Episode 01 - Chapter 27 - Canto on Indrajit's Yagna in Nikhumbala.
Chapter 27. Canto on (Indrajit’s) Yajna in Nikhumbala - நிகும்பலை யாகப் படலம்
Rama reverses his ‘end of the world’ despair, sees hope and light in every omen now:
வீரனும் ஐயம் தீர்ந்தான்; வீடணன்தன்னை மெய்யோடு
ஆர்வமும் உயிரும் ஒன்ற அழுந்துறத் தழுவி, ‘ஐய!
தீர்வது பொருளோ, துன்பம்? நீ உளை; தெய்வம் உண்டு;
மாருதி உளன்; நாம் செய்த தவம் உண்டு; மறையும் உண்டால்.
Rama was disabused of all his lingering distress and doubts. He embraced Vibheeshana with gratitude and love and would laud him: ‘Is it at all beyond you to dismiss my despair - When you are there, when there is that Almighty, there is Hanuman and of course supervening, the ascetic merits gained by us; and there still exist, the holy scriptures?’
Vibeeshana flags the urgent business in front of them:
என்றலும், இறைஞ்சி, ‘யாகம் முற்றுமேல், யாரும் வெல்லார்
வென்றியும் அரக்கர் மேற்றே; விடை அருள்; இளவலோடும்
சென்று, அவன் ஆவி உண்டு, வேள்வியும் சிதைப்பென்’ என்றான்;
‘நன்று அது; புரிதிர்!’ என்னா, நாயகன் நவில்வதானான்:
Vibheeshana, reminding Rama of what lay immediately ahead, would say: “Should the yajna (initiated by Indrajit) conclude successfully, no one can vanquish him This war will be won by the Rakshasas. (Therefore), let me go there along with Lakshmana, kill him and destroy the yajna.” Rama assents:
தம்பியைத் தழுவி, ஐய! தாமரைத் தவிசின் மேலான்
வெம் படை தொடுக்கும்ஆயின், விலக்குமது அன்றி, வீர!
அம்பு நீ துரப்பாய்அல்லை; அனையது துரந்த காலை,
உம்பரும் உலகும் எல்லாம் விளியும்; அஃது ஒழிதி’ என்றான்.
Rama, embracing Lakshmana, said this to him: “Only in defence, should Indrajit use the Brahmastra on you, you do correspond and use that fierce, all-destroying weapon. Let you not be the first one to use that weapon, because, if you do, all the worlds, including the heavens, would be destroyed.”
(Rama’s ingrained affiliation to ethical warfare, Dharma, is underscored once again here. We saw Rama lamenting earlier, when Lakshmana and the vanaras were done in by the Brahmastra, that his barring Lakshmana from the first use of the Brahmastra was the root cause of that calamity. But, with the calamity behind him, he goes back to his ingrained nature.)
More detailed instructions from Rama for Lakshmana to take on Indrajit:
முக்கணான் படையும், ஆழி முதலவன் படையும், முன் நின்று
ஒக்கவே விடுமே; விட்டால் அவற்றையும் அவற்றால் ஓயத்
தக்கவாறு இயற்றி, மற்று, உன் சிலை வலித் தருக்கினாலே,
புக்கவன் ஆவி கொண்டு, போதுதி-புகழின் மிக்கோய்!
“He could deliver the Paasupathastra, bestowed on him by Lord Siva and also the Chakra, blessed by Thirumaal. Should he do so, you could neutralize them, unhinge them by using the same corresponding astras. Beyond that, with the sheer superior archery skills you have, you shall return after taking that wicked one’s life.”
(Rama continues to emphasise that in ethical warfare that he would commend, first use of great divine weapons is shunned.)
வல்லன மாய விஞ்சை வகுத்தன அறிந்து, மாள,
கல்லுதி, தருமம் என்னும் கண் அகன் கருத்தைக் கண்டு;
பல் பெரும் போரும் செய்து வருந்தி; அற்றம் பார்த்து
கொல்லுதி, அமரர்தங்கள் கூற்றினை-கூற்றம் ஒப்பாய்!
“Oh! Death-like warrior! Be aware and conscious of what Dharma prescribes in warfare; (follow them meticulously); be also aware of the illusory trickery your opponent is capable of, anticipate them and neutralize them. And when he is flagging, then get to kill him – the one who is like Death for the celestials.”
