Episode 01 - Chapter 28 - Canto on the killing of Indrajit.
Chapter 28 – Canto on the killing of Indrajit - இந்திரசித்து வதைப் படலம்
INDRAJIT GOES TO HIS FATHER LIKE AN ADOLESCENT STUDENT WHO HAS FAILED A THIRD TIME IN HIS EXAMS – DOWNCAST, CRESTFALLEN AND THE TELL-TALE MESSAGE ON HIS FACE.
விண்ணிடைக் கரந்தான் என்பார், ‘வஞ்சனை விளைக்கும் என்பார்,
கண்ணிடைக் கலக்க நோக்கி, ஐயுறவு உழக்கும் காலை,
புண்ணுடை யாக்கைச் செந்நீர், இழிதர, புக்கு நின்ற
எண்ணுடை மகனை நோக்கி, இராவணன் இனைய சொன்னான்.
As the onlookers were speculating – ‘He disappeared into the sky’; ‘He is up to causing vengeful trickery and destruction’, Indrajit tread to Ravana’s chamber, mauled all over and bleeding, Ravana would ask him:
தொடங்கிய வேள்வி முற்றுப் பெற்றிலாத் தொழில், நின் தோள்மேல்
அடங்கிய அம்பே என்னை அறிவித்தது; அழிவு இல் யாக்கை
நடுங்கினை போலச் சாலத் தளர்ந்தனை; கலுழன் நண்ணப்
படம் குறை அரவம் ஒத்தாய், உற்றது பகர்தி’ என்றான்.
“That the great ritual you started (at Nikumbhila) did not fructify was proclaimed to me by the darts piercing your shoulders. You seem to be washed out. You look like a serpent hounded by Garuda. Tell me what happened.”
(Ravana alludes to the tell-tale evidence carried on Indrajit’s person of the mess that his venture had been rendered.)
சூழ் வினை மாயம் எல்லாம் உம்பியே துடைக்க, சுற்றி,
வேள்வியைச் சிதைய நூறி, வெகுளியால் எழுந்து வீங்கி,
ஆள்வினை ஆற்றல்தன்னால் அமர்த் தொழில் தொடங்கி யார்க்கும்
தாழ்வு இலாப் படைகள் மூன்றும் தொடுத்தனென்; தடுத்து விட்டான்.
“Your younger brother himself unraveled all the careful scheming and plotting and was principally responsible for the destruction of the yajna. His anger was yet not quenched. With the help of the Rakshasa army and my war skills, I fought. I invoked three immeasurably destructive weapons. He thwarted all of them.”
Indrajit once again blames Ravana for all the disasters:
‘நிலம் செய்து, விசும்பும் செய்து, நெடிய மால் படை நின்றானை
வலம் செய்து போயிற்று என்றால், மற்று இனி வலியது உண்டோ?
குலம் செய்த பாவத்தாலே கொடும் பகை தேடிக் கொண்டாய்;
சலம் செயின், உலகம் மூன்றும் இலக்குவன் முடிப்பன், தானே.
“If the Narayanastra itself that tormented this whole world and the heavens as well, but yet innocuously, reverentially, circumambulated Lakshmana who stood in its path. Is there a more potent weapon (that we can find to get the better of them)? You have earned this utterly ruinous adversity – it is the collective sin of Lanka that made you seek it. Should Lakshmana become incensed, he would destroy all the three worlds.”
(Indrajit’s wisdom and words of philosophy have dawned rather late in him. கண் கெட்ட பிறகு சூரிய நமஸ்காரம் – Having failed in all his carefully plotted schemes, having seen the dismal failure of the ‘never-failing’ naaga paasam and the Brahmastra too flopping, his ambitious ritual destroyed and his successive use of great divine astras neutralized, Indrajit is really at the tether’s end and sees the writing on the wall now. He fails, though, to carry conviction to his still ego-filled father.)
முட்டிய செருவில், முன்னம் முதலவன் படையை என்மேல்
விட்டிலன், உலகை அஞ்சி; ஆதலால், வென்று மீண்டேன்
கிட்டிய போதும் காத்தான்; இன்னமும் கிளர வல்லான்;
சுட்டிய வலியினாலே கோறலைத் துணிந்து நின்றான்.
