Episode 03 - Chapter 1 - Canto on Hanuman leaping over the sea.

Chapter 1 – Canto on (Hanuman) leaping over the sea - கடல் தாவு படலம்

 

Trivia: In classical grammatical Thamizh, this chapter - கடல் தாவு படலம் – is

Expressed as ‘கடறாவு படலம்’ -  கடல் தாவு conjoined as கடறாவு.

 

கண்டனன்,இலங்கை மூதூர்க்  கடிபொழில்கனக நாஞ்சில்

மண்டல மதிலும்,கொற்ற  வாயிலும், மணியின் செய்த

வெண்தளக் களபமாட  வீதியும்,பிறவும் எல்லாம்;

அண்டமும்திசைகள் எட்டும் அதிர,தோள் கொட்டி ஆர்த்தான்

 

(Astride the peak of Mahendra Parvatham) Hanuman viewed the ancient city of Lanka – afar – with its circular ramparts, ornate with sparrow-figurine crests of gold, the rampart-gates that acclaimed perpetual victory, the gems-imbedded broad main streets lined with white lime-coated residential palaces and the rest of the city’s features; with that view infusing him with bubbling confidence, he roared thunderously, slapping his (powerful) shoulders.

 

(Hanuman ought to have been blessed with an exceptional vision – to have been able to see the Lanka city in all its details – across the vast sea!)

 

The vanara elders admonish and caution Hanuman: 'சிறிதுஇது' என்று இகழற்பாலை  அல்லை; நீசேறி' (Do not belittle this sea – in the context of the huge form you have assumed – You go now.)

 

புகல்அரும் முழையுள் துஞ்சும் பொங்கு உளைச் சீயம்பொங்கி,

உகல்அருங் குருதிகக்கி, உள்ளுறநெரிந்த; ஊழின்,

அகல் இரும் பரவைநாண அரற்றுறுகுரல ஆகி,

பகல்ஒளி கரப்ப,வானை மறைத்தன,பறவை எல்லாம்.

 

Hanuman pressed his feet on the peak of Mahendra Parvatham preparatory to his “take off”. With that intense pressure, the mountain nearly got crushed. The lions residing in the deep caves in the mountain got crushed and met their pulpy end. The whole avian populationleft their perches and became sky-borne, screaming with fear, clouding the sun out, as it were.

 

தாரகை,சுடர்கள், மேகம் என்று இவைதவிரத் தாழ்ந்து,

பாரிடை அழுந்துகின்ற படர்நெடும்பனிமாக் குன்றம்,

கூர் உகிர்க்குவவுத் தோளான் கூம்புஎனக்குமிழி பொங்க

ஆர் கலி அழுவத்துஆழும் கலம் எனல்ஆயிற்று அன்றே.

 

As the mountain got pushed into the earth like a ship sinking in the sea, Hanuman resembled the ship-mast, towering sky-high, astride the sinking peak.

 

இத்திறம் நிகழும் வேலை, இமையவர், முனிவர், மற்றும்

முத் திறத்து உலகத்தாரும், முறை முறை விரைவில் மொய்த்தார்,

தொத்துஉறு மலரும், சாந்தும் சுண்ணமும் இனைய தூவி,

'வித்தக சேறி' என்றார் வீரனும் விரைவது ஆனான்.

 

Witnessing Hanuman’s preparatory movements, the Devas, sages and all the (divine) people in all the worlds, arrived over in the sky and showering flowers and frangrant sandal and other pastes on Hanuman, wished him: “Oh! Unexcelled One! Go!”. And Hanuman was taking-off.     

 

இலங்கையின் அளவிற்று அன்றால், "இவ்வுரு எடுத்த தோற்றம்;

விலங்கவும் உளதுஅன்று" என்று  விண்ணவர்வியந்து நோக்க,

அலங்கல்தாழ்மார்பன் முன்தாழ்ந்து அடித்துணைஅழுத்தலோடும்,

பொலன்கெழுமலையும் தாளும் பூதலம்புக்க மாதோ !

 

The humongous form that Hanuman took stunned even the Devas, who, in wholesome admiration, wondered if this form was outmatching the whole of Lanka and in that form, he was at all capable of being stopped by any force. As the richly garlanded Hanuman began to set himself up for the ‘take-off’, by bending forward and pressing his feet set apart into the ground – the peak of Mahendra Parvatham – that great mountain, sank deeply  into the nether floor of the earth.

