Episode 01 - Chapter 38 - Canto on retrieval of Sita.

Chapter 38 – Canto on Retrieval of Sita - மீட்சிப் படலம்.

 

(This canto, another long one following its predecessor, has three distinct components: 1) Vibheeshaa’s coronation as the king of Lanka, 2) Sita return from her captivity and being verbally abused by Rama for her alleged stigmatized living incaptivity, choosing to end herself by entering a fire, fire god, unable to bear the heat of Sita’s virtuosity, handing her over to Rama, certifying her virtuosity, Rama accepting her and 3) Dasaratha coming down to earth to see his victorious son and Rama seeking his promise that he would condone Kaikeyi’s conduct and annul his repudiation of he as his consort and Bharatha as his son. – The second component would present intense emotional questions in the minds of readers, with no lucid explanations on offer.)

 

Rama commands Lakshmana to coronate Vibheeshana:

 

சோதியான் மகன், வாயுவின் தோன்றல், மற்று

ஏது இல் வானர வீரரொடு ஏகி, நீ

ஆதி நாயகன் ஆக்கிய நூல் முறை

நீதியானை நெடு முடி சூட்டுவாய்.'*

 

 “Go along with Sugreeva, Hanuman and the other vanara commanders and coronate Vibheeshana the righteous one, (as the king of Lanka), as prescribed in the holy scriptures.”

 

It is not just an exercise of his authority as the elder brother that Rama would Lakshmana to do this. There was a reason why Rama himself would not do it, pleased as he would have been to do so, for his sixth brother, for whom he had granted unqualified refuge and who had stood alongside Rama and Lakshmana steadfastly throughout the war, providing very critical counsel and advice that won battles for the two Ayodhya Princes. The reason why Rama would skip that very pleasant responsibility was that he was still on his vow of abdication – not to enter a city – for fourteen years. Recall that Rama did exactly that when Sugreeva was coronated too.Lakshmana did not have such binding limitation.)

 

என்று கூறி, இளவலொடு ஆரையும்

வென்றி வீரன் விடை அருள் வேலையில்,

 

நின்ற தேவர் நெடுந் திரையோரொடும்

சென்று, தம் தம் செய்கை புரிந்தனர்.*

 

 As Rama sent Lakshmana and others on this task (of coronating Vibheeshana), the celestials along with the godheads securing the eight directions set about doing their respective bits to facilitate the coronation.

 

சூழ் கடல் புனலும், பல தோயமும்,

நீள் முடித் தொகையும், பிற நீர்மையும்,

பாழி துற்று அரி பற்றிய பீடமும்,

தாழ்வு இல் கொற்றத்து அமரர்கள் தந்தனர். *

 

The celestials brought (for the coronation), the waters from the seas and from the numerous sources of sanctified waters (from rivers and lakes), several jewelled crowns and a huge collection of royal ornaments.

 

Several jewelled crowns? நீள் முடித் தொகையும்? – Ravana’s coronation would have required many crowns, but isn’t he dead?

 

As Lanka was ravished and had lost its resources and affluence thanks to the war, the celestials had to pitch in.

 

வாச நாள் மலரோன் சொல, மான்முகன்

காசும் மா நிதியும் கொடு, கங்கை சூடு

ஈசனே முதலோர் வியந்து ஏத்திட,

தேசு உலாம் மணி மண்டபம் செய்தனன்.*

 

Maya, the architect for devas and asuras – the deer-faced one – created, on Brhman’s command,  a magnificent royal hall for the coronation function, a structure that drew admiration from Lord Siva and other celestials.

 

மெய் கொள் வேத விதி முறை விண்ணுளோர்

தெய்வ நீள் புனல் ஆடல் திருத்திட,

ஐயன் ஆணையினால், இளங் கோளரி

கையினால் மகுடன் கவித்தான் அரோ.*

 

 As the celestials bathed Vibheeshana with he sacred/sanctified waters, as Rama commanded, Lakshmana coronated Vibheeshaa.

 

கரிய குன்று கதிரினைச் சூடி ஓர்

எரி மணித் தவிசில் பொலிந்தென்னவே,

விரியும் வெற்றி இலங்கையர் வேந்தன் நீடு

அரியணைப் பொலிந்தான், தமர் ஆர்த்து எழ.

