Loading...
Skip to Content

Episode 01 - Chapter 7 - Canto on Rama praying for sea route from Varuna.

Chapter 7 – Canto on (Rama) praying for searoute from Varuna - வருணனை வழி வேண்டும் படலம்

 

 

Rama seeks the advice of Vibheeshana on how the vanara army could ford the formidable sea that has halted its march toward Lanka.

 

 தொடக்கும் என்னில் இவ் உலகு ஒரு மூன்றையும் தோளால்

அடக்கும் வண்ணமும், அழித்தலும், ஒரு பொருள் அன்றால்;

கிடக்கும் வண்ண வெங் கடலினைக் கிளர் பெருஞ் சேனை

கடக்கும் வண்ணமும் எண்ணுதி-எண்ணு நூல் கற்றாய்!'

 

Oh! The Learned One! Should the roaring seas be subjugated by us, subjugating the three worlds with our bare shoulders would be a breeze. Please consider the means of our huge army crossing this limitless blue sea.

 

Vibheeshana comes up with a solution:

 

'கரந்து நின்ற நின் தன்மையை, அது, செலக் கருதும்;

பரந்தது, உன் திருக் குல முதல் தலைவரால்; பரிவாய்

வரம் தரும், இந்த மாக் கடல்; படை செல, வழி வேறு

இரந்து வேண்டுதி, எறி திரைப் பரவையை' என்றான்.

 

These seas are fully aware of the reason why they are – because of the extreme ascetics and endeavours of your ancestors – Sakaras; they ought also to be aware of the fact that you are the Almighty Himself, here in this form. Therefore, pray to them beseeching their mercy. They would grant you your wish.

 

Rama performs Varuna Japam on the shore of the sea:

 

'தருண மங்கையை மீட்பது ஓர் நெறி தருக !' என்னும்

பொருள் நயந்து, நல் நூல் நெறி அடுக்கிய புல்லில்,

கருணைஅம் கடல் கிடந்தனன், கருங் கடல் நோக்கி;

வருண மந்திரம் எண்ணினன், விதி முறை வணங்கி.

 

Grant me a way for retrieving Sita, the young one.” With that ‘sankalpa’ Rama, the sea of compassion (கருணைஅம் கடல்), astride a sanctified seat made of dharba grass, and paying obeisance and tributes to Varuna as prescribed in the scriptures, meditated on andchanted the “Varuna Mantra”

 

பூழி சென்று தன் திரு உருப் பொருந்தவும், பொறை தீர்

வாழி வெங் கதிர் மணி முகம் வருடவும், வளர்ந்தான்;

ஊழி சென்றன ஒப்பன, ஒரு பகல்; அவை ஓர்

ஏழு சென்றன; வந்திலன், எறி கடற்கு இறைவன்.

 

With the dust from the sandy beach settling all his divine form with the blistering sun caressing his face, Rama lay – in meditation. As if every day was a whole chathur-yuga, seven days were gone. Varuna did not arrive.

 

The Aadhi Kaavya says that Rama lay on dharba grass in ascetic prayer to Varuna – for THREE NIGHTS:  त्रिरात्रोषितस्तत्र triraatroShitastatra

 

At this intransigence of Varuna, Rama’s anger simmers:

 

ஊற்றம் மீக்  கொண்ட   வேலையான்  இலை என்னும்

மாற்றம் ஈக்கவும் பெற்றிலம், யாம்' எனும் மனத்தால்,

ஏற்றம் மீக்கொண்ட புனலிடை எரி முளைத்தென்னச்

சீற்றம் மீக்கொண்டு சிவந்தன, தாமரைச் செங் கண்.

 

Rama, his eyes tears-filled with the disappointment that the arrogant Varuna would not respond, would not respond with a yes or no, was filled with a searing anger, with his yet tear-filled lotus eyes reddening, as if those tears gave birth to a roaring flame. வேலையான் – Samudra raja connoted with an irreverential honorific - பார்ப்பான், வாத்தியான் வேலை is Samudra, i.e. Varuna.

