Episode 01 - Chapter 9 - Canto on information from the spies.

Chapter 9 – Canto on Information from the Spies - ஒற்றுக் கேள்விப் படலம்

 

 

Foot note to the previous narrative: The Aadhi Kaavya brings out a notable engineering aspect of the Sethu project - for the entire 100 yojana length of the dam, the architect (Nala) and the construction forces used a thread (rope) to ensure perfect alignment:

 

suutraaNyanye pragR^ihNanti hyaayatam shatayojanam

 

(Some monkeys held a rope of one hundred yoja length (800 miles!) in order to keep the rocks in a straight line.

 

As the Thamizh saying would remark of anything arrestingly straight or symmetrical: நூல் பிடித்தாற்போல

 

***

(The art and science of war are comprehensively and copiously documented in ancient literature - scriptural and legendary. Manu, in his famous Manusmriti, devotes a whole chapter (Chapter VII) on this. Kautily in his peerless devotes a lot of his unique political thought on this. The Shanti Parva in Mahabharata enumerates methodically the rules to be observed in the oncoming war - observed more in the breach as we know.

Western civilisations have also invested critical thought and documenting space on this. We have concepts of ‘Just War’ dating back to Aristotle. And of course we have the Geneva Convention and the U.N. Charter dealing with today’s war rules.

 

We would be visiting these as appropriate.

 

This canto speaks of two major events - the construction of a magnificent barracks for the vanara army and the arrival, into it, two spies deputed by Ravana. We would see briefly how our ancients thoughts about these -

 

ARTHA SASTRA ON THE CONSTRUCTION OF MILITARY BARRACKS:

 

  ON a site declared to be the best according to the science of buildings, the leader (náyaka), the carpenter (vardhaki), and the astrologer (mauhúrtika) should measure a circular, rectangular, or square spot for the camp which should, in accordance with the available space, consist of four gates, six roads, and nine divisions.

 

        Provided with ditches, parapets, walls, doors, and watch towers for defence against fear, the quarters of the king, 1,000 bows long and half as broad, should be situated in one of the nine divisions to the north from the centre, while to the west of it his harem, and at its extremity the army of the harem are to be situated. In his front, the place for worshipping gods; to his right the departments of finance and accounts; and to his left the quarters of elephants and horses mounted by the king himself. Outside this and at a distance of 100 bows from each other, there should be fixed four cart-poles (sakatamedhi) pillars and walls.

 

MANU ON THE DEPLOYMENT OF SPIES: कृत्वा विधानं मूले तु यात्रिकं च यथाविधि ।

उपगृह्यास्पदं चैव चारान् सम्यग् विधाय च ॥ १८४ ॥

संशोध्य त्रिविधं मार्गं षड्विधं च बलं स्वकम् ।

साम्परायिककल्पेन यायादरिपुरं प्रति ॥ १८५ ॥

 

kṛtvā vidhānaṃ mūle tu yātrikaṃ ca yathāvidhi |

upagṛhyāspadaṃ caiva cārān samyag vidhāya ca || 184 ||

saṃśodhya trividhaṃ mārgaṃ ṣaḍvidhaṃ ca balaṃ svakam |

sāmparāyikakalpena yāyādaripuraṃ prati || 185 ||

 

Having duly made arrangements at the base, as also those pertaining to the expedition, having secured a basis, and having duly deputed his spies,—having cleared the three kinds of roads, and having equipped his own six-fold force,—he shall advance against the enemy’s capital in the manner prescribed for warfare.

 

****

Rama invites the vanara leaders, Vibheeshana and Lakshmana to view the newly built Sethu:

 

ஆண்தகையும், அன்பினொடு, காதல்அமிழ்து ஊற

நீண்ட கையினால் அவரை நெஞ்சினொடு புல்லி,

'ஈண்ட எழுக' என்றனன்-இழைத்த படி எல்லாம்

காண்டல்அதன்மேல் நெடிய காதல் முதிர்கின்றான்.