 

An intricate narration of Hanuman in his ‘take-off’ pose:

 

வால்விசைத்து எடுத்து, வன்தாள்  மடக்கி,மார்பு ஒடுக்கி, மானத்

தோள் விசைத்துணைகள் பொங்கக் கழுத்தினைச் சுருக்கி, தூண்டும்

கால்விசைத்தடக்கை நீட்டி, கண்புலம்கதுவா வண்ணம்

மேல்விசைத்துஎழுந்தான், உச்சி விரிஞ்சன்நாடு உரிஞ்ச - வீரன்.

 

“Whipped up his tail; bent his powerful legs forward; constricted his chest (to be followed by the intense inhalation for the take-off); let his victorious pair of shoulders rise; constricted his neck (in tune with the constriction of his chest and to pump adrenalin); threw his hands in front like a whirlwind; his head’s crown reaching Brahmaloka, as it were, Hanuman rose into the air, his rise having been accomplished in a fraction of a moment that the whole scene was missed by mortal vision.

 

AMAZING NARRATIVES THAT POINT TO A SCIENTIFIC UNDERSTANDING OF AERODYNAMICS AND OTHER PHYSICAL PROPERTIES – BY VALMIKI AND KAMBAN

 

Kamban presents the aftershock of Hanuman’s take-off:

 

ஆயவன்எழுதலோடும் அரும்பணைமரங்கள் யாவும்

வேய்உயர்குன்றும், வென்றி வேழமும்,பிறவும், எல்லாம்

'நாயகன் பணிஇது' என்னா, நளிர்கடல்இலங்கை தாமும்

பாய்வன என்ன,வானம் படர்ந்தன,பழுவம் மான.

 

As he rose into the air thus, the richly branched great trees in the Mahendra Mountain, whole hillocks filled with bamboo bushes, herds of elephants and the other animate and inanimate residents of that great mountain, leapt along with and behind Hanuman, like a great airborne grove,  as if muttering: “This is the dear Rama’s assignment; let us go with Hanuman”

 

“செறிகடல்இலங்கை சேரும் விசை இலவாக தள்ளி வீழ்ந்தனஎன்ன வீழ்ந்த”.

As all these animate and inanimate things that got sucked into the powerful wake of Hanuman’s take-off and were airborne, as they did not have the necessary innate motive power (to reach Lanka with him), fell off (into the ocean).”

 

.மாவொடு மரனும், மண்ணும், வல்லியும்,மற்றும் எல்லாம்

போவது புரிந்தவீரன் விசையினால், புணரி போர்க்கத்

தூவின; கீழும்மேலும் தூர்த்தன;சுருதி அன்ன

சேவகன் சீறாமுன்னம் சேதுவும் இயன்ற மாதோ !

 

“Sucked into the mighty wake of Hanuman’s take-off, all these animate and inanimate things – beasts, trees, uprooted earth, creepers, all of them,  collapsed into the sea lacking innate locomotion (all of these fell off into the sea after a distance) – and it looked as if the MAHA SETHU got already built, long before Rama vent his fury against Varuna / Samudra Raja. “

 

ஒற்றைப்புட்பக விமானம் தான் அவ் இலங்கை மேல் போவது ஒத்தான்!

 

Hanuman, in that astounding flight, resembled a great “Pushpaka Vimana” roving over Lanka.

 

தடக்கைநால் - ஐந்து பத்துத்  தலைகளும்உடையான் தானே

அடக்கிஐம்புலன்கள் வென்ற தவப்பயன்அறுத லோடும்,

கெடக்குறி ஆக,மாகம் கிழக்குஎழுவழக்கு நீங்கி,

வடக்கு எழுந்துஇலங்கை செல்லும் பிரிதிவானவனும் ஒத்தான்.

 

Kamban fantasises Hanuman’s flight thus:

 

As the supreme and nearly unlimited ascetic values of the twenty-shouldered, ten crowned Ravana came to dwindle to nullity, heralding the advent of the consequential end of enriched life, prowess, fame and comfort and the arrival of nemesis, it looked as if, heralding that arrival, the sun changed his course and rose in the northern horizon. (Hanuman took off from the peak cliff of Mahendra parvatham which lies directly to the north of Lanka).