More detailed instructions from Rama – like a mother anxiously instructing her child who is setting out to take his/her first LKG school test!!
பதைத்து அவன், வெம்மை ஆடி, பல் பெரும் பகழி மாரி
விதைத்தவன் விதையாநின்று விலக்கினை, மெலிவு மிக்கால்,
உதைத்த வன் சிலையின் வாளி மருமத்தைக் கழிய ஓட்டி,
வதைத் தொழில் புரிதி-சாப நூல் நெறி மறப்பிலாதாய்!
“You are never forgetful of the great art and science of archery. When he fights ferociously, delivering rains of darts on you, you shall evade that assault effectively. And when he is seen to be flagging, drained, then with your mighty bow, hit him on his chest and get rid of him.” சாப நூல் நெறி – Dhanur Vedha, the science or archery.
(Rama reminds Lakshmana of the basic rule of fighting – do not get emotionally high strung, because that would be draining your energy. Be within yourself and let your opponent commit that mistake. When he does, you shall have that precious opportunity as he would have to flag The phrases “பதைத்தவன் வெம்மையாடி”and “மெலிவு மிக்கால்” would bring out that basic fighting strategy.)
(Amazingly, the poet lays out here his own detailed and intricate knowledge of warfare – not at just the physical, weaponry level but at the thoughts and emotions level as well.)
‘தொடுப்பதன்முன்னம், வாளிதொடுத்து, அவை துறைகள்தோறும்
தடுப்பன் தடுத்தி; எண்ணம் குறிப்பினால் உணர்ந்து, தக்க
கடுப்பினும், அளவு இலாத கதியினும், கணைகள் காற்றின்
விடுப்பன அவற்றை நோக்கி, விடுதியால்-விரைவு இலாதாய்.
“Oh! One who never stumbles in the face of peril! Remember to fit your darts before Indrajit does, and choosing the right weapon, countervail his various assaults and choose your strategies as you understand the mind of your opponent – from his demeanor, speech and actions.”
Concluding his comprehensive instructions to Lakshmana on fighting and battle strategy, Rama grants him the ‘Vishnu Dhanus” – the divine bow of Sri Maha Vishnu.
என்பன முதல் உபாயம் யாவையும் இயம்பி, ஏற்ற
முன்பனை நோக்கி, ‘ஐய! மூவகை உலகும் தான் ஆய்
தன் பெருத் தன்மை தானும் அறிகிலா ஒருவன் தாங்கும்
வன் பெருஞ் சிலை ஈது ஆகும்; வாங்குதி; வலமும் கொள்வாய்!
Concluding his suggestions, advice and instructions to Lakshmana for the oncoming mighty confrontation with Indrajit, Rama hands over to his brother the divine bow of Sri Maha Vishnu: ‘This is the mighty bow of Sri Maha Vishnu. Take this. And be victorious.” தன் பெருத் தன்மை தானும் அறிகிலா ஒருவன் – The Supreme Being is not conscious of, aware of, his own great infinite attributes.
இச் சிலை இயற்கை மேல்நாள்; தமிழ் முனி இயம்பிற்று எல்லாம்
அச்செனக் கேட்டாய் அன்றே? ஆயிரம் மௌலி அண்ணல்
மெய்ச் சிலை; விரிஞ்சன் தானே வேள்வியின் வேட்டுப் பெற்ற
கைச் சிலை கோடி’ என்று கொடுத்தனன், கவசத்தோடும்.
“This (divine) bow’s mighty attributes were narrated by Sage Agasthya (தமிழ் முனி – Sage Agasthya is believed to have given to the world, the ancient and grand Thamizh language) and you had listened to that narrative with riveting attention then (these would be indelible in your memory). This bow was received by Brahma from the thousand-crowned Thirumaal, as a boon in an ascetic ritual. Take this.” And handing that divine bow, Rama also gave Lakshmana a battle armour.
(It transpires that the divine Vishnu bow was given to Rama by Sage Agasthya in Dandakaranya and Lakshmana was with Rama when the sage narrated the antecedents of that weapon and its great capabilities.)
ஆணி, இவ் உலகுக்கு, ஆன ஆழியான் புறத்தின் ஆர்த்த
தூணியும் கொடுத்து, மற்றும் உறுதிகள் பலவும் சொல்லி,
தாணுவின் தோற்றத்தானைத் தழுவினன்; தழுவலோடும்,
சேண் உயர் விசும்பில் தேவர், ‘தீர்ந்தது எம் சிறுமை’ என்றார்.