 

ஒன்றும் வேண்டலர்ஆயினும், ஒருவர்பால் ஒருவர்

சென்று வேண்டுவரேல், அவர் சிறுமையின் தீரார்;

இன்று வேண்டியது எறி கடல் நெறிதனை மறுத்தான்;

நன்று, நன்று !' என, நகையொடும் புகை உக,நக்கான்.

 

 “Even when someone does not seek any favour from someone, when when one goes and bows in supplication, he covers himself with humiliation. Varuna has denied my prayer. Well, well!” Rama sniggered with that anger-filled nostrils emitting smoke.

 

Rama is filled with some self-pity, flowing from his disappointment and anger.

 

 "பாரம் நீங்கிய சிலையினன், இராவணன் பறிப்பத்

தாரம் நீங்கிய தன்மையன், ஆதலின், தகைசால்

வீரம் நீங்கிய மனிதன்" என்று இகழ்ச்சி மேல் விளைய,

ஈரம் நீங்கியது, எறி கடல் ஆம்' என இசைத்தான்.

 

Rama thought unto himself: “Varuna has lost all compassion (towards me), yes. (He is denigrating me because) I carry a bow that has no pride left in it; I have lost my spouse to Ravana. Therefore I am a lowly man bereft of any valour.” –

 

Rama’s thoughts here, about his bow may have been triggered by the fact that the bow that he carries which was given to him by Parasurama, was the bow of Varuna.

 

'புரந்து கோடலும், புகழொடு கோடலும், பொருது

துரந்து கோடலும், என்று இவை தொன்மையின் தொடர்ந்த;

இரந்து கோடலின், இயற்கையும் தருமமும் எஞ்சக்

கரந்து கோடலே நன்று; இனி நின்றது என், கழறி?

 

If you wish to gain something from someone, you could exalt him and get it, you could best him in his game and get it, or you could trounce him and get it – these are the ways followed from time immemorial. Instead of me having to beg and seek to gain, I suppose I should rather steal and gain it, even if it should dent my (righteous) nature. What else is there to say?”

 

Rama’s flight of self-pity continues:

 

"கானிடைப் புகுந்து, இருங் கனி காயொடு நுகர்ந்த

ஊனுடைப் பொறை உடம்பினன்" என்று கொண்டு உணர்ந்த

மீனுடைக் கடல் பெருமையும், வில்லொடு நின்ற

மானுடச் சிறு தன்மையும், காண்பரால், வானோர்.

 

The celestials are seeing the mighty, proud, fish-filled ocean considering with condescension  a pathetic human who stands at it, bow in hand, with an emaciated form that has been enfeebled as he, though born a Kshatriya,  entered the forests and has been fed with just vegetables and fruits, (thus depriving him of vigour and virility.”

 

Rama vows to smash his way out of this pathetic context.

 

ஏதம் அஞ்சி, நான் இரந்ததே, "எளிது" என இகழ்ந்த

ஓதம் அஞ்சினோடு இரண்டும் வெந்து ஒரு பொடி ஆக,

பூதம் அஞ்சும் வந்து அஞ்சலித்து உயிர்கொண்டு பொரும,

பாதம் அஞ்சலர் செஞ்செவே படர்வர், என் படைஞர்.

 

I submitted myself to this prayer begging for Varuna’s favour because of my reluctance to cross the line of righteousness (as I would be hurting a lot of innocent lives). I shall see that all the seven seas are decimated; I shall see that all the five elements come to me crying and praying for their lives. I shall see that my armies walk across this sea prim and proper.”

 

Rama decides to act:  asks for his bow from Lakshmana.

 

திருதி என்பது ஒன்று அழிதர, ஊழியில் சினவும்

பருதி மண்டிலம் எனப் பொலி முகத்தினன், பல கால்,

'தருதி, வில்' எனும் அளவையில், தம்பியும் வெம்பிக்

குருதி வெங் கனல் உமிழ்கின்ற கண்ணினன் கொடுத்தான்.