 

வலங்கையின் வயிர ஏதி வைத்தவன்வைகும் நாடும்

கலங்கியது,'ஏகுவான்தன் கருத்துஎன்கொல் ?' என்னும் கற்பால்;

'விலங்குஅயில்எயிற்று வீரன் முடுகியவேகம் வெய்யோர்

இலங்கையின்அளவுஅன்று' என்னா,  இம்பர்நாடுஇரிந்தது இப் பால்.

 

“Observing Hanuman’s ferocity and intent in this indescribable flight of his, The vajrayudha-wielding Indra and his world – the heavens - became apprehensive: would his fury, speed and intent be limited to targeting Lanka? It looks as if these are well beyond that limited target. What will happen to us?”

   

VALMIKI PRESENTS THE AFTER-WAKE AS HANUMAN ASCENDS INTO THE SKY:

 

तमूरुवेगोन्मथिताःसालाश्चन्ये नगोत्तमाः|

अनुजग्मुर्हनूमन्तं सैन्या इव महीपतिम् |

 

tamuuruvegonmathitaaHsaalaashchanye nagottamaaH|

anujagmurhanuumantaM sainyaa iva mahiipatim

 

Uprooted by the force of Hanuman's thighs, Sal and other huge trees followed Hanuman like soldiers following their king.

 

लघुत्वेनोपपन्नं तद्विचित्रं सागरेऽपतत् |

द्रुमाणां विविधं पुष्पं कपिवायुसमीरितम् ||

ताराचितमिवाकाशं प्रबभौ च महार्णवः

 

laghutvenopapannaM tadvichitraM saagare.apatat |

drumaaNaaM vividhaM pushhpaM kapivaayusamiiritam ||

taaraachitamivaakaashaM prababhau cha mahaarNavaH |

 

Set in motion by the wind from the (flight) movement of Hanuman, a great variety of blossoms, with various hues, fell from the trees down into the sea rendering the sea(bed) like a glittering sky filled with stars.

 

Hanuman encounters impediments on this flight of his. He of course overcomes them bringing into play his yogic abilities like ANIMA and MAHIMA and his proverbial intelligence and strategic thinking skills. Next week.

 

ஒருவுஅருங் குணத்துவள்ளல் ஓருயிர்த்தம்பி என்னும்

இருவரும்முன்னர்ச் சென்றால்  ஒத்த; அவ்விரண்டு பாலும்.

 

The two arms of Hanuman extended fully forward in his flight, resembled Rama and Lakshmana aligning themselves as fore guards for Hanuman’s flight.

 

The air turbulence generated by Hanuman’s flight – displacement multiplied by velocity – caused several “air crashes” en route.

 

குன்றொடு குணிக்கும் கொற்றக் குவவுத்தோள் குரக்குச் சீயம்,

சென்றுறு வேகத்திண்கால் எறிதர,தேவர் வைகும்

மின்தொடர்வானத்து ஆன விமானங்கள், விசையின் தம்மின்

ஒன்றொடு ஒன்றுஉடையத் தாக்கி, மாக் கடல்உற்ற மாதோ.

 

Hanuman, the lion amongst monkeys, with his huge shoulders comparable with a pair of hills, generated a severe whirlwind with his awesome flight velocity. That turbulence in the air caused several flying craft of devas cruising at that time, to crash with each other and fall into the sea.  விமானங்கள், விசையின் தம்மின் ஒன்றொடு ஒன்றுஉடையத் தாக்கி

  Though the air traffic was obviously intense, there was apparently no air traffic control or flight monitoring!!

 

Hanuman encounters a few “air pockets” during his unprecedented flight to Lanka, threatening to force land him – some with hospitable intent and some inhospitable; Hanuman being Hanuman, he glides through’ these encounters with aplomb, not dropping a bead of sweat, providing exciting content for the huge corpus of Anjaneya folklore and drama.

 

FIRST ENCOUNTER – “MAINNAGA PARVATHAM”  (Hospitable intent)

 

நூல்ஏந்துகேள்வி நுகரார், புலன்  நோக்கல்உற்றார்

போல், ஏந்திநின்ற தனியாள் மெய் பொறாது நீங்க,

கால் ஆழ்ந்துஅழுந்திக் கடல்புக்குழி, கச்சம்ஆகி,

மால்ஏந்த ஓங்குநெடுமந்தர வெற்புமான.

 

A large mountain appears in the middle of the sea – the Mainnaga Parvatham. Kamban uses a rare and complex simile: like mother earth slipping from under the feet of a person who wholly disregards the knowledge gained from the (sacred) books and tries to live life as his sense organs dictated, unable to bear that dreadful burden, letting him sink with his own weight, but lifted afloat like Lord Vishnu did with Mandhara mountain incarnating as the “Koorma”, by the limitless Grace of the Lord, Mainnagam rose from the depths of the sea (in front of Hanuman).