 

Vibheeshana, now the king of Lanka, sitting on Lanka’s richly ornate throne, wearing Lanka’s crown, resembled a dark hill wearing the brilliant sun as its crown.

 

தேவர் பூ மழை, சித்தர் முதலினோர்

மேவு காதல் விரை மலர், வேறு இலா

மூவரோடு, முனிவர், மற்று யாவரும்

நாவில் ஆசி நறை மலர், தூவினார்.*

 

 The celestials blessed the newly coronated Lanka king with a shower of flowers. The Trimurtis and the great sages conferred the new king with the floral shower of their oral blessings.

 

முடி புனைந்த நிருதர் முதலவன்

அடி வணங்கி இளவலை, ஆண்டை அந்

நெடிய காதலினோர்க்கு உயர் நீர்மை செய்து,

இடி கொள் சொல்லன் அனலற்கு இது இயம்பினான்:*

 

Vibheeshana, after his grand coronation, paid obeisance to Lakshmana and offered him respectful oblations. And he thundered this command to Analan, the elder amongst his ministers:

Analan was amongst the four close associates of Vibheeshana who left Lanka along with him as Vibheeshana decided to desert Ravana and seek refuge in Rama – அனலனும் அனிலனும் அரன் சம்பாதியும் வினையவர் நால்வரும் விரைவின் வந்தனர்; Canto on Vibheeshana’s refuge.

 

விலங்கல் நாண மிடைதரு தோளினாய்!

இலங்கை மா நகர் யான் வரும் எல்லை, நீ

கலங்கலா நெடுங் காவல் இயற்று' எனா,

அலங்கல் வீரன் அடி இணை எய்தினான்.*

“Till I return to Lanka (after accompanying Rama to Ayodhya), look after Lanka without any impediment or mishap to its citizens.”

 

குரக்கு வீரன், அரசு, இளங் கோளரி,

அரக்கர் கோமகனோடு அடி தாழ்தலும்,

பொருக்கெனப் புகல் புக்கவற் புல்லி, அத்

திருக் கொள் மார்பன் இனையன செப்பினான்:*

 

 Hanuman, Sugreeva and Lakshmana, accompanied by Vibheeshana reached Rama’s presence. Vibheeshana paid obeisance to Rama. Rama embraced him and told him this:

 

Rama’s counsel to Vibheeshana on the mandate secured by him of ruling Lanka:

 

'உரிமை மூஉலகும் தொழ, உம்பர்தம்

பெருமை நீதி அறன் வழிப் பேர்கிலாது,

இருமை ஏய் அரசாளுதி, ஈறு இலாத்

தரும சீல!' என்றான் - மறை தந்துளான்.*

 

 “Oh! The peerless righteous one! Rule without deviating from the path of dharma, the code of the rulers, a conduct that shall secure for you fame in this world and a glorious place for you in the heavens; and the approbation of all the celestials and the three worlds paying respect to you.”

 

Rama sends Hanuman for informing Sita:

 

இப் புறத்து, இன எய்துறு காலையில்,

அப் புறத்ததை உன்னி, அனுமனை

'துப்பு உறச் செய்ய வாய் மணித் தோகைபால்

செப்புறு, இப்படிப் போய்' எனச் செப்பினான்.

 

 As the counsel for Vibheeshana and blessing him got concluded, Rama bade Hanuman: “Please go and inform Sita of the happenings over here.”

 

வணங்கி, அந்தம் இல் மாருதி, மா மலர்

அணங்கு சேர் கடி காவு சென்று அண்மினான்:

உணங்கு கொம்புக்கு உயிர் வரு நீர் என,

சுணங்கு நோய் முலையாட்கு இவை சொல்லுவான்:

Leaving Rama’s side, the deathless Hanuman reached Asoka Vanam and informed Sita, words that were like life-giving water for a withering plant stem.

 

 

Seeing Sita in Asoka Vanam, Hanuman is overwhelmed with joy – jumps, sings and dances:

 

பாடினான் திரு நாமங்கள்: பல் முறை

கூடு சாரியின் குப்புற்றுக் கூத்து நின்று

ஆடி, அங்கை இரண்டும் அலங்குறச்

சூடி நின்றனன், குன்று அன்ன தோளினான்.