 

 With his patience ebbing, with his face resembling the scorching, destructive rays of the sun at the time of the end of the worlds, repeatedly called for his bow – ‘get my bow’. And Lakshmana, himself in the grip of anger, with fire-spitting eyes, gave that bow to Rama.

The Aadhi Kaavya does not invest in any self-pitying portrayal of Rama. Here he wakes up instantly to the challenge that Varuna had apparently thrown at him by his inexplicable intransigence:

 

क्षमया हि समायुक्तम् माम् अयम् मकर आलयः ||

असमर्थम् विजानाति धिक् क्षमाम् ईदृशे जने

 

kShamayaa hi samaayuktam maam ayam makara aalayaH ||

asamartham vijaanaati dhik kShamaam iidR^ishe jane

 

"This ocean is (perhaps) considering me as an incapable man endowed as I am with forbearance. It is a great mistake to show forbearance to such an entity."

 

வாங்கி வெஞ் சிலை, வாளி பெய் புட்டிலும் மலைபோல்

வீங்கு தோள்வலம் வீக்கினன்; கோதையை விரலால்

தாங்கி, நாணினைத் தாக்கினன்; தாக்கிய தமரம்,

ஓங்கு முக்கணான் தேவியைத் தீர்த்துளது ஊடல்.

 

Receiving his bow from Lakshmana, along with the darts-filled quiver, Rama held it over his mighty shoulder; he wore the leather-mitts on his fingers. And chording the bow, he strummed the chord. The (earth-shaking) reverberation from that noise made Uma to hug her consort – thus dissolving the love quarrel between that divine couple.”

கோதை – refers to finger mitts worn by archers, made from the skin of iguana. உடும்பு

 

Rama showers his darts on the unrelenting sea:

 

மாரியின்  பெருந்துளியினும் வரம்பில- மழையின்

சீரிது என்றவை எவற்றினும் சீரிய, தெரிந்து,

பார் இயங்கு இரும் புனல் எலாம் முடிவினில் பருகும்

சூரியன் கதிர் அனையன சுடு சரம் துரந்தான்.

 

Rama let go of countless darts from his bow – more dense and devastating than the rain of the deluge; they were scorching like the sun destroying everything with his blazing rays at the end of the world.

 

'மாரியின் பெருந்துளியிபெரிய மால் வரை ஏழினும் பெரு வலி பெற்ற

வரி கொள் வெஞ் சிலை வளர் பிறையாம் என வாங்கி,

திரிவ நிற்பன யாவையும் முடிவினில் தீக்கும்

எரியின் மும் மடி கொடியன சுடு சரம் எய்தான்.

 

Drawing his mighty bow, larger than the seven mightiest mountains, bent like a crescent, Rama showered his darts on the seas – thrice as scorching and destructive as the vadavamukhagni (that is believed to be immersed in the deep seas and to rise and destroy all of creation at the Time’s end.) Seven mighty mountains – Himalaya, Mandharam, Vindham, Nidatham, Hemakootam and Neelagiri – according to puranic lore.

 

The devastation caused by Rama’s wrath-filled darts:

 

மீனும் நாகமும் விண் தொடும் மலைகளும் விறகா,

ஏனை நிற்பன யாவையும் மேல் எரி எய்த,

பேன நீர் நெடு நெய் என, பெய் கணை நெருப்பால்

கூனை அங்கியின் குண்டம் ஒத்தது, கடற் குட்டம்.