 

'இந் நீரின் என்னைத் தரும் எந்தையை எய்திஅன்றி,

செந் நீர்மைசெய்யேன்' என, சிந்தனை செய்து,நொய்தின்

அந் நீரில்வந்த முதல் அந்தணன் ஆதிநாள்அம்

முந்நீரில்மூழ்கி, தவம்முற்றி முளைத்தவாபோல்,

 

Another complex simile from punanic lore: Like the very first Brahma, who drowned himself into the sea, resolute to reincarnate only after doing ascetics in the depths of the sea to deserve the presence of his maker and father (Sri Maha Vishnu) in him and rose from that sea with his resolution accomplished, the Mainnaga Mountain ‘sprouted’ from the depths of the sea. The sea is called “முந்நீர்”(three waters) here: sea being composed of overhead rain, rivers flowing into it and founts yielded by the sea-floor.  Also, would allude to the three functions of God – creation, sustaining and destruction. (The First Brahma doing these ascetics in the depths of sea-water to redeem himself is part of the puranic lore)

 

Kamban continues in his philosophical refrain:

 

கொடு நாலொடு இரண்டு குலப்பகை குற்றம்மூன்றும்

சுடுஞானம்வெளிப்பட உய்ந்த  துய்க்கு இலார்போல்

விடநாகம்முழைத்தலை விம்மல் உழந்து,வீங்கி,

நெடுநாள்,பொறைஉற்ற உயிர்ப்பு நிமிர்ந்துநிற்ப.

 

The deadly poisonous reptiles entrapped in the caves and caverns of this rising mountain, got released from their lethal trap as the mountain rose from the sea. Kamban relates this simple and natural event with a complex battery of high-flown philosophy, matching it with the deliverance of a being by life-consuming evil attributes, by the rise of  NJANA - ascetic wisdom -    கொடு நாலொடு இரண்டு குலப்பகை = deeply ingrained, (inherited?), six types of adversities for one’s salvation viz. lust, anger, infatuation, elevated sense of honour, mirth and arrogance; குற்றம் மூன்று = three flaws of the mind viz. doubt, prevarication and ignorance.

 

எழுந்துஓங்கி விண்ணொடு மண் ஒக்க, இலங்கும்ஆடி

உழுந்து ஓடுகாலத்திடை, உம்பரின்  உம்பர்ஓங்கிக்

கொழுந்துஓடிநின்ற கொழுங்குன்றை வியந்துநோக்கி,

அழுங்கா மனத்துஅண்ணல் 'இது என்கொல்' எனாஅயிர்த்தான்.

 

As the Mainnagam Mountain rose, in to the heavens, as it were,  in front of him in just a trice – Kamban would use a metaphor: இலங்கும்ஆடி உழுந்து ஓடுகாலத்திடை “within the tiny unit of time required for a grain of black gram to roll on the smooth surface of a mirror” – with richly vegetated peaks, Hanuman was awestruck: “What could be this?”.

 

நீர்மேல்படரா, நெடுங்குன்று நிமிர்ந்துநிற்றல்

சீர்மேல் படராதுஎனச் சிந்தை உணர்ந்துசெல்வான்

வேர்மேல் பட வன்தலை கீழ்ப்பட  நூக்கி,விண்ணோர்

ஊர்மேல் படரக்கடிது உம்பரின்  மீது உயர்ந்தான்.

 

Reckoning that this rising impediment in his course cannot be for the good of his assignment, Hanuman dealt a blow to that rising entity that would hurl it upside down and rose heavenwards.

 

ஓர் சிறு மானுட வேடம் ஆகி‘எந்தாய்! இது கேள்! ‘என இன்ன இசைத்தது அன்றே.

 

As it was truly possessed with a hospitable intention and in order to have Hanuman understand that intent, Mainnaga Mountain, taking the form a human, addressed him: “Please listen to me”

 

‘வேற்றுப் புலத்தோன் அலன், ஐய! விலங்கல் எல்லாம்

மாற்றுச் சிறை என்று, அரி, வச்சிரம் மாண ஓச்ச,

வீற்றுப்பட நூறிய வேலையின், வேலை உய்த்துக்

காற்றுக்கு இறைவன் எனைக் காத்தனன், அன்பு காந்த. ‘

 

“I am not from an enemy territory. When we, the mountain tribe were running riot with our wings, Indra used his Vajrayudha to fell us, severing our wings. It was Vayu who then provided refuge to me.”

