Episode 01 - Chapter 26 - Canto on illusory Sita being killed by Indrajit.
Chapter 26. Canto on Illusory Sita (being killed by Indrajit) - மாயா சீதைப் படலம்
Ravana convenes the Royal Supreme Council – as he does without fail, every time he has run into a major disaster.
மைந்தனும், மற்றுளோரும் மகோதரன் முதலோர் ஆய
தந்திரத் தலைமையோரும், முதியரும், தழுவத் தக்க
மந்திரர் எவரும், வந்து, மருங்கு உறப் படர்ந்தார்; பட்ட
அந்தரம் முழுதும் தானே அனையவர்க்கு அறியச் சொன்னான்.
With Indrajit (the only son left now), Mahodharan-led ministers, elders and all advisors whose counsel could be harnessed, coming in and taking their respective places, Ravana confided in them what was troubling his heart.
Malyavaan, maligned by Ravana and his pscophants everytime he speaks out, once again sticks his neck out, starting the deliberations in his right as the elder – a seven-verse-long hard-htting, barbed, peroration:
நம் கிளை உலந்தது எல்லாம் உய்ந்திட, நணுகும் அன்றே,
வெங் கொடுந் தீமைதன்னால் வேலையில் இட்டிலேமேல்?
இங்கு உள எல்லாம் மாள்தற்கு இனி வரும் இடையூறு இல்லை,
பங்கயத்து அண்ணல் மீளாப் படை பழுதுற்ற பண்பால்.
“Had you not, thoughtlessly, thrown all the Rakshasa dead into the sea, would they not – all of them – revived now? As (even) the Brahamastra has failed, there is nothing stopping the complete decimation of all of us who remain.”
‘இலங்கையின்நின்று, மேரு பிற்பட, இமைப்பில் பாய்ந்து,
வலம் கிளர் மருந்து, நின்ற மலையொடும், கொணர வல்லான்
அலங்கல் அம் தடந் தோள் அண்ணல் அனுமனே ஆதல் வேண்டும்-
கலங்கல் இல் உலகுக்கு எல்லாம் காரணம் கண்ட ஆற்றால்.
“Leaving Lanka and leaving Meru behind in a trice and pull out the whole Herbal Mount and carry it back here – it must have been only Hanuman who had that kind of prowess – who is God-form himself.”
Building on Hanuman’s accomplishment of uprooting a mountain and bringing it to Lanka, Maalyavan imagines a surreal picture of the Rakshasa fate:
‘நீரினைக் கடக்க வாங்கி, இலங்கையாய் நின்ற குன்றைப்
பாரினில் கிழிய வீசின், ஆர் உளர், பிழைக்கற்பாலார்?
போர் இனிப் பொருவது எங்கே? போயின அனுமன், பொன் மா
மேருவைக் கொணர்ந்து, இவ் ஊர்மேல் விடும் எனின், விலக்கல் ஆமோ?
“What if, should Hanuman pull out the whole island rock of Lanka and smashed it against this earth? What if, he pulled out and brought the mighty Meru Mountain and smashed it over Lanka? Who could survive that disaster? What battle is left for us to fight?”
முறை கெட வென்று, வேண்டின் நினைந்ததே முடிப்பன்; முன்னின்,
குறை இலை குணங்கட்கு; என்னோ, கோள் இலா வேதம் கூறும்
இறைவர்கள் மூவர் என்பது? எண் இலார் எண்ணமேதான்;
அறை கழல் அனுமனோடும் நால்வரே முதல்வர் அம்மா.
“He (Hanuman) would outthink those who scheme to win through evil means and would precede them and do exactly that to them. What blemish could one find in his great attributes. What is this precept – that there are only three First God Heads? It is the imagination of the ignorant. Indeed, with Hanuman counted, the First Gods are actually four.”
‘இறந்தவர் இறந்து தீர; இனி ஒரு பிறவி வந்து
பிறந்தனம்ஆகின், உள்ளேம்; உய்ந்தனம், பிழைக்கும் பெற்றி
மறந்தனம்; எனினும், இன்னம் சனகியை மரபின் ஈந்து, அவ்
அறம் தரு சிந்தையோரை அடைக்கலம் புகுதும், ஐய!