 

Extending his long arms, Rama lovingly and with affection embracing them, invited the Vanara leaders and others, Vibheeshana and Lakshmana to view the mint-new Sethu, delighted as he sees that engineering marvel. இழைத்த படி எல்லாம்

காண்டல் - all the fine engineering skills and artisanship evident in the Sethu.

 

 பண்டை உறையுட்கு எதிர் படைக் கடலின் வைகும்

கொண்டல் என வந்து அவ் அணையைக் குறுகி நின்றான்-

அண்ட முதல்வன் ஒரு தன் ஆவி அனையாளைக்

கண்டனன் எனப் பெரிய காதல் முதிர்கின்றான்.

 

Rama arrived amidst the sea-like huge vanara army - like a rain cloud descending to its erstwhile home i.e. the sea, and stood viewing the Sethu from close quarters. As he viewed the dam, that would bridge the barrier between him and Sita, Rama is engulfed in indescribable emotions of love - as if he had seen Sita then and there.

 

நின்று, நெடிது உன்னினன், 'நெடுங் கடல் நிரம்பக்

குன்றுகொடு அடைத்து, அணை குயிற்றியது ஓர்கொள்கை,

அன்று உலகு தந்த முதல் அந்தணன் அமைத்தான்

என்ற பொழுதின்கணும் இது என்று இயலும்?'என்றான்.

 

Rama, contemplating over the Sethu, wondered: “Filling the lond and deep sea with hills and rocks and producing this dam is an (amazing) accomplishment. Even if Brahma, the creator of the worlds had  set about on this job, when would he be able to accomplish it?

 

ஊழி முதல் நாயகன் வியப்பினொடு உவந்தான்,

'ஆழம் உரைசெய்யும் அளவே! இனி அது ஒன்றோ?

ஆழியில் இலங்கை பெரிது அத்திசையது ஆமேல்,

ஏழு கடலும் கடிது அடைப்பர், இவர்' என்றான்.

 

Raghava, the Almighty who is the cause of the appearance and the demise of all the worlds,  wondered aloud, again: ‘Is this all they can do? Even if Lanka was seven seas away,(I am sure)  these (vanaras) would dam all that in a trice.’

 

நெற்றியின் அரக்கர்பதி செல்ல, நிறை நல் நூல்

கற்று உணரும் மாருதி கடைக் குழை வர, தன்

வெற்றி புனை தம்பி ஒரு பின்பு செல, வீரப்

பொன் திரள் புயக் கரு நிறக் களிறு போனான்.

 

The army troops through the new Sethu - Vibheeshana in the vanguard, with the wise, learned Maruti keeping the rear, with his brother Lakshmana behind him at his side, Rama, the mighty and handsome shouldered elephant-like warrior, walked (over the Sethu).

 

The Aadhi Kaavya would have Rama and Lakshmana carried by Hanuman and Angada respectively as the vanara army marches over the Sethu. Kamban misses this.

 

இருங் கவி கொள் சேனை, மணி ஆரம் இடறி, தன்

மருங்கு வளர் தெண் திரை வயங்கு பொழில் மான,

ஒருங்கு நனி போயின-உயர்ந்த கரையூடே

கருங் கடல் புகப் பெருகு காவிரி கடுப்ப.

 

The vanara army marched, in a close formation - stumbling over the precious gems swept in by the sea’s roaring waves, resembling Cauvery that trundles through thick groves and precious gems and floral tributes on her way to the sea.

 

Kamban is never satiated with singing the praise of the Cauvery-fed Chola land. Here he brings the Cauvery again.

 

ஓதிய குறிஞ்சி முதலாய நிலன் உள்ள

கோது இல அருந்துவன கொள்ளையின் முகந்துற்று,

யாதும் ஒழியா வகை சுமந்து, கடல் எய்தப்

போதலினும், அன்ன படை பொன்னி எனல் ஆகும்.

 

As the Cauvery flows through all the the five types of land - hills, forests, deserts, fertile plains and the coastal plains - and carries abundance, sea-bound, the vanara forces marched in their multitudinous flow - sea-bound.

