Episode 01 - Chapter 25 - Canto on Rakshasa's Revelry.

Chapter 25 – Canto on (Rakshasas’) Revelry - களியாட்டுப் படலம்

 

(This canto is an interjection that could induce a debate in our midst – is this a necessary adjunct to the narrative? Does this add literary or poetic or narrative value to the epic’s overall layout and its flow? As many kindred literary works seem to incorporate similar ‘embellishments’ in their narratives, was this considered an integral part of the poet’s work without which the work would have, in those days, been considered incomplete?

 

These ‘embellishments’, or ‘garnishings’ - as a rule expressed in a poetic expansion of the physiological riches of the female, some veiled and some explicit - arose and fitted well In the male-dominated culture of yore; this style was then possibly accepted and even applauded, in the context of that culture’s proclivity to shackle femininity with a set of male-defined attributes or virtuosity called கற்பு, the definition being அச்சம்(timidity, fearing disrepute to virtuosity), மடம்(‘feigning’ ignorance even if knowing),  நாணம் (bashfulness) and பயிர்ப்பு (mentally and physically shrinking from contact with any male other than one’s spouse) on one hand and regarding the female as the source of entertainment or pleasure, on the other.

 

 We are in an era where femininity stands on its own and does not need props like physical beauty adding a needed embellishment to its independent standing. Bharathi came along and thunderously redefined the modern female in his “புதுமைப் பெண் “

நிமிர்ந்த நன்னடை நேர்கொண்ட பார்வையும்,

நிலத்தில் யார்க்கும் அஞ்சாத நெறிகளும்,

திமிர்ந்த ஞானச் செருக்கும் இருப்பதால்

செம்மை மாதர் திறம்புவ தில்லையாம்;

அமிழ்ந்து பேரிரு ளாமறி யாமையில்

அவல மெய்திக் கலையின்றி வாழ்வதை

உமிழ்ந்து தள்ளுதல் பெண்ணற மாகுமாம்

உதய கன்னி உரைப்பது கேட்டீரோ!

 

With the readership sensitized to this fact of modern femininity, we need to diverge from the classical ancient style –  while appreciating the great works of literary splendour, including this amazing, enthralling poetry from Kamban.

 

This canto could be bracketed with a similar canto earlier in the epic - உண்டாட்டுப் படலம், in Bala Khaandam where the poet presents the revelry excesses of the people of Ayodhya, moving en bloc, as it were, from Ayodhya to Mithila to witness and participate in the Royal Wedding. Both are marked by a rendering style that could easily be branded as a shocking and revulsive conduct of people going overboard with their reveling – drinking, dancing and sexual excesses. Of particular revulsion would be women being presented as inebriated, beside themselves and presenting themselves in conditions, as the poet would narrate, that are obscene.

 

For some of us, this interjection could come through as an ill-fitting, off-key distraction. But there seems to be an overall sense of purpose in these – like the dance sequences in most Indian films – an intended, lightening break from the tense drama of the main plot. We would take this on that lenient basis and move on.)

***

 

இன்னது இத் தலையது ஆக, இராவணன் எழுந்து பொங்கி,

தன்னையும் கடந்து நீண்ட உவகையன், சமைந்த கீதம்

கின்னரர் முதலோர் பாட, முகத்திடைக் கிடந்த கெண்டைக்

கன்னி நன் மயில் அன்னாரை நெடுங் களியாட்டம்  கண்டான்.

 

As the Brahmastra episode was playing out on the battlefield (with Hanuman fetching the Herbal Mountain and with all of the vanaras and the Ayodhya Princes revived and rejoicing), Ravana, overwhelmed with joy (with the messengers from the battle field telling him that his adversity is finally over), was beside himself in happiness. He ordered and sat witnessing the reveling of lovely young maindens, to the accompaniment of singing the by celestials Kinnaras.

 

அரம்பையர், விஞ்சை மாதர், அரக்கியர், அவுணர் மாதர்,

குரும்பை அம் கொங்கை நாகர் கோதையர், இயக்கர் கோது இல்

கரும்பினும் இனிய சொல்லார், சித்தர்தம் கன்னிமார்கள்,

வரம்பு அறு சும்மையோர்கள், மயில்-குலம் மருள, வந்தார்.

 

The celestials entertainers led by Rambha, vidhyadhara women, Rakshasa women, Asura women, maindens from Indra’s court, Naga maidens, yaksha women, sidhdha women – all of them joined this dancing party – with peacocks being shamed to flee.

 

 

மேனகை, விசய வாட்கண் திலோத்தமை, அரம்பை, மெல்லென்

தேன் நகு மழலை இன் சொல் உருப்பசி, முதலாம் தெய்வ

வானக மகளிர் வந்தார்-சில் அரிச் சதங்கை பம்ப,

ஆனகம், முரசம், சங்கம், முருட்டொடும் இரட்ட, ஆடி.

 

Menaka, Thiloththama, Rambha, Urvasi – the leAadhing lAadhies of Indra’s court, they all came dancing, with their anklets jingling in tune with the drums, conches and other percussion instruments.

