Episode 01 - Chapter 37 - Chapter on the slaying of Ravana.

Chapter 37 -Canto on the Slaying of Ravana - இராவணன் வதைப் படலம்

 

 

Real Battle Royal – the two chief adversaries are at it for a final result:

 

ஆழி அம் தடந் தேர், வீரன் ஏறலும், அலங்கல் சில்லி

பூழியில் சுரித்த தன்மை நோக்கிய புலவர் போத,

ஊழி வெங் காற்றின் வெய்ய கலுழனை ஒன்றும் சொல்லார்,

வாழிய அனுமன் தோளை ஏத்தினார், மலர்கள் தூவி.

 

The divine chariot of Indra sunk into the dust, as Rama ascended it.** The celestials, looking on, admiring Rama’s weight that they thought caused the chariot to sink, adored Hanuman’s mighty shoulders (which carried Rama around in the war without flinching) and showered a floral tribute on those shoulders  It did not pass their minds that Garuda also ferries the Lord around flying all through the worlds.

 

**This remarkable chariot of Indra, sinks into dust as Rama ascends it. We need to juxtapose this narrative against the weight-bearing capacity of this vehicle that the poet projects earlier:

 

, “மகோததி வளாவும்

பூதலம் எழுந்து படல் தன்மைய பொலந் தேர்;

சீத மதி மண்டலமும் ஏனை உளவும் திண்

பாதம் என நின்றது, படர்ந்தது விசும்பில்.

 

Matali brought the grand divine chariot that measured the worlds – rising to the domain of the moon and reaching down to planet earth and occupied the whole sky-dome.”

 

The poet leaves it to our imagination – what would the pressure of Rama’s ascension on to the chariot be measured by? –given the immense dimensions and weight-bearing capacity of the vehicle as narrated by him and the chariot ‘sinking into dust’ as Rama climbed on it.This is classic Kamban – a metaphysical allegory that pitch-forks two tatvas (truths) one: the Supreme Being is beyond physical measurement; even if one should like to use a physical tool, He shall outweigh everything in this Universe, taken together, because they reside in Him. Two, while the achetana (inanimate) chariot had to heave and sink with Rama’s load, Hanuman could speed around like his father (wind) with Rama astride his shoulders; and Garuda flies around across universes, with his Master perching on his neck – made possible by their resolute, unflinching, unalloyed BHAKTI for the Lord.

 

'எழுக, தேர்; சுமக்க, எல்லோம் வலியும்; புக்கு இன்றே பொன்றி

விழுக, போர் அரக்கன்; வெல்க, வேந்தர்க்கு வேந்தன்; விம்மி

அழுக, பேர் அரக்கிமார்' என்று ஆர்த்தனர், அமரர்; ஆழி

முழுகி மீது எழுந்தது என்னச் சென்றது, மூரித் திண் தேர்.

 

As Rama’s chariot rose, after sinking into the dust, and sped to the battlefield, the celestials acclaimed: “Let this great chariot rise! Let it imbibe all our energies and might! (As this one gets into the battle) let Ravana fall this very day! Let Rama, the Emperor, be victorious! Let the (widowed) Rakshasa women mourn their dead! “

 

அன்னது கண்ணின் கண்ட அரக்கனும், 'அமரர் ஈந்தார்

மன் நெடுந் தேர்' என்று உன்னி, வாய் மடித்து எயிறு தின்றான்;

பின், 'அது கிடக்க' என்னா, தன்னுடைப் பெருந் திண் தேரை,

மின் நகு வரி வில் செங் கை இராமன்மேல் விடுதி' என்றான்.

 

Ravana fumes, seeing Indra’s chariot carrying Rama: “They (the celestials) gave this to him?” Ravana, irate, would purse his lips and chew his gums. Then, letting that momentary fury pass, he would tell his charioteer: ‘Let it be. Drive this to where Rama is’. 

As Ravana’s chariot drove into the vanaras, to reach Rama, the fleeing vanaras regroup and join battle, encouraged by the sight of the divine chariot carrying Rama:

 

இரிந்த வான் கவிகள் எல்லாம், 'இமையவர் இரதம் ஈந்தார்;

அரிந்தமன் வெல்லும் என்றற்கு ஐயுறவுஇல்' என்று, அஞ்சார்,

திரிந்தனர்; மரமும் கல்லும் சிந்தினர்; 'திசையோ அண்டம்

பிரிந்தனகொல்!' என்று எண்ணப் பிறந்தது, முழக்கின் பெற்றி.