 

 The mighty-shouldered Hanuman, on seeing Sita in Asoka Vanam, sang aloud the names of the Lord, weaving to left and right, jumped with joy and danced, with his heads raised in a clasp – in prayers.

 

ஏழை சோபனம்! ஏந்திழை, சோபனம்!

வாழி, சோபனம்! மங்கல சோபனம்!

ஆழி ஆன அரக்கனை ஆரியச்

சூழி யானை துகைத்தது, சோபனம்!'

 

“Auspiciousness for the meek one! Auspiciousness for the beauteous one! The great event of the Rakshasa being decimated by that princely battle elephant be extolled!”

 

Hanuman communicates all the events briefly to Sita in words wrapped in joyous poetry:

 

Anuman communicates to Sita all the vents in

தலை கிடந்தன, தாரணி தாங்கிய

மலை கிடந்தனபோல்; மணித் தோள் எனும்

அலை கிடந்தன; ஆழி கிடந்தென,

நிலை கிடந்தது, உடல் நிலத்தே' என்றான்.

 

 “His heads, ruling the worlds, are now fallen; his mighty wave-like shoulders are now fallen. His sea-like huge body had fallen.”

 

அண்ணல் ஆணையின், வீடணனாம் மறக்

கண் இலாதவன் காதல் தொடர்தலால்,

பெண் அலாது, பிழைத்துளதாகும்' என்று

எண்ணல் ஆவது ஓர் பேர் இலதால்' என்றான்.

 

“Lanka was destroyed with Rama’s command and the righteous Vibheeshana’s flowing kindness (?). Other than (the grieving) women, there is none left in the city.”

 

Sita exults and glows as she heard Hanuman:

 

ஒரு கலைத் தனி ஒண் மதி நாளொடும்

வரு கலைக்குள் வளர்வது மானுறப்

பொரு கலைக் குலம் பூத்தது போன்றனள் -

பருகல் உற்ற அமுது பயந்த நாள்.

 

 Sita’s countenance, resembling the thin beginnings of the waxing moon that appeared along with the divine nectar in the churn of Thiruppaarkadal,  grew into that of a full sivery moon.

 

The rapturous transformation of Sita on hearing the joyous news from Hanuman is presented by Kamban in his own Kambanesque style, singing the paeans of feminine form.  We pick these presentable lines –

 

நுனித்தது ஒன்று, நுவல்வது ஒன்று, ஆயினாள்;-

கனித்த இன் களி கள்ளினின் காட்டுமோ?

 

 With her mind in the grip of a deep churn of joy – Sita was incoherent and stumbling - would utter words that were wholly unconnected with what she was thinking. Would the imbibing of joy of this order cause this scale of drunkenness?

 

Sita would hail Hanuman, praise him for bringing her this nectar-like news:

அனையள் ஆகி, அனுமனை நோக்கினாள்,

இனையது இன்னது இயம்புவது என்பது ஓர்

நினைவு இலாது நெடிது இருந்தாள் - நெடு

மனையின் மாசு துடைத்த மனத்தினாள்.

 

 With her mind swept clean of all the travails – mind emptied and then filled only with joy, as it were, Sita was just looking at Hanuman, spellbound, without a word.

 

Hanuman is bewildered –

 

''யாது இதற்கு ஒன்று இயம்புவல்?'' என்பது

மீது உயர்ந்த உவகையின் விம்மலோ?

தூது பொய்க்கும் என்றோ?' எனச் சொல்லினான்,

நீதி வித்தகன்; நங்கை நிகழ்த்தினாள்:

 

 “Your not saying a word, is it the expression of your thought – what is there to say for this? Or, do you think that this mission of mine is treacherous?” The hesitant Hanuman enquired of Sita. Sita would say -

 

மேக்கு நீங்கிய வெள்ள உவகையால்,

ஏக்கமுற்று, ''ஒன்று இயம்புவது யாது?'' என

நோக்கி நோக்கி, அரிது என நொந்துளேன்:

பாக்கியம் பெரும் பித்தும் பயக்குமோ?

 

“Being presented with an unprecedented joy, I am stumbling – ‘what should I say, this word or that?’ Would this kind of joy cause a scrambling of the mind too?”

