Episode 01 - Chapter 31 - Canto on the annihilation of the Rakshasa forces.
Chapter 31 – Canto on the Annihilation of Rakshasa Core Forces - மூல பல வதைப் படலம்
(Prescript: There is some lack of clarity on what is this மூல பலப் படை, is this distinct from the motley mobilization that the previous canto narrates – from exotic corners of the universe, or are we talking about the same thing: this verse in the previous canto would put this beyond reasonable doubt:
மூலத் தானை என்று உண்டு; அது மும்மை நூறு அமைந்த
கூலச் சேனையின் வெள்ளம்; மற்று அதற்கு இன்று குறித்த
காலச் செய்கை நீர் வந்துளீர்; இனி, தக்க கழலோர்
சீலச் செய்கையும், கலிப் பெருஞ் சேனையும், தெரிக்கில்.
This is Maalyavaan informing Vanni, the leader-commander of the forces that had been mobilized from different parts of the universe. He says – ‘There is a “Moola Padai” a core force (in Lanka, still standing after the decimation of the Rakshasa resources in the war to date); and, as this last-line resource has to be thrown into battle now, you have arrived to buttress that resource.” (Previously, the count of the newly arrived army resources was placed at a lot more than a Thousand Vellam - ‘ஒத்த வெள்ளம் ஓர் ஆயிரம் உளது ‘என உரைத்தார், பித்தர்; இப் படைக்கு எண் சிறிது ‘ (If someone said this was one thousand vellam strong that person was out of his mind; against the actual size of this formation, that number is very small.)
மூல பலப் படை is believed to be a crack, death-daring force made up of elements with unquestionable loyalty to the reign; a force that would rather sacrifice itself than see its object of protection – the King and his kin – being exposed to any harm. Versions of this crack force were known in Thamizh country of yore – in Chola and Pandya kingdoms particularly, known as வேளக்காரப் படை in the Chola reign and தென்னவன் ஆபத்துதவிகள் in the Pandya country. (‘Kalki’s Ponniyin Selvan narrates the contours of this crack warrior unit) Elements of these forces were known to offer their heads in the sanctum of Goddess Kaali as a ritual oblation when either the King or the country they had sworn to protect was in deep peril. The members were marked for their long time loyalty and bonding with the royalty as they served this force generation after generation.
We find a similar crack warrior race in the Mahabharata as well. This select force was called Samsaptakas (led by King Susarma) Samsaptaka means 'sworn warrior'. They were the bravest of the Trigartas, who had sworn an oath to either kill Arjuna or die in that attempt. After swearing their oaths, they performed their own funeral rites, for they well knew that their chances of victory were slim, and that death was almost a certainty.
This canto is a long one – 235 verses. We would try and cover this in two selections – skipping over war scenes which we are by now too familiar with. We would pick verses for their event-value or poetic invitation and gloss over those that we are – a bit tiresomely – acquainted with like கரிகள் பட்டன, பரிகள் பட்டன, அரிகள் இரிந்தன.
***
Ravana offers to take on the vanara forces himself and bids the new army formation to take on the two Ayodhya Princes:
வானரப் பெருஞ் சேனையை யான் ஒரு வழி சென்று,
ஊன் அறக்குறைத்து உயிர் உண்பன்; நீயிர் போய் ஒருங்கே
ஆன மற்றவர் இருவரைக் கோறிர் ‘என்று அறைந்தான்
தானவப் பெருங் கிரிகளை வாள்கொண்டு தடிந்தான்
“I will go and destroy the whole vanara army. You all go and defeat those two humans” was Ravana’s command to the new, big formation of his army.
(Reminds us of a Thamizh joke - நீ அவல் கொண்டுவா, நான் உமி கொண்டு வருகிறேன், நாம் இருவரும் ஊதி ஊதி சாப்பிடலாம். Beaten rice – aval – is a typical south Indian delicacy, not just in Thamizh country but in Andhra and Karnataka as well. Old timers would recall that this was produced by pounding half-boiled paddy , lightly roasted - with wooden pestles. The husk would be separated by sieving with a முறம் and aval extracted. The freshly pounded aval had a unique aroma and crispness and was a very inviting delicacy. ‘Aval’ has attained a well-known puranic status in the parable of Sudhama visiting Krishna. The adage is used when someone makes a one-sided proposition and clothes it in fairness and equity. The joke here is that Ravana offers to take on a ‘husk’ responsibility, casting the ‘aval’ part to the new – motley - army formation. )
So ordering, Ravana set out on his chariot in the direction of the vanara formation as the army moved in the direction where Rama and Lakshmana were.