Rama, handing over to Lakshmana a grand quiver as well, gave him more motivational advice and let him go after a farewell hug. Looking on, the celestials rejoiced – ‘our humiliation and suppression end here’.
தாணுவின் தோற்றத்தானை – Lakshmana resembled Lord Siva, with his golden complexion. தாணு derived from saskrit Sthanu – an inert (lifeless) sthamba.
With celestials blessing him, Lakshmana (accompanied by Vibheeshana) goes – Nikhumbalawards.
மங்கலம் தேவர் கூற, வானவ மகளிர் வாழ்த்தி,
பங்கம் இல் ஆசி கூறி, பலாண்டு இசை பரவ,-பாகத்
திங்களின் மோலி அண்ணல் திரிபுரம் தீக்கச் சீறிப்
பொங்கினன் என்ன, தோன்றிப் பொலிந்தனன்-போர்மேல்
போவான்.
With celestials offering auspicious words and blessings with celestial maidens singing auspicious farewell, Lakshmana strode – Nikhumbalawards – like that infuriated Siva setting out to incinerate the three worlds.
மாருதி முதல்வர் ஆய வானரர் தலைவரோடும்.
வீர! நீ சேறி’ என்று விடை கொடுத்தருளும் வேலை,
ஆரியன் கமல பாதம், அகத்தினும் புறத்தும் ஆக,
சீரிய சென்னி சேர்த்து, சென்றனன், தருமச் செல்வன்.
“Go! Go along with Hanuman and other vanara worthies. Oh! Great Warrior!” As Rama bade Lakshmana to go, Lakshmana touching Rama’s feet with his head and carrying them in his heart, left.
பொலங் கொண்டல் அனைய மேனிப் புரவலன், பொருமி, கண்ணீர்
நிலம் கொண்டு படர நின்று, நெஞ்சு அழிவானை, தம்பி
வலம் கொண்டு, வயிர வல் வில் இடம் கொண்டு, வஞ்சன்மேலே,
சலம் கொண்டு, கடிது சென்றான், ‘தலை கொண்டு வருவென்’ என்றே.
As Rama, the raincloud complexioned one, stood, tear-filled and emotionally melting within, Lakshmana circumambulated him and carrying that divine bow on his left shoulder, took leave and sped ahead vowing – ‘I shall bring that wicked one’s head.’’
தான் பிரிகின்றிலாத தம்பி வெங் கடுப்பின் செல்வான்,
ஊன் பிரிகின்றிலாத உயிர் என, மறைதலோடும்
வான் பெரு வேள்வி காக்க; வளர்கின்ற பருவ நாளில்
தான் பிரிந்து ஏகக் கண்ட தயரதன் தன்னை ஒத்தான்.
Rama, as Lakshmana walked away with great urgency, having so far never separated from his brother, was the emotional equal of Dasaratha as the emperor saw himself (Rama) leave – with Sage Viswamitra – for protecting the sage’s rituals.
(The long narrative does keep the episodes much earlier in amazing sequential precision when the early episodes are recalled. Here, Dasaratha was more anguished, to the point of dying, when Rama left in abdication, but he did not see him go, having fainted on hearing Kaikeyi’s stubborn claim. But he did see Rama go with sage Viswamitra and went through similar mental agony. )
“Nikhumbala” and the fiery action and heated, extremely pithy, wordy duels matching the exchange of assaults – next.
Postscript to previous narrative:
We saw Lakshmana handing to his elder brother and Lord a rousing sermon, laced generously with mock, assailing, close to ridicule, Rama’s affiliation to his brand of Dharma and the demonstrated futility of it all – Kamban’s version of this powerful portrayal. We find that Kamban hereabouts chose to follow his first preceptor – Valmiki; but let us savour the difference in the delivery!
உலகு எலாம் தீத்து, தீரத்
தக்க நாம், கண்ணீர் ஆற்றி, தலை சுமந்து இரு கை நாற்றி,
துக்கமே உழப்பம்என்றால், சிறுமையாய்த் தோன்றும் அன்றே
அங்கும், இவ் அறமே நோக்கி, அரசு இழந்து, அடவி எய்தி,
மங்கையை வஞ்சன் பற்ற, வரம்பு அழியாது வாழ்ந்தோம்;
இங்கும், இத் துன்பம் எய்தி இருத்துமேல், எளிமை நோக்கி,
பொங்கு வன் தளையில் பூட்டி, ஆட்செயப் புகல்வர் அன்றே?