 

As Ravana’s chariot drove towards them, the vanaras who had earlier fled pell mell, now regrouped, encouraged that ‘the celestials have lent Indra’s chariot to Rama, there is no doubt about Rama overwhelming Ravana’. Roaring with renewed battle energies, a roar that seemed to split the universe, they hurled their weapons – trees and rocks – on the Rakshasas. 

 

Rama’s equipoise is transmitted to the charioteer Matali:

 

மாதலி வதனம் நோக்கி, மன்னர்தம் மன்னன் மைந்தன்,

'காதலால் கருமம் ஒன்று கேட்டியால்; களித்த சிந்தை

ஏதலன் மிகுதி எல்லாம் இயற்றிய பின்றை, என்தன்

சோதனை நோக்கிச் செய்தி; துடிப்பு இலை' என்னச் சொன்னான்.

 

Looking at Matali, Rama would say: “Please do not be anxious and excited. Let the adversary (Ravana) exhaust his excessive agitation; then await my responses and follow them.”

 

'காதலால் கருமம் ஒன்று கேட்டியால் – distills not just Rama’s equipoise here, but his being urbane and kind to his charioteer.

 

வள்ளல்! நின் கருத்தும், மாவின் சிந்தையும், மாற்றலார்தம்

உள்ளமும், மிகையும், உற்ற குற்றமும், உறுதிதானும்,

கள்ளம் இல் காலப் பாடும், கருமமும், கருதேன்ஆகில்,

தெள்ளிது என் விஞ்சை!' என்றான்; அமலனும், 'செவ்விது!' என்றான்.

 

Matali responds: “Oh! The Generous One! (வள்ளல்) If I do not take into consideration your views, the thought flows of the horses (yoked to this chariot), the objectives of the adversaries and the possible adverse impact from those, the timely and unremitting efforts (needed) and the gravity of the challenge in front – and orchestrate all these into my responses – of what value is my charioteer-skill?” Rama applauded: “Very well”.

 

Matali gives a lesson to Rama in the art of decision-making  – It is not the master’s view alone that defines the charioteer’s response, It would be a comprehensively measured response dictated also by several other factors, including, as Matali would say, the thought-flows of the animals that draw the chariot – the fine steeds, the adversaries’ intent – and timing - all taken together.

 

Underscoring, with professional politeness, the difference between a mature veteran and a well-endowed greenhorn. ‘Sir! It takes a whole lot more than your instructions to define my task’.

 

Mahodhara, not keen to be just a standing witness, seeks Ravana’s permission to go elsewhere and fight:

 

 

தோன்றினன் இராமன், ஈதால், புரந்தரன் துரகத் தேர்மேல்;

ஏன்று இருவருக்கும் வெம் போர் எய்தியது; இடையே, யான் ஓர்

சான்று என நிற்றல் குற்றம்; தருதியால் விடை ஈண்டு' என்றான் -

வான் தொடர் குன்றம் அன்ன மகோதரன் இலங்கை மன்னை.

 

“Rama has arrived on Indra’s chariot. The battle between you two – Rama and Ravana – has commenced. It is not right for me to stand here as a mute witness. Please let me go.” Mahodhara the hill-like one, sought Ravana’s leave to go elsewhere (and fight).

 

அம்புயம் அனைய கண்ணன்தன்னை யான் அரியின் ஏறு

தும்பியைத் தொலைத்தது என்னத் தொலைக்குவென்; தொடர்ந்து நின்ற

தம்பியைத் தடுத்தியாயின், தந்தனை கொற்றம்' என்றான்;

வெம்புஇகல் அரக்கன், 'அஃதே செய்வென்' என்று, அவனின் மீண்டான்.

 

Ravana bade Mahodhara: “I shall destroy Rama like a lion getting the better of an elephant. If you could go and stop Lakshmana – one who never leaves the side of his brother – you would have gained victory for me.” Mahodhara leaves, taking on his Lord’s command.