The dark depravity of the character of the elements in this motley formation is presented:
அறத்தைத் தின்று, அருங் கருணையைப் பருகி, வேறு அமைந்த
மறத்தைப் பூண்டு, வெம் பாவத்தை மணம் புணர் மணாளர்
நிறத்துக் கார் அன்ன நெஞ்சினர், நெருப்புக்கு நெருப்பாய்,
புறத்தும் பொங்கிய பங்கியர், காலனும் புகழ்வார்;
“They consumed dharma and drank off compassion. Wore violence. Were married to sin. Had minds as dark as their complexion. Feared as fire by even fire itself and adored by the god of death himself (for their killing potential.)
Kamban uses some outlandish metaphors to bring up the size of this formation:
மேகம் எத்தனை, அத்தனை மால் கரி, விரிந்த
நாகம் எத்தனை, அத்தனை தேர்; நனி நாளாப்
போகம் எத்தனை, அத்தனை புரவியின் ஈட்டம்;
ஆகம் உற்றன எத்தனை, அத்தனை அனிகம்.
The battle elephants were as many as the clouds. The chariots were as many as serpents in this creation. The cavalry was as numerous as the pleasures of this world. The foot soldiers were as many as the count of all the animate in this world.
The vanaras flee this huge fearsome army wAadhing into them;
விடம் பொறாது இரி அமரர்போல் குரங்குஇனம் மிதிக்கும்
இடம் பொறாமையின், இரிந்து போய், வடதிசை இறுத்த.
The vanaras fled, not able to stand their ground, northward bound – like the celestials fled the Alahaala poison as it rose from the churn of Thiruppaarkadal.
படியைப் பார்த்தனர்; பரவையைப் பார்த்தனர்; படர் வான்
முடியைப் பார்த்தனர்; பார்த்தனர், நெடுந் திசை முழுதும்;
வெடியப் பார்ப்பது ஓர் வெள்ளிடை கண்டிலர்; மிடைந்த
கொடியைப் பார்த்தனர்; வேர்த்தனர், வானவர் குலைந்தார்.
The celestials looked at the earth. Looked over the seas engulfing it. Looked at the sky. Looked in all the directions. They could not find a sliver of space not filled by this Rakshasa army. As they saw the countless fluttering Rakshasa standards, they cringed in trepidation, perspiring.
Lord Siva offers solace and confidence to the despairing celestials:
என்று இறைஞ்சலும், மணி மிடற்று இறைவனும் 'இனி, நீர்
ஒன்றும் அஞ்சலிர்; வஞ்சனை அரக்கரை ஒருங்கே
கொன்று நீக்கும், அக் கொற்றவன்; இக் குலம் எல்லாம்
பொன்றுவிப்பது ஓர் விதி தந்ததாம்' எனப் புகன்றான்.
As the celestials lamented the hopelessness of the equation on the ground, with the massive turnout of Rakshasa forces, Lord Siva offered them solace and hope: “Do not fear. It is inescapable destiny that Rama shall annihilate all these Rakshasas.”
The vanaras look for escape routes:
அடைத்த பேர் அணை அளித்தது நமக்கு உயிர்; அடைய
உடைத்துப் போதுமால், அவர் தொடராமல்' என்று, உரைத்த;
'புடைத்துச் செல்குவர், விசும்பினும்' என்றன; 'போதோன்
படைத்த திக்கு எலாம் பரந்தனர்' என்றன, பயத்தால்.
The vanaras fled in all directions fear held. They wondered: “The Sethu could now grant us survival, if we could break it stopping the Rakshasas from pursuing us. Why not leap into the sky and flee?”
The main vanara commanders, the trio of Sugreeva, Hanuman and Angada though, stand by Rama:
அரியின் வேந்தனும், அனுமனும், அங்கதன் அவனும்
பிரியகிற்றிலர் இறைவனை, நின்றனர் பின்றார்;
இரியலுற்றனர் மற்றையோர் யாவரும்; எறி நீர்
விரியும் வேலையும் கடந்தனர்; நோக்கினன், வீரன்.