மன்றல் அம் கோதையாளைத் தம் எதிர் கொணர்ந்து, வாளின்
கொன்றவர்தம்மைக் கொல்லும் கோள் இலர், நாணம் கூரப்
பொன்றினர்’ என்பர், ஆவி போக்கினால்; பொதுமை பார்க்கின்,
அன்று, இது கருமம்; என், நீ அயர்கின்றது, அறிவு இலார்போல்?’
Valmiki accords a far more expansive space for Lakshmana’s rousing lecture to Rama here – 30 slokas. These referentially correspond to what Kamban has brought out in the couple of verses, but look a bit tiringly repetitive – ill-timed and ill-fitting – and inelegant (for someone like Lakshmana, the highly learned and cultured character that he was.) We pick just a few:
tasya cha vyasanaabhaavaadvyasanaM cha gate tvayi |
dharmeNopalabheddharmamadharmaM chaapyadharmataH || 6-83-18
"Since there is no retribution evident for Ravana and misfortune keeps occurring to you, (it looks as if) the (imputed) consequence of vice is inflicted through virtue and the (imputed) consequence of virtue is gained through vice. The attributes – righteousness and vice – seem to have interchanged their (imputed) roles (here)."
adR^iShTapratikaareNa avyaktenaasataa sataa |
kathaM shakyaM paraM praaptuM dharmeNaarivikarshana || 6-83-24
"O Rama, the destroyer of adversaries! It is not clear how prosperity can be attained by righteousness, (an attribute) that has never known how to retribute. Hence, righteousness seems to be non-existent."
tadadya vipulaM viira duHkhamindrajitaa kR^itam |
karmaNaa vyapaneShyaami tasmaaduttiShTha raaghava || 6-83-42
O Raghava! I shall dispel with my exploits today, that agony caused by Indrajit. Therefore, rise O Rama!"
***
Tumultous mobilization of the vanaras – Nikhumbala-bound – targeting the great ritual of Indrajit:
சேனாபதியே முதல் சேவகர்தாம்
ஆனார், நிமிர் கொள்ளி கொள் அங்கையினார்,
கான் ஆர் நெறியும் மலையும் கழியப்
போனார்கள், நிகும்பலை புக்கனரால்.
From commanders to lowly vanaras, everyone holding an upright torch, the vanara army marched through dense forests and hilly tracts – all arrived at the ritual grounds in Nikhumbala.
உண்டாயது ஓர் ஆல், உலகுள் ஒருவன்
கொண்டான் உறைகின்றதுபோல் குலவி,
விண்தானும் விழுங்க விரிந்ததனைக்
கண்டார்-அவ் அரக்கர் கருங் கடலை.
The vanaras saw a mighty huge banyan tree there – in Nikhumbala – with the Rakshasa hordes assembled underneath it.
நேமிப் பெயர் யூகம் நிரைத்து, நெடுஞ்
சேமத்தது நின்றது, தீவினையோன்
ஓமத்து அனல் வெவ் வடவைக்கு உடனே
பாமக் கடல் நின்றது ஓர் பான்மையதை.
The ritual grounds are militarily well-protected (Indrajit must have anticipated a misfiring of his drama strategy and taken abundant precautions to guard this ‘life or death’ ritual) with a ‘Chakra Vyooham’ நேமிப் பெயர் யூகம் – a formation in the shape of Sudarsana Chakra. The soaring, roaring flames from the ritual fire resembled the ‘vadavamukhagni’, the all-destroying fire that is believed to be resting at the bed of an ocean and rising at the deluge, to incinerate the worlds. (The Rakshasa formation is likened to the ocean and the ritual fire to ‘vadavamukhagni’.)