 

‘அன்னான் அருங்காதலன் ஆதலின் அன்பு தூண்ட

என்னால் உனக்கு ஈண்டு செயற்கு உரித்தாயது இன்மை

பொன்னார் சிகரத்து இறை ஆறினை போதி என்னா

உன்னா உயர்ந்தேன் உயர்விற்கும் உயர்ந்த தோளாய்!

 

“Because you are his darling son, and moved by that gratitude-induced affection, I thought I would provide you some rest and hospitality and let you proceed with your divine errand.”

 

'கார்மேகவண்ணன் பணிபூண்டனன்  காலின்மைந்தன்

தேர்வான்வருகின்றனன் சீதையைத்  தேவர்உய்யப்

பேர் வான் அயல்சேறி; இதில் பெறும் பேறு இல்'என்ன

நீர்வேலையும்என்னை உரைத்தது" நீதிநின்றாய்

 

The (God of) Seas also commended to me: “This one, the son of Vayu, is proceeding on the errand of the dark-complexioned of Rama – of finding Sita and accord delight to all of heavens – you do what you could to help him on with that divine errand; what greater meritorious  opportunity could you think of?”

 

வீரன் சிரித்தான் அளவே சிறிது அத்திசைச் செல்ல நோக்கி,

வரைத்தாழ் நெடும் பொன் குடுமித் தலை மாடு கண்டான்.

 

Hanuman smiled, gently, observing the crest of the “speaking” mountain in level with his own head.

 

வருந்தேன்;அது என்துணை வானவன் வைத்தகாதல்

அருந்தேன் இனியாதும், என் ஆசை நிரப்பிஅல்லால்

பெருந்தேன்பிழிசாலும்நின் அன்பு பிணித்தபோதே

இருந்தேன்நுகர்ந்தேன்; இதன்மேல் இனி ஈவதென்னோ ?

 

Hanuman politely declined Mainnaga Mountain’s offer of rest and hospitality: “I am not tired at all as the love and confidence that my Lord and Master, Sri Rama has invested in me sustains me and my task. Unless and until I have accomplished my errand (Kamban has Hanuman call this his desire - என் ஆசை), I shall not partake of your offer (of a feast). By your arresting my flight and me stopping by, I have fully appreciated and enjoyed your honey-like love and affection, that bound me to you. What more could you grant me?”

 

ஈண்டே கடிதுஏகி இலங்கை விலங்கல்எய்தி

ஆண்டான் அடிமைத்தொழில் ஆற்றலின் ஆற்றல் உண்டே ?

மீண்டால்நுகர்வென் நல் விருந்தென வேண்டிமெய்ம்மை

பூண்டானவன்கட்புலம் பிற்பட முன்புபோனான்

 

“I should reach Lank post-haste and accomplish my Lord and Master Sri Rama’s command – which alone shall give me fulfilment. Should I return (successfully) from this assignment, I shall certainly partake of your kind hospitality.” Saying thus, with Mainnaga Mountain looking in bewildered admiration, Hanuman set forth, continuing his journey.

 

வாள் ஒத்துஒளிர் வால்எயிறு ஊிழின் மருங்குஇமைப்ப

நீள்ஒத்துஉயர்வாலின் விசும்பு நிரம்புமெய்யன்

கோள்ஒத்தபொன்மேனி விசும்பு இருகூறு செய்யும்

நாள் ஒத்தது;மேல்ஒளி கீழ் இருள் உற்றஞாலம்.

 

As Hanuman, with his huge form, was airborne, he seemed to fill the whole sky-scape, causing an eclipse of sorts – the light (from the sun) was above him; and below his, the sun obliterated by his huge form in flight, it was darkness all over the earth – thus bifurcating the sky and the earth into light and dark.

 

Impediment No.2 – “Surasai” – Intent – good

 

Hanuman’s next encounter is with “Surasai” – a woman spy sent in by the Devas in the form of a Rakshasi, in order to ascertain the physical and mental prowess of Hanuman – in relation to the assignment accorded to him.

