Episode 01 - Chapter 39 - Canto on the coronation of Rama.

Chapter 39 – Canto on Coronation of Rama - திருமுடி சூட்டுப் படலம்

 

RAMA, BHARATA AND LAKSHMANA HAVE THEIR MATTED HAIR TENDED AND COIFFURED:

 

நம்பியும் பரதனோடு நந்தியம்பதியை நண்ணி,

வம்பு இயல் சடையும் மாற்றி, மயிர் வினை முற்றி, மற்றைத்

தம்பியரோடு தானும் தண் புனல் படிந்த பின்னர்,

உம்பரும் உவகை கூர, ஒப்பனை ஒப்பச் செய்தார்.

 

Rama, Lakshmana and Bharata – all with matter hair – the first two as part of the command of ascetic abdication and Bharata as a self-imposed ascetic form, went to Nandigramam in order to have the matted tresses cleansed and restored to their natural lustrous form. After this coiffur, they bathed and proceeded to have themselves brought back to their royal form, to the delight of the celestials. 

 

(It would seem that Nandigramam had the hair-dressers and make-up artistes with the required skills to meet the royal standards.)

 

நிருதியின் திசையில் தோன்றும் நந்தியம்பதியை நீங்கி,

குருதி கொப்பளிக்கும் வேலோன் கொடி மதில் அயோத்தி மேவ,

சுருதி ஒத்தனைய வெள்ளைத் துரகதக் குலங்கள்  பூண்டு,

பருதி ஒத்து இலங்கும் பைம் பூண் பரு மணித் தேரின் ஆனான்.*

 

Leaving Nandigramam (which was southwest (நிருதி -Nriti aka Nairuti– South East) of Ayodhya, Rama rode Ayodhyawards on a majestically grand chariot.

ஏறினான்.

 

Google map shows Nanidgramam slightly south west of Ayodhya – 23 kms.

 

The composition “Dwadasa Pancharam” would hail Sri Maha Vishnu in his diverse forms as the protector – Trivikramah Khadga Paani Nairuthyam jwalana prabah. ‘In the South West let me be protected by Trivikrama, wielding a sword and brilliant like fire.

 

.ஊழியின் இறுதி காணும்  வலியினது உயர் பொன் தேரின்,

ஏழ் உயர் மதமா அன்ன இலக்குவன் கவிகை ஏந்த,

பாழிய மற்றைத் தம்பி பால்நிறக் கவரி பற்ற,

பூழியை அடக்கும் கண்ணீர்ப் பரதன் கோல் கொள்ளப் போனான்.

 

As Rama rode to Ayodhya (from Nandigramam) on that magnificent chariot, Lakshmana held the royal parasol over Rama, Satrugna fanned him with a ‘kavari’ bushtail and Bharatawas the charioteer.

 

வீடணக் குரிசில், மற்றை வெங் கதிர்ச் சிறுவன்,வெற்றிக்

கோடு அணை குன்றம் ஏறி, கொண்டல் தேர் மருங்கு செல்ல,

தோடு அணை மவுலிச் செங் கண் வாலி சேய் தூசி செல்ல,

சேடனைப் பொருவும் வீர மாருதி பின்பு சென்றான்.*

 

Vibheeshana and Sugreeva the two royal kings, followed Rama striding great elephants. Angada rode in front. And, Hanuman kept the rear. சேடனைப் பொருவும் வீர மாருதி – Hanuman, the equal of Aadhi Sesha and the valiant one.

 

அறுபத்து ஏழ் அமைந்த கோடி யானைமேல் வரிசைக்கு ஆன்ற

திறம் உற்ற சிறப்பர் ஆகி, மானுடச் செவ்வி வீரம்

பெறுகுற்ற வனப்பர் உச்சி பிறங்கு வெண் குடையர் செச்சை

மறு உற்ற அலங்கல் மார்பர், வானரத் தலைவர் போனார்.

 

Sixty seven crores of vanara leaders, assuming handsome human form, richly garlanded,  rode on elephants.