 

'முன்னை, ''நீக்குவென் மொய் சிறை'' என்ற நீ,

பின்னை நீக்கி, உவகையும் பேசினை;

''என்ன பேற்றினை ஈகுவது?'' என்பதை

உன்னி நோக்கி, உரை மறந்து ஓவினேன்.

 

“(Some time ago) you said that you shall deliver me from this incarceration. Now, not just doing that, you are also conveying a very happy news. I am wonderstruck: what recompense should I grant you. I am speechless.”

 

உலகம் மூன்றும் உதவற்கு ஒரு தனி

விலை இலாமையும் உன்னினென்; மேல் அவை

நிலை இலாமை நினைந்தனென்; நின்னை என்

தலையினால் தொழவும் தகும் - தன்மையோய்!

 

 “Oh! The Charming One! Even granting you all the three worlds as a reward for your great help would fall short; and I realise that the impermanence of that grant. You are worthy of my prostrating at your feet.”

 

'ஆதலான், ஒன்று உதவுதல் ஆற்றலேன்:

'யாது செய்வது?'' என்று எண்ணி இருந்தனென்:

வேத நல் மணி வேகடம் செய்தன்ன

தூத! என் இனிச் செய் திறம்? சொல்' என்றாள்.

 

“Therefore, Oh! The brilliantly polished peerless gem of a Messenger! I am unable to receiprocate your great favour.  I am clueless. What could I do, tell me?”

 

எனக்கு அளிக்கும் வரம், எம்பிராட்டி! நின்

மனக் களிக்கு மற்று உன்னை அம் மானவன் -

தனக்கு அளிக்கும் பணியினும் தக்கதோ? -

புனக் களிக் குல மா மயில் போன்றுளாய்!'

 

“Oh! My Lady! What other more adorable reward could you grant me than the opportunity for me to take you back to your Lord – Sri Rama?”

 

மானவன் – The Adorable One; or The One who has come in the lineage of Manu.

 

Hanuman seeks Sita’s permission to punish the Rakshasis guarding her (to the exclusion of Trijadai):

என உரைத்தது, 'திரிசடையாள், எம் மோய்!

மனவினில் சுடர் மா முக மாட்சியாள்

தனை ஒழித்து, இவ் அரக்கியர்தங்களை

வினையினில் சுட வேண்டுவென், யான்' என்றான்.*

 

“Oh! My Mother! I would like to punish the Rakshasis (who, guarding you, interminably harassed you) – to the exclusion of the kind and good one Trijadai; Do grant me that permission.”

'உரை அலா உரை உன்னை உரைத்து, உராய்

விரைய ஓடி, ''விழுங்குவம்'' என்றுளார்

வரை செய் மேனியை வள் உகிரால் பிளந்து,

இரை செய்வேன், மறலிக்கு, இனி' என்னுமால்.

 

 “These ones scolded you with unspeakable words; they rushed on to you and threatened to swallow you. I would (very much) like to tear their persons and offer them as feed for the God of Death.”

 

'குடல் குறைத்து, குருதி குடித்து, இவர்

உடல் முருக்கியிட்டு உண்குவேன்' என்றலும்,

அடல் அரக்கியர், 'அன்னை! நின் பாதமே

விடலம்; மெய்ச் சரண்' என்று விளம்பலும்.*

 

As Hanuman threatened the Rakshasis: “I shall disembowel all of you, drink off your blood and cut you all to pieces and make a feast of you,” the Rakshasis sought refuge in Sita: “Oh! Mother! We shall not leave your feet. You are our refuge.”

 

Sita grants them succor:

 

அன்னை, 'அஞ்சன்மின், அஞ்சன்மின்! நீர்' எனா,

மன்னும் மாருதி மா முகம் நோக்கி, 'வேறு

என்ன தீமை இவர் இழைத்தார், அவன்

சொன்ன சொல்லினது அல்லது? - தூய்மையோய்!*

 

 Comforting the pleading Rakshasis, ‘Do not fear, do not fear’ and addressing Hanuman, Sita would ask: ‘What harm did these cause me – other than what they were instructed to do by that wicked one (Ravana)?”

 

Sita says – ‘What happened to me over here is all my destiny. These are not more vengeful than that Kooni are they?’

 

யான் இழைத்த வினையினின் இவ் இடர் -

தான் அடுத்தது, தாயினும் அன்பினோய்!