 

மூன்றுற்றதலத்திடை முற்றிய துன்பம்வீப்பான்

ஏன்றுற்றுவந்தான் வலி மெய்ம்மை  உணர்த்துநீ என்று

ஆன்றுற்றவானோர் குறை நேர அரக்கிஆகித்

தோன்றுற்றுநின்றாள் சுரசைப் பெயர்ச் சிந்தைதூயாள்.

 

The Devas arriving there, as Hanuman was Lanka-bound, sent in “Surasai” in the form of a Rakshasi to ascertain and inform them about Hanuman’s prowess, as he was proceeding with an assignment that would, when accomplished, erase the grief and pain of all the worlds. Bid thus, Surasai, appeared in front of Hanuman, blocking his progress.

 

VALMIKI WOULD DESCRIBE “SURASAI” AS THE MOTHER OF NAGAS – “naagamaataram”

 

தீயேஎனல்ஆய பசிப்பிணி தீர்த்தல்செய்தாய்

ஆயே விரைவுற்றெனை அண்மினை வண்மை யாள!

நீயே இனிவந்துஎன் நிணம்கொள் பிணங்குஎயிற்றின்

வாயே புகுவாய்; வழிமற்றிலை வானின் என்றாள்.

 

Surasai accosted Hanuman: “You have arrived (in time) to douse my raging hunger. Come, you shall have to get into my teeth-filled largemouth; you have no other go on this flight.”

 

பெண்பால்ஒருநீ பசிப்பீழை ஒறுக்கநொந்தாய்

உண்பாய் எனதுஆக்கையை யான்உத வற்குநேர்வல்

விண்பாலவர்நாயகன் ஏவல் இழைத்துமீண்டால்

நண்பால் எனக்சொல்லினன் நல்அறி வாளன்; நக்காள்.

 

Hanuman offers to oblige Surasai and be her meal – but only after he had accomplished Lord Rama’s errand and on his way back from Lanka. Surasai ridiculed and laughed at him.

 

காய்ந்தேழ் உலகங்களும் காணநின்  யாக்கை தன்னை

ஆர்ந்தேபசி தீர்வென்இது ஆணைஎன்று  அன்னாள்சொன்னாள்

ஓர்ந்தானும்உவந்து ஒருவேன் நினது  ஊழ்இல்பேழ்வாய்

சேர்ந்தேகுகின்றேன் வலையாமெனின் தின்றிடுஎன்றான்.

 

Surasai swears – “I shall consume you after roasting you and satisfy my hunger, with all the worlds standing in witness.” Hanuman decided to oblige: “Oh! I shall not elude you. I shall get into your cavernous mouth. Eat me if you have the mettle.”

 

அக்காலைஅரக்கியும் அண்டம் அனந்தமாகப்

புக்கால் நிறையாத புழைப் பெரு வாய் திறந்து

விக்காது விழுங்க நின்றாள், அது நோக்கிவீரன்

திக்கார்அவள்வாய் சிறிதாம்வகை சேணில்நீண்டான்.

 

Surasai, opening her huge cavernous mouth that seemed to extend beyond all the worlds put together, stood poised to devour Hanuman – without a hiccup. Hanuman enlarged his form to outsize Surasai’s mouth.

 

நீண்டான்உடனே சுருங்கா நிமிர்வாள் வயிற்றின்

ஊண்தான் எனஉற்று ஓர் உயிர்ப்பு உயிராதமுன்னர்

மீண்டான் அதுகண்டனர் விண்உறை வோர்கள் எம்மை

ஆண்டான்வலன்என்றுஅலர் தூஉய் நெடிது ஆசிசொன்னார்.

 

After outsizing Surasai’s mouth and inducing her to believe that he would be just fitting into her cavernous mouth and provide her her desired feast, Hanuman, in a trice, shrunk his form to a tiny proportion, entered that cavernous mouth before Surasai could even heave one breadth and returned – to the great applause of the assembled Devas who exclaimed “This one is truly endowed with all the prowess that he would need (for this assignment)” and, showering petals of flowers on him, conferred on him their extended blessings.

 

(Hanuman would demonstrate, in this encounter, not only his fleet-footed brain power, but also his great ascetic skills – he used two of the ashta siddhis here – first Mahima, the ability to assume a very large form and immediately following, the skill of Anima – the ability to assume a very tiny form.)

 

அவள், தாயினும் அன்பு தாழ,என் மேல் முடியாதன? ‘என்று இனிது

ஏத்தி நின்றாள். பொன் மேனியனும், நெடிது ஆசி புனைந்து, போனான்.