 

எட்டு என இறுத்த பத்தின் ஏழ் பொழில் வளாக வேந்தர்

பட்டம் வைத்து அமைந்த நெற்றிப் பகட்டினர், பைம் பொன் தேரர்,

வட்ட வெண்குடையர், வீசு சாமரை மருங்கர், வானைத்

தொட்ட வெஞ் சோதி மோலிச் சென்னியர், தொழுது சூழ்ந்தார்

 

Kings and princes of eighteen subject nations – subjects of Ayodhya suzerainty – rode along regally with glittering crowns – some on grandly caparisoned elephants and some on majestic chariots, with their respective royal parasols and fanned by maids/courtiers with chamaras.  (The eighteen nations which paid a tribute to the Ayodhya crown – Singhala, Pushpakam, Sonakam, Javakam, Chinam, Thulu, Kudagu, Konkanam, Kannadam, Kollam, Telungam, Dravidam, Kalingam, Angam, Sangam, Magadham and Mahratta. (Practically all of Asia) ஏழ்பொழில் – Seven island states – Saagam, Kusai, Ilavam, Andril, Coral Hill,  Pushpakam, Irali, - Source – Kamba Ramayanam – Yudhdha Khaandam - படைக்காட்சிப் படலம்

 

Sita rode a magnificent ‘vimana’ with the vanara women swarming her:

 

வானர மகளிர் எல்லாம் வானவர் மகளிராய் வந்து

ஊனம் இல் பிடியும் ஒண் தார்ப் புரவியும் பிறவும் ஊர்ந்து,

மீன்இனம் மதியைச் சூழ்ந்த தன்மையின் விரிந்து சுற்ற,

பூ நிற விமானம்தன்மேல் மிதிலை நாட்டு அன்னம் போனாள்.

 

 

All the vanara lAadhies (who Sita had invited and brought with her from Kishkinta on board the Puspaka Vimanam) had transformed into celestial maidens rode she-elephants, fine horses and palanquins, accompanying Sita who travelled on board a magnificent ‘vimanam’.

 

தேவரும் முனிவர்தாமும் திசைதொறும் மலர்கள் சிந்த,

ஓவல் இல் மாரி ஏய்ப்ப, எங்கணும் உதிர்ந்து வீங்கிக்

கேவல மலராய், வேறு ஓர் இடம் இன்றிக் கிடந்த ஆற்றால்,

பூ எனும் நாமம், இன்று இவ் உலகிற்குப் பொருந்திற்று அன்றே.

 

With celestials and holy sages showering flowers in all directions, with that floral shower incessant, the earth was choking full with flowers – lending further credence to this planet being called பூஉலகம்!!!

 

Even the elephants celebrate Rama’s home coming – by rutting copiously!

கோடையில் வறந்த மேகக் குலம் எனப் பதினால் ஆண்டு

பாடு உறு மதம் செய்யாத பணை முகப் பரும யானை,

காடு உறை அண்ணல் எய்த, கடாம் திறந்து உகுத்த வாரி

ஓடின, உள்ளத்து உள்ள களி திறந்து உடைந்ததேபோல்.

 

 The huge, long-tusked elephants that went dry of rutting in all the fourteen years of Rama’s abdication, like moistureless summer clouds, started rutting copiously as Rama returned to Ayodhya.  (Rutting is an indicator of elephants getting toxically excited.)

 

Connects with what Kamban had said about elephants drying of their rut when Rama abdicated to the forest:

 

ஒளி துறந்தன முகம்  உயிர் துறந்தனெத்

துளி துறந்தன முகில்  தொகையும்; தூயவாம்

தளி துறந்த பலி; தான யானையும்,

களி துறந்தன; மலர்க் கள் உண் வண்டினே….

 

Canto on Rama leaving Ayodhya – நகர் நீங்கு படலம் - Ayodhya Khaandam

 

துரகத் தார்ப் புரவி எல்லாம், மூங்கையர் சொல் பெற்றென்ன,

அரவப் போர் மேகம் என்ன, ஆலித்த; மரங்கள் ஆன்ற

பருவத்தால் பூத்த என்னப் பூத்தன; பகையின் சீறும்

புருவத்தார் மேனி எல்லாம் பொன் நிறப் பசலை பூத்த.