“In that fierce battle, Lakshmana did not execute the Brahmastra against me, fearing the world’s peril. I survived. Even when he had the opportunity, he held his hands. He is still hungry for battle, and as the world expects, he stands ready to eliminate me – with his amazing archery skills.”
ஆதலால், “அஞ்சினேன்“ என்று அருளலை; ஆசைதான் அச்
சீதைபால் விடுதிஆயின், அனையவர் சீற்றம் தீர்வர்;
போதலும் புரிவர்; செய்த தீமையும் பொறுப்பர்; உன்மேல்
காதலால் உரைத்தேன்’ என்றான்-உலகு எலாம் கலக்கி வென்றான்.
“Do not conclude that I am fear-struck. (Even now) if you disown your infatuation for Sita, their (humans’) anger will be doused. They would bear with you and your misconduct. And they would leave. I am saying all this because of the deep-seated affection for you – as your son.” So rested Indrajit, his counsel to his father.
ஆதலால், “அஞ்சினேன்“ என்று அருளலை – ‘Please do not conclude that I am fear-struck’: the poet distills the transformation of Indrajit from an intrepid, invincible, rocklike character passionate in warriorship, to a trepid, shaken, fear-struck, jelly-like wretch, in this phrase. A transformation cumulatively wrought by the dismantling of the Naaga Paasam, unravelling of the Brahmastra and the destruction of the Nikhumbila yajna in succession; the failing of his select divine astras – each one gained through stern, severe ascetics, individually and now Death’s knocks on the door clearly audible in his ears. Not just his dear life was at stake, but the pride, the unequalled reputation that earned him the epithet ‘Indrajit’ was in peril as well.
Indrajit is presented in the epic as a great archer, the equal of Ravana, Rama and Lakshmana. Additionally, he had great skills of conjurer tricks. And richly endowed ascetically. Where did all this pride, prowess and prodigious record of winning, go? Where did all his ascetic strength go? In just three unsuccessful battle ventures, this great one is turned into a shrivelling shrew. He left the battlefield with the thought of returning, astride his indestructible chariot which had the reputation of winning every venture he had used it in. Instead he goes to Ravana, crest-fallen, beaten and with a pitifully low morale. Did the truth sinking in his mind with Vibheeshana’s words - ”அறத்தினைப் பாவம் வெல்லாது – cause this transformation?
Ravana is enraged, disappointed with his warrior son and plays the same scene he had successfully done previously – with Kumbhakarna and with Indrajit himself – ‘You are scared. Let me go. I shall take them on.’
இயம்பலும், இலங்கை வேந்தன், எயிற்று இள நிலவு தோன்ற,
புயங்களும் குலுங்க நக்கு, ‘போர்க்கு இனி ஒழிதி போலாம்;
மயங்கினை; மனிசன்தன்னை அஞ்சினை; வருந்தல்; ஐய!
சயம் கொடு தருவென், இன்றே, மனிசரைத் தனு ஒன்றாலே.
Ravana laughed – with all his twenty shoulders shaking and his curved white teeth glistening: ‘So, you do not want to fight? You are mentally defeated. You are fearful of those pathetic humans. Do not worry, Sir! I shall bring victory and hand it to you, today, besting those humans with my bow.’
We find that Ravana was even more harsh with Kumbhakarna:
உறுவது தெரிய அன்று, உன்னைக் கூயது;
சிறு தொழில் மனிதரைக் கோறி, சென்று; எனக்கு
அறிவுடை அமைச்சன் நீ அல்லை, அஞ்சினை;
வெறுவிது, உன் வீரம்'
Explained by his naturally greater affection for his son, and also by the fact that Indrajit had tried so valiantly and failed while Kumbhakarna was yet to see the battlefield. Be that as it may, the message was similar to both.
A sceptic commentary of Ravana hereabouts would justiably lie with accusing him of emotional blackmail - trying successfully playing on the pride of true warriorship. He has both Kumbhakarna and Indrajit bristling with hurt pride, going into battle. But a more charitable view would be that Ravana’s grammar of warriorship dictated his words and these were meant to be true. We find that he himself grumblingly acceded “நாசம் வந்துற்ற போதும் நல்லதோர் பகையைப் பெற்றேன்“ when he returned, defeated, from the first day’s battle. But he does not give up. And, he expected that from his warrior son, Indrajit. Warriors envision two results from their ventures – fight and win or fight and die. Giving up, retreat, surrendering was not in their lexicon. That was, especially, the Thamizh culture which Kamban extols right through the epic. Let us therefore spare a fair thought to the Dasagriva.