 

The fishes, the great serpents, the mighty mountains fed the fieryfury as firewood. All the other remnants in the creation fed it as oily fuel. The sea-pond (the belittling term used to connote the over-powering subjugation and devastation of the mighty sea by the raining of darts from Rama’s bow.) குட்டம் i.e. குட்டை is the smallest water body; also used in a derisive term to refer to a dirty pool of water – e,g, குட்டையிலே விழுந்த மட்டை

 

கூடும் வெம் பொறிக் கொடுங் கனல் தொடர்ந்தெனக் கொளுந்த,

ஓடும் மேகங்கள் பொரிந்து இடை உதிர்ந்தன; உம்பர்

ஆடும் மங்கையர் கருங் குழல் விளர்த்தன-அளக்கர்க்

கோடு தீந்து எழ, கொழும் புகைப் பிழம்பு மீக் கொள்ள.

 

 As the sea bed, set on all-engulfing flames reaching skywards, the clouds passing over got fried and fell down in fiery pieces. The thick and dark smoke reaching into the celestial places, bleached the long, lovely tresses of the celestial dancing maidens.

 

நீறு மீச்செல, நெருப்பு எழ, பொருப்பு எலாம் எரிய,

நூறும் ஆயிர கோடியும் கடுங் கணை நுழைய,

ஆறு கீழ்ப் பட, அளறு பட்டு அழுந்திய அளக்கர்

சேறு தீய்ந்து எழ, காந்தின சேடன்தன் சிரங்கள்.

 

The embers rose sky high. The mountains were all set afire. As hundreds of thousands of (Rama’s) darts pierced everything, pierced the earth’s base, the river flow reached down into the netherworlds. The slushy seabed, smouldering, seared the thousand hoods of Aadhi Sesha who was bearing this planet on his hoods.

 

A rare allegory in this narrative that is adding to the unbearable mid-summer’s heat forus:

 மொய்த்த மீன் குலம் முதல் அற முருங்கின,மொழியின்

பொய்த்த சான்றவன் குலம் என, பொரு கணைஎரிய;

உய்த்த கூம்புடை நெடுங் கலம் ஓடுவ கடுப்ப,

தைத்த அம்பொடும் திரிந்தன, தாலமீன் சாலம்.

 

The whole specie of fishes got destroyed like the entire lineage of one who renders false evidence பொய்த்த சான்றவன் குலம் என. With the fiery darts piercing their bodies and sticking out like sail poles, rows of whales fleeing the sea looked like rows of sail boats rapidly coursing through the smoldering sea. தாலமீன் = whales; சாலம் – row.

 

வைய நாயகன் வடிக் கணை குடித்திட, வற்றி,

ஐய நீர் உடைத்தாய், மருங்கு அருங் கனல் மண்ட,

கை கலந்து எரி கருங் கடல் கார் அகல் கடுப்ப,

வெய்ய நெய்யிடை வேவன ஒத்தன, சில மீன்.

 

The massive water body reduced to a bed of slush as the fire-spiting darts drank all the water, the countless and hapless fishes trapped and flopping in the heat, resembled fishes being oil-fried in a frying pan.

 

 The ghastly, bloody, devastation of the sea-borne creatures is presented in a long,  forty verses elaboration. We have picked a few, just to have a substantive view of what was happening with Rama’s dart-rains aimed at the offending sea.

 

அண்ணல் வெங் கணை அறுத்திட, தெறித்து எழுந்து அளக்கர்ப்

பண்ணை வெம் புனல் படப் பட, நெருப்பொடும் பற்றி,

மண்ணில் வேர் உறப் பற்றிய நெடு மரம், மற்றும்,

எண்ணெய் தோய்ந்தென எரிந்தன, கிரிக் குலம் எல்லாம்.

 

 As Rama’s dart-rain caused the sea to smoulder and throw its searing contents over land, the boiling water percolated to the roots of the huge trees making them all fall down and burn like dipped in oil and set afire. All the hills were ablaze.

 

செப்பின் மேலவர்  சீறினும் அது  சிறப்பாதல் 

தப்புமே? அது கண்டனம், உவரியில்; 'தணியா

உப்பு வேலை' என்று உலகு உறு பெரும் பழி நீங்கி,

அப்பு வேலையாய் நிறைந்தது; குறைந்ததோ,அளக்கர்?