 

தோடு உண்ட சுருளும், தூங்கும் குழைகளும், சுருனின் தோய்ந்த

ஏடு உண்ட பசும் பொன் பூவும், திலதமும், இலவச் செவ் வாய்

மூடுண்ட முறுவல் முத்தும், முள்ளுண்ட முளரிச் செங்கண்,

காடு உண்டு புகுந்தது என்ன, முனிந்தது-கறை வெண் திங்கள்.

 

Captivating tresses hiding the earrings, with floral ornaments adorning the tresses, with ‘tilak’ adorning their lovely foreheads, with red lips lined with pearl-like smiling teeth, with eyes competing with pink lotuses, with those magnificently beautiful women moving in like a dense forest, the blotted silver moon was enraged (in being usurped of its magnificence).

 

Poetic imagination going wild – unbridled!

 

முளைக் கொழுங் கதிரின் கற்றை முறுவல் வெண் நிலவும், மூரி

ஒளிப் பிழம்பு ஒழுகும் பூணின் உமிழ் இள வெயிலும், ஒண் பொன்

விளக்கையும் விளக்கும் மேனி மிளிர் கதிர்ப் பரப்பும், வீச,

வளைத்த பேர் இருளும், கண்டோர் அறிவு என, மருளும் மாதோ.

 

 The silvery moonlight from the pearl-white smiles, the early sunlight from the richly ornamented gold jewellery on their person, the golden glow from their captivating body complexion that seemed to burnish, brighten even the brightly lit golden lamps, the brilliance from the women’s congregation seem to unravel the oncoming night’s darkness, even as the minds of men were engulfed in total stupefaction.

 

Resonates with Kamban telling us, in the Bala Khaanda earlier that the glow of the beautiful women lighted up the palaces of the magnificent city of Ayodhya:

 

தணி மலர்த் திருமகள் தங்கும் மாளிகை

இணர் ஒளி பரப்பி நின்று இருள் துரப்பன

திணி சுடர் நெய் உடைத் தீ விளக்கமோ?

மணி விளக்கு; அல்லன மகளிர் மேனியே

 

The pathetic condition of the inebriated: (an unusual allegory)

 

நல் பெருங் கல்விச் செல்வம் நவை அறு நெறியை நண்ணி,

முன் பயன் உணர்ந்த தூயோர் மொழியொடும் பழகி, முற்றி,

பின் பயன் உணர்தல் தேற்றாப் பேதைபால், வஞ்சன் செய்த

கற்பனை என்ன ஓடிக் கலந்தது, கள்ளின் வேகம்.

 

The speed with which intoxication took over and inebriated those who were consuming toddy in this mind-blowing revelry, resembled the ease and speed with which the scheming scoundrels got through to the minds of the illiterate – those who neither went through formal learning nor burnished their knowledge with the words of the wise.

 

பல பட முறுவல் வந்து பரந்தன; பனித்த, மெய் வேர்;

இலவு இதழ் துடித்த; முல்லை எயிறு வெண் நிலவை ஈன்ற;

கொலை பயில் நயன வேல்கள் கொழுங் கடை சிவந்த; கொற்றச்

சிலை நிகர் புருவம் நெற்றிக் குனித்தன; விளர்த்த செவ்வாய்.

 

The inebriated women were laughing pointlessly; pearls of sweat perspired all over them. Their red lips trembled. Their smiles exposing pearl-like teeth delivered moonlight. Their javelin-like killer eyes, well-trained in felling men, were tinted red at their sides. Their eye-brows, matching bows in magnificence and killing intent, bent with that intent.

 

The poesy ‘descends’ in the next two verses. We are skipping them.

 

The inebriated women strike discordant notes in their singing.

 

பாணியின் தள்ளி, கால மாத்திரைப் படாது பட்ட

நாணியின் முறையின் கூடாது, ஒரு வழி நடையின் செல்லும்

ஆணியின் அழிந்த பாடல் நவின்றனர்-அனங்க வேள்தன்

தூணியி்ன் அடைத்த அம்பின் கொடுந் தொழில் துறந்த கண்ணார்.

 

With their hands woefully missing the metrical steps (‘thaalam’), the vocal rendering  arrythmic with the accompanying instruments, the inebriated maidens, with their eyes drooping (from intoxication) and forgetting for the moment their inherent job of hurting hearts – like the floral darts of the god of love inert in his quiver – sang with a jarring dissonance and discordant notes.

 

(The discordant notes were omen for what would come into this revelry, pretty soon?)

 

வங்கியம் வகுத்த கானம் வயங்கிய மழலை வாயர்,

சங்கை இல் பெரும் பாண் உற்ற நிறத்துறை நிரம்பித் தள்ள,

சிங்கல் இல் அமுதினோடும் புளி அளாம் தேறல் என்ன,

வெங் குரல் எடுத்த பாடல் விளித்தனர், மயக்கம் வீங்க.