கூனியின் கொடியார் அலரே, இவர்!

போன அப் பொருள் போற்றலை, புந்தியோய்!*

 

“Oh! The wise one! The one who loves me dearer than my mother! Whatever happened to me here in this incarceration is a consequence of my past karma. Would these be more vengeful than Kooni? Do not bear in mind what is past and behind us.”  These Rakshasis are mere mercenaries, tools in the hands of Ravana. But Kooni plotted vengefully on her own without any provocation or prod.

 

'எனக்கு நீ அருள், இவ் வரம்; தீவினை

தனக்கு வாழ்விடம் ஆய சழக்கியர்

மனக்கு நோய் செயல்!' என்றனள் - மா மதி

தனக்கு மா மறுத் தந்த முகத்தினாள். *

 

Sita pleaded with Hanuman: “Do grant me this wish: Do not cause hurt even to the minds of these Rakshasis, repository of wickedness though they might be.”

 

மா மதி தனக்கு மா மறுத் தந்த முகத்தினாள் – Sita whose (blemishless moon-like) face gave that blot to the moon, Allegory is that Sita’s face outshone and outscored that of the moon, as her face was spotlessly glowing silvery moon, while the moon had to make do with the cloudy spot on his face.

 

என்ற போதின், இறைஞ்சினன், 'எம்பிரான்

தன் துணைப் பெருந் தேவி தயா' எனா

நின்ற காலை, நெடியவன், 'வீடண!

சென்று தா, நம தேவியை, சீரொடும்.*

 

 As Hanuman wondered and adored – ‘What compassion for this great Consort of Sri Rama!’, (and was preparing to leave), Rama, at the other end, would ask Vibheeshana – “Go and fetch Sita, with due reverence.”

 

வேண்டிற்று முடிந்தது அன்றே; வேதியர் தேவன் நின்னைக

காண்டற்கு விரும்புகின்றான்; உம்பரும் காண வந்தார்;

''பூண் தக்க கோலம் வல்லை புனைந்தனை, வருத்தம் போக்கி,

ஈண்டக் கொண்டு அணைதி'' என்றான்; எழுந்தருள், இறைவி!' என்றான்.

 

Vibheeshana arrives at Asoka Vanam and requests Sita to go with him; ‘Oh! Goddess! What you were wishing for has happened. Rama, the object of adoration of the sages rendering the vedhas, is desirous of seeing you. The celestials are eager to see you too. Please adorn yourself appropriately, and quit your grief.”

 

Sita expresses her wish to go to Rama – as she was, without any adorning:

 

யான் இவண் இருந்த தன்மை, இமையவர் குழுவும், எங்கள்

கோனும், அம் முனிவர்தங்கள் கூட்டமும், குலத்துக்கு ஏற்ற

வான் உயர் கற்பின் மாதர் ஈட்டமும், காண்டல், மாட்சி;

மேல் நிலை கோலம் கோடல் விழுமியது அன்று - வீர!'

 

 “Oh! Warrior! It is appropriate and right that my Lord Rama, the celestials, the sages and the great assembly of virtuous women see me as I am here – incarcerated in Asoka Vanam. Any adorning is not just right.”

 

Vibheeshana says – ‘That (you being adorned appropriately) is Rama’s wish’.

 

என்றனள், இறைவி; கேட்ட இராக்கதர்க்கு இறைவன், 'நீலக்

குன்று அன தோளினான் தன் பணியினின் குறிப்பு இது' என்றான்;

'நன்று' என நங்கை நேர்ந்தாள், நாயகக் கோலம் கொள்ள;

சென்றனர், வான நாட்டுத் திலோத்தமை முதலோர், சேர.

 

As Sita expressed her wish, Vibheeshana would say – “While commanding me to this task, it was Rama’s wish (that you shall be adorned appropriately).”  Sita assented “Well, then.” The apsaras of the celestial world assembled to groom and adorn Sita. Vibheeshana just reverberates here Rama’s command: சென்று தா, நம தேவியை, சீரொடும் -  ‘சீரொடும்’ – would be ‘with due pomp and reverence.’

