Episode 01 - Chapter 3 - Canto on Ravana's War Council.

Chapter 3 – Canto on Ravana’s War Council - இராவணன் மந்திரப் படலம்

 

முனைவரும், தேவரும், மற்றும் உற்றுளோர

எனைவரும், தவிர்க!' என ஏய ஆணையான்,

புனை குழல் மகளிரோடு இளைஞர்ப் போக்கினான்-

நினைவுறு காரியம் நிகழ்த்தும் நெஞ்சினான்.

 

Ravana ordered that all the sages and celestials – and the lAadhies of the court as well as the young – to be cleared from his durbar – with the intent of discussing in the council the issues on his mind. (The impending conflagration – as spies had informed him that Rama and Lakshmana had arrived at the sea front across.

 

பண்டிதர், பழையவர், கிழவர், பண்பினர்,

தண்டல் இல் மந்திரத் தலைவர், சார்க!' எனக்

கொண்டு உடன் இருந்தனன்-கொற்ற ஆணையால்

வண்டொடு காலையும் வரவு மாற்றினான்.

 

Ravana, sealing his chambers from even bumble-bees and breeze, decreed that the learned counsellers, the trusted elders, the kin, the cultured and the wise, and the ministers who never left his company to assemble for the counsel. As these assembled he sat (on his throne) presiding.

திசைதொறும் நிறுவினன், உலகு சேரினும்

பிசை தொழில் மறவரை; பிறிது என் பேசுவ-

விசையுறு பறவையும், விலங்கும், வேற்றவும்,

அசைதொழில் அஞ்சின, சித்திரத்தினே?

 

Ravana has the council secured with guards – warriors renowned in  vanquishing adversaries - in all directions. Even the air-borne birds and the wandering animals – all stood frozen and immobile, like portraits.

 

Ravana lamented:

'சுட்டது குரங்கு; எரி சூறையாடிடக்

கெட்டது, கொடி நகர்; கிளையும் நண்பரும்

பட்டனர்; பரிபவம் பரந்தது, எங்கணும்;

 

இட்டது இவ் அரியணை இருந்தது, என் உடல்.

 

“A monkey came in and burnt (Lanka); the city got ravaged and destroyed. My kin and friends died. The disgrace spread all over. But my person stayed on this throne (helpless).”

 

ஊறுகின்றன கிணறு உதிரம்; ஒண் நகர்

ஆறுகின்றில தழல்; அகிலும் நாவியும்

கூறு மங்கையர் நறுங் கூந்தலின் சுறு

நாறுகின்றது; நுகர்ந்திருந்தம், நாம் எலாம்.

 

“The wells ooze blood. The heat from the incendiary burning remains without cooling. The searing odour from the burnt tresses of women still oppresses. We all put up with all this.”

சுறு is a terms that is widely understood in Thamizh for the unique oppressive smell that comes out when hair is burnt.

 

மற்று இலது ஆயினும், "மலைந்த வானரம்

இற்று, இலதாகியது" என்னும் வார்த்தையும்

பெற்றிலம்; பிறந்திலம் என்னும் பேர் அலால்,

முற்றுவது என்? இனி, பழியின் மூழ்கினாம்!'

 

“Even if we could accomplish anything else, we couldn’t even get the monkey done for. We are as good as not having been born. What could we now accomplish? We are sunk in shame.”

 

THE COMMANDER OF THE LANKA FORCES RISES TO ADDRESS RAVANA:

 

"வஞ்சனை மனிதரை இயற்றி, வாள் நுதல்,

பஞ்சு அன மெல் அடி, மயிலைப் பற்றுதல்

அஞ்சினர் தொழில்" என அறிவித்தேன்; அது

தஞ்சு என உணர்ந்திநிலை-உணரும் தன்மையோய்!

 

“Oh! The discriminating one! I proclaimed that it was the act of cowardice to have deceived the two humans – Rama and Lakshmana – and captured Sita, the one with lint-like soft feet. You did not deem it fit to admit that.”

 

'கரன் முதல் வீரரைக் கொன்ற கள்வரை,

விரி குழல் உங்கை மூக்கு அரிந்த வீரரை.

பரிபவம் செய்ஞ்ஞரை, படுக்கலாத நீ,

"அரசியல் அழிந்தது" என்று அயர்தி போலுமால்.

 

Now, he blames Ravana for not having scotched the problem then and there and allowing it to fester.