 

 The words of the wise ones, even if they should be angered, would they be misplaced? We have seen that in this world. ‘The sea is filled with salt water the saltiness never to diminish.’ Is the tarnished reputation the sea has been bearing. As a relief from that blame, it shall now be called ‘dart-filled sea’ (filled with nothing but Rama’s darts). அப்பு வேலையாய் நிறைந்தது . அப்பு could mean the dart (distortion of அம்பு) or salt as well.

 

தாரை உண்ட பேர் அண்டங்கள் அடங்கலும் தானே

வாரி உண்டு அருள் செய்தவற்கு இது ஒரு வலியோ?-

பாரை உண்பது படர் புனல்; அப் பெரும் பரவை

நீரை உண்பது நெருப்பு எனும் அப் பொருள் நிறுத்தான்!

 

 For the one who devoured all these well-ordered worlds at the end of Time, at the deluge, in order to safe-keep them in his tummy for deliverance at the dawn of the next denomination of Time, is this – establishing that fire could consume all the waters that engulf the world – a major effort? The poet adduces two things here – one that Rama as the incarnation of the Aalmighty that had taken into Him all the worlds when the water deluge engulfed them at the end of Time and in a remonstration in a manner of speaking, punish those waters by draining them altogether by the fiery darts from his bow is not a significant effort at all. Two – the scientific interconnection between the elements that all our scriptures talk about – that water comes out of fire, fire out of wind and wind out of the sky and therefore these shall remerge there respectively.

 

Sikshavalli of Taittreya Upanishad asserts thus:

 

athadhijautisam, agnih purvarupam, Aadhitya uttararupam, apah sandhih, vaidyutah sandhanam, ityadhijyautisam. Apah – water.

 

Fire is the prior form, the sun is the later form,  water is their product, lightning is their connector. This is with regard to the heavenly lights.

 

மங்கலம் பொருந்திய தவத்து மா தவர்,

கங்குலும் பகலும் அக் கடலுள் வைகுவார்,

அங்கம் வெந்திலர், அவன் அடிகள் எண்ணலால்;

பொங்கு வெங் கனல் எனும் புனலில் போயினார்.

 

The holy sages residing in the sea waters, engaged in divine ascetics night and day, they were not burnt by this carnage – because they were contemplating on the lotus feet of the Almighty. They were continuing, unperturbed, with their divine engagements in those simmering waters.

 

தென் திசை, குட திசை, முதல திக்கு எலாம்

துன்றிய பெரும் புகைப் படலம் சுற்றலால்,

கன்றிய நிறத்தன கதிரவன் பரி

நின்றன; சென்றில; நெறியின் நீங்கின.

 

The directions (NORTH, EAST, SOUTH, WEST) got stupefied by the swirling smoke and stood confounded: the (seven) horses drawing the chariot which the Sun was asride, got stupefied too and they were arrested in their course across the horizon i.e. the Sun stood still as well.

 

The seven horses drawing the Sun’s chariot are equated with the seven ‘chandas’  (meters) in which divine scriptures are composed and rendered – GAYATRI, ANUSHTUP, TRISHTUP, USHNIK, PRAKATI, PANKTI AND JAGATI. In more modern conceptualization, these horses are equated with the seven colors that combine to make the white – VIBGYOR – violet, indigo, blue, green, yellow, orange and red.

 

The celestials, who do not blink, had to blink because of the extreme astringent smoke that engulfed them - சுமையுறு பெரும் புகைப் படலம் சுற்றலால்,இமையவர் இமைத்தனர்;

 

பட்டன படப் பட, படாத புட் குலம்,

சுட்டு வந்து எரிக் குலப் படலம் சுற்றலால்,

இட்டுழி அறிகில, இரியல் போவன,

முட்டை என்று எடுத்தன, வெளுத்த முத்து எலாம்.

