Episode 01 - Chapter 36 - Canto on Rama astride his chariot.

Chapter 36 – Canto on Rama Astride His Chariot - இராமன் தேர் ஏறு படலம் 

 

தொழும் கையொடு, வாய் குழறி, மெய்ம் முறை துளங்கி,

விழுந்து கவி சேனை இடு பூசல் மிக, விண்ணோர்

அழுந்து படு பால் அமளி, 'அஞ்சல்' என, அந் நாள்,

எழுந்தபடியே கடிது எழுந்தனன், இராமன்.

 

Rama rose to quieten the vanaras that were prayerful in anguish, with their speech faltering, their bodies flailing; their loud wail reached the heavens. (Kamban says that as Rama rose to offer refuge and confidence to the vanaras, he replayed the scene where, as Thirumaal made that sankalpa to incarnate here, he offered succour to the celestials who sought his intervention in securing the worlds from the atrocities of the Rakshasas.)

 

கடக் களிறு எனத் தகைய கண்ணன், ஒரு காலன்

விடக் கயிறு எனப் பிறழும் வாள் வலன் விசித்தான்,

'மடக்கொடி துயர்க்கும், நெடு வானின் உறைவோர்தம்

இடர்க் கடலினுக்கும், முடிவு இன்று' என இசைத்தான்.

 

Rama, resembling a rutting battle elephant, tied his sword around his waist, vowing: “The grief of Sita and the sea of distress of the celestials shall end, today.”

 

Rama’s vow here is assailing, face-to-face, the swearing by Ravana – ‘He shall make Sita grieve, beating her stomach in unbearable distress.’

 

தன் அக வசத்து உலகு தங்க, ஒரு தன்னின்

பின்னக அசத்த பொருள் இல்லை; பெரியோனை

மன்ன கவ சத்து உற வரிந்தது என என்கோ?

இன்ன கவசத்தையும் ஒர் ஈசன் எனலாமால்.

 

Kamban brings out a profound allegory here. This one (Rama) has residing in him all of these worlds. Beside Him there is no object or person that has any (independent) energy or action. How could this armour – a pathetic object – secure that Supreme Being? Shall we say that this armour itself is an aspect of that very Supreme Being – as he pervades everything?

 

புட்டிலொடு கோதைகள், புழுங்கி எரி கூற்றின்

அட்டில் எனலாய மலர் அங்கையின் அடக்கிக்

கட்டி, உலகின் பொருள் எனக் கரை இல் வாளி

வட்டில் புறம் வைத்து, அயல் வயங்குற வரிந்தான்.

 

Rama put on his back a quiver filled with darts that were more numerous than all objects of this world, wore his leather mitt and elbow shield புட்டில்.

 

மூண்ட செரு இன்று அளவில் முற்றும்; இனி, வெற்றி

ஆண்தகையது; உண்மை; இனி அச்சம் அகல்வுற்றீர்,

பூண்ட மணி ஆழி வய மா நிமிர் பொலந் தேர்

ஈண்ட விடுவீர், அமரில்' என்று, அரன் இசைத்தான்.

 

Lord Siva ordained: “The battle shall see an end today. Victory shall be for Rama, the true epitome of manliness. You shall all be delivered of your fear. Do dispatch (to Rama), the celestial chariot.”

 

தேவர் அது கேட்டு, 'இது செயற்கு உரியது' என்றார்;

ஏவல் புரி இந்திரனும், அத் தொழில் இசைந்தான்;

'மூஉலகும் முந்தும் ஒர் கணத்தின்மிசை முற்றிக்

கோவில் புரிகேன்; பொரு இல் தேர் கொணர்தி' என்றான்.

 

The celestials concurred: “This shall be done.” Indra, obligated to comply Siva’s command, also consented. He ordered: “Please bring that divine chariot (of mine). I shall let it be the sanctum for Rama, ferrying him around the worlds in a matter of a second.”

 

Indra says that this shall not remain a mere chariot. Because of the incarnate status of the rider, it shall turn into a sanctum (temple.)

 

மாதலி கொணர்ந்தனன், மகோததி வளாவும்

பூதலம் எழுந்து படல் தன்மைய பொலந் தேர்;

சீத மதி மண்டலமும் ஏனை உளவும் திண்

பாதம் என நின்றது, படர்ந்தது விசும்பில்.

 

Matali, Indra’s charioteer, complied. He brought the grand divine chariot that measured the worlds – rising to the domain of the moon and reaching down to planet earth and occupied the whole sky-dome.

 

மகோததி - மகா + உததி = Sanskrit for great expanse of water i.e ocean.