 

மெய்யிடை நெருங்க, வெளியற்று அயலில் வீழும்

பொய் இடம் இலாத, புனலின் புகல் இலாத,

உய்விடம் அளிக்கும் அருளாளர் முறை உய்த்தார்

கையினிடை சென்று, கரை கண்ட கரை இல்லை.

 

In the density of the march, countless vanaras got snarled in the melee: they could not fall to the ground and they risked toppling over into the sea. Other - stronger and compassionate - vanaras held out their hands to these struggling ones - like those struggling in their lives, reaching deliverance by compassionate wise ones holding out their hands to help those struggling ones out of their distress.

 

 வெளியற்று அயலில் வீழும் பொய் இடம் இலாத, புனலின் புகல் இலாத - there was not an inch of open space for the struggling vanaras even to fall over, nor could they be squeezed out into the sea.

 

Rama is protected by the vanaras from the blazing sun:

 

இழைத்தனைய வெங் கதிரின் வெஞ் சுடர், இராமன்

மழைத்த முகில் அன்ன மணி மேனி வருடாமல்,

தழைத்த நிழல் உற்ற குளிர் சந்தனம், உயர்ந்த

வழைத் தரு, எடுத்து அருகு வந்தனர், அநேகர்.

 

In order to protect Sri Rama’s rain cloud like person from the Sun that was beating down, some vanaras pulled out cool, shade-giving trees, like sandal and ‘சுர புன்னை a.k.a வழை’ (Ochrocarpos longifolius) and held them over Rama as he marched on. (Possibly referring to the large number of trees that were brought in for the Sethu and leftovers lying on the sides of the Sethu.)

 

 Rama and Lakshmana are cared for by the Vanaras with devotion and affection -

 

ஓம நெறி வாணர் மறை வாய்மை ஒரு தானே

ஆம் அரசன்-மைந்தர் திரு மேனி அலசாமே,

பூ மரன் இறுத்து, அவை பொருந்துவ பொருத்தி,

சாமரையின் வீசினர், படைத் தலைவர்தாமே.

 

The vanara commanders themselves fashioned fans out of flowering trees and fanned the two princes - the very epitome of the truth that the four vedas acclaim through the ascetically exalted Brahmanas’ chantings.

 

அருங் கடகம் அம் கையில் அகற்றி, அயர்வோடும்

மருங்கு அட வளர்ந்த முலை மங்கை மணம் முன்னா,

ஒருங்கு அடல் உயர்ந்த படர் தானையொடும் ஓதத்து

இருங் கடல் கடந்து, கரை ஏறினன்-இராமன்.

 

 

With his mind hovering over Sita, the one who had discarded all her auspicious ornaments, the one with a slender waist, Rama crossed the mighty sea - walking through the Sethu - and arrived in Lanka, setting his first step into Lanka in his mission to accomplish the deliverance of Sita (from her incarceration).

 

‘கரை ஏறினான்” the words resonating with deliverance ‘கரை ஏற்றுதல்”.

 

Rama retires to a hill** after stepping into Lanka domain:

 

பெருந் தவம் முயன்று அமரர் பெற்றிடும் வரத்தால்,

மருந்து அனைய தம்பியொடும், வன்துணைவரோடும்,

அருந்ததியும் வந்தனை செய் அம் சொல் இள வஞ்சி

இருந்த நகரின் புறன் ஓர் குன்றிடை இறுத்தான்.

 

As a boon gained by the celestials through through intense and dedicated ascetics, Rama with his dear brother Lakshmana, and his powerful allies arrived in the precincts of Lanka, where Sita, one who was worthy of being adored even by the most virtuous Arundhati was (incarcerated), and retired to a hill** in the outskirts of the city.

 

** The Aadhi Kaavya would name this hill as Suvela.

 

மருந்து அனைய தம்பி - Lakshmana who had been at hand as a soothing balm and inspiration for Rama, in all his mental churns, griefs and helplessness, therefore he was ‘medicinal’ as a kin.

 

Rama’s arrival in the precincts of Lanka is presented by Kamban as the culmination of the intense ascetics of all the celestials - as this was the prelude to all the worlds being rid of one of its most feared perils - Ravana.