Ravana – the insensitive, arrogant, self-centred egotist:
முன்னையோர், இறந்தார் எல்லாம், இப் பகை முடிப்பர் என்றும்,
பின்னையோர், நின்றோர் எல்லாம், வென்றனர் பெயர்வர் என்றும்,
உன்னை, “நீ அவரை வென்று தருதி“ என்று உணர்ந்தும், அன்றால்;
என்னையே நோக்கி, யான் இந் நெடும் பகை தேடிக் கொண்டேன்.
“I did not gain this grave adversity believing that those who went to war and died would return victoriously, or those who remain now, would secure that elusive victory. Nor did I expect you to defeat them and secure victory for me. I gained this perilous adversity, trusting my own might, my own war-skills.”
‘பேதைமை உரைத்தாய்; பிள்ளாய்! உலகு எலாம் பெயர, பேராக்
காதை என் புகழினோடு நிலைபெற, அமரர் காண,
மீது எழும் மொக்குள் அன்ன யாக்கையை விடுவது அல்லால்,
சீதையை விடுவது உண்டோ, இருபது திண் தோள் உண்டால்?
“You spoke ignorantly, my son! I might give up this life, which, after all, Is like a water bubble, while my reputation shall be eternally enshrined even in this finite world, with the celestials standing and admiring, but might I ever let go of Sita – till my twenty mighty shoulders exist? No.”
(In Selection 234 we discussed the evident transformation in Ravana’s mind: as the threat to his izzat, his long-held reputation was increasing, his anxiety over that reputation had displaced his infatuation for Sita. Now he was no longer a small-minded, silly suitor of a woman who regarded him less than a blade of grass. He was pondering over much bigger stakes and worrying about them.)
A prophetic wish – I might be bested but my reputation shall stand alongside that of Rama himself – forever:
வென்றிலென் என்ற போதும், வேதம் உள்ளளவும் யானும்
நின்றுனென் அன்றோ,மற்று அவ் இராமன் பேர் நிற்கும்ஆயின்?
பொன்றுதல் ஒரு காலத்தும் தவிருமோ? பொதுமைத்து அன்றோ?
இன்று உளார் நாளை மாள்வர்; புகழுக்கும் இறுதி உண்டோ?
“If that Rama’s reputation shall stand aloft till eternity – till the vedhas exist, would not mine, though I might be vanquished, also stay aloft, alongside? How could anyone avert death? Is it not inescapable? One who is alive today, would be dead tomorrow. But is there any demise for reputation?”
The immortality of ‘reputation’ is flagged by Thirukkural thus:
ஒன்றா உலகத்து உயர்ந்த புகழ்அல்லால்
பொன்றாது நிற்பதொன்று இல்
Ravana speculates, for Indrajit to understand his mind, on what could happen if, as Indrajit counsels, he lets Sita go:
“விட்டனென், சீதைதன்னை“ என்றலும், விண்ணோர் நண்ணி,
கட்டுவது அல்லால், என்னை யான் எனக் கருதுவாரோ?
“பட்டனென்“ என்ற போதும், எளிமையின் படுகிலேன் யான்,
எட்டினோடு இரண்டும் ஆன திசைகளை எறிந்து வென்றேன்.
“Should I let go of Sita, the celestials would (be rid of the fear of me) humiliate me. Would they (then) regard me as the Ravana who they had come to fear and submit to? Even should I fall, I shall not fall meekly – I had vanquished everything in the ten directions, with my might.”
சொல்லி என், பலவும்? நீ நின் இருக்கையைத் தொடர்ந்து, தோளில்
புல்லிய பகழி வாங்கி, போர்த் தொழில் சிரமம் போக்கி,
எல்லியும் கழித்தி’ என்னா, எழுந்தனன்; எழுந்து, பேழ் வாய்,
வல்லியம் முனிந்தாலன்னான், ‘வருக, தேர் தருக!’ என்றான்.
“What is the point in this verbal perambulation now any more? You go now! Go to the comfort of your palace, have the darts plunged into you removed, recoup from the war effort and spend the night.” And, rising like an angered hungry tiger, thundered: ‘Go, fetch my chariot.”