“Oh! Lord! Having lost those who are dead, us, the surviving should deem ourselves fortunate to be still alive. We are clueless as to how and how long could we survive. Yet, even now you could consider restoring Sita to Rama with due humility and let us all take refuge in him (Rama), who follows Dharma without relent (and therefore he shan’t deny us refuge).”
மறி கடல் குடித்து, வானை மண்ணொடும் பறிக்க வல்ல
எறி படை அரக்கர் எல்லாம் இறந்தனர்; இலங்கை ஊரும்,
சிறுவனும் நீயும் அல்லால், ஆர் உளர், ஒருவர் தீர்ந்தார்?
வெறிது, நம்வென்றி’ என்றான், மாலி, மேல் விளைவது ஓர்வான்.
“All the valourous among us – those who could dry the seas and pluck the sky and the earth, they are all dead. Only the city of Lanka, you and your son (Indrajit) are left. (The hope for) our winning is vacuous.”
Rubbing salt into the wound, Maalyavaan brings out the Vaali episode that ought to enrage Ravana the most:
’வாலியை வாளி ஒன்றால் வானிடை வைத்து, வாரி
வேலையை வென்று, கும்பகருணனை வீட்டினானை,
ஆலியின் மொக்குள் அன்ன அரக்கரோ, அமரின் வெல்வார்?-
சூலியைப் பொருப்பினோடும் தூக்கிய விசயத் தோளாய்!
“Oh! The mighty one that lifted Lord Siva (சூலியை = the Trisula-wielding one i.e. Siva) along with Mount Kailasa! (Do you really believe that) the rain-drop-bubble-like (fast vanishing) Rakshasas would get the better of that one who killed (the invincible) Vaali with one dart of his, got the better of the mighty sea and killed the mighty Kumbakarna?”
Ravana dismisses Maalyavan with a despising reposte:
என்று மாலியவான் கூற; பிறை எயிற்று எழிலி நாப்பண்
மின்தரெிந் தனெ்ன நக்கு, வெருவர உரப்பி, பேழ்வாய்
ஒன்றின் ஒன்று அசனி என்ன உருத்து, நீ, உரைத்த மாற்றம்
நன்று, நன்று! ‘என்று சீறி, உரைத்தனன், நலத்தை ஓரான்.
Listening to Maalyavaan’s long and insufferably annoying peroration, Ravana laughed derisively – ‘Great words indeed, from you!’.
கட்டுரை அதனைக் கேளா, கண் எரி கதுவ நோக்கி,
‘பட்டனர் அரக்கர் என்னின், படைக்கலம் படைத்த எல்லாம்
கெட்டன எனினும், வாழ்க்கை கெடாது; இனி, கிளி அனாளை
விட்டிட எண்ணியோ நான் பிடித்தது, வேட்கை வீய?
“We may have lost all the Rakshasas. All our weapons may have been destroyed. Yet, our lives would go on, wouldn’t they? Would you expect me to forsake my desire, to surrender Sita?”
மைந்தன் என்? மற்றையோர் என்? அஞ்சினிர் வாழ்வு வேட்டிர்!
உய்ந்து நீர் போமின்; நாளை, ஊழி வெந் தீயின் ஓங்கி,
சிந்திய மனித்தரோடு, அக் குரங்கினைத் தீர்ப்பென்’என்றான்,
வெந் திறல் அரக்கர் வேந்தன். மகன் இவை விளம்பலுற்றான்:
“What of sons? What of others? All of you, who are afraid for your lives, go! Get lost! I shall, (all by myself) would decimate those humans and all the vanaras.” Indrajit, interjecting Ravana, would say this:.
Indrajit, the only exception so far to toe Ravana’s line, would seem to be done with that line – he daringly points out to his father that this Rama is no ‘pathetic’ human, after all:
உளது நான் உணர்த்தற்பாலது, உணர்ந்தனை கோடல் உண்டேல்;
தள மலர்க் கிழவன் தந்த படைக்கலம் தழலின் சார்த்தி,
அளவு இலது அமைய விட்டது, இராமனை நீ்க்கி அன்றால்;
விளைவு இலது, அனையன் மேனி தீண்டில, மீண்டது அம்மா!