 

 நீலனை இனிது நோக்கி, நேமியோன், 'விரைய, நீ நம்

பால் வரு சேனைக்கு எல்லாம் இழைத்தியால் பாடி'என்னா,

கால்வரை வணங்கிப் போனான், கல்லினால்கடலைக் கட்டி,

நூல் வரை வழி செய்தானுக்கு அந் நிலை நொய்தின்சொன்னான்.

 

Rama, (the Sudarsana-wielding Thirumaal), beckoned Neelan a senior vanara commander and bade him ‘You please provide camping quarters for all our army personnel.’ Neelan, paying deeply bent obeisance to Rama, carried that command to Nala, the vanara architect who had constructed the Sethu according to the architectural instructions

 

 பொன்னினும் மணியினானும் நான்முகன் புனைந்த பொற்பின்

நல் நலம் ஆக வாங்கி, நால் வகைச் சதுரம் நாட்டி,

இன்னர் என்னாத வண்ணம், இறைவர்க்கும்பிறர்க்கும்எல்லாம்

நல் நகர் நொய்தின் செய்தான்; தாதையும் நாண் உட்கொண்டான்.

 

 Nalan constructed a magnificent barracks - choosing a spot that was auspicious the best and in a square-shaped form - that was worthy for any discerning one, for Sugreeva and all the other vanara forces, the magnificence and grandeur of this creation, as if it was wrought with gold and precious gems,  making Viswakarma, Nalan’s father feel ashamed that he did not have the genius of his son.

 

Nalan constructs a special ‘parna saalai’ for Rama:

 

வில்லினாற்கு இருக்கை செய்யும் விருப்பினால்,பொருப்பின் வீங்கும்

கல்லினால் கல்லை ஒக்கக் கடாவினான்; கழைகள் ஆனநெல்லினால் அலக்கும் காலும் நிரப்பினான்; தருப்பை என்னும்

புல்லினால் தொடுத்து, வாசப் பூவினால்வேய்ந்து போனான்.

 

 Desirous of putting up an appropriate quarter for Rama, the Kothandam-wielding one, Nalan selected rocks from the hillsides, and shaped and smoothened them with other rocks and with those and with a special type of bamboos, constructed rafters and support poles; and, using dharba grass and fragrant flowers for weaving the roof, created a splenderous parna sala for Rama to stay.

 

The poet draws a subtle line of distinction here in the construction of quarters for Sugreeva & Co. and for Rama - for the former, a splendour befitting royalty. As Rama had abdicated to the forest and is supposed to live ascetically, he constructs, also splenderous, but a home that is like a hermitage - parna saala.

 

Everyone retires to their respective quarters:

 

வாயினும் மனத்தினாலும் வாழ்த்தி, மன்னுயிர்கட்கு எல்லாம்

தாயினும் அன்பினானைத் தாள் உற வணங்கி, தம்தம்

ஏயின இருக்கை நோக்கி, எண் திசை மருங்கும்யாரும்

போயினர்; பன்னசாலை இராமனும் இனிது புக்கான்.

 

All of them - Sugreeva downwards - left for their respective quarters after paying obeisance to Rama, the one that confers mother-like affection on all living beings. And Rama retired into his (newly constructed) parna saala.

 

Obeisance is paid with all the three ‘karanas’ - thought, speech and the body (prostrating at Rama’s feet). 

 

மால் உறு குடக வானின் வயங்கிய வந்து தோன்றும்

பால் உறு பசு வெண் திங்கள், பங்கய நயனத்துஅண்ணல்

மேல் உறு பகழி தூர்க்க வெகுண்டனன் விரைவின் வாங்கி,

கால் உற வளைத்த காமன் வில் என, காட்டிற்று அன்றே.

 

The silvery crescent moon appearing in the west (arriving with the sunset),spreAadhing milk-like soft light, resembled the bent bow of the God of Love who was agitated and ready to drive his love darts on Rama, the lotus eyed one.  

 

மால் உறு குடக வான் - குடகம் - west (குடதிசை, குணதிசை);

மால் உறு = indistinguishable between day and night - dusk, twilight.