 

ஆண்டினொடு நாள், இருது, திங்கள், இவை என்னா,

மீண்டனவும் மேலனவும் விட்டு, விரி தட்டில்

பூண்டு உளது; தாரகை மணிப் பொரு இல் கோவை

நீண்ட புனை தாரினது; நின்றுளது குன்றின்.

 

This grand divine chariot had on its front plate inscribed the year, day, month, fortnight and the six seasons. Richly decorated with garlands made of stars. Arrived and stood (on the battlefield) majestically like a hill.

 

(Inscribing the calendar on the front plate of chariots appears to be an ancient custom, invoking auspicousness. It is believed that the godheads corresponding to the years, months, seasons, stars etc. would stand invoked for investing the riding warrior with their benediction. )

 

பண்டு அரிதன் உந்தி அயன் வந்த பழ முந்தைப்

புண்டரிக மொட்டு அனைய மொட்டினது; பூதம்

உண்டவை வயிற்றிடை ஒடுக்கி உமிழ்கிற்போன்,

அண்டச மணிச் சயனம் ஒப்பது, அகலத்தின்.*

 

 The chariot resembled that divine lotus bud sprouting from the navel of Thirumaal, that gave birth to Brahma. And in its expanse, it resembled that great serpent bed of the one who devoured all of creation, preserved it in his inners and regurgitated for the next creation.

 

அருங் கரணம் ஐந்து, சுடர் ஐந்து, திசை நாலும்,

ஒருங்கு அரணம் மூன்றும், உழல் வாயு ஒரு பத்தும்,

பெரும் பகலும், நீள் இரவும் என்று இவை பிணிக்கும்

பொரும் பரிகள் ஆகி நனி பூண்டது, பொலந் தேர்.

 

 That golden chariot had yoked to it divine steeds that represented the five sense organs, the five ritual fires, the four directions, ramparts wrought of the three elements (gold, siver and iron) the whirling winds that are ten in number**, the endless (celestial) day and the endless (celestial) night.  

 

** Ten winds are – Prana, Apaaana, Vyana, Udhana, Samaana, Naga, Koorma, Trikara, Devadutta and Dananjaya.

 

(The corresponding rendering in the Aadhi Kaavya is:

 

भूमिस्थितस्य रामस्य रथस्थस्य च रक्षसः || ६-१०२-५

न समन् युद्धमित्याहुर्देवगन्धर्वदानवाः

 

bhUmisthitasya rAmasya rathasthasya cha rakShasaH || 6-102-5

na saman yuddhamityAhurdevagandharvadAnavAH

 

The celestials, gandharvas and kinnaras thought that the battle, with Rama standing on the ground and Ravana fighting from a chariot, was iniquitous.

 

ततो देववरः श्रीमान् श्रुत्वा तेषां वचोऽमृतम् || ६-१०२-६

आहूय मातलिं शक्रो वचनं चेदमब्रवीत्

 

tato devavaraH shriimaan shrutvaa teShaaM vacho.amR^itam || 6-102-6

aahuuya maataliM shakro vachanaM chedamabraviit

 

Hearing their nectar-like words, the illustrious Indra, then called Matali and spoke as follows:

 

 

रथेन मम भूमिष्ठं शीघ्रं याहि रघूत्तमम् || ६-१०२-७

आयूय भूतलं यातः कुरु देवहितं महत् |

 

rathena mama bhuumiShThaM shiighraM yaahi raghuuttamam || 6-102-7

aayuuya bhuutalaM yaataH kuru devahitaM mahat

 

Go quickly with my chariot to Rama, who is standing on the ground. After reaching the earth, invite him to ride in the chariot and carry out his great service to the gods."

 

ततः काञ्चनचित्राङ्गः किङ्किणीशतभूषितः || ६-१०२-१०

तरुणादित्यसङ्काशो वैदूर्यमयकूबरः |

सदश्वैः काञ्चनापीडैर्युक्तः श्वेतप्रकीर्णकैः || ६-१०२-११

हरिभिः सूर्यसङ्काशैर्हेमजालविभूषितैः |

रुक्मवेणुध्वजः श्रीमान्देवराजरथो वरः || ६-१०२-१२

देवराजेन संदिष्टो रथमारुह्य मातलिः |

अभ्यवर्तत काकुत्स्थमवतीर्य त्रिविष्टपात् || ६-१०२-१३

 

tataH kA~nchanachitrA~NgaH ki~NkiNIshatabhUShitaH || 6-102-10

taruNAdityasa~NkAsho vaidUryamayakUbaraH |

sadashvaiH kA~nchanApIDairyuktaH shvetaprakIrNakaiH || 6-102-11

haribhiH sUryasa~NkAshairhemajAlavibhUShitaiH |

rukmaveNudhvajaH shrImAndevarAjaratho varaH || 6-102-12

devaraajena saMdiShTo rathamaaruhya maataliH |

abhyavartata kAkutsthamavatIrya triviShTapAt || 6-102-13

 