 

All the fine horses of Ayodhya neighed like thundering clouds – as if mutes had ragained their voices (they had all, sulking, fallen silent as Rama left Ayodha). All the trees bloomed as it was their season to bloom (though it was unseasonal). All the attractive maidens of Ayodhya had their fine skin afflicted with golden sallowness, hinting their becoming love-sick.

 

பசலை – flags this great Pura Naanooru poem lamenting the wasted attractions of a young love-shorn maiden: ’கன்று முண்ணாது கலத்தினும் படாது

 

ஆயது ஓர் அளவில், செல்வத்து அண்ணலும் அயோத்தி நண்ணி,

தாயரை வணங்கி, தங்கள் இறையொடு முனியைத் தாழ்ந்து,

நாயகக் கோயில் எய்தி, நானிலக் கிழத்தியோடும்

சேயொளிக் கமலத்தாளும் திரு நடம் செய்யக் கண்டான்.

 

 Rama, arriving in Ayodhya visits the royal palace, pays obeisance to the mothers, paid his respects to Sage Vasishta and prayed at the palace sanctum of Sri Maha Vishnu; saw there the two divine consorts of Thirumaal, wrapped in evident joy.

 

Kamban presents the toxic effect that Rama’s arrival in Ayodhya had on its people, making them feel quite drunk and indulge in pranks that could border on obscenity. We are skipping these three verses for their inappropriate content.

 

Rama, even in the midst of these hectic celebrations around him, is mindful of guest relations;

 

ஆயது ஓர் அளவில், ஐயன், பரதனை, அருளின் நோக்கி,

'தூய வீடணற்கும், மற்றைச் சூரியன் மகற்கும்,தொல்லை

மேய வானரர்கள் ஆய வீரர்க்கும், பிறர்க்கும், நம்தம்

நாயகக் கோயில் உள்ள நலம் எலாம் தெரித்தி'என்றான்.*

 

As these (spontaneous playing out of joy and glee on the part of both animate and inanimate of Ayodhya) was happening, Rama bade Bharata: “Do show to Vibheeshana and Sugreeva – and to the vanara commanders as well – all the places of interest in these palaces.”

 

TWO CONSECUTIVE VERSES COMMENCE WITH THE PHRASE ஆயது ஓர் அளவில் – A RARE SLIP?

 

Bharata complies:

 

என்றலும், இறைஞ்சி, மற்றைத் துணைவர்கள் யாவரோடும்

சென்றனன் எழுந்து, மாடம் பல ஒரீஇ, உலகில் தெய்வப்

பொன் திணிந்து அமரரோடும் பூமகள் உறையும் மேருக்

குன்று என விளங்கித் தோன்றும் நாயகக் கோயில் புக்கான்.*

 

Bharata complied. Took Vibheeshana, Sugreeva and other vanara personalities around the Ayodhya royal palace that stood loftily like Mount Meru and resembled the very abode of Sri Mahalakshmi in its opulence. 

 

வயிரம், மாணிக்கம், நீலம், மரகதம் முதலாய் உள்ள

செயிர் அறு மணிகள் ஈன்ற செழுஞ் சுடர்க் கற்றை சுற்ற,

உயிர் துணுக்குற்று நெஞ்சும் உள்ளமும் ஊசலாட,

மயர்வு அறு மனத்து வீரர், இமைப்பிலர், மயங்கி நின்றார்.

 

AS they viewed the eye-blinding opulence – the best among diamonds, rubies, saphires, emeralds emitting their rainbow brilliance, even the intrepid warriors – Vibheeshana, Sugreeva (royals themselves) and others, were wonder struck.

 

விண்டுவின் மார்பில் காந்தும் மணி என விளங்கும் மாடம்

கண்டனர்; பரதன் தன்னை வினவினர், அவர்க்கு,'காதல்

புண்டரீகத்துள் வைகும் புராதனன், கன்னல் தோளான்,

கொண்ட நல் தவம்தன்னாலே உவந்து, முன் கொடுத்தது' என்றான்.*

 

 The visitors were awe-struck by a balcony மாடம் that glowed like the “Koustuba” on Sri Maha Vishnu’s chest, and enquired of its antecedents with Bharata. Bharata explained: ‘Appreciating the ascetic merits of one of our Ikshwaku predecessors, Brahma gifted this to him.’