Indrajit stops Ravana and offers to go to the battlefield himself:
எழுந்தவன் தன்னை நோக்கி, இணை அடி இறைஞ்சி, ‘எந்தாய்!
ஒழிந்தருள், சீற்றம்; சொன்ன உறுதியைப் பொறுத்தி; யான் போய்க்
கழிந்தனென் என்ற பின்னர், நல்லவா காண்டி’ என்னா
மொழிந்து, தன் தெய்வத் தேர்மேல் ஏறினன், முடியலுற்றான்.
Indrajit stops Ravana: “Oh! Father! Please quit your anger. Bear with whatever I had said. I shall go now. After I am gone (killed), you shall see sense in my words.”. Thus taking leave, he strode his divine, majestic, victorious chariot, resolved to die.
The poet precasts the event to follow in this exchange that exudes a premonition.
Indrajit bids a silent, tear-filled Aadhieu to his father:
படைக்கல விஞ்சை மற்றும் படைத்தன பலவும், தன்பால்
அடைக்கலம் என்ன ஈசன் அளித்தன, தேர்மேல் ஆக்கி,
கொடைத் தொழில் வேட்டோர்க்கு எல்லாம் கொடுத்தனன்,
கொடியோன் தன்னைக்
கடைக்கணால் நோக்கி நோக்கி, இரு கண் நீர் கலுழப் போனான்.
Collecting on his chariot all his weapons, including the divine ones and generously gifting to all the needy and looking at the (still) vengeful, cruel Ravana fleetingly with tear-filled eyes, Indrajit left – for battle.
Ravana earns the appellation கொடியோன் the cruel one, as he knows in his guts that his son shall die; that he is sacrificing his only surviving son for his izzat.
கடைக்கணால் நோக்கி – Indrajit cast a ‘sideway glance’ at his father – not looking in his eyes; with the slender hope that he might relent and would call him back and say he would give up Sita and end this savaging war.
A universal sentiment of bidding final farewell to Indrajit by the citizenry:
இலங்கையின் நிருதர் எல்லாம் எழுந்தனர், விரைவின் எய்தி,
‘விலங்கல் அம் தோளாய்! நின்னைப் பிரிகலம்; விளிதும்’என்று
வலங்கொடு தொடர்ந்தார் தம்மை, ‘மன்னனைக் காமின், யாதும்
கலங்கலிர்; இன்றே சென்று, மனிசரைக் கடப்பென்’என்றான்.
All the Rakshasa citizenry of Lanka rose and swarmed around speeding Indrajit, wailing, ‘Oh! The grandly garlanded one! We shall not bear to live without you. We shall also die (with you).’ Indrajit stops them and consoles them: ‘Take care of the King. Do not grieve. I shall go and rout those humans, right now.’
Indrajit’s brave, consoling words to his sorrowing people that he would defeat Rama and Lakshmana try to hide, unsuccessfully, his premonition that the end for Lanka and for Ravana was near – hence he seeks the assurance of the people that they would protect the King, that he would not be around for that responsibility; and that the invincible King would not be all that invincible, after all.
The end of this great, ever tumultuous warrior, who had become the subject of poetic adoration (e.g. the Meghnath Badh Kabya a Bengali epic that we had mentioned earlier and would again bring up) – next.
Still in battle-mode, Lakshmana is flummoxed as Indrajit disappears:
ஏயினன் இன்னன் ஆக, இலக்குவன், எடுத்த வில்லான்,
சேய் இரு விசும்பை நோக்கி, ‘வீடண! தீயோன் அப் பால்
போயினன் ஆதல் வேண்டும்; புரிந்திலன் ஒன்றும்’ என்பான்,
ஆயிரம் புரவி பூண்ட தேரின் பேர் அரவம் கேட்டான்.
As Indrajit thus having gone about his meeting with his father, Lakshmana, still in battle-mode, எடுத்த வில்லான் – looked skywards and wondered aloud: “Vibheeshana! The wicked one must have left here. He is quiet.” As he was saying this, he heard the rumble of Indrajit’s grand (divine) chariot, drawn by a thousand horses.