Then arrived the glorious and grand chariot of Indra, having a dappled body decked in gold,  fitted with hundreds of tiny bells; its mast of cat's eye gems shone like the morning sun, (the chariot was) yoked to excellent green horses, having golden chaplets on their foreheads, having white whisks, covered with nets of gold, shining like the sun;  and bearing a flag-staff of gold. Ascending the chariot, and descending from the heavens, Matali approached Rama,  as enjoined by Indra

 

In the Aadhi kaavya version we find no reference to Lord Siva and Brahma initiating the idea. And, the narrative describing the chariot is more credible, avoiding the hyperbole that we find I Kamban’s rendering.)

 

Celestials send off Matali and the divine chariot, offering obeisance:

 

வந்ததனை வானவர் வணங்கி, 'வலியோய்! நீ

எந்தை தர வந்தனை; எமக்கு உதவுகிற்பாய்;

தந்தருள்வை வென்றி' என நின்று, தகை மென் பூச்

சிந்தினர்கள்; மாதலி கடாவி, நனி சென்றான்.

 

As that Indra’s chariot arrived, with the charioteer Matali, the celestials would offer floral tributes and pray: “Oh! The Mighty One! You have arrived on the command of our Lord Indra and in order to help us. Grace us with victory (for Rama). “ And Matali proceeded (to reach Rama.)

 

'வினைப் பகை விசைக் கொடு விசும்பு உருவி, மான

மனத்தின் விசை பெற்றுளது வந்தது' என வானோடு

அனைத்து உலகமும் தொழ, அடைந்தது, அமலன்பால்;

நினைப்பும் இடை பிற்பட, நிமிர்ந்தது நெடுந் தேர்.

 

Along with the celestials, all the worlds adored the divine chariot as it arrived and stood tall, imperiously: ‘This one that outpaces the mind, has arrived, at Rama, outreaching even thoughts.’

 

மனத்தின் விசை பெற்றுளது ‘ நினைப்பும் இடை பிற்பட – could travel faster than the mind!? Resonates with this popular mantra from Isavasya Upanishad:

 

AnEjadhEkam manasO javeeyO

NainaththEvaa Apnuvan pOOrvamarshath:

ThathaavadhOnyaanEthi thishtath

ThasminnapO maatharisvA thadhaathi.         ( Verse 4)

 

Athman is immobile; It is One; It is much faster than the Mind; the sensory organs cannot comprehend it; Though It is immobile it outpaces everything; ……

 

(The riddle is this: the Brahman is One and therefore it is in everything - manifest everywhere and thus immobile; But it is the executive energy for all the forces at work in this Universe and beyond and therefore dynamic as well.). 

 

அலரி தனி ஆழி புனை தேர் இது எனில், அன்றால்;

உலகின் முடிவில் பெரிய ஊழ் ஒளி இது அன்றால்;

நிலைகொள் நெடு மேரு கிரி அன்று; நெடிதுஅம்மா;

தலைவர் ஒரு மூவர் தனி மானம் இதுதானோ?

 

If this is not Surya’s single-wheeled chariot, if this not that blinding brilliance that overwhelms the worlds at the end of Time, if this is not that matchlessly large mount Meru, if it outmatches all these, what would this be? Would this be the singularly divine craft of the Trimurtis?

 

Rama, not expecting this intrusion, however is well-composed in enquiring its whereabouts:

 

என்னை இது நம்மை இடை எய்தல்?' என எண்ணா,

மன்னவர்தம் மன்னன் மகன், மாதலியை, 'வந்தாய்,

பொன்னின் ஒளிர் தேர் இது கொடு, ஆர் புகல?' என்றான்

அன்னவனும் அன்னதனை ஆக உரை செய்தான்:

 

Rama, wondering about this unannounced interruption, would enquire of Matali: “You have come along with this grand chariot, on whose instructions?” Matali informed him about his ordained mission.

 

'முப் புரம் எரித்தவனும், நான்முகனும், முன்நாள்,

அப் பகல் இயற்றி உளது; ஆயிரம் அருக்கர்க்கு

ஒப்பு உடையது; ஊழி திரிகாறும் உலைவு இல்லா

இப் பொரு இல் தேர் வருவது இந்திரனது; - எந்தாய்!