 

மாடம் – could mean a variety of things: the built-in cavern in Indian homes in the front foyer that is used to place lighted oil-lamps in the night; balconies; storied houses and palaces.

 

பங்கயத்து ஒருவன் இக்குவாகுவிற்கு அளித்த பான்மைத்து

இங்கு இது மலராள் வைகும் மாடம்' என்று இசைத்த போதில்,

'எங்களால் துதிக்கலாகும் இயல்பதோ' என்று கூறி,

செங் கைகள் கூப்பி, வேறு ஓர் மண்டபம்அதனில் சேர்ந்தார்.

 

As Bharata explained that this balcony, the sanctum of Sri Mahalakshmi, was gifted by Brahma, Vibheeshana backed off: “Would we be able to appreciate its grandeur?” and withdrew folding his hands. Bharata took them forward to another grand pavilion.

 

இருந்தனர், அனைய மாடத்து இயல்பு எலாம் எண்ணி எண்ணி,

பரிந்தனன் இரவி மைந்தன், பரதனை வணங்கி 'தூயோய்!

கருந் தட முகிலினாற்குக் காப்பு நாண் அணியும் நல் நாள்

தெரிந்திடாது இருத்தல் என்னோ?' என்றலும், அண்ணல் செப்பும்:

 

The royal tour thus concluded, Sugreeva enquired of Bharata – ‘How come, there is yet no news to us  of Rama receiving the sacred wrist thread, precedent to the coronation?”

Bharata would respond:

 

ஏழ் கடல் அதனில் தோயம், இரு நதி பிறவில் தோயம்

தாழ்வு இலாது இவண் வந்து எய்தற்கு அருமைத்து ஓர் தன்மைத்து என்ன,

ஆழி ஒன்று உடையோன் மைந்தன், அனுமனைக் கடிதின் நோக்க,

சூழ் புவி அதனை எல்லாம் கடந்தனன், காலின் தோன்றல்.

 

“Water from the seven seas and water from all the sacred rivers to be brought without delay, Hanuman is the right one.” Hearing this, Sugreeva looked at Hanuman. Hanuman, receiving his king’s command, left sweeping across the seas in no time.

 

 

கோமுனியோடு மற்றைக் கணிதரைக் கொணர்க!' என்னா

ஏவினன்; தேர் வலான் சென்று இசைத்தலும், உலகம் ஈன்ற

பூமகன் தந்த அந்தப் புனித மா தவன் வந்து எய்த,

யாவரும் எழுந்து போற்றி, இணை அடி தொழுது நின்றார்.

 

Bharata sent for Sage Vasishta and the court astrologers. As Vasishta arrived, all those assembled paid obeisance to him.

 

அரியணை பரதன் ஈய, அதன்கண் ஆண்டு இருந்த அந்தப்

பெரியவன், அவனை நோக்கி, 'பெரு நிலக் கிழத்தியோடும்

உரிய மா மலராளோடும் உகந்தனர் ஒருவு இல்செல்வம்

கரியவன் உய்த்தற்கு ஒத்த காப்பு நாள் நாளை' என்றான்.

 

Bharata offered an appropriate seat to Sage Vasishta. The Sage informed Bharata: “Tomorrow is the auspicious day for letting Rama wear the protective sacred wrist band, preceding the coronation rituals.”

 

The ‘Muhoorta Patrika’ is drawn:

 

இந்திர குருவும் அன்னார் எனையவர் என்ன நின்ற

மந்திர விதியினாரும், வசிட்டனும், வரைந்து விட்டார்-

சந்திர கவிகை ஓங்கும் தயரத ராமன் தாமச்

சுந்தர மவுலி சூடும் ஓரையும் நாளும் தூக்கி.

 

Regarded and revered as the equal of Brahaspati and well versed in all the ritual scriptures, Vasishta wrote (to the Royal Council) : “THE DAY AND TIME FOR THE CORONAION OF DASARATHA RAMA, WITH THE SILVER-MOON PARASOL OVER HIM,  SHALL BE THESE.”