“There is something I ought to let you know, if you have an open mind. After offering all due rites and oblations for the invocation of the Brahmastra, I delivered it against all the inimical forces (Rama was not excepted). But! Lo! That weapon would be impotent, would return without touching Rama.”
(Indrajit implies that Rama not having been afflicted by the Brahmastra was not on account of him not being available in the battlefield at the time (as the previous narratives would point, but since he invoked the weapon including Rama in the target, it in its discrimination made that exception.)
‘மானிடன் அல்லன்; தொல்லை வானவன் அல்லன்; மற்றும்,
மேல் நிமிர் முனிவன் அல்லன்; வீடணன் மெய்யின் சொன்ன,
யான் எனது எண்ணல் தீர்ந்தார் எண்ணுறும் ஒருவன் என்றே,-
தேன் உகு தெரியல் மன்னா!-சேகு அறத் தெரிந்தது அன்றே.
“He, (Rama) is no human. He is no ordinary celestial. He is not a great sage. As Vibheeshana asserted, He is that One who could be contemplated on only by those who have elevated themselves beyond ‘me’ and ‘mine’. Oh! The richly garlanded King! This is now obvious, without a sliver of doubt.”
அனையது வேறு நிற்க; அன்னது பகர்தல் ஆண்மை
வினையன அன்று; நின்று வீழ்ந்தது வீழ்க! வீர!
இனையல் நீ; மூண்டு யான் போய், நிகும்பலை விரைவின் எய்தி,
துனி அறு வேள்வி வல்லை இயற்றினால், முடியும், துன்பம்.
“Let this all be. It is not warriorlike for us to be lamenting thus. Let those who perished in this war, let them the gone ones. Oh! Great Warrior! Do not grieve. I shall go forward. I shall go to Nikumbhala and perform that great yajna (ritual), all your despair would be wiped out.”
அன்னது நல்லதேயால்; அமைதி’ என்று அரக்கன் சொன்னான்;
நல் மகன், ‘உம்பி கூற, நண்ணலார் ஆண்டு நண்ணி,
முன்னிய வேள்வி முற்றாவகை செரு முயல்வர்’ என்னா,
‘என், அவர் எய்தாவண்ணம் இயற்றலாம் உறுதி?’ என்றான்.
“That is good. Please do that.” Ravana assents. Indrajit brings up a possible issue: “Vibheeshana could tip them off and the adversaries could try and obstruct or destroy the ritual.” Ravana queried: “what could be done to prevent that eventuality?’.
Indrajit comes out with a brilliant, grotesque, idea:
‘சானகி உருவமாகச் சமைத்து, அவள் தன்மை கண்ட
வான் உயர் அனுமன்முன்னே, வாளினால் கொன்று மாற்றி,
யான் நெடுஞ் சேனையோடும் அயோத்திமேல் எழுந்தேன் என்னப்
போனபின், புரிவது ஒன்றும் இலாது அவர் துயரம் பூண்பார்.
“We could create Sita’s form; having her brought to the presence of Hanuman and kill her with a sword in his presence; and I would tell (Hanuman) that I shall go with my great army to Ayodhya.’ As I leave them in that predicament, they would be befuddled, steeped in grief.”
Indrajit visualizes for Ravana the whole scheme as it would play out:
“இத் தலைச் சீதை மாண்டாள்; பயன் இவண் இல்லை”என்பார்,
அத் தலை, தம்பிமாரும், தாயரும், அடுத்துளோரும்,
உத்தம நகரும், மாளும் என்பது ஓர் வருத்தம் ஊன்ற,
பொத்திய துன்பம் மூள, சேனையும் தாமும் போவார்.
“Sita is dead. There is no point (of this war, here any more). The great city of Ayodhya, our mothers and our brothers are in peril. Thus distressed, they (Rama and Lakshmana) accompanied by the (vanara) army, would leave – for Ayodhya.”