 

மீண்டவன் இளவல் நின்ற பாணியின் விலங்கா முன்னம்,

ஆண்தகை தெய்வத் திண் தேர் அணுகியது; அணுகும்காலை,

மூண்டு எழு வெகுளியோடும், மகோதரன் முனிந்து, 'முட்டத்

தூண்டுதி தேரை' என்றான்; சாரதி தொழுது சொன்னான்:

 

Even as Mahodhara was leaving, Rama’s chariot confronted him. Mahodhara ordered his charioteer: “Go and reach in an assaulting distance from that chariot (of Rama)”. Mahodhara’s charioteer would politely try and temper him down:

 

எண் அருங் கோடி வெங் கண் இராவணரேயும், இன்று

நண்ணிய பொழுது மீண்டு நடப்பரோ, கிடப்பது அல்லால்?

அண்ணல்தன் தோற்றம் கண்டால், ஐய! நீ கமலம் அன்ன

கண்ணனை ஒழிய, அப் பால் செல்வதே கருமம்' என்றான்.

 

“Oh! Sir! When Rama arrives, not one but even if countless Ravanas counter him, they shall fall – would they walk again? It is good for you to leave here.”

 

என்றலும், எயிற்றுப் பேழ் வாய் மடித்து, 'அடா! எடுத்து நின்னைத்

தின்றனென்எனினும் உண்டாம் பழி' என, சீற்றம் சிந்தும்

குன்று அன தோற்றத்தான்தன் கொடி நெடுந் தேரின் நேரே

சென்றது, அவ் இராமன் திண் தேர்; விளைந்தது, திமிலத் திண் போர்.

 

Mahodhara is all fury, hearing his charioteer’s unsolicited counsel: “Hey! If I pick you up and chew you, it would be a blot for me. “  Mahodhara took on Rama as their two chariots met.  A roaring battle (between the two) ensued.

 

பொன் தடந்தேரும், மாவும், பூட்கையும், புலவு உண் வாட்கைக்

கல் தடந் திண் தோள் ஆளும், நெருங்கிய கடல்கள் எல்லாம்

வற்றின, இராமன் வாளி வடஅனல் பருக; வன் தாள்

ஒற்றை வன் தடந் தேரோடும் மகோதரன் ஒருவன் சென்றான்.

 

The gold-tinted chariots, fine steeds, battle elephants, warriors wielding swords reeking flesh, all of them, sea-like in their expanse and immensity, were drunk off by the fire-spitting dartsof rama – the sea (of men and beasts) scorched to nullity and Mahodhara with his chariot was the lone one facing Rama.

 

அசனிஏறு இருந்த கொற்றக் கொடியின்மேல், அரவத் தேர்மேல்,

குசை உறு பாகன்தன்மேல், கொற்றவன் குவவுத் தோள்மேல்,

விசை உறு பகழி மாரி வித்தினான்; விண்ணினோடும்

திசைகளும் கிழிய ஆர்த்தான்; தீர்த்தனும், முறுவல் செய்தான்.

 

 Mahodhara rained his darts on the fluttering standard over Rama’s chariot, on the chariot, on Matali the charioteer and on the handsome shoulders of Rama as well and roared. Rama smiled.

 

THE LAST SURVIVING COMMANDER OF THE RAKSHASA FORCES, MAHODHARA, THE ONLY ONE WHO, APART FROM RAVANA AND INDRAJIT, RETURNED ALIVE FROM A BATTLE DAY, NOW IS HISTORY.

 

Rama makes short work of Mahodhara:

 

வில் ஒன்றால், கவசம் ஒன்றால், விறலுடைக் கரம் ஓர் ஒன்றால்,

கல் ஒன்று தோளும்ஒன்றால், கழுத்து ஒன்றால், கடிதின் வாங்கி,

செல் ஒன்று கணைகள், ஐயன் சிந்தினான்; செப்பி  வந்த

சொல் ஒன்றாய்ச் செய்கை ஒன்றாய்த் துணிந்தனன், அரக்கன் துஞ்சி.

 

Rama shattered Mahodhar’s bow with a dart of his. Smashed and penetrated his armour with another. Cut his hands off with a dart each. Severed his mighty shoulders with another. And chopped off his neck with one more. Mahodhara fell – having promised something to Ravana something and having accomplished an entirely different fate.