 

Celestial maidens organize bathing and adornment of Sita:

 

மேனகை, அரம்பை, மற்றை உருப்பசி, வேறும் உள்ள

வானக நாட்டு மாதர் யாரும், மஞ்சனத்துக்கு ஏற்ற

நான நெய் ஊட்டப் பட்ட நவை இல கலவை தாங்கி,

போனகம் துறந்த தையல் மருங்குற நெருங்கிப் புக்கார்.

 

Menaka, Ramba, Urvasi and other celestial maidens carrying fragrant ingredients for a royal bath for Sita – one who had forsaken food all through her incarceration – closed in on her.

 நான நெய் – Kasthuri and Punugu combine.

 

(The poet is in full command of even small details. Sita, during her incarceration in Asoka Vanam, would forsake normal body care.

 

துயில் அறக் கண்கள் இமைத்தலும்  முகிழ்த்தலும் துறந்தாள்,

வெயில் இடைத் தந்த விளக்கு என,  ஒளி இலா மெய்யாள்,

 

ஒப்பினான் தனை நினைதொறும்,நெடும் கண்கள் உகுத்த

அப்பினால் நனைந்து, அரும்  துயர் உயிர்ப்பு உடை யாக்கை.

வெப்பினால் புலர்ந்து, ஒருநிலை  உறாத மென் துகிலாள்.

 

(She was bathed in her tears and the heat of distress dried her, along with the one cloth that covered her.)

No wonder that Sita needed extensive grooming and coiffuring beginning from the cleansing of her dentures.)

 

Ramba grooms Sita’s (dishevelled/matted) hair;

காணியைப் பெண்மைக்கு எல்லாம், கற்பினுக்கு அணியை, பொற்பின்

ஆணியை, அமிழ்தின் வந்த அமிழ்தினை, அறத்தின் தாயை,

சேண் உயர் மறையை எல்லாம் முறை செய்த செல்வன் என்ன

வேணியை, அரம்பை, மெல்ல, விரல் முறை சுகிர்ந்து விட்டாள்.

 

Ramba gently separated and groomed Sita’s matted tresses – like Thirumaal had organized the vedhas – with her gentle fingers. Sita is called – the fertile land for all womanhood, the crown jewel for feminine virtuosity, the very fulcrum of feminine beauty, that Maha Lakshmi who rose from the churn of Thiruppaarkadal along with the divine nectar, the mother of all dharma.

 

The celestial maidens give Sita a regal bath:

 

பாகு அடர்ந்து அமுது பில்கும் பவள வாய்த் தரளப் பத்தி

சேகு அற விளக்கி, நானம் தீட்டி, மண் சேர்ந்த காசை

வேகடம் செய்யுமாபோல், மஞ்சன விதியின், வேதத்து

ஓகை மங்கலங்கள் பாடி, ஆட்டினர், உம்பர் மாதர்.

 

 The celestial maidens cleansed Sita’s dentures to their brilliant best – pearl like dentures housed in a coral-lipped mouth that always spoke sweet, nectar-dripping words; they coated her with a paste of rare fragrant ingredients; and gave her a royal bath, as if restoring a magnificent gem enveloped in dust, to its shiny brilliance, rendering the appropriate scriptural verses in the process.

 

Sita is adorned with brilliant jewellery – from head to foot. And, as Sita stood fully restored to her beauty and adorned, the celestial maidens offer ‘aarti’ os sanctified (coloured) water and secure her against wicked eyes (dhristi) - மந்திரத்து அயினி நீரால் வலஞ்செய்து, காப்பும் இட்டார்.

 

மண்டல மதியின் நாப்பண் மான் இருந்தென்ன, மானம்

கொண்டனர் ஏற்றி, வான மடந்தையர் தொடர்ந்து  கூட,

உண்டை வானரரும் ஒள் வாள் அரக்கரும் புறம் சூழ்ந்து ஓட,

அண்டர் நாயகன்பால், அண்ணல் வீடணன் அருளிச் சென்றான்.

 

Vibheeshana ferries Sita to where Rama was, on the Lankan Pushpaka Vimanam with the celestial maidens accompanying and the vanaras and the (surviving) Rakshasas scurrying along.

 

இப் புறத்து இமையவர், முனிவர் ஏழையர்,

துப்பு உறச் சிவந்த வாய் விஞ்சைத் தோகையர்,

முப் புறத்து உலகினும் எண்ணில் முற்றினோர்,

ஒப்புறக் குவிந்தனர், ஓகை கூறுவார்.