போகலர் என்ற போதும், அனுமனை ஆண்டுப் போக்கி,
ஆகியது அறிந்தால் அன்றி, அருந் துயர் ஆற்றல் ஆற்றார்;
ஏகிய கருமம் முற்றி, யான் இவண் விரைவின் எய்தி,
வேக வெம் படையின் கொன்று, தருகுவென் வென்றி’என்றான்.
“Even if they decided not to leave for Ayodhya, they would not rest in their grief unless they sent Hanuman to Ayodhya. Meanwhile (when Hanuman is gone), I would accomplish my task (the yajna in Nikumbhala), return here, kill all of them (myself) and secure victory for you.” – Indrajit here resonates Maalyavaan, that Hanuman is the ace of the adversaries and with him out of the picture, to vanquish Rama and his vanaras would be a cinch.
அன்னது புரிதல் நன்று’ என்று அரக்கனும் அமைய, அம்சொல்
பொன் உரு அமைக்கும் மாயம் இயற்றுவான் மைந்தன் போனான்;
இன்னது இத் தலையது ஆக, இராமனுக்கு இரவி செம்மல்,
‘தொல் நகர்அதனை வல்லைக் கடி கெடச் சுடுதும்’ என்றான்.
As Ravana assents, Indrajit leaves for the immediate task of constructing an illusory form of Sita. As this was happening here, in the other camp, Sugreeva pipes in with the suggestion: ‘let us torch the grand old city of Lanka.’
Rama, surprisingly, now in warring mood, grants approval for Sugreeva’s suggestion:
‘அத் தொழில் புரிதல் நன்று’ என்று அண்ணலும் அமைய, எண்ணி,
தத்தினன், இலங்கை மூதூர்க் கோபுரத்து உம்பர்ச் சார்ந்தான்;
பத்துடை ஏழு சான்ற வானரப் பரவை பற்றிக்
கைத்தலத்து ஓர் ஓர் கொள்ளி எடுத்தது, எவ் உலகும் காண.
Rama assented – ‘That is a good suggestion’. Sugreeva leapt on to the tallest tower of Lanka. The Seventy VELLAM strong vanaras picked up a torch each, as the world look on in trepidation.
ஆசைகள்தோறும் அள்ளின கொள்ளி,
மாசு அறு தானை மர்க்கட வெள்ளம்,
‘நாசம் இவ் ஊருக்கு உண்டு’ என, நள்ளின்
வீசின, வானின் மீன் விழும் என்ன.
The Seventy VELLAM strong vanaras heaved burning torches in all directions. These burning missiles falling from above, resembled stars falling from the sky, heralding the end of the grand old city of Lanka.
(Falling meteors were considered to be ill omen for the Reign of the city concerned.)
வஞ்சனை மன்னன் வாழும் இலங்கை,
குஞ்சரம் அன்னார் வீசிய கொள்ளி,
அஞ்சன வண்ணன் ஆழியில் ஏவும்
செஞ் சரம் என்னச் சென்றன மென்மேல்.*
The burning torches thrown by the vanaras and descending on the city of Lanka, home to the wicked Ravana, resembled the Agneyastra delivered by Rama that pummelled the mighty sea (as Varuna was remiss in responding to Rama’s ascetic prayers.)
கை அகல் இஞ்சிக் காவல் கலங்க,
செய்ய கொழுந் தீ சென்று நெருங்க,
ஐயன் நெடுங் கார் ஆழியை அம்பால்
எய்ய எரிந்தால் ஒத்தது, இலங்கை.
Lanka, afire, resembled the seas set fire to by the darts of Rama.
பரம் துறு தொல் பழுவத்து எரி பற்ற,
நிரல் துறு பல் பறவைக் குலம், நீளம்
உரற்றின, விண்ணின் ஒலித்து எழும் வண்ணம்
அரற்றி எழுந்தது, அடங்க இலங்கை.*
Like birds wailing from their nests and soaring into the sky and cooing in fright, as the forest, their home, is afire, the Rakshasa denizens of Lanka woke up and their frightened cries reached into the sky.