The Aadhi Kaavya speaks of Indrajit having received a boon from Brahma that he shall be invincible, beyond death, once he completes the Nikhumbila Yajna. (Yudhdha khaanda – Sarga 84 – Verses 14 and 15) Kamban has Vibheeshana say the same thing to Lakshmana , but quite briefly - ‘யாகம் முற்றுமேல், யாரும் வெல்லார்; வென்றியும் அரக்கர் மேற்றே;
The Yajna undertaken by Indrajit falls in the category of ‘Abichara Yajna’ aka ‘Abichara Homam’. ‘Abichara’ stands for out of step, (in the larger contextual term, going astray). The ritual is believed to be prescribed in Tantric texts (Atharva Vedha). We have another famous instance of such ‘Abichara’ ritual undertaken by the Dushta Chathushtya – The Evil Four – Sakuni, Duryodhana, Ducchasana and Karna – just as the Pandavas complete the 12 years of vana vasa and are about to enter the 13th year of Anjaatha Vasa (incognito). This episode precedes and provides the backdrop to the famous ‘Yaksha Prasnam’ in the Vana Parvam.
As the godheads propitiated in these rituals are regarded as fierce ones that show no compassion, that bestow violent means of solving the seeker’s issues, the offerings fill that bill. (The name that comes immediately to mind is the ‘Pratyankara Devi’ who I believe, was regularly offered homams by political celebrities.) Here, in the Nikhumbila Yajna we have Indrajit offering buffaloes and sheep along with ghee, honey and TODDY!!. மூடிய நெய்யொடு நறவு முற்றிய சாடிகள் பொரியொடு தகர்ந்து தள்ளுற . Among the implements used, interestingly, was a plough – கலப்பை; ஓம வெங் கனல் அவிந்து உழைக் கலப்பையும் காமர் வண் தருப்பையும் பிறவும் கட்டு அற
It is incredible but seems to be true, that people even in these modern days, often seek recourse to these devilish rituals for finding gory solutions to their adversities.
வலியான இராகவன் வாய்மொழியால்
சலியாத நெடு்ங் கடல்தான் எனலாய்
ஒலியாது உறு சேனையை உற்று, ஒரு நாள்
மெலியாதவர் ஆர்த்தனர், விண் கிழிய.
The vanara forces, never taking a step back and enthused by the motivational commands of Rama, (engulfing the till then quiet Rakshasa forces), roared like a mighty sea.
ஆர்த்தார் எதிர், ஆர்த்த, அரக்கர் குலம்;
போர்த் தார் முரசங்கள் புடைத்த; புகத்
தூர்த்தார் இவர், கற் படை; சூல் முகிலின்
நீர்த் தாரையின், அம்பு அவர் நீட்டினரால்.
Now the Rakshasa forces break their quiet and respond – with a resonating counter roar, to the accompaniment of war drums. The two formations join battle. Raining of darts commences.
மின்னும் படை வீசலின், வெம் படைமேல்
பன்னும் கவி சேனை படிந்துளதால்-
துன்னும் துறை நீர் நிறை வாவி தொடர்ந்து
அன்னங்கள் படிந்தனவாம் எனலாய்.
The vanaras engulfing the Rakshasa formation is likened to swarms of swans descending on the surface of a vast, dark, water body. (vanaras, with their faint complexion, are likened to swans – a rare pacifist metaphor for a battle scene!)
வென்றிச் சிலை வீரனை, வீடணன், ‘நீ
நின்று இக் கடை தாழுதல் நீதியதோ?
சென்று, இக்கடி வேள்வி சிதைத்திலையேல்,
என்று, இக் கடல் வெல்குதும் யாம்?’ எனலும்,
Vibheeshana goads Lakshmana – ‘Why would you vacillate? If you did not destroy this ruinous ritual, pronto, when and how could we get the better of these Rakshasa forces?
தேவாசுரரும். திசை நான்முகனும்,
மூவா முதல் ஈசனும், மூஉலகின்
கோ ஆகிய கொற்றவனும், முதலோர்
மேவாதவர் இல்லை, விசும்பு உறைவோர்.*
As Vibheeshana goaded Lakshana into this all-defining battle, no one was excepted amongst the Devas, Asuras, Brahma, Siva, Maha Vishnu, as they came over to witness the defining event that was about to happen here.
A mind-blowing play of words by Kamban, here – same words connoting multifarious purports: The lines are parsed in order to bring the differentiation in connotation.
பல்லார் படை நின்றது; பல் அணியால்,
பல் ஆர் படை நின்றது; பல் பிறை வெண்
பல்லார் படை நின்றது; பல்லியம் உம்-
பல் ஆர் படை நின்றது-பல் படையே.*
பல்லார் படை நின்றது – different formations of the forces stood ready (for battle); also formation of chariots driven by several warriors;
பல் அணியால், பல் ஆர் படை நின்றது – cavalry, ranged row after row;
பல் பிறை வெண் பல்லார் படை நின்றது - பல் பிறை வெண் பல்லார் would denote Rakshasa footmen describing them as men with white, curved teeth.