Sugreeva, Hanuman and Angada felt obliged to stay with Rama, not following their fleeing hordes. All the others (including the other commanders) began to follow the fleeing vanaras. Rama looked at this pathetic drama.
Rama wants to know where this Rakshasa army was (???!!!)
'இக்கொடும் படை எங்கு உளது? இயம்புதி' என்றான்;
மெய்க் கொடுந் திறல் வீடணன் விளம்புவான்; 'வீர!
திக்கு அனைத்தினும், ஏழு மாத் தீவினும், தீயோர்
புக்கு அழைத்திடப் புகுந்துளது, இராக்கதப் புணரி.
“Tell me! Where is this fearsom army?” asked Rama of Vibheeshana. Vibheeshana said the obvious – ‘This sea-like Rakshasa army has arrived, as a result of (Ravana’s) emissaries scouting in all directions, going into the great seven islands and mobilizing it.”
Vibheeshana adds for effect; “My mind tells me that all of this shall fall dead – today”
மாண்டு விழும் இன்று, என்கின்றது என் மதி
Rama is amused and angered at the same time:
கேட்ட அண்ணலும், முறுவலும் சீற்றமும் கிளர,
'காட்டுகின்றனென்; காணுதி ஒரு கணத்து' என்னா
ஓட்டின் மேற்கொண்ட தானையைப் பயம் துடைத்து, உரவோய்!
மீட்டிகொல்?' என, அங்கதன் ஓடினன் விரைந்தான்.
Rama, amused, smiled; and he was angered as well. முறுவலும் சீற்றமும் கிளர “I will show them – in a trice”. Rama would ask Angada ‘Would you allay the fears of the fleeing vanaras and regroup and get them back?” Angada sped on that command of Rama.
Vanaras would not budge – from their fear and fleeing;
சென்று சேனையை உற்றனன், 'சிறை சிறை கெடுவீர்!
நின்று கேட்டபின், நீங்குமின்' எனச் சொல்லி நேர்வான்;
'ஒன்றும் கேட்கிலம்' என்றது அக் குரக்குஇனம்; உரையால்
வென்றி வெந் திறல் படைப் பெருந் தலைவர்கள்
Angada reached the fleeing vanaras and accosted them: “Oh! The wretched fleeing ones! Stop for a moment and hear what I have to say.” The vanaras were blunt: “We do not want to hear anything.” But, the commanders among these fleeing vanaras, shamed and repenting, and paying heed to the words of the Yuvaraja, responded to his call.
(Kamban packs a drama with hilarity – let us imagine this interaction between Angada and the vanara forces – The Yuvaraja asks them to stop for a second to hear what he had to tell them. The vanaras defy their Yuvaraja and tell him off – ‘No. We do not want to hear anything from you.’ Such was the irreversible hold that fear of the Rakshasas had on the poor vanaras. Kamban never misses an opportunity to caricature the vanaras as weaklings that were quite disinclined to be fighting this war. He also demonstrates a low esteem of the Simeons per se as he uses terms like குரக்கினம் reflecting that low esteem. And, he inducts some hilarity at the cost of this great creatures by inducting descriptions like இளித்தன (grinned); grinning is a natural impulse of monkeys.)
There is a low-profile mutiny amongst the second-line commanders:
Queried by Angada why would they flee, the commanders quipped: “Did you not see them, the Rakshasas? What good is of us getting killed?” “Who would those two (Rama and Lakshana) stop? How many (of these Rakshasas) would they be able to take on?” A clear vote of no confidence for the Ayodhya Princes here.
'புரம் கடந்த அப் புனிதனே முதலிய புலவோர்
வரங்கள் தந்து, உலகு அளிப்பவர் யாவரும், மாட்டார்,
கரந்து அடங்கினர்; இனி, மற்று அவ் அரக்கரைக் கடப்பார்
குரங்கு கொண்டு வந்து, அமர் செயும் மானுடர் கொல்லாம்?
“From Lord Siva, all the celestials had granted bounteous boons to them (Rakshasas); and abdicated their reign and responsibility to govern, to them (the grantees) and have hid themselves, being subjugated. Now, we expect those Rakshasas to be vanquished by these two humans? With vanaras aiding them?”
