting fire.
கண்டு, தன் கண்களூடு மழை எனக் கலுழி வார,
‘உண்டு உயிர்’ என்பது உன்னி, உடற் கணை ஒன்று ஒன்று ஆக,
விண்டு உதிர் புண்ணின்நின்று மெல்லென விரைவின் வாங்கி,
கொண்டல் நீர் கொணர்ந்து, கோல முகத்தினைக் குளிரச் செய்தான்.
Vibheeshana, assured that Hanuman was quite alive but immobilized; revives him, sprinking cool water on his face.
உயிர்ப்பு முன் உதித்த பின்னர், உரோமங்கள் சிலிர்ப்ப ஊறி
வியர்ப்பு உளதாக, கண்கள் விழித்தன, மேனி மெல்லப்
பெயர்த்து, வாய் புனல் வந்து ஊற, விக்கலும் பிறந்ததாக,
அயர்த்திலன் இராம நாமம், வாழ்த்தினன்; அமரர் ஆர்த்தார்.
As he was revived, Hanuman opened his eyes wide, rose gently, his mouth drooling, in bouts of distress-induced hiccups, shook himself off his faint, chanting the name of Rama. The celestials acclaimed.
அழுகையோடு உவகை உற்ற வீடணன் ஆர்வம் கூர,
தழுவினன் அவனை, தானும் அன்பொடு தழுவி, ‘தக்கோய்!
வழுஇலன் அன்றே, வள்ளல்?’ என்றனன்; ‘வலியன்’என்றான்;
தொழுதனன், உலகம் மூன்றும் தலையின்மேல் கொள்ளும் தூயான்.
As Vibheeshana and Hanuman embraced each other, Hanuman enquired of Vibheeshana – ‘Is Rama unharmed?’ Vibheeshana responded: ‘He is well and strong’. Hanuman prayed with Rama Nama.
அன்பு தன் தம்பிமேல் ஆத்து, அறிவினை மயக்க, ஐயன்,
துன்பொடும் துயிலன் ஆனான்; உணர்வுஇனித் தொடர்ந்த பின்னே
என் புகுந்து எய்தும் என்பது அறிகிலென்!’ என்றலோடும்,
‘தன் பெருந் தகைமைக்கு ஒத்த சாம்பன் எத் தலையன்?’என்றான்.
Vibheeshana informed Hanuman: ‘Because of the grievous hurt caused to Lakshmana, Rama fell unconscious. When he comes to, what will happen, (out of his anger), I am apprehensive.’ Hanuman enquired further: ‘Where and how is Jambavan, the elder and the wise one?’
அறிந்திலென் அவனை; யாண்டும் கண்டிலென்; “ஆவி யாக்கை
பிறந்திலன், உளன்” என்று ஒன்றும் தெரிந்திலென், பெயர்ந்தேன்’ என்று
செறிந்த தார் நிருதர் வேந்தன் உரைசெய, காலின் செம்மல்,
‘இறும் திறம் அவனுக்கு இல்லை; நாடுதும், ஏகி’ என்றான்.
Vibheeshana: ‘I do not know. I have not seen him. I am unaware - if he is alive or dead.’ Hanuman: ‘He is not fated to die. Let us go, look for him.’
(Hanuman alludes to the ‘chiranjeevathva’ of Jambavan, here. Jambavan is believed to be oldest of the eight ‘chiranjeevis’, the others being, Hanuman himself,
The Chiranjeevis: Jambavan, Vyasa, Hanuman, Parasurama, Vibheeshana, Aswathama, Mahabali, Kripacharya, Markandeya. – There are several versions – as is the case with most puranic sources – about the number of entities endowed with deathless lives – Chiranjeevathva; we are not delving into all those versions here.)
அன்னவன்தன்னைக் கண்டால், ஆணையே, அரக்கர்க்கு எல்லாம்
மன்னவ! நம்மை ஈண்டு வாழ்விக்கும் உபாயம் வல்லன்’
என்னலும், ‘உய்ந்தோம், ஐய! ஏகுதும் விரைவின்’ என்றான்;
சில் நெறி இருளில் சென்றார்; சாம்பனை விதியில் சேர்ந்தார்.