 

The sky-borne birds got incinerated by the flames rising from the sea. Those that were still spared, were unsighted and confused by the engulfing smoke, and not knowing where they had laid their eggs, picks the white pearls in the seabed, mistaking them to be their eggs. இட்டுழி அறிகில = did not know where they had laid.

 

தா நெடுந் தீமைகள் உடைய தன்மையார்,

மா நெடுங் கடலிடை மறைந்து வைகுவார்,

தூ நெடுங் குருதி வேல் அவுணர், துஞ்சினார்;

மீன் நெடுங் கிரி என மிதந்து, வீங்கினார்.

 

The wicked, ill-natured Asuras who were living amongst the sea waters hiding themselves, all of them perished – with the sea turning into an inferno – and their bloated dead remains floated on the waters.

 

This verse bolsters the earlier one – that it was not all fishes and other aquatic animals that have water as their home; we saw that sages did ascetics residing in the sea. Now we are informed that some Asuras also had the seas as their homes but their wicked nature was not different from their opposite numbers living in other worlds more firm.

 

As the roaring incineration of the seas reached and engulfed Lanka too, the citizens of Lanka were thrown into a nightmarish fright – is Hanuman here again?

 

மோதல் அம் கனை கடல் முருக்கும் தீயினால்,

பூதலம் காவொடும் எரிந்த; பொன் மதில்

வேதலும், இலங்கையும், 'மீளப் போயின

தூதன் வந்தான்' எனத் துணுக்கம் கொண்டதால்.

 

As the widely engulfing flames from the sea that was afire, destroying everything on their way, the whole greenery, groves, and burnt down the (rebuilt) ramparts of Lanka, the Rakshasas of Lanka were thrown in a tizzy of fright – Is Hanuman, who left Lanka, revisiting us again?

 

FROM FRYING PAN TO THE FIRE – LITERALLY!

 

பேருடைக் கிரி எனப் பெருத்த மீன்களும்,

ஓர் இடத்து, உயிர் தரித்து, ஒதுங்ககிற்றில,

நீரிடைப் புகும்; அதின் நெருப்பு நன்று எனாப்

பாரிடைக் குதித்தன, பதைக்கும் மெய்யன.

 

 Huge hill-like fishes, restless and not finding a (safe) place to flee to, would plunge into the simmering sea and finding it unbearable and thinking the flames overland are perhaps better, would leap into them, and get roasted.

 

It was not all destruction: some of the targets multiplied by the impact of Rama’s darts:

 

நின்று நூறாயிரம் பகழி நீட்டலால்,

குன்று நூறாயிரம் கோடி ஆயின;-

சென்று தேய்வு உறுவரோ, புலவர் சீறினால்?-

ஒன்று நூறு ஆயின, உவரி முத்து எல்லாம்.

 

As the hills were hit by the hundreds of thousands of Rama’s darts they were multiplied into hundreds of crores of hills. The silvery, glowing pearls in the sea bed were converted into hundreds of them. If the righteous ones are angered and reprimand, would the subjects decline by those words?

 

கால வான் கடுங் கணை சுற்றும் கவ்வலால்,

நீல வான் துகிலினை நீக்கி, பூ நிறக்

கோல வான் களி நெடுங் கூறை சுற்றினாள்

போல, மா நிலமகள் பொலிந்து தோன்றினாள்.

 

With the blood-dripping arrows from Rama dried up the whole seas, Mother Earth seemed to discard her usual blue attire (the blue seas) and change into a bridal-red one. கூறை – is the trAadhitional silk red sari that brides wear during the wedding ceremonies.