 

 As Sita arrived in Rama’s presence, all the celestials, sages, women, vidyadhara maidens, all the elders from the three worlds assembled, chanting auspicious words.

 

A near stampede and a can charge that draws Rama’s ire:

 

அருங் குலக் கற்பினுக்கு அணியை அண்மினார்,

மருங்கு பின் முன் செல வழி இன்று என்னலாய்,

நெருங்கினர்; நெருங்குழி, நிருதர் ஓச்சலால்,

கருங் கடல் முழக்கு எனப் பிறந்த, கம்பலை

 

The people assembled milled around and mobbed Sita. And, the Rakshasa guards begain to cane them (in order to protect Sita). There was a tumultuous cry of anguish from those that were thus charged.  

 

அவ் வழி இராமனும் அலர்ந்த தாமரைச்

செவ்வி வாள் முகம்கொடு செயிர்த்து நோக்குறா,

'இவ் ஒலி யாவது?' என்று இயம்ப, இற்று எனா,

கவ்வை இல் முனிவரர் கழறினார் அரோ.

 

As Rama, hearing the loud commotion, enquired – ‘what is all this?’ the sages, the composed ones in the assembly, let him know what was happening. கழறினார் connotes a communication accompanied by anguish.

 

முனிவரர் வாசகம் கேட்புறாதமுன்,

நனி இதழ் துடித்திட நகைத்து, வீடணன் -

தனை எழ நோக்கி, 'நீ, தகாத செய்தியோ,

புனித நூல் கற்று உணர் புந்தியோய்?' என்றான்.

 

 Even before he heard the sages’ anguished report Rama would censure Vibheeshana: “Oh! The very learned one! Would you (descend to) do this inappropriate thing?”.

 

கடுந் திறல் அமர்க் களம் காணும் ஆசையால்,

நெடுந் திசைத் தேவரும் நின்ற யாவரும்

அடைந்தனர்; உவகையின் அடைகின்றார்களைக்

கடிந்திட யார் சொனார்? - கருது நூல் வலாய்!

 

“Oh! The highly learned one! The celestials, the godheads of the eight directions and all and sundry spectators have assembled, in a joyous celebratory mood, with a natural curiosity to see the battlefield. Who asked (you) to censure them?”

 

Strangely, Rama does seem to be making an effort here to gloss over the truth, that people were rushing in to see Sita. He clothes that truth with an obviously lame reason – people assembling to see the battlefield! Flags the portents unfolding?

 

Rama continues to upbraid Vibheeshana:

 

'பரசுடைக் கடவுள், நேமிப் பண்ணவன், பதுமத்து - அண்ணல்,

அரசுடைத் தெரிவைமாரை இன்றியே அமைவது உண்டோ?

கரை செயற்கு அரிய தேவர், ஏனையோர், கலந்து காண்பான்

விரசுறின், விலக்குவாரோ? வேறு உலார்க்கு என்கொல்? - வீர!

 

“Oh! Warrior! The Trimurtis, would they ever venture out without their consorts accompanying them? If the celestials and the others, mingling together, with their wives assemble to see the battlefield – should they be hustled away? What would be the fate of the ordinary mortals?”

 

ஆதலான், அரக்கர் கோவே! அடுப்பது அன்று உனக்கும், இன்னே

சாதுகை மாந்தர்தம்மைத் தடுப்பது' என்று அருளி, செங் கண்

வேதநாயகன்தான் நிற்ப, வெய்து உயிர்த்து, அலக்கண் எய்தி,

கோது இலா மனனும் மெய்யும் குலைந்தனன் குணங்கள் தூயோன்.

 

Therefore, Oh! The Lord of Rakshasas! It is not quite becoming of you to cane charge innocent ordinary people.” Vibheeshana, on receiving this censure from Rama was afflicted with despair and squirmed.

 

அருந்ததி அனைய நங்கை அமர்க் களம் அணுகி, ஆடல்

பருந்தொடு கழுகும் பேயும் பசிப் பிணி தீருமாறு

விருந்திடு வில்லின் செல்வன் விழா அணி விரும்பி நோக்கி,

கருந் தடங் கண்ணும் நெஞ்சும் களித்திட, இனைய சொன்னா