 

Surasai, oozing with motherly love and admiration for Hanuman, joining the approbation of Devas, exclaimed: “What would he not achieve?”. Hanuman, wearing those tributes and blessings (lightly), went on further – towards Lanka.

 

The Third Encounter: ANGAARADHARAI - Valmiki calls this devil “SIMHIKA

 

Hanuman encounters the third obstacle in his flight - from a demoness – Simhika according to Valmiki and Angaaradhara according to Kamban – who had the power of drawing down her prey/quarry by pulling them with their shadows.

 

SIMHIKA

छाय्तद्धृष्ट्वा चिन्तयामास मारुतिर्विकृताननम् |

कपिराजेन कथितं सत्त्वमद्भुतदर्शनम् || ५-१-१८७

 

chhaaytaddhR^ishhTvaa chintayaamaasa maarutirvikR^itaananam |

kapiraajena kathitaM sattvamadbhutadarshanam || 5-1-187

 

Hanuman saw that animal with a horrible face and thought: "This animal with a strange appearance, attracting shadow with great force, is indeed the animal that Sugriva told me about. There is no doubt in that."

 

KAMBAN’S ANGAARADHARAI

 

இங்கு ஆர் கடத்திர் எனை? ‘என்னா எழுந்தாள்

அங்காரதாரை பிறிது ஆலாலம் அன்னாள்!

 

“Who goes there?” Roused, the Alahalam poison’s equivalent, Angaaradharai, emerged in front of Hanuman.

 

 

சாயா வரம்தழுவினாய் தழியபின்னும்

ஓயாஉயர்ந்தவிசை கண்டுமுணர் கில்லாய்

வாயால் அளந்துநெடு வான்வழி அடைத்தாய்

நீயாரை? என்னைஇவண்நின்றநிலை' என்றான்.

 

“Because of your boon that endowed you with the power to pull your prey/quarry with its/his shadow, you pulled me. Even after that (feeble) effort to pull me, you do not seem to have ascertained my power. You blocked the wide-open course of mine in the sky with your yawning mouth. Who are you? Why are you here?”

 

துண்டப் பிறைத்துணை எனச்சுடர் எயிற்றாள்

கண்டத்திடைக்கறை யுடைக்கடவுள் கைம்மா

முண்டத்து உரித்தஉரியால் முளரிவந்தான்

அண்டத்தினுக்குஉறை அமைத்தனைய வாயாள்.

 

“With teeth that bore a resemblance as twins of the crescent moon, with a mouth large as the hide of the elephant that Lord Siva had slain and skinned – large enough to be used cover for the world created by Brahma”

 

Hanuman accosted this devilish female form:

 

வாயால் அளந்து நெடு வான்வழி அடைத்தாய்!

நீ யாரை? என்னை இவண் நின்ற நிலை?

 

“You are blocking my way with your large, sky-high mouth. Who are you? Why are you standing thus?”

 

பெண்பால்எனக்கருது பெற்றியொழி உற்றால்

விண்பால்அவர்க்குமுயிர் வீடுறுதல் மெய்யே

கண்பால்அடுக்கவுயர் காலன்வரு மேனும்

உண்பேன்ஒருத்தியது ஒழிப்பதரி தென்றாள்.

 

Angaaradharai responded to Hanuman’s query: “Just quit thinking this is just a woman. Anyone, just anyone, who appears before me, even if these be the Devas, it is certain that they would be delivered unto death. Why? Even if the God of Death comes into my view, I shall find it irresistible to fulfil my desire to feed on him. “

 

திறந்தாள்எயிற்றை, அவள்; அண்ணலிடை சென்றான்

அறந்தான்அரற்றியது அயர்த்தமரர் எய்த்தார்

இறந்தான்எனக்கொடுஓர் இமைப்பதனின் முன்னம்

பிறந்தான்எனப்பெரிய கோளரி பெயர்ந்தான்.

 

The devilish female opened her long teeth-filled mouth into a huge yawn: Hanuman just went into that perilous cavern of a mouth. The Devas, witnessing this awful episode, shuddered with anxiety and fear. Even before they could mutter – “this one is gone” – within the space of a wink**, (இறந்தான்எனக்கொடுஓர் இமைப்பதனின் முன்னம்), Hanuman reappeared, as if born again.

 

** Devas do not wink - இமையவர்/இமையோர். The poet uses the term just to connote the speed and immediacy of Hanuman converting himself from his huge form to that of a tiny one.