 

Valmiki would have Lakshmana restraining Rama from his uncontrolled, all-destroying wrath:

 

ततस्तु तम् राघव मुग्रवेगम् |

प्रकर्षमाणम् ध्मरप्रमेयम् |

सौमित्रिरुत्पत्य विनिःश्वसन्तम् |

मामेति चोक्त्वा धनुराललम्बे

 

tatastu tam raaghava mugravegam |

prakarShamaaNam dhmaraprameyam |

saumitrirutpatya viniHshvasantam |

maameti coktvaa dhanuraalalambe

 

Then Lakshmana rushed towards Rama who in a terrific spurt (of anger) was stretching his incomparable bow, with a penetrating sigh, crying: "No further, no farther" and took hold of the bow.

 

Rama reaches for the Brahmastra.

 

In a belated awakening to this wrath of Rama and the universal destruction that it was wreaking, Varuna emerges and seeks refuge from Rama – next.

 

We noted in the earlier narrative, that the Aadhi Kaavya would have Lakshmana, terrified by Rama’s rage and its possible consequences for this universe, reached out to Rama, caught hold of the Kothanda and tried to restrain him – No further, no further!

 

ततस्तु तम् राघव मुग्रवेगम् |

प्रकर्षमाणम् ध्मरप्रमेयम् |

सौमित्रिरुत्पत्य विनिःश्वसन्तम् |

मामेति चोक्त्वा धनुराललम्बे

 

tatastu tam raaghava mugravegam |

prakarShamaaNam dhmaraprameyam |

saumitrirutpatya viniHshvasantam |

maameti coktvaa dhanuraalalambe

 

Then Lakshmana rushed towards Rama who in a terrific spurt (of anger) was stretching his incomparable bow, with a penetrating sigh, crying: "No further, no farther" and took hold of the bow.

 

The sages and celestials assembled in the sky and witnessing this drama of fury, also get terrified and join Lakshmana in trying to pacifying Rama:

 

अन्तर्हितैश्चापि तथान्तरिक्षे |

ब्रह्मर्षिभिश्चैव सुरर्षिभिश्च |

शब्दः कृतः कष्टमिति ब्रुवद्भि |

र्मा मेति चोक्त्वा महता स्वरेण

 

 antarhitaishcaapi tathaantarikshe |

brahmarShibhishcaiva surarShibhishca |

shabdaH kR^itaH kaShTamiti bruvadbhi |

rmaa meti coktvaa mahataa svareNa

 

 Celestials and sages, assembled overhead in the sky also cried out in loud voices: "No farther, no farther" and lamented "Ah,Oh,Alas!"

 

Our poet skips this powerful sliver of drama. Back to Kamban:

 

Rama loses his cool and decides to reach for the Brahmastra:

 

 'இடுக்கு இனி எண்ணுவது என்னை? ஈண்டு இனி

முடுக்குவென் வருணனை' என்ன, மூண்டு எதிர்

தடுக்க அரும் வெகுளியான், சதுமுகன் படை

தொடுத்தனன்; அமரரும் துணுக்கம் எய்தினார்.

 

With a fury that was unstoppable, Rama vowed: ‘What is there to contemplate on the consequences? I shall now make Varuna to run to me.’ He reached for the Brahmastra and executed it as the celestials were thrown into a tizzy of trepidation.

மழைக் குலம் கதறின; வருணன் வாய் உலர்ந்து

அழைத்தனன்; உலகமும் அடைத்த, ஆறு எலாம்;

இழைத்தன நெடுந் திசை, யாதும் யார் இனிப்

பிழைப்பிலர் என்பது ஓர் பெரும் பயத்தினால்.

 

(As the Brahmastra plunged into the Universe), all the rainclouds wailed; Varuna, with his mouth dried with fear, called out; the worlds stood still; all the rivers went dry. All the directions crumbled. The whole creation was gripped with the fright – ‘who, what  could survive this catastrophe?’.

 

What did the Brahmastra do to the worlds:

 

 அண்ட மூலத்துக்கு அப்பால் அழியும் கொதித்தது; ஏழு

தெண் திரைக் கடலின் செய்கை செப்பி என்? தேவன் சென்னிப்

பண்டை நாள் இருந்த கங்கை நங்கையும் பதைத்தாள்; பார்ப்பான்

குண்டிகை இருந்த நீரும் குளுகுளு கொதித்தது அன்றே.