 

“The wicked humans who killed Kara and your other kind (in Janasthana), who cut off the nose of your sister, the ones who caused all this embarrassment and humiliation to you and Lanka, - you did not finish off (then and there); now you lament that your reign is falling apart?” விரி குழல் உங்கை – your sister with her untied tresses (denoting her widowhood).

 

Douses Ravana’s annoyance with an appropriate dose of praise and sycophancy laced with a shot of irony.

 

செற்றநர், எதிர் எழும் தேவர், தானவர்,

கொற்றமும் வீரமும் வலியும் கூட்டு அற,

முற்றி மூன்று உலகுக்கும் முதல்வன் ஆயது.

வெற்றியோ? பொறைகொலோ? விளம்ப வேண்டுமால்.

 

“You had vanquished everyone – the celestials, the asuras with their reigns and power totally erased and you had risen to be the unassailed Lord of all the three worlds. Did you accomplish all that – with your valour, or was it with your (helpless) forbearance? Do tell me”

 

'விலங்கினர் உயிர் கெட விலக்கி, மீள்கலாது,

இலங்கையின் இனிது இருந்து, இன்பம் துய்த்துமேல்,-

குலம் கெழு காவல!- குரங்கின் தங்குமோ?

உலங்கும் நம்மேல் வரின், ஒழிக்கற்பாலதோ?

 

“Oh! The One that embellishes our whole tribe! Unless we went out and destroyed the adversity and return – chose to stay in our comforts here – would it (adversity) stop with the monkey? Even mosquitoes could choose to invade us! Would we ever deal with them?”

 

Concludes resolutely:

 

போயின குரங்கினைத் தொடர்ந்து போய், இவண்

ஏயினர் உயிர் குடித்து, எவ்வம் தீர்கிலம்;

வாயினும் மனத்தினும் வெறுத்து வாழ்துமேல்.

ஓயும், நம் வலி' என, உணரக் கூறினான்.

 

“Instead of following the monkey that had eluded us and also taking the lives of those who set that monkey on us – and thus take revenge – we chose instead to lament and fume within, we shall find our energies and valour totally drained.”

 

Mahodhara’s peroration – distilled sycophancy!

 

தேவரும் அடங்கினர்; இயக்கர் சிந்தினர்;

தா வரும் தானவர் தருக்குத் தாழ்ந்தனர்;

யாவரும், "இறைவர்" என்று இறைஞ்சும் மேன்மையர்

மூவரும் ஒதுங்கினர்-உனக்கு, மொய்ம்பினோய்!

 

“The celestials submitted; the asuras were shorn of their pride. The Trinity, who the whole world pays obeisance to as “God”, they too stepped aside – in deference to you, to your might!”

 

ஏற்றம் என் பிறிது, இனி-எவர்க்கும் இன் உயிர்

மாற்றுறும் முறைமை சால் வலியின் மாண்பு அமை

கூற்றுவன், "தன் உயிர் கொள்ளும் கூற்று" எனத்

தோற்று, நின் ஏவல் தன் தலையில் சூடுமால்?

 

“Even the God of Death, who takes the lives of even the high and mighty, considered you as his (god of) death, submitted to you and takes your command on his head.”

 

வெள்ளிஅம் கிரியினை விடையின் பாகனோடு

அள்ளி, விண் தொட எடுத்து, ஆர்த்த ஆற்றலாய்!

சுள்ளியில் இருந்து உறை குரங்கின் தோள் வலிக்கு

எள்ளுதி போலும், நின் புயத்தை, எம்மொடும்?

 

“Oh! The mighty one that lifted the snow-clad Kailasa sky high, along with the bull-riding Siva, would you denigrate your own prowess – and along with it ours as well – by degrAadhing it against the laughable might of a pathetic monkey that lives amongst braches of trees?”

 

இடுக்கு இவண் இயம்புவது இல்லை; ஈண்டு எனை

விடுக்குவையாம் எனின், குரங்கை வேர்அறுத்து,

ஒடுக்க அரு மனிதரை உயிர் உண்டு, உன் பகை

முடிக்குவென் யான்' என முடியக் கூறினான்.

 

“I have no discomfiture or hesitation – just let me go. I shall root out that monkey menace and along with it take the lives of those seemingly difficult to subdue humans; and take care of your (embarrassing) adversity, by myself.”