 

மோதரன் முடிந்த வண்ணம், மூவகை உலகத்தோடும்

மாதிரம் எவையும் வென்ற வன் தொழில் அரக்கன் கண்டான்,

சேதனை உண்ணக் கண்டான்; 'செல விடு, செல விடு!' என்றான்;

சூதனும் முடுகித் தூண்ட, சென்றது, துரகத் திண் தேர்.

 

As Mahodhara fell, Ravana, the conqueror of all the worlds, felt overwhelmed. He ordered his charioteer: ‘Drive on! Drive on!’ The charioteer complying, the chariot sped along.

 

பனிப் படாநின்றது என்னப் பரக்கின்ற சேனை பாறித்

தனிப்படான்ஆகின் இன்னம் தாழ்கிலன்' என்னும் தன்மை

நுனிப் படாநின்ற வீரன், அவன் ஒன்றும் நோக்காவண்ணம்

குனிப் படாநின்ற வில்லால், ஒல்லையின் நூறிக் கொன்றான்.

 

Realising that Ravana could not be subjugated till his vast army was still intact and fighting, unless Ravana was isolated, Rama, without Ravana understanding what he was doing, decimated that entire supporting Rakshasa army.

 

Ravana sees and feels bad omens:

 

அடல் வலி அரக்கற்கு அப் போழ்து, அண்டங்கள் அழுந்த, மண்டும்

கடல்களும் வற்ற, வெற்றிக் கால் கிளர்ந்து உடற்றும்காலை,

வடவரை முதல ஆன மலைக் குலம் சலிப்ப மானச்,

சுடர் மணி வலயம் சிந்தத் துடித்தன, இடத்த பொன்-தோள்.

 

Ravana’s left shoulders – all twenty of them – twitched; the twitching snapped the shoulder-ornaments (வாகுவலயம்) and the precious gems imbedded in them sprayed everywhere.

 

More bad omens:

 

 

உதிர மாரி சொரிந்தது, உலகு எலாம்;

அதிர வானம் இடித்தது; அரு வரை

பிதிர வீழ்ந்தது, அசனி; ஒளி பெறாக்

கதிரவன்தனை ஊரும் கலந்ததால்.

 

There were rains of blood. Thunder bolts made the planet shudder. Hills collapsed in dust. The sun was encircled by a dark ring.

 

ஊர்கோள்  -  பரி   வேடம்;  - dark circle (halo) around the sun or the moon – regarded as a bad omen; metereologically, major storms are signalled by such signs.

 

வாவும் வாசிகள் தூங்கின; வாங்கல் இல்

ஏவும் வெஞ் சிலை நாண் இடை இற்றன;

நாவும் வாயும் உலர்ந்தன; நாள்மலர்ப்

பூவின் மாலை புலால் வெறி பூத்ததால்.*

 

The galloping horses became drowsy. The bows had their cords snapped. The mouths and tongues of the warriors got dry. The floral garlands worn by them emitted putrid fleshy odour.

 

(ஆல் - அசை, வாசி - குதிரை, ஏ - அம்பு.

 

எழுது வீணை கொடு ஏந்து பதாகைமேல்

கழுகும் காகமும் மொய்த்தன; கண்கள் நீர்

ஒழுகுகின்றன, ஓடு இகல் ஆடல் மா;

தொழுவில் நின்றன போன்றன, சூழி மா.

 

Scavening birds – crows and vultures – perched on Ravana’s ‘Veena’ standard. Cavlry horses were found to have tears flowing from their eyes. Battle elephants tood inert, stupefied, as if tethered.

 இன்ன ஆகி, இமையவர்க்கு இன்பம் செய்

துன்னிமித்தங்கள் தோன்றின; தோன்றவும்,

அன்னது ஒன்றும் நினைந்திலன், 'ஆற்றுமோ,

என்னை வெல்ல, மனித்தன்?' என்று எண்ணுவான்.*

 

The bad omens for Ravana gave joy and hope for the celestials. But Ravana shook them off: “Can mere humans get the better of me?”

 

A figurative metaphor for the two combatants:

 

கருமமும் கடைக்கண் உறு ஞானமும்,

அருமை சேரும் அவிஞ்சையும் விஞ்சையும்,

பெருமை சால் கொடும் பாவமும் பேர்கலாத்

தருமமும் எனச் சென்று, எதிர் தாக்கினார்.