 

அடுக்கிய உலகம் மூன்றும், ஆதரத் தூதர் கூற,

இடுக்கு ஒரு பேரும் இன்றி, அயோத்தி வந்து இறுத்தார் என்றால்,

தொடுக்குறு கவியான் மற்றைத் துழனியை இறுதி தோன்ற

ஒடுக்குறுத்து உரைக்கும் தன்மை நான்முகத்து ஒருவற்கு உண்டோ?

 

Excited and joy-driven messengers proclaimed and conveyed Rama’s Coronation Celebration to all the three worlds and every one of the invitees arrived in Ayodhya – leaving no breathing space in that divine city – could even the great Brahma narrate the resultingtumult and clamour?

 

அவ் வயின் முனிவனோடும் பரதனும், அரியின் சேயும்,

செவ்வியின் நிருதர்கோனும், சாம்பனும், வாலி சேயும்,

எவ்வம் இல் ஆற்றல் வீரர் யாவரும், எழுந்து சென்று, ஆங்கு

அவ்வியம் அவித்த சிந்தை அண்ணலைத் தொழுது சொன்னார்.*

 

Along with Sage Vasishta, Bharata, Sugreeva, Vibheeshana, Jambavan, Angada and all the great warriors went to Rama, the one who was totally untouched by envy, and would inform him: (Hanuman is missing in this delegation as he was speeding around the world, collecting waters from the seas and the holy rivers for the sacred ‘abhishekam’.)

 

The Aadhi Kaavya would have Bharata strain all his nerves to PERSUADE Rama to take the Ayodhya reign back and have himself coronated:

 

pUjitA mAmikA mAtA dattan rAjyamidaM mama |

taddadAmi punastubhyan yathA tvamadadA mama

 

You gave this kingdom to me and treated my mother's words reverentially. As you gave it to me then, in the same way I am giving it to you back.

 

gatiM khara ivAshvasya hansasyeva cha vAyasaH |

nAnvetumutsahe deva tava mArgamarindama

 

O hero, the annihilator of enemies! I am not endowed to follow your path, any more than a donkey would follow the gallop of a horse or a crow would try to imitate a grand swan."

 

நாளை நீ மவுலி சூட நன்மை சால் பெருமை நல்நாள்;

காளை! நீ அதனுக்கு ஏற்ற கடன்மைமீது இயற்றுக!' என்று,

வேளையே பொடியதாக விழிக்கும் நீள் நுதலின் வெண் பூம்

பூளையே சூடுவானைப் பொருவும் மா முனிவன் போனான்.*

 

Sage Vasishta instructed Rama: “Oh! The Majestic Bull! Tomorrow is marked as the auspicious day for your coronation. You should (from now on) observe the preceding ritual obligations.” So saying Vasishta left.

 

Maya, the celestial architect, constructs the coronation hall:

நான்முகத்து ஒருவன் ஏவ, நயன் அறி மயன் என்றுஓதும்

நூல் முகத்து ஓங்கு கேள்வி நுணங்கியோன், வணங்கு நெஞ்சன்,

கோல் முகத்து அளந்து, குற்றம் செற்று, உலகு எல்லாம் கொள்ளும்

மான் முகத்து ஒருவன், நல் நாள் மண்டபம் வயங்கக் கண்டான்.

 

As Brahma decreed, Maya, the greatly skilled celestial architect who had mastered all of the science of sculpting and architecture, with a pious and praying mind, making the appropriate measurements, constructed a magnificent hall that was commodious enough to hold the whole world. மான் முகத்து ஒருவன் – Maya is believed to be deer-faced.

 

சூழ் கடல் நான்கின் தோயம், எழு வகை ஆகச் சொன்ன

ஆழ் திரை ஆற்றின் நீரோடு அமைத்தி இன்று' என்ன, 'ஆம்' என்று,

ஊழியின் இறுதி செல்லும் தாதையின் உலாவி, ஒன்றா

ஏழ் கடல் நீரும் தந்தான், இருந்து உய்ய மருந்து தந்தான்.

 

Hanuman, the one who had brought alive Rama and Lakshmana and all of the vanaras by fetching the Herbal Mount, speeding around like the ferocious wind at the end of Time, fetched waters from the four oceans, seven seas and every sacred river in the world. 