 

Vajradhanta’s peroration

 

"போய் இனி, மனிசரைக் குரங்கைப் பூமியில்

தேயுமின், கைகளால்; தின்மின்" என்று எமை

ஏயினை இருக்குவது அன்றி, என், இனி

ஆயும் இது? எம்வயின் அயிர்ப்பு உண்டாம்கொலோ?

 

“Instead of commanding us – ‘Go now! Thrash those humans and the monkey on the ground and devour them’, why would you lament: ‘what would happen now?’ Why would you underestimate our abilities?”

 

Dhunmukha’s peroration – heavily laced with irony and sycophancy:

 

திக்கயம் வலி இல; தேவர் மெல்லியர்;

முக்கணான் கயிலையும் முரண் இன்றாயது;

மக்களும் குரங்குமே வலியர் ஆம் எனின்,

அக்கட, இராவணற்கு அமைந்த ஆற்றலே!

 

“The Ashta Dig Gajas were weak. The celestials frail. The Kailasa Mount of Lord Siva was no big deal. But the (pathetic) humans and that monkey are the most dreadful! That is an embarrassment statement of the mighty Ravana’s valour!”

 

'எரி உற மடுப்பதும், எதிர்ந்துளோர் படப்

பொரு தொழில் யாவையும் புரிந்து, போவதும்

வருவதும், குரங்கு; நம் வாழ்க்கை ஊர் கடந்து,

அரிதுகொல், இராக்கதர்க்கு ஆழி நீந்துதல்?

 

“A mere monkey comes across (the seas), sets our city ablaze and kills all those who countered it and returns (unscathed). Is it so impossible for us, the celebrated Rakshasas, to go across the seas (and destroy that troubling adversity)?”

 

'ஒல்வது நினையினும், உறுதி ஓரினும்,

வெல்வது விரும்பினும், வினையம் வேண்டினும்,

செல்வது அங்கு; அவருழைச் சென்று, தீர்ந்து அறக்

கொல்வது கருமம்' என்று உணரக் கூறினான்.

 

“When you consider what is necessary, what is of durable good to us, our desire for success and the humbleness necessary for it, the only option is to go across to where they are entrenched and completely destroy them. That shall be our intent.” So, he said for Ravana to take in unmistakably.

 

Maha Parsva’s peroration (more scorn and irony):

 

மானுடர் ஏவுவார்; குரங்கு வந்து, இவ் ஊர்-

தான் எரி மடுப்பது; நிருதர் தானையே,

ஆனவர் அது குறித்து அழுங்குவார்எனின்,

மேல் நிகழ்தக்கன விளம்ப வேண்டுமோ?

 

“Some humans set the monkey up. It comes across to Lanka, sets it ablaze. And the (invincible) Rakshasa army would just sit and lament about it. What more could be said of what will happen now?”

 

“Pisaasan” பிசாசன்;  - The Ghost; “Surya Chathru” சூரிய சத்துரு’  - The adversary of Surya; “VeLviyin Pagaivan” வேள்வியின் பகைவன்; - the enemy of Sacred Rituals; “Pugai Nirakkannan” புகை நிறக் கண்ணன் – The one with smoke-tinted eyes! – all these and more join in, in this breast-beating chorus to please Ravana.

 

More serious and better-thought counsel from Ravana’s near kin – Kumbakarna, Indrajit and Vibheeshana – next.

 

Interesting that Kamban did not find it of interest to him the Aadhi Kaavya’s portrayal of the Rakshasas’ philosophical theory – an amazing one, a perverted one  - on Karma by Mahodhara – Selection 166.

 

Kumbakarna now speaks his mind and heart out:

 

நீ அயன் முதல் குலம் இதற்கு ஒருவன் நின்றாய்;

ஆயிரம் மறைப் பொருள் உணர்ந்து, அறிவு அமைந்தாய்;

தீயினை நயப்புறுதல் செய்தனை தெரிந்தாய்;

ஏயின உறத் தகைய இத்துணையவேயோ?

 

“Oh! Elder Brother! You are the unequalled first in this tribe**, in the direct lineage of Brahma himself. You had comprehensively learnt and acquired the vedhic knowledge that is thousand-faceted. Yet, you chose, with that pristine and wise mind, and knowingly, to do an evil act. Destiny driven, is this (ill-fate) the only thing to arrive amidst us?” Implies this is just the beginning of our bad times.