 

Rama endures the punishing pains of ‘vraha thaapam’ - separation from Sita:

 

நூற்று இதழ்க் கமலம் தந்த நுண் நறுஞ் சுண்ணம் உண்ணத்

தீற்றி மென் பனி நீர் தோய்ந்த சீகரத் தென்றல் என்னும்

காற்றினும், மாலை ஆன கனலினும், காமன் வாளிக்

கூற்றினும், வெம்மை காட்டி கொதித்தது-அக் குளிர்வெண் திங்கள்.

 

As Rama lay in his ‘parna saala’, even the fragrant cool ‘thendral’ breeze, carrying with it the fragrance and pollen from the densely petalled lotuses and the comforting moisture of the evening dew,  and the silvery cool moonlight, seared him - with the arrival of nightfall that accentuated his pains of separation from Sita, the darts of Manmatha, the god of love only making it even more unbearable.

 

நூற்றிதழ்  -  straight translation would be hundred petalled, but actually connotes ‘densely petalled’.

 

‘தென்றல்’ as we all know is the cool and comforting southerly that usually sets in in spring and early summer - a unique asset of Thamizh country, Thamizh literature of love; must figure in countless Thamizh cinema songs.

 

This is a very novel allegory from Kamban:

 

செயிர்ப்பினும் அழகு செய்யும் திரு முகத்து அணங்கைத் தீர்ந்து.

துயிற் சுவை மறந்தான் தோள்மேல் தூ நிலாத் தவழும் தோற்றம்-

மயிற் குலம் பிரிந்தது என்ன, மரகத மலைமேல், வன்னி

உயிர்ப்புடை வெள்ளைப் பிள்ளை வாள் அரா ஊர்வ போன்ற.

 

The rays of the slanting moon playing on the shoulders of the reclining Rama, who had lost the comfort of sleep ever since he lost Sita, one whose face looked even more beautiful when angry, resembled a fire-breathing little cobra coming to play on the hill side in the space vacated by a lovely peacock.

 

 மரகத மலை - dark green hill - a metaphor commonly used for Thirumaal and also for Rama, alluding to his dark complexion.

 

The poet brings out the typical human emotion when one nears the object of his journey:

 

மன் நெடு நகரம் மாடே வரவர, வயிரச் செங் கைப்

பொன் நெடுந் திரள் தோள் ஐயன் மெய் உறப்புழுங்கி நைந்தான்;

பல் நெடுங் காதத்தேயும் சுட வல்ல, பவளச் செவ்வாய்,

அந் நெடுங் கருங் கண், தீயை அணுகினால்தணிவது உண்டோ?

 

As the great city (Lanka) was nearing, Rama the one with his strong, red-tinted hands and mighty and handsomely formed shoulders, writhed in internal pain (of pining for Sita). The lovely red lips and the dark, dart-like eyes of Sita, that were searing and tormenting him even when so far away (in Dandakaranya), would these be less relenting, as he reached her proximity?

 

Thiruvalluvar presents that emotion - a bit differently in this ‘KuraL’:

 

நீங்கின் தெறூஉம் குறுகுங்கால் தண்ணென்னும்

தீயாண்டுப் பெற்றாள் இவள்?

 

Where did she (the loved one) acquire this attribute of searing - that exacerbates when distanced but converts to a pleasurable cool when in her embrace?

 

Rama is nearing his beloved, but yet far away from taking her in his arms, which alone would douse this searing, burning, agony. 

As Rama is enduring that pain of separation, sleeplessly, Vibheeshana spots and catches spies that had infiltrated the barracks at Ravana’s behest:

 

இற்றிது காலம் ஆக, இலங்கையர் வேந்தன் ஏவ,

ஒற்றர் வந்து அளவு நோக்கி, குரங்கு என உழல்கின்றாரைப்

பற்றினன் என்ப மன்னோ-பண்டு தான் பல நாள் செய்த

நல் தவப் பயன் தந்து உய்ப்ப, முந்துறப் போந்த நம்பி.

 

 As Rama was going through the night in that agony and torment, Vibheeshana, the one who secured deliverance (at the feet of Rama) due to his intense past ascetics, spotted some spies from Ravana, disguised as vanaras, trying to collect vital military information from the vanara camp.