உம்-பல் ஆர் படை நின்றது – denotes battle elephants.
Lakshmana wades into the Rakshasa formation:
அக் காலை, இலக்குவன், அப் படையுள்
புக்கான், அயில் அம்பு பொழிந்தனனால்;
உக்கார் அவ் அரக்கர்தம் ஊர் ஒழிய,
புக்கார், நமனார் உறை தென் புலமே.
Then, Lakshmana waded into the Rakshasa army. He rained darts on them. Grievously hurt, the Rakshasas left their earthly abodes, dispatched to the world of the God of Death.
Another riveting word-play:
மா வாளிகள் மா மழைபோல் வரலால்,
மா ஆளிகள் போர் தெறு மா மறவோர்,
மா ஆளிகள் வன் தலையின்தலை வாம்
மா ஆளிகளோடு மறிந்தனரால்.
As the great darts மா வாளிகள் came down like the rain, the Rakshasa warriors who could get the better of lions in a confrontation - மா ஆளிகள் போர் தெறு மா மறவோர் – who shepherded huge formations of battle beasts மா ஆளிகள் வன் தலையின் . Fell dead in hordes along with the bumble bees swarming their floral garlands - தலை வாம் மா ஆளிகளோடு மறிந்தனரால்.
The arrangement of similar /similar-sounding words to convey different meanings is termed in Thamizh poetry grammar as மடக்கு.
Another one follows:
அங்கம் கிழியத் துணி பட்டதனால்,
அங்கு அங்கு, இழிகுற்ற அமர்த் தலைவர்,
அம் கங்கு இழி செம்புனல் பம்ப, அலைந்து,
அம் கங்கள் நிரம்பி அலம்பியதால்.
The (Rakshasa) commanders who got decimated here, there everywhere - அங்கு அங்கு, இழிகுற்ற அமர்த் தலைவர், having had their body and limbs hit and severed - அங்கம் கிழியத் துணி பட்டதனால், the blood flow from those sheared bodies and limbs gushing - அம் கங்கு இழி செம்புனல் பம்ப, அலைந்து – engulfed and washed the severed causalities - அம் கங்கள் நிரம்பி அலம்பியதால்.
வன் தானையை, வார் கணை மாரியினால்,
முன், தாதை, ஓர் தேர்கொடு, மொய் பல தேர்ப்
பின்றா எதிர் தானவர் பேர் அணியைக்
கொன்றான் என, எய்து குறைத்தனனால்.
Like his father Dasaratha who once took on the entire horde of Dhanavas (Asuras) who rode on countless chariots, alone, on his single chariot and annihilated all of them, Lakshmana, wAadhing alone into the mighty Rakshasa forces, decimated all of them.
Indrajit’s Yajna is filled with the massacre-remains of Lakshmana’s assault:
மலைகளும், மழைகளும், வான மீன்களும்,
அலைய வெங் கால் பொர, அழிந்த ஆம் என,
உலை கொள் வெங் கனல் பொதி ஓமம் உற்றலால்,
தலைகளும் உடல்களும் சரமும் தாவுவ.
The huge torsos and the heads of Rakshasas savaged by Lakshmanas darts poured into the yajna fire that Indrajit was raising, like unpropitious and sullying oblations (that would defile, pollute and destroy the ritual). The falling debris resembled mighty mountains, clouds and stars raining down hit by the mighty storm of the deluge
Indrajit’s yajna is destroyed – comprehensively:
வாரணம் அனையவன் துணிப்ப, வான் படர்
தார் அணி முடிப் பெருந் தலைகள் தாக்கலால்,
ஆரண மந்திரம் அமைய ஓதிய
பூரண மணிக் குடம் உடைந்து போயதால்.
The water-pitcher that was being consecrated with the chanting of vedic mantras, shattered and spilled its consecrated contents, as countless Rakshasa heads, still garlanded, severed by Lakshana’s darts, plunged into it.
தாறு கொள் மதகரி சுமந்து, தாமரை
சீறிய முகத் தலை உருட்டி, செந் நிறத்து
ஊறுகள் சொரிந்த பேர் உதிரத்து ஓங்கு அலை
யாறுகள் எழுங் கனல் அவியச் சென்றவால்.