 

(Sage Valmiki would assign this task of fetching sacred waters from the seas and rivers to a number of vanara commanders, each going in a different direction – Jambhavan, Vegadarshi, Sushena, Rishaba, Gavaya and Nala are mentioned. Kamban would have Hanuman do the entire task – well within that great personality.)

 

எரி மணிக் குடங்கள் பல் நூற்று யானைமேல் வரிசைக்கு ஆன்ற

விரி மதிக் குடையின் நீழல், வேந்தர்கள் பலரும் ஏந்தி,

புரை மணிக் காளம் ஆர்ப்ப, பல்லியம் துவைப்ப, பொங்கும்

சரயுவின் புனலும் தந்தார், சங்குஇனம் முரல மன்னோ.*

 

Several kings – subjects of Ayodhya crown – fetched sacred waters from river Sarayu, in hundreds of pitchers hewn out of rubies, carried on caparisoned elephants and under silver white royal parasols, to the accompaniment of multiple musical instruments playing auspicious notes.

 

Rama is seated regally, with Sita, for the sacred ‘abhishekam’:

 

மாணிக்கப் பலகை தைத்து, வயிரத் திண் கால்கள் சேர்த்தி,

ஆணிப்பொன் சுற்றி முற்றி, அழகுறச் சமைத்த பீடம்,

ஏண் உற்ற பளிக்கு மாடத்து இட்டனர்; அதனின்மீது

பூண் உற்ற திரள் தோள் வீரன் திருவொடும் பொலிந்தான் மன்னோ.*

 

A magnificent seat – wrought of brilliant ruby, with legs made of diamonds and finished with virgin gold, was laid in the grand hall (that Maya had constructed for the coronation). And Rama, the one with mighty, handsome shoulders richly decorated, was seated there along with Sita, in matchless regal splendour.

 

SRI RAMA PATTABHISHEKAM COMMENCES:

 

The celestials bathe the divine couple first:

 

மங்கல கீதம் பாட, மறை ஒலி முழங்க, வல் வாய்ச்

சங்குஇனம் குமுற, பாண்டில் தண்ணுமை ஒலிப்ப, தா இல்

பொங்கு பல்லியங்கள் ஆர்ப்ப, பூ மழை பொழிய, விண்ணோர்

எங்கள் நாயகனை வெவ்வேறு எதிர்ந்து, அபிடேகம் செய்தார்.*

 

To the accompaniment of auspicious music, vedhic chants, conches blowing, percussion instruments letting out harmonious drum beats, with countless musical instruments joining in concert, the celestials bathed Rama (and Sita) with the sanctified waters, individually.

 

Those who followed in this well-ordered, carefully sequenced ‘abhishekam’ ritual:

 

மா தவர், மறைவலாளர், மந்திரக் கிழவர், மற்றும்

மூதறிவாளர், உள்ள சான்றவர் முதல் நீராட்ட,

சோதியான் மகனும், மற்றைத் துணைவரும், அனுமன்தானும்,

தீது இலா இலங்கை வேந்தும், பின் அபிடேகம் செய்தார்.

 

Holy sages, vedhic scholars (Brahmins), members of the Royal Council were next to bathe the divine couple with the sacred, sanctified waters, next. Sugreeva, his aides (ministers), Hanuman and Vibheeshana were the ones who followed.

 

'அம் கண் வான், உலகம், தாய அடி, மலர்த் தவிசோன் ஆட்டும்

கங்கை வார் சடையின் ஏற்றான், கண்ணுதல் ஒருவன்; இந் நாள்

சிங்கஏறு அனையான் செய்ய திருமுடி ஆட்டும் நல் நீர்

எங்கண் ஏற்று அன்னோன் வாழும்?' என்றனர்,புலவர் எல்லாம்.*

 

The scholars proclaimed in reverential awe: “Lord Siva received on his thick tresses, the sacred waters of the Ganga that flowed from the feet of Thirumaal, as Brahma washed those feet with those waters. These waters now, washing the tresses of Rama, would flow into the Ganga again. How would Lord Siva receive these waters?” Déjà vu for Lord Siva? But these waters would not flow back to Lord Siva’s tresses defying gravity?