என் அப்பா! மற்று, இவ் எழுபது வெள்ளமும், ஒருவன்
தின்னப் போதுமோ? தேவரின் வலியமோ, சிறியேம்?
“Dear Sir! (என் அப்பா cannot be adequately translated). Would this entire seventy vellam (of vanaras) be enough feed for one Rakshasa? Are we celestials? We are pathetic small beings. “
They finally give up on this note of conclusive resignation:
'அனுமன் ஆற்றலும், அரசனது ஆற்றலும்., இருவர்
தனுவின் ஆற்றலும், தம் உயிர் தாங்கவும் சாலா;
கனியும் காய்களும் உணவு உள; முழை உள, கரக்க;
மனிதர் ஆளின் என், இராக்கதர் ஆளின் என், வையம்?
“The might of Hanuman, the might of our king Sugreeva, the might of those two great archers, these are not enough for them to protect their own skin. We have our fruits and greens, we have those (inviting) groves for us to survive. What if (what do we care) if this world is ruled by Rakshasas or by humans?” - resonates: இராமன் ஆண்டாலென்ன, இராவணன் ஆண்டாலென்ன.
They admonish Angada: “'சாமின் நீர்'' என்றல் தருமம் அன்று'' it is not right for you to tell us ‘Go and die”.
Angada reminds Jambavan of the elevating counsel he had given the vanaras earlier:
''சாம்பனை வதனம் நோக்கி, வாலிசேய், 'அறிவு சான்றோய்!
''பாம்புஅணை அமலனே மற்று இராமன்'' என்று, எமக்குப் பண்டே
ஏம்பல் வந்து எய்தச் சொல்லித் தேற்றினாய் அல்லையோ, நீ?
ஆம்பல் அம் பகைஞன்தன்னோடு அயிந்திரம் அமைந்தோன் அன்னாய்!
Addressing Jambavan, Angada reminds him: “Oh! The wise one! Oh! The one matching the knowledge of that great Hanuman! Did you not tell us that this Rama is no one other than that Thirumaal. And, motivated us thus?”
Angada tries to counter Jambavan’s demotivation:
எத்தனை அரக்கரேனும், தருமம் ஆண்டு இல்லை அன்றே;
அத்தனை அறத்தை வெல்லும் பாவம் என்று அறிந்தது உண்டோ?
பித்தரைப் போல நீயும் இவருடன் பெயர்ந்த தன்மை
ஒத்திலது' என்னச் சொன்னான், அவன் இவை உரைப்பதானான்;
“Whatever may be the strength of the Rakshasas, is there any Dharma amongst them? Have we ever heard that sin would defeat dharma? Like a crazy one, you too having run with these, this does not behove you.”
Jambavan is overcome with shame, but still find logic in vanaras fleeing:
நாணத்தால் சிறிது போது நலங்கினன் இருந்து, பின்னர்
'தூண் ஒத்த திரள் தோள் வீர! தோன்றிய அரக்கர் தோற்றம்
காணத்தான், நிற்கத்தான், அக் கறை மிடற்றவற்கும் ஆமே?
கோணற் பூ உண்ணும் வாழ்க்கைக் குரங்கின்மேல் குற்றம் உண்டோ?
Feeling ashamed but gathering himself Jambavan would ask Angada: “To bear to see (the fearsome Rakshasas) and stand (countering them in battle) would be beyond that Lord Siva himself. If the vanaras fed on flowers (and leaves) back off from this (horror), could they be faulted?”
ஆகினும், ஐய! வேண்டினார்க் கென அமரின் அஞ்சிச்
சாகிலம், பெயர்ந்த தன்மை பழி தரும்; நரகில் தள்ளும்
ஏகுதும், மீள; இன்னும் இயம்புவது உளதால்; எய்தி
மேகமே அனையான் கண்முன் எங்ஙனம் விழித்து நிற்றும்?
“Oh! Sir! Fleeing from battle, fearing death, resiling from our commitment to those (Ayodhya Princes) who we had promised to help, would gain indelible stigma for us; would drive us to hell. We shall now go (with you). There is more for me to say (after I go with you). How could I go and stand in front of that Rama?”