Hanuman lets Vibheeshana know the reason why he was eager to find Jambavan: ‘Oh! The Rakahsasa King! If we find him (Jambavan), he would come up with a way out of our present predicament.’ Vibheeshana responds enthusiastically – ‘We shall overcome. Let us go right now.’ They trundled through the messy darkness – and chanced to find Jambavan.
எரிகின்ற மூப்பினாலும், ஏவுண்ட நோவினாலும்,
அரிகின்ற துன்பத்தாலும், ஆர் உயிர்ப்பு அடங்கி, ஒன்றும்
தெரிகின்றது இல்லா மம்மர்ச் சிந்தையன்எனினும், வீரர்
வருகின்ற சுவட்டை ஓர்ந்தான், செவிகளால்-வயிரத் தோளான்.
Though afflicted by old age, hurt by the Brahmastra and downed by mental distress and lying nearly unconscious, Jambavan heard the footsteps and knew some people were coming towards him.
அரக்கனோ? என்னை ஆளும் அண்ணலோ? அனுமன்தானோ?
இரக்கம் உற்று அருள வந்த தேவரோ? முனிவரேயோ?
வரக் கடவார்கள், அல்லர்; மாற்றலர், மலைந்து போனார்;
புரக்க உள்ளாரே!’ என்னாக் கருதினன், பொருமல் தீர்ந்தான்.
‘Who could these be? Rakshasas? Rama, my Lord? Hanuman? Celestials that have descended to look at me, due to their compassion? Sages? These cannot be the adversaries – who had returned, having won the battle. Those who are approaching ought to be ones with good intentions about our being saved.’
வந்து அயல் நின்று, குன்றின் வார்ந்து வீழ் அருவி மானச்
சிந்திய கண்ணின் நீரர் ஏங்குவார்தம்மைத் தேற்றி,
‘அந்தம் இல் குணத்திர்! யாவிர், அணுகினிர்?’ என்றான்;‘ஐய!
உய்ந்தனம்; உய்ந்தோம்!, என்ற வீடணன் உரையைக கேட்டான்.
As the footfalls neared, Jambavan calls out: ‘Oh! The noble ones! Who may be you, reaching out to me?’ Vibheeshana calls back: ‘Oh! Sir! We survived! We survived!’.
மற்று அயல் நின்றான் யாவன்?’ என்ன, மாருதியும், ‘வாழி!
கொற்றவ! அனுமன் நின்றேன்; தொழுதனென்’ என்று கூற,
‘இற்றனம், ஐய! எல்லோம் எழுந்தனம், எழுந்தேம்!’ என்னா,
உற்ற பேர் உவகையாலே, ஓங்கினான், ஊற்றம் மிக்கான்.
Jambavan seeks to know who was next to Vibheeshana. ‘Who stands beside you?’. Hanuman responds: ‘Oh! Lord! This is Hanuman! My obeisance to you.’ Jambavan celebrates: ‘We are alive again!’.
விரிஞ்சன்தன் படை என்றாலும், வேதத்தின் வேதம அன்ன
அரிந்தமன்தன்னை ஒன்றும் ஆற்றிலது என்னும் ஆற்றல்
தெரிந்தனென்; முன்னே, அன்னான் செய்தது என்? தெரித்தி’என்றான்;
‘பெருந்தகை துன்ப வெள்ளத் துயில் உளான், பெரும!’ என்றான்.
Jambavan is anxious to know about Rama: ‘Even for the Brahmastra, it is not possible to harm Rama, the source of the vedhas and the annihilator of adversaries – that I know. What did Rama do? Let me know.’ Vibheeshana said: ‘He is immersed in grief and unconscious, Oh! Respected One!’