 

The women, in their intoxication, though naturally endowed with a voice matching with the sweet mellifluent flute, sang with a grating harshness that could be likened to the divine nectar being ruined by its being blended with a deeply sour toddy, thus bringing disrepute to the fine art of grammatically well-defined, fine music cultivated by knowledgeable ‘Paanaas.’

 

In saturated inebriation and drunk with the mood of revelling, the women go berserk:

 

அழுகுவர்; நகுவர்; பாடி ஆடுவர்; அயல் நின்றாரைத்

தொழுகுவர்; துயில்வர்; துள்ளித் தூங்குவர்; துவர் வாய் இன் தேன்

ஒழுகுவர்; ஒல்கி ஒல்கி, ஒருவர்மேல் ஒருவர் புக்கு,

முழுகுவர், குருதி வாட் கண் முகிழ்த்து, இடை, மூரி போவர்.

 

The (inebriated) women would cry, laugh, sing, drance, would prostrate before those nearby, would doze off, would leap and totter around, would drool uncontrollably, would fall over each other and embrace, would close their eyes and crack knuckles.

 

உயிர்ப்புறத்து உற்ற தன்மை உணர்த்தினார், ‘உள்ளத்து உள்ளது

அயிர்ப்பினில் அறிதிர்’ என்றே; அது களியாட்டம் ஆக,

செயிர்ப்பு அறு தெய்வச் சிந்தைத் திரு மறை முனிவர்க்கேயும்,

மயிர்ப்புறம்தோறும் வந்து பொடித்தது, காம வாரி.

 

The women, by their physical gestures, made it abundantly explicit their intent on lustful engagement. And those gestures would not miss targeting even the most ascetically disciplined and renounced sages, flooding their minds with sexual fervour.

 

The revelry is disrupted by the roar of the Vanaras:

 

முத்து அன்மை மொழியல் ஆகா முகிழ் இள முறுவல் நல்லார்,

இத் தன்மை எய்த நோக்கி, அரசு வீற்றிருந்த எல்லை,

அத் தன்மை அரியின் சேனை ஆர்கலி ஆர்த்த ஓசை

மத்தன் மெய் மயங்க வந்து, செவிதொறும் மடுத்தது அன்றே.

 

As Ravana was seated, enjoying the revelry by the rapturously beautiful women, he heard, as a jarring report, the roar of the vanaras, that made him slump.

 

 

ஆடலும், களியின் வந்த அமலையும், அமிழ்தின் ஆன்ற

பாடலும், முழவின் தெய்வப் பாணியும், பவள வாயார்

ஊடலும், கடைக்கண் நோக்கும், மழலை வெவ் உரையும், எல்லாம்

வாடல் மென் மலரே ஒத்த-ஆர்ப்பு ஒலி வருதலோடும்.

 

All the dancing and singing by the red-lipped beauties and the clamour from their revelry, the divine drum beats, the babbling and the inviting ‘come on’ looks – all these were rendered as withering flowers, as the roar of the vanaras invaded the celebrations.

 

The twang from the bows of Rama and Lakshmana crown the disquiet:

 

தறி பொரு களி நல் யானை சேவகம் தள்ளி ஏங்க,

துறு சுவல் புரவி தூங்கித் துணுக்குற, அரக்கர் உட்க,

செறி கழல் இருவர் தெய்வச் சிலை ஒலி பிறந்தது அன்றே-

எறி கடல் கடைந்த மேல்நாள், எழுந்த பேர் ஓசை என்ன.

 

The battle elephants, and the fine horses, all of them resting, were startled and the Rakshasas were dumped in fear, as the thunderous, ear-splitting, twang from the divine bows of the Ayodhya Princes invaded the revelry ordered by Ravana. 

 

முத்து வாள் முறுவல் மூரல் முகத்தியர், முழுக் கண் வேலால்

குத்துவார், கூட்டம் எல்லாம் வானரக் குழுவின் தோன்ற,

மத்து வார் கடலின் உள்ளம் மறுகுற, வதனம் என்னும்

பத்து வாள் மதிக்கும், அந் நாள், பகல் ஒத்தது இரவும், பைய.

 

All the beauteous revelling women, with their lovely faces contorted in fear, looked like a pack of monkeys. As Ravana’s mind was churning like the churn of Thirupparkadal, his ten imperious faces paled – like daytime arriving in the dead of night.

 

ஈது இடை ஆக, வந்தார், அலங்கல்மீது ஏறினார்போய்

ஊதினார், வேய்கள், வண்டின் உருவினார், உற்ற எல்லாம்;

‘தீதுஇலர், பகைஞர்’ என்ன, திட்கென்ற மனத்தன், தெய்வப்

போது உகு பந்தர்நின்று, மந்திரத்து இருக்கை புக்கான்.

 

With this disruption of the celebrations of Ravana, the spies returning from the battlefield, taking the form of bumble bees, sat on his floral garlands and buzzed into his ears ‘Your enemies are unharmed’. Ravana’s heart jumped and missed a beat. He left his seat under the florally-decorated canopy and reached his Council Hall.