மூஉலகத்தவரும், முதலோரும்
மேவின வில் தொழில் வீரன் இராமன்,
தீவம் எனச் சில வாளி செலுத்த,
கோவுரம் இற்று விழுந்தது, குன்றின்.
Rama, celebrated as the mightiest archer in all the three worlds, also let go his darts (of torches) on Lanka and the towers of the city crumbled and fell, like falling hills.
இத் தலை, இன்ன நிகழ்ந்திடும் எல்லை,
கைத்தலையில் கொடு காலின் எழுந்தான்,
உய்த்த பெருங் கிரி மேருவின் உப் பால்
வைத்த, நெடுந் தகை மாருதி வந்தான்.
As this torching of Lanka was on, Hanuman returned after placing back the Herbal Mountain at where it belonged.
அறை அரவக் கழல் மாருதி ஆர்த்தான்;
உறை அரவம் செவி உற்றுளது, அவ் ஊர்;
சிறை அரவக் கலுழன் கொடு சீறும்
இறை அரவக் குலம் ஒத்தது, இலங்கை
As he returned, Hanuman roared and that roar reached well into the city of Lanka. And the entire city trembled in fear, like serpents scattering in fear of life, as they heard the hissing of the mighty-winged Garuda.
மேல் திசை வாயிலை மேவிய வெங் கண்
காற்றின் மகன்தனை வந்து கலந்தான்-
மாற்றல் இல் மாயை வகுக்கும் வலத்தான்,
கூற்றையும் வென்று உயர் வட்டணை கொண்டான்.
Indrajit, the one who was greatly skilled in plotting and executing fail-safe illusory traps (for his adversaries), who had vanquished the god of Death, arrived at the western gate of Lanka, approaching Hanuman there.
சானகி ஆம்வகை கொண்டு சமைத்த
மான் அனையாளை வடிக் குழல் பற்றா,
ஊன் நகு வாள் ஒரு கைக்கொடு உருத்தான்,
ஆனவன் இன்னன சொற்கள் அறைந்தான்:
Indrajit was holding with one hand, the hair-lock of the maayaa Sita and a drawn sword that was littered with pieces of flesh. Indrajit would say this (to Hanuman):
‘வந்து, இவள் காரணம் ஆக மலைந்தீர்;
எந்தை இகழ்ந்தனன்; யான் இவள் ஆவி
சிந்துவென்’ என்று செறுத்து, உரை செய்தான்;
அந்தம் இல் மாருதி அஞ்சி அயர்ந்தான்.
“You (Rama and the vanaras) are fighting us for this one (Sita) as the stake. (But) my father has rejected her (as the object of his desire). I am going to kill her (right now).” Hanuman (hearing these cruel words) was sunk in fear.
‘கண்டவளே இவள்’ என்பது கண்டான்,
‘விண்டதுபோலும், நம் வாழ்வு’ என வெந்தான்;
கொண்டு, இடை தீர்வது ஒர் கோள் அறிகில்லான்,
‘உண்டு உயிரோ!’ என, வாயும் உலர்ந்தான்.
Hanuman tells himself – ‘this one is the same one that I saw in Asoka Vanam. It seems my life has come to an end.’ With his mouth dried and senses failing, he flopped – as dead.
யாதும் இனிச் செயல் இல்’ என எண்ணா,
‘நீதி உரைப்பது நேர்’ என, ஓரா,
‘கோது இல் குலத்து ஒரு நீ குணம் மிக்காய்!
மாதை ஒறுத்தல் வசைத் திறம் அன்றோ?
Hanuman, trying to reason with Indrajit pleaded with him: ‘You are born of a great lineage and you have all the great good virtues. Is it not blasphemous to kill a woman?’
‘நான்முகனுக்கு ஒரு நால்வரின் வந்தாய்;
நூல்முகம் முற்றும் நுணங்க உணர்ந்தாய்;
பால் முகம் உற்ற பெரும் பழி அன்றோ,
மால் முகம் உற்று, ஒரு மாதை வதைத்தல்?
“You are born in the lineage of the Brahma himself, fourth in that line. You have learnt all the scriptures and have internalized them. Is it not the worst of sins to kill a woman, with your mind muddled.”