அன்னவன்தன்மை கண்டால் ஆற்றுமோ? ஆக்கை வேறே;
இன் உயிர் ஒன்றே; மூலத்து இருவரும் ஒருவரேயால்;
இன்னது கிடைப்பத் தாழாது, இங்கு இனி இமைப்பின்முன்னம்,
கொன் இயல் வயிரத்தோளாய்! மருந்து போய்க் கொணர்தி’என்றான்.
Jambavan continues: ‘In their true form these two – Rama and Lakshmana – are really one. Here though these have two bodies, the life essence for them is one. That being the case, how could one – Rama – bear to see the other – Lakshmana – being so grievously harmed? Oh! One with mighty shoulders (addressing Hanuman)! Without delaying a second, go immediately and fetch the (herbal, reviving) cure.’
எழுபது வெள்ளத்தோரும், இராமனும், இளைய கோவும்,
முழுதும் இவ் உலகம் மூன்றும், நல் அற மூர்த்திதானும்,
வழு இலா மறையும், உன்னால் வாழ்ந்தன ஆகும்; மைந்த!
பொழுது இறை தாழாது, என் சொல் நெறி தரக் கடிது போதி.
‘Go! My Son! Proceed Godspeed! You would be saving (the lives of) the SEVENTY VELLAM vanaras, Rama and Lakshmana; would give a fresh lease of life to the three worlds; revive Dharma; resuscitate the vedhas. Go without a moment’s delay or hesitation, go as I bid you.’
The roadmap that Jambavan provides to Hanuman is this:
‘As you get across this sea, and travel 9000 yojanas (80,000 miles approximatesly!), you would reach the Himalayas. The expanse of the Himalayas is 2000 yojanas (18000 miles). If you cross (this expanse) you would reach the Hemakoota mountain range.
Nine thousand yojanas further on (northwards) (add another 80000 miles!), you would reach another mountain range ‘Nishatham’.
Nine thousand yojanas further on from the ‘Nishatham’ range (add another 80000 miles!), you would find the divine Meru. The expanse of the Meru range is 32000 yojanas (280000 miles!!!).
Getting across Meru – traversing 32000 yojanas – and going further 9000 yojanas on (another 80000 miles!), you would reach the Nilagiri mountain range which has an expanse of 2000 yojanas (18000 miles). 4000 yojanas further beyond, (36000 miles), you would get to see the Herbal mountain. As you find it, you would have found the remedy for our present grief.’
(As these mind-blowing linear space counts whirl and bewilder us, let us hod fast to one peg of sanity – the scientifically measured and accepted circumference of this planet is 40,075 kms. or 24901 miles – at the equator; I can’t find its equivalent through the poles but I presme it should be less and not more.
I am reminded, strangely, incongruously, of a great pithy barb Winston Churchill threw at the Germans – and made the world laugh at the Reich – “I took the trouble of putting together the advances made by the German army in the past one month as proclaimed by Herr Goebbles. I found that the Germans went round this planet five times.” (I cannot recall the exact words since this is a recall from seventy+ years.
We may not brush aside all these assertions by the poet as pure fiction. The epic displays a great sense of scientific tenor – e.g. when discussing military strategy like pincer movements – and geography as well – we would come across the geographical sequence of India’s rivers in Sugreeva’s briefing to his messengers when he set off the search for Sita, give or take a few inaccuracies. In any case, the mountain ranges that the poet speaks of are not his own creation; he apparently picked them from his puranic learnings. But the distances are surely hyperbolic and we need to take this in our stride. This part of geographical narrative could be fit subject for a student keen on this class of research.)
Jambavan paraphrases the medicinal herbs and their potency:
மாண்டாரை உய்விக்கும் மருந்து ஒன்றும், உடல் வேறு வகிர்களாகக்
கீண்டாலும் பொருந்துவிக்கும் ஒரு மருந்தும், படைக்கலங்கள் கிளைப்பது ஒன்றும்,
மீண்டேயும் தம் உருவை அருளுவது ஓர் மெய்ம் மருந்தும் உள; நீ, வீர!