(As he was saying this, he heard the rumble of Indrajit’s grand (divine) chariot, … the interval spans the whole event of Indrajit returning to his father, having that fiery and sepulchral conversation with him, getting his divine chariot ready, yoked to a thousand horses and arriving in the battle-field!! – The poet expends over twenty verses to present this interval. Do we lose the sense of time here?)
Kamban hails the arrival of Indrajit’s grand chariot in three verses that reverberate the chariot’s rumbles and narrate its destructive potential. We shall skip them.
ஆர்த்தது நிருதர்தம் அனிகம்; உடன் அமரரும் வெருவினர்; கவி குலமும்
வேர்த்தது, வெருவலொடு அலம்வரலால்; விடு கணை சிதறினன், அடுதொழிலோன்;
தீர்த்தனும், அவன் எதிர் முடுகி, நெடுந் திசை செவிடு எறிதர, விசை கெழு திண்
போர்த் தொழில் புரிதலும,் உலகு கடும் புகையொடு சிகை அனல் பொதுளியதால்.
The Rakshasas roared in rousing enthusiasm. (Correspondingly) the celestials feared. The vanaras perspired with fright. Indrajit delivered a devastating shower of deadly darts. And Lakshmana responded with his own unequalled archery skills. And the worlds were afire and smoke-filled.
வீடணன் அமலனை, ‘விறல் கெழு போர் விடலையை இனி இடை விடல் உளதேல்,
சூடலை, துறு மலர் வாகை’ எனத் தொழுதனன்; அவ் அளவில் அழகனும் அக்
கோடு அணை வரி சிலை உலகு உலைய குல வரை பிதிர்பட, நிலவரையில்
சேடனும் வெருவுற, உரும் உறழ் திண் தெறு கணை முறை முறை சிதறினனால்.
Vibheeshana goaded Lakhshmana: “If you let him off once again, you shall not wear the garland of victory.” And, Lakshmana launched an assault on his adversary that shook the worlds, that rattled great mountains and that caused deep anguish to Adi Sesha (who was bearing this earth on his thousand heads).
ஆயிர அளவின அயில் முக வாய்
அடு கணை அவன் விட, இவன் விட, - captures the battle: each one delivering deadly darts with tongues of fire, in thounsands…
அற்றன, அனல் விழி நிருதன் வழங்கு அடு கணை இடை இடை; அடல் அரியின்
கொற்றவன் விடு கணை முடுகி, அவன் உடல் பொதி குருதிகள் பருகின கொண்டு
உற்றன; ஒளி கிளர் கவசம் நுழைந்து உறுகில; தெறுகில அனுமன் உடல்;
புற்றிடை அரவு என நுழைய, நெடும் பொரு சரம் அவன் அவை உணர்கிலனால்.
Indrajit’s darts were mostly sundered on their way by Lakshmana with his darts. The ones that did reach Lakshmana, though, did not hurt him much less pierce his armour. Those which Lakshmana delivered, however pierced Indrajit all over, causing blood to flow profusely from his body. A lot of darts went into Hanuman’s (who was carrying Lakshmana) body like snakes disappearing in their holes – but Hanuman was undeterred by them.
ஆயிடை, இளைவன், விடம் அனையான் அவன் இடு கவசமும் அழிவுபட,
தூயினன், அயில் முக விசிகம்; நெடுந் துளைபட, விழி கனல் சொரிய, முனிந்து,
ஏயின நிருதனது எரி கணைதான் இடன் இல படுவன இடை இடை வந்து
ஓய்வுறுவன; அது தெரிவுறலால், உரறினர் இமையவர், உவகையினால்.
As Hanuman was thus bruised by Indrajit’s darts, Lakshmana’s dart-assault broke through Indrajit’s impregnable armour. As Lakshmana’s unrelenting rain of darts lanced him all over, Indrajit redoubled his assault with even more fierce darts but these fell off the mark – and seemed to be taking rest midway. The onlooking celestials cheered.
வில்லினின் வலி தரல் அரிது’ எனலால், வெயிலினும் அனல் உமிழ் அயில், ‘விரைவில்
செல்’ என, மிடல் கொடு கடவினன்; மற்று அது திசைமுகன் மகன் உதவியதால்;
எல்லினும் வெளி பட எதிர்வது கண்டு, இளையவன் எழு வகை முனிவர்கள்தம்
சொல்லினும் வலியது ஓர் சுடு கணையால், நடு இரு துணிபட உரறினனால்.
