Episode 01 - Chapter 35 - Canto on Ravana astride his chariot.

Chapter 35 – Canto on Ravana Astride His Chariot - இராவணன் தேர் ஏறு படலம்

 

(This and the following canto are preludes to the main battle between Rama and Ravana, narrating their drives to the battle front, in typical Kamban poetic flamboyance. Both are relatively short cantos and we plan to compress both in this one selection.

2. For the first time in this epic war, the celestials get involved – indirectly though. They were just witnesses till now, swaying from despair to glee with the yo-yo swings of the war. Until Indrajit was still up and fighting, the winner in the war was unpredictable – at least for those who were not conscious that Rama was Vishnu incarnate. With Indrajit out of the equation, the winner became obvious. Ravana was not to be feared by Indra and Co any more. Was that the reason the celestials made bold to be seen as providing material support to Rama? )

 

Ravana rides regally for his (final?) battle, with a mobilization that virtually empties Lanka:

 

எற்றின முரசினோடும் ஏழ் - இரு நூறு கோடி

கொற்றவாள் நிருதர்சேனை குழீஇயது; கொடித் திண் தேரும்,

சுற்றுறு துளைக் கைம் மாவும், துரகமும், பிறவும் தொக்க,

வற்றிய வேலை என்ன, இலங்கை ஊர் வறளிற்று ஆக.

 

With the battl3e drums beating, with a proportionate formation of battle elephants, horses and ‘others’ பிறவும் – (could mean the back up resources of weapons and materials), the one thousand four hundred crore strong Rakshasa army made a battle formation – virtually draining the city of Lanka of all life.

 

Ravana offers ritualistic offerings and oblations to Lord Siva and offers gifts and charitable endowments to the learned and needy, before setting out to battle:

 

ஈசனை, இமையா முக் கண் ஒருவனை, இருமைக்கு ஏற்ற

பூசனை முறையின் செய்து, திரு மறை புகன்ற தானம்

வீசினன் இயற்றி, மற்றும் வேட்டன வேட்டோர்க்கு எல்லாம்

ஆசு அற நல்கி, ஒல்காப் போர்த் தொழிற்கு அமைவது ஆனான்.

 

Ravana offered prayers and oblations to Lord Siva, performed rituals that were prescribed for life here and thereafter, offered generous gifts and donations – gave to everyone who sought what was sought by them, without a flaw in that mission and conditioned himself for an indefatigable war effort.

 

அருவி அஞ்சனக் குன்றிடை ஆயிரம் அருக்கர்

உருவினோடும் வந்து உதித்தனர் ஆம் என ஒளிர,

கருவி நான்முகன் வேள்வியில் படைத்ததும், சுட்டிச்

செருவில் இந்திரன் தந்த பொன் கவசமும், சேர்த்தான்.

 

Ravana puts on an armour, a divine one that was a product of Brahma’s ritual fire and one that Indra yielded to Ravana as he was bested by the Rakshasa. Its brilliance equaling a thousand suns, stood out against the dark-skinned large hill-like form of Ravana.

 

The poet narrates the elaborate battle-dressing of the Dasagriva, as if he was destined to a marital chamber – in all of fourteen verses.

 

Just two of those verses:

 

நால் - அஞ்சு ஆகிய கரங்களில் நனந் தலை அனந்தன்

ஆலம் சார் மிடற்று அருங் கறை கிடந்தென, இலங்கும்

கோலம் சார் நெடுங் கோதையும் புட்டிலும் கட்டி;

தாலம் சார்ந்த மாசுணம் எனக் கங்கணம் தழுவ;

 

Putting on on his twenty hands, leather mitts for his hands and elbow-guards resembling the attractive hoods of Adi Sesha, fitting quivers to his twenty shoulders and wearing wrist-bands that resembled pythons.

 

அகழும் வேலையை, காலத்தை, அளக்கர் நுண் மணலை,

நிகழும் மீன்களை, விஞ்சையை, நினைப்பது என்? நின்ற

இகழ்வு இல் பூதங்கள் இறப்பினும், இறுதிசெல்லாத

புகழ் என, சரம் தொலைவு இலாத் தூணி பின் பூட்டி;

 

Why ponder the infinity of the seas, of Time, of the grains of sand, of the stars filling the sky, of the number of arts and sciences? Equated with his (Ravana’s) never-fading repute which shall not die even when the elements die, Ravana’s quivers had darts that were inexhaustible.