 

**(நீ அயன் முதல் குலம்  - Kumbakarna underscores the fact that the Rakshasa tribe traces its lineage to the creator Brahma himself – no less – not just functionally as the creator but being the very first source of that tremulous offspring. Pulastya, the grandsire of Ravana and his kin, was one of Brahma’s sons – obviously in order to make Ravana squirm some more; persons hailing from great lineage have to shoulder that glory with responsibility and sense of leadership.)

         

(Sage Pulastya was one of Brahma’s sons – created from his

Sankalpa (mind).

 

( Kumbakarna’s fatalist outpouring here would resonate Duryodhana’s confession to Krishna: as Krishna met the Kaurava chief (just as war was brewing,) in His last ditch effort to avert it and brought home to him the finer aspects of dharma in a long elocution – Vyasa Mahabharatham – Duryodhana snapped the discourse and countered Krishna “Do you think I do not know what is dharma? Don’t you understand? I know what I am doing and I realise that I can’t stop myself from doing it.” .

 

jānāmi dharmaṃ na ca me pravṛtti-

rjānāmi pāpaṃ na ca me nivṛttiḥ ।

kenāpi devena hṛdi sthitena yathā niyukto’smi tathā karomi

 

I know what is right but I am not able to practice it; I know what is wrong and I am not able to keep away from it. I act as I am directed to by some mysterious power that is seated in my heart.

 

Arjuna also had the same question on his lips, but he could ask Krishna and get instructed:

 

atha kena prayukto ’yaṁ pāpaṁ charati pūruṣhaḥ

anichchhann api vārṣhṇeya balād iva niyojitaḥ

 

Why should a person be compelled to commit sinful acts, unwillingly, as if by force.

 

DESTINY?

 

ஓவியம் அமைந்த நகர் தீ உண, உளைந்தாய்,

"கோ-இயல் அழிந்தது" என; வேறு ஒரு குலத்தோன்

தேவியை நயந்து, சிறை வைத்த செயல் நன்றோ?

பாவியர் உறும் பழி இதின் பழியும் உண்டோ?

 

“You were ruing the fire-led destruction of the portrait-like great city of Lanka, lamenting that our sovereignty is gone. Was your act in capturing and incarcerating the wife of one from another dynasty, by deception, was that right? Is there a more dastardly sin than this?”

 

"நல் நகர் அழிந்தது" என நாணினை; நயத்தால்

உன் உயிர் எனத்தகைய தேவியர்கள் உன்மேல்

இன் நகை தரத் தர, ஒருத்தன் மனை உற்றாள்,

பொன் அடி தொழத் தொழ, மறுத்தல் புகழ் போலாம்?

 

“You are deeply embarrassed that this great city is devastated. Was it all glory for you then,  with all your rightful consorts showering their smile-filled love on you, you (rejecting that love), chose to go and prostrate at the feet of another man’s wife, while she was harshly spurning your entreaties?”

 

(Kamban would have Ravana, desperate and drunk with his blind infatuation for Sita, prostrate at Sita’s feet in Asoka Vanam – all his glorious ten crowns biting the dust as it were – a dramatically humiliating scene that the poet reserves for this great character in the epic. The Aadhi Kaavya would spare him that ingnominy.)

 

Kamban infuses a strong dose of irony and ridicule in “இன் நகை தரத் தர” and பொன் “அடி தொழத் தொழ”..

 

'என்று ஒருவன் இல் உறை தவத்தியை, இரங்காய்,

வன் தொழிலினாய், மறை துறந்து, சிறை வைத்தாய்,

அன்று ஒழிவதாயின, அரக்கர் புகழ்; ஐயா!

புன் தொழிலினால் இசை பொறுத்தல் புலமைத்தோ?

 

“The day you, the Lord of the Rakshasas, heartlessly, by force, abandoning all righteousness, abducted and incarcerated another man’s wife, an ascetically exalted one at that, that very day was destroyed all of Rakshasa tribe’s glory and reputation. Is it wisdom to seek glory from evil acts?”

 

Sita is referred by Kumbakarna as “தவத்தி” – one exalted by ascetics. Sita did not have to engage in ritualistic ascetics; she acquired that divine glory by naturally and steadfastly remining in love for Rama, choosing his ascetic terms of living,  going with him into the harsh and unforgiving forests.

 

AN EVEN MORE BLISTERING REBUKE!