 

“This (chariot) was wrought by Lord Siva and Brahma on the day of creation. This matches a thousand suns in its brilliance. This is imperishable – even during the destruction of all the worlds. This one belongs to Indra, Oh! Lord.”

 

அண்டம் இது போல்வன அளப்பு இல அடுக்கிக்

கொண்டு பெயரும்; குறுகும்; நீளும்; அவை கோளுற்று

உண்டவன் வயிற்றினையும் ஒக்கும், உவமிக்கின்;

புண்டரிக! நின் சரம் எனக் கடிது போமால்.

 

“Oh! Lotus featured one! (Rama’s eyes, hands, feet and face were like lotuses). This could carry all of the universes. It could shrink, expand as you wish. If you wish to compare, it would be matching with the stomach of that Thirumaal  which accommodated all the worlds.  This would travel as fast as your famed darts.”

 

'கண்ணும் மனமும் கடிய காலும் இவை கண்டால்

உண்ணும் விசையால்; உணர்வு பின் படர ஓடும்;

விண்ணும் நிலனும் என விசேடம் இலது; அஃதே,

எண்ணும் நெடு நீரினும், நெருப்பிடையும் - எந்தாய்!

 

“Oh! Lord! This would defeat, in its speed, the eyes, the mind and the speeding wind. Indeed this would travel ahead of thoughts. This would not differentiate between the earth and the heavens and so too with regard to the expanses of water and roaring fire.”

 

'தேவரும், முனித் தலைவரும், சிவனும், மேல்நாள்,

மூஉலகு அளித்த அவனும், முதல்வ! முன் நின்று

ஏவினர்; சுரர்க்கு இறைவன் ஈந்துள இது' என்றான்,

மாவின் மனம் ஒப்ப உணர் மாதலி, வலித்தான்.

 

“Oh! The First of All! All the celestials and the great sages, led by Lord Siva, Brahma the creator bade Indra. And Indra had sent this.” So said Matali the charioteer who was superbly skilled to read the minds of the horses yoked, so very well.

 

ஐயன் இது கேட்டு, 'இகல் அரக்கர் அகல் மாயச்

செய்கைகொல்?' எனச் சிறிது சிந்தையில் நினைந்தான்;

மெய் அவன் உரைத்தது என வேண்டி, இடை பூண்ட

மொய் உளை வயப் பரி மொழிந்த, முது வேதம்.

 

Rama entertains doubts if all this is illusion that the Rakshasas are capable of.  Apparently in order to convince Rama that all that Matali narrated was true, one of the horses yoked to the chariot recited the vedhas – flawlessly.  

 

இல்லை இனி ஐயம்' என எண்ணிய இராமன்,

நல்லவனை, 'நீ உனது நாமம் நவில்க!' என்ன,

'வல் இதனை ஊர்வது ஒரு மாதலி எனப் பேர்

சொல்லுவர்' எனத் தொழுது, நெஞ்சினொடு சொன்னான்.

 

Concluding (from the horse rendering the vedhas) that his misgivings were misplaced, Rama would ask Matali: “Tell me your name.” Matali would respond, politely and paying obeisance to Rama: “I am the charioteer of this grand powerful chariot and people call me ‘Matali’.”

 

Rama wants reconfirmation from Lakshmana and Hanuman:

 

மாருதியை நோக்கி, இள வாள் அரியை நோக்கி,

'நீர் கருதுகின்றதை நிகழ்த்தும்' என, நின்றான்

ஆரியன்; வணங்கி, அவர், 'ஐயம் இலை, ஐயா!

தேர் இது புரந்தரனது' என்றனர், தெளிந்தார்.

 

Looking at Hanuman and Lakshmana, Rama would ask; “What do you think?”. Both of them, convinced by Matali’s narrative, responded: “There is no doubt at all, Sir, that this chariot is Indra’s.” – Hanuman first and Lakshmana next!

 

Rama ascends that grand chariot:

 

விழுந்து புரள் தீவினை நிலத்தொடு வெதும்ப,

தொழும் தகைய நல்வினை களிப்பினொடு துள்ள,

அழுந்து துயரத்து அமரர் அந்தணர் கை முந்துற்று

எழுந்து தலை ஏற, இனிது ஏறினன் - இராமன்.

 

Rama ascended the grand chariot (of Indra); and the world’s evils started wallowing in dust, and the world’s good, regenerated, began to leap in glee; the despaired celestials and the learned were praying with their hands raised over their heads.

 

(The poet illustrates the threshold of the Avatara Sankalpa – of destroying evil and resuscitating good – in his own breath-taking style.)

 

On the battle-royal, next!