 

This Rakshasa attribute of Vibheeshana would be of incalculable help for Rama, as it is here, in the oncoming war - seeing through and spotting the trickery of the Rakshasa enemies:

 

பேர்வுறு கவியின் சேனைப் பெருங் கடல்வெள்ளம்தன்னுள்,

ஓர்வுறும் மனத்தன் ஆகி, ஒற்றரை உணர்ந்து கொண்டான்,

சேர்வுறு பாலின் வேலைச் சிறு துளி தெறித்தவேனும்,

நீரினை வேறு செய்யும் அன்னத்தின் நீரன் ஆனான்;

 

Amidst the indistinguishable and very large number of vanaras, Vibheeshana, like the proverbial swan that could separates drops of water from even the Thirupparkadal, spotted the imposters as Ravana’s spies, with his intense insight and unwavering alertness. ஓர்வுறும் மனத்தன் - one with an alert, focussed mind.

 

 

கூட்டிய வில் திண் கையால் குரங்குகள் இரங்கக்குத்தி,

மீட்டு ஒரு வினை செயாமல் மாணையின் கொடியால்வீக்கிப்

பூட்டிய கையர், வாயால் குருதியே பொழிகின்றாரைக்

காட்டினன், 'கள்வர்' என்னா; கருணைஅம் கடலும்கண்டான்.

 

Punching the imposters (in disguise as vanaras) with his powerful fists, stopping them from causing any further harm, binding them with strong creepers, and with hands thus cuffed and with their mouths bleeding, Vibheeshana took them to Rama’s presence, saying ‘these are thieves’. And, Rama regarded them with his compassionate look.

 

 பாம்பு இழைப் பள்ளி வள்ளல், பகைஞர் என்றுஉணரான், 'பல்லோர்

நோம் பிழை செய்தகொல்லோ குரங்கு?' எனஇரங்கி நோக்கி,

'தாம் பிழை செய்தாரேனும், "தஞ்சம்!" என்றுஅடைந்தோர்தம்மை

நாம் பிழை செய்யலாமோ? நலியலீர்; விடுதிர்!'என்றான்.

 

Rama, yet unaware these were Rakshasa imposters (in disguise as vanaras), thinking that they are being arrested and punished for some mischief they had caused to others (vanaras), stopped the punishment saying ‘Even if guilty, as they have sought protection, should we be faulted (in punishing them)? Do not harm them, let them go.’

 

பாம்பு இழைப் பள்ளிவள்ளல்- metaphor used for Rama to connote his Thirumaal form - The compassionate one that reclines on the soft serpent bed of Anantha.

 

Vibheeshana disabuses Rama:

 

அகன் உறப் பொலிந்த வள்ளல் கருணையால் அழுதகண்ணன்,

'நகம் நிறை கானின் வைகும் நம் இனத்தவரும் அல்லர்;

தகை நிறைவு இல்லா உள்ளத்து இராவணன் தந்த ஒற்றர்;

சுகன், இவன்; அவனும் சாரன்' என்பது தெரியச்சொன்னான்.

 

 Vibheeshana, moved by Rama’s boundless compassion and tear-filled would say this to Rama: ‘these are not our people - vanaras who reside in the hilly forests. These are spies sent out by Ravana - the one with a mind totally bereft of good. One is Sukhan. The other is Saaran.’

 

Kamban has Vibheeshana express himself in total identity with the vanara allies of Rama, though he was referring to vanaras -  நம் இனத்தவரும் அல்லர்.

 

 

Spotting sympathy for them and taking advantage, the Rakshasa spies try falsehood to get out of this bind;

 

கல்விக்கண் மிக்கோன் சொல்ல, கரு மன நிருதக்கள்வர்,

'வல் விற் கை வீர! மற்று இவ் வானரர் வலியை நோக்கி,

வெல்விக்கை அரிது என்று எண்ணி, வினையத்தால் எம்மை எல்லாம்

கொல்விக்க வந்தான்; மெய்ம்மை; குரங்கு நாம்;கொள்க!' என்றார்.