Angada offers more comfort to Jambhavan and the other hesitant commanders:
ஒன்றும் நீர் அஞ்சல், ஐய! யாம் எலாம் ஒருங்கு சென்று
நின்றும், ஒன்று இயற்றல் ஆற்றேம்; நேமியான் தானே நேர்ந்து,
கொன்று போர் கடக்கும்ஆயின், கொள்ளுதும் வென்றி; அன்றேல்,
பொன்றுதும், அவனோடு' என்றான்; 'போதலோ புகழ் அன்று' என்றான்.
“Oh! Sirs! You do not need to fear. (We know very well) that even if all of us go together and take them on, we are incapable to defeating them. (But), should Rama himself lead this battle, we shall gain victory. Should that not happen, we shall lay our lives down, along with him. It would be disrepute (for our warriorship) to leave the battle-field.”
'ஈண்டிய தானை நீங்க, நிற்பது என்? யாமே சென்று
பூண்ட வெம் பழியினோடும் போந்தனம்; போதும்'என்னா,
மீண்டனர் தலைவர் எல்லாம், அங்கதனோடும்; வீரன்
மூண்ட வெம் படையை நோக்கி, தம்பிக்கு மொழிவதானான்:
“Why hesitate yet, when the Rakshasa forces are rising? We have earned this stigma already. This is enough. Let us now go.” So resolving, the commanders, accompanied by Angada, reached Rama. Rama, looking at the fearsome Rakshasa formation, would instruct Lakshmana:
காக்குநர் இன்மை கண்ட கலக்கத்தால், கவியின் சேனை
போக்கு அறப் போகித் தம்தம் உறைவிடம் புகுதல் உண்டால்;
தாக்கி, இப் படையை முற்றும் தலை துமிப்பளவும்,தாங்கி
நீக்குதி, நிருதர் ஆங்கு நெருக்குவார் நெருங்கா வண்ணம்.
“Finding themselves unprotected, the vanaras seem inclined to go home. You go and launch an assault on the Rakshasas, kill all of them, ensure that that Rakshasa army does not pressure the vanaras.”
'இப் புறத்து இனைய சேனை ஏவி, ஆண்டு இருந்த தீயோன்,
அப் புறத்து அமைந்த சூழ்ச்சி அறிந்தவன், அயலே வந்து,
தப்பு அறக் கொன்று நீக்கில், அவனை யார் தடுக்கத் தக்கார், -
வெப்புறுகின்றது உள்ளம், - வீர! நீ அன்றி, வில்லோர்?
“Oh! Mighty Warrior! Ravana, the wily one, could have let this Rakshasa army come and take us on (using it as a decoy) and he might come in the rear and decimate the vanaras. My mind is troubled by that (prospect). Who other than you (could stop this)?”
Rama delineates the strategy:
'மாருதியோடு நீயும், வானரக்கோனும், வல்லே,
பேருதிர் சேனை காக்க; என்னுடைத் தனிமை பேணிச்
சோருதிர்என்னின், வெம் போர் தோற்றும், நாம்' என்னச்சொன்னான்,
வீரன்; மற்று அதனைக் கேட்ட இளையவன் விளம்பலுற்றான்:
You, along with Hanuman and Sugreeva, hurry to go and protect the vanara forces. If you hesitate pondering about leaving me alone, we could lose this battle.” Lakshmana would respond;
அன்னதே கருமம்; ஐய! அன்றியும், அருகே நின்றால்,
என் உனக்கு உதவி செய்வது - இது படை என்ற போது,
சென்னியில் சுமந்த கையர், தேவரே போல, யாமும்
பொன்னுடை வரி வில் ஆற்றல் புறன் நின்று காண்டல்போக்கி?'
“That is how it shall be laid out. Besides, like those celestials who, with hands raised over their heads and minds churning, are standing witness to what your bow shall wreak on this (Rakshasa) army, ourselves too better stand beyond and witness that grand battle (That is the only sensible thing) – otherwise, of what value would be our resource to you?”.
Hanuman offers his shoulders for Rama as mount and Rama declines and bids him to be with Lakshmana:
ஐய! நிற்கு இயலாது உண்டோ? இராவணன் அயலே வந்துற்று
எய்யும் வில் கரத்து வீரன் இலக்குவன் தன்னோடு ஏற்றால்
மொய் அமர்க் களத்தின் உன்னைத் துணை பெறான்என்னின், முன்ப!