 

ஆசு இல் பர தாரம்அவை அம் சிறை அடைப்பேம்;

மாசு இல் புகழ் காதலுறுவேம்; வளமை கூரப்

பேசுவது மானம்; இடை பேணுவது காமம்;

கூசுவது மானுடரை; நன்று, நம கொற்றம்!

 

“Great indeed is our kingdom! We shall abduct and imprison an innocent and unblemished woman, the wife of another man at that – and we shall (also at the same time) aspire for a spotless reputation! We would broadcast our gallantry but we would harbour in our hearts (animal) lust;  and we would dread and cringe from confronting pathetic humans!”

 

As in several other places, the poet just lifts a sanskrit term without flinching or style-constricting it -  பரதாரம்  - another’s wife.

 

FOLLOWED BY SAGE ADVICE:

 

'சிட்டர் செயல் செய்திலை; குலச் சிறுமை செய்தாய்;

மட்டு அவிழ் மலர்க் குழலினாளை இனி, மன்னா!

விட்டிடுதுமேல், எளியம் ஆதும்; அவர் வெல்ல,

பட்டிடுதுமேல், அதுவும் நன்று; பழி அன்றால்.

 

“Oh! King! You did not do the act of the righteous! You did an act that has tainted our entire tribe! Should we now let go Sita, the one with fragrant and lustrous tresses, that would be humiliation for us (at the hands of humans). Rather than stooping to that, let us be overcome and killed by them (the humans). That would be more honourable – we shall not bear the shame (of surrender).

 

Here, the poet resorts to a ‘constricting style’ while adopting a Sanskrit term -   'சிட்டர் = சிஷ்டர் obviously as a Sanskrit letter ஷ் had to be handled.

         

We see in this verse a rare nuance: Kumbakarna continues his rebuke and arrives at the point when he says ‘Let Sita go now’ - மலர்க் குழலினாளை இனி, மன்னா!

விட்டிடு – but as he looks up his brother’s face and finds rage, frown and threatening disapproval, he switches course and how? Without even a lingering trace of that unwanted advice – to end up saying – விட்டிடுதுமேல், எளியம் ஆதும்  - giving Sita up now would be rank humiliation for us; it would be better that we are dead at the hands of the offended humans.  Does this not happen in real life? Sometimes we begin speaking with honesty, begin with the (harsh) truth, but looking at the facial disapproval of the recipient, change course, with that honesty and truth melting without a trace! A rare handling of the ongoing face-to-face drama between the two great characters.

 

FOLLOWED BY THE DEFINING MOMENT – ‘GO TO WAR – THERE IS NO ALTERNATIVE – EVEN IF THE RESULT IS CLEAR AS DAYLIGHT – WE SHALL ALL BE GONE’

 

வென்றிடுவர் மானுடவரேனும், அவர்தம்மேல்

நின்று, இடைவிடாது நெறி சென்று, உற நெருக்கித்

தின்றிடுதல் செய்கிலம்எனின், செறுநரோடும்

ஒன்றிடுவர் தேவர்; உலகு ஏழும் உடன் ஒன்று ஆம்.

 

“Even if it should happen that those humans would eventually be victorious, if we did not engage them in close intense combat and tried our darndest to consume them, the celestials, looking on (our submissive frailties) – indeed all the seven worlds – would rise and side with them.”

 

Ravana, pleased with Kumbakarna’s concluding battle-cry, concurs, apparently forgiving and forgetting the earlier barbs and rebukes:

 

'நன்று உரை செய்தாய் !-குமர-!-நான் அது நினைந்தேன்;

ஒன்றும் இனி ஆய்தல் பழுது; ஒன்னலரை எல்லாம்

கொன்று பெயர்வோம்; நமர் கொடிப் படையை எல்லாம்,

"இன்று எழுக" என்க !' என இராவணன் இசைத்தான்.

 

 “Very well said, young man! I too thought likewise. It would be pointless and futile to keep pondering. We shall vanquish all of them adversaries. Go and command all our flag-bearing forces – “Rise now”.

 

The equanimity- a vital hallmark of a great leader – which the poet attributes to Ravana here – his overlooking all the barbs and prosecuting charges of Kumbakarna and picking only his conclusion eventually – is noteworthy.

 

Indrajit offers to accomplish all of it by himself:

 

'முற்றும் முதலாய் உலகம் மூன்றும், எதிர் தோன்றிச்

செற்ற முதலோரொடு செறுத்தது ஓர் திறத்தும்,

வெற்றி உனது ஆக விளையாதுஒழியின், என்னைப்

பெற்றும் இலை; யான் நெறி பிறந்தும் இலென்'என்றான்.