மண் குலைகின்றது; வானும் நடுங்கிக்
கண் குலைகின்றது; காணுதி, கண்ணால்;
எண் குலைகின்றது இரங்கல் துறந்தாய்!
பெண் கொலை செய்கை பெரும் பழி அன்றோ?
“The whole world is shuddering – witnessing what you are about to do. The heavens are wincing in tears – you can see that with your own eyes. My thoughts are bewildered, oh! The merciless one! Is it not an indelible blot (on your valour) to kill a (hapless) woman?”
‘என்வயின் நல்கினை ஏகுதி என்றால்,
நின் வயம் ஆம், உலகு யாவையும்; நீ நின்
அன்வயம் ஏதும் அறிந்திலை; ஐயா!
புன்மை தொடங்கல்; புகழ்க்கு அழிவு’ என்றான்.*
“Hand her to me. All the worlds would be in your singular command. You do not seem to have understood the great reputation and lineage of yours. Oh! Sir! Please do not carry out your dastardly deed. It would destroy your entire reputation.”
என்றனன் மாருதி; இந்திர சித்தும்
‘ஒன்று உரை கேள்; எனது எந்தையும் ஊரும்
பொன்றுதல் தீரும்; இதின் புகழ் உண்டோ?
நன்றுரை! ‘என்று பின்நக்கு உரைசெய்தான்.
Indrajit responds – briefly, pointedly, irrefutably and mockingly – ‘Hear this! This (my killing Sita) would save my father and the city of Lanka from destruction. Could I ask for any higher reputation? Tell me?” And laughing would continue:
எந்தையும் இந்த இலங்கை உளோரும்,
உய்ந்திட, வானவர் யாவரும் ஓடச்
சிந்துவென் வாளினில்’ என்று செறுத்தான்,
இந்திரசித்தவன் இன்ன இசைத்தான்:
“In order that my father and the people of Lanka could survive, live on, in order that the celestials flee, I shall kill her with my sword.”
In the Aadhi Kaavya, in this very context, what Indrajit says to Hanuman is a bit more of a rationalization than the bland defence he puts up here. Indrajit would say, that the killing of a woman is jusfified indeed in particular circumstances:
न हन्तव्याः स्त्रियश्चेति यद्ब्रवीषि प्लवङ्गम ||
पीडा करममित्राणां यत्स्यात्कर्तव्यमेत तत्
na hantavyaaH striyashcheti yadbraviiShi plava~Ngama || 2-81-28
piiDaa karamamitraaNaaM yatsyaatkartavyameta ta
O monkey! What you have said just now viz. that women are not to be killed, is correct. But that which causes tormentation to the enemies indeed needs to be resorted to." Possibly, a code of war ethics of yore!
‘போமின,் அடா! வினை போயது போலாம்;
ஆம் எனில், இன்னும் அயோத்தியை அண்மி,
காமின்; அது இன்று கனல் கரி ஆக
வேம்; அது செய்து, இனி மீள்குவென்’ என்றான்.
“Hey! Do you think my job is done with killing this one? I shall go right now and torch the whole city of Ayodhya and return. If you can, go all of you, there and try and save your city.”
‘தம்பியர்தம்மொடு தாயரும் ஆயோர்,
உம்பர் விலக்கிடினும், இனி உய்யார்;
வெம்பு கடுங் கனல் வீசிடும் என் கை
அம்புகளோடும் அவிந்தனர் அம்மா!
“(Rama’s) brothers and his mothers – they would not survive even if the celestials try. They shall all perish by my torching darts.”
இப்பொழுதே கடிது ஏகுவென், யான்; இப்
புட்பக மானம்அதில் புக நின்றேன்;
தப்புவரே அவர், சங்கை இலா என்
வெப்பு உறு வாளிகள் ஓடி விரைந்தால்?
“I would be leaving (for Ayodhya) right now, I am about to emplane this Pushpaka Vimanam. Would they all escape my torching darts speeding to destroy them?”
(Indrajit stresses his intent and urgency – adding fatal effect to his threat.)