செய்யும் மா வெற்றி உண்டோ? சேனையும் சிதையும் அன்றே!
“What is beyond you? (But, if) Ravana comes on the other side and takes on Lakshmana, would Lakshmana be certain of victory (in that possible confrontation), without you being with him? And, the vanaras would also be demoralized and scatter (if you are not there).”
Rama reverses his verdict on who killed Inderjit – here:
'ஏரைக் கொண்டு அமைந்த குஞ்சி இந்திரசித்து என்பான் தன்
போரைக் கொண்டு இருந்த முன்நாள், இளையவன் தன்னைப் போக்கிற்று
ஆரைக் கொண்டு? உன்னால் அன்றே, வென்றது அங்கு அவனை? இன்னும்
வீரர்க்கும் வீர! நின்னைப் பிரிகலன், வெல்லும் என்பேன்.
“That invincible Indrajit was vanquished by Lakshmana, but with whose help? Was it not because of you that Lakshmana defeated him? If Lakshmana is not denied your presence and proximity, he shall surely win (now as well.).”
Hanuman, without a word, goes with Lakshmana as bid by Rama. ஏனை மற்று உரைக்கலாதான், இளவல்பின் எழுந்து சென்றான்.
Rama asks Vibheeshana also to accompany Lakshmana:
'வீடண! நீயும் மற்று உன் தம்பியொடு ஏகி, வெம்மை
கூடினர் செய்யும் மாயம் தெரிந்தனை கூறி, கொற்றம்
நீடுறு தானை தன்னைத் தாங்கினை, நில்லாய்என்னின்
கேடு உளது ஆகும்' என்றான்; அவன் அது கேட்பதானான்.
Rama asks Vibheeshana: “You too accompany Lakshmana. You are aware of the trickeries that those Rakshasas are capable of and could be up to. You have been supportive of our forces. If you did not now stand (with Lakshmana), we could be in peril.” Vibheeshana complies.
Sugreeva also follows them and everyone saw the arrangement as proper and right. Now Rama’s battle deeds:
As Rama gets battle-ready, celestials offer prayers:
'கண்ணனே! எளியேம் இட்ட கவசமே! கடலே அன்ன
வண்ணனே! அறத்தின் வாழ்வே! மறையவர் வலியே! மாறாது
ஒண்ணுமே, நீ அலாது, ஓர் ஒருவர்க்கு இப்படைமேல் ஊன்ற?
எண்ணமே முடித்தி!' என்னா, ஏத்தினர், இமையோர் எல்லாம்.
All the celestials extolled Rama: “Oh! Our sweetest! Oh! Our sole armour! Oh! The one with the complexion of the blue ocean! Oh! The breath of Dharma! Oh! The supporter of the vedhic scholars! Who, but you, could stand up to these brutal Rakshasas? Do fulfil our prayers!”
The sages blessed: Let all the wicked and the sinning be done; let Rama be victorious. 'பாவத்து அனைவரும் தோற்க! அண்ணல் வெல்க!'
The Rakshasas are startled that Rama stands to battle – bare-footed, without a mount:
புரங்கள் எய்த புங்கவற்கும் உண்டு தேர்;பொருந்தினார்
பரந்த தேவர்; மாயன் நம்மை வேர் அறுத்த பண்டை நாள்,
விரைந்து புள்ளின்மீது விண்ணுளோர்களோடு மேவினான்;
கரந்திலன், தனித்து ஒருத்தன் நேரும், வந்து,காலினான்.
“Even the Tripurandaka, Lord Siva rode a chariot. All celestials were endowed with their own chariots. That Thirumaal who routed us long ago, he sped astride Garuda, to help the celestials. This one! Does not flinch in standing up! Walks on bare feet and stands, confronting us!”
As Rama is surrounded by the Rakshasas, he welcomes this battle:
என்று சென்று, அடர்த்து இரைத்து, ஓர் சீய ஏறு அடர்ந்ததைக்
குன்று வந்து சூழ் வளைந்தபோல், தொடர்ந்து கூடலும்,
'நன்று இது!' என்று, ஞாலம் ஏழும் நாகம் ஏழும் மானும் தன்
வென்றி வில்லை வேத நாதன் நாண் எறிந்த வேலைவாய்.
