Episode 01 - Chapter 33 - Cato on Vanara forces arriving for bottle.
Chapter 33 – Canto on Vanara Forces Arriving for Battle - வானரர் களம் காண் படலம்
(This canto narrates the visual tour of the remains of the annihilation (caused by Rama of the core forces of Ravana) by the vanaras; the tour guide is Vibheeshana. The tour is suggested by Rama himself. The canto has 36 verses that present the aftermath of Rama’s fury in all its ghastly, gory detail. We would do well even to skip this (and the next) canto for their revulsive content. But since this presents Rama’s handiwork, we could pick just three or four of the verses and move on.)
ஆய பின், கவியின் வேந்தும், அளப்ப அருந் தானையோடும்,
மேயினன், இராமன் பாதம் விதி முறை வணங்கி; வீந்த
தீயவர் பெருமை நோக்கி, நடுக்கமும் திகைப்பும் உற்றார்,
ஓய்வுறு மனத்தார் ஒன்றும் உணர்ந்திலர், நாணம் உற்றார்.
Sugreeva and the other vanara commanders, followed by the huge vanara forces, having arrived at Rama’s battle theatre, were stunned, and mortified to look at the devastation caused by Rama, single-handedly.
As Sugreeva in wonderment asked Rama how was he able to cause this scale of devastation, Rama quipped: “You go and see for yourself, along with Vibheeshana.”
'காண்டி நீ, அரக்கர் வேந்தன்தன்னொடும் களத்தை'
தொழுதனர் தலைவர் எல்லாம்; தோன்றிய காதல் தூண்ட,
'எழுக' என விரைவின் சென்றார், இராவணற்கு இளவலோடும்;
கழுகொடு பருந்தும், பாறும், பேய்களும், கணங்கள் மற்றும்,
குழுவிய களத்தைக் கண்ணின் நோக்கினர், துணுக்கம் கொண்டார்.
Rising, Sugreeva and other vanaras surveyed the carnage-filled war front, infested by vultures, eagles, crows, ghosts and other scavenging elements, in the company of Vibheeshana. They were startled by what they saw.
Vibheeshana presents the battle field to the vanara company:
Because they were blessed to be killed by Rama’s darts the fallen remains of the Rakshasas resembled an endless forest of smiling lotuses!!!
'அளியின் பொங்கும் அங்கணன் ஏவும் அயில் வாளிக்
களியில் பட்டார் வாள் முகம், மின்னும் கரை இல்லாப்
புளினத் திட்டின் கண் அகன் வாரிக் கடல் பூத்த
நளினக் காடே ஒப்பன காண்மின் - நமரங்காள்!
“Having been destined to have been felled by the darts of Rama, the one with eyes that emit limitless compassion, reflecting that dying moments joy in their dead faces, the endless heaps of fallen Rakshasas resemble a huge forest of smiling lotuses-See for yourself, friends!”
As the world is smeared with blood, the sun, at the zenith, resembles the crimson rising one:
அச்சின் திண் தேர், ஆனையின், மாமேல், காலாளின்
மொய்ச்சுச் சென்றார் மொய் குருதித் தாரைகள் முட்ட,
உச்சிச் சென்றான்ஆயினும், வெய்யோன், உதயத்தின்
குச்சிச் சென்றான் ஒத்துளன் ஆகும் குறி காணீர்.
See this! Stoutly built chariots, battle elephants, steeds, foot soldiers all commingled in the bloodshed caused in the battle smearing the whole universe red, the sun, even after reaching the zenith, resembled the crimson rising one.
'கால் தோய் மேனிக் கண்டகர் கண்டப்படு காலை,
''ஆறோ!'' என்ன, விண் படர் செஞ் சோரியது ஆகி,
வேறாய் நின்ற வெண் மதி செங் கேழ் நிறம் விம்மி,
மாறு ஓர் வெய்யோன் மண்டிலம் ஒக்கின்றது காணீர்.
With the massacre of the dark-complexioned Rakshasas causing a river flow of blood that smeared the whole sky red, the silvery moon, reflecting that red, looked like another rising sun.
Interestingly, the poet delves elaborately into the fallen battle elephants, rendering a numerical account of the different pedigree of these pachyderms.
1. The class that was born during the chur of Thirupparkadal, along with the divine nectar – ten crores of them.
2. The class that rose from the ritual fire of Brahma – Twelve crores of them.
3. The class that belongs to the lineage of Iravatham (Indra’s mount) – Fourteen crores of them.
4. The class that hails from the “Sarva bhowmam” elephants – In the ‘Padmam” count (One Padmam = ten Vellams).
The poet goes on a similar spree of presenting different classes of steed that had fallen.
Kamban brings in ghosts as a significant, inescapable component of the scavenging elements (vultures, jackals, crows) that feast and rejoice over the fallen men and beasts on the battle field. The poet ought to have been influenced by the verse-architecture of poems investing in the narration of ravages of wars, where ghosts become a compelling reference.
The type of verses that narrate battle scenes, particularly the after math of fallen men and beasts is called பரணி (Bharani) (of which கலிங்கத்துப் பரணி – of Jayankondar is the most remarkable. The renderings involve women, ghosts and Goddess Kotravai as the main players. Here is one verse for sampling:
வீங்குதலை நெடுங்கழையின் மிசைதோறுந் திசைதோறும் விழித்து நின்று
தூங்குதலை சிரிப்பனகண் டுறங்குதலை மறந்திருக்குஞ் சுழல்கட் சூர்ப்பேய்
கொல்வா யோரி முழவாகக் கொள்ளி வாய்ப்பேய் குழவிக்கு
நல்வாய்ச் செய்ய தசைதேடி நரிவாய்த் தசையைப் பறிக்குமால்
The poet concludes:
( The tour having ended) – the vanaras and Vibheeshana returned to Rama and after paying obeisance to him, sat with him still dumb-struck with wonderment and pride. Let me move on to the the happenings next.