 

 As Vibheeshana, the learned one, informed Rama that these were really not vanaras but Rakshasa spies - Sukhan and Saaran, the imposters, the dark-minded Rakshasa thieves, would plead innocence and swear that they were indeed vanaras and implicate Vibheeshana as the real villain! “Oh! The great archer! We are, truth to tell, indeed vanaras. Please trust us. This one (Vibheeshana), looking at the military might of the vanara forces and realising that these were impossible for Ravana to conquer, he contrived to have us all killed.”

 

Vibheeshana calls up the game by using ‘mantra tantram’:

 

'கள்ளரே! காண்டி' என்னா மந்திரம் கருத்துள்கொண்டான்;

தெள்ளிய தெரிக்கும் தெவ்வர், தீர் வினை சேர்தலோடும்,

துள்ளியின் இரதம் தோய்ந்து, தொல் நிறம் கரந்து,வேறு ஆய்

வெள்ளி போன்று இருந்த செம்பும் ஆம் என,வேறுபட்டார்.

 

Vibheeshana, chanting within his mind the appropriate mantra, asked Rama now to see for himself, as the imposters were shown up in their true colours - as Rakshasas (with the impact of Vibheeshana’s chanting) - like a spot of mercury on a silver-coated copper vessel would instantly show up the true metal - copper (as the mercury melts and wipes off the silver-coating). ‘Look (now); these are imposters, thieves.’

 

 மந்திரம் கருத்துள்கொண்டான் - the mantra was not vocalised but chanted in the mind.

 

மின் குலாம் எயிற்றர் ஆகி, வெருவந்து, வெற்பில்நின்ற

வன்கணார்தம்மை நோக்கி, மணி நகை முறுவல்தோன்ற,

புன்கணார் புன்கண் நீக்கும் புரவலன், 'போந்ததன்மை

என்கொலாம்? தெரிய எல்லாம் இயம்புதிர்;அஞ்சல்!' என்றான்.

 

Rama, incarnate for delivering those oppressed and in misery from their distress, amused and smiling, comforted the trepid Rakshasa spies, with their glittering and prominent large teeth showing,  said this to them: “Don’t fear. What was the object of your visit hereabouts?, Tell us clearly and truthfully.”

 

The spies now confess to Rama:

 

தாய் தெரிந்து உலகு காத்த தவத்தியை, தன்னைக்கொல்லும்

நோய் தெரிந்து உணரான், தேடிக் கொண்டனன்நுவல, யாங்கள்,

வாய் தெரிந்து, உணராவண்ணம் கழறுவார்,வணங்கி, மாய

வேய் தெரிந்து உரைக்க வந்தோம், வினையினால்-வீர!' என்றார்.

 

The two spies, well versed in the art of infiltrating unnoticed enemy barracks and reporting on the strengths of adversaries, (now realising that their game is up),would confess: “Oh! The Invincible! We are here at the behest of Ravana, who has invited his own end without realising that Sri Piratti, the mother of all beings and nourishing all the worlds, is in fact his death-knell; we are on this ill-fated mission of spying for him and report to him.”

 

 உலகு காத்த தவத்தியை, - Pillai Lokacharyar, the great Sri Vaishnava Acharya, in Sri Vachana Bhooshanam would aver - “Sri Piratti hand-cuffed herself and was engaged in intense ascetics for ten long months, in order to ensure that the hand-cuffs of the celestials are smashed and they are freed.”

 

Rama lets the spies off with this reprimand:

 

எல்லை இல் இலங்கைச் செல்வம் இளையவற்கு ஈந்த தன்மை

சொல்லுதிர்; மகர வேலை கவிக் குல வீரர் தூர்த்துக்

கல்லினின் கடந்தவாறும் கழறுதிர்; காலம் தாழ்த்த

வில்லினர் வந்தார் என்றும் விளம்புதிர்-வினையம்மிக்கீர்!

 

“Go and tell him (Ravana) this: Vibheeshana has been coronated as king of Lanka. That the peril-filled sea has been dammed with rocks by the vanaras and they have crossed into Lanka. That the two archers, held back so long, have now arrived here, Oh! Skillful ones!”