 

மரகதச் சயிலம் செந் தாமரை மலர்க் காடு பூத்து,

திரை கெழு கங்கை வீசும் திவலையால் நனைந்து, செய்ய

இரு குழை தொடரும் வேற் கண் மயிலொடும் இருந்தது ஏய்ப்ப,

பெருகிய செவ்வி கண்டார், பிறப்பு எனும் பிணிகள் தீர்ந்தார்.

 

Those who had the divine grace and fortune to witness this ‘abhishekam’ – Rama, seatedlike an emerald hill that had a lotus forest adorning it (Rama’s eyes were lotuses; his lips were lotuses; his face was a lotus; his hands were lotuses; and his feet were lotuses - தாமரைக் காடு, with Sita, the javelin-eyed lovely peacock seated beside him, his entire person washed with the most sacred waters of the Ganga, and dripping down from the brilliant ruby ear rings – were really endowed with immeasurable wealth and shall not be born again. 

 

தெய்வ நீராடற்கு ஒத்த செய் வினை வசிட்டன் செய்ய,

ஐயம் இல் சிந்தையான் அச் சுமந்திரன் அமைச்சரோடும்

நொய்தினின் இயற்ற, நோன்பின் மாதவர் நுனித்துக் காட்ட,

எய்தின இயன்ற பல் வேறு, இந்திரற்கு இயன்ற என்ன.

 

As Sage Vasishta performed the prescribed rituals for the sacred ‘abhishekam’, as learned vedhic scholars (Brahmins) laid down for him, Sumantra, the Ayodhya Prime Minister along with his Council colleagues organized the paraphernalia for the coronation.

 

SRI RAMA’S CORONATION

 

 

 

(Sage Valmiki presents the Ayodhya crown – the timeless one:

 

brahmaNaa nirmitaM puurvaM kiriiTaM ratnashobhitam ||

abhiShiktaH puraa yena manustaM diiptatejasam |

tasyaanvavaaye raajaanaH kramaadyenaabhiShechitaaH ||

sabhaayaaM hemakluptaayaaM shobhitaayaaM mahaadhanaiH |

ratnairnaanaavidhaishchaiva chitritaayaaM sushobhanaiH ||

naanaaratnamaye piiThe kalpayitvaa yathaavidhi |

kiriiTena tataH pashchaadvasiShThena mahaatmanaa ||

R^itvigbhirbhuuShaNaishchaiva samayokShyata raaghavaH

 

With which crown, long ago, Manu the very first ruler of mankind was adorned while he was consecrated and with which, the kings followed in his line were successively adorned while they were coronated, that crown studded with precious jewels, fashioned by Brahma at the beginning of creation and dazzling with splendour, being kept according to practice on a throne adorned with many kinds of precious stones in the council-hall, resplendent in gold,  richly decorated and shiningly, studded with brilliant precious gems of various kinds, and thereafter was Rama duly adorned by that crown as well as jewels by the great-souled Vasishta and other priests officiating at the coronation-ceremony.)

 

***

 

The timeless verse of Kamban that documents Sri Rama’s coronation:

 

 

அரியணை அனுமன் தாங்க, அங்கதன் உடை வாள் ஏந்த,

பரதன் வெண் குடை கவிக்க, இருவரும் கவரி பற்ற,

விரை செறி குழலி ஓங்க, வெண்ணெயூர்ச் சடையன் தங்கள்

மரபுளோர் கொடுக்க வாங்கி, வசிட்டனே புனைந்தான், மௌலி.

 

As Hanuman held the Simhasana, Angada holding the Royal sword, Bharata holding the royal white parasol, the other two siblings, Lakshmana and Satrugna fanning the divine couple with ‘kavari’, with Sita seated in divine splendour, the ancestors of Thiruvennainallur Sadaiyappa Vallal handing him the Ayodhya crown, Vasishta crowned Rama.

 

(The poet keeps his promise to document his deep sense of gratitude and affection to his royal patron, Sadaiyappa Vallal of Thiruvennainallur, by inducting the lineage of that royal as a pivotal cog in this universally unique coronation. Though Kamban hailed from Chola counry, he apparently did not receive the deserved acclaim and patronage from the Chola court; instead Sadayappa Vallal of Thiruvennainallur, a chieftain in relative terms, gave Kamban that recognition, acclamation and patronage – a debt for Kamban so deep that he sung about this patron several times in his matchless epic. Folklore has it that Kamban really wanted to bring in his patron every hundred verses. The scholars and poets in the Chola court where the epic was discussed apparently before its dedication, objected to it as unacceptably exaggerated. Kamban cleverly turned it around – Sadaiyappa Vallal is not just one in a hundred, he is one in a thousand, therefore, so be it.)