 

Ravana’s grand chariot speeding to battle:

 

வருக, தேர்!' என, வந்தது - வையமும் வானும்

உரக தேயமும் ஒருங்கு உடன் இவரினும், உச்சிச்

சொருகு பூ அன்ன சுமையது; துரகம் இன்று எனினும்,

நிருதர் கோமகன் நினைந்துழிச் செல்வது, ஓர் இமைப்பில்.

 

As Ravana beckoned: “Come”, his grand chariot arrived. The chariot was immensely sturdy- even if the planet earth, the heavens, the world of the nagas would all climb on it together, it would bear it as a lady would wear the hair screw ornament on her tresses. It had the capability to speed on, following the thoughts of Ravana, in a trice, even if there were no horses yoked to it.

 

உச்சிச் சொருகு பூ அன்ன சுமையது - bear it as a lady would wear the hair screw ornament on her tresses. Of the popular ornaments women use (even today for brides) to decorate their tresses இராக்குடி, சொருகுப்பூ திருகுப்பூ aka திருகுவில்லை, கொண்டைத்திருகு, சடைத்திருகு, சூடாமணி, சூரியப்பிரபை, குஞ்சம் and dozens more.

 

 

 

Amazing attributes and capabilities of Ravana’s chariot:

 

பாரில் செல்வது, விசும்பிடைப் படர்வது; பரந்த

நீரில் செல்வது; நெருப்பினும் செல்வது; நிமிர்ந்த

போரில் செல்வது; பொன் நெடு முகட்டிடை விரிஞ்சன்

ஊரில் செல்வது; எவ் உலகத்தும் செல்வது, ஓர் இமைப்பின்.

 

Would speed on the ground, would take off and fly in the sky, could skim the surface of water, would ride through raging infernos; unequalled in its battle strengths. Would ride through that Brahma Loka; just in a moment, could traverse through any of the worlds.

 

கண்ணன் நேமியும், கண்ணுதல் கணிச்சியும், கமலத்து

அண்ணல் குண்டிகைக் கலசமும், அழியினும், அழியாத்

திண்மை சான்றது; தேவரும் உணர்வு அருஞ் செய்கை

உண்மை ஆம் எனப் பெரியது, வென்றியின் உறையுள்.

 

The Sudarshana Chakra of Thirumaal (Krishna= கண்ணன்), the machete (கணிச்சி)of Lord Siva (கண்ணுதல் = the one with an eye in the forehead) and the lotus-seated Brahma’s ‘kamandalam’ pitcher might one day perish. This (Ravana’s chariot is imperishable. Its attributes and might are beyond the comprehension of even the celestials. And it is the repository of Victory.

 

அனைய தேரினை அருச்சனை வரன்முறை ஆற்றி,

இனையர் என்பது ஓர் கணக்கு இலா மறையவர் எவர்க்கும்

வினையின் நல் நிதி முதலிய அளப்ப அரும் வெறுக்கை

நினையின் நீண்டதுஓர் பெருங் கொடை அருங் கடன் நேர்ந்தான்

 

Ravana offered ritual prayers to the chariot, as prescribed. He donated grandly to countless vedhic scholars (Brahmanas) to the point that the donees would feel repulsive in receiving such wealth.

 

Puranaanooru illustrates the generosity of Thamizh rulers, some alluding to gifts or hospitality being forced on already satiated donees. Here is one:

 

மணல் மலி முற்றம் புக்க சான்றோர்

உண்ணார் ஆயினும் தன்னொடு சூள்_உற்று

உண்ம் என இரக்கும் பெரும் பெயர் சாத்தன்

 

Ravana ascends his chariot – as the worlds wobble in trepidation:

 

ஏறினான் தொழுது; இந்திரன் முதலிய இமையோர்

தேறினார்களும் தியங்கினார், மயங்கினார், திகைத்தார்;

வேறு நாம் செயும் வினை இலை, மெய்யின் ஐம்  புலனும்

ஆறினார்களும் அஞ்சினார், உலகு எலாம் அனுங்க.