ஆளுடையாய்! அருளாய், அருளாய்!’ என்று
ஏழை வழங்குறு சொல்லின் இரங்கான்,
வாளின் எறிந்தனன்; மா கடல் போலும
நீள் உறு சேனையினோடு நிமிர்ந்தான்.
As the (illusory) Sita pleaded, cried – ‘oh! My Lord! Mercy! Mercy!’, unmoved, Indrajit severed her with his sword. And sped (in the Pushpaka Vimana) with his huge army following him.
தென் திசைநின்று வடாது திசைக்கண்
பொன் திகழ் புட்பகம்மேல்கொடு போனான்;
ஒன்றும் உணர்ந்திலன், மாருதி, உக்கான்,
வென்றி நெடுங் கிரி போல விழுந்தான்.
As Indrajit sped on his Pushpaka Vimana northwards bound, Hanuman, benumbed, collapsed to the ground.
போய், அவன் மாறி நிகும்பலை புக்கான்;
தூயவன் நெஞ்சு துயர்ந்து சுருண்டான்;
ஓய்வொடு நெஞ்சம் ஒடுங்க உலர்ந்தான்;
ஏயன பன்னினன், இன்னன சொன்னான்;
Indrajit, though northwards bound for Hanuman to see, diverged and arrived at Nikumbhala. Hanuman would lament, having lost all his senses of reason.
அன்னமே!’ என்னும்; ‘பெண்ணின் அருங் குலக் கலமே!’ என்னும்;
்‘என் அமே!’ என்னும்; ‘தெய்வம ் இல்லையோ, யாதும்?’ என்னும்;
‘சின்னமே செய்யக் கண்டும், தீவினை நெஞ்சம் ஆவி
பின்னமே ஆயதுஇல்லை’ என்னும்- பேர் ஆற்றல் பேர்ந்தான்.
“Oh! Little swan! Oh! The crowning jewel of womanhood! Oh! My Mother! Is there no god aspect around at all? Even as I saw you being cut in pieces, my heart and mind did not shatter to pieces?”
Hanuman in impotent anger and inconsolable grief:
எழுந்து, அவன்மேலே பாய எண்ணும்; பேர் இடரில் தள்ளி
விழுந்து, வெய்து உயிர்த்து, விம்மி, வீங்கும்; போய் மெலியும்; வெந்தீக்
கொழுந்துகள் உயிர்க்கும்; யாக்கை குலைவுறும்; தலையே கொண்டுற்று
உழும் தரைதன்னை; பின்னும் இனையன உரைப்பதானான்;
Hanuman would think of springing on to Indrajit – for a moment. Then would flop, would heave, would collapse, drained. Would be enraged, would feel inert, would till the earth with his head. And would lament further thus:
“முடிந்தது நம்தம் எண்ணம்; மூஉலகிற்கும் கங்குல்
விடிந்தது”என்று இருந்தேன்; மீள வெந் துயர் இருளின் வெள்ளம்
படிந்தது; வினையச் செய்கை பயந்தது; பாவி! வாளால்
தடிந்தனன் திருவை! அந்தோ, தவிர்ந்தது தருமம் அம்மா!
“I thought my wishes were all getting fulfilled and it was going to be a happy dawn for all the worlds, deliverance from their distress. Lo! The inevitable darkness of grief and misery has enveloped all over again! The dastardly vengeful deed has won. That unpardonable sinner! He cut Goddess Lakshmi Herslef with his sword. Lo! Dharma has demised!”
பெருஞ் சிறைக் கற்பினாளைப் பெண்ணினைக் கண்ணின்கொல்ல,
இருஞ் சிறகு அற்ற புள் போல், யாதும் ஒன்று இயற்றல்ஆற்றேன்;
இருஞ் சிறை அழுந்துகின்றேன்; எம்பிரான் தேவி பட்ட
அருஞ் சிறை மீட்ட வண்ணம் அழகிது பெரிதும், அம்மா!
“As the virtuous Sita was killed, I stood inert, immobile, could not do what the great Jatayu tried to do. I am sunk in the lowly prison of guilt and grief. Great indeed is my delivering on the command of Sri Rama – to se