 

 “If I did not defeat those enemies, even should they be joined by the entire three worlds, and secure victory for you, I shall not be regarded your son; I shall not be regarded as your legitimate offspring.”

 

நெறி பிறந்தும் இலென் – I shall not be regarded your legitimate offspring – a coarse swear term that is nearly universal.

 

Indrajit projects what would happen with him in sole charge of the impending war:

 

'குரங்கு பட, மேதினி குறைத்தலை நடப் போர்

அரங்கு பட, மானுடர் அலந்தலை பட, பேர்

இரங்கு படர் சீதை பட, இன்று இருவர் நின்றார்

சிரம் குவடு எனக் கொணர்தல் காணுதி-சினத்தோய்!

 

“On! Enraged One! You shall see this! The monkey forces would be wholly decimated. The whole battle-field shall be filled with enemies dancing everywhere with severed heads. The human adversaries shall stand shell-shocked. And, with me fetching the heads of the two adversaries to you, Sita shall be immersed in deep despair.”

 

 “Headless warriors dancing around in the battle-field”!

 

Indrajit ridicules the pathetic forces ranged against Lanka:

 

'யானை இலர்; தேர் புரவி யாதும் இலர்; ஏவும்

தானை இலர்; நின்ற தவம் ஒன்றும் இலர்; தாமோ,

கூனல் முதுகின் சிறு குரங்கு கொடு வெல்வார்?

ஆனவரும் மானுடர்; நம் ஆண்மை இனிது அன்றோ?

 

“They (the enemies) are bereft of (battle) elephants; nor chariots nor horses; no army- so to speak – to be commanded against us. Neither are they emblazoned and armoured with ascetic boons. Would they get the better of us (who are possessed of all these – including the ascetic boons of invincibility), with pathetic, tiny, monkeys with bent backs? Would those humans accomplish that against us? Isn’t our valour (decisively and infinitely) superior?”

 

நீரும், நிலனும், நெடிய காலும், நிமிர் வானும்,

பேர் உலகு யாவும், ஒரு நாள் புடைபெயர்த்தே,

யாரும் ஒழியாமை, நரர் வானரரை எல்லாம்,

வேரும் ஒழியாதவகை வென்று அலது, மீளேன்.'

 

“I shall turn the seas, the whole earth, the ever-soaring sky, the all-encompassing wind and all the worlds that there are – upside down; shall seal them to ensure that no one eludes me and root out all of the humans and the monkeys. I shall not return without accomplishing this.”

 

 

Vibheeshana ploughs a lone, adversarial furrow, sowing the seeds of his estrangement from Ravana; he intervenes with and assails Indrajit’s youthful, reckless-sounding bravado:

 

காலம் மேல் விளைபொருள் உணரும் கற்பு இலாப்

பாலன் நீ இனையன பகரற் பாலையோ?

 

“You are an ignorant child – one who does not understand the appropriate time,

place and the right thing to say. Would you say all this?”

 

கருத்து இலான், கண் இலான், ஒருத்தன் கைக்கொடு

திருத்துவான் சித்திரம் அனைய செப்புவாய்;

விருத்த மேதகையவர், வினைஞர், மந்திரத்து

இருத்தியோ?-இளமையால் முறைமை எண்ணலாய்!

 

“Your vain peroration resembles the effort of a distilled fool who ventures to refine and embellish a great portrait with the hands of another who is blind! Would you deem it fit to stay in this Council amongst the elders, the wise and the polite one? Because of your immaturity, you did not consider what is appropriate.?”

 

மூவரை வென்று, மூன்று உலகும் முற்றுறக்

காவலில்நின்று, தம் களிப்புக் கைம்மிக,

வீவது முடிவு என வீந்தது அல்லது,

தேவரை வென்றவர் யாவர், தீமையோர்?

 

“Getting the better of the Trimurthis, securing all the three worlds under their singular command and drunken with that arrogance, the logical end shall be (your) eventual downfall. Else, is there a history of the evil forces getting the better of the celestials?”

 

 Vibheeshana now addresses his elder (half)brother Ravana, praying, placating, persuAadhing,

 

'எந்தை நீ; யாயும் நீ; எம்முன் நீ; தவ

வந்தனைத் தெய்வம் நீ; மற்றும் முற்றும் நீ;

"இந்திரப் பெரும் பதம் இழக்கிறாய்' என

நொந்தனென் ஆதலின், நுவல்வது ஆயினேன்.