 

 The two combatants resembled respectively – karma and njana, avidhya and Vidhya, sins and impermeable dharma – clashed face to face.

 

நரசிங்கமும் ஆடகக் குன்றம் அன்னவனும் பொரும் கொள்கையார்.- Rama resembled Sri Narasimha. Ravana resembled Hiranya Kasipu ஆடகக்

குன்றம் – Golden Hill.

 

Ravana blows his conch:

 

கண்ட சங்கரன் நான்முகன் கைத் தலம்

விண்டு அசங்க, தொல் அண்டம் வெடித்திட,

அண்ட சங்கத்து அமரர்தம் ஆர்ப்பு எலாம்

உண்ட சங்கம் இராவணன் ஊதினான்.

 

Ravana blew his conch – making the hands of Lord Siva and Brahma to tremble. The tremendous noise blasted the universe. It completely subsumed the clamour of the celestials.

 

சொன்ன சங்கினது ஓசை துளக்குற,

'என்ன சங்கு?' என்று இமையவர் ஏங்குற,

அன்ன சங்கைப் பொறாமையினால், அரி

தன்ன வெண் சங்கு தானும் முழங்கிற்றால்.

 

Hearing that blowing from Ravana’s conch, Panchajanya, the divine conch of Thirumaal, spontaneously blew in retort.

 

 The five divine weapons of Thirumaal (sudharsana chakra, panchajanya, koumedakee (mace), nandhakam (sword) and saarngam (bow) arrive unobtrusively and stand attendance near Rama.

 

ஐயன் ஐம் படைதாமும் அடித் தொழில்

செய்ய வந்து அயல் நின்றன; தேவரில்

மெய்யன் அன்னவை கண்டிலன், வேதங்கள்

பொய் இல் தன்னைப் புலன் தெரியாமைபோல்.

 

The five divine weapons of Thirumaal arrived and stood aside of Rama, at his service, unseen by Rama, even as the vedhas could not see Rama as the incarnate form of that Thirumaal.

 

Matali blows his (Indra’s) conch, not to be left behind. வாசவன் சங்கை மாதலி வாய்வைத்தான்.

 

துமில வாளி அரக்கன் துரப்பன

விமலன் மேனியின் வீழ்வதன் முன்னமே,

கமல வான் முக நாடியர் கண் கணை

அமலன் மேனியில் தைத்த அனந்தமால்.

 

The poet (again malapropos) inducts some lascivious interlude in the middle of this raging battle: Even before Ravana’s countless darts could reach and swarm all over Rama’s divinely handsome body, even more number of eye-darts of celestials maidens reached and pierced that lovable body.

 

ஏழு வேலையும் ஆர்ப்பு எடுத்து என்னலாம்,

வீழி வெங் கண் இராவணன் வில் ஒலி;

ஆழி நாதன் சிலை ஒலி, அண்டம் விண்டு

ஊழி பேர்வுழி, மா மழை ஒத்ததால்.

 

The commingled thunderous twinging of the cords of Ravana’s bow and Rama’s bow together, threatened to blast the universe and resembled the all-consuming storm at the end of the world. 

 

ஆங்கு நின்ற அனுமனை ஆதியாம்

வீங்கு வெஞ் சின வீரர் விழுந்தனர் -

ஏங்கி நின்றது அலால், ஒன்று இழைத்திலர்,

வாங்கு சிந்தையர், செய்கை மறந்துளார்.

 

 Afflicted and stunned by this mighty earth-shaking clamour, all the warriors, including the valarous commanders beginning from Hanuman, just fell down, unable to collect their wits, unable to get them to do anything.

 

ஆவது என்னை கொலாம்?' என்று அறிகிலார்,

'ஏவர் வெல்வர்?' என்று எண்ணலர் ஏங்குவார்,

போவர், மீள்வர், பதைப்பர், பொருமலால்,

தேவரும் தங்கள் செய்கை மறந்தனர்.

 

 The celestials witnessing from above are also a flustered lot. They are unable to engage their minds even on the basic speculation of who in this raging battle would be the victor and who would be the vanquished. All that they could do was to fret, fume, go hither and thither and feel completely lost.