 

Let us dwell a bit on Kamban’s preferential order in this verse. He places Hanuman first – this is quite obvious. Hanuman was the one who made he alliance with Sugreeva possible  the chief ingredient of the Ravana Samharam. Hanuman was the one who found Sri Piratti; not just that, he was the one who retrieved her from the brink as she was about to take her life. Hanuman was the one who demoralized the Rakshasas far ahead of the war proper. Hanuman was – most vitally, most demonstrably – the reason why Rama and Lakshman were spared their lives. His contribution in bringing the Sanjeeva Parvatham cannot be overstated. And, it was Hanuman who stopped Bharata from immolating himself. It was fitting therefore that Kamban sings about him first, granting him the privilege of holding the throne. Next, curiously is not Vibheeshana nor Sugreeva, it is Angada. Rama owed this prince of Kishkinta a debt of forgiving. We recall the famous words of Rama, as Vaali was breathing his last, still conscious and watching, handing his sword to Angada and seeking his forgiveness – with such a grace: நீ இது  பொறுத்தி''  and Angada reciprocaes loftily by committing himself in the service of Rama, the slayer of his father. Kamban places Angada next, therefore  and poignantly, has him holding that sword in the coronation – a pivotal function. Bharata holds the royal parasol, signifying a reign that was his for the asking. He gave it all up, assumed a spartan ascetic self-denying life for fourteen years, letting Rama’s Paadhukas take the responsibility of governing Ayodhya, as Rama’s representative.

 

Therefore, Bharata holds the royal parasol.

 

Lakshmana, surprisingly for all his sacrifices and contribution to the war effort, not an iota less than that of Rama, and most of all a remarkable self-denial, leaving his young wife, comforts of the palace under no compulsion like Rama had, functioning like an alter-life of Rama, following him like a shadow, gave up sleep, consumed Rama’s left overs as the only source of feed, was virtually dead thrice, got those unbearable earfuls from Sita, got an earful from Rama as well when Rama deflatingly and humiliatingly told him that the credit for the killing of Indrajit was not his but was of Vibheesna’s, had the mortification of being commanded by Rama to set up the pyre for Sita’s agni pravesam…Kamban conforms to the universal form – this character in the epic is the most underrated, unsung one. And he is condemned to hold the ‘kavari’ fan along with his twin Satrugna.

 

And, Sugreeva and Vibheeshana? No spot for them? For one, these were sovereigns and would not fit a servile status. Two, both of them had a mighty great trade off with Rama, each gaining a crown in the bargain, Vibheeshana had Chiranjeevatva as bonus.

 

Kamban imparts an emphasis to Vasishta doing the crowning - வசிட்டனே புனைந்தான், மௌலி. He could have just said – Vasishta crowned him. The poet’s intent seems to be to underscore the relief and doubled joy that the sage should have had at this successful opportunity after a long fourteen years, having been denied it under sad circumstances previously.

 

This one verse seems to distil Kamban the poet and Kamban he dramatist.  Let us celebrate this rare genious that inspired Bharati to proclaim: யாமறிந்த புலவரிலே கம்பனைப்போல் வள்ளுவர் போல், இளங்கோவைப் போல் பூமிதனில் யாங்கனுமே பிறந்ததிலே, உண்மை வெறும் புகழ்ச்சி யில்லை.

 

Kamban elevates Rama to his true state – Sri Maha Vishnu and in the process detracts from one of Rama’s unique attributes - ஏக பத்னீ வ்ரதன் – and sees him with two consorts here:

 

வெள்ளியும் பொன்னும் ஒப்பார் விதி முறை மெய்யின் கொண்ட

ஒள்ளிய நாளின், நல்ல ஓரையின், உலகம் மூன்றும்

துள்ளின குனிப்ப, மோலி சூடினன் - <