As heads of Rakshasa warriors riding battle elephants were severed (by Lakshmana’s darts), the blood flowing like a river from this savagery, flooded into the ritual fire and doused it completely.
தெரி கணை விசும்பிடைச் சுமந்து, செம் மயிர்
வரி கழல் அரக்கர்தம் தடக் கை வாளொடும்
உரும் என வீழ்தலின், அனலிக்கு ஓக்கிய
எருமைகள் மறிந்தன; மறியும் ஈர்ந்தவால்.
As the bodies of Rakshasas fell from the accurate dart-rain of Lakshmana, fell like thunder-bolts, fell with swords and other weapons still held, the (consecrated) buffaloes and sheep held forbeing slain and offered into the ritual fire, they all fell dead.
(The poet underscores the difference in this ritual propitiating a destructive purpose (paapa sankalpa) as distinct from yajnas for universal welfare and good or for propitiating auspicious consequences – Buffaloes and sheep, along with toddy, etc. were the oblation offerings here.)
Kamban exalts Rakshasa valour here – a classical Thamizh tribute:
பொங்கு உடல் துணிந்த தம் புதல்வர்ப் போக்கிலார்,
தொங்கு உடல் தோள்மிசை இருந்து சோர்வுற,-
அங்கு உடல் தம்பியைத் தழுவி அண்மினார்-
தம் குடர் முதுகிடைச் சொரியத் தள்ளுவார்.
Even as their sons fell dead – in the battle, Rakshasa warriors, even with themselves being grievously hit (by Lakshmana’s darts), with the innards spilling out through their backs, they would push the spilling guts back in, and carrying their fallen sons’ inert remains on their shoulders, these warriors continued to fight.
The other materials gathered for the oblations, are all defiled and destroyed:
மூடிய நெய்யொடு நறவம் முற்றிய
சாடிகள், பொரியொடு தகர்ந்து தள்ளுற,
கோடிகள் பல படும் குழாம் குழாங்களாய்
அறு குறை அறுக்கும் ஆக்கைகள்.
Jars filled with ghee, honey and toddy and collections of puffed rice, all kept aside for offering in the ritual fire, they all got destroyed, with the jars shattered and the offerings messed up with the falling remains of the war-dead.
கால் என, கடு என, கலிங்கக் கம்மியர்
நூல் என, உடற் பொறை தொடர்ந்த நோய் என,
பால் உறு பிரை என, கலந்து, பல் முறை,
வேல் உறு சேனையைத் துணித்து வீழ்த்தினான்.
Lakshmana penetrated the Rakshasas with his darts – Kamban’s metaphor: like the searing wind, like a killer-poison, like the wafting thread shuttled by a weaver, like a killer-disease plunging through the diseased, like the drop of sour curd pervAadhing a pitcher of milk.
Indrajit views the devastation:
கண்டனன்-திசைதொறும் நோக்கி, கண் அகல்
மண்தலம், மறி கடல் அன்ன மாப் படை,
விண்டு எறி கால் பொர மறிந்து வீற்றுறும்
தண்டலை ஆம் எனக் கிடந்த தன்மையே.
(Indrajit) looked – all around, with his eyes wide in disbelief, his mighty sea-like army devastated, like a forest uprooted by a ruinous storm.
மிடலின் வெங் கட கரிப் பிணத்தின் விண் தொடும்
திடலும், வெம் புரவியும், தேரும், சிந்திய
உடலும், வன் தலைகளும், உதிரத்து ஓங்கு அலைக்
கடலும், அல்லாது இடை ஒன்றும் கண்டிலன்.
He did not see anything except huge, mountainous remains of dead battle elephants, cavalry, chariots, severed bodies and heads, and an endless sea of blood.
.
He also views the destroyed ritual-ground:
ஓம வெங் கனல் அவிந்து, உழைக் கலப்பையும்,
காமர் வண் தருப்பையும் பிறவும் கட்டு அற,
வாம மந்திரத் தொழில் மறந்து, நந்துறு
தூம வெங் கனல் எனப் பொலிந்து தோன்றினான்.
The soaring ritual fires were doused – by the falling battle debris. The bags of oblation materials and bundles of dharba grass were destroyed. And, thus rudely interrupted in his critically ordained ritual, Indrajit emerged like a comet that spelt disaster. தூம வெங் கனல் - தூம கேது - வால் நட்சத்திரம் – comet.
அக் கணத்து, அடு