 

Kamban compacts three vital messages for Ravana from Rama - 1. Your crown now is worn by Vibheeshana. 2. The major natural barrier - the sea - has been successfully dammed and forded and we are actually at your doors. 3. And the two of us, held back by destiny and this barrier for so long, have now arrived.

 

இளையவற்கு - Vibheeshana might be a blood brother of Ravana but has since been adopted as Ravana’s fifth brother. The poet therefore avoids the specific tem - ‘your brother’.

 

கொத்துறு தலையான் வைகும் குறும்புடை இலங்கைக் குன்றம்

தத்துறு தட நீர் வேலைதனின் ஒரு சிறையிற்று ஆதல்

ஒத்து உற உணர்ந்திலாமை, உயிரொடும் உறவினோடும்

இத்துணை இருந்தது என்னும் தன்மையும் இயம்புவீரால்.

 

 “Go and tell that Ravana with a bunch of crowns: he and his kin could survive for so long only because this Lanka has been securely concealed (from the rest of the world) engulfed by the roarin seas.” (now that barrier has been smashed, he and his kin are no longer secure.)

 

கொத்துறு தலையான் = the poet imputes plenty of derogation in this term - ‘a bunch of heads’.

 

 "சண்டம் கொள் வேகமாகத் தனி விடை உவணம்தாங்கும்,

துண்டம் கொள் பிறையான், மௌலித் துளவினானோடும், தொல்லை

அண்டங்கள் எவையும் தாங்கிக் காப்பினும், அறம் இலாதாற்

கண்டங்கள் பலவும் காண்பென்" என்பதும் கழறுவீரால்.

 

“Go and tell him this too! Even if the crescent-wearing Lord Siva, that Thirumaal wearing garlands of Thulasi on his crown riding their speeding mounts - Rishaba and Garuda respecively - and all the beings collectively from all the worlds, come forth to protect, I shall sever all the necks of Ravana who has spurned Dharma.”

 

Noteworthy is the assertion of Rama that he would prevail even over Thirumaal in this mission (oblivious, momentarily, that he is that incarnation himself.)

 

 The killing of Jatayu by Ravana had made a deep scar in Rama’s mind. He brings it out here and swears a fiting revenge:

 

தீட்டுறு மழு வாள் வீரன் தாதையைச் செற்றோன்சுற்றம்

மாட்டிய வண்ணம் என்ன, வருக்கமும் மற்றும்முற்றும்

வீட்டி, என் தாதைக்காக மெய்ப் பலி விசும்புளோரை

ஊட்டுவென் உயிர்கொண்டு" என்னும் வார்த்தையும் உணர்த்துவீரால்.

 

“Go and tell him this as well! I shall avenge the killing of my father-like Jatayu by killing Ravana, his kin and the whole tribe - root and branch - and send those remains as ritual offerings to the celestials - like the machette-wielding Parasurama avenged the killing of his father Jamadagni by axing all those belonging to the assailant’s tribe.”

 

 

"தாழ்வு இலாத் தவத்து ஓர் தையல் தனித்து ஒரு சிறையில் தங்க,

சூழ்வு இலா வஞ்சம் சூழ்ந்த தன்னைத் தன்சுற்றத்தோடும்,

வாழ்வு எலாம் தம்பி கொள்ள, வயங்கு எரி நரகம் என்னும்

வீழ்வு இலாச் சிறையின் வைப்பென்" என்பதும்விளம்புவீரால்.

 

“Tell him this too: “For the unthinkable crime of (abducting and) incarcerating an ascetically exalted Sita, I shall, after conferring the reign of Lanka and it swealth to his brother (Vibheeshana),  consign him - with all his kin - to a fiery hell from which he shall never return.”

 

 After that roaring, fiery admonishment, Rama dismisses the wretched spies:

 

நோக்கினிர், தானை எங்கும் நுழைந்தனிர்; இனிவேறு ஒன்றும்

ஆக்குவது இல்லைஆயின் அஞ்சல்' என்று, அஃது உண்டு அன்றே?

'