 

Kamban compares the mighty bows of the two combatants to two rainbows in the sky:

 

நீண்ட மின்னொடு வான் நெடு நீல வில்

பூண்டு இரண்டு எதிர் நின்றன போன்றன -

ஆண்ட வில்லிதன் வில்லும், அரக்கன்தன்

தீண்ட வல்லர் இலாத சிலையுமே.

 

 The two mighty bows of Rama and Ravana, the former in the hands of one who nourishes the worlds and the latter one that cannot be even touched by anyone, resembled two sky-long huge rainbows against each other, corded by long lightnings

 

கொற்ற அம்பிற் கொடு கொல்லுதல் கோள் இலாச்

சிற்றையாளனைத் தேவர்தம் தேரொடும்

பற்றி வானில் சுழற்றி, படியின்மேல்

எற்றுவேன்' என்று உரைக்கும், இரைக்குமால்.

 

Ravana thunders a threat: “I shall whirl and heave this pathetic one, bereft of archery skills, along with his celestial chariot and trounce him on the ground.”

 

 Ravana’s angry frenzies continue:

 

தடித்து வைத்தன்ன வெங் கணை தாக்கு அற,

வடித்து வைத்தது மானிடற்கே? வலி

ஒடித்து, தேரை உதிர்த்து, ஒரு வில்லொடும்

பிடித்துக் கொள்வென், சிறை' எனப் பேசுமால்.

 

“Does this pathetic human have it in him to take on adversaries with killing skills? I hall subjugate him, smash his chariot into smithereens and capture him, with his bow and all.”

 

பதைக்கின்றது ஒர் மனமும், இடை படர்கின்றது ஒர் சினமும்,

விதைக்கின்றன பொறி பொங்கின விழியும், உடை வெய்யோன்,

குதைக்கின்றன நிமிர் வெஞ் சிலை குழையக் கொடுங் கடுங் கால்

உதைக்கின்றன சுடர் வெங் கணை, உரும்ஏறு என, எய்தான்.

 

With his mind in frenetic tremours, with anger overwhelming him, his eyes emitting sparks of fire, Ravana delivered thunder-bolt-like fiery darts – on Rama.

 

The poet presents a Ravana who is anger-filled while fighting, an emotional jelly.

 

துண்டப்பட நெடுமேருவைத் தொளைத்து, உள்உறை தங்காது

அண்டத்தையும் பொதுத்து ஏகும்' என்று இமையோர்களும் அயிர்த்தார்;

கண்டத் தெறு கணைக் காற்றினை, கருணைக் கடல், கனகச்

சண்டச் சர மழை கொண்டு, அவை இடையே அறத் தடுத்தான்.

 

As Ravana delivered his deadly darts on Rama, the celestials worried: ‘these darts would plunge into the mighty Mount Meru and would exit piercing even the sky.’. Rama undid all of them midway with his own fiery, golden darts. 

 

உடையான் முயன்றுறு காரியம் உறு தீவினை உடற்ற,

இடையூறு உறச் சிதைந்தாங்கெனச் சரம் சிந்தின, விறலும்;

தொடை ஊறிய கணை மாரிகள் தொகை தீர்த்தன துரந்தான் -

கடை ஊறு உறு கண மா மழை கால் வீழ்த்தென, கடியான்.

 

Ravana’s darts falling off midway, deterred by Rama’s counter darts, is likened by the poet to the thwarting of the initiatives of a sinner.

 

விண் போர்த்தன; திசை போர்த்தன; மலை போர்த்தன; இமையோர்

கண் போர்த்தன; கடல் போர்த்தன; படி போர்த்தன; கலையோர்

எண் போர்த்தன; எரி போர்த்தன; இருள் போர்த்தன; 'என்னே,

திண் போர்த் தொழில்!' என்று, ஆனையின் உரி போர்த்தவன் திகைத்தான்.

 

Ravana’s darts engulfed the entire sky; covered all the hills; blinded the celestials; filled the seas and the whole earth; disproved the thoughts of the wise; were clad in flames; dissolved darkness everywhere. And Lord Siva, the one wrapped in elephant hide, was stunned: “What a warrior! What battle skills!”

 

அல்லா நெடும் பெருந் தேவரும் மறைவாணரும் அஞ்சி,

எல்லார்களும் கரம் கொண்டு இரு விழி பொத்தினர், இருந்தார்;

செல் ஆயிரம் விழுங்கால் உகும் விலங்கு ஒத்தது சேனை;

வில்லாளனும் அது கண்டு, அவை விலக்கும் தொழில் வேட்டான்.