Resembling a roaring lion surrounded by countless dark hills, Rama cries out: “Well” and twanged the cord of his Kothandam.
The bloody devastation caused by Rama’s archery is presented in twenty verses. We select but a few of them:
விழித்த கண்கள், கைகள், விற்கள், வேல்கள், வாள்கள், விண்ணினுள்
தெழித்த வாய்கள், செல்லலுற்ற தாள்கள், தோள்கள் செல்லினைப்
பழித்த வாளி சிந்த, நின்று பட்ட அன்றி, விட்ட கோல்
கழித்த ஆயுதங்கள் ஒன்று செய்தது இல்லை கண்டதே.
The wide eyed stayed wide eyed but dead. Their arms, the bows, the spears, the swords, the cavernous mouths that were open sky-wide and legs that were eager to leave the battle, they all got decimated as they stood. All the darts and other weapons aimed at Rama however were rendered futile.
Brahma is bamboozled in keeping count of the dead from Rama’s darts:
வாவி கொண்ட புண்டரீகம் அன்ன கண்ணன் வாளி ஒன்று
ஏவின், உண்டை நூறு கோடி கொல்லும் என்ன,எண்ணுவான்
பூவின் அண்டர் கோனும், எண் மயங்கும்; அன்ன போரின் வந்து
ஆவி கொண்ட காலனார் கடுப்பும் அன்னது ஆகுமே?
One dart from Rama’s bow could kill a hundred crore (of Rakshasas)? Brahma would be befuddled and would stumble in keeping count of the Rakshasas killed in this battle by Rama’s darts. And, Yama, the God of Death, would be put in shade in this grand annihilation.
சொல் அறுக்கும் வலி அரக்கர், தொடு கவசம்
துகள் படுக்கும்; துணிக்கும் யாக்கை;
வில் அறுக்கும்; தலை அறுக்கும்; மிடல் அறுக்கும்;
அடல் அறுக்கும்; மேல் மேல் வீசும்
கல் அறுக்கும்; மரம் அறுக்கும்; கை அறுக்கும்
செய்ய மள்ளர் கமலத்தோடு
நெல் அறுக்கும் திரு நாடன் நெடுஞ் சரம்
என்றால், எவர்க்கும் நிற்கலாமோ?
Who can stand the dart of Rama, the one from Kosala country, where tillers reap ripe paddy along with lotuses proliferating in the fields? the darts would smash the armour of Rakshasas who touch the limits of prowess that could be described in words, would shatter their bows, would sever their heads, would decimate their prowess, would blast the rocks heaved by them, would scatter the trees hurled and shear the arms that threw them as well. மள்ளர் = tillers; farmers.
ஒரு வில்லியை, ஒரு காலையின், உலகு ஏழையும் உடற்றும்
பெரு வில்லிகள், முடிவு இல்லவர், சர மா மழை பெய்வார்;
பொரு வில்லவர் கணை மாரிகள் பொடியாம் வகை பொழிய,
திருவில்லிகள் தலை போய் நெடு மலைபோல் உடல் சிதைவார்.
The darts rained on Rama by the huge Rakshasas, who could take on all the seven worlds, holding mighty big bows, were all done to dust by the darts of Rama. And, those darts of Rama targeting the Rakshasas slaughtered them with their heads severed and torsos falling like huge hills.
பட்டார் உடல் படு செம்புனல் திருமேனியில் படலால்
கட்டு ஆர் சிலைக் கரு ஞாயிறு புரைவான்,கடையுகநாள்,
சுட்டு, ஆசு அறுத்து உலகு உண்ணும் அச்சுடரோன் எனப் பொலிந்தான்;
ஒட்டார் உடல் குருதிக் குளித்து எழுந்தானையும் ஒத்தான்.*
Rama, smeared all over with the blood of the slain Rakshasas resembled the crimson brilliant sun that blasted the worlds at the end of time. He also resembled Parasurama who bathed in the blood of the kshatriyas he killed.
Rama is seen everywhere:
முன்னே உளன்; பின்னே உளன்; முகத்தே உளன்; அகத்தின் -
தன்னே உளன்; மருங்கே உளன்; தலைமேல் உளன்; மலைமேல்
கொன்னே உளன்; நிலத்தே உளன்; விசும்பே உளன்; கொடியோர்
'என்னே ஒரு கடுப்பு!'