 

 “You are my father; you are my mother as well. You are my elder one. You are exalted for me to regard you as my god worthy of my humble prayers. And, you are everything else (for me). I am distressed that you are at the point of losing your great stature that is equal to that of Indra himself. It is from that feeling of distress for you, I am to say these to you.”

 

கற்றுறு மாட்சி என்கண் இன்றாயினும்,

உற்று உறு பொருள் தெரிந்து உணர்தல் ஓயினும்,

சொற்றுறு சூழ்ச்சியின் துணிவு சோரினும்,

முற்றுறக் கேட்ட பின், முனிதி-மொய்ம்பினோய்!

 

“I might not be the knowing, learned one. I might not be the one who comprehends, discriminates and speak from such clarity. Should the conclusion I arrive at could be flawed, Oh! Mighty One! Please hear me out, then get angry with me.”

 

கோநகர் முழுவதும், நினது கொற்றமும்,

சானகி எனும் பெயர் உலகின் தம்மனை

ஆனவள் கற்பினால், வெந்தது அல்லது, "ஓர்

வானரம் சுட்டது" என்று உணர்தல் மாட்சியோ?

 

“This Royal City of Lanka and your sovereignty with it, were incinerated by the divine virtuosity of Sita, the one who is the mother of all this world. Would it be just and sage for us to delude ourselves that all this was wrought by a monkey?”

 

Vibheeshana now reminds Ravana about the deprecatory omission of his to seek ascetic protection from ‘humans’ – rubbing it in:

 

ஏறிய நெடுந் தவம் இழைத்த எல்லை நாள்,

ஆறிய பெருங் குணத்து அறிவன் ஆணையால்,

கூறிய மனிதர்பால் கொற்றம் கொள்ளலை;

வேறு இனி அவர்வயின் வென்றி யாவதோ?

 

“When you engaged in that great ascetics of yours and sought boons from that great Brahma, the repository of all knowledge, you did not seek and gain that boon – that you shall overcome the humans as well. Now, when the challenge from those humans arrives, how would you counter it?”

 

More chinks, more  humbling reminders!    

 

'ஏயது பிறிது உணர்ந்து இயம்ப வேண்டுமோ?

நீ ஒரு தனி உலகு ஏழும் நீந்தினாய்;

ஆயிரம் தோளவற்கு ஆற்றல் தோற்றனை

மேயினைஆம்; இனி, விளம்ப வேண்டுமோ?

 

“Should I bring up more? When you were in your prime, lording it over all the seven worlds, you were bested by the thousand-shouldered human king – Kartha Veeryaarjuna. Should I elaborate this?”

 

'மேல் உயர் கயிலையை எடுத்த மேலைநாள்,

நாலு தோள் நந்திதான் நவின்ற சாபத்தால்,

கூல வான் குரங்கினால் குறுகும், கோள்; அது

வாலிபால் கண்டனம்-வரம்பு இல் ஆற்றலாய்!

 

 “When you lifted Mount Kailas that day, you earned the displeasure of the four-shouldered Nandi, Lord Siva’s mount and his curse as well: “You shall be harmed by a long-tailed monkey.” And we saw that curse eventuate when you were humiliated by Vaali, didn’t we?”

 

'தீயிடைக் குளித்த அத் தெய்வக் கற்பினாள்

வாயிடை மொழிந்த சொல் மறுக்க வல்லமோ?

"நோய் உனக்கு யான்" என நுவன்றுளாள் அவள்;

ஆயவள் சீதை, பண்டு அமுதின் தோன்றினாள்.

 

“Would you count out the curse (that you had gained) from that divine lady with remarkable virtuosity – Vedhavathi? Didn’t she say: ‘ I shall be your disease (end)’ ? That very same lady has now arrived as Sita – as your nemesis.”

 

Anecdotes and legends about Vedavathi abound. Versions differ. We shall let this pass, shall we?

 

Now brings home to Ravana that Rama is not just a derisory human – hails from a dynasty that had a sky-high reputation – of even securing the celestrials from harm; a reputation that included the unimaginable perseverance of Bhageeratha in bringing Ganga down.

 

சம்பரப் பெயருடைத் தானவர்க்கு