ஆண்டு ஏகி, கொணர்தி’ என அடையாளத்தொடும் உரைத்தான், அறிவின் மிக்கான்.
‘One particular herb has the potency of reviving the dead. Another would put together and give life to severed limbs – even if these had been cut to pieces. Another would remove the imbedded weapons and heal the wounds. Another would restore to the afflicted the original glow and handsomeness.’
VALMIKI ALSO SPEAKS OF FOUR DIFFERENT HERBAL CURES THAT HAD DIFFERENT ATTRIBUTES OF CURING:
मृतसञ्जीवनीं चैव विशल्यकरणीम् अपि |
सौवर्णकरणीं चैव सन्धानीं च महौषधीम् |
mR^itasa~njiivaniiM chaiva vishalyakaraNiim api |
sauvarNakaraNiiM chaiva sandhaaniiM cha mahauShadhiim
You can see there, (atop the Rishaba Mountain north of Kailasa) Mrita Sanjivani (capable of restoring the dead to life), Vishalyakarani (capable of extracting weapons and healing all wounds inflicted by weapons), Suvarnakarani (restoring the body to its original complexion) and Sandhani, the great herb (capable of joining severed limbs or fractured bone)."
இன்ன மருந்து ஒரு நான்கும், பயோததியைக் கலக்கிய ஞான்று, எழுந்த; தேவர்
உன்னி அமைத்தனர்; மறைக்கும் எட்டாத பரஞ்சுடர், இவ் உலகம் மூன்றும்
தன் இரு தாள் உள் அடக்கிப் பொலி போழ்தின், யான் முரசம் சாற்றும் வேலை,
அன்னவை கண்டு, உயாவுதலும், தொல் முனிவர் அவற்று இயல் எற்கு அறிவித்தாரால்;*
Jambavan explains how did he get to know these details: ‘All these four divine herbal medicines arose from the churning of Thirupparkadal. The celestials, mindful of the mighty potency of these medicines, planted them on that mountain. As I was going round the three worlds drumming the message of Thirumaal measuring the worlds with his two steps, I happened to see this mountain and the herbs. And, the sages around informed me about their antecedents and potency.’
‘இம் மருந்து காத்து உறையும் தெய்வங்கள் எண் இலவால்; இரங்கா, யார்க்கும்;
நெய்ம் மருங்கு படரகில்லா நெடு நேமிப்படையும் அவற்றுடனே நிற்கும்;
பொய்ம் மருங்கின் நில்லாதாய்! புரிகின்ற காரியத்தின் பொதுமை நோக்கி,
கைம் மருங்கு உண்டாம்; நின்னைக் காவாய் என்று; அப்புறம் போய்க் கரக்கும்’ என்றான்.
Jambavan also warns Hanuman about the security around the Herbal Mountain; ‘The godheads that guard this herbal mountain are countless. They are merciless as well. The Sudarsana Chakra of Thirumal also stands guard along with these godheads. Oh! One who would not even be in a touching distance of falsehood! Regarding the (laudable) purpose for which you seek the medicines, they would stand by you. They would command you to bring the medicines back safely and would then disappear.’
ஈங்கு இதுவே பணி ஆகில், இறந்தோரும் பிறந்தோரே; எம் கோற்கு யாதும்
தீங்கு இடையூறு எய்தாமல், தெருட்டுதிர், போய்’எனச் சொல்லி, அவரைத் தீர்ந்தான்-
ஓங்கினன் வான் நெடு முகட்டை உற்றனன்; பொன் தோள் இரண்டும் திசையோடு ஒக்க
வீங்கின; ஆகாயத்தை விழுங்கினனே என வளர்ந்தான்-வேதம் போல்வான்.
“This is the task. If this is accomplished, all the dead would be reborn. Please go and make sure that my Lord Rama is unharmed.” Hanuman took a huge form, right into the sky preparatory to taking off on this mission. His shoulders touched the two directions.