Concluding that it was impossible to overwhelm Lakshmana just with plain archery, Indrajit invoked a divine spear that was granted to him by sage Brigu, son of Brahma; seeing that divine weapon speeding to him, Lakshmana broke it with a powerful dart of his – a dart that was more powerful than the angered, spiteful curse of the Saptha Rishis.
ஆணியின் நிலையன விசிகம் நுழைந்து, ஆயிரம் உடல் புக, அழிபடு செஞ்
சோணிதம் நிலம் உற, உலறிடவும, தொடு கணை விடுவன மிடல் கெழு திண்
பாணிகள் கடுகின முடுகிடலும், பகலவன் மருமகன், அடு கணை வன்
தூணியை உரும் உறழ் பகழிகளால் துணிபட, முறை முறை சிதறினனால்.
As Lakshmana’s darts continued to pummel Indrajit and caused dart-wounds all over his person, the implacable Indrajit resolved to mount a major assault; and as his mighty arms reached behind to pick the darts, Lakshmana (பகலவன் மருமகன் – coming in the lineage of Surya: what an appellation!) severed the quiver.
தேர் உளது எனின், இவன் வலி தொலையான்’எனும் அது தெரிவுற, உணர் உறுவான்,
போர் உறு புரவிகள் படுகிலவால்; புனை பிணி துணிகில, பொரு கணையால்;
சீரிது, பெரிது, இதன் நிலைமை’ எனத் தெரிபவன் ஒரு சுடு தெறு கணையால்,
சாரதி மலை புரை தலையை நெடுந் தரையிடை இடுதலும், முறை திரிய.
Realising that so long as Indrajit was still riding that divine chariot of his, he could not be defeated, and finding that his darts were infructuous in killing the horses yoked to the chariot or causing any damage to the impregnable chariot itself, Lakshmana severed the head of the charioteer.
The charioteer-less chariot of Indrajit is presented in some far-flung metaphors:
உய்வினை ஒருவன் தூண்டாது உலத்தலின், தவத்தை நண்ணி.
அய்வினை நலிய, நைவான் அறிவிற்கும் உவமை ஆகி
மெய் வினை அமைந்த காமம் விற்கின்ற விரகின் தோலாப்
பொய் வினை மகளிர் கற்பும் போன்றது - அப்பொலம் பொன் திண் தேர்.
With no charioteer to guide it, the chariot resembled the vulnerable state of one who was seeking njana but was unable to bridle his senses; like the fleeting, ‘skin-deep’ shallow virtuosity of women engaged in trading their fleshy charms for money
Indrajit takes over as charioteer and continues to fight:
துள்ளு பாய் புரவித் தேரும் முறை முறை தானே தூண்டி,
அள்ளினன் பறிக்கும் தன் பேர் ஆகமே ஆவம் ஆக,
வள்ளல்மேல், அனுமன்தன்மேல், மற்றையோர் மல் திண் தோள்மேல்,
உள்ளுறப் பகழி தூவி, ஆர்த்தனன், எவரும் உட்க,
Guiding and driving his (divine) chariot that sped, Indrajit, converting his broad chest as his quiver, pulling out the darts stuck on his chest and using them, launched a stunning assault on both Hanuman and Lakshmana.
Indraji draws admiration even from the celestials (who are looking for his fall):
‘வீரர் என்பார்கட்கு எல்லாம் முன் நிற்கும் வீரர் வீரன்;
பேரர் என்பார்கள் ஆகும் பெற்றியின் பெற்றித்து ஆமே?
சூரர் என்று உரைக்கற்பாலார், துஞ்சும் போது உணர்வின் சோராத்
தீரர்’ என்று அமரர் செப்பி, சிந்தினார், தெய்வப் பொற் பூ.
Seeing that unprecedented bravery from Indrajit, the onlooking celestials extolled his warriorship: this one is a stellar warrior among all warriors. He is setting a high standard for great warriorship. This one is amongst those great combatants who dare death itself.’ Admiring Indrajit thus, the celestials showered a ‘karpaga’ divine floral tribute on him.