 

சாகா வரத்தலைவரில் திலகம் அன்னான்

ஏகா அரக்கிகுடர்கொண்டுஉடன் எழுந்தான்

மாகால் விசைக்கவடம்மண்ணிலுற வாலோடு

ஆகாயம் உற்றகதலிக்கு உவமை யானான்.

 

Hanuman, the outstanding one amongst the seven blessed with deathless status (சாகாவரத்தலைவரில் = சிரஞ்சீவிகள் – apart from him, the list includes Aswathama, Mahabali, Vyasa, Vibishana, Markandeya and Parasurama )- reappeared, tearing the innards of that devil to the accompaniment of a whirlwind. Hanuman then resembled, with his tail descending to the surface, a huge kite in the sky.

 

ஊறுகடிதுஊறுவன ஊறில் அறம் உன்னா

தேறல்இல்அரக்கர்புரி தீமை அவைதீர

ஏறும்வகை எங்குளது? 'இராம'என எல்லாம்

மாறும் அதின்மாறுபிறிதுஇல்' என வலித்தான்.

 

With these successive hindering encounters, Hanuman contemplated and resolved; “these impediments seem to be endless; what else could help the redemption of Dharma and see the end of the Rakshasa tribe, who mindlessly discard Dharma – other than that singular aid – “Rama” nama? Chanting that mantra, all these travails would turn into joys. There is no other recourse than that one.”

 

மேக்குறச்செல்வோன் பாய வேலைமேல்இலங்கை வெற்பு

நூக்கு உறுத்துஅங்கும் இங்கும் தள்ளுறநுடங்கும் நோன்மை,

போக்கினுக்குஇடையூ றாகப் புயலொடுபொதிந்த வாடை

தாக்குறத்தகர்ந்து சாயும் கலம்எனத்தக்கது அன்றே.

 

As Hanuman left these transient episodes behind and continued his mighty flight, soaring into the sky, approaching his destination,  the atmospheric disturbance he caused shook the whole of Lanka from its roots – like a ship caught in a churning storm. (Were retro-engines commencing their roar?)

 

HANUMAN LANDS IN LANKA:” THE SPLENDOUROUS LANKA AHOY!”

 

Hereabouts, the Aadhi Kaavya narrates how Hanuman, conscious that he shall not induce undue curiosity around in Lanka by his huge form, assumed his normal form –

 

ततः शरीरं संक्षिप्य तन्महीधरसन्निभम्||

पुनः प्रकृतिमापेदे वीतमोह इवात्मवान्

 

tataH shariiraM saMkshipya tanmahiidharasannibham||

punaH prakR^itimaapede viitamoha ivaatmavaan

 

For that reason (not to induce undue curiosity among the Rakshasas), Hanuman reduced His mountain-like body and assyned the form of one who had attained self-realization, free from infatuations.

 

மண் அடி உற்று, மீது வான் உறு வரம்பின் தன்மை

எண் அடி அற்ற குன்றில் நிலைத்து நின்று எய்த நோக்கி,

விண்ணிடை உலகம் என்னும் மெல்லியல், மேனி நோக்கக்

கண்ணடி வைத்தது அன்ன,  இலங்கையைக் கண்ணில் கண்டான்!

 

Landing, setting foot on the ground, standing aloft on a hill that was immeasurably tall, Hanuman looked into the distant horizon. What did he see? He saw Lanka – that resembled a lovely ravishing woman set against the skyline, reflected brilliantly in the mirror that the whole sky was.

 

நல்நகர்அதனை நோக்கி நளினக் கைமறித்து 'நாகர்

பொன்னகர் இதனைஒக்கும் என்பதுபுல்லிது அம்மா

அந்நகர் இதனில்நன்றேல் அண்டத்தைமுழுதும் ஆள்வான்

இந்நகர் இருந்துவாழ்வான் ? இது அதற்குஏது என்றான்.

 

(Kamban brings in a poetic logic in grAadhing Lanka ahead of Amaravati, the city of Devendra):

 

Viewing Lanka from his vantage point, Hanuman lets that awesome view sink in: waving his hands, Hanuman exclaimed: “It would be a folly to proclaim Amaravati, Indra’s city in the heaven, as superior to this Lanka; if it truly were, would the all powerful Ravana, commanding all the worlds, live here and not in Amaravati? That is good reason to affirm that this Lanka is far more splendorous than Amaravati.”