Hanuman, in this ‘viswa roopa’, sky borne, is presented:
வால் விசைத்து, கைந் நிமிர்த்து, வாயினையும்
சிறிது அகல வகுத்து, மானக்
கால் நிலத்தினிடை ஊன்றி, உரம் நெருக்கி,
கழுத்தினையும் சுருக்கிக் காட்டி,
தோல் மயிர்க் குந்தளம் சிலிர்ப்ப, விசைத்து எழுந்தான்.
அவ் இலங்கை, துளங்கிச் சூழ்ந்த
வேலையில் புக்கு அழுந்தியது ஓர் மரக்கலம்போல்,
சுரித்து உலைய,-விசையத் தோளான்.
Wagging his mighty tail, raising his mighty shoulders, opening his mouth wide, anchoring his feet firmly on the ground, invoking all his energy, shrinking his neck, with all his hair erect and stiff, Hanuman rose – skywards – with the sea surrounding Lanka disrupted by that force, making Lanka a tottering ship amid seas.
As the sea sped behind, with his legs speeding with him, with his body leading his flight, with his mind just keeping pace, Hanuman was – in flight.
Hanuman in flight presents a variegated image for those who saw him:
உரு’ என்றார், சிலர் சிலர்கள்; ‘ஒளி’ என்றார்,
சிலர் சிலர்கள்; ‘ஒளிரும் மேனி
அரு’ என்றார், சிலர் சிலர்கள்; ‘அண்டத்துக்கு
அப் புறம் நின்று, உலகம் ஆக்கும்
கரு’ என்றார், சிலர் சிலர்கள்; ‘மற்று’ என்றார்,
சிலர் சிலர்கள்; கடலைத் தாவிச்
செரு வென்றான் நிலை ஒன்றும் தெரியகிலார்-
உலகு அனைத்தும் தெரியும் செல்வர்.
Even the knowing wise ones could not see Hanuman in that flight in his true form – so blurred was his speeding image: some said this one has a form; some said this was speeding light; some said this was formless; some went to the point asserting that this was the embryonic energy that was the cause of the whole creation. Some denied all this and asserted that this should be some other thing.
Apparently, the poet is inspired in producing this verse by Nammazhwars Thiruvaaimozhi:
உளன் எனில் உளன் அவன் உருவம் இவ் உருவுகள்
உளன் அலன் எனில் அவன் அருவம் இவ் அருவுகள்
உளன் என இலன் என இவை குணம் உடைமையில்
உளன் இரு தகைமையொடு ஒழிவு இலன் பரந்தே.
Hanuman pays homage to the celestials after reaching Himalayas and, and as Lord Siva points him, in flight, to Uma as ‘Vayu’s son’, Hanuman prays to them. உமையொருபாகன் வைகும் கயிலை கண்டு, உவகை உற்றான்.; படர்குவான்தன்னை, அன்பால் பரமனும் விசும்பில் பார்த்தான்; தட முலை உமைக்குக் காட்டி, ‘வாயுவின் தனயன்’ என்றான்.
Uma enquired of Siva what was this mission about:
என், இவன் எழுந்த தன்மை?’ என்று, உலகு ஈன்றாள் கேட்ப,
‘மன்னவன் இராமன் தூதன் மருந்தின்மேல் வந்தான்; வஞ்சர்
தென் நகர் இலங்கைத் தீமை தீர்வது திண்ணம்; சேர்ந்து,
நன்னுதல்! நாமும் வெம் போர் காணுதும், நாளை என்றான்.
As Uma asked Siva – ‘what is this one flying for?’. Siva responded: ‘He is the messenger of Lord Rama. Is seeking the medicinal herbs (for the vanaras). It is now certain that Lanka, the world’s misery, would be annihilated. Oh! We too would witness this savage war – tomorrow.”
Hanuman reaches the Hemakoota Mountains and saw celestials indulging in endless pleasure-seeking. Then he reaches the Nidatha Mountains. He then flies on to reach the Meru, the seat of Brahma. Hanuman prays to Brahma.
<