Lakshmana also stands in awe of Indrajit’s bravery:
எய்த வன் பகழி எல்லாம் பறித்து, இவன் என்மேல் எய்யும்;
கய் தடுமாறாது; உள்ளம் உயிர் இனம் கலங்கா; யாக்கை
மொய் கணை கோடி கோடி மொய்க்கவும், இளைப்பு ஒன்று இல்லான்,
அய்யனும், ‘இவனோடு எஞ்சும் ஆண்தொழில் ஆற்றல் என்றான்.
As Indrajit, not relenting or showing any signs of fatigue, was pulling out the countless darts stuck on his person and using them to attack his adversaries, Lakshmana admired: ‘Warriorship shall disappear along with this one.’
Vibheeshana warns Lakshmana of all that Indrajit could do in desperation and of his invincibility once darkness falls:
தேரினைக் கடாவி, வானில் செல்லினும் செல்லும்; செய்யும்
போரினைக் கடந்து, மாயம் புணர்க்கினும் புணர்க்கும்; போய் அக்
காரினைக் கடந்தும் வஞ்சம், கருதினும் கருதும், காண்டி,
வீர! மெய்; பகலின் அல்லால், விளிகிலன் இருளின், வெய்யோன்.
Vibheeshana warns Lakshmana: “He could disappear into the sky, his chariot and all. And, giving up formal battling, could engage in illusory tricks; he could get behind the clouds and launch his trickeries too. Beware! He could not be killed once darkness descends.”
என்று எடுத்து இலங்கை வேந்தற்கு இளையவன் இயம்ப,‘இன்னே
பொன்றுவது அல்லால், அப்பால் இனி ஒரு போக்கும் உண்டோ?
சென்றுழிச் செல்லும் அன்றே தெறு கணை; வலியின் தீர்ந்தான்,
வென்றி இப்போதே கோடும்; காண்’ என விளம்பும் எல்லை.
As Vibheeshana counselled Lakshmana thus, Lakshmana would vow: “Is there any course for him other than death – right now? My darts shall find him infaliibly. He is wobbly, drained. See! We shall get him – right now.”
ஆர் அழியாத சூலத்து அந்தணன் அருளின் ஈந்த
தேர் அழியாத போதும், சிலை கரந்து இருந்தபோதும்,
போர் அழியான், இவ் வெய்யோன்; புகழ் அழியாத பொன் - தோள்
வீர! இது ஆணை’ என்றான்-வீடணன், விளைவது ஓர்வான்.
Vibheeshana points out the impediments before Lakshmana in carrying out his vow:
So long as his divine chariot, granted him by Lord Siva ,is with him, so long as his bow is intact, Indrajit, the wicked, shall not cease fighting nor be overcome. I swear that.” - Lord Siva’s boon was that so long as the chariot and the bow – both granted by Him, as he was pleased by Indrajit’s stern ascetics – remained undestroyed, Indrajit himself could not be destroyed.
Lakshmana chooses the next best – dismantling and immobilizing the chariot:
‘பச்சை வெம் புரவி வீயா; பல்லியச் சில்லி பாரில்
நிச்சயம் அற்று நீங்கா’ என்பது நினைந்து, வில்லின்
விச்சையின் கணவன் ஆனான், வின்மையால், வயிரம் இட்ட
அச்சினோடு ஆழி வெவ்வேறு ஆக்கினான், ஆணி நீக்கி.
Lakshmana, the Lord of archery, வில்லின் விச்சையின் கணவன் (விச்சை = வித்தை) then dismantled the axle and the wheels of Indrajit’s grand chariot with his dart-skills – immobilizing it.
மணி நெடுந் தேரின் கட்டு விட்டு, அது மறிதலோடும்,
அணி நெடும் புரவி எல்லாம் ஆற்றல ஆய அன்றே-
திணி நெடு மரம் ஒன்று, ஆழி வாள் மழுத் தாக்க, சிந்திப்
பணை நெடு முதலும் நீங்க, பாங்கு உறை பறவை போல.
As the grand chariot got dismembered, the horses yoked to it felt orphaned – like the birds residing on a great tree which is felled by the axe of a cutter, scattering in grief.
அழிந்த தேர்த் தட்டின்நின்றும் அங்குள்ள படைகள் அள்ளிப்
பொழிந்தன்; இளைய வீரன் கணைகளால் துணித்துப் போக்க,
மொழிந்து இறாவகையில் விண்ணை முட்டினான், உலகம் மூன்றும்
கிழிந்தன என்ன ஆர்த்தான்;