 

 The oceans beyond this Universe simmered – what to say of the fate of the smaller seven seas in this world. Ganga, adorning the tresses of Lord Siva, she trembled. The water in Brahma’s pitcher also boiled. பார்ப்பான் – Brahma, the first Brahmin. குண்டிகை – Kamandalam, Pitcher. குளுகுளு – alliterative resonation of the sound of boiling like தள தள.

 

இரக்கம் வந்து எதிர்ந்த காலத்து, உலகு எலாம் ஈன்று, மீளக்

கரக்கும் நாயகனைத் தானும் உணர்ந்திலன்; சீற்றம் கண்டும்,

வரக் கருதாது தாழ்த்த வருணனின் மாறு கொண்டார்

அரக்கரே? அல்லர்' என்னா, அறிஞரும் அலக்கண் உற்றார்.

 

The sages and the learned ones lamented: “This Varuna, who did not realise that this one was that very Almighty, who with his boundless compassion, delivered all these worlds and sheltered them again (in his stomach, during the deluge), did not, even after Rama expressed his anger, bother to come to him, he is the real Rakshasa, not the adversaries in Lanka.”

 

 உற்று ஒரு தனியே, தானே, தன்கணே, உலகம் எல்லாம்

பெற்றவன் முனியப் புக்கான்; நடு இனிப் பிழைப்பது எங்ஙன்?

குற்றம் ஒன்று இலாதோர்மேலும் கோள் வரக் குறுகும்' என்னா,

மற்றைய பூதம் எல்லாம், வருணனை வைத மாதோ.

 

All the other elements – agni, vaayu, aakasa and prithvi – began to chastise Varuna:

 

The One who, by Himself, from Himself, created all the worlds, He Himself is angered. How could anything, anyone, survive this wrath of His? Even if we have not committed any misdeed, (like Varuna), we could all become complicit and be harmed (because of our association with him).’ கோள் – harm.

 

Varuna, scared, arrives in the presence of Rama and seeks his mercy:

 

 எழு சுடர்ப் படலையோடும் இரும் புகை நிரம்பி எங்கும்

வழி தெரிவு அறிவு இலாத நோக்கினன் வருணன் என்பான்,

அழுது அழி கண்ணன், அன்பால் உருகிய நெஞ்சன், அஞ்சித்

தொழுது எழு கையன், நொய்தின் தோன்றினன்,வழுத்தும் சொல்லான்.

 

 With flames surrounding everywhere, with the smoke making his path indistinct and stumbling, this one, called Varuna, tear-filled, with his heart melting with awe and reverence for Rama, with hands raised above his head in fearful prayers, arrived post haste before Rama, adulating him with praising words.

 

'நீ எனை நினைந்த தன்மை, நெடுங் கடல் முடிவில் நின்றேன்

ஆயினேன் அறிந்திலேன்' என்று அண்ணலுக்கு அயிர்ப்பு நீங்க,

காய் எரிப் படலை சூழ்ந்த கருங் கடல் தரங்கத்தூடே,

தீயிடை நடப்பான் போல, செறி புனற்கு இறைவன் சென்றான்.

 

When you meditated on me and required me to come, I was at the far end of the seas. I did not know (your wish to see me).” Ranting thus, and treading through the raging flames as if he was fire-walking to prove his guilt-less intent and eraze Rama’s misapprehension, Varuna arrived in the presence of Rama. படலை = surrounding, enclosing.

 

வந்தனன் என்ப மன்னோ, மறி கடற்கு இறைவன்வாயில்

சிந்திய மொழியன், தீந்த சென்னியன், திகைத்த நெஞ்சன்,

வெந்து அழிந்து உருகும் மெய்யன், விழுப் புகைப்<

Comments
Sage Souls