 

As Ravana’s furious rain of darts was on, the celestials other than Lord Siva, and the great sages as well, frightened, would shut their eyes with both their hands. The vanara forces scattered as if a thousand thunder-bolts fell on them in one go. Seeing this ongoing destruction, Rama began to disrupt Ravana’s assault.

 

செந் தீ வினை மறைவாணனுக்கு ஒருவன், சிறுவிலை நாள்,

முந்து ஈந்தது ஒர் உணவின் பயன் எனல் ஆயின, முதல்வன்

வந்து ஈந்தன வடி வெங் கணை; அனையான் வகுத்து அமைத்த

வெந் தீவினைப் பயன் ஒத்தன, அரக்கன் சொரி விசிகம்.

 

Rama’s fiery, deadly darts were productive (took out their targets) like the good yielded by a kind gesture of giving to a poor Brahmin, pursuing vedhic fire rituals despite being hit hard by famine and penury; Ravana’s darts on the other hand were rendered futile like the hellish dividends from his wicked deeds. சிறுவிலை நாள் = days of famine.

 

Ravana, better endowed with a wide range of weaponry, brings them into use:

 

வில்லால் சரம் துரக்கின்றவற்கு, உடனே, மிடல் வெம் போர்

வல்லான், எழு, மழு, தோமரம், மணித் தண்டு, இருப்பு உலக்கை,

தொல் ஆர் மிடல் வளை, சக்கரம், சூலம் இவை தொடக்கத்து

எல்லாம் நெடுங் கரத்தால் எடுத்து எறிந்தான், செரு அறிந்தான்.

 

 As Rama was confined to his archery in the combat, Ravana, well-acquainted with the art of war and better endowed with weaponry, deploys a wide range of weaponry against Rama – machete, mace, clubs, pestles, pointed rings, discs, tridents. All in thousands.

 

Rama decimates all those weapons with his darts:

 

வேல் ஆயிரம், மழு ஆயிரம், எழு ஆயிரம், விசிகக்

கோல் ஆயிரம், பிற ஆயிரம், ஒரு கோல் படக் குறைவ -

கால் ஆயின, கனல் ஆயின, உரும் ஆயின, கதிய

சூல் ஆயின, மழை அன்னவன் தொடை பல் வகை தொடுக்க.

 

Rama destroys all those weapons – spears, machetes, darts – thousands of them with his own darts that sped like the fierce wind, were spitting fire, fell like thunder-bolts and – the darts multiplied themselves in flight.

 

Ravana escalates – has his chariot rise into the sky:

 

மந்தரக் கிரி என, மருந்து மாருதி

தந்த அப் பொருப்பு என, புரங்கள்தாம் என,

கந்தருப்பந் நகர் விசும்பில் கண்டென

அந்தரத்து எழுந்தது, அவ் அரக்கன் தேர்அரோ.

 

 Ravana, with his chariot, rises into the sky: the sky-held chariot of his looked the equal of the Mandhara Mountain (that was used as the churn for the churning of Thirupparkadal), the Herbal Mountain that Hanuman fetched from beyond the Meru, like the three worlds together, like the Gandharvaloka seen in the sky.

 

எழுந்து உயர் தேர்மிசை இலங்கை காவலன்

பொழிந்தன சர மழை உருவிப் போதலால்,

ஒழிந்ததும் ஒழிகிலது என்ன, ஒல்லெனக்

கழிந்தது, கவிக் குலம், இராமன் காணவே.

 

Ravana savaged the vanaras from his sky-perch delivering a rain of darts on them, as Rama was looking on.

 

Seeing the vanaras being savaged, Rama bestirs himelf:

 

முழவு இடு தோளொடு முடியும் பல் தலை

விழ விடுவேன், இனி; விசும்பு சேமமோ?

மழ விடை அனைய நம் படைஞர் மாண்டனர்;

எழ விடு, தேரை' என்று இராமன் கூறினான்.

 

 Rama bade Matali: ‘Elevate the chariot (to reach Ravana). Would the sky be a secure refuge for him? A lot of our vanara forces have fallen. I shall sever his multiple crowns and his shoulders.”

அந்து செய்குவென்' என அறிந்த