 

Ravana strode up his chariot, after offering prayers. As he did, the celestials from Indra downwards were befuddled, wrapped in trepidation, worry and resignation. Even the sages who had subjugated their senses, feared (for the world). And dread gripped all the worlds.

 

Ravana swears – as he begins his ride to battle;

 

'மன்றல் அம் குழல் சனகி தன் மலர்க் கையான் வயிறு

கொன்று, அலந்தலைக் கொடு, நெடுந் துயரிடைக் குளித்தல்;

அன்று இது என்றிடின், மயன் மகள் அத் தொழில் உறுதல்;

இன்று, இரண்டின் ஒன்று ஆக்குவென், தலைப்படின்' என்றான்.

 

“I shall have one of these two happen: Sita, with splendorous tresses, shall, with her tender hands, beat her stomach in unbearable grief: or Mandodhari, Maya’s daughter, shall be condemned to that very fate, in this battle of mine.”

 

Ravana slapped his mighty shoulders and roared in battle mode:

 

விசும்பு விண்டு இரு கூறுற, கல் குலம் வெடிப்ப,

பசும் புண் விண்டெனப் புவி பட, பகலவன் பசும் பொன்

தசும்பு நின்று இடைந்து இரிந்திட, மதி தகை அமிழ்தின்

அசும்பு சிந்தி நொந்து உலைவுற, தோள் புடைத்து ஆர்த்தான்.

 

Ravana, in raging battle mode, slapped his mighty twenty shoulders and roared. And the sky split in two. Hills shattered. As if its festering wounds were driven into, the earth writhed in pain. The golden-hued sun was rattled out of its course. The moon spilled its nectar in its aggravated pain.

 

Ravana twanged the cord of his bow.

 

'நணித்து வெஞ் சமம்' என்பது ஓர் உவகையின் நலத்தால்,

திணித் தடங் கிரி வெடித்து உக, சிலையை நாண் செறித்தான்;

மணிக் கொடுங் குழை வானவர், தானவர், மகளிர்

துணுக்கம் எய்தினர், மங்கல நாண்களைத் தொட்டார்.

 

Engulfed in passionate glee that a battle was proximate, Ravana twanged the cord of his mighty bow. As he did, the mighty big hills were pulverised into dust. The lovely tressed women of celestials and asuras touched their mangal sutras in anguish (feeling a foreboding of peril for their men.)

 

(The poet demonstrates his deep and minute understanding of the puranic structure of the different classes of entities in the puranic times. We sometimes tend to lump Asuras and Rakshasas together as one class of wicked beings. Here, Kamban slates Asuras along with Devas as adversaries of Ravana i.e. Rakshasas.)

 

 Rama’s vanara forces are shaken:

 

பீறிற்றாம் அண்டம்!' என்பது ஓர் ஆகுலம் பிறக்க,

வேறிட்டு ஓர் பெருங் கம்பலை பம்பி மேல் வீங்க,

'மாறிப் பல் பொருள் வகுக்குறும் காலத்து மறுக்கம்

ஏறிற்று; உற்றுளது என்னைகொலோ?' என எழுந்தார்

 

“Did the universe break in two?” Wrapped in distress, observing the destructive signals all around, the vanara forces were shaken and stood up in panicked alert.

 

Vibheeshana alerts Rama:

 

எழுந்து வந்தனன் இராவணன்; இராக்கதத் தானைக்

கொழுந்து முந்தி வந்து உற்றது; கொற்றவ! குலுங்குற்று

அழுந்துகின்றது, நம் பலம்; அமரரும் அஞ்சி,

விழுந்து சிந்தினர்' என்றனன், வீடணன், விரைவான்.

 

Vibheeshana rushes to Rama “Oh! Lord! Ravana rose (to battle). The frontlines of the Rakshasa forces are here. Our forces are shaken and sunk in fear